Αντιγράφουμε το τέλος του άρθρου του Γ. Λακόπουλου -με τον ίδιο τίτλο- από τα σημερινά (29-6-10) ΝΕΑ χωρίς σχόλια. Τι θα προσέθεταν επιπλέον κάποια δικά μας;
"Η υπαγωγή της χώρας στον διεθνή οικονομικό έλεγχο είναι ένα μυστήριο για το οποίο κάποτε θα δώσουν εξηγήσεις και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση είτε γιατί είχε προαποφασίσει αυτή την εξέλιξη, είτε γιατί οδηγήθηκε από τραγικούς χειρισμούς και παλινωδίες που επιδείνωσαν την κρίση δανεισμού. Και πάντως γιατί δεν ενημέρωσε πλήρως την κοινή γνώμη, ούτε καν τη Βουλή και το Υπουργικό Συμβούλιο για την ουσία της επιλογής της. Δεν αναζήτησε εναλλακτικές λύσεις. Και δεν μετέφερε σε εκείνους που σηκώνουν σήμερα το βάρος, την ευθύνη της απόφασης. Εβαλε τη χώρα στο μνημόνιο και μιλάει σαν να το έκανε άλλη κυβέρνηση. Την ίδια- λέει - δεν την αντιπροσωπεύει ιδεολογικά!
Η Ν.Δ., πέραν του ότι βαρύνεται με τη δημοσιονομική τραγωδία ως προηγούμενη κυβέρνηση, απεδείχθη ακατάλληλη στον ρόλο της, όταν η σημερινή κυβέρνηση είτε οργάνωνε την προσφυγή στο ΔΝΤ είτε οδηγούνταν εκεί από τα λάθη της. Εξαφανίστηκε για δύο μήνες προσπαθώντας να ρυθμίσει τα εσωκομματικά της- χωρίς να τα συνδέει με το πολιτικό περιβάλλον και τις εξελίξεις που έτρεχαν- και εξαντλούνταν σε φαεινές ιδέες για... τα ενοίκια και τα διόδια! Καταψήφισε στη Βουλή το μνημόνιο σαν να επρόκειτο για τρέχον νομοσχέδιο και σήμερα υπόσχεται να βγάλει τη χώρα από το ΔΝΤ, αλλά ταυτόχρονα να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις του.
Μ΄ αυτά που λένε για το «τέλος του μνημονίου» τα κόμματα είναι σαν υπόσχεση για τη μετά θάνατον ζωή. Παραπέμπουν δε σ΄ αυτό που θα έλεγε ο αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μένκεν: «Κάθε κόμμα προσπαθεί να αποδείξει ότι για όσα έγιναν φταίει το άλλο κόμμα. Και τα δύο έχουν δίκιο»".
Αυτά και τα κεφάλια μέσα.
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
Ο πολιτισμός των πολεμικών αναμνήσεων
Το κάτω όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού στη χώρα μας; Ο Μαραθώνας! Ωραία πράματα. Όσο πλησιάζουμε στο σήμερα διαφοροποιούμαστε. Στο βάθος τους χρόνου όλοι στον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή καταλήγουμε. Ξεκινάμε από το σήμερα και ανάλογα με το τι μας βολεύει οδεύομε τους δρόμους και τα μονοπάτια της Ιστορίας προς τα πίσω μέχρι τον Μαραθώνα.
«Η ιστορικότητα της μάχης του Μαραθώνα σηματοδότησε τη μεταλαμπάδευση του ελληνικού κλασικού πνεύματος». Μόνο; Όχι βέβαια! Και «της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του διαλόγου και της διαλεκτικής, της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της τέχνης και του ανθρωπισμού στην Ευρώπη». Ποιας Ευρώπης; Της Ευρώπης «της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού» είπε μεταξύ άλλων στη σχετική με τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα συνέντευξη Τύπου ο διευθυντής του Κέντρου Δελφών κ. Γιαλλουρίδης. Ο Ψυχογιός στο ΒΗΜΑ χαρακτήρισε το λόγο του «κείμενο-αλαλούμ». Σιγά τον πολυέλεο. Κόμισε γλαύκα εις Αθήνας ο Ψυχογιός. Πρώτη φορά συνέβη ειδικά σ’ αυτόν τον τόπο κάτι τέτοιο: Πανηγυρικός και υπερθετικοί βαθμοί. Πυγολαμπίδες και ορόσημα. Μυρτιές και δάφνες. Εμείς και οι άλλοι… Που τα στέλνουμε όλα αυτά; Σε όλους αυτούς που μας πουλάνε –κατά τη γνώμη μας- μούρη; Όχι βέβαια. Στ’ αυτιά μας τα κατευθύνουμε. Στην αυταρέσκεια μας. Στον πληγωμένο μας εγωισμό. Στον κόσμο του θολωμένου μας μυαλού.
Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες οι Ευρωπαίοι τρώγανε χαρούπια (πόσο τα καταναλώνουμε κάτι τέτοια οι ξεφτίλες). Όταν όμως η Ευρώπη έμαθε και άρχισε να καλλιεργεί την φιλοσοφία και την επιστήμη και να θεραπεύει τις τέχνες εμείς εδώ ανακυκλώνουμε, χρόνια και χρόνια, τελετές. Παράγουμε τελετές αντί για πολιτισμό. Καλλιεργούμε με πάθος τις πολεμικές μας αναμνήσεις. Μιλάμε για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη αλλά δεν ξέρουμε τι είπαν. Και κλαίμε από συγκίνηση χαιρετώντας τις πέτρες (όχι τη σκέψη, γιατί δεν την ξέρουμε…) των προγόνων μας, τους πλατάνους των χωριών μας και τα αιώνια περήφανα (!) βουνά μας…
«Η ιστορικότητα της μάχης του Μαραθώνα σηματοδότησε τη μεταλαμπάδευση του ελληνικού κλασικού πνεύματος». Μόνο; Όχι βέβαια! Και «της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του διαλόγου και της διαλεκτικής, της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της τέχνης και του ανθρωπισμού στην Ευρώπη». Ποιας Ευρώπης; Της Ευρώπης «της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού» είπε μεταξύ άλλων στη σχετική με τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα συνέντευξη Τύπου ο διευθυντής του Κέντρου Δελφών κ. Γιαλλουρίδης. Ο Ψυχογιός στο ΒΗΜΑ χαρακτήρισε το λόγο του «κείμενο-αλαλούμ». Σιγά τον πολυέλεο. Κόμισε γλαύκα εις Αθήνας ο Ψυχογιός. Πρώτη φορά συνέβη ειδικά σ’ αυτόν τον τόπο κάτι τέτοιο: Πανηγυρικός και υπερθετικοί βαθμοί. Πυγολαμπίδες και ορόσημα. Μυρτιές και δάφνες. Εμείς και οι άλλοι… Που τα στέλνουμε όλα αυτά; Σε όλους αυτούς που μας πουλάνε –κατά τη γνώμη μας- μούρη; Όχι βέβαια. Στ’ αυτιά μας τα κατευθύνουμε. Στην αυταρέσκεια μας. Στον πληγωμένο μας εγωισμό. Στον κόσμο του θολωμένου μας μυαλού.
Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες οι Ευρωπαίοι τρώγανε χαρούπια (πόσο τα καταναλώνουμε κάτι τέτοια οι ξεφτίλες). Όταν όμως η Ευρώπη έμαθε και άρχισε να καλλιεργεί την φιλοσοφία και την επιστήμη και να θεραπεύει τις τέχνες εμείς εδώ ανακυκλώνουμε, χρόνια και χρόνια, τελετές. Παράγουμε τελετές αντί για πολιτισμό. Καλλιεργούμε με πάθος τις πολεμικές μας αναμνήσεις. Μιλάμε για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη αλλά δεν ξέρουμε τι είπαν. Και κλαίμε από συγκίνηση χαιρετώντας τις πέτρες (όχι τη σκέψη, γιατί δεν την ξέρουμε…) των προγόνων μας, τους πλατάνους των χωριών μας και τα αιώνια περήφανα (!) βουνά μας…
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
Αναμορφώσεις
… «Δεν φταίει το σύστημα, αλλά η όλη νοοτροπία της κοινωνίας που άλλαξε στόχους, δάσκαλοι και γονείς που ενέταξαν τη μόρφωση στα... ράφια του καταναλωτικού συστήματος. Μεγαλύτερες αποδοχές και εργασιακή ασφάλεια απαιτούν οι διδάσκοντες, περισσότερη ελευθερία απολαμβάνουν τα παιδιά, λόγω του ότι στα περισσότερα σπίτια εργάζονται πλέον και οι δύο γονείς, ενώ οι γιαγιάδες απομακρύνθηκαν από την εστία, όπου έπαιζαν ενεργό ρόλο. Με υπολογιστή και ξένη γλώσσα στην Πρώτη Δημοτικού, με έμφαση στην ελληνική γλώσσα στο Λύκειο, με στροφή στις έρευνες και στις διατριβές αντί για την «παπαγαλία» δεν εξισώνονται στον αιώνα τον άπαντα τα δημόσια με τα ιδιωτικά σχολεία. Το ξέρει η υπουργός εξ ιδίας πείρας, που έχει το παιδί της, καλό μαθητή, σε καλό ιδιωτικό σχολείο” γράφει η Ε. Μπίστικα στη σημερινή Καθημερινή (25-6-10).
Όμως τα σχολεία δεν είναι τα κτήρια και η θέρμανση και οι αθλητικοί χώροι που γράφει η αρθρογράφος. Το σχολείο δεν είναι αυτό που φαίνεται. Το σχολείο είναι αυτό που δεν φαίνεται. Δηλαδή οι δάσκαλοι, η διοίκηση και το παραπρόγραμμα: η απόκλιση δηλαδή του προγράμματος από αυτό γίνεται τελικά.
Φτιάξτε καλούς δασκάλους για να πάρει πάνω του το σχολείο. Τηρήστε προδιαγραφές. ISSO; ISSO!
Σωστά επισημαίνει η αρθρογράφος ότι μόνιμη αγωνία κάθε ΥΠΕΠΘ είναι να συνδέσει το όνομά του και το πέρασμα από το πολύπαθο υπουργείο με μια «αναμόρφωση».
Καταλήγοντας η κα Μπίστικα σημειώνει: «Ας αφήσουμε τις προτάσεις και τις ιδέες, που έρχονται από την Ε.Ε. μαζί με κονδύλια ευπρόσδεκτα, και ας σκύψουμε στο πρόβλημα, που είναι: ευχαριστημένοι δάσκαλοι, αντάξιοι της αποστολής τους, και παιδιά που μπαίνουν στην τάξη όχι για να βαρεθούν ομαδικά, αλλά για να μάθουν. Καλές και άγιες οι νέες προτάσεις, αλλά ανήκουν στη σφαίρα του μη πραγματικού...».
Όμως τα σχολεία δεν είναι τα κτήρια και η θέρμανση και οι αθλητικοί χώροι που γράφει η αρθρογράφος. Το σχολείο δεν είναι αυτό που φαίνεται. Το σχολείο είναι αυτό που δεν φαίνεται. Δηλαδή οι δάσκαλοι, η διοίκηση και το παραπρόγραμμα: η απόκλιση δηλαδή του προγράμματος από αυτό γίνεται τελικά.
Φτιάξτε καλούς δασκάλους για να πάρει πάνω του το σχολείο. Τηρήστε προδιαγραφές. ISSO; ISSO!
Σωστά επισημαίνει η αρθρογράφος ότι μόνιμη αγωνία κάθε ΥΠΕΠΘ είναι να συνδέσει το όνομά του και το πέρασμα από το πολύπαθο υπουργείο με μια «αναμόρφωση».
