Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Οι αυτοδίδακτοι

«Σ’ αυτή τη χώρα είμαστε όλοι τραγικά αυτοδίδακτοι», είχε πει κάποτε ο Σεφέρης. Ο Παλαμάς πάλι έλεγε: «Καμιά φορά στοχάζομαι πως αν ξέρω τίποτα, τόμαθα ελεύθερα, χωρίς σύστημα, από μόνος μου. Είμαι, καθώς λένε, αυτοδίδακτος. Κι έτσι μπορώ να ’χω τα χαρίσματα, μα και τις αμαρτίες των αυτοδίδακτων.
Αλέξανδρος Αργυρίου (κηδεύτηκε 25-5-09), σπούδασε πολιτικός μηχανικός, διακρίθηκε ως αυτοδίδακτος φιλόλογος, κριτικός και ιστορικός λογοτεχνίας. Δημιουργός της οκτάτομης «Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας». Αυτοδίδακτος.
Κώστας Σφήκας (πέθανε 24-5-09), αυτοδίδακτος σκηνοθέτης, πρωτοπόρος της αφαιρετικής κινηματογραφίας, στον αντίποδα της αφηγηματικής.
Η κυρίαρχη ιδεολογία απαιτεί επαγγελματισμό πτυχίων και βεβαιώσεων, όχι και τόσο άδικα, αφού ο ερασιτεχνισμός του αυτοδίδακτου πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει μετρήσιμος. Ο αυτοδίδακτος ψάχνει τη δική του αλήθεια, συνήθως, χωρίς να τον ενδιαφέρει η προβολή του έργου του. Λειτουργεί, μάλλον, σαν να ψάχνει τις δικές του ισορροπίες. Δείχνει να είναι εκτός εποχής. Και όμως, πόσα και πόσα σ’ αυτή τη χώρα δεν οφείλονται σε ανθρώπους «τραγικά αυτοδίδακτους»;

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Πλατωνικός Έρως

Πλατωνικός έρωτας ίσον μαλακόν παξιμάδιον δια τους μη έχοντας οδόντας.
.
Εμμανουήλ Ροΐδης

Τερπνά και ωφέλιμα

Ο σοφός μπορεί να διδαχθεί ακόμα και από την αρκούδα.
Έρασμος


Τώρα, με την οικονομική κρίση που περνάμε,
αξιοποιήστε καλύτερα τα κατοικίδιά σας,
αντί να τα παρατάτε αδέσποτα.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Το κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο των πανελληνίων εξετάσεων

Και ποιος δεν το ξέρει. Οι πανελλήνιες εξετάσεις όπως έχουν καταντήσει αποτελούν μια από τις άπειρες υποκρισίες που υφιστάμεθα σ' αυτόν τον τόπο. Ποιες γνώσεις, ποιο εξεταστικό σύστημα, ποια ρέστα; Το όλο σύστημα έχει δημιουργήσει, στηρίζει και τροφοδοτεί ένα πλέγμα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων εξασφαλίζοντας εισοδήματα σε αρκετούς συνανθρώπους μας.
Ο Νίκος Μπακουνάκης (ΒΗΜΑ 29-5-09) υποστηρίζει ότι έτσι το υπουργείο Παιδείας επιμένει και εμμένει σ' αυτό το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων για να διασφαλίζει την εργασιακή ειρήνη στη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση.

Ολόκληρο το άρθρο:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=270608&dt=29/05/2009

Εγώ θα σου πω πως θα διδάξεις...

Επεισόδιο 1
Βουλευτής επισκέπτεται το 3ο Γυμνάσιο Σερρών, ύστερα από ανώνυμες καταγγελείες ότι δεν διδάσκεται όπως κατά την δική του αντίληψη θα έπρεπε το μάθημα της Ιστορίας. Το περιστατικό δεν σταματάει εκεί. Η καθηγήτρια καλείται να καταθέσει ενόρκως σε ΕΔΕ που διατάχθηκε από τα αρμόδια υπηρεσιακά όργανα.
Επεισόδιο 2
Στελέχη κομματικής νεολαίας καταγγέλουν ότι στο 1ο Λύκειο Πετρούπολης γίνεται εκστρατεία κατά του κόμματός τους. Μια καθηγήτρια, λέει η είδηση, οδηγεί τους μαθητές σε παραστάσεις και θεάματα που δεν βρίσκει σύμφωνο τον συγκεκριμένο κομματικό χώρο...
Επεισόδιο 3
Στο 4ο Λύκειο Πετρούπολης, άλλα ...
Επεισόδιο 4
Στο 5ο Βύρωνα ... προβάλλεται ντοκυμαντερ του Παύλου Τσίμα ...
Οι πολιτικοί δάσκαλοι, τα κόμματα τις δικές τους αλήθειες.
Η Μαρία Ρεπούση είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό του ΑΠΘ. Έγινε γνωστή από το βιβλίο της Ιστορίας του Δημοτικού, το οποίο ήταν μια από τις αιτίες που η Μ. Γιαννάκου έχασε το Υπουργείο Παιδείας.
Στα ΝΕΑ της 29ης Μαΐου 2009, η κα Ρεπούση θίγει ένα σοβαρό θέμα των τελευταίων ημερών που πέρασε στα ψιλά του τύπου: Τις παρεμβάσεις βουλευτών και κομμάτων στην εκπαιδευτική πράξη.

Ολόκληρο το άρθρο:
.
ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ
Έχει γράψει ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Α. Λιάκος στο ΒΗΜΑ (24-5-09) καταλήγοντας: "Το ζήτημα αφορά την ανοχή που δείχνουν σε αυτές τις πρακτικές οι εκπαιδευτικές αρχές, οι κεντρικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, η τοπική κοινωνία και η ευρύτερη κοινή γνώμη. Τα αβγά του φιδιού όμως τα σπάνε, προτού εκκολαφθούν τα φιδάκια..."
Ολόκληρο το άρθρο:
.
ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ
Ο Ν.Κιάος στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 28/5/09 υπενθυμίζει τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος: "Το Σύνταγμα στο άρθρο 16 παρ. 1 ορίζει κατηγορηματικά: Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του κράτους.
Στο άρθρο 14 διαβάζουμε, στην παρ. 1: Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και διά του Τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του κράτους. Και στην παρ. 2: Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται".
Ολόκληρο το άρθρο:
ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ
H M. Παπαματθαίου στο ΒΗΜΑ της 31-5-09 γράφει: στο άρθρο της "Μαινόμενοι βουλευτές τρομοκρατούν καθηγητές", πως "πολιτικά κόμματα και εκπρόσωποί τους εισβάλλουν σε σχολεία στην Πετρούπολη, στις Σέρρες και αλλού, ποδοπατώντας την ακαδημαϊκή ελευθερία στο όνομα του Κοινοβουλίου".
Ολόκληρο το άρθρο:
.
ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ
H Λ. Κέζα στο ΒΗΜΑ της 3-6-09 γράφει: στο άρθρο της "Στάλιν στον μαυροπίνακα".
"Αφετηρία για τις διαμάχες στα σχολεία υπήρξε μια θεατρική παράσταση. Μια καθηγήτρια στην Πετρούπολη αποφάσισε τον προηγούμενο μήνα να πάει τα παιδιά στο θέατρο, να δουν το «Rock ΄n΄ roll» του Τομ Στόπαρντ. Μήπως δεν έχει προσωπική ζωή η γυναίκα, μήπως δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει από το να τρέχει με τα ανήλικα στις κουίντες; Υποθέτουμε ότι έχει πολλά καλύτερα, αλλά θέλει να βοηθήσει τους μαθητές της να ξεγκαβωθούν. Δεν την υποχρεώνει κανείς, δεν πληρώνεται υπερωρίες, γενικώς τους κάνει χάρη. Δεν γνωρίζουμε πολλές παραστάσεις που να μη δίνουν αφορμές για πολιτική συζήτηση. Αν πήγαινε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, θα ήταν πολλά τα ερείσματα. Αν πήγαινε στον «Ταρτούφο» του Μολιέρου, ακόμη περισσότερα. Θα μπορούσε να τους πάει στο Δελφινάριο, να δουν μια από τις φθηνές επιθεωρήσεις. Σημασία έχει το εξής: διδάσκει ότι πέρα από τον μαντρότοιχο του σχολείου υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Τυγχάνει η επιλογή της να είναι ένα έργο αποδεκτό από την κοινή αισθητική. Αυτό που ο μέσος θεατής χαρακτηρίζει «καλή παράσταση». ".
Ολόκληρο το άρθρο:

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Η διαθήκη μου, Μ. Κατσαρός (Αντισταθείτε!)

Πως το θυμήθηκα, το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού...


Βλέποντας καθημερινά αυτά που γίνονται γύρω μας, αυτούς που θα έπρεπε να κάνουν κάτι και δεν το κάνουν, αυτούς που εκμεταλλεύονται τη γενική απραξία, θυμήθηκα τον Μιχάλη Κατσαρό και τη διαθήκη του.
Λέω...
Όχι στο μαγαζί που αψηφώντας τους κανόνες για την καθαριότητα και την αισθητική των δημοσίων χώρων γεμίζει τον κόσμο με αφίσες!
Όχι στο μαγαζί που γεμίζει τους δημόσιους χώρους με γλάστρες, καρέκλες, πινακίδες και ταρταλομηχανάκια!
Όχι σ' αυτόν που κλείνει το πεζοδρόμιο με το εμπόρευμά του!
Όχι σ' αυτόν που διπλοπαρκάρει!
Όχι στα νταηλίκια!
Όχι στο μαγαζί που σερβίρει λειψές μερίδες!
Όχι σ' αυτόν που κοροϊδεύει τους πελάτες του είτε αυτοί είναι Έλληνες, είτε αλλοδαποί!
Όχι σ' αυτόν που ενημερώνει μονόπλευρα!
Όχι στους ηλίθιους!
Όχι στις εκδηλώσεις που γίνονται για "χρήσιμα κορόιδα"!
Όχι σ' αυτούς που θεωρούν τον πολίτη πελάτη!
Όχι στα μαγαζιά που ανακατεύουν ζώα και ανθρώπους!
Όχι στη βρώμα!
Όχι στο κιτς!
Όχι σ' αυτόν που δε σέβεται τους κανόνες κοινής ησυχίας!
Όχι σ' αυτόν που παραβιάζει τους κανόνες οδικής συμπεριφοράς, παραβιάζοντας σήματα, πεζόδρομους κ.α.
Όχι σ' αυτόν που βγάζει το σκύλο του εκεί που η πινακίδα το απαγορεύει.
Όχι σ' αυτόν που αφήνει το σκύλο του να αφοδεύει σε δημόσιους χώρους.
Όχι στον πονηρό που κάθετε στην καρέκλα της εξουσίας και δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα!
Όχι σ' αυτούς που από ιδιοτέλεια αδιαφορούν.
Όχι σ' αυτούς που εκφράζουν δήθεν ευχαριστήρια΄...
Όχι σ' αυτούς που εκφράζουν δήθεν συγχαρητήρια...
Όχι σ' αυτούς που δεν δέχονται την διαφορετική άποψη.
Όχι στις λαμογιές.
Όχι στις υπόγειες δημόσιες σχέσεις.
Όχι στη διαπλοκή.
Όχι σ' αυτούς που πρέπει να πάρουν θέση και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν!
Όχι στην ενημέρωση από δελτία τύπου.
Όχι στην "ενημέρωση" για την προσωπική ζωή ΚΑΝΕΝΟΣ και όχι μόνο των δημοσίων προσώπων.
Όχι σ' αυτόν που ανέχεται τα παραπάνω.
Όχι στους πονηρούς πολιτευτές.
Όχι στους πονηρούς που μαζεύουν τα ψιλά των γέρων και των άλλων αφελών πουλώντας τους ελπίδα.
Όχι σ' αυτούς που "μπερδεύουν" τις Θερμοπύλες με τις ατέλειωτες απολαύσεις!
Όχι στις "εξυπηρετήσεις".
O Κατσαρός τα λέει καλύτερα...



Η διαθήκη μου (αντισταθείτε!)
του Μ. Κατσαρού
Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου
αντισταθείτε στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές
τις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους
και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα,
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.
(...)
Και συ λοιπόν στέκεσαι έτσι βουβός
με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Δύση και πεποιθήσεις

Ο Μανδραβέλης σχολιάζει σε άρθρο του τη διαφορά αντιλήψεων μεταξύ ενός δυτικού πολίτη και ενός που πιστεύει στην υπέρτατη αξία των συμβόλων. Αφορμή η είδηση για το σκίσιμο ενός κορανίου από αστυνομικό στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια επιχέίρησης σκούπα στο κέντρο της πόλης, η οποία προκάλεσε την εξέγερση πολλών μουσουλμάνων μεταναστών. (Όπως παλιότερα τα σκίτσα του Μωάμεθ στη Δανία, σε μικρότερη έκταση εδώ).
Γράφει ο Μναδραβέλης: «Στη Δύση, επειδή ψάχνουμε το βέλτιστο, η προσβολή των πεποιθήσεων είναι κάτι που επιζητούμε. (...) Αποτελεί ένα από τα θεμέλια του δικού μας πολιτισμού, ο οποίος απέδειξε τα τελευταία 300 χρόνια ότι τα πάει μια χαρά, ή έστω καλύτερα από άλλους πολιτισμούς που σέβονται περισσότερο τα ιερά από τους ανθρώπους. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι άνθρωποι εκείνων των πολιτισμών έρχονται εδώ για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Δεν μπορεί να θέλουν να επιβάλλουν στη "γη της επαγγελίας" τις πεποιθήσεις της "κόλασης" που άφησαν πίσω τους. Αυτό δεν έχει να κάνει με το αν κάποιοι θεωρούν μετανάστες "φιλοξενούμενους". Εχει να κάνει με την ιστορική εμπειρία και την απλή λογική. Αν θες καλύτερα αποτελέσματα, από εκείνα που σε οδήγησαν στον "γολγοθά" της ξενιτιάς, δες τι κάνουν οι άλλοι και αντίγραψέ τα ή έστω σεβάσου τα. Οχι ως ιερά, αλλά ως αποδεδειγμένα αποτελεσματικά.»
Στη Δύση δημιουργείται διαρκώς μια σύγχυση μεταξύ θρησκευτικής ανοχής και θρησκευτικής επιβολής. Ενώ κατακτάμε το πρώτο, αρχίζουμε να απειλούμαστε από το δεύτερο. Η καταπίεση των θρησκευτικών συναισθημάτων οποιουδήποτε ανθρώπου δείχνει δυσανεξία. Την ίδια, όμως και χειρότερη δυσανεξία, δείχνει η απαίτηση οποιουδήποτε θρησκευόμενου για σεβασμό των συμβόλων του ή μη κριτική του δόγματός του. Οι απόψεις, ακόμη κι αν είναι θρησκευτικές, κρίνονται και τα σύμβολα συμβολίζουν· άλλες φορές την πίστη, κι άλλες τον χλευασμό προς την πίστη"
Ένας Έλληνας τι θα έλεγε αντιστοίχως; Ο Μανδραβέλης απαντά: "Ενας κάτοικος της Ελλάδος, όμως, δεν μπορεί να πει το ίδιο. Οχι, μόνο, διότι δεν είναι αμιγώς δυτικός, αλλά κυρίως επειδή στη χώρα του είναι ποινικό αδίκημα η προσβολή θρησκευτικών συμβόλων. Κατά συνέπεια θα είναι μέγιστη υποκρισία να μην τιμωρείται κάποιος για το σχίσιμο του Κορανίου. Θα αποδείξει ότι και στα στο ζήτημα του θρησκευτικού προστατευτισμού, η δημοκρατία μας είναι αλά καρτ..."

Δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 27.5.2009. Ολόκληρο το άρθρο: Άρθρο Μανδραβέλη

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Άρθρα εφημερίδων που αντέχουν στο χρόνο

Ο Μανδραβέλης (Καθημερινή 26-5-09) δημοσίευσε το σημείωμα που έκανε για την παρουσίαση του βιβλίου του Τάκη Θεοδωρόπουλου «Η Μελαγχολία της Δευτέρας. Από την ευφορία του 2004 στην κατάθλιψη του 2008» (εκδ. "Ωκεανίδα").
Το κεντρικό ερώτημα του σημειώματος: Μπορεί ένα άρθρο σε μια εφημερίδα να αντέξει στο χρόνο; Η απάντηση "ναι" προϋποθέτει τη διατήρηση του προβλήματος που θίγεται στο άρθρο ή τα γενικότερα συμπεράσματα που αναδεικνύει αυτό. Στη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή, τον επαγωγικό τρόπο σκέψης του αρθρογράφου και τα συμπεράσματα στα οποία οδηγεί αυτός. Ο αποτελεσματικός τρόπος διασύνδεσης πραγμάτων που εκ πρώτης όψεως δείχνουν άσχετα μεταξύ τους.
Στον σημερινό κόσμο της υπερπληροφόρησης και των σκουπιδιών, ο ρόλος του σωστού άρθρου και κατ' επέκταση και του αρθρογράφου είναι "να βάλει τάξη στο χάος, να συμπυκνώσει τα φαινόμενα σε ένα άρθρο". Εδώ βρίσκεται και ο ρόλος της εφημερίδας: "να κάνει τον κόσμο θεωρία. Να πάρει αφορμές απ' όσα συμβαίνουν και να τα συναρμόσει σε θεωρία. Το άρθρο είναι μετα-πληροφορία. Παίρνει τις πληροφορίες και τις βάζει σε τάξη, τις μεταμορφώνει σε ένα κατανοητό λεκτικό τύπο" συμπυκνωμένη γνώση, πρακτική και εφαρμόσιμη.
Ένας μαθηματικός τύπος, η απόλυτη συμπύκνωση. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει πάντα. Γι' αυτές λοιπόν τις περιπτώσεις, ισχυρίζεται ο Μανδραβέλης, έχουμε τα άρθρα.
Παίρνεις αφορμή από φαινόμενα που φαίνονται ασυσχέτιστα, αφαιρείς την επιφάνεια, βρίσκεις τους δεσμούς και τα δένεις με μια λογική εξήγηση, μια λογική αλληλουχία συλλογισμών.
Ολόκληρο το άρθρο: Εδημεριδογραφήματα που αντέχουν στο χρόνο

Ψηφίστε τοπικισμό

Η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας "ΠΑΤΡΙΣ" του Ηρακλείου (http://www.patris.gr/) προκήρυξε ψηφοφορία κατά το πρότυπο του SΚΥ για τους 20 δημοφιλέστερους Κρήτες όλων των εποχών.
Πέρα από τις προθέσεις της εφημερίδας υπάρχουν καλά και κακά στη διαδικασία. Στα καλά κατά την άποψή μας ότι δίνεται η ευκαιρία στο ευρύ κοινό να μάθει για προσωπικότητες που συνδέσανε το όνομά τους με την ιστορία αυτού του τόπου. Στα αρνητικά το ότι αναδεικνύονται οι δημοφιλέστεροι με κριτήρια ρηχά και όχι ουσιαστικά, με τηλεοπτικές διαδικασίες.
Όμως η προβολή κάποιων μέσα από ιστοτόπους και το αίτημα της ψήφου σ' αυτούς μόνο και μόνο επειδή κατάγονται από κάπου, νομίζουμε ότι αδικεί τους ανθρώπους αυτούς. Αν ζούσαν, πιστεύουμε, ότι δεν θα ήθελαν κάτι τέτοιο με τίποτα.
Οι άνθρωποι αυτοί έμειναν στην ιστορία και στη μνήμη των ανθρώπων γιατί είχαν ορίζοντα, γιατί εργάστηκαν για την ευρύτερη κοινότητα και τον ανώνυμο συνάνθρωπό τους. O Καζαντζάκης και ο Θεοτοκόπουλος, για παράδειγμα, είναι οικουμενικές προσωπικότητες. Το καλλίτερο μνημόσυνο που θα μπορούσε να γίνει γι' αυτούς θα ήταν η ανάρτηση των βιογραφικών τους με το πραγματικά σημαντικό έργο τους και όχι ο τόπος που τυχαία είδαν το φως της ζωής. Άποψή μας.

Φιλία

Με αφορμή τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Ο ορισμός του φίλου κατά τον Αλεξ Φέρκιουσον, προπονητή της Μάντζεστερ Γιουνάιτεντ: Πραγματικός φίλος είναι εκείνος που μπαίνει στο σπίτι σου την ώρα που όλοι οι άλλοι πέρνουν το σακάκι τους για να φύγουν.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Απόφαση σταθμός για blog

Ο παρακάτω σύνδεσμος δίνει περισσότερα στοιχεία για την απόφαση, όπως δημοσιεύθηκε στο νομικό περιοδικό «Αρμενόπουλος», του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης 44/2008
Η πρώτη απόφαση ελληνικού Δικαστηρίου για blog!!!

Ειδήσεις

Στην Ολλανδία αδειάζουν οι φυλακές και δημιουργείται κοινωνικό πρόβλημα με τους φύλακες. Οι Ολλανδοί για να το λύσουν αποφάσισαν να νοικιάσουν τα ιδρύματα στους Βέλγους. Μήπως πρέπει να το δούμε κι εμείς;

Δες σχετικά: Τι κάνεις όταν αδειάζουν οι φυλακές;

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Το θεμελιώδες θεώρημα του παπαγάλου

Τον τίτλο του θαυμάσιου βιβλίου-μαθηματικού μυθιστορήματος- του Ντενί Γκέτζ «το θεώρημα του παπαγάλου» (μεταφρασμένο στα ελληνικά από τον φίλο Τεύκρο Μιχαηλίδη) διάλεξε ο Πρετεντέρης στο σημερινό Βήμα (24-5-09) για να περιγράψει τη σημερινή πολιτική κατάσταση, με αφορμή τη σχετική με τους παπαγάλους πολιτική διαφήμιση της ΝΔ.
Παραφράζοντας τον γνωστό ορισμό της πολιτικής (πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού) ισχυρίζεται πως στην Ελλάδα σήμερα, πολιτική είναι η τέχνη της παπαγαλίας.
Μα, νομίζουμε, ότι είναι αρκετά επιεικής. Συνδικαλισμός τι είναι; Σχολείο τι είναι; Εξετάσεις τι είναι; Δημοσιογραφία; ‘Όταν λέμε «το είπε καλά το μάθημά του», τι άλλο εννοούμε; Μπορείς σήμερα να κάνεις καριέρα αλλιώς; Το θεώρημα του παπαγάλου στη σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι ένα θεώρημα σαν όλα τ’ άλλα, είναι θεμελιώδες, αφού η παπαγαλία (και το γλείψιμο για να μην ήμαστε άδικοι) είναι η τέχνη των τεχνών.

Μαντινάδα

Χαιρέτα τόνε τον πεζό όταν καβαλικεύεις
για να σε χαιρετά κι αυτός όταν θα ξεπεζεύεις

Μαντινάδα

Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του
κι όσα του κάνει η τρέλα του δεν του τα κάνει ο εχθρός του.

[Την αναφέρει ο Σεφέρης στις «Δοκιμές»]

Παροιμία

Ο βλάχος άρχων κι αν γενεί πάλι βλαχιά μυρίζει.

Παροιμία

Άρπαζε να τρως να πίνεις, πολιτεύου ν’ αρχοντίνεις.

Παροιμία

Αν κατουράς στη θάλασσα θα το βρεις στ’ αλάτι.

Παροιμία

Ο τεμπέλης κι ο φαγάς ή δραγάτης ή παπάς.

Παροιμία

Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.

Παροιμία

Θύμωσε ο αγάς κι έκοψε την ψωλή του.

Τα ελικόπτερα

Όταν έφυγε από τα "300 υπουργεία" (την ΕΡΤ) ο Βασίλης Βασιλικός έγραψε το μυθιστόρημα "Το ελικόπτερο". Ήταν αρχές της δεκαετίας του '80. Η ιδέα βασιζόταν στην αγορά ενός ελικοπτέρου από την ΕΡΤ για να έχει γρήγορη πρόσβαση στα γεγονότα και στην είδηση. Τώρα βέβαια κάθε σοβαρό κανάλι έχει το δικό του ελικόπτερο.
Το ελικόπτερο, ως έννοια, τα τελευταία χρόνια έχει προσφέρει το όνομά του για να χαρακτηρίσει πολλούς γονείς, στην Αμερική αρχικά απ' όπου και ο όρος "γονείς-ελικόπτερα", αλλά και στις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου.
Όσοι ασχολούμαστε με την εκπαίδευση διαπιστώνουμε ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια πως τα παιδιά έρχονται στο σχολείο και δεν χαίρονται, δεν δείχνουν να ευχαριστούνται με τίποτα. Φαίνεται ότι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Έρχονται γιατί πρέπει να έλθουν να πάρουν το χαρτί.
Λείπουν από το μάθημα για να κάνουν δουλειές που μπορούσαν να κάνουν το απόγευμα. Όταν τους το παρατηρείς απαντούν: το απόγευμα έχω μαθήματα, εννοώντας φροντιστήρια.
Πίσω από όλα αυτά οι "γονείς-ελικόπτερα" που υπερύπτανται των παιδιών τους προσφέροντάς τους ασφικτική καθοδήγηση, προστασία και "φονικά" σφιχταγκαλιάσματα. Ούτε χώρο να αναπτυχθούν τους αφήνουν, ούτε και καμιά αυτονομία τους επιτρέπουν. Η μπακέτα του μαέστρου είναι απόλυτη.
Φαίνεται ότι επικρατούσα αντίληψη είναι πως "καλός γονιός δεν είναι αυτός που αγαπά, μαλώνει και «ορμηνεύει», το παιδί, αλλά ο «ψαγμένος», αυτός που ασχολείται διαρκώς μαζί του, που από πολύ νωρίς κάνει τη σωστή έρευνα αγοράς και του προσφέρει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που θα συμβάλουν στην ταχεία και «ποιοτική» ανάπτυξή του. Θα πάει το βρέφος για μασάζ, θα προμηθευτεί τη συσκευή που αποκωδικοποιεί το κλάμα του, θα αγοράσει τα ντιβιντί «Βaby Mozart» και «Baby Beethoven» που απευθύνονται ακόμα και σε βρέφη τριών μηνών. Αργότερα θα αναζητήσει το καλό ωδείο, σχολείο, φροντιστήριο, θα επιτηρεί διαρκώς το παιδί μέσω του κινητού τηλεφώνου (αν διαθέτει και GPS τόσο το καλύτερο), θα το προφυλάσσει από υπαρκτούς και φανταστικούς κινδύνους, θα του προσφέρει εμπειρίες, ερεθίσματα και ευκαιρίες για «δημιουργική απασχόληση», θα το τυλίξει με εκατοντάδες γεύσεις, ρούχα, παιχνίδια, γκατζετάκια, ντιβιντί. Ομως τα παιδιά που γίνονται το επίκεντρο του γονεϊκού σύμπαντος, προσγειώνονται άσχημα όταν διαπιστώνουν ότι δεν συμβαίνει το ίδιο στον σχολικό και φιλικό μικρόκοσμό τους", σημειώνει στο άρθρο της "Σου τα δίνω όλα εκτός από ελπίδα" η Μαριάννα Τζιαντζή στην Καθημερινή της 24-5-09.
Τα παιδιά, βέβαια, που μεγαλώνουν κατ' αυτόν τον τρόπο, που δεν μαθαίνουν για την ήττα, την αποτυχία, την απόρριψη, τη στέρηση, την αναμονή, τα πραγματικά προβλήματα και το πραγματικό περιβάλλον, έξω από την γονεϊκή προστασία, που αναπτύσσονται με τα οράματα του μυθικού κόσμου της τηλεόρασης, όταν θα έρθουν αντιμέτωπα με τη ζωή την ίδια, να δούμε ποιος θα δικαιολογήσει τις επόμενες κινήσεις τους. Όταν το ελικόπτερο και αυτοί μαζί του θα ακολουθήσει την τρελή πορεία προς τις χαράδρες της ζωής...
Ολόκληρο το άρθρο της Μ. Τζιαντζή: Aποτυπωματα