Καταλήγοντας η κα Μπίστικα σημειώνει: «Ας αφήσουμε τις προτάσεις και τις ιδέες, που έρχονται από την Ε.Ε. μαζί με κονδύλια ευπρόσδεκτα, και ας σκύψουμε στο πρόβλημα, που είναι: ευχαριστημένοι δάσκαλοι, αντάξιοι της αποστολής τους, και παιδιά που μπαίνουν στην τάξη όχι για να βαρεθούν ομαδικά, αλλά για να μάθουν. Καλές και άγιες οι νέες προτάσεις, αλλά ανήκουν στη σφαίρα του μη πραγματικού...».
Το σύστημα
«Τι είναι το «σύστηµα», ένα κοστούµι ή ένα φόρεµα που αν το αντικαταστήσει κάποιος (…) µε στενό τζιν, αθλητικά παπούτσια και σακίδιο στον ώµο, αυτόµατα το σύστηµα τον θεωρεί εξωµότη του και τον αποβάλλει; Τόσο πενιχρή ιδέα έχουµε για την έννοια «σύστηµα», που ενώ έχει φέρει στον κόσµο τα πάνω - κάτω, να το λογαριάζουµε ως µια εικόνα που αρκεί να αντικατασταθεί για να καταρρεύσει ένας µηχανισµός σύµφυτος µε τη διάκριση, την αδικία, την απανθρωπιά»;
Είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει στο σημερινό άρθρο του στα ΝΕΑ (25-6-10) ο Θ. Νιάρχος με αφορμή τις δηλώσεις της υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιµατικής Αλλαγής Τίνας Μπιρµπίλη στο ΒΗΜΑ (20-610) πως «δεν είναι µέσα στο σύστηµα».
«Οι λέξεις φταίνε. Αυτές / ενεθάρρυναν τα πράγµατα σιγά / σιγά να αρχίσουν να συµβαίνουν», λέει η Κ. Δημουλά.
Αν δεν είναι ο υπουργός «το σύστημα» τότε ποιος είναι;
Παρήγορο είναι πάντως το ότι «όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγµατα, το µόνο όφελος είναι πως εξακολουθούν ακόµα οι λέξεις «σύστηµα» και «εξουσία» να δηµιουργούν τόσο έντονες τύψεις και ενοχές, ώστε άνθρωποι που η δραστηριότητά τους τις προϋποθέτει, να θέλουν δηµόσια να τις απεµπολούν» σημειώνει ο Νιάρχος.
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Βασίλης Παπαβασιλείου
Η Ελλάδα έγινε η χώρα του ιδιωτικού πλούτου και της δημόσιας φτώχειας. (…) Με μια έννοια, η Ελλάδα ζει πρωτοποριακά: Διότι ο ουραγός στις διαδικασίες συγκρότησης γίνεται πρωτοπόρος στις διαδικασίες διάλυσης. Αυτό είναι το ελληνικό παράδειγμα. (…) Η ελληνική κοινωνία είναι μια δομικώς συνενοχική κοινωνία. Για μένα, θεμέλιος λίθος της συνενοχής είναι η αντιπαροχή. Προκειμένου να εξασφαλίσω τον ιδιωτικό, καταπατώ και απαλλοτριώνω τον δημόσιο χώρο. Η πολιτική προχωρεί δημιουργώντας εξαρτήσεις. Η συνενοχή έχει και υπόβαθρο βίας- η δουλειά γίνεται με φακελάκι... (…) Πιστεύω ότι θα έρθει μια άλλη πολιτική γενεά- όχι αύριο- στην οποία θα συμμετάσχουν επανεισαγόμενοι Έλληνες, που τώρα είναι νέοι. Σε συνδυασμό με κάποιες ιθαγενείς νησίδες, θα δημιουργήσουν ένα άλλο κλίμα. Η Ελλάδα θα αναζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία. Οι δικές μας αποσκευές θα είναι η συνείδηση μιας βαθιάς αποτυχίας. Δεν μπορούμε να επιτυγχάνουμε ατομικά και να αποτυγχάνει το περιβάλλον. Δεν μπορεί να είσαι χώρα γιατρών άνευ ιατρικής, δικαστών άνευ δικαιοσύνης, δασκάλων χωρίς εκπαίδευση. Θεμελιώσαμε, φαντασιακά, έναν τρόπο ζωής όπου οι εξαιρέσεις θα αναλάμβαναν να άρουν τον σταυρό για λογαριασμό των άλλων... Η αποτυχία έχει τον χαρακτήρα της αποτυχίας του μέσου όρου. Πολιτισμό δεν φτιάχνουν οι εξαιρέσεις... Το έλεγε ο Γκάτσος. Πολιτισμό φτιάχνει ο μέσος όρος.
Αποσπάσματα από συνέντευξη στο ΒΗΜΑ 20-6-2010
Αποσπάσματα από συνέντευξη στο ΒΗΜΑ 20-6-2010
Κώστας Βαρώτσος
Ο Έλληνας πάσχει από το σύνδρομο του Καραγκιόζη: σκέφτεται συνεχώς πως θα κλέψει τον πασά.
… Εδώ που έχουμε φτάσει, το πολιτικό προσωπικό νομίζει ότι αυτό είναι το πολιτισμικό προϊόν. Πώς να συνεννοηθείς όταν σου λένε “Δοξάστε με!”... Δεν πρέπει εμείς να ασχολούμαστε με τον υπουργό Πολιτισμού, αυτός πρέπει να ασχολείται μαζί μας. Και να σας πω και το εξής: η πολιτισμική στρατηγική είναι φασιστικό πράγμα. Η τέχνη και ο πολιτισμός είναι κάτι χαοτικό, μη ελεγχόμενο. Από τη στιγμή που πας να το ελέγξεις, το συρρικνώνεις. Δεν χρειάζεται να οργανώσεις τίποτα. …
Αποσπάσματα από συνέντευξη στο ΒΗΜΑ 20-6-2010
Το ρεμάλι
Καταζητούμαι
Διέρρηξα τον βίο μου.
Τι να έκανα;
Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα
είχα βλέπεις να τρέφω
εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό.
Κική Δημουλά, "το ρεμάλι"
Τι να έκανα;
Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα
είχα βλέπεις να τρέφω
εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό.
Κική Δημουλά, "το ρεμάλι"
ΤΤρίτη 22 Ιουνίου 2010
Κωλοτούμπες και πάσης Ελλάδος
«Αυτοί είμαστε. Ανερμάτιστοι. Καθυστερημένοι. Ρατσιστές. Αμόρφωτοι. Φιλοτομαριστές.
Τσάμπα μάγκες. Αναχρονιστές. Ξενοφοβικοί. Συμφεροντολόγοι. Και ανάλογα με τη στιγμή, πότε εδώ και πότε εκεί. Πάρτε οποιαδήποτε περίπτωση.
Κοινωνική, πολιτική, οικονομική. Λόγου χάριν οι Αλβανοί [μπινελίκι και ξεφτύλα. Τα ίδια, οι Πολωνοί, οι Γερμανοί οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Κινέζοι]
Τώρα η Κίνα η ασπίδα μας. Ολα ήρθαν τούμπα. Το σουβλάκι είναι το εθνικό μας πιάτο. Η κωλοτούμπα το σύμβολο του ασπόνδυλου και ακαλλιέργητου χαρακτήρα μας. Το σύμπαν, έλεγε ο Αϊνστάιν, μπορεί, όμως η ανθρώπινη βλακεία πουθενά δεν τελειώνει!» γράφει ο Δανίκας στο σημερινό ΒΗΜΑ (22-6-10). Και μετά μιλάμε για το Focus που έγραψε ότι χρειαζόμαστε τροχονόμο για να τηρήσουμε τον κώδικα…
Τσάμπα μάγκες. Αναχρονιστές. Ξενοφοβικοί. Συμφεροντολόγοι. Και ανάλογα με τη στιγμή, πότε εδώ και πότε εκεί. Πάρτε οποιαδήποτε περίπτωση.
Κοινωνική, πολιτική, οικονομική. Λόγου χάριν οι Αλβανοί [μπινελίκι και ξεφτύλα. Τα ίδια, οι Πολωνοί, οι Γερμανοί οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Κινέζοι]
Τώρα η Κίνα η ασπίδα μας. Ολα ήρθαν τούμπα. Το σουβλάκι είναι το εθνικό μας πιάτο. Η κωλοτούμπα το σύμβολο του ασπόνδυλου και ακαλλιέργητου χαρακτήρα μας. Το σύμπαν, έλεγε ο Αϊνστάιν, μπορεί, όμως η ανθρώπινη βλακεία πουθενά δεν τελειώνει!» γράφει ο Δανίκας στο σημερινό ΒΗΜΑ (22-6-10). Και μετά μιλάμε για το Focus που έγραψε ότι χρειαζόμαστε τροχονόμο για να τηρήσουμε τον κώδικα…
Εξυπνάδες
"Οι βουλευτές του ΠαΣοΚ ψήφισαν το μνημόνιο, αποδέχθηκαν τη βασική συμφωνία και εκείνη η υπογραφή τούς ακολουθεί, τους δεσμεύει, δεν μπορούν να την αρνηθούν.
Οσοι σήμερα αντιδρούν στα μέτρα για τις συντάξεις και την αγορά εργασίας προσπαθώντας να αυτοπροστατευθούν οφείλουν να γυρίσουν έναν μήνα πίσω και να θυμηθούν την πρώτη ψήφο.
Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τις αντιδράσεις των άλλων κομμάτων.
Οι νεοδημοκρατικές είναι απολύτως υποκριτικές. Οι φέροντες τη μεγαλύτερη ευθύνη της επαπειλούμενης χρεοκοπίας λογικώς θα έπρεπε να σιωπούν, μήπως και ξεχασθούν οι αμαρτίες τους. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ φέρουν επίσης το βάρος της ψήφου υπέρ του μνημονίου, οπότε και αυτοί θα έπρεπε να είναι φειδωλοί σε σχόλια και αντιδράσεις.
Και τέλος οι βουλευτές της Αριστεράς, που θεωρούν ότι δικαιωματικά μπορούν να οικτίρουν τους πάντες, οφείλουν κάποτε να περιγράψουν πώς φαντάζονται τη χώρα και βάσει ποιου σχεδίου θα μπορούσαν να δημιουργήσουν περιβάλλον προόδου και ευημερίας για τους πολίτες.
Ισχύει αυτό γενικότερα, είναι έλλειμμα ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της χώρας. Κόμματα και πρόσωπα έμαθαν να πολιτεύονται έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς δεσμεύσεις, με μεγαλοστομίες και ασυνεπή διαχείριση στα χρόνια της εξουσίας και με άρνηση από τα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Εδώ που φθάσαμε, όμως, δεν χωρούν απλές, αστήρικτες και αθεμελίωτες αντιπολιτευτικές αρνήσεις ή τυπικές διαχειριστικές διακυβερνήσεις με το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος.
Η εποχή της φλύαρης πολιτικής τάξης τελείωσε. Την πληρώσαμε ακριβά όλα τα προηγούμενα χρόνια και η διαιώνισή της δεν αντέχεται πλέον. Εύκολες και ανέξοδες επιλογές δεν υπάρχουν. Με κολπάκια δεν κυβερνάται πια η χώρα. Θέλει σχέδιο, συνέχεια, συνέπεια και αποφάσεις. Οφείλουν όλοι να το αντιληφθούν και αναλόγως να προσαρμοσθούν" γράφει ο Αντώνης Καρακούσης στο σημερινό ΒΗΜΑ (22-6-2010). Και τις εξυπνάδες στα χωριά τους και στις παρέες τους.
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
Μια σαλάτα ... μα τι σαλάτα!
Στην Ιεράπετρα παρασκευάστηκε η μεγαλύτερη σαλάτα στον κόσμο χάρη στην μεγάλη προσπάθεια των διοργανωτών και των 600 περίπου εθελοντών.