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Οι "ομφαλοί" της Γης

Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέφθηκε τους Δελφούς του έδειξαν τη μεγάλη πέτρα που σημάδευε στην αρχαιότητα τον «ομφαλό της Γης», εκείνος τότε ζήτησε να την πετάξουν μακριά διότι «με κάτι τέτοια οι Νεοέλληνες αρνούνται να προοδεύσουν». Φυσικά, ο μεγάλος πολιτικός δεν εννοούσε τη φυσική καταστροφή του μνημείου, αλλά την καταστροφή μιας αντίληψης που κάνει την Ελλάδα να αρκείται στο αρχαίο κλέος εκείνων που θεμελίωσαν τον δυτικό πολιτισμό.
Ο Μανδραβέλης στο ομότιτλο άρθρο του (Καθημερινή 23-5-09) υποστηρίζει, σωστά, πως όλοι οι πολιτισμοί έχουν να καυχώνται για κάποιο λιθαράκι στο παγκόσμιο πολιτιστικό οικοδόμημα και προβληματίζεται για το σήμερα. Πόσο μπολιάζουμε με τη δική μας δημιουργία τον οικουμενικό πολιτισμό που δημιουργείται; Οι αρχαίοι, γράφει, προσέφεραν όσα είχαν να προσφέρουν. Με το να καθόμαστε απλώς πάνω σε πέτρες που κάποτε σηματοδοτούσαν τον ομφαλό της Γης, ούτε εμάς τιμά ούτε τις πέτρες τιμάμε, υποστηρίζει.
Ολόκληρο το άρθρο: Οι «ομφαλοί της Γης»

Απόψεις

Ο επαρχιακός τύπος έχει αναδείξει μεγάλες πένες στο παρελθόν. Και σήμερα σε πολλές επαρχιακές εφημερίδες δημοσιεύονται άρθρα διαμάντια. Δυστυχώς όμως και πολλές ανοησίες, άκρατος τοπικισμός, χρηστομάθεια, σκοταδιστικά σημειώματα που παραπέμπουν σε εποχές αλήστου μνήμης. Στις μικρές επαρχιακές κοινότητες, στις οποίες οι κάτοικοι γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, επικαλούνται συχνά τον Βολτέρο, αλλά η κατάθεση της άλλης άποψης πολλές φορές καταντά πράξη γενναίων. Σε αρκετές περιπτώσεις η διαφορετική άποψη, από αυτήν που εκφράζει η τοπική εξουσία, δεν δημοσιοποιείται.
Πώς μας ήρθαν στο νου όλα αυτά; Από το άρθρο που διαβάσαμε σε τοπική εφημερίδα. Γράφει ο συντάκτης: «Μιλώντας με την υπεύθυνη εκδρομών έμαθα ότι ‘ενώ τους αρέσει [αναφέρει το όνομα της πόλης] [στους τουρίστες εννοεί], πολύ περισσότερο από το Ηράκλειο, ‘πρόβλημα’ για την πόλη σας είναι η … Κνωσός. Οι περισσότεροι ζητούν επίσκεψη και στην Κνωσό και αυτό παίρνει χρόνο, που είναι σε βάρος της παραμονής [τους στην πόλη σας].
Πρότεινα [γράφει ο συντάκτης του άρθρου] να αναδείξουμε και να υποκαταστήσουμε την επίσκεψη στην Κνωσό, με τη Λατώ, τη Σπιναλόγκα και την Παναγία Κερά» και εκεί κλείνει το άρθρο.
Τι να πει κανείς; Την αντίληψη της υπεύθυνης; Αυτή είναι η αντίληψη των ανθρώπων στους οποίους έχουμε εμπιστευτεί τον τουρισμό στη χώρα μας. Τους ελεεινούς και τρισάθλιους ξένους που έρχονται στον τόπο μας και ζητούν να δουν την Κνωσό, σε βάρος της παραμονής τους στους άλλους προορισμούς!... Ντροπή τους!
Ευτυχώς για τους ξένους φίλους της χώρας μας, αυτοί δεν έρχονται ούτε για τα μούτρα τα δικά μου, ούτε και για εκείνα της «υπευθύνου». Οι ξένοι που έρχονται στη χώρα μας γνωρίζουν πολύ περισσότερα από μας, που χτυπιόμαστε τις περισσότερες φορές δήθεν, για το μινωικό πολιτισμό, τον Αριστοτέλη και τους άλλους προγόνους μας, και γνωρίζουν καλύτερα από πολλούς δικούς μας να αξιολογούν τα εκθέματα, την ιστορικότητα και τη σημασία του κάθε χώρου. Πόσο δίκιο είχε, δεν θυμάμαι ποιος, που έλεγε ότι περισσότερο αυτή τη χώρα την αγαπούν οι φιλέλληνες...
Ο άλλος, ο μέγας συντάκτης, που θέλει να υποκαταστήσει (sic) την επίσκεψη στην Κνωσό;… Ουαί σε όποιον δε θεωρεί τη Λατώ, την Κερά και τη Σπιναλόγκα ισότιμα αξιοθέατα με την Κνωσό!
Θυμάμαι παλιά κάτι φίλους καθηγητές που δίδασκαν σε επαρχιακά σχολεία και την Παρασκευή το μεσημέρι που επιχειρούσαν να φύγουν από το χωριό οι χωριαταραίοι τους έκλειναν το δρόμο με τα τρακτέρ. Απλά... το καταθέτω σαν ιδέα.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Κοινωνική συμπεριφορά και ο Maslow

Συχνά, τελευταία, η ειδησεογραφία αναφέρει περιπτώσεις ακραίων συμπεριφορών εκ μέρους ατόμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και ασφάλειας. Και όμως μια τέτοια συμπεριφορά είναι εξηγήσιμη και αναμενόμενη. Όσο η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το αύριο και η απελπισία εντείνονται τόσο θα βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοιου είδους φαινόμενα.
Στην πυραμίδα των αναγκών του Maslow, την οποία χρησιμοποιούν στο μάνατζμεντ και για παρακίνηση, στην κατώτατη βαθμίδα βρίσκονται οι φυσιολογικές ανάγκες. Είναι αυτές που συνδέονται με την επιβίωση. Κυρίως είναι η τροφή, η ένδυση, η στέγαση. Αν δεν ικανοποιηθούν η επιβίωση γίνεται προβληματική. Ακόμα, όσο χρόνο μένουν αυτές ανικανοποίητες, ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται άλλες, υψηλότερου επιπέδου ανάγκες. Το άτομο ούτε από πολιτική, ούτε από πολιτισμό καταλαβαίνει. Έχει θυμό για όλους και για όλα. Όταν δε, ικανοποιηθούν παύουν να επηρεάζουν τη συμπεριφορά του, αφού ανάγκη που ικανοποιείται παύει να είναι ανάγκη.
Οι επόμενες, στην κλίμακα του Maslow, ανάγκες είναι αυτές της ασφάλειας. Εκείνες συνδέονται με τα συναισθήματα φόβου για τους φυσικούς κινδύνους και την αδυναμία ικανοποιήσης των φυσικών αναγκών. Πρόκειται, δηλαδή, για συναισθήματα αυτοσυντήρησης. Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται η προστασία από τον κίνδυνο, από τον φόβο, τις στερήσεις. Η επιθυμία για μόνιμη εργασία, επίσης, περιλαμβάνεται σ' αυτή την κατηγορία των αναγκών.
Η επιθυμία αυτή μπορεί να είναι πολύ σπουδαίο κίνητρο συμπεριφοράς, επειδή κάθε εργαζόμενος εξαρτάται, τουλάχιστον εν μέρει, από την εργασία. Η ανάγκη για σιγουριά παίρνει τη μορφή της απαίτησης για οικονομική εξασφάλιση (μονιμότητα εργασίας, αποταμίευση), προτίμηση γνωστού περιβάλλοντος εργασίας, επιθυμία για τάξη στους συνεργάτες και στα υλικά. Η ανάγκη αυτή επηρεάζει τους ανθρώπους και στην επιλογή του επαγγέλματός τους.
Σχετική με τις ανάγκες ασφάλειας και εξασφαλίσεων είναι η θέσπιση από την πλευρά των κρατών των κοινωνικών ασφαλίσεων και από την πλευρά των επιχειρήσεων η ίδρυση ασφαλιστικών εταιρειών που σκοπεύουν στην κάλυψη των διαφόρων κινδύνων, ώστε τα άτομα να αισθάνονται όσο το δυνατόν πιο εξασφαλισμένα.
Κατόπιν είναι οι κοινωνικές ανάγκες και η έννοια του "ανήκειν". Δηλαδή η ανάγκη να συναναστρέφεται άλλους ανθρώπους, να ανήκει σε κοινωνικές ομάδες, να προσφέρει την εκτίμησή του και να απολαμβάνει την εκτίμηση των άλλων, την κατανόησή τους, την αγάπη τους και να συμπεριφέρεται ανάλογα στους άλλους.
Στην κλίμακα του Maslow ακολουθούν και άλλες βαθμίδες. Οι κοινωνικές ανάγκες, όμως, έχουν ως προϋπόθεση την εκπλήρωση των δυο προηγούμενων βαθμίδων.
Η απελπισία που βιώνουν έντονα αρκετοί συνάνθρωποί μας στις περίεργες μέρες που ζούμε ασφαλώς και οφείλεται σε αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών αναγκών. Ο πεινασμένος, ανασφαλής και απελπισμένος είναι ικανός για οτιδήποτε.

Παιδικές απορίες

Για τα άλλα ανήψια και τις "ανηψιές" μάθαμε. Ποιος μπορεί τώρα να μας πληροφορήσει για το πραγματικό πρόσωπο των ανηψών του Μπάρμπα Μπεν; Και ποιος για του Μπάρμπα Στάθη;

Μου άρεσε η προσέγγιση

Το βρήκα στο ιστολόγιο του Νίκου Δήμου και μεταφέρω ένα απόσπασμα. Ο Δήμου προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα που πάρα πολύ συχνά του υποβάλλουν ως σχόλιο στο blog του:
http://nikosdimou.blogspot.com/ "ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ";

-Μα, σε ό,τι αγαπάω! (Τι ν' αγαπήσεις σε ένα κόμμα - είναι ένα όργανο εξουσίας!) Ανήκω στα βιβλία που διάβασα, στις γυναίκες που ερωτεύτηκα, στα τοπία που θαύμασα. Ανήκω στα κουϊντέτα του Schubert, στα ποιήματα του Ελύτη, στη οδική διαδρομή Ιτέα-Ναύπακτος, στο χαμόγελο του Αντίνοου, στη θέα της 'Υδρας από το καράβι, στον αισθησιασμό του Παπαδιαμάντη, στον ανοιξιάτικο "Αμλέτο" της Κέρκυρας, στα σιντριβάνια της Αλάμπρα, στο ταξίμι του Μπαγιαντέρα. Ανήκω στα πράγματα που με συντρόφεψαν. Ετερόκλητα και αντιφατικά - από έναν καθαρόαιμο κινητήρα αυτοκινήτου (μπόξερ, εξακύλινδρος, αερόψυκτος, δύο εκκεντροφόροι επί κεφαλής - γυρίσαμε τον κόσμο!) ως την Παλατινή Ανθολογία που την ξαναδιαβάζω κάθε τόσο. Από την παλιά Nikon F, με την οποία φωτογράφησα τη μισή μου ζωή, ως τoν Σέξτο, τον Montaigne και τον Hume, που με έμαθαν να δυσπιστώ στις ιδέες και ν' αγαπώ την αίσθηση. Ανήκω στα πιστά μάτια ενός ζώου, σε ένα χαμόγελο και σε ένα χέρι που κρατάει το δικό μου. Κι επειδή τα πράγματα στα οποία ανήκω, τα πράγματα που αγαπώ, έχουν γίνει εγώ - γι αυτό και μόνο, ανήκω στον εαυτό μου.

Πολιτισμός και εκδηλώσεις

Όταν δεν μπορούμε να παράγουμε πολιτισμό παράγουμε τελετές.

Το φαινόμενο Μπερλουσκόνι

Σύμφωνα με τον Τάκιτο, στην Ιταλία αυτό που λείπει δεν είναι η ελευθερία, αλλά οι ελεύθεροι άνθρωποι. Σήμερα λίγοι είναι αυτοί που τολμούν να τα βάλουν με τον Μπερλουσκόνι. Και συνήθως είναι προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους και προχωρημένης ηλικίας, οι οποίοι δεν φοβούνται τα αντίποινα ή άνθρωποι που δεν ζουν στην Ιταλία.
Ο Μιχάλης Μητσός στο άρθρο του "Ένας επικίνδυνος κλόουν" (ΝΕΑ 22-5-09) θίγει με εξαιρετικό τρόπο την πορεία προς την κατάκτηση της εξουσίας και τον τρόπο διακυβέρνησης της Ιταλίας από τον Μπερλουσκόνι. Κατά την άποψή μας το άρθρο έχει ιδιαίτερη αξία, και για μας, γιατί φανερώνει τι μας περιμένει, αφού και "ημείς άδομεν"...

Εε, τι να κάνουμε, έχουμε χιούμορ...

(Παλιό μεν, καλό δε)
.
Παρουσία πλήθους κόσμου έγιναν το βράδυ της Παρασκευής (20/8/2004) στο Καβούσι, μια σειρά εκδηλώσεις για την κοπή κλαδιών από την αρχαία ελιά του Καβουσίου, κλαδιά τα οποία στεφάνωσαν (τελικά) τις νικήτριες του Μαραθωνίου Γυναικών στους Ολυμπιακούς της Αθήνας.
Κατ΄ αρχήν, στη θέση Αζοριάς, 3 περίπου χιλιόμετρα πάνω από το Καβούσι, όπου βρίσκεται το αρχαίο δέντρο ο Μητροπολίτης ... , μαζί με ιερείς, τέλεσαν δέηση, για να ακολουθήσει αρχαιοπρεπές δρώμενο, για την κοπή των κλαδιών. [το μόνο που δεν αναφέρεται στην είδηση είναι "η βυζαντινή μεγαλοπρέπεια με την οποία κόπηκαν τα κλαδιά"].
Η εκδήλωση συνεχίστηκε στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου του χωριού, με ομιλίες του δημάρχου και άλλων, για να κλείσει η βραδιά με Κρητικό γλέντι.
Το παρόν έδωσαν, οι βουλευτές του νομού, ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας Κρήτης, οι δήμαρχοι των μεγαλυτέρων πόλεων, οι αστυνομικές και λιμενικές αρχές, πολιτευτές και πλήθος κόσμου από την περιοχή και αλλού.