Στην ομάδα που έκοψε τα πρώτα προϊόντα μετείχαν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιος, ο Υφυπουργός κ. Μιχάλης Καρχιμάκης, ο Δήμαρχος Ιεράπετρας Μανώλης Μαστοράκης, οι Αντιδήμαρχοι Ιεράπετρας Σπύρος Τσικαλουδάκης και Μάνος Μαρκόπουλος, ο δημοτικός σύμβουλος κ. Νεκτάριος Παπαβασιλείου και ο νομαρχιακός σύμβουλος κ. Μανόλης Κλώντζας. Σε ρόλο ομαδάρχη ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου κ. Νίκος Κοϊνάς έριξε στο σκεύος τις προβλεπόμενες ποσότητες αλατιού, ρίγανης και ελαιόλαδου. Και το σύνθημα για να ξεκινήσουν και οι άλλες ομάδες δόθηκε!
Τα προϊόντα, η σαλάτα και το σκεύος... Πώς το 'λεγε ο Σακελλάριος: ανεβαίναμε την Ακαδημίας εγώ ο Γιαννακόπουλος και το όμποε...
Και μια απορία: Ο σεβασμιότατος, ο υφυπουργός και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κόβουν αυτοπροσώπως στο σπίτι τους τη σαλάτα;
Τα προϊόντα, η σαλάτα και το σκεύος... Πώς το 'λεγε ο Σακελλάριος: ανεβαίναμε την Ακαδημίας εγώ ο Γιαννακόπουλος και το όμποε...
Και μια απορία: Ο σεβασμιότατος, ο υφυπουργός και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κόβουν αυτοπροσώπως στο σπίτι τους τη σαλάτα;
Ο Κλήδονας θα ήταν μια κάποια λύση
Τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες συνδέονται με τις εποχές του έτους. Οι ισημερίες (ίση μέρα και νύχτα) είναι η 21η Μαρτίου (πρώτη μέρα της Άνοιξης) και η 21η Σεπτεμβρίου και τα ηλιοστάσια: το θερινό -21 Ιουνίου- και το χειμερινό -21 Δεκεμβρίου. Τα ηλιοστάσια οφείλουν το όνομά τους στο ότι ο ήλιος φαίνεται να «στέκει» στο ίδιο σημείο του ζωδιακού κύκλου. Το φαινόμενο είναι ερμηνεύσιμο από τους νόμους του Κέπλερ.
Οι εποχές του χρόνου οφείλονται στην «λόξωση της εκλειπτικής» δηλαδή της γωνίας (περίπου 23ο ) που σχηματίζει ο άξονας περιστροφής της Γης με το επίπεδο περιστροφής της γύρω από τον Ήλιο (εκλειπτική).
Κατά το θερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος είναι στο πιο κοντινό σημείο, χοντρικά, για το βόρειο ημισφαίριο της Γης και ο άξονας περιστροφής της Γης «γέρνει» από την βόρεια μεριά προς τον ήλιο. Έτσι η ημέρα αυτή για το βόρειο ημισφαίριο έχει την μεγαλύτερη διάρκεια και είμαστε στην «καρδιά» του καλοκαιριού.
Τα ηλιοστάσια είναι συνδεδεμένα με γιορτές και δοξασίες σε όλο τον κόσμο. Οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα Σατουρνάλια από 17 έως 23 Δεκεμβρίου, ενώ και τα δικά μας τα Χριστούγεννα είναι, επίσης, κοντά στην ημερομηνία του χειμερινού ηλιοστασίου. Αν κάποιος ψάξει θα βρει και σε άλλους λαούς μεγάλες γιορτές κοντά στην ημερομηνία αυτή (Δες Βικιπαίδεια, «Ιστορία του εορτασμού των Χριστουγέννων»).
Οι τρεις μεγαλύτερες συνιστώσες του Χριστιανισμού (Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Προτεστάντες) για το θερινό ηλιοστάσιο γιορτάζουν τη γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή (23 ή 24 Ιουνίου).
Ο λαογράφος Γ. Μέγας έγραψε (Καθημερινή 22/6/1958) ότι την 24η Ιουνίου, κατά τους ανθρώπους τους λαού, αρχίζει μια νέα εποχή. Και στους περισσότερους πολιτισμούς όμως τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες ορίζουν τα μέσα (ή την αρχή) των 4 εποχών του έτους. Συχνά δε αναφέρεται ότι η 21η Ιουνίου είναι η «αστρονομική» έναρξη του Θέρους και η 21η Δεκεμβρίου η έναρξη του χειμώνα.
Τα μονοκοτυλήδονα / και τα δικοτυλήδονα / ανθίζανε στον κάμπο
σου το ’χαν πει στον κλήδονα / και σμίξαμε φιλήδονα / τα χείλη μας, Μαλάμω!
Έγραψε στο «Δημοτικό τραγούδι» του ο Σεφέρης. Και ο Παπαδόπουλος με τον Σπανό διαιώνισαν τις θύμισες από την παλιά Αριστοτέλους, με το χώμα και το φως της ασετιλίνης, στο ομώνυμο όμορφο τραγούδι τους με τις «…φωτιές [που] ανάβανε στους μεγάλους δρόμους, τ’ Άι Γιάννη θα ’τανε θαρρώ…».
Βοηθούσε τους δημιουργούς και το όλο κλίμα τότε που τιμούσαν το φως με τις φωτιές καίγοντας το μαγιάτικο στεφάνι και που μετρούσανε τον χρόνο με την κίνηση των μεγάλων μετεώρων καθότι τα microchips δεν είχαν εφευρεθεί.
Ο Κλήδονας ήταν ένα από τα πιο προσφιλή έθιμα του λαού μας. Το βράδυ της 23ης Ιουνίου τα σταυροδρόμια στα χωριά λαμπάδιαζαν από τις φωτιές τ’ Αι Γιάννη και γέμιζαν με κόσμο. Οι κοπελιές περίμεναν με λαχτάρα τη μέρα, γιατί με τα «κληδονικά», τα μαντικά τραγούδια και τα έθιμα, θα μάθαιναν τον εκλεκτό με τον οποίο θα συνέδεαν τις τύχες τους.
Κατά την παράδοση τη νύχτα αυτή άνοιγε στιγμιαία ο ουρανός και πραγματοποιούσε τις επιθυμίες όσων προλάβαιναν να τις διατυπώσουν. Είναι η νύχτα κατά την οποία άνθρωποι και ξωτικά μπερδεύονται και ξυπνούν το πρωί ευτυχισμένοι, όπως στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» που ο Σαίξπηρ έγραψε με βάση τους μύθους αυτούς και τις δοξασίες.
Αλλάξανε οι εποχές, αλλάξαμε και εμείς. Που να βρεις φωτιές τ’ Αι Γιάννη και τι να ζητήσεις; 300 δις για την ελληνική οικονομία; Ούτε στον Κλήδονα…
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Αυτή η Ελλάδα έχει πολλούς οπαδούς
Κυρίως αυτό που προκαλεί όλους εμάς τους κοινούς θνητούς " είναι το θράσος μιας τάξης ανθρώπων που επιβάλλουν το γούστο τους «με τον παρά τους»... Και οι οποίοι επιπροσθέτως νομίζουν ότι «ο παράς τους» αποτελεί ένα είδος πιστοποιητικού αναγνώρισης και αποδοχής, ένα εισιτήριο για τα πάντα.
Διότι το θωρηκτό δεν προέκυψε μόνο του ούτε ξαφνικά.
Στο κατάστρωμά του μαζεύτηκαν οι ίδιοι άνθρωποι που ψωνίζουν συζύγους και φιλενάδες από την τηλεόραση, κάτι σαν νυφοπάζαρο με διαδικασίες τηλεμάρκετινγκ- να υπενθυμίσω ότι το ζεύγος που γλεντοκοπούσε στον «Αβέρωφ» μάς είχε ήδη απασχολήσει σε ατελείωτες συνέχειες με το ειδύλλιο, τους αρραβώνες, τα νυφικά, τα δώρα και τους γάμους του. Σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό με άλλα αντίστοιχα, κακόγουστα ζεύγη.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κοιτούν τον κόσμο μέσα από τις φωτογραφίες κουτσομπολίστικων περιοδικών και δίνουν υπόσταση σε απερίγραπτες τηλεοπτικές εκπομπές, όταν δεν τις παρουσιάζουν κιόλας... Μια αυτιστική όσο και ασήμαντη παρέα περιφερόμενων ψώνιων που αλληλοϋβρίζονται και αλληλοχαϊδεύονται για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους. Που κυνηγούν την καταξίωση μέσα από τη δημοσιότητα και τη δημοσιότητα μέσα από την πρόκληση.
Ενας κόσμος ουσιαστικά ανύπαρκτος που με τον παρά του αγοράζει την κυρά του ώστε με την κυρά του να βαπτισθεί στην κολυμβήθρα μιας αμφίβολης γκλαμουριάς. Ανθρωποι που «θεωρούνται διάσημοι επειδή είναι διάσημοι» (για να δανειστώ μια ανάλογη διατύπωση των «Τimes»...) χωρίς κανείς να έχει μάθει ποτέ την αιτία της διασημότητάς τους, ενίοτε ούτε καν του πλούτου τους.
Ευτυχώς, αυτή τη φορά ξεπέρασαν τόσο πολύ τα όρια που τους πήραν με τις πέτρες. Αλλά, δυστυχώς, αυτή η φορά δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα".
Γράφει ο Πρετεντέρης στο σημερινό ΒΗΜΑ (20-06-10) για το πάρτυ στο Αβέρωφ.
Διότι το θωρηκτό δεν προέκυψε μόνο του ούτε ξαφνικά.
Στο κατάστρωμά του μαζεύτηκαν οι ίδιοι άνθρωποι που ψωνίζουν συζύγους και φιλενάδες από την τηλεόραση, κάτι σαν νυφοπάζαρο με διαδικασίες τηλεμάρκετινγκ- να υπενθυμίσω ότι το ζεύγος που γλεντοκοπούσε στον «Αβέρωφ» μάς είχε ήδη απασχολήσει σε ατελείωτες συνέχειες με το ειδύλλιο, τους αρραβώνες, τα νυφικά, τα δώρα και τους γάμους του. Σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό με άλλα αντίστοιχα, κακόγουστα ζεύγη.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κοιτούν τον κόσμο μέσα από τις φωτογραφίες κουτσομπολίστικων περιοδικών και δίνουν υπόσταση σε απερίγραπτες τηλεοπτικές εκπομπές, όταν δεν τις παρουσιάζουν κιόλας... Μια αυτιστική όσο και ασήμαντη παρέα περιφερόμενων ψώνιων που αλληλοϋβρίζονται και αλληλοχαϊδεύονται για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους. Που κυνηγούν την καταξίωση μέσα από τη δημοσιότητα και τη δημοσιότητα μέσα από την πρόκληση.
Ενας κόσμος ουσιαστικά ανύπαρκτος που με τον παρά του αγοράζει την κυρά του ώστε με την κυρά του να βαπτισθεί στην κολυμβήθρα μιας αμφίβολης γκλαμουριάς. Ανθρωποι που «θεωρούνται διάσημοι επειδή είναι διάσημοι» (για να δανειστώ μια ανάλογη διατύπωση των «Τimes»...) χωρίς κανείς να έχει μάθει ποτέ την αιτία της διασημότητάς τους, ενίοτε ούτε καν του πλούτου τους.
Ευτυχώς, αυτή τη φορά ξεπέρασαν τόσο πολύ τα όρια που τους πήραν με τις πέτρες. Αλλά, δυστυχώς, αυτή η φορά δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα".