Γιάννης Η. Χάρης: η Εβδομάδα του Σωλήνα Α.Π.Α.Σ.

Γιάννης Η. Χάρης: η Εβδομάδα του Σωλήνα Α.Π.Α.Σ.

Ελλάδα 2009. Και μη χειρότερα ...

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αποδίδεται στον Νίκολα Νεγκρεπόντε, τον ελληνικής καταγωγής διευθυντή του MediaLab του ΜΙΤ, πατέρα των πολυμέσων. «Ημουν ομιλητής σε ένα συνέδριο στην Αθήνα, παρών ήταν και ο τότε υπουργός Εξωτερικών, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Μετά την ομιλία με ρωτάει ο κ. Παπανδρέου αν πιστεύω πως οι Ελληνες θα πετύχουν στο Internet. Του απάντησα όχι… Στο Ιντερνετ προέχει η συνεργασία και οι Ελληνες δεν είναι άνθρωποι που συνεργάζονται με άλλους…».

Πολιτικό χιούμορ...

* Η Θεσσαλονίκη θα είναι θαυμάσια το Σαββατοκύριακο, ο νομάρχης κατεβαίνει στην Αθήνα.

* Και που είσαι, αν ψηφίσεις ... , γυρίζοντας μην ξεχάσεις να πλύνεις τα χέρια σου!

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Μαθηματικά Κατεύθυνσης 2009

Όσο και να προσπαθήσεις να τα κρύψεις στα παιδιά
Θάρθει η ώρα που θα τα μάθουν όλα...
.
ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ: Απλό, βατό, αναμενόμενο, για καλά προετοιμασμένους, απ' όλη την ύλη.
.
Για δυνατούς λύτες τα χθεσινά Μαθηματικά (ΒΗΜΑ 21-5-09). Απαιτητικά θέματα, για μαθητές με γερή υποδομή, επέλεξε χθες η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων για τα Μαθηματικά Θετικής και Τεχνολογικής Κατεύθυνσης. Όπως ανακοίνωσε χθες η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία (Τυρλής), τα θέματα στα οποία εξετάστηκαν χθες οι υποψήφιοι για τα πανεπιστήμια ήταν αντίστοιχου βαθμού δυσκολίας με τα περυσινά. Αυτό σημαίνει ότι αναμένεται κατανομή βαθμών ανάλογη με την περυσινή.

Για λίγους οι βαθμοί πάνω από 15, υποστηρίζεται σε άρθρο της Ν. Τρίγκα στο ΕΘΝΟΣ (21-5-09). Όσον αφορά τις άριστες βαθμολογίες (18-20), στα Μαθηματικά, οι μαθητές που θα τις πετύχουν θα είναι ελάχιστοι καθώς το 4ο ζήτημα ήταν υψηλών απαιτήσεων. Σύμφωνα με τον μαθηματικό κ. Χρήστο Καλύβα, τα ζητήματα κάλυπταν ολόκληρη την ύλη. Το πρώτο ζήτημα ήταν απλό θέμα θεωρίας, το δεύτερο βατό, το τρίτο αναμενόμενο με κλιμακούμενη δυσκολία. Οσο για το τέταρτο θέμα, ήταν για τους καλά προετοιμασμένους υποψήφιους.

Πάλι, για μια ακόμη χρονιά, «κλειδί» για την εισαγωγή στις υψηλόβαθμες σχολές των θετικών, τεχνολογικών σχολών και της ιατρικής τα Μαθηματικά Κατεύθυνσης (Α. Λακασάς, Καθημερινή 21-5-09). "Σαφή και προσεγμένα ώστε να αποτυπωθούν η μελέτη και οι δυνατότητες κάθε υποψηφίου», τα βρήκε ο Τυρλής, όπως ανέφερε στην «Κ», ενώ ο μαθηματικός, διευθυντής του εκπαιδευτικού ομίλου ORION-IdEF Αμαργιανάκης εκτίμησε ότι το 4ο ζήτημα ήταν δυσκολότερο από το αντίστοιχο περσινό. Πέρσι κάτω από τη βάση ήταν στην τεχνολογική το 75,70% των γραπτών.

Η Γιούλη Μανώλη στον Ελεύθερο Τύπο (21-5-09) τα βρήκε σαφή, χωρίς παγίδες.

Η λογική των θεμάτων των Μαθηματικών Κατεύθυνσης φαίνεται να είναι εκείνη της "έξυπνης βόμβας", όπως τα χαρακτήρισε ο Κάτσικας στα ΝΕΑ (21-5-09). Το κύριο ζήτημα κατά την επιτροπή ήταν να ελέγξουν τη ροή των βαθμών: «να παρουσιάζουν οι επιδόσεις των υποψηφίων ορθολογική κλιμάκωση στη διάκριση άριστα, καλά, μέτρια, έτσι ώστε η κλιμάκωση αυτή να βοηθήσει να γίνει πιο αντικειμενική η επιλογή όσων θα εισαχθούν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» (ΥΠΕΠΘ).

Κατά συνέπεια, μετά από όλα αυτά, τα ποσοστά που θα εμφανιστούν όταν θα βγουν τα αποτελέσματα δεν θα απεικονίζουν την πραγματική εικόνα των μαθητών, αλλά την εικόνα που ήθελε να δώσει στις εξετάσεις η σχετική επιτροπή.

Αφού οι εξετάσεις αυτές συνδέεονται μ' αυτά που οι μαθητές -υποτίθεται- πως έμαθαν στο σχολείο, ο Κάτσικας διατυπώνει στο άρθρο του το εύλογο ερώτημα όλων μας: πως μπορούν να σχετισθούν αυτές οι «στρατηγικές διαχείρισης» και οι «εξωτερικές δεσμεύσεις» με τους μαθητές- υποψήφιους, το σχολείο και την εκπαιδευτική διαδικασία, όταν όλα αυτά γίνονται για να αξιολογηθούν γνώσεις που αποκτήθηκαν στο πλαίσιο λειτουργίας του Λυκείου;

Και μετά θα ψάχνουν να βρουν τις αιτίες της απαξίωσης του Λυκείου και των καθηγητών που διδάσκουν σύμφωνα με τις οδηγίες -καλώς- του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.

Επιλογές

Το Σάββατο με βρίζουν, την Κυριακή με ψηφίζουν και τη Δευτέρα γίνονται κοψοχέρηδες.
Κ. Κακαραμανλής ο πρεσβύτερος

Μήπως τελικά κάνουμε τέτοιες επιλογές, όπως ο γνωστός εφοπλιστής που χρηματοδοτούσε γνωστή βασίλισσα για να την βρίζει κατόπιν; Μήπως δηλαδή κάνουμε ότι κάνουμε για να έχουμε άλλοθι τη Δευτέρα να κατεβάζουμε καντήλια; Λες η εθνική μας διαστροφή να έχει τέτοιο μέγεθος;...

Η φρασεολογία του τίποτα

-Πρέπει να πετάξουμε τα βαρίδια! [ Πρέπει να πετάξουμε τα βαρίδια του παρελθόντος! ]
-Να κάνουμε μια νέα αρχή.
-Ανησυχώ!
-Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας!
-Είμαι αισιόδοξος.
-Δεν υπάρχει κανένας λόγος απαισιοδοξίας.
-Καλλιεργείτε την απαισιοδοξία.
-Τα θέματα ήταν βατά, κατανοητά και εντός της ύλης στο πνεύμα των εξετάσεων.
-Σύμφωνα με τις αρχές και τις αξίες της παράταξης.
-Χρειάζεται δουλειά!
-Τρία πράγματα χρειάζονται: δουλειά, δουλειά, δουλειά!
-Δεν προέκυψαν αποχρώσες ενδείξεις.
-Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμό, ηθική ανάταση.
-Οδηγείτε/Θα οδηγήσετε τη χώρα στο χάος, στην παρακμή.
-Θα το τακτοποιήσουμε!
-Δεν διαπραγματευόμαστε την ιστορία μας!
-Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα!
-Δεν διαπραγματευόμαστε με κανέναν ούτε την παράδοση ούτε τον πολιτισμό μας.
-Είμαστε υπερήφανοι (γενικώς...)
-Είμαστε αποφασισμένοι (γενικώς...)
-Στους επικριτές μας μιλάει το έργο μας.
-Στους επικριτές μας θα απαντήσει η κάλπη.
-Τέρμα τα ψέμματα!
-Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!
-Σας υποσχέθηκαν ...
-Δεσμευόμαστε ...
-Εγγυόμαστε ...
-Θα σας εξασφαλίσουμε!
-Πείτε όχι στις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, στις δυνάμεις του σκότους. Πείτε ναι στην πρόοδο, στις μεταρρυθμίσεις, στον εκσυγχρονισμό, στις δυνάμεις του φωτός!
-Δεν ενδίδουμε. Λέμε όχι στον λαϊκισμό!
-Έχουν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα.
-Δεν θα κάνουμε καμιά έκπτωση σε θέματα ήθους.
-Θα το κερδίσουμε το στοίχημα.
-Θα ξεκαθαρίσουμε την ήρα από το στάρι.
-Θα δώσουμε σάρκα και οστά!
-Όχι στο παρασκήνιο, ναι στη διαφάνεια!
-Όχι στην πολιτική των εντυπώσεων!
-Αγωνιζόμαστε για ένα δήμο/μια χώρα/μια Ευρώπη που έχει ως προτεραιότητα τους πολίτες και τις ανάγκες τους.
-Αγωνιζόμαστε για την ελπίδα και την προοπτική.
-Λέμε όχι στα παπαγαλάκια.
-Η ελιά, που η εικόνα της αποτελεί για την Κρήτη μια συμπυκνωμένη έκφραση του πολιτισμού και της ιστορίας της, έρχεται να συναντήσει ξανά το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων.
-Κάποιοι επέλεξαν να επενδύσουν στα κούφια λόγια και τις ανεύθυνες υποσχέσεις. Εμείς έχουμε επιλέξει το δρόμο της υπευθυνότητας.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Οι εχθροί - Κ.Καβάφης

Τον Ύπατο τρεις σοφισταί ήλθαν να χαιρετήσουν.
Ο Ύπατος τούς έβαλλε κοντά του να καθίσουν.
Ευγενικά τούς μίλησε. Κ’ έπειτα, να φροντίσουν,
τους είπε, χωρατεύωντας. «Ή φήμη φθονερούς
κάμνει. Συγγράφουν οι αντίζηλοι. Εχετ’ εχθρούς».
Απήντησ’ ένας απ’ τους τρεις με λόγους σοβαρούς.
«Οι τωρινοί μας οι εχθροί δεν θα μάς βλάψουνε ποτέ.
Κατόπι θάλθουν οι εχθροί μας, οι καινούριοι σοφισταί.
Όταν ημείς, υπέργηροι, θα κείμεθα ελεεινά
και μερικοί θα μπήκαμε στόν Άδη. Τά σημερινά
τα λόγια και τα έργα μας αλλόκοτα (καί κωμικά
ίσως) θα φαίνωνται, γιατί θ’ αλλάξουν τα σοφιστικά,
το ύφος και τας τάσεις οι εχθροί. Όμοια σαν κ’ έμενα,
και σαν κι’ αυτούς, που τόσο μεταπλάσαμε τα περασμένα.
Όσα ημείς επαραστήσαμεν ωραία και σωστά
θα τ’ αποδείξουν οι εχθροί ανόητα και περιττά
τα ίδια ξαναλέγωντας αλλοιώς (χωρίς μεγάλον κόπο).
Καθώς κ’ εμείς τα λόγια τα παληά είπαμε μ’ άλλον τρόπο».

Τολστόι

Ο άνθρωπος είναι σαν το κλάσμα, ο αριθμητής είναι αυτό που είναι στην πραγματικότητα, ενώ ο παρονομαστής είναι αυτό που νομίζει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής τόσο μικρότερο και το κλάσμα.

Απόψεις

Αφήστε αυτούς που ονειρεύονται να συνεχίσουν να ονειρεύονται αλλά ξυπνήστε αυτούς που συνεχίζουν να κοιμούνται.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Ευφυία και κληρονομικότητα

Στα ΝΕΑ της 19-5-09, σε άρθρο (επιμέλεια) της Νατάσσας Μπαστέα με τίτλο "Μεγαλώστε πανέξυπνα παιδιά", υποστηρίζεται ότι είναι λανθασμένη η άποψη ότι η ευφυΐα είναι κληρονομική, σύμφωνα με τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας.
.
Το μήνυμα αισιόδοξο: η ευφυΐα μας δεν είναι "προαποφασισμένη" από τους κληρονομικούς κώδικες αλλά μπορεί να βελτιώνεται με τη γνώση. "Για τους γονείς σημαίνει", υποστηρίζεται, " ότι τα παιδιά τους δεν είναι καταδικασμένα να επαναλάβουν τα ίδια λάθη, για τα σχολεία σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μαθητές ανεπίδεκτοι μαθήσεως και για την κοινωνία σημαίνει ότι τα χαμηλά επιτεύγματα κάποιων κοινωνικών ομάδων δεν έχουν γενετικές αιτίες, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά πολιτιστικές- και άρα μπορούν να αλλάξουν".
Ευτυχώς, γιατί αλίμονό μας αν ήτανε αλλιώς. Αυτό κι αν θα ήταν προπατορικό αμάρτημα...

Ολόκληρο το άρθρο: Μεγαλώστε πανέξυπνα παιδιά

Σκέψεις...

Μαθαίνουμε πως να επιβιώνουμε αλλά όχι πως να ζούμε, να απολαμβάνουμε τη ζωή μας.

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Ποια η γνώμη σας για τα μπλογκ;

Υπάρχουν 110.000.000 μπλογκ και το 97% έχουν έστω και μερικούς αναγνώστες. Στις αμερικάνικες εκλογές [του 2008] ένα τμήμα του προεκλογικού αγώνα έγινε στο Διαδύκτιο, με πολιτικού περιεχομένου μπλογκς τα οποία ήταν καταπληκτικά. Πώς θα μπορούσες να τους γυρίσεις την πλάτη ως δημοσιογράφος;
.
Απόσπασμα συνέντευξης της Τζορτζίνας Χένρι, της Guardian, που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της 17-5-09

Οι μπλόγκερ κάνουν τη δική τους "δημοσιογραφία";

Με το χάος των πληροφοριών που κυκλώνει τον σύγχρονο άνθρωπο, θα πρέπει να στρέφεται στην εξαιρετικής ποιότητας δημοσιογραφία για να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του. Πρέπει να αντιληφθούν οι αναγνώστες των μπλογκ ότι δεν διαβάζουν έγκυρα ρεπορτάζ, αλλά περιπλανώνται στο εσωτερικό τοπίο του μυαλού του μπλόγκερ. Δηλαδή, επαφίενται για την ενημέρωσή τους σε κάποιον που δεν ξόδεψε ώρες για να καλύψει τα γεγονότα, να επιβεβαιώσει πηγές, να βγάλει σωστά συμπεράσματα.
Υπάρχουν και μπλογκ που αναμασούν και αναδημοσιεύουν ό,τι έχουμε γράψει εμείς οι υπόλοιποι σε κορυφαίες διεθνείς εφημερίδες. Επιμένω λοιπόν: Το παλαιάς κοπής καλό ρεπορτάζ που στηρίζεται στα γεγονότα και όχι σε απόψεις, θα μας σώσει.

Απόσπασμα συνέντευξης του Τζιμ Ρόμπερτς, των New York Times, που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της 17-5-09

Ρεγκάκος Α.: Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου

Πιο δύσκολο από το να τη γνωρίσει είναι να πει κανείς στη σύγχρονη Ελλάδα απερίφραστα την αλήθεια.

"Κ" της Καθημερινής 17-5-09 Ο Α. Ρεγκάκος είναι Καθηγητής στο ΑΠΘ

Ρεγκάκος Α.: Ένα πρέπει που πέταξα

Τη νεοελληνική προσταγή των τελευταίων δεκαετιών: "πρέπει να περνάμε καλά (με όποιο τίμημα)".

"Κ" της Καθημερινής 17-5-09

Ο Α. Ρεγκάκος είναι Καθηγητής στο ΑΠΘ

Χωρίς βιβλία - με βιβλία παντού

Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 17ης Μαΐου 2009

Oταν διάβασα το θέμα της Εκθεσης (Γλώσσας, σωστότερα) στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, σκέφτηκα ότι πάλι το αξιοθρήνητο εκπαιδευτικό σύστημα δεν καταλαβαίνει τίποτε από την εποχή μας και καλεί τα παιδιά να ηθικολογήσουν. Με κακή σύνταξη και λογικά σφάλματα, με αυθαίρετες αναγωγές, ο εξεταστής ζήτησε από τους δεκαοκτάχρονους να εξηγήσουν γιατί κατ’ έθιμον σχίζουν και καίνε τα σχολικά εγχειρίδια στο τέλος της χρονιάς και πώς το βιβλίο μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με τα ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης και γνώσης.Ο εξεταστής αυθαιρετεί και ακροβατεί. Κατ’ αρχάς, ταυτίζει το τρέχον, χαμηλής ποιότητας σχολικό βιβλίο με το βιβλίο εν γένει, από καταβολής. Δεύτερον, καλεί τους εφήβους, όλους καλωδιωμένους και δικτυωμένους, να επιχειρηματολογήσουν υπέρ ενός μέσου και μιας κουλτούρας που δεν έχουν βιώσει, δηλαδή να ηθικολογήσουν υπέρ της άχρονης και καθολικής και οικουμενικής αξίας του έντυπου μέσου, δηλαδή να παπαγαλίσουν τα (α), (β), (γ), (β), από τη φροντιστηριακή διδασκαλία των SOS θεμάτων. Τρίτον, έλασσον ίσως αλλά μείζον όταν πρόκειται για μάθημα Γλώσσας: ονομάζει, με ρηχό και απλουστευτικό τρόπο, «ηλεκτρονικά μέσα», το αχανές και πολυδαίδαλο ψηφιακό - δικτυακό σύμπαν. Τέλος, και αφού ήδη έχει προκαλέσει σύγχυση με την ελλιπή ορολογία, τη λήψη ζητουμένου και τη χειραγώγηση του ερωτώμενου, αυθαιρέτως και ασυναρτήτως ο εξεταστής μεταφέρει τη συζήτηση από το τελετουργικό κάψιμο των σχολικών βιβλίων (τελούμενο ετησίως από όλες τις προψηφιακές γενιές) «στους τρόπους που θα συμβάλουν στην αρμονική συνύπαρξη του βιβλίου με τα ηλεκτρονικά μέσα» (sic). Ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει...Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι οι ασυνταξίες και τα λογικά χάσματα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις της Γλώσσας. Αυτά έχουν επισημανθεί πολλές φορές. Αξίζει να σταθούμε όμως στη ρηχή αντίληψη του εξεταστή -δηλαδή του σχολικού συστήματος- για τον ρόλο του βιβλίου σήμερα, για το μέλλον του, αλλά κυρίως τη ρηχή αντίληψη για τη διείσδυση των ψηφιακών μέσων στις νεότερες γενιές. Στα μυαλά των εξεταστών και του συστήματος, αυτού ακριβώς του συστήματος που παράγει εξόφθαλμα προχειροφτιαγμένα και απωθητικά βιβλία, το βιβλίο είναι ιερό, άχρονο και αμετάβλητο, ένα τοτέμ. Με αυτό εισήλθαμε στους νεότερους χρόνους, με αυτό θα πορευτούμε στην αιωνιότητα. Το βιβλίο είναι το Αγαθό, τα μαζικά μέσα είναι το Σκότος. Το βιβλίο είναι ο Λόγος, οτιδήποτε άλλο φέρει κείμενο ή αφήγηση είναι Απειλή. Ακόμη και το δοκίμιο του Αγγελου Τερζάκη αντηχεί αυτή τη μανιχαϊστική αντιπαράθεση του βιβλίου με τα μαζικά μέσα. (Ποια μέσα άραγε; Τα ραδιοτηλεοπτικά; ΄Η τις εφημερίδες όπου ο Τερζάκης δημοσίευε τέτοιες επιφυλλίδες;)Ομως οι δεκαοκτάχρονοι πολίτες που καλούνται να μηρυκάσουν ηθικολογικά κλισέ, αυτοί που θα ασκήσουν το εκλογικό δικαίωμά τους σε λίγες ημέρες, είναι όλοι τους παιδιά της ψηφιακής εποχής, κανείς τους δεν θυμάται τον κόσμο χωρίς υπολογιστή, χωρίς κινητό, χωρίς Διαδίκτυο, γεννήθηκαν με αυτά, μέσα σε αυτό το περιβάλλον διαμορφώθηκαν πνευματικά και συναισθηματικά. Περισσότερο κείμενο διαβάζουν στις οθόνες υπολογιστών και κινητών, απ’ ό, τι σε τυπωμένες σελίδες. Κανείς δεν έχει δει γραφομηχανή, τέλεξ, ελάχιστοι έχουν δει οικιακό πικάπ με δίσκους βινυλίου, φαξ. Είναι η τελευταία γενιά που πρόλαβε να δει τον Μόγλη από βιντεοκασέτα και να φωτογραφηθεί σε φιλμ. Τα βιβλία που έχουν διαβάσει σχεδόν όλα τα έχουν δει και στο σινεμά, από τον Χάρι Πότερ έως τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών και το V for Vendetta. Τώρα τα κατεβάζουν από σέρβερ και τα κουβαλάνε στο λάπτοπ. Κι ας έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε σπίτια με βιβλία, ίσως κατάφορτα από βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, λευκώματα, χάρτινα μέσα. Ολοι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν παιδιά της μεταγουτεμβέργειας εποχής.Οπως ακριβώς εξηντάχρονος φίλος, γραφιάς μεγαλωμένος με χαρτί και μελάνι, θυμόταν ότι στη Γαλλία της δεκαετίας ’70 αστυνομικοί που του έκαναν έλεγχο βίζας διασταύρωσαν τα στοιχεία τους on line από το περιπολικό. Τόσο καλή θυμόταν την οργάνωση του γαλλικού κράτους... Οταν του υπενθυμίσαμε ότι το ’70 δεν υπήρχε ούτε Ιντερνετ ούτε καν προσωπικός υπολογιστής, έμεινε εμβρόντητος, αυτός ο άνθρωπος του χαρτιού και του Τύπου.Το βιβλίο άρα, γι’ αυτούς τους γεννηθέντες το 1991, λίγο μετά το Web, το τερζάκειο «γκόλφι» - φυλαχτό του πολιτισμού των γονιών και των των παππούδων τους, είναι βαρύτιμο και αξιοσέβαστο, αλλά πολύ λίγο χρήσιμο πια, πιάνει ελάχιστο τόπο στις ζωές τους. Προσοχή: Οχι σαν περιεχόμενο, αλλά σαν περιέκτης. Οχι σαν κείμενο, αλλά σαν υλικός φορέας του κειμένου.Το κείμενο σήμερα είναι παντού, όχι μόνο στο χαρτί. Η γνώση υπάρχει διάσπαρτη στην αενάως διαστελλόμενη wikipedia και στις αστείρευτες δεξαμενές του Δικτύου - η Αγία Γραφή, τα μεγάλα θρησκευτικά και φιλοσοφικά κείμενα, οι Ελληνες κλασικοί, οι Ευρωπαίοι κλασικοί, οι βιογραφίες, οι ρηξικέλευθες ιδέες, οι ταινίες, οι μουσικές, οι ζωγραφιές και οι φωτογραφίες... Πολύ περισσότερο, το διαρκώς διαστελλόμενο Δίκτυο γράφεται από τους ίδιους τους αναγνώστες - χρήστες - θεατές. Μια πραγματωμένη ουτοπική βιλιοθήκη χωρίς όρια, σαν αυτήν που ονειρεύονταν οι Αλεξανδρινοί, οι ουτοπιστές, ο Μπόρχες... Κι ακόμη παραπέρα.Δεν ξέρουμε πώς θα είναι το βιβλίο ή ο Τύπος στο εγγύς μέλλον. Αν θα τυπώνονται μεμονωμένα χάρτινα αντίτυπα στο σπίτι ή στο περίπτερο, αν θα διατίθενται όλα τα βιλία του κόσμου για κατέβασμα, αν ο έντυπος λόγος θα επιδοτείται ως δημόσιο αγαθό, όπως οι δρόμοι, τα σχολεία και τα νοσοκομεία. Η γραφή και η ανάγνωση είναι δημόσιο αγαθό, και είναι πυλώνας της δημοκρατίας.Ομως, ακριβώς όπως ο Γουτεμβέργιος πρόσφερε τη Βίβλο και το βιβλίο στις μάζες και άνοιξε την πόρτα της νεωτερικότητας, έτσι και το ψηφιακό περιβάλλον, παρότι αποδιαρθρώνει εννοιολογήσεις και συνήθειες, παρότι αποϋλοποιεί το βιβλίο, παρότι κλονίζει βιομηχανίες και επαγγέλματα, ουσιαστικά επαναθεμελιώνει το βιβλίο, τη γραφή, την ανάγνωση, τον τρόπο που βιώνουμε τη γνώση και τη δημοκρατία.Αλλά αυτή η διαπίστωση δεν περνάει από τον νου του σχολικού μας συστήματος.

Η πολιτική αλογία πηγάζει από το σχολείο

Tου Χρήστου Γιανναρά
Δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 17ης Μαΐου 2009

Ποια είναι η πρώτη (υπ’ αριθμόν ένα) αιτία κακοδαιμονίας της χώρας σήμερα; Ανεπιφύλακτα θα ψήφιζα: η αλογία, η έκλειψη της λογικής, ο παραλογισμός.
Σαν σε κυνήγι μαγισσών κυνηγάμε σκάνδαλα πολιτικών. Σκάνδαλα σε ατέρμονη αλληλουχία. Δεν μας ενδιαφέρει η ολοφάνερη κοινή αιτία όλων των σκανδάλων, δεν προσπαθούμε να εξαλείψουμε την αιτία ώστε να λείψουν τα σκάνδαλα. Το κυνήγι των σκανδάλων έχει αυτονομηθεί καθεαυτό, είναι αυτοσκοπός – χρειαζόμαστε το κυνήγι, όχι την εξάλειψη των σκανδάλων.
Κι αυτό, επειδή η παρανοϊκή φενάκη, που τη λογαριάζουμε σαν πολιτικό βίο, λειτουργεί στη βάση της πρόκλησης και της διαχείρισης εντυπώσεων – δεν έχει σχέση ούτε με πραγματικά προβλήματα ούτε με πραγματική προσπάθεια λύσης προβλημάτων. Καίρια πτυχή αυτού του παιχνιδιού των εντυπώσεων είναι το κυνήγι των σκανδάλων. Αυτό ρίχνει κυβερνήσεις, το κυνήγι - παιχνίδι των εντυπώσεων, όχι η πραγματικότητα του διεφθαρμένου κομματικού παρακράτους, των ανίκανων κυβερνήσεων, των κωμικά ολίγιστων αρχηγών.