Γράφει ο Πρετεντέρης στο σημερινό ΒΗΜΑ (20-06-10) για το πάρτυ στο Αβέρωφ.
Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010
Μάθανε ότι κάνουνε πάρτυ και πλακώσανε και τα μεσημεριανάδικα
Είναι πράγματι δύσκολο να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα με τέτοια παράδοση που έχουμε κληρονομήσει. Εκεί δηλαδή που για τους άλλους λαούς τα πράγματα είναι δύσκολα για μας είναι τετραγωνισμός του κύκλου. Έχει νομίζω δίκιο ο Φασουλής να δηλώνει την αδυναμία του ακόμα και να κτανοήσει τι γίνεται γύρω μας.
«Μπερδεύτηκα ο Ελλην», γράφει ο άνθρωπος στα ΝΕΑ (16-6-10), «γιατί έχω και την παράδοση από πίσω κι όσο να ’ναι ζορίζοµαι. Τελικά είµαι και πολύ της παράδοσης. Το διαπίστωσα προχθές το µεσηµέρι όταν είδα µε τα ίδια µου τα µάτια έναν τηλε-άνθρωπο, νέο κορίτσι συγκεκριμένα, που είχε ντυθεί πουτάνα είχε καβαλήσει το πάνελ και έλεγε, µάλλον τσίριζε µε φωνή κατεστραμμένου καστράτου. «Αίσχος. Αίσχος. Είναι δυνατόν να κάνουν πάρτι στο θωρηκτό «Αβέρωφ»; Να χορεύουν πάνω απ΄ το γραφείο του Κουντουριώτη;». Εδώ παιδί µου πετάνε τις καπότες τους εκεί που δίδαξε ο Σωκράτης και φτύνουν εκεί που µίλαγε ο Περικλής και δεν κουνιέται φύλλο. Η ταράτσα του γραφείου του Κουντουριώτη σε µάρανε; Κι εσένα ειδικά; Πού τον ξέρεις µωρή τον Κουντουριώτη; Στην ίδια σχολή μανεκέν πηγαίνατε;
Δεν μπορώ άλλο σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορώ. Θα φύγω. Θα ξενιτευτώ. Θα πα να ζήσω έξω από δω. Θα μεταναστεύσω στην Ελλάδα. Πήρα βέβαια τηλέφωνο την Ετζίαν, πήρα και την Ολύμπικ µέχρι Λουφτχάνσα έφτασα (αχρείαστη να ’ναι η Γερµανίς) αλλά όλες µου λένε, «δεν άνοιξε γραμμή ακόμα για Ελλάδα. Πάρτε πάλι σε κάνα μήνα µπας και µε την τουριστική σεζόν βάλουµε κάνα δροµολόγιο. Αλλά για Ελλάδα δύσκολο το βλέπω».
Γεια σου Σταμάτη με τα ωραία σου!
«Μπερδεύτηκα ο Ελλην», γράφει ο άνθρωπος στα ΝΕΑ (16-6-10), «γιατί έχω και την παράδοση από πίσω κι όσο να ’ναι ζορίζοµαι. Τελικά είµαι και πολύ της παράδοσης. Το διαπίστωσα προχθές το µεσηµέρι όταν είδα µε τα ίδια µου τα µάτια έναν τηλε-άνθρωπο, νέο κορίτσι συγκεκριμένα, που είχε ντυθεί πουτάνα είχε καβαλήσει το πάνελ και έλεγε, µάλλον τσίριζε µε φωνή κατεστραμμένου καστράτου. «Αίσχος. Αίσχος. Είναι δυνατόν να κάνουν πάρτι στο θωρηκτό «Αβέρωφ»; Να χορεύουν πάνω απ΄ το γραφείο του Κουντουριώτη;». Εδώ παιδί µου πετάνε τις καπότες τους εκεί που δίδαξε ο Σωκράτης και φτύνουν εκεί που µίλαγε ο Περικλής και δεν κουνιέται φύλλο. Η ταράτσα του γραφείου του Κουντουριώτη σε µάρανε; Κι εσένα ειδικά; Πού τον ξέρεις µωρή τον Κουντουριώτη; Στην ίδια σχολή μανεκέν πηγαίνατε;
Δεν μπορώ άλλο σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορώ. Θα φύγω. Θα ξενιτευτώ. Θα πα να ζήσω έξω από δω. Θα μεταναστεύσω στην Ελλάδα. Πήρα βέβαια τηλέφωνο την Ετζίαν, πήρα και την Ολύμπικ µέχρι Λουφτχάνσα έφτασα (αχρείαστη να ’ναι η Γερµανίς) αλλά όλες µου λένε, «δεν άνοιξε γραμμή ακόμα για Ελλάδα. Πάρτε πάλι σε κάνα μήνα µπας και µε την τουριστική σεζόν βάλουµε κάνα δροµολόγιο. Αλλά για Ελλάδα δύσκολο το βλέπω».
Γεια σου Σταμάτη με τα ωραία σου!
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010
Παρά τις βουβουζέλες...
| Κάποιοι, ποιοι κάποιοι όλοι όσοι σκέπτονται ψύχραιμα, γνωρίζουν ότι ο Άγιος Βασίλειος είναι μια στις τόσες, δεν είναι κάθε μέρα. Τους πιάσαμε μια φορά στον ύπνο… Η εθνική ποδοσφαίρου , ως αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, δεν θα μπορούσε παρά να μας αντιπροσωπεύσει πιστά: Έπαιξε ασχεδίαστα και ασυντόνιστα, παθητικά, μοιρολατρικά, ελπίζοντας σε θαύματα. Κάποιοι είδαν και άλλες προεκτάσεις, όπως πχ το πελατειακό σύστημα (κάποιοι υπήρξαν ημέτεροι). Ίσως … το σύστημα αυτό πιστοποιεί καλύτερα την «ελληνική ιδιαιτερότητα». |
Τι κι αν γίνεται χαμός από τις βουβουζέλες, ο ήχος ακούγεται καθαρός: … από τα γήπεδα της Αφρικής σου το φωνάζω -εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω ...
Καλά λένε ο καθένας μας βλέπει ό,τι θέλει να δει…
Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010
Μητρόπουλος και πάσης Ελλάδος
Τι να πει κανείς;Υποκλινόμαστε στην μεγαλοφυία σας Δάσκαλε
του Κ. Μητρόπουλου
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 11-6-2010)
Πολιτική
Τι μαθαίνει κανείς... «Πολιτική είναι η συστηματική οργάνωση της εμπάθειας», λέει ο αμερικανός συγγραφέας Χένρι Ανταμς.
Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
Δημόσιος οργανισμός
Τι εστί δημόσιος οργανισμός; Είναι ο οργανισμός που έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση, κατά τον Λόρδο Σάμιουελ.
(Τόσο χιούμορ μαζεμένο, τέτοιες μέρες, δεν θα το αντέξουμε...)
(Τόσο χιούμορ μαζεμένο, τέτοιες μέρες, δεν θα το αντέξουμε...)
Το χιούμορ του Βέλτσου
Στα σημερινά ΝΕΑ ο Βέλτσος κάνει το δηκτικό του χιούμορ, στο σχόλιό του με τίτλο: "Η Τέντα", το οποίο απευθύνει δήθεν στον "Νεόκοπο":
Κύριε Νεόκοπε, Ελπίζω ο Πρωθυπουργός στο πρωτόκολλο συνεργασίας με τον Καντάφι να μην έχει συμπεριλάβει και το αίτημα για σκηνές.
Με τιμή, Γιώργος Βέλτσος
Κύριε Νεόκοπε, Ελπίζω ο Πρωθυπουργός στο πρωτόκολλο συνεργασίας με τον Καντάφι να μην έχει συμπεριλάβει και το αίτημα για σκηνές.
Με τιμή, Γιώργος Βέλτσος
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Ο καθένας μόνος του
Γιατί απορούμε; Έτσι έχουνε μάθει, έτσι τους βγαίνουνε, έτσι κάνουν. Ο καθένας το δικό του βιολί.
Μήπως έχει καμιά επίπτωση μέχρι τώρα η τακτική. Μερικοί φωνάζουν, μερικοί ακόμα βρίζουν ... Εεε και; Μήπως πολιτικός, συνδικαλιστής κλπ δεν είναι αυτός που αντέχει εκεί που οι άλλοι τα μαζεύουν;
Γιατί να μην βγάλει ο καθένας το δικό του πόρισμα; Μήπως οι φοιτητικές παρατάξεις κάνουν τίποτα διαφορετικό; Η κάθε μια δεν βγάζει χρόνια τώρα τα δικά της αποτελέσματα;
Μήπως έχει καμιά επίπτωση μέχρι τώρα η τακτική. Μερικοί φωνάζουν, μερικοί ακόμα βρίζουν ... Εεε και; Μήπως πολιτικός, συνδικαλιστής κλπ δεν είναι αυτός που αντέχει εκεί που οι άλλοι τα μαζεύουν;
Γιατί να μην βγάλει ο καθένας το δικό του πόρισμα; Μήπως οι φοιτητικές παρατάξεις κάνουν τίποτα διαφορετικό; Η κάθε μια δεν βγάζει χρόνια τώρα τα δικά της αποτελέσματα;
Γκλαμουροπανίδα
Πριν σιχτιρίσετε...Πριν χαμογελάσετε ειρωνικά για ρίχτε μια ματιά σ’ έναν κοντινό σας καθρέπτη. Υπάρχουν πολλά αντίτυπα του ζεύγους γύρω μας. Μήπως βλέπετε κάτι ύποπτο στο γυαλί; Διότι όλοι αυτοί έκαναν την δική τους αισθητική μόδα. Για να εξασφαλίσουν ασυλία, έκαναν πάρα πολλούς σαν τα μούτρα τους!
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω. Θυμάστε μια εκδήλωση που είχε περάσει στα κοσμικά και που είχε μεταδοθεί και από την τηλεόραση; Εκείνη ντε, που έπαιξε σε όλα τα κανάλια; Με τις κυρίες της Ελπίδας στην λαμπρή εκδήλωση που τίμησαν την κυρία Σταμάτη-Τσοχατζοπούλου γιατί παραχώρησε τις εισπράξεις του συγγραφικού της έργου «Ο μυθικός χορός της φύσης», (σελίδες 40, 30€, εκδόσεις Λιβάνη, ναι του Αντώνη) για τους σκοπούς της Ελπίδας;…
Άντε ρε … ατιμούλικο … Μπράβο σου και συγχαρητήρια! Μπαγάσικο! Σωστά σε τίμησε η κοινωνία και οι σύλλογοι. Δεν τίμησαν τον τέως υπουργό, εσένα τίμησαν, τη συγγραφέα.
Και που είσαι… Άσε τους κακοήθεις να λένε ότι συμπράττουν στην ικανοποίηση των φιλοδοξιών διψασμένων για αναρρίχηση κισσών. Όποιος τους δίνει βάση πλανάται. Και μη νομίσει κανείς διεστραμμένος ότι έχει καμία σχέση αυτή η ποιοτική πολιτική τάξη με την γκλαμουροπανίδα του κερατά…
Ας γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω. Θυμάστε μια εκδήλωση που είχε περάσει στα κοσμικά και που είχε μεταδοθεί και από την τηλεόραση; Εκείνη ντε, που έπαιξε σε όλα τα κανάλια; Με τις κυρίες της Ελπίδας στην λαμπρή εκδήλωση που τίμησαν την κυρία Σταμάτη-Τσοχατζοπούλου γιατί παραχώρησε τις εισπράξεις του συγγραφικού της έργου «Ο μυθικός χορός της φύσης», (σελίδες 40, 30€, εκδόσεις Λιβάνη, ναι του Αντώνη) για τους σκοπούς της Ελπίδας;…
Άντε ρε … ατιμούλικο … Μπράβο σου και συγχαρητήρια! Μπαγάσικο! Σωστά σε τίμησε η κοινωνία και οι σύλλογοι. Δεν τίμησαν τον τέως υπουργό, εσένα τίμησαν, τη συγγραφέα.
Και που είσαι… Άσε τους κακοήθεις να λένε ότι συμπράττουν στην ικανοποίηση των φιλοδοξιών διψασμένων για αναρρίχηση κισσών. Όποιος τους δίνει βάση πλανάται. Και μη νομίσει κανείς διεστραμμένος ότι έχει καμία σχέση αυτή η ποιοτική πολιτική τάξη με την γκλαμουροπανίδα του κερατά…
Το μάνατζμεντ του σωστού γάμου
-Είπα μερικές λέξεις στη γυναίκα µου και αυτή µου απάντησε µε μερικές παραγράφους.
-Ο γάμος φίλε μου ή θα σε κάνει ευτυχισμένο ή θα σε κάνει φιλόσοφο. Έχει το δικό του μάνατζμεντ… Για να ξέρεις, δυο είναι τα μυστικά του:
1. Όταν έχεις άδικο, παραδέξου το και
2. Όταν έχεις δίκιο σώπαινε.
Και για να βάλεις στη σωστή θέση τα πράγματα, να ξέρεις τι έχεις ψωνίσει, θυμήσου ότι η καλή γυναίκα συγχωρεί τον άντρα της όταν αυτή έχει άδικο.
Πονηρούλη...
Γράφει ο Δανίκας μεταξύ άλλων στα σημερινά ΝΕΑ (8-6-10): "Μίλησες; Οχι. Διαμαρτυρήθηκες; Δεν είσαι με τα καλά σου. Κατάγγειλες; Δεν είμαι τρελός. Ε, τότε αφού το συγκάλυψες, κι εσύ παρέα με τους άλλους εξέπεσες. Και είναι εξωφρενικό. Να καρατομείς εν μια νυκτί τους μισθοσυντήρητους και από την άλλη να επικαλείσαι το τεκμήριο της αθωότητας για τον εαυτό σου. Τη στιγμή που με την ψήφο σου ισοπέδωσες εκατομμύρια αθώους και νομοταγείς, από την τσέπη των οποίων πληρώνονται οι παχουλοί μισθοί σου, έρχεσαι τώρα και ζητάς απ΄ αυτούς που «δολοφόνησες» να αποδείξουν την ευαισθησία τους προς το Σύνταγμα, τους θεσμούς και τη δημοκρατική νομιμότητα. Αυτά που εσύ πρώτος τα έκανες προσάναμμα για το στενό συμφέρον το προσωπικό σου. Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις. Γιατί ακόμα και τώρα, που σε ελεύθερη πτώση η χώρα, αφήνεις αδέσποτους τους κατσικομάρτυρες να κοροϊδεύουν τη θεσμική Εξεταστική Επιτροπή. Γιατί έτσι στη συνείδηση του απλού πολίτη, εσύ, με τον αντίπαλο και συνάδελφό σου ακολουθείτε συμψηφιστική τακτική γιατί η ισοπαλία είναι βολική. Και επειδή δεν έκανες μια απλή, στοιχειώδη ενέργεια που θα απέδιδε αθώους τους μη διαπλεκόμενους πολιτικούς. Με μια τροπολογία. Ωστε να μάθει η κοινωνία. Πόσα είχες πριν και πόσα απέκτησες όσο διάστημα είσαι στη Βουλή. Τόσο απλό. Και όμως τόσο ανέφικτο, ακόμα και τώρα που η χώρα κινδυνεύει να πέσει στον γκρεμό. Α ρε μικρέ, ασήμαντε πολιτευτάκια. Για την πατρίδα να θυσιαστούν οι φτωχοί. Για την καρέκλα και το κόμμα σου, άκρα του τάφου σιωπή. Διπλά ένοχος εσύ. Πάνω απ΄ όλους και όλα όχι η δημοκρατική Βουλή, αλλά η δική σου η βολή!"
Εεε πώς λοιπόν; Μονά ζυγά δικά σου;
Εεε πώς λοιπόν; Μονά ζυγά δικά σου;
Το πλεονέκτημα που μένει ανεκμετάλλευτο
Η σημερινή κυβέρνηση έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των προηγούμενων, γράφει ο Πολίτης σήμερα στα ΝΕΑ. Στο χάλι που βρισκόμαστε έχει την πολυτέλεια να μην λογαριάζει το πολιτικό κόστος. Ο φόβος για χρεοκοπία είναι τόσο ορατός που δεν αφήνει περιθώρια για παιχνίδια, ρουσφέτια και εξαιρέσεις.
"Ενώ λοιπόν οι υπουργοί λένε τα κακά νέα, ψηφίζουν σκληρούς νόμους, δυσαρεστούν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού και αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος, στο επόμενο βήμα μπαίνει φρένο. Το κράτος, αυτό που λέμε μηχανισμός, αργεί να υλοποιήσει τις αποφάσεις. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η συνεχιζόμενη αιμορραγία των ασφαλιστικών ταμείων. Οσο και εάν ψαλιδιστούν οι συντάξεις, το σύστημα θα βουλιάξει εάν συνεχιστεί η λεηλασία από το αμαρτωλό τρίγωνο, του γιατρού, του φαρμακοποιού και του προμηθευτή", γράφει ο Πολίτης.
Και συμπληρώνουμε: όσο συνεχίζετε η ανυπαρξία πρωτοβουλιών. Όσο πάμε λάου λάου λες και έχουμε την πολυτέλεια να το γυρίζουμε γυρω γύρω.
"Ενώ λοιπόν οι υπουργοί λένε τα κακά νέα, ψηφίζουν σκληρούς νόμους, δυσαρεστούν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού και αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος, στο επόμενο βήμα μπαίνει φρένο. Το κράτος, αυτό που λέμε μηχανισμός, αργεί να υλοποιήσει τις αποφάσεις. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η συνεχιζόμενη αιμορραγία των ασφαλιστικών ταμείων. Οσο και εάν ψαλιδιστούν οι συντάξεις, το σύστημα θα βουλιάξει εάν συνεχιστεί η λεηλασία από το αμαρτωλό τρίγωνο, του γιατρού, του φαρμακοποιού και του προμηθευτή", γράφει ο Πολίτης.
Και συμπληρώνουμε: όσο συνεχίζετε η ανυπαρξία πρωτοβουλιών. Όσο πάμε λάου λάου λες και έχουμε την πολυτέλεια να το γυρίζουμε γυρω γύρω.
Ανανέωση
Όταν θέλεις να κάνεις ... ανανέωση Μήτσο μου στο ... κατάστημα δεν αλλάζει τα κρεβάτια, τα κορίτσια αλλάζεις...
[Είναι σε φάση ανανέωσης και ανασυγκρότησης αλλά σταρτιγική ... έχει...Για τόσο ηλίθιους μας περνάνε.]
[Είναι σε φάση ανανέωσης και ανασυγκρότησης αλλά σταρτιγική ... έχει...Για τόσο ηλίθιους μας περνάνε.]
Και στο μπάσκετ...
Μήπως αυτά που έγιναν και στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακού Παναθηναϊκού είναι σε αναντιστοιχία με την παρακμή που βιώνει η χώρα; Την κακής ποιότητας παιδεία που έχουν υποστεί οι πολίτες της;
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Σχέδιο για το κεφάλαιο «Ευτυχισμένη γυναίκα»
Λέξεις κλειδιά
Φίλος, σύντροφος, εραστής, αδελφός, πατέρας, δάσκαλος, εκπαιδευτής, μάγειρας, μαραγκός, υδραυλικός, μηχανικός, διακοσμητής εσωτερικών χώρων, στιλίστας, σεξολόγος, γυναικολόγος, μαιευτήρας, ψυχολόγος, ψυχίατρος, θεραπευτής, τολμηρός, τακτικός, καλός πατέρα, πολύ καθαρό, συμπαθητικό, αθλητικό, στοργικό, προσεκτικό, ιππότη, έξυπνο, οραματιστή, δημιουργικό, γλυκό, δυνατό, με κατανόηση, ανεκτικό, ευσυνείδητο, φιλόδοξο, ικανό, θαρραλέο, αποφασιστικό, έμπιστο, γεμάτος σεβασμό, . παθιασμένος, να έχεις αβρότητα, πολύ πλούσιος, να αγαπάς τις αγορές, να μη γκρινιάζεις, να μην της είσαι βάρος, να μην κοιτάζεις άλλες
Κρίσιμη συμπεριφορά
1. Δεν θα πρέπει να είσαι ζηλιάρης αλλά ούτε και αδιάφορος
2. Να τα πηγαίνεις καλά με την οικογένειά της αλλά να μην αφιερώνεις στην τελευταία περισσότερο χρόνο απ' ό,τι σε αυτή.
3. Να της αφήνεις το χώρο της αλλά να δείχνεις ανήσυχος για το πού πηγαίνει.
4. Να μην ξεχνάς κρίσιμες ημερομηνίες: -επετείων (γάμου, αρραβώνων, πρώτης συνάντησης...) -πτυχίου (αν υπάρχει) -ονομαστικής εορτής (αν υπάρχει) -τελευταίας περιόδου........
Σπουδαία παρατήρηση
Οι συνθήκες που περιγράψαμε είναι αναγκαίες αλλά όχι και ικανές …
Φίλος, σύντροφος, εραστής, αδελφός, πατέρας, δάσκαλος, εκπαιδευτής, μάγειρας, μαραγκός, υδραυλικός, μηχανικός, διακοσμητής εσωτερικών χώρων, στιλίστας, σεξολόγος, γυναικολόγος, μαιευτήρας, ψυχολόγος, ψυχίατρος, θεραπευτής, τολμηρός, τακτικός, καλός πατέρα, πολύ καθαρό, συμπαθητικό, αθλητικό, στοργικό, προσεκτικό, ιππότη, έξυπνο, οραματιστή, δημιουργικό, γλυκό, δυνατό, με κατανόηση, ανεκτικό, ευσυνείδητο, φιλόδοξο, ικανό, θαρραλέο, αποφασιστικό, έμπιστο, γεμάτος σεβασμό, . παθιασμένος, να έχεις αβρότητα, πολύ πλούσιος, να αγαπάς τις αγορές, να μη γκρινιάζεις, να μην της είσαι βάρος, να μην κοιτάζεις άλλες
Κρίσιμη συμπεριφορά
1. Δεν θα πρέπει να είσαι ζηλιάρης αλλά ούτε και αδιάφορος
2. Να τα πηγαίνεις καλά με την οικογένειά της αλλά να μην αφιερώνεις στην τελευταία περισσότερο χρόνο απ' ό,τι σε αυτή.
3. Να της αφήνεις το χώρο της αλλά να δείχνεις ανήσυχος για το πού πηγαίνει.
4. Να μην ξεχνάς κρίσιμες ημερομηνίες: -επετείων (γάμου, αρραβώνων, πρώτης συνάντησης...) -πτυχίου (αν υπάρχει) -ονομαστικής εορτής (αν υπάρχει) -τελευταίας περιόδου........
Σπουδαία παρατήρηση
Οι συνθήκες που περιγράψαμε είναι αναγκαίες αλλά όχι και ικανές …
Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν στις Σέρρες
Μια ακόμη θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες κατέκτησαν οι Σέρρες λέει η σημερινή είδηση (6-6-10). Το ρεκόρ –λέει η είδηση- επετεύχθη κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες. Σημειώνεται πως παρά την πρωινή ηλιοφάνεια, η ξαφνική βροχόπτωση δυσκόλεψε αρκετά τη διαδικασία της ολοκλήρωσης και της καταμέτρησης του μεγάλου αυτού επιτεύγματος που κατάφεραν οι Σερραίοι έχοντας συμμάχους τους εκατοντάδες παρευρισκόμενους που δεν πτοήθηκαν από την καταρρακτώδη βροχή. Ποιο όμως ήταν το επίτευγμα; «Πρόκειται για το μεγαλύτερο ρυζόγαλο του κόσμου, το οποίο παρασκευάστηκε σε καζάνι 2,50 μέτρων διάμετρο και 1 μ. ύψος, ενώ για την παρασκευή του χρησιμοποιήθηκαν 300 κιλά ρύζι, 2 τόνοι γάλα, 400 κιλά ζάχαρη, 1200 λίτρα νερό, 60-70 κιλά κορν φλαουρ και μπόλικη κανέλλα.
Η διαδικασία παρασκευής του ρυζόγαλου ξεκίνησε στις 11:00 και ολοκληρώθηκε το μεσημέρι».
Οι Σερραίοι έχουν ήδη καταφέρει-λέει η είδηση- να μπουν στο βιβλίο Γκίνες παρασκευάζοντας τη μεγαλύτερη μπουγάτσα του κόσμου που έφτασε περίπου τα 20 μέτρα και 250 κιλά βάρος, ενώ πέρυσι κέρδισαν μία επιπλέον θέση στο βιβλίο Γκίνες, αφού κατάφεραν μέσα σε τέσσερις ώρες να τηγανίσουν χιλιάδες μπιφτέκια από βουβαλίσιο κρέας, τελικού βάρους 312,5 κιλών.
Εμείς εδώ στην Ιεράπετρα κάνουμε ντοματοσαλάτες για το Γκίνες, λέει άλλη είδηση.
Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο πιο σοβαρό φτιάχνουμε ρυζόγαλα, κόβουμε ντομάτες και κάνουμε μπουγάτσες. Και κοντά σ’ αυτούς που νομίζουν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο και οι άλλοι των μέσων ενημέρωσης που δεν αφήνουν την ευκαιρία να προβάλλουν κάθε ανοησία.
Η διαδικασία παρασκευής του ρυζόγαλου ξεκίνησε στις 11:00 και ολοκληρώθηκε το μεσημέρι».
Οι Σερραίοι έχουν ήδη καταφέρει-λέει η είδηση- να μπουν στο βιβλίο Γκίνες παρασκευάζοντας τη μεγαλύτερη μπουγάτσα του κόσμου που έφτασε περίπου τα 20 μέτρα και 250 κιλά βάρος, ενώ πέρυσι κέρδισαν μία επιπλέον θέση στο βιβλίο Γκίνες, αφού κατάφεραν μέσα σε τέσσερις ώρες να τηγανίσουν χιλιάδες μπιφτέκια από βουβαλίσιο κρέας, τελικού βάρους 312,5 κιλών.
Εμείς εδώ στην Ιεράπετρα κάνουμε ντοματοσαλάτες για το Γκίνες, λέει άλλη είδηση.
Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο πιο σοβαρό φτιάχνουμε ρυζόγαλα, κόβουμε ντομάτες και κάνουμε μπουγάτσες. Και κοντά σ’ αυτούς που νομίζουν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο και οι άλλοι των μέσων ενημέρωσης που δεν αφήνουν την ευκαιρία να προβάλλουν κάθε ανοησία.
Όλοι οι δρόμοι δείχνουν τα ίδια
Το μοντέλο «Κρασί-θάλασσα-sex-καλοπέραση» έχει λάβει τέλος στον τουρισμό, υποστηρίζεται σε άρθρο με τον τίτλο «Τουρισμός: ανίκανοι και γι’ αυτό…». Αντίθετα αυτό που δείχνουν οι τελευταίες μελέτες είναι ο «πολιτιστικός τουρισμός» και ο τουρισμός πόλης.
Η χώρα μας βεβαίως ευνοείται πάρα πολύ από αυτού του είδους την εξέλιξη. Προσφέρεται για να αποτελέσει ένα ανοικτό υπαίθριο μουσείο.
«Ιδιαίτερα οι ασιάτες ( Ιάπωνες, Κινέζοι, κορεάτες, κ.α.) έχουν μια τρέλα με τον πολιτιστικό τουρισμό και τον τουρισμό πόλης. Εχω δει ασιάτες στην Ακρόπολη να κλαίνε από συγκίνηση. Αν δει όμως κανείς τις προσφορές πολιτιστικού τουρισμού, θα διαπιστώσει πως εδώ και δεκαετίες δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μερικές πρόχειρα οργανωμένες εκδρομές σε Ακρόπολη, Σούνιο, Δελφούς, κ.λ.π., δίχως προγράμματα εκδηλώσεων, ειδικών διαδρομών και γενικώς δίχως κάποια πολιτιστικά Events. Θα μπορούσε όλη η Πελοπόννησος να χαρακτηριστεί ένα ανοιχτό μουσείο με ειδικές διαδρομές με όλα τα μέσα, με εκδηλώσεις αναβίωσης τελετών, αθλητικών εκδηλώσεων, διαγωνισμών, κ.λ.π..
Όταν υπάρχουν αθηναίοι που δεν έχουν ανέβει στην Ακρόπολη, ούτε ξέρουν που είναι η ιερά οδός και ο ναός της Δήμητρας στην Ελευσίνα, είναι πολυτέλεια να περιμένεις αξιοποίηση. Όταν ο τάφος των σαλαμινομάχων στην Σαλαμίνα και ο τάφος του Σοφοκλή στην Βαρυμπόμπη είναι σκουπιδότοποι, από ποιον να περιμένεις αξιοποίηση; Είμαστε ανάξιοι να διατηρήσουμε την πολιτιστική κληρονομιά μας πόσο μάλλον να την αξιοποιήσουμε. Η Αθήνα είναι η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με τις λιγότερες διανυκτερεύσεις!»
Ο αρθρογράφος το φέρνει γύρω – γύρω για να ανακαλύψει το ζεστό νερό. Ποιο είναι το «ζεστό νερό»; Μα φυσικά η αναξιοκρατία και ο φαβοριτισμός και η κομματοκρατία. Όλοι οι δρόμοι εκεί καταλήγουν.
«Είμαστε ίσως η πρώτη χώρα στον κόσμο με μια τέτοια πολιτιστική παράδοση και ιστορία, η οποία έχει εκατοντάδες εκατομμύρια θαυμαστές και λάτρεις σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Οι πρόγονοί μας, μας άφησαν μια μοναδική κληρονομιά και εμείς φανήκαμε...ανίκανοι να αξιοποιήσουμε ακόμα κι αυτήν και συζητάμε για πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα. Ολες οι χώρες του κόσμου προσπαθούν να εντοπίσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματά τους και πάνω σ’ αυτά να οικοδομήσουν το μοντέλο ανάπτυξής τους. Προσπαθούν να βρουν τι το ιδιαίτερο μπορούν να προσφέρουν, που δεν το μπορούν άλλες ανταγωνίστριες χώρες και πάνω εκεί ρίχνουν όλο το βάρος.
Η βιομηχανική Γερμανία έχει ήδη ένα τζίρο πολιτιστικού τουρισμού και τουρισμού πόλης που αγγίζει τα 100 δις ευρώ. Εκεί βεβαίως έχουν έναν Γερμανικό Σύνδεσμο Τουρισμού (DTV), αντίστοιχο του ΕΟΤ, υπεύθυνο για το μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης, ο οποίος υπάρχει από το 1902. Ο γερμανικός ΕΟΤ διοικείται από μόνιμα, σταθερά και εξειδικευμένα στελέχη και όχι από άσχετα κομματόσκυλα, που μόλις αναλάβουν τις ευθύνες του ΕΟΤ θα βγάλουν όλα τα ανικανοποίητα βίτσια της μεγαλομανίας τους».
Σιγά και δεν τα ξέραμε…Θα τους παίρνατε στη δουλειά σας, όλους αυτούς; Πώς περιμένετε να λύσουν δύσκολα προβλήματα αφού δεν μπορούν ούτε τα στοιχειώδη;
Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010
Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις;
Το ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά δεν χρειαζονται ειδικές γνώσεις να το καταλάβει κανείς. Το ότι άρχισε η διχόνοια στην ομάδα είναι καινούργιο στοιχείο. "Δεν θέλω να είμαι υπουργός" και τέτοια που ακούγονται όλο και πιο συχνά δείχνουν να μην είναι μακριά από την πραγματικότητα, τέτοια που είναι.
Κι αν πέσει το πρώτο πούλι του ντόμινο τι θα ακολουθήσει; Ένας θεός ξέρει...
Κι αν πέσει το πρώτο πούλι του ντόμινο τι θα ακολουθήσει; Ένας θεός ξέρει...
Μέσα τα κεφάλια...
Τι μαθαίνει κανείς στην πολυφωνία των μέσων...1) Εφάπαξ; Θα δούμε... μάλλον θα περιοριστείτε στο 30% και νάστε κι ευχαριστημένοι.
2) Σύνταξη; 1,2% για κάθε χρόνο υπηρεσίας. Παραδείγματα από τη ζωή:
πχ1
Με 35 χρόνια υπηρεσίας: 1,2 * 35 = 42%
πχ2
Με 40 χρόνια υπηρεσίας: 40 * 1,2 = 48%
Γιατί τα κάνουν νόμους; Μπορούν να κάνουν κι αλλιώς;
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
Ο μπάρμπα Μήτσος από το χωριό…
Γιατί την πάτησε ο μπάρμπα Μήτσος από το χωριό; Ποιος μπάρμπα Μήτσος θα μου πείτε… Ο καθένας από μας που φερόταν σαν «μπάρμπα Μήτσος». Από ποιος χωριό; Σχήμα λόγου το «χωριό». Και από την ύπαιθρο και από το άστυ και από τα βουνά και από τον λόγγο… Όλοι μας εδώ σ’ αυτή την χώρα, εξαιρουμένων εκείνων που διαιωνίζουν το όνομά τους μετέχοντες σε "Μαντελιάδες", φερθήκαμε σαν τον «κουμπάρο από το χωριό». Όλα σωστά, δίκαια, εθνικά, πατριωτικά και δε συμμαζεύεται. «Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιοι εθνικοί, κοινωνικοί, πολιτιστικοί λόγοι ορθώνονταν για να ξοδεύει το κράτος περισσότερα. Πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, πνευματικοί ταγοί της χώρας συμφωνούσαν στα παράθυρα της τηλεόρασης «για την αναγκαιότητα ίδρυσης κάποιων φορέων» ή την «ανάγκη ενίσχυσής τους, επειδή παράγουν πλούσιο και σημαντικό έργο», το οποίο χρειάζεται η πατρίς. Οι βουλευτές πλειοδοτούσαν στο καφενείο για «έργα πνοής στην περιφέρεια, που θα αλλάξουν το πρόσωπο του νομού», αρκεί να τους εξέλεγαν. «Είναι δυνατόν να έχει κέντρο γούνας η Καστοριά και να μην έχουμε ένα Ινστιτούτο Μελέτης Ξύλου στα Γρεβενά, εμείς που έχουμε τόσα κωνοφόρα δένδρα»; … Δίκαιο αίτημα. Δικαιότατο!
Και τι, μόνο εμείς έχουμε δίκαια αιτήματα; Οι άλλοι τι είναι;
«Κατά καιρούς, στα δίκαια αιτήματα του δικού του νομού προστίθεντο και άλλα δίκαια αιτήματα άλλων νομών ή και πιο απομακρυσμένων. Στην Κοζάνη ζητούσαν κέντρο μελισσοκομίας επειδή είχε η Νάουσα, και στην Αθήνα –κέντρο των γραμμάτων και των τεχνών– όλο και κάποιος φορέας με «πλούσιο και σημαντικό έργο» χρεοκοπούσε κι έπρεπε το κράτος να τον συνδράμει. Ο μπαρμπα-Μήτσος δεν είχε σχέσεις ούτε με τη μελισσοκομία ούτε με τα γράμματα, αλλά άκουγε τους ταγούς του έθνους και (στην καλύτερη περίπτωση) σιωπούσε. Εξάλλου, αυτός θα τα πλήρωνε; «Να πληρώσει το κεφάλαιο» που ’λεγε και το ΚΚΕ».
Αμέ!... Η πλουτοκρατία. Ελάτε τώρα όλοι μαζί στο Σύνταγμα να τους δώσουμε τον λογαριασμό… αμέ!
Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο χρονογραφικού στυλ άρθρο του Μανδραβέλη στο Athens Voice
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Κι αν φουσκώσει το ποτάμι;
Το εύκολο, το πρόχειρο και το λαοφιλές αποτελούν τη λεωφόρο της κολάσεως. Όπως επίσης η διαχείριση των από τηλεοράσεως εντυπώσεων. Το ότι κερδίζεις τις εντυπώσεις δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι κάνεις και πολιτική. Τρανό παράδειγμα οι αρχηγοί των μικρών κομμάτων.
Όμως, κάποτε φτάνει και η ώρα του λογαριασμού. Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς. Στοιχειώδες. Όταν δε οι καταστάσεις δεν ελέγχονται τότε οι εξελίξεις προκύπτουν όχι επειδή από κάπου δρομολογούνται αλλά επειδή κανείς δεν µπορεί να τις αποτρέψει.
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
Ρέκβιεμ για ζωντανούς και πεθαμένους
Ο Γιάννης Μανουσάκης είναι καθηγητής πανεπιστημίου στο Παρίσι. Σε άρθρο του με τίτλο: «Εγώ, το σχολείο, πεθαίνω» στη σημερινή Ελευθεροτυπία επισημαίνει πικρές αλήθειες για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Όποιος έχει τα’ αυτιά του ανοιχτά και τα μάτια αλλά κυρίως το μυαλό ας διαβάσει προσεκτικά.
«Τέσσερις σχολικοί τοίχοι που περικλείουν το τρυφερότερο των γήινων εκείνων όντων που έχουν ήδη μετακομίσει σ' ένα νέο πλανήτη, αυτόν του καταναλωτισμού, του ατομικισμού, της γενικευμένης αδιαφορίας, της τιποτένιας καθημερινότητας.
Ο άνθρωπος δεν θέλει πια τα δένδρα, τα βουνά, την ελευθερία, την ηρεμία... Προτιμά τη σχιζοφρένεια του χρήματος, που έγινε αυτοσκοπός. Το σχολείο, όπως όλα, παραδόθηκε σ' αυτή τη λογική. Τα διπλώματα απονέμονται με μοναδικό σκοπό να γίνει το άτομο πιο κερδοφόρο. Η παρεχόμενη γνώση περιορίζεται στο ελάχιστο που χρειάζεται για την άσκηση επαγγέλματος. Οι παιδαγωγικές δραστηριότες επαναλαμβάνονται μηχανικά και ανέκφραστα. Ενα σχολείο χωρίς βάθος, πάθος και όραμα. Η εικόνα της ίδιας της κοινωνίας. Μέσα σε όλα αυτά πού είναι «η παιδεία» όπως την όρισαν οι αρχαίοι; Χάθηκε. Πού είναι ο άνθρωπος; Χάθηκε. Ο σκοταδισμός επανήλθε δριμύτερος με νέο πρόσωπο. Αυτό της σύγχρονης ημιμάθειας. Προκλητικός και ύπουλος. Σωκράτης, Αριστοτέλης, Ευκλείδης, Θαλής... Τα πνευματικά τους ιμάτια διαμελίστηκαν και παίχτηκαν στα χρηματιστήρια του κόσμου. Τέσσερις αιώνες Τουρκοκρατίας δεν μπόρεσαν να σβήσουν το κερί του Κρυφού Σχολειού. Μερικά χρόνια διεφθαρμένης ελληνοκρατίας ήταν αρκετά να γυρίσουν ανάποδα τις πιο καλοκρεμασμένες λάμπες. Να φτάσουν μια ένδοξη χώρα να έχει τον ήλιο χωρίς το φως.
Ομως δεν είναι μονάχα η λογική των αγορών που ροκανίζει τα σωθικά της παιδείας. Οι παιδαγωγικές μέθοδοι, επιφανειακές και απάνθρωπες, θυμίζουν τον Pavlov στα πειράματα με τα σκυλιά. Ζάχαρη για τη σωστή απάντηση, ηλεκτροσόκ για την κακή. Προσθέστε την αποπροβάτωση της πολιτείας, τα κακογραμμένα βιβλία, τους βαριεστημένους καθηγητές. Και το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Υπάρχουν και τα υπόλοιπα. Θέλετε να διαπιστώσετε πώς ο νέος μαθαίνει να σέβεται τη δημόσια περουσία; Δείτε τα πεταμένα βιβλία στους δρόμους όταν κλείνουν τα σχολεία. Γιατί αυτά τα βιβλία δεν επιστρέφονται, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη; Ρωτήστε τα κυκλώματα που τα εμπορεύονται. Πώς οι μαθητές ευαισθητοποιούνται στην οικολογία; Μετρήστε τα δένδρα στα σχολικά προαύλια. Γιατί δεν σέβονται τα σχολικά κτίρια; Πρόκειται για κακόγουστες κατασκευές που προκαλούν. Γιατί οι νέοι είναι βίαιοι, χρειάζονται ψυχολόγο; Ανία και πίεση μέσα σ' ένα παιδαγωγικό τούνελ, που βγάζει σε μια κοινωνία που κανείς δεν ανέχεται πια.
Συμπληρώστε το όλο θλιβερό θέαμα με τα φαρμακερά βέλη της σχολικής αυλής: επιμελής, αμελής, ανίκανος, έξυπνος, καθυστερημένος, αλήτης, βίαιος... Χαρακτηρισμοί που κολλάνε, σαν τσίχλα στο παπούτσι, στο κάθε παιδί, πριν καν μάθει να γράφει τ' όνομά του. Δημιουργώντας κόμπλεξ, αντιζηλίες, ενοχές. Παρ' όλο που είναι δουλειά του παιδαγωγού να απελευθερώσει τις κρυφές δυνάμεις του νέου. Να τον μετατρέψει από αμελή σε επιμελή, από χαζό σε έξυπνο, από αλήτη σε καλό.
- Κλάψε, μικρέ Ορέστη, κλάψε, κλάψε. Το μαγικό ραβδί του σχολείου δεν μεταμόρφωσε τον δράκο της παιδικής σου άγνοιας στον πρίγκιπα της γνώσης, της επιστημονικής περιέργειας, της δημιουργικής φαντασίας. Δεν απάντησε στα χιλιάδες ερωτήματα του αθώου μυαλού σου: Γιατί δεν μπορείς να μετρήσεις τ' άστρα; Γιατί παίρνει η αδελφή σου τα παιχνίδια σου; Δεν σου έδωσε το φιλί που θα σε ορθώσει σε ζωντανό, προβληματισμένο πολίτη. Αλλά σε εξαπάτησε με το δηλητηριασμένο μήλο, που σε μετέτρεψε σε θύμα των αγορών, του καταναλωτισμού. Μην εμπιστεύσαι λοιπόν κι εσύ τους μεγάλους. Επιβιώνουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα όλο συμβατικότητες, προλήψεις και πλάνες. Οι ασχολίες τους είναι κακομοίρικες, τα επαγγέλματά τους κοκαλωμένα. Προφυλάξου ιδιαίτερα από τους δήθεν σωτήρες και φωστήρες. Τους αδιάφορους πολιτικούς, που μέλημά τους είναι η δική τους κλονίζουσα θέση. Εκείνους τους πανεπιστημιακούς που μοναδική ασχολία τους είναι πώς να μαζέψουν μερικά άθλια χρήματα από εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες. Τους καθηγητές αυτούς που είναι χείριστοι παιδαγωγοί το πρωί και άριστοι φροντιστές το απόγευμα. Τα διάφορα άλλα παράσιτα του χώρου, που παριστάνοντας τους σπουδαίους, τους αδαείς, προσπαθούν να κρύψουν την τιποτένια ύπαρξή τους πίσω από τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις.
Δηλαδή δεν υπάρχει πια ελπίδα; Οχι, Ορέστη, τίποτε δεν χάθηκε. Γιατί υπάρχει και ο πανεπιστημιακός, που μέσα από το σπουδαίο του έργο προετοιμάζει το μέλλον. Ο καθηγητής, ο δάσκαλος, ο πνευματικός άνδρας που ψάχνει με αγωνία να βρει το χέρι σου μέσα στο σκοτάδι. Σ' όλους αυτούς ανήκει η ευθύνη να αποδώσουν το σχολείο στη γενναιοδωρία των ανθρώπων. Αυτοί κρατάνε το κλειδί του ονείρου σ' έναν κόσμο γεμάτο εφιάλτες. Εξω από συντεχνίες, συμφέροντα, ιδεολογίες. Μαζί θα θεμελιώσετε τη νέα κοινωνία. Που ανατέλλει εκεί ακριβώς που αρχίζει η μάθηση μιας ζωής όλο παρουσία. Μια ζωή στηριγμένη στη δημιουργία και όχι στην υπερπαραγωγή. Στο αυθεντικό και όχι στη βιτρίνα. Στον σεβασμό των επιθυμιών του καθένα και όχι στους μηχανισμούς της ψευτο-ικανοποίησης. Μια ζωή χωρίς τον φόβο, τον περιορισμό, τις τύψεις, τη συναλλαγή, την εξάρτηση. Μην κλαις, αλλά να είσαι χαρούμενος, υπομονετικός και μακρόθυμος. Οι όποιες αντιστάσεις υπάρχουν, δεν είναι περισσότερες από όσες προβάλλει η φύση στην άνοιξη που έρχεται».
«Τέσσερις σχολικοί τοίχοι που περικλείουν το τρυφερότερο των γήινων εκείνων όντων που έχουν ήδη μετακομίσει σ' ένα νέο πλανήτη, αυτόν του καταναλωτισμού, του ατομικισμού, της γενικευμένης αδιαφορίας, της τιποτένιας καθημερινότητας.
Ο άνθρωπος δεν θέλει πια τα δένδρα, τα βουνά, την ελευθερία, την ηρεμία... Προτιμά τη σχιζοφρένεια του χρήματος, που έγινε αυτοσκοπός. Το σχολείο, όπως όλα, παραδόθηκε σ' αυτή τη λογική. Τα διπλώματα απονέμονται με μοναδικό σκοπό να γίνει το άτομο πιο κερδοφόρο. Η παρεχόμενη γνώση περιορίζεται στο ελάχιστο που χρειάζεται για την άσκηση επαγγέλματος. Οι παιδαγωγικές δραστηριότες επαναλαμβάνονται μηχανικά και ανέκφραστα. Ενα σχολείο χωρίς βάθος, πάθος και όραμα. Η εικόνα της ίδιας της κοινωνίας. Μέσα σε όλα αυτά πού είναι «η παιδεία» όπως την όρισαν οι αρχαίοι; Χάθηκε. Πού είναι ο άνθρωπος; Χάθηκε. Ο σκοταδισμός επανήλθε δριμύτερος με νέο πρόσωπο. Αυτό της σύγχρονης ημιμάθειας. Προκλητικός και ύπουλος. Σωκράτης, Αριστοτέλης, Ευκλείδης, Θαλής... Τα πνευματικά τους ιμάτια διαμελίστηκαν και παίχτηκαν στα χρηματιστήρια του κόσμου. Τέσσερις αιώνες Τουρκοκρατίας δεν μπόρεσαν να σβήσουν το κερί του Κρυφού Σχολειού. Μερικά χρόνια διεφθαρμένης ελληνοκρατίας ήταν αρκετά να γυρίσουν ανάποδα τις πιο καλοκρεμασμένες λάμπες. Να φτάσουν μια ένδοξη χώρα να έχει τον ήλιο χωρίς το φως.
Ομως δεν είναι μονάχα η λογική των αγορών που ροκανίζει τα σωθικά της παιδείας. Οι παιδαγωγικές μέθοδοι, επιφανειακές και απάνθρωπες, θυμίζουν τον Pavlov στα πειράματα με τα σκυλιά. Ζάχαρη για τη σωστή απάντηση, ηλεκτροσόκ για την κακή. Προσθέστε την αποπροβάτωση της πολιτείας, τα κακογραμμένα βιβλία, τους βαριεστημένους καθηγητές. Και το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Υπάρχουν και τα υπόλοιπα. Θέλετε να διαπιστώσετε πώς ο νέος μαθαίνει να σέβεται τη δημόσια περουσία; Δείτε τα πεταμένα βιβλία στους δρόμους όταν κλείνουν τα σχολεία. Γιατί αυτά τα βιβλία δεν επιστρέφονται, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη; Ρωτήστε τα κυκλώματα που τα εμπορεύονται. Πώς οι μαθητές ευαισθητοποιούνται στην οικολογία; Μετρήστε τα δένδρα στα σχολικά προαύλια. Γιατί δεν σέβονται τα σχολικά κτίρια; Πρόκειται για κακόγουστες κατασκευές που προκαλούν. Γιατί οι νέοι είναι βίαιοι, χρειάζονται ψυχολόγο; Ανία και πίεση μέσα σ' ένα παιδαγωγικό τούνελ, που βγάζει σε μια κοινωνία που κανείς δεν ανέχεται πια.
Συμπληρώστε το όλο θλιβερό θέαμα με τα φαρμακερά βέλη της σχολικής αυλής: επιμελής, αμελής, ανίκανος, έξυπνος, καθυστερημένος, αλήτης, βίαιος... Χαρακτηρισμοί που κολλάνε, σαν τσίχλα στο παπούτσι, στο κάθε παιδί, πριν καν μάθει να γράφει τ' όνομά του. Δημιουργώντας κόμπλεξ, αντιζηλίες, ενοχές. Παρ' όλο που είναι δουλειά του παιδαγωγού να απελευθερώσει τις κρυφές δυνάμεις του νέου. Να τον μετατρέψει από αμελή σε επιμελή, από χαζό σε έξυπνο, από αλήτη σε καλό.
- Κλάψε, μικρέ Ορέστη, κλάψε, κλάψε. Το μαγικό ραβδί του σχολείου δεν μεταμόρφωσε τον δράκο της παιδικής σου άγνοιας στον πρίγκιπα της γνώσης, της επιστημονικής περιέργειας, της δημιουργικής φαντασίας. Δεν απάντησε στα χιλιάδες ερωτήματα του αθώου μυαλού σου: Γιατί δεν μπορείς να μετρήσεις τ' άστρα; Γιατί παίρνει η αδελφή σου τα παιχνίδια σου; Δεν σου έδωσε το φιλί που θα σε ορθώσει σε ζωντανό, προβληματισμένο πολίτη. Αλλά σε εξαπάτησε με το δηλητηριασμένο μήλο, που σε μετέτρεψε σε θύμα των αγορών, του καταναλωτισμού. Μην εμπιστεύσαι λοιπόν κι εσύ τους μεγάλους. Επιβιώνουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα όλο συμβατικότητες, προλήψεις και πλάνες. Οι ασχολίες τους είναι κακομοίρικες, τα επαγγέλματά τους κοκαλωμένα. Προφυλάξου ιδιαίτερα από τους δήθεν σωτήρες και φωστήρες. Τους αδιάφορους πολιτικούς, που μέλημά τους είναι η δική τους κλονίζουσα θέση. Εκείνους τους πανεπιστημιακούς που μοναδική ασχολία τους είναι πώς να μαζέψουν μερικά άθλια χρήματα από εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες. Τους καθηγητές αυτούς που είναι χείριστοι παιδαγωγοί το πρωί και άριστοι φροντιστές το απόγευμα. Τα διάφορα άλλα παράσιτα του χώρου, που παριστάνοντας τους σπουδαίους, τους αδαείς, προσπαθούν να κρύψουν την τιποτένια ύπαρξή τους πίσω από τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις.
Δηλαδή δεν υπάρχει πια ελπίδα; Οχι, Ορέστη, τίποτε δεν χάθηκε. Γιατί υπάρχει και ο πανεπιστημιακός, που μέσα από το σπουδαίο του έργο προετοιμάζει το μέλλον. Ο καθηγητής, ο δάσκαλος, ο πνευματικός άνδρας που ψάχνει με αγωνία να βρει το χέρι σου μέσα στο σκοτάδι. Σ' όλους αυτούς ανήκει η ευθύνη να αποδώσουν το σχολείο στη γενναιοδωρία των ανθρώπων. Αυτοί κρατάνε το κλειδί του ονείρου σ' έναν κόσμο γεμάτο εφιάλτες. Εξω από συντεχνίες, συμφέροντα, ιδεολογίες. Μαζί θα θεμελιώσετε τη νέα κοινωνία. Που ανατέλλει εκεί ακριβώς που αρχίζει η μάθηση μιας ζωής όλο παρουσία. Μια ζωή στηριγμένη στη δημιουργία και όχι στην υπερπαραγωγή. Στο αυθεντικό και όχι στη βιτρίνα. Στον σεβασμό των επιθυμιών του καθένα και όχι στους μηχανισμούς της ψευτο-ικανοποίησης. Μια ζωή χωρίς τον φόβο, τον περιορισμό, τις τύψεις, τη συναλλαγή, την εξάρτηση. Μην κλαις, αλλά να είσαι χαρούμενος, υπομονετικός και μακρόθυμος. Οι όποιες αντιστάσεις υπάρχουν, δεν είναι περισσότερες από όσες προβάλλει η φύση στην άνοιξη που έρχεται».
Της Θάτσερ...
«Το να έχεις κύρος είναι όπως το να είσαι κυρία. Αν πρέπει να το λες, δεν είσαι», έλεγε η Μάγκυ.
Βοήθειά μας
Γι’ αυτό φωνάζουμε ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πρόβλημα αναξιοκρατίας και ασχετοσύνης των στελεχών σε όλους τους τομείς του δημοσίου σ’ αυτή τη χώρα. Οτιδήποτε αποφασίζεται φυσικά και δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Γιατί; Διότι το μάνατζμεντ στον δημόσιο τομέα έχει ανατεθεί σε αποφοίτους της Σχολής Διακονισσών της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και σε ανθρώπους που εξαργυρώνουν τα γραμμάτια «φτυσίματος» που έτρωγαν χρόνια κατεβάζοντας κομματικές γραμμές.( Τη δικαιούμαι τη θέση, φέρεται ειπών διευθυντάρας. Επί 20 χρόνια με φτύνανε οι πάντες μ’ αυτά που με βάζατε να λέω).
Ποιοι λοιπόν θα εφαρμόσουν τα μέτρα; Και πώς; «…όταν στις διοικήσεις των νοσοκοµείων (όπου και αν έχουν διοριστεί...) πρωταγωνιστούν µέλη Νοµαρχιακών Επιτροπών, συνεργάτες βουλευτικών γραφείων, πρώην υποψήφιοι, συνδικαλιστές και συγγενείς βουλευτών;
Προσφάτως έγινε µεγάλη κουβέντα επειδή σε νοµαρχιακό νοσοκοµείο της Θεσσαλίας διορίστηκε διοικητής µια κυρία, για την οποία αναφέρεται ότι τυγχάνει απόφοιτος της Σχολής Διακονισσών της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος!
Αντιλαμβάνομαι ότι ο «Θεός της Ελλάδας» είναι µεγάλος και ότι συχνά χρειάζεται να βάλει το χέρι του, αλλά έχω την αίσθηση πως η καθ’ όλα αξιέπαινη φοίτηση σε Σχολή Διακονισσών δεν αποτελεί αδιαµφισβήτητη εγγύηση για την αποτελεσµατική διοίκηση ενός µεγάλου νοσηλευτικού ιδρύµατος. Ισως γι’ αυτό το υπουργείο Υγείας φρόντισε να διορίσει στο Δ.Σ. του ίδιου νοσοκοµείου και την αδελφή της γυναίκας του τοπικού βουλευτή.
Ποιοι, λοιπόν, από αυτούς θα εφαρµόσουν τις περικοπές και µε τι προσόντα θα διοικήσουν τα νοσοκοµεία και τους οργανισµούς; Θα βάλουν τάξη στο χάος ή θα εξυπηρετούν κοµµατικούς κολλητούς;
Η απάντηση είναι σχεδόν αυτονόητη. Μόνο που το συµπέρασµα δεν είναι. Διότι, αν πέσουν έξω τα νοσοκοµεία, δεν θα την πληρώσουν ούτε οι ίδιοι ούτε το κόµµα τους ούτε τα κονέ που τους έβαλαν στις διοικήσεις. Θα την πληρώσει η χώρα. Και τότε, ίσως χρειαστούµε πραγµατικά την Αποστολική Διακονία για τα συσσίτια» γράφει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ (1/6/10).
Βοήθειά μας!
Ποιοι λοιπόν θα εφαρμόσουν τα μέτρα; Και πώς; «…όταν στις διοικήσεις των νοσοκοµείων (όπου και αν έχουν διοριστεί...) πρωταγωνιστούν µέλη Νοµαρχιακών Επιτροπών, συνεργάτες βουλευτικών γραφείων, πρώην υποψήφιοι, συνδικαλιστές και συγγενείς βουλευτών;
Προσφάτως έγινε µεγάλη κουβέντα επειδή σε νοµαρχιακό νοσοκοµείο της Θεσσαλίας διορίστηκε διοικητής µια κυρία, για την οποία αναφέρεται ότι τυγχάνει απόφοιτος της Σχολής Διακονισσών της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος!
Αντιλαμβάνομαι ότι ο «Θεός της Ελλάδας» είναι µεγάλος και ότι συχνά χρειάζεται να βάλει το χέρι του, αλλά έχω την αίσθηση πως η καθ’ όλα αξιέπαινη φοίτηση σε Σχολή Διακονισσών δεν αποτελεί αδιαµφισβήτητη εγγύηση για την αποτελεσµατική διοίκηση ενός µεγάλου νοσηλευτικού ιδρύµατος. Ισως γι’ αυτό το υπουργείο Υγείας φρόντισε να διορίσει στο Δ.Σ. του ίδιου νοσοκοµείου και την αδελφή της γυναίκας του τοπικού βουλευτή.
Ποιοι, λοιπόν, από αυτούς θα εφαρµόσουν τις περικοπές και µε τι προσόντα θα διοικήσουν τα νοσοκοµεία και τους οργανισµούς; Θα βάλουν τάξη στο χάος ή θα εξυπηρετούν κοµµατικούς κολλητούς;
Η απάντηση είναι σχεδόν αυτονόητη. Μόνο που το συµπέρασµα δεν είναι. Διότι, αν πέσουν έξω τα νοσοκοµεία, δεν θα την πληρώσουν ούτε οι ίδιοι ούτε το κόµµα τους ούτε τα κονέ που τους έβαλαν στις διοικήσεις. Θα την πληρώσει η χώρα. Και τότε, ίσως χρειαστούµε πραγµατικά την Αποστολική Διακονία για τα συσσίτια» γράφει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ (1/6/10).
Βοήθειά μας!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