Το 1989, το 1993, το 2004 ο λαός καταψήφισε σκάνδαλα, δεν υπερψήφισε καινοτόμες πολιτικές προτάσεις. Ψήφισε ποντάροντας στην ελπίδα λιγότερων ή ευφυέστερα συγκαλυμμένων σκανδάλων, όχι σε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα ρεαλιστικής εξάλειψης των προϋποθέσεων που γεννάνε τα σκάνδαλα. Οπως στις δημοσκοπήσεις θεωρεί ο λαός, πάντοτε, καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον υπάρχοντα πρωθυπουργό, έστω και αν αποδοκιμάζει συντριπτικά την πολιτική του και το κόμμα του, έτσι και με την ψήφο του στην κάλπη θεωρεί ο λαός άγγελο - εξολοθρευτή των σκανδάλων τον πιο πρόσφατο καταγγέλτη σκανδάλων, έστω και αν ήταν ο ίδιος ο καταγγέλτης πριν από λίγα χρόνια δεινά καταγγελλόμενος. Ιλιγγος παραλογισμού.

Ναι, συναινούν οι ψηφοφόροι στο κυνήγι των μαγισσών, στο στημένο παιχνίδι των εντυπώσεων. Γι’ αυτό και παραμένει ανατριχιαστικά ανήθικη η αδιαφορία των πολιτικών για τα πραγματικά προβλήματα, τον πόνο, την αδικία, τον βασανισμό του πολίτη. Ο πολίτης με την ψήφο του τους επιτρέπει να παίζουν αδιάντροπα μαζί του, αυτός, δίχως αντιστάσεις λογικής, γίνεται έρμαιο των «επικοινωνιακών» τεχνασμάτων της κομματοκρατίας, τεχνασμάτων πρόκλησης και διαχείρισης εντυπώσεων. Να γιατί λέμε ότι ο παραλογισμός, η αλογία, είναι το πρώτο (υπ’ αριθμόν ένα) αίτιο κακοδαιμονίας της χώρας.

Βλέπει και ξέρει ο πολίτης ότι αυτοί που καταγγέλλουν σήμερα τα σκάνδαλα στην ακτοπλοΐα, είναι οι ίδιοι που χθες μοιράζονταν με τα δικά τους λαμόγια την καταλήστευση των άγονων γραμμών, οι ίδιοι που τους βαραίνει καίρια ενοχή για τον φρικώδη πνιγμό των ογδόντα τεσσάρων ψυχών στο «Σαμίνα». Και αυτοί που κόπτονται για τα σκάνδαλα της Ζήμενς ή του Βατοπεδίου είναι οι ίδιοι που πρώτοι εντόπισαν την κότα με τα χρυσά αυγά, αλλά τους πρόλαβαν οι ατζαμήδες, οι ανίκανοι να κρύψουν τις πομπές τους. Τα ξέρει αυτά ο πολίτης και μύρια ανάλογα, αλλά δεν συνδέει τις επικαιρικές εντυπώσεις με την ιστορική του μνήμη. Την ψήφο του την κατευθύνει ο πιο πρόσφατος συνεπαρμός, όχι η λογική πραγματιστική σύνδεσή της με τα ρεαλιστικά δεδομένα της εμπειρίας του.
Η ψήφος μεγάλης, κρίσιμης για το εκλογικό αποτέλεσμα μερίδας πολιτών είναι φανερό ότι υπακούει σε εξωλογικές παρορμήσεις: σε απηχήσεις μυστικιστικών οραματισμών εγκεντρισμένων στον παιδικό ψυχισμό από την ατμόσφαιρα του πατρικού σπιτιού, σε φαντασιώσεις οφειλόμενης «μάχης» για την «Αριστερά» ή για τη «Δεξιά», όπως μας φάνταξαν στα νεανικά μας διαβάσματα από βιβλία και μπροσούρες εισαγόμενων ιδεολογημάτων. Και πρέπει να είναι ασήμαντος ο αριθμός των ψηφοφόρων που κάθεται να λογαριάσει, λογικά και ψύχραιμα, τι θετικό και ποιες συμφορές επισώρευσε κάθε κόμμα και κάθε αρχηγός στη χώρα – πόσα από τα επιφανή στελέχη των μεταδικτατορικών «κομμάτων εξουσίας» θα εξέτιαν σήμερα βαρύτατες ποινές κάθειρξης, αν λειτουργούσε δημοκρατική, ορθολογική νομοθεσία περί ευθύνης (και συνυπευθυνότητας) υπουργών.
Αν η ψήφος των σημερινών Ελλήνων ήταν κατά πλειονότητα καρπός ορθολογικής στάθμισης και υπεύθυνης κρίσης, τα υπάρχοντα σήμερα στη Βουλή κόμματα θα είχαν προ πολλού αφανιστεί από προσώπου γης. Ποια λογική θα επέτρεπε στον πολίτη να αναθέτει τη διαχείριση της ζωής του και του μέλλοντος των παιδιών του σε φτηνούς επαγγελματίες του εντυπωσιασμού, ανθρώπους ψυχοπαθολογικά παγιδευμένους στην ιδιοτέλεια και στην εξουσιολαγνεία, διασυρμένους για την κωμικοτραγική ανικανότητά τους και τα εγκληματικής ασυνειδησίας λάθη τους;
Η αλογία, η έκλειψη της λογικής, ο παραλογισμός δεν είναι συμπτώματα που προέκυψαν αναίτια και τυχαία στην ελλαδική κοινωνία. Είναι οργανικές συνέπειες της εκπαίδευσής μας των Ελλήνων, του εκπαιδευτικού στην Ελλάδα συστήματος, εδώ και μισό περίπου αιώνα. Από την πρώτη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που επιχείρησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη δεκαετία του 1950, ο στόχος ήταν επιπόλαια χρησιμοθηρικός: Να πλουτιστεί η διδακτέα στην εκπαίδευση ύλη με πληροφοριακό υλικό για τα καινούργια θησαυρίσματα γνώσης που προσπορίζει η ραγδαία εξέλιξη των επιστημών. Και να συνδεθεί αυτή η «εκσυγχρονισμένη» πληροφόρηση με τις ανάγκες και σκοπιμότητες της παραγωγικής διαδικασίας, της οικονομικής ανάπτυξης.
Πενήντα χρόνια τώρα η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι παγιδευμένη σε αυτή τη χρησιμοθηρική προτεραιότητα «ενημερωτικής» επάρκειας της διδακτέας ύλης. Πρωτεύον εκπαιδευτικό ζητούμενο (δηλαδή πρώτιστος κοινωνικός στόχος της εκπαίδευσης) δεν είναι η άσκηση του μαθητή στην κριτική σκέψη, στη δημιουργική φαντασία και αυτενέργεια, στο πού και πώς θα βρει την πληροφορία, πώς θα ελέγξει την εγκυρότητά της. Γι’ αυτό και προτεραιότητα στην εκπαίδευση δεν έχει η γλώσσα ως λογική ούτε τα μαθηματικά ως γλώσσα. Στόχος είναι η κονσερβοποιημένη πληροφοριακή «ενημερότητα», δηλαδή η απομνημόνευση. Αποκλειστικός τρόπος διδασκαλίας είναι οι από έδρας «παραδόσεις» και κυρίαρχο εξεταστικό σύστημα... η αντιγραφή!
Με αυτά τα δεδομένα, θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, σε οποιαδήποτε τάξη του σχολείου, μάθημα, λ. χ., Κριτικής Ανάγνωσης του Τύπου ή μάθημα Συγκριτικής των Πολιτευμάτων; Το ελλαδικό εκπαιδευτικό σύστημα, θελημένα ή συμπτωματικά, αντανακλά την όλη αποχαυνωτική παραζάλη του καταναλωτικού ευδαιμονισμού που συνέχει την ελλαδική κοινωνία. Ετοιμάζει κομματικούς οπαδούς, όχι πολίτες, αφιονισμένους συνδικαλιστές (από το δημοτικό κιόλας σχολείο) που μαθαίνουν να εκβιάζουν, όχι να σκέπτονται – ετοιμάζει παθητικούς καταναλωτές, όχι ανθρώπους που μπορούν να ξεχωρίσουν ποιότητες.
Αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα συντηρεί και διαιωνίζει τη συλλογική ντροπή που είναι τα κόμματα του ελλαδικού κοινοβουλίου σήμερα. Γι’ αυτό και το μόνο που έχουν να πουν για την παιδεία τα κόμματα (τα ίδια ή οι εκάστοτε «σοφοί» παρατρεχάμενοί τους) είναι ότι θα αυξήσουν τα κονδύλια ή θα ξεκινήσουν εξ υπαρχής «διάλογο» ή θα βελτιώσουν το «σύστημα» μετάβασης από τα εξαχρειωμένα σχολειά στα διαλυμένα πανεπιστήμια.

Ο Γαλιλαίος και ο Ρουβάς

Εύκολα μπορεί κανείς σ' αυτή τη χώρα να παρατηρήσει ότι στην πλειονότητα των δραστηριοτήτων μας θεωρούμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Για τη μικρή μας κοινότητα τα ίδια. Για τη μικρή μας χώρα επίσης. Ό,τι γίνεται εδώ αποτελεί υπόδειγμα και πρότυπο για τον υπόλοιπο κόσμο. Είμαστε οι πιο έξυπνοι, με την καλύτερη αισθητική, οι μόνοι αλάνθαστοι και οι άλλοι απλά έχουν υποχρέωση να μας ακολουθούν. Αλίμονό τους αν δεν το κάνουν: είναι δεξιοί, αριστεροί, πράκτορες, συνωμότες, είναι ενεργούμενα, τρώνε βελανίδια και άλλα ωραία... Γιαυτό και πάμε από τη μια άκρη στην άλλη, από τα ζήτω στην κατάθλιψη. Είμαστε παθολογικά αυτάρεσκοι, ίσως αυτό να μην οφείλεται μόνο στην ιδιοσυγκρασία μας αλλά να προκύπτει και από την ποιότητα της παιδείας μας. (Έχετε ακούσει κανένα ανέκδοτο με Έλληνες και άλλες φυλές;... Αναλύστε το και θα καταλάβετε)
Το 2009 έχει ανακηρυχθεί από την παγκόσμια κοινότητα ως έτος της αστρονομίας. Όχι έτσι τυχαία αλλά με αφορμή συγκεκριμένο γεγονός: τα τετρακόσια χρόνια από την ανακάλυψη του τηλεσκοπίου από τον Γαλιλαίο. Αυτοί που έχουν την ευθύνη της διοργάνωσης εκδηλώσεων καλά θα έκαναν να υπενθύμιζαν το τεράστιας σημασίας γεγονός. Με την μεγάλη εφεύρεσή του ο Γαλιλαίος απέδειξε ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Γι' αυτό οι μάγκες της Ιεράς Εξέτασης επιχείρησαν να τον κάψουν! Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία για τα φιλοσοφικά, θρησκευτικά, επιστημονικά συστήματα και κατ' επέκταση τη στάση του ανθρώπου στη ζωή και στην κοινωνία. Στις εκδηλώσεις που γίνονται με αφορμή το έτος της αστρονομίας κατά την άποψή μας εκεί θα έπρεπε να γίνεται η εστίαση. Σε ευθεία συνέχεια των όσων αναφέραμε παραπάνω, και η γνωστή ρήση του Τσαρούχη: "Σ' αυτή τη χώρα είσαι ό,τι δηλώσεις".
Βλέποντας τις προσδοκίες μας να καταρρέουν και τον Σάκη να καταλαμβάνει την έβδομη θέση στη Γιουροβίζιον καλό θα είναι να αναστοχαστούμε πάλι για τον άξονα του κόσμου.

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Τι μέλει γενέσθαι;

Αυτοί που μπορούν να δώσουν λύσεις "φοβούνται να μπλέξουν". Είμαστε καταδικασμένοι να συρόμαστε πίσω από αυτούς που "δεν φοβούνται να μπλέξουν" ανίκανοι όντες;
Η διαφθορά είναι τόσο ισχυρή που μπορεί να καταστρέψει ακόμα και τους πιο έντιμους. Και ενώ "οι συνθήκες επιβάλλουν την αξιοποίηση των ικανοτέρων για να αντεπεξέλθουμε στα πρωτοφανή προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα, κάποιες άλλες συνθήκες αποτρέπουν την ενασχόληση των ικανών με την πολιτική" (Νικολόπουλος, Βήμα 16-5-09) και τα δημόσια δρώμενα γενικότερα.
Το τραγικότερο, βέβαια, είναι ότι πολλοί με δεδηλωμένο παρελθόν επιβραβεύονται από τους ψηφοφόρους είτε γιατί αυτοί είναι αδιάφοροι, είτε γιατί είναι αφελείς είτε γιατί έχουν ανάγκη τα ρουσφέτια τους.
Η έλλειψη ικανών ανθρώπων δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τη θέση των ψηφοφόρων. Τι μέλει γενέσθαι; Η κατάσταση είναι στα χέρια των ψηφοφόρων. Και η ευθύνη. Οι ψηφοφόροι είναι το ίδιο συνυπεύθυνοι γι' αυτόν τον φαύλο κύκλο. Ο Νικολόπουλος προτείνει την ψήφο σε νέους αδοκίμαστους, άγνωστους και μη προβεβλημένους. (δες επίσης: Ο κύκλος της ελληνικής αμαρτίας )

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Τα σχολικα βιβλία στη φωτιά...

-Γιατί καίτε στο τέλος της σχολικής σεζόν παιδιά τα σχολικά βιβλία;
-Γιατί δεν καίτε και τα φροντιστηριακά;
-Γιατί δεν καίτε στο τέλος της τηλεοπτικής σεζόν και τις τηλεοράσεις;
-Γιατί διαλέγετε το χώρο του σχολείου ή έξω απ' αυτόν για να τα κάψετε;
-Γιατί τα καίτε τελετουργικά;
.
Το θέμα των Πανελληνίων του 2009
Η μεγαλύτερη αρετή του βιβλίου είναι ότι σου προτείνει έναν πόλεμο έντιμο: Διαλέγεις τα βιβλία που θέλεις· μόνα τους εκείνα, όταν διαθέτεις ηθική υγεία, σε παρακινούν, κι’ άθελά τους ακόμα, να διαβάσεις άλλα, αντίθετα, για να μορφώσεις γνώμη, να συγκρίνεις, να διαφωτιστείς, να επιβεβαιώσεις την προσωπική σου αυτοτέλεια, να μη γίνεις ετερόφωτος, ετεροκίνητος. Έτσι, με το ένα βιβλίο ν’ ανασκευάζει ή να πολεμάει τ’ άλλο, όλα μαζί σε γυμνάζουν στη διαδικασία του διαλόγου, όπου κανένας δεν ρητορεύει από «θέσεως ισχύος», γιατί εδώ την αυθεντία, όταν κι’ όπου υπάρχει, με τρόπο πάντως ελέγξιμο, δεν την περιφρουρεί καμμιά αστυνομική δύναμη. Δικαίωμά σου να κρίνεις και τους μέγιστους, υπό προσωπική σου ευθύνη. Μ’ αυτή την έννοια και μόνο — δηλαδή με την υψηλότερη — μπορεί κανένας να μιλάει, όπως συνηθίζεται, για «δημοκρατία των Γραμμάτων». Δεν είναι καθεστώς ακέφαλο: οι άριστοι διαλάμπουν, και σε κλίμακα διεθνή. Αλλά δεν σε υποχρεώνει, δηλαδή δεν σε υποτάσσει, κανένας τους.
Η αρετή τούτη γίνεται εντονότερα αισθητή σε καιρούς πολιτικά σκοτεινούς ή ισκιωμένους, όταν τα μαζικά μέσα επικοινωνίας μπαίνουν αυθωρεί1 στην υπηρεσία του σατραπισμού2. Το βιβλίο τότε, ως ελεύθερη έκφραση ιδεών, ή απαγορεύεται — κι αυτό γίνεται τότε πανηγυρική εκδήλωση αδυναμίας των κρατούντων — ή απομένει μόνο του να διασώζει την αξιοπρέπεια των συνειδήσεων. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας τού στήνουν πολιορκία στενή, για να το παραμερίσουν, να το υποκαταστήσουν. Όταν το πετυχαίνουν, αυτό πληρώνεται πανάκριβα από τον άνθρωπο, με αντίτιμο το αυτεξούσιό του. Δοκιμάστε όμως να χρησιμοποιήσετε το βιβλίο ως μέσο προπαγάνδας: Αναδίνει αμέσως μιαν αποφορά3 σ’ ακτίνα μακρύτατη, ειδοποιεί. Είναι, θα έλεγε κανένας, μαγική, ακατάλυτη, η ζώνη που περιβάλλει την αγνότητα του βιβλίου.
Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να πιστεύουμε πως ο πολιτισμός μας έχει παρεκκλίνει, αν δεν έχει πάρει ολότελα στραβό δρόμο κάτω από την επίδραση σκοτεινών εκμεταλλευτών. Μόνη ελπίδα να διορθωθεί η πορεία του, όσο θα είναι ακόμα καιρός, το βιβλίο. Ο Βολταίρος είχε πει κάποτε πως τον κόσμο τον κυβερνάνε τα βιβλία. Σήμερα πρέπει ένας άλλος λόγος, ακόμα πιο κρίσιμος, να ειπωθεί: Πως ο κόσμος, αν σωθεί, θα το χρωστάει στο βιβλίο. Γιατί αυτό το γκόλφι της ανθρωπιάς έχει τη δύναμη να ξορκίζει τα δαιμόνια, να εξυγιαίνει την ατμόσφαιρα, να οπλίζει τη λυτρωτική φαντασία, να ξυπνάει την αυτογνωσία, ν’ ανάβει το μάτι, να στυλώνει το φρόνημα, να ψυχώνει το χέρι. Η μάχη του ανθρώπου δεν θα χαθεί ενόσω θα υπάρχει καταφυγή του Λόγου, το βιβλίο.
Άγγελου Τερζάκη, Ταραγμένες ψυχές, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1993, σσ. 155-156
.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 3/6/09
Άρθρο της ΝΑΥΣΙΚΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
με θέμα "Γιατί καίμε τα βιβλία"
"Πανελλήνιες εξετάσεις. Τεράστιο άγχος, κόπος, μεγάλη εκτόνωση. Το γεγονός ότι πολλοί μαθητές καταστρέφουν τα σχολικά τους βιβλία με το που τελειώνει η χρονιά ήταν το θέμα στο οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν οι διαγωνιζόμενοι φέτος στο μάθημα της Νεολληνικής Γλώσσας.
Θέμα διαχρονικά επίκαιρο, οικείο και γνώριμο στους μαθητές, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που είτε σκίζουν είτε καίνε τα βιβλία τα οποία καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς μελετούσαν με θρησκευτική ευλάβεια.
Βγαίνοντας από τις αίθουσες άλλοι είναι χαμογελαστοί, άλλοι προβληματισμένοι, όλοι όμως αισθάνονται ξαλαφρωμένοι, ελεύθεροι. Βρίσκουν τους συμμαθητές τους που έχουν τελειώσει πριν από εκείνους. Χαλαροί πια, ανταλλάσσουν απόψεις για τα θέματα, για το πού δυσκολεύτηκαν, αλλά αυτό κρατάει μόνο για λίγα λεπτά. Ακολουθούν ατάκες όπως «αυτό ήταν, πάει τελείωσε», «ό,τι έγινε, έγινε» και έπειτα κάποιοι ασχολούνται... με τα βιβλία τους σκίζοντάς τα ή καταστρέφοντάς τα!
Η καταστροφή των βιβλίων είναι ένας τρόπος εκτόνωσης ή διαμαρτυρίας για ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που όχι μόνο δεν τους εξασφαλίζει το μέλλον τους, αλλά στην τελική δεν τους προσφέρει και ουσιαστική μόρφωση;
Κακογραμμένα
Ο Γιάννης Φαφαλιός και ο Ερμής Σταματόπουλος (τεχνολογική κατεύθυνση) είναι μαθητές του 1ου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών στην Πλάκα.
Την Παρασκευή 22 Μαΐου, αφού πρώτα έδωσαν το μάθημα «Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων», έκαψαν, στο δρόμο έξω από το σχολείο, μαζί με άλλους συμμαθητές τους το βιβλίο του συγκεκριμένου μαθήματος. Ο διευθυντής του σχολείου με έναν κουβά γεμάτο νερό έσβησε τη φωτιά... Ηταν και ο μόνος που αντέδρασε... Οι συμμαθητές τους παρακολουθούσαν το θέαμα...
«Δεν επιλέξαμε τυχαία να κάψουμε το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι κακογραμμένο και βασίζεται στην παπαγαλία, στην πραγματικότητα δεν μάθαμε τίποτα από αυτό. Το ευχαριστηθήκαμε που το κάψαμε, γιατί εκφράζει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μας αναγκάζει να γινόμαστε παπαγαλάκια» λέει στην «Ε» ο Γιάννης Φαφαλιός, που θέλει να σπουδάσει Πληροφορική.
Για τον Ερμή Σταματόπουλο -που θέλει να περάσει στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων & Γεωργικής Μηχανικής- το κάψιμο των βιβλίων είναι «μια παράδοση που περνάει από γενιά σε γενιά. Το έκαναν οι παλιότεροι, το κάνουμε και εμείς, έτσι για το χαβαλέ. Δεν έχουμε κάτι με τα βιβλία γενικότερα, γι' αυτό και επιλέξαμε το συγκεκριμένο για να κάνουμε την πλάκα μας, γιατί ούτως ή άλλως στην ουσία δεν μας προσέφερε και τίποτα».
Απελευθέρωση
Οι συμμαθητές τους Ηλίας Πανταζής και Τζοβάννα Στεφάνου (θεωρητική κατεύθυνση) προτίμησαν την Τετάρτη 27 Μαΐου να σκίσουν το βιβλίο των Λατινικών γιατί, όπως είπαν και οι 2 με ένα στόμα: «Ετσι μπορούμε να το ανακυκλώσουμε»!
Ο Ηλίας, που θέλει να γίνει νηπιαγωγός, έσκισε, όπως μας λέει, «μόνο το βιβλίο των Λατινικών. Ολα τα άλλα βιβλία τα κράτησα. Το έσκισα γιατί το μόνο που μου πρόσφερε ήταν ταλαιπωρία, αφού αναγκάστηκα να αποστηθίσω τόσα πράγματα· δεν αισθάνομαι ότι έμαθα κάτι από αυτό το βιβλίο. Σκίζοντάς το ένιωσα ότι απελευθερώθηκα από αυτό».
Η Τζοβάννα, που θέλει να γίνει καθηγήτρια Αγγλικών, έσκισε όχι μόνο το βιβλίο των Λατινικών αλλά και της Εκθεσης και της Βιολογίας. «Πήγαν και τα 3 στον κάδο ανακύκλωσης, εκεί είναι η θέση τους. Κράτησα όμως τα βιβλία των Αρχαίων Ελληνικών, της Ιστορίας και τα Κείμενα Νεολληνικής Λογοτεχνίας». "

Μουσεία και Πολιτιστικός τουρισμός

Ειδήσεις ...
.
Η 18η Μαΐου έχει οριστεί ως η Διεθνής Ημέρα Μουσείων. Την ημέρα αυτή έχουν οργανωθεί ποικίλες εκδηλώσεις και η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη σε όλα τα μουσεία της χώρας.
Ποικίλες εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί [που; από ποιούς;] για το διάστημα από 15-25 Μαΐου. Εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης [που δίνουν εξετάσεις στα σχολεία τους], διαλέξεις [που;], οργανωμένες ξεναγήσεις [που;], μουσικές [που;] και άλλες εκδηλώσεις [που; ποιές;] θα γίνουν σε αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία και ιδρύματα σε όλη [καλό!] την Ελλάδα.
Η Διεθνής Ημέρα Μουσείων καθιερώθηκε από το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM) το 1977, με στόχο «να γίνουν τα Μουσεία φορείς πολιτισμικών ανταλλαγών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, με σκοπό την ανάπτυξη της μόρφωσης, την αμοιβαία κατανόηση και τη συνεργασία μεταξύ των λαών».
Με την επιλογή του φετινού θέματος «Μουσεία και Πολιτιστικός Τουρισμός» το Ελληνικό Τμήμα του ICOM επιθυμεί να αναδείξει τη διαδραστική και αρμονική σχέση που πρέπει να αναπτύσσεται ανάμεσα στα μουσεία και τον τουρισμό, γεγονός που θα συμβάλει τόσο στη διάσωση της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς όσο και στη διάδοση των αξιών που εκφράζουν.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

"Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι" η παράσταση της 14ης Μαΐου 2009

Μια μουσικοθεατρική παράσταση του 2ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου για τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο

Που έγινε για τους γονείς, χωρίς πολλούς από τους γονείς. Που έγινε για το κοινό, χωρίς αρκετό κοινό. Που έγινε για τους φιλόμουσους, φιλότεχνους, διψασμένους για πολιτιστικές δραστηριότητες της μικρής μας πόλης, αλλά αυτοί χάθηκαν στο δρόμο ...
Ήρθαν μόνο φίλοι, ακόμα και από το Ηράκλειο... Είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιους φίλους, τους ευχαριστούμε.
.
Υγείαν έχομεν το αυτό επιθυμούμε και δι' υμάς.
.
.
Γειά σου Γιάννη!
Όσα είδα από την παράστασή σας τα βρήκα άκρως διασκεδαστικά. Η επιλογή από τις ταινίες και τους ηθοποιούς εξαιρετική. Τα παιδιά το απολάμβαναν, τι φατσούλες ήταν αυτές; Μικρούλια του Γυμνασίου, αλλά τόλεγε η καρδούλα τους. Πολύ ωραία και τα σκετσάκια και τα τραγούδια τους. Συγχαρητήρια σε όλους σας! ...
Να είσαι καλά, πολλούς χαιρετισμούς ...
Ειρήνη

Τσίτσο, κάτι φεύγει...

Τσίτσο, το λιμάνι/ η Ευρώπη/η Χώρα/ο Τόπος ... φεύγει!
Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια,... αυτοί που αγαπήσαμε...
Και πρέπει να το καταλάβουμε: αν δεν κάνουμε κάτι θα ζήσουμε τα επόμενά μας χρόνια με την ασχήμια και τους μαφιόζους.

Δεν υπάρχει αλήθεια χωρίς προσπάθεια, χωρίς αξιοπιστία, χωρίς προσωπική δέσμευση

Tου Φώτη Γεωργελέ
Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΑΤΗΕΝS VOICE στις 13.05.2009


(...) Το γράφω όμως γιατί αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνεται συνεχώς, να παίρνουμε όλοι τα μαθήματα ώστε η κοινότητα των ταξιδιωτών του Δικτύου να ωριμάζει και να βρίσκει μόνη της τους νέους κώδικες, τους απαραίτητους κανόνες. «Το μπλογκ απευθύνεται στο πρόσωπό μου με τρόπο χυδαίο», καταγγέλλει η θιγόμενη blogger, «και ο δημιουργός του δεν δίστασε να δημοσιεύσει προσωπικές μου φωτογραφίες τις οποίες βρήκε στο προσωπικό μου προφίλ στο site του myspace». Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Είναι «προσωπικές» οι φωτογραφίες μας που ανεβάζουμε και εξαπολύουμε στα κύματα του ίντερνετ; Όταν δημοσιοποιούμε μόνοι μας την προσωπική μας ζωή μπορούμε να ελέγξουμε τη χρήση της; Ο ένας μπορεί να θαυμάσει τη φωτογραφία και επομένως την κάτοχό της και ο άλλος να την κακοποιήσει. Κι αν είναι έτσι, πρέπει ή δεν πρέπει να ισχύουν στον κόσμο των κυμάτων οι κανόνες που ισχύουν και στην πραγματική ζωή; Οι «διάσημοι για 15 post» του Δικτύου ανακαλύπτουν τα προβλήματα των «διασήμων για 15 λεπτά» της τηλεόρασης. Η δημοσιότητα ενίοτε σκοτώνει.
(...)
Έτσι μαθαίνουμε σ’ αυτή τη ζωή. Οδυνηρά. Δεν είναι τυχαίο πως απ’ αυτή τη θαυμάσια περιπέτεια του Διαδικτύου, αυτό που κυρίως μας απασχολεί στην Ελλάδα είναι οι παθογένειές του. Η ανωνυμία, η διαπλοκή, η συκοφαντία, οι μεταμφιεσμένοι πόλεμοι. Όχι ο πλούτος του περιεχομένου, η επικοινωνία, η επαφή. Ίσως γιατί είμαστε μια κατεξοχήν Κοινωνία της Ανευθυνότητας. Γεμάτοι αστήρικτα θέλω, χωρίς πρέπει. Με άπειρα δικαιώματα, χωρίς ποτέ να συνοδεύονται από υποχρεώσεις. Διψασμένοι για αναγνώριση χωρίς προσπάθεια, για επιτυχία χωρίς δουλειά. Η ανωνυμία των ψευδωνύμων, η ευκολία της δημοσιοποίησης όλα αυτά τα κάνουν εντονότερα. Όμως σ’ αυτή τη ζωή δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν. Κάθε παιχνίδι έχει αντίτιμο. Κι όταν το παιχνίδι δεν έχει κανόνες, δεν είναι παιχνίδι, είναι ζούγκλα. Οι αμέριμνοι ταξιδευτές των social media καταλαβαίνουν σιγά-σιγά πως ο φασματικός κόσμος πληγώνει το ίδιο σκληρά όσο και ο πραγματικός. Δεν είναι πάντα ευχάριστο να είσαι “pet”. Ούτε καν να έχεις. Πίσω από τα ψευδώνυμα και τα IP υπάρχουν άνθρωποι. Και όταν οι άνθρωποι συναντιούνται, έχουν ανάγκη σεβασμού, αξιοπρέπειας, ευθύνης. Μιλάς και έχεις απαίτηση να σ’ ακούνε μόνο όταν έχεις ένα πρόσωπο, μια ταυτότητα. Δεν υπάρχει αξιοπιστία χωρίς ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Οι κοινότητες χωρίς κανόνες αναπαράγουν τον παιδισμό μιας κοινωνίας χωρίς ευθύνες. Δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχει επαφή, δεν υπάρχει αλήθεια χωρίς προσπάθεια, χωρίς αξιοπιστία, χωρίς προσωπική δέσμευση.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Γιάννης Η. Χάρης: Άσεμνα αναγνώσματα και μάταια σχόλια

Γιάννης Η. Χάρης: Άσεμνα αναγνώσματα και μάταια σχόλια

"Είμαι γιατρός για τα μάτια του κόσμου", ισχυρίστηκε ο πρύτανης του ΑΠΘ για να υπονοήσει στο ακροατήριο που μιλούσε ότι είναι οφθαλμίατρος, κάνοντας χιούμορ.
Στο εξαιρετικό άρθρο του Χάρη θίγεται το πολύ σοβαρό θέμα των ανθρώπων της εξουσίας-πάσης φύσεως- που πιάνουν, ακριβώς λόγω της εξουσίας που εκπροσωπούν, το μικρόφωνο και λένε τις μεγαλύτερες ανοησίες που μπορεί να ακούσει κανείς.
Επειδή πχ είσαι πρύτανης, βουλευτής, νομάρχης, δήμαρχος κλπ μπορείς να λες ότι σου κατέβει και να μιλάς επί παντός επιστητού;
Ανάλογα συμβαίνουν με εκείνους που έχουν θείο τον καναλάρχη, τον ιδιοκτήτη του σταθμού ή της εφημερίδας, αυτούς όμως μπορείς να τους αγνοήσεις, τους άλλους που πας να δεις μια παράσταση και τρως ενα τέταρτο ή μισή ώρα πίκρα;...

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι

Μια μουσικοθεατρική παράσταση του 2ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου

Τι είναι αυτό που κάνει τις ταινίες του Παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου να παίζονται και να ξαναπαίζονται στην ελληνική τηλεόραση; Προφανώς οι υψηλές ακροαματικότητες. Και γιατί να γίνεται κάτι τέτοιο, αφού αυτές αναφέρονται σε χαρακτήρες, κοινωνίες και τόπους που δεν υπάρχουν πια; Γιατί, ενδεχομένως, μας θυμίζουν τη χαμένη μας νιότη. Εντάξει με μας που έχουμε κάποιες αναμνήσεις, με τα παιδιά μας; Είναι η εκδίκηση της Αλίκης σε όσους από εμάς τη σνομπάραμε; Τι συμβαίνει και ταινίες που έχουμε δει επτά φορές τις ξαναβλέπουμε και την όγδοη; Σίγουρα δεν είναι το ασπρόμαυρο. Σίγουρα δεν είναι η τεχνική επεξεργασία. Σίγουρα δεν είναι η ποιότητα του ήχου. Μπορεί, όμως να είναι η ποιότητα των ηθοποιών. Τα καλογραμμένα σενάρια, τα περισσότερα από τα οποία είναι προσαρμογές για τον κινηματογράφο επιτυχημένων θεατρικών έργων. Σίγουρα είναι οι πολλές και καλές ατάκες που περιέχουν και οι οποίες λειτουργούν και σήμερα. Σίγουρα γιατί είναι αυθεντικές και ειλικρινείς.
Ο Παλιός, λεγόμενος, Ελληνικός Κινηματογράφος περιλαμβάνει και πολλές χαμηλής ποιότητας ταινίες. Υπάρχουν όμως και διαμάντια. Ποιος γνωρίζει ότι τα «Χειροκροτήματα» του Τζαβέλλα (1944) έγιναν «Τα φώτα της ράμπας» από τον Τσάρλι Τσάπλιν (1951), χωρίς όμως ο Τζαβέλλας να θελήσει να τον τραβήξει στα δικαστήρια, όπως πολλοί τον προέτρεψαν; Τον Σακελλάριο –τον πιο έξυπνο Έλληνα του 20ου αιώνα, κατά τον Φρέντυ Γερμανό- ποιος μπορεί να τον ξεπεράσει στο νυστέρι και στην ανατομία της ελληνικής κοινωνίας και των χαρακτήρων της; Και ποιος στους στίχους που έγραψε για τους μεγάλους μας συνθέτες;…
Δυστυχώς, για τους μεγάλους δημιουργούς του Παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου, έβγαζαν γέλιο… Το πρόβλημά τους ήταν ότι δεν ήταν σοβαροφανείς, γι’ αυτό, σαν την Αμερική, πρώτα ανακαλύφθηκαν από τους Ινδιάνους –το λαό- και μετά από τους Ευρωπαίους-τη διανόηση.
Και τα τραγούδια πάλι; Πόσα από τα τραγούδια που τραγουδάμε με τις παρέες μας δεν οφείλονται στον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο; Χιώτης, Ζαμπέτας, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Θεοδωράκης, Καλδάρας, Λοΐζος, Μαρκόπουλος … πόσες μεγάλες επιτυχίες και πόσες διαχρονικές μουσικές δεν έγραψαν κατά παραγγελία για τις ανάγκες των ταινιών αυτών;
Ο Μαυρογιαλούρος και ο Γκρούεζας έχουν περάσει πλέον, ως όροι, στα λεξικά πολιτικής συμπεριφοράς. Η κομπίνα, η λοβιτούρα, το «στρίβειν δια του αρραβώνος», η «τσάμπα μαγκιά», η καπατσοσύνη και η κουτοπονηριά, ο Χατζηαβάτης, ο Σταύρακας, ο Καραγκιόζης και οι άλλοι ήρωες του Ελληνικού Θεάτρου Σκιών εύκολα είναι αναγνωρίσιμοι στους «ζογκλέρ» του Παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου. Όπως και να το κάνουμε ο Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος είναι μια ιστορία δική μας.
Μια ιστορία για τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο θελήσαμε να αφηγηθούμε με τους μαθητές του 2ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου φέτος στις πολιτιστικές δραστηριότητες του σχολείου μας. Η παράσταση «Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι», που θα παρουσιάσουμε στο REX την Τρίτη και Τετάρτη 12 και 13 Μαΐου, είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη στον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο μέσα από στιγμιότυπα, σκετς, δρώμενα, θεατρικές πράξεις, πολυμέσα, μουσική και τραγούδια.
Ο Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος, και τα τραγούδια που γράφτηκαν για τις ταινίες του, αποτελούν μέρος της νεοελληνικής κουλτούρας. Έχουν συμμετοχή στη διαμόρφωση της νεοελληνικής πολιτιστικής φυσιογνωμίας και εξακολουθούν να επηρεάζουν τις νεώτερες γενιές. Τελευταία, είδαμε να εκπονούνται ακόμα και διδακτορικές διατριβές με βάση τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο.
Φυσικά, στην παράστασή μας δεν θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στα πάντα. Οι επιλογές μας έγιναν με κριτήριο την αντιπροσωπευτικότητα, την ποιότητα, την οικονομία και την πρακτικότητα, με την έννοια ότι η παράσταση αφορά μαθητές 13-15 ετών και μηδενικό, σχεδόν, προϋπολογισμό. Η προετοιμασία, που είχε τα χαρακτηριστικά της εκπαιδευτικής δραστηριότητας, άρχισε το Νοέμβριο του 2008 και ολοκληρώνεται με την παρουσίασή της στο κοινό το Μάιο του 2009. Ενδιάμεσα, το Μάρτη του 2009, παίχτηκε στα Χανιά συμμετέχοντας στους Περιφερειακούς Καλλιτεχνικούς Αγώνες του Υπουργείου Παιδείας. Η είσοδος στις παραστάσεις θα είναι ελεύθερη.

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Καλό ταξίδι Ευγένιε


Έφυγε ο Ευγένιος Σπαθάρης


Εμένα φίλε με λένε Καραγκιόζη
και τον καφέ μου τον πίνω με φρουκτόζη
δεν θέλω ζάχαρες ούτε ζαγαρήδες
για να με βρίζουνε οι εφημερίδες,
εμένα δωσ' μου δυο πιάτα φασολάδα,
αν θες να μάθει ποια είναι η Ελλάδα.

Γειά σου μάνα μου Ελλάς, που τα φράγκα σου χαλάς
για να τρώνε αρνί στη σούβλα, να μιλάνε για τα τούβλα
με τη γλώσσα τους να λύνει, να κοιτάνε τη Σελήνη...
.
Πού 'σαι Ευγένιε Σπαθάρη να σηκώσεις το χατζάρι
να μας πας λίγο πιο πέρα μπας και δούμε μια άσπρη μέρα.

Εμένα φίλε με λένε Καραγκιόζη,
όλα τα χάνω κι ας μην κρατάω κόζι
κι αν κάνω κουτσουκέλες κάπου, κάπου,
το 'χω στο αίμα μου πάππου προς πάππου

Γεια σου μάνα μου Ελλάς είμαι κλεφτοφουκαράς
μα δεν έχω νταλαβέρια με της πιάτσας τα ξεφτέρια
που 'χουν υπουργούς μαζί τους και το κράτος μαγαζί τους
μένω πάντα τελευταίος και δεν μοιάζω με τον τέως
που του είπαν τα χρυσά μου ό,τι θες εσύ πασά μου.
.
Πας, Ευγένιε Σπαθάρη, κι άφησες τον Χατζατζάρη
μόνο, πίσω, ν' αλωνίζει και τον κόσμο να κλωνίζει.
.
Κυρίες και κύριοι, η παράσταση έλαβε τέλος.

Γεια σας παιδόπουλα…

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Εις τα θεμέλια του φρενοκομείου

Θέλει λαμπρόν Μαυσώλειον αυτός ο κληροδότης,
παιάνας κι αποθέωσιν εις τρίτους ουρανούς!...
Ευρέθει μες στους Χιώτηδες, με γνώση κι ένας Χιώτης,
κι εσκέφθη ο μεγάλος του και πρακτικός του νους
πως μέσα στην Ελλάδα μας που πλημμυρούν τα φώτα,
Φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα-πρώτα.

Απρίλιος 1884

Από τον Γ. Σουρή αφιερωμένο στον Τζώρτζη Δρομοκαΐτη

***
"Αυτή η χώρα είναι ένα απέραντο τρελοκομείο"
Κωνσταντινος Καραμανλής, ο Εθνάρχης

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Ο κύκλος της ελληνικής αμαρτίας

Το "όλοι τα πέρνουν" είναι η συντομότερη πολιτική ανάλυση. Όμως λίγοι είναι αυτοί που αναπτύσσουν προβληματισμό για τη διατήρηση στις ψηλότερες κορυφές της δημοτικότητας των προσώπων εκείνων που συντηρούν την σκανδαλολογία ως μέθοδο αντιπερισπασμού από τα ουσιαστικά προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο.
Βολεύει η κουβέντα για σκάνδαλα και η προβολή τελετών γιατί χάρη σ' αυτά αποφεύγεται η κουβέντα για αλλαγές στο κοινωνικό κράτος, στη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, στην ποιότητα ζωής, στις άμεσες λύσεις που απαιτούνται προκειμένου να βγει από τα καθημερινά αδιέξοδα ο πολίτης.
Όμως, όπως επισημαίνει και ο Π. Παπαδόπουλος (Βήμα 7-5-09), "το πολιτικό σύστημα ενοχοποιεί τους πολιτικούς και απαλλάσει την κοινωνία από το ηθικό φορτίο της διαφθοράς. Προστατεύει έτσι τη δυνατότητα της κοινωνίας να διαφθείρεται ανενόχλητη-με φακελάκι, με 'μαύρα' και με φοροδιαφυγή".
Η σκανδαλολογία λειτουργεί επίσης παραπλανητικά. Δεν χρειάζεται προσπάθεια και ενδεχομένως θυσίες για να λύσουμε τα προβλήματα: αρκεί να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. "Ο ρόλος της εκάστοτε αντιπολίτευσης εξαντλείται στη διαβεβαίωση της κοινής γνώμης ότι υπάρχει ευθύνη υπουργών για όλα και ευθύνη των πολιτών για τίποτα" (ο.π.).
Αν η κοινή γνώμη ήθελε, θα ανακάλυπτε τους πολιτικούς -σε κάθε επίπεδο- που θα έδιναν τέλος στον κύκλο της "ελληνικής αμαρτίας" που ακούει στο όνομα διαφθορά και στην ανικανότητα για την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων.