Και οι καλές ειδήσεις είναι ειδήσεις

Λέει το δελτίο τύπου: Στις 11:00 ο Πρωθυπουργός κ. Aντώνης Σαμαράς θα απονείμει «Έπαινο» στην Προϊσταμένη του Γραφείου Διεθνών και Κοινοτικών Θεμάτων της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης, κ. Ελένη Μαρτσούκου.
 

Σύμφωνα με ανακοίνωση απονέμει τον «Έπαινο» αυτό, επειδή οι προσφερθείσες από την κ. Ελένη Μαρτσούκου υπηρεσίες προς το Ελληνικό Κράτος υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια της άσκησης των υπηρεσιακών της καθηκόντων και καταδεικνύουν τη διαρκή έφεση και επιθυμία της για προαγωγή του Δημοσίου συμφέροντος, καθόσον από το 2010, οπότε προσελήφθη, συνέβαλε αποφασιστικά στη μείωση του ελλείμματος ενσωμάτωσης ευρωπαϊκού δικαίου από 2,4% σε 0,5% με αποτέλεσμα την αποφυγή καταβολής προστίμων εκτιμώμενου ύψους 26.535.600,00 έως 550.171.440,00 ευρώ, καθώς αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς μέσω δράσεως του Γραφείου της 117 σχετικές υποθέσεις.

Ολυμπιακοί 2012

«… Τη στιγμή που ο κόσμος ανακαλύπτει πόσο διαλυτική υπήρξε, και συνεχίζει να είναι, η κυριαρχία της Οικονομίας επί της Πολιτικής και της Κοινωνίας, το πλαστικό πλανητικό χειροκρότημα στρέφεται στη χώρα που έχει φετιχοποιήσει το χρήμα, στην πιο αποτρόπαια μάλιστα μορφή του, τη νόμιμη κερδοσκοπία.

Στη χώρα αυτή κυβερνούν οι επίγονοι της γυναίκας που είχε πει ότι η κοινωνία δεν υπάρχει, το δε σύγχρονο πνεύμα της, όπως φάνηκε καθαρά μέσα από την τελετή έναρξης, απεικονίζεται στον θρίαμβο της ποπ μουσικής, και ιδεολογίας, επί ενός Σαίξπηρ που αίφνης μοιάζει γραφικός. Η χώρα αυτή δεν πάει καθόλου καλά αλλά επαίρεται ότι είναι η μόνη που διοργανώνει για τρίτη φορά Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν όλοι γνωρίζουν πόσο «καθαροί» είναι σήμερα οι Ολυμπιακοί. Όλη μας η εποχή περνάει μέσα από αυτή τη στάση…»

Καταλήγει ο καθηγητής Κ. Μποτόπουλος στο άρθρο του με τίτλο «Οι Ολυμπιακοί βιτρίνα της εποχής», στα σημερινά ΝΕΑ.

Γαργάρες

Ίσως είναι βολικότερο να μιλάς για τον «ρατσισμό» που εξέφρασε μια ανόητη αναγνωρίσιμη κοπελίτσα από αυτόν που βλέπεις να έχει καθιερωθεί σε κάθε χώρο γύρω μας. Μακάρι με την ίδια ταχύτητα και ευθιξία να αντιμετωπίζονταν και να λύνονταν όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας χρόνια και χρόνια. Η όποια αδυναμία ασφαλώς και δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να γίνονται ισοσκελισμοί και δεν μπορεί να δικαιώνει τον οποιονδήποτε που  λέει δημόσια ότι του κατέβει. Ο συγκεκριμένος όμως χειρισμός του θέματος αναδεικνύει την περισσή υποκρισία που χαρακτηρίζει το σύστημα.

Το Μεγάλο μας Τσίρκο

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει το φετινό καλοκαίρι σε περιοδεία σε όλη –τρόπος του λέγειν- την Ελλάδα το εμβληματικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «το Μεγάλο μας Τσίρκο», σε μουσική και διεύθυνση ορχήστρας επί σκηνής του Σταύρου Ξαρχάκου. 
«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» αποτελεί σταθμό όχι μόνο για το νεοελληνικό θέατρο, αλλά και για τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ελληνική ιστορία. Με τραγούδι, σάτιρα, δράμα, καραγκιόζη, διατρέχει  μερικές από τις πιο σημαντικές ιστορικές περιόδους του έθνους μας για να μας προκαλέσει το συναίσθημα και το νου. Να μας συγκινήσει, να μας προβληματίσει και να μας διδάξει.

Το 1973, μαθητές στα φροντιστήρια της Κάνιγγος, όταν αποφασίσαμε να το δούμε το κατέβασε η χούντα. Αργότερα για άλλους λόγους χάσαμε και την παράσταση της μεταπολίτευσης, με τις προσθήκες και το μνημειώδες τραγούδι για τα παιδιά του Πολυτεχνείου που πρόσθεσε ο Ξαρχάκος στη δεύτερη παράσταση. Τη σκηνοθεσία είχε τότε ο Καζάκος, τα σκηνικά ο Σπαθάρης, τη μουσική όπως και τώρα ο Ξαρχάκος και τους κεντρικούς ρόλους η Καρέζη με τον Καζάκο και τους  Παπαγιαννόπουλο, Καλαβρούζο, Περλέγκα και τον αξέχαστο Νίκος Ξυλούρη να ερμηνεύει τα τραγούδια της παράστασης.

Τριάντα εννέα χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση το έργο ανεβαίνει ξανά φέτος το καλοκαίρι από το ΚΘΒΕ, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Ακροπόλ, με τον κορυφαίο έντεχνο Σταύρο Ξαρχάκο παρόντα στη σκηνή να διευθύνει την ορχήστρα, τους χορωδούς και τον εξαίσιο ερμηνευτή Ζαχαρία Καρούνη. Στο ρόλο που στην πρώτη παράσταση ερμήνευε ο Παπαγιαννόπουλος ο Γιώργος Αρμένης. Στους ρόλους των Καζάκου-Καρέζη οι Τάσος Νούσιας και Μαρίνα Ασλάνογλου.

Η παράσταση, το σκηνικό, η μουσική, οι ερμηνείες καταπληκτικές στη νέα αυτή παράσταση που είδαμε στο θέατρο της Νίκαιας.

 Στο πρόγραμμα των περιοδειών που έπεσε στα χέρια μας διαβάσαμε για Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο αλλά όχι για το Λασίθι …

 Το Λασίθι έμεινε έξω και από μια άλλη υψηλού επιπέδου παράσταση της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ με τους Μπάση, Καράλη και Μπινοπούλου οι οποίοι υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κρήτης πρόσφεραν δυο δωρεάν παραστάσεις στο Ηράκλειο και τα Χανιά. Έτσι οι Λασιθιώτες που δεν θέλησαν να πάνε στο Ηράκλειο έχασαν την ευκαιρία να απολαύσουν την «Τρίτη Ανθολογία» του Σπανού και τα «12 Τραγούδια του F.G.Lorca» του Γιάννη Γλέζου.

 Να έχουν ευκαιρίες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους οι ντόπιοι καλλιτέχνες αλλά να έχουν και οι πολίτες του Λασιθίου την ευκαιρία να απολαύσουν Τέχνη υψηλής ποιότητας.  Καλό είναι το τζάμπα αλλά η ποιότητα στην Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Τέλος πάντων, υγεία νάχουμε να πηγαίνουμε Αθήνα, Ηράκλειο να βλέπουμε και τίποτα πιο ποιοτικό….

Και για να μην είμαστε άδικοι προτείνουμε σε όσους δεν τις είδαν: την έκθεση του Τσόκλη στη Σπιναλόγκα και την έκθεση φωτογραφίας του Φρεντ Μπουασονά στην Ελούντα.

Κραυγές

Αναδημοσίευση από το blog του Χρίστου Μιχαηλίδη: filoftero

Φίλτατοι Φίλοι,
Μετά την μονομερή καταγγελία της λαϊκής εντολής απ' τους  φρόνιμους, η ειρήνη  κι η δημοκρατία  αποδεικνύονται  ιστορικά  για μια ακόμα φορά οι  μεγάλοι  εχθροί  του ελληνισμού. Είναι οι περίοδοι  που η χώρα  πλημυρισμένη από  δημοκράτες και προοδευτικούς  πνίγεται στα σκάνδαλα της εξουσίας και στην λαϊκή διαφθορά. Με το που έσπασε η φούσκα της οικονομίας αποκαλύφθηκε όλη  η αλήθεια. Όποιος μπορούσε, όταν μπορούσε, κι όσο μπορούσε , πράσινος, κόκκινος για γαλάζιος, κατέκλεβε  τα ταμεία της κοινωνίας. Θες τράπεζες, εφορίες , τελωνεία, θες τραίνα, αεροπλάνα και βαπόρια, θες νοσοκομεία, φάρμακα, ταμεία, θες συντάξεις κι επιδόματα, θες πυραύλους  κι υποβρύχια, θες  πανεπιστήμια η νεκροταφεία, θες πεζοδρόμια,  πλατείες, αποχετεύσεις, όπου κι αν ψάξεις, ό,τι και να ψάξεις,  η ίδια  παρέα, η ίδια κατάληξη. Κόμμα, συνδικαλισμός, κλοπές. 
Ένας λαϊκός φασισμός διαφθοράς, προέκταση μιας διεφθαρμένης  κι ανίκανης εξουσίας που κατόρθωσε να πτωχεύσει και το φως και τον  ηλιο και τη θάλασσα. Αυτοανοσο νόσημα κατάντησε η δημοκρατία στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Έτσι, η χώρα κατέληξε όταν έχει περίσσεια δημοκρατίας να εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατών κι όταν έχει περίσσεια δημοκρατών να  εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατίας.
 Ένα εσωτερικό μνημόνιο ανυπόγραφο επιβλήθηκε στον ανυπεράσπιστο πολίτη απ' τους "in" αντιμνημονιακούς, υποχρεώνοντας τον να εργάζεται για να συντηρεί διακομματικούς στρατούς και δεξιοαριστερές νομενκλατούρες.
Στις τηλεπαρόλες η πατρίδα αποκοιμήθηκε με τους ίδιους καημούς, προδομένη  απ'  την ίδια  τη πατρίδα.


Χαλασμένοι του '69.


Πελάτες και έμποροι της αστικής δημοκρατίας και του όποιου σοσιαλισμού.


Προδότες της πολυγαμίας.


Ραντεβού, όπως πάντα, στο παρελθόν μας.


(Το όνομα ΄το ξέρουν μόνο οι φίλοι του)

Οι επιτόπου

Οι «επιτόπου» είναι μια ειδική κατηγορία πολιτικών που εμφανίζονται όπου υπάρχει καταστροφή προκειμένου να δουν οι γύρω, συνήθως πληγέντες από την καταστροφή, ότι ενδιαφέρονται. Αλλά, αν ενδιαφέρονταν, θα είχαν κάνει κάτι για να προλάβουν την καταστροφή, έτσι δεν είναι; Επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι τι νόημα έχει κάθε που συμβαίνει μια πυρκαγιά ο αρμόδιος υπουργός να μεταβαίνει στο κέντρο επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής. Τι ακριβώς κάνει εκεί ο υπουργός; Παρακολουθεί αν κάνουν καλά τη δουλειά τους οι πυροσβέστες ή δίνει εντολές για το πώς θα την κάνουν; Φαντάζομαι ότι θα αναγνωρίζει πως εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, και τον ίδιο βεβαίως, πώς να σβήνουν τις πυρκαγιές... σημειώνει ο Παπαχρήστος στα σημερινά ΝΕΑ.

"Επιτόπου" βέβαια υπάρχουν και σε άλλες εκδοχές. Εκδηλώσεις, τελετές και τα συναφή. Εδώ κυρίαρχος είναι ο "Τοπικός Επιτόπου". Η επίσημη δικαιολογία: ο κόσμος τα θέλει. Κολακεύεται από την παρουσία του άρχοντα ο οποίος σε αρκετές περιπτώσεις πιάνει και ... το μικρόφωνο.

To A, το Ε και το Οοο...!!!

Η πραγματικότητα είναι κάτι που μας τρομάζει ιδιαιτέρως στην Ελλάδα. Οι θεωρίες συνωμοσίας που συχνά ανακαλύπτουμε για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, είναι νομίζω το πιο τρανό παράδειγμα. "Προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα", καταλήγει στο χθεσινό  του άρθρο στα ΝΕΑ ο Τ. Θεοδωρόπουλος, "είμαστε πάντα πρόθυμοι να ανακαλύπτουμε φανταστικούς εχθρούς κι εμείς να αναλαμβάνουμε να τους αντισταθούμε παίζοντας τον ρόλο του ανεμόμυλου, καθότι χαβάς τουρκιστί αήρ. Και να κατατροπώνει η επιστημονική κοινότητα τους μαθητευόμενους μάγους στους οποίους μαθητεύουν τα παιδιά μας. Αν μάλιστα θέλεις να απαλλαγείς από την ευθύνη παραγωγής σκέψης, γιατί η σκέψη κοστίζει και δεν είναι καιρός για έξοδα, και είκοσι τέσσερα φωνήεντα να έχεις ετοιμοπαράδοτα, τίποτε δεν θα καταφέρεις. Τα φωνήεντα δεν παράγουν σκέψη. Και η εθνική μας βλάβη μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει, αντί να ασχολούμαστε με τις σκέψεις μας, να ασχολούμαστε με τα φωνήεντά μας. Οπότε και τρία να μείνουν φτάνουν, το Α για το Αχ, το Ε για το Ρε, και το Ο για τον αυτοθαυμασμό".

Η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης

Του Τ. Θεοδωρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 14-7-12

Κάποτε, όχι και τόσο παλιά, η Αριστερά διεκδικούσε την ηγεμονία του πνευματικού κόσμου. Για τον χωροφύλακα της χούντας η λέξη «διανοούμενος» ήταν ταυτισμένος με τη λέξη «αριστερός». Και όχι μόνον. Οσοι διατελέσαμε έφηβοι στην «ηρωική» εκείνη εποχή δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι ο Σεφέρης ή ο Ελύτης, που μας έμαθαν το λεξιλόγιο του έρωτα, ήταν κάτι άλλο. Στο κάτω κάτω, τους είχε μελοποιήσει ο Θεοδωράκης. Τον Χατζιδάκι που μας άρεσε τον αντιμετωπίζαμε ως εκκεντρικό, οπότε και τον εξαιρούσαμε από τον κανόνα. Στα λιγότερο ηρωικά χρόνια της πρώτης μεταπολίτευσης, που τα περάσαμε τραγουδώντας τον ηρωισμό της αντίστασης, ο Ρίτσος είχε πάρει θέση στα προεκλογικά μπαλκόνια του ΚΚΕ κι εμείς διαβάζαμε τους αιρετικούς, τον Τσίρκα και τον Αλεξάνδρου. Πιστεύαμε τότε πως ο άθλιος τρόπος με τον οποίον τους είχε συμπεριφερθεί η πολιτική ηγεσία της Αριστεράς ήταν μια απλή παρεκτροπή, ένα σπυράκι. Ο,τι και να 'ναι, ακόμη κι ο καλόγερος που σε πονάει, κάποια στιγμή περνάει. Κι ύστερα ήρθαν τα ωραία χρόνια της ευμάρειας. Τη βλέπαμε να περιφέρεται γύρω μας, με άνεση νεόπλουτου Ζορμπά, με το ακομπλεξάριστο χαμόγελο του επιτυχημένου και λουφάζαμε. Ο διανοούμενος μετονομάστηκε σε κουλτουριάρη, ένα γκρινιάρικο, κατά προτίμηση κακοντυμένο πλάσμα που δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει - «πανάθεμά με αν κατάλαβε κι ο ίδιος». Δεν ήταν καιροί για σκέψη. Ο λαός, ο αγνός και βασανισμένος λαός, αυτός που έδωσε τόσους αγώνες για τη δημοκρατία, μπορούσε τώρα να χαίρεται τους καρπούς των κόπων του. Είχε το τεκμήριο της λαϊκής ετυμηγορίας που είχε κατακτήσει το δικαίωμα να οδηγεί 4Χ4 και να χτίζει μεζονέτες. Οι «άλλοι», αυτοί που βρίσκονταν από την άλλη πλευρά του ρήγματος, οι της «επαράτου Δεξιάς», συνέχιζαν να κάνουν αυτό που ήξεραν, να βγάζουν χρήμα. Τώρα έπρεπε να δείξουμε κι εμείς οι υπόλοιποι πως ξέρουμε τη δουλειά καλύτερα από αυτούς, γιατί εμείς έχουμε την ιστορία με το μέρος μας.

Ο ελληνικός γιαπισμός που χίμηξε στο Χρηματιστήριο ήταν αριστερόφρων. Και το πρόβλημα δεν θα ήταν πρόβλημα αν η στάση αυτή περιοριζόταν στους κύκλους των πρώην διανοουμένων και νυν κουλτουριάρηδων, κατά τεκμήριο αριστερών. Το πρόβλημα γιγαντώθηκε, όταν η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης έγινε κοινωνικό καθεστώς. Και για να εξηγούμαι. Αγράμματος δεν είναι όποιος δεν ξέρει πότε έγινε η Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Αγράμματος είναι όποιος περιφρονεί, γιατί δεν την ξέρει, τη σημασία της πνευματικής προσπάθειας. Και τα χειρότερα ήρθαν όταν η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης βρήκε τον τρόπο να χωθεί και στις αίθουσες των σχολείων. Αυτή επέβαλε την ταύτιση της μάθησης με την παπαγαλία, αυτή έβγαλε γενιές λειτουργικώς αναλφάβητες. Και λειτουργικώς αναλφάβητος είσαι όταν δεν μπορείς να αρθρώσεις μια σκέψη, έστω μισή, για το πώς πέρασες την Κυριακή σου. Και από 'κεί και πέρα είσαι στο έλεος του πρώτου κυνικού που θα εξηγήσει το πρόβλημά σου με δαιμόνους και τριβόλους, μάγισσες και διεθνείς συνωμοσίες. Οι κουκουλοφόροι που τα καίνε, και οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής είναι παιδιά αυτού του καθεστώτος. Αντε, για να μην πούμε τίποτε για το μορφωτικό επίπεδο της πολιτικής ελίτ μας. Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη. Οχι μόνο γιατί κυριαρχούσε στην εκπαιδευτική κοινότητα όλες αυτές τις δεκαετίες, αλλά και γιατί, κατ' αυτόν τον τρόπο, ξεπούλησε την ίδια της την ιστορία.

Οι καταξιωμένοι είναι απ' έξω

Του Καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 10-7-12

Οι βουλευτές ψήφισαν και «ενεπιστεύθησαν». Ποιοι βουλευτές; Ωχ... Τους ακούω (ή τις ακούω) και με πιάνει ανατριχίλα. Σε μεγάλο ποσοστό μοντέλες, αθλήτριες ή αθλητές, ενίοτε ολοσχερώς απαίδευτοι, «αθλητικολόγοι», ανίκανοι να διαφοροποιήσουν νοηματικά ρήματα περίπου ομόηχα (π.χ., «ο προπονητής δεν ήθελε να καταπο...λεμήσει τους παίκτες του» διάβαζε κάποια), τριτοκλασάτοι ηθοποιοί, tv περσόνες του χαβαλέ ή της κλαψοσυμπονιάρικης δημοσιογραφίας, «επικοινωνιολόγοι» με χρήση της ελληνικής γλώσσας οριακά ανώτερη από εκείνη των οικονομικών μεταναστών κοκ. Ολοι αυτοί θα... επεξεργαστούν θεσμικές μεταρρυθμίσεις ζωτικής σημασίας, θεσμικοπολιτικά θα στηρίξουν κρισιμότατες διεθνείς διαπραγματεύσεις, θα υιοθετήσουν δημοσιονομικές ρήξεις κ.ο.κ. Το αν μπορούν να συλλάβουν έννοιες όπως «ενδεχόμενος δόλος», «αιτιώδης δικαιοπραξία», «τριτενέργεια δικαιώματος», «συνθήκη πολιτεύματος», «ημιπροεδρικό σύστημα», «αναλογική υψηλότερου μέσου όρου», «προϋπολογισμός μηδενικής βάσης», ακόμη και «πρωτογενές πλεόνασμα», ερευνητέον...

Αντίθετα, εκτός Κοινοβουλίου και εκτός πολιτικών διεργασιών γενικότερα βρίσκεται το - ακόμη και πρόθυμο να εμπλακεί στην πολιτική - πιο καταξιωμένο τμήμα της ποιοτικής Ελλάδας. Είτε την καταξίωσή του την κατέκτησε παλαιότερα μέσα στις πολιτικές διεργασίες (αντιλαμβάνομαι πως εκεί δεν υπάρχουν πολλοί αναμάρτητοι, υπάρχουν όμως έτη φωτός καλύτεροι από κάποιους νεαντερτάλειους σημερινούς αιρετούς εκπροσώπους ή υπουργούς), είτε διέπρεψαν στην κοινωνία των πολιτών, την επιστήμη, τον πολιτισμό, τις επιχειρήσεις κ.ο.κ. (συχνά, είναι αλήθεια, αυτοί πάσχουν από αυτάρκεια, οίηση, περιφρονητική προς τον λαό διάθεση κ.λπ., διαθέτουν ωστόσο διανοητικά εφόδια που αποτελεί σπατάλη να μένουν αναξιοποίητα στην παρούσα συγκυρία).

Πόσες σελίδες θα χρειαζόμουν για να αναφέρω κάποιους τέτοιους; Οπως στο παρελθόν επί μακρόν στερηθήκαμε την πολιτική σοφία ενός Γεωργίου Ράλλη, ενός Λεωνίδα Κύρκου, ενός Σάκη Πεπονή, έτσι και σήμερα δεν βλέπουμε στην ελληνική Βουλή τον Σημίτη, τον Γιαννίτση, τον - πιο αμφιλεγόμενο ασφαλώς - Γ. Παπαντωνίου, τον Αλ. Παπαδόπουλο, τα δύο θύματα του αγώνα για την καταπολέμηση της συνδικαλιζόμενης εκπαιδευτικής εξηλιθίωσης Διαμαντοπούλου και Γιαννάκου, τον Ραγκούση, τον Φλωρίδη κ.λπ. Ταυτόχρονα δεν αξιοποιούμε πολιτικά τους δύο Δοξιάδηδες, τον Αλιβιζάτο, τον Βούλγαρη, τον Τσούκαλη, τον Νίκο Δήμου (τεράστιο πνευματικό κεφάλαιο που ακρωτηριάζεται μόνο από εγωπάθεια), τον Μανδραβέλη, τον Κούρτοβικ, καθώς και ορισμένους νεότερους όπως τον Μαραντζίδη, τον Καλύβα κ.ο.κ.

Γιατί απουσιάζουν; Ισως γιατί τους έλειψε η συμπεριφορά που στο παρελθόν χαρακτήρισα ως «λαολειχία», η αδίστακτη ροπή στο «ωτοθωπευτικό» ψέμα, η ικανότητα για ψηφοθηρία... Γι' αυτό τον λόγο άλλωστε το βασιζόμενο σε ρουσφετολόγια (ή σε τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα) πολιτικό κατεστημένο όχι απλά στο παρελθόν έπνιξε κάθε σκέψη για περιορισμό του παραγωγού πελατειασμού και φαυλότητας σταυρού προτίμησης, αλλά και εξανάγκασε τον νεότερο Καραμανλή να αποσύρει άρον άρον την πρόταση για αύξηση των βουλευτών επικρατείας (θεσμός άλλωστε, για να είμαστε ειλικρινείς, που δεν αξιοποιήθηκε όπως τον είχε εμπνευστεί ο Μεγάλος θείος, ο οποίος τον χρησιμοποίησε για να βάλει στο Κοινοβούλιο προσωπικότητες όπως ο Στασινόπουλος, η Βλάχου ή ο Κ. Τσάτσος).

Κυρίως, όμως, από τους περισσότερους διαθέσιμους - και με ποιότητα - πολιτικά «απόντες» αυτό που λείπει είναι η νιότη. Μια κοινωνία παραζαλισμένη από την κατάρρευση όλων των ασφαλειών της θεώρησε πως θα βρει την απάντηση σε οτιδήποτε - άγνωστο - λάμπει από νιότη. Φτάσαμε έτσι σε μια σύνθεση Κοινοβουλίου και Υπουργικού Συμβουλίου - με την εξαίρεση ελάχιστων υπουργών που δεν επελέγησαν από τα «μπαούλα» των κομμάτων - με πολλή λάμψη και ελάχιστη γνώση ή ποιότητα, με μεγάλη ικανότητα για αυτοπροβολή ή λαολειχία, αλλά μηδενική δυνατότητα για αυτόνομη σκέψη, οπωσδήποτε δε κατώτερων των περιστάσεων.

Υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί, με τους ξένους στο αμήν, να ελπίζεται ακόμη η εθνική μας σωτηρία; Επειδή ανήκω στη γενιά που πολλά άκουσε για «Θεό της Ελλάδας» - ξεχνώντας τη φράση του Σταντάλ «μόνη δικαιολογία του Θεού είναι πως δεν υπάρχει» -, δεν θα το αποκλείσω ολοσχερώς. Αν όμως τελικά επιβιώσουμε εντός του δυτικού πολιτισμού, αυτό δεν θα συμβεί «διά ταύτα». Αλλά «παρά ταύτα». Λόγω συγκυριών ή συσχετισμών στη διαμόρφωση των οποίων η πολιτική μας «ελίτ» ουδέν θα έχει συμβάλει.

Η φυσική επιλογή και το ελληνικό παράδοξο

Του Καθηγητή στο Yale Στάθη Ν. Καλύβα

(Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή 8-7-12)

Πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παράδοξα του ελληνισμού: την ίδια στιγμή που οι Ελληνες επιτυγχάνουν εντυπωσιακά αποτελέσματα όταν εργάζονται και σταδιοδρομούν στο εξωτερικό, αποσπώντας τον γενικό θαυμασμό, αδυνατούν να στήσουν ένα αποτελεσματικό κράτος και μια δίκαιη κοινωνία στην ίδια τους τη χώρα. Δεν καταφέρνουν καν να συμβιώσουν αρμονικά. Η διχόνοια και ο διχασμός αποτελούν μόνιμες αναφορές ως προς τις ρίζες της ελληνικής κακοδαιμονίας. Πώς εξηγείται το παράδοξο αυτό; Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που επιτυγχάνουν έξω, αποτυγχάνουν τόσο οικτρά μέσα στην ίδια τους τη χώρα;
Μια εξήγηση είναι πως ίσως δεν πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους. Οπως έχουν δείξει πολλές μελέτες, οι άνθρωποι που μεταναστεύουν δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνους που παραμένουν στον τόπο τους. Οι πρώτοι είναι πιο επιρρεπείς στο ρίσκο, ενώ οι δεύτεροι πιο συντηρητικοί. Μια δεύτερη εξήγηση είναι πως ούτε οι Ελληνες του εξωτερικού είναι τόσο επιτυχημένοι όσο υποστηρίζεται, αλλά ούτε και οι Ελληνες του εσωτερικού έχουν αποτύχει τόσο οικτρά. Σύμφωνα λοιπόν με τα επιχειρήματα αυτά, δεν υπάρχει παράδοξο. Χωρίς να διαφωνήσω με τα επιμέρους στοιχεία των δύο αυτών θέσεων, θεωρώ πως το παράδοξο έχει βάση και πως οι Ελληνες συμπεριφέρονται και δρουν, σε γενικές γραμμές, με πολύ πιο θετικό και αποτελεσματικό τρόπο όταν ζουν και εργάζονται εκτός Ελλάδας απ’ ό,τι στην ίδια τους τη χώρα.
Η πλέον άμεση και προφανής εξήγηση του παράδοξου αυτού έχει να κάνει με τους θεσμούς. Από τη στιγμή που οι θεσμοί, δηλαδή οι κανόνες που διέπουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων, λειτουργούν με διαφάνεια και αξιοκρατία, θα παράγουν και την ανάλογη συμπεριφορά. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στα κίνητρα που τους προσφέρονται. Πρόκειται για ορθή εξήγηση, που όμως παρακάμπτει ένα βαθύτερο ερώτημα: Αν το πρόβλημα βρίσκεται στους θεσμούς, τι εξηγεί τη διαιώνιση των αποτυχημένων θεσμών, τη στιγμή μάλιστα που η διάγνωση του προβλήματος είναι προφανής;
Η βαθύτερη εξήγηση του παράδοξου έχει να κάνει με τις αξίες που διέπουν τις κοινωνίες και που εξηγούν τη διαιώνιση των αποτυχημένων θεσμών. Εκείνο μάλιστα που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως οι αξίες αυτές δεν είναι άσχετες με τις θεωρίες της φυσικής επιλογής, πράγμα που διαπίστωσα ξαναδιαβάζοντας πρόσφατα το έργο του κορυφαίου Αμερικανού βιολόγου Edward O. Wilson. Ο Wilson μας υπενθυμίζει πως η ανθρωπότητα διέπεται από δύο φαινομενικά αντίρροπες δυνάμεις: η μία αφορά τη φυσική επιλογή των ατόμων και η άλλη τη φυσική επιλογή των ομάδων και των συλλογικοτήτων. Από τη μία πλευρά, τα άτομα που συμπεριφέρονται με επιθετικά εγωιστικό τρόπο αναπαράγονται με μεγαλύτερη επιτυχία, καθιστώντας έτσι μακροπρόθεσμα κυρίαρχο τον επιθετικό εγωισμό σε βάρος της αλτρουιστικής συμπεριφοράς, που σιγά αλλά σταθερά περιθωριοποιείται. Από την άλλη όμως, ομάδες που αποτελούνται από άτομα που λειτουργούν με αλτρουιστικό τρόπο, είναι δηλαδή διατεθειμένα να θυσιαστούν για το σύνολο, κατορθώνουν και επιβιώνουν με μεγαλύτερη επιτυχία σε σχέση με τις ομάδες εκείνες που αποτελούνται από εγωιστικά άτομα.
Τη σύγκρουση αυτή ανάμεσα στις δυνάμεις του εγωισμού και του αλτρουισμού μπορούμε να την παρατηρήσουμε στον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένες οι κοινωνίες. Κάποιες κοινωνίες, όπως εκείνες της Ανατολικής Ασίας, έχουν κατορθώσει να επιτύχουν έναν τρόπο λειτουργίας που είναι ιδιαίτερα συνεκτικός, επιτυγχάνοντας μεγάλα κοινωνικά άλματα αλλά καταβάλλοντας συγχρόνως ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κόστος, καθώς προάγουν έναν ισχυρότατο κοινωνικό κομφορμισμό που συνθλίβει μαζί με τον εγωισμό, την ατομικότητα και τη δημιουργικότητα που τον συνοδεύουν. Από την άποψη αυτή το παράδειγμα των σκανδιναβικών κοινωνιών είναι χαρακτηριστικό. Εκεί έχει επικρατήσει ως κεντρική κοινωνική αξία η ιδέα πως τα άτομα δεν πρέπει να ξεχωρίζουν και πως η κοινωνία πρέπει να πατάξει την τάση των ανθρώπων για διάκριση. Πρόκειται για μια αξία που έχει κωδικοποιηθεί ως «νόμος του Jante» (Janteloven στη Δανία και τη Νορβηγία και Jantelagen στη Σουηδία). Στην άλλη άκρη του φάσματος συναντούμε τις κατακερματισμένες κοινωνίες του ευρωπαϊκού νότου, που ο Αμερικανός κοινωνικός επιστήμονας Edward Banfield καυτηρίασε ως παραδείγματα τυφλού και αυτοκαταστροφικού εγωισμού.
Πώς σχετίζονται οι δύο αυτές αντίρροπες δυνάμεις; Η αντίφαση ανάμεσά τους είναι προφανής. Ο Wilson υποστηρίζει πως η ανθρωπότητα σχοινοβατεί ανάμεσά τους και πως η ανθρώπινη ιστορία τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από την πάλη μεταξύ τους, αλλά και τη σύνθεση που προκύπτει από την πάλη αυτή.
Η προσέγγιση αυτή προσφέρει μια ενδιαφέρουσα απάντηση για τα αίτια του ελληνικού παράδοξου: οι Ελληνες επιτυγχάνουν έξω γιατί λειτουργώντας εγωιστικά σε κοινωνίες με ισχυρή συνοχή, καταφέρνουν και προσπορίζονται σημαντ

Plan B

Αντώνη! Έχω ένα σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας!

Θα πάμε έξω από την πόρτα της Ε.Ε. ... και εγώ θα παίζω ακορντεόν...

ο Κουβέλης θα τραγουδάει τα "παιδιά του Πειραιά" ...

και συ θα λες "αόμματος,... ό,τι έχετε ευχαρίστηση...".

Του ΚΥΡ

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ (1-7-2012)

Καλό ταξίδι Θύμιο

Πέθανε το Σάββατο, 30 Ιουνίου, ο Θύμιος Καρακατσάνης σε ηλικία 72 χρονών μετά από χρόνια προβλήματα υγείας.

Κατ’ εξοχήν αριστοφανικός ηθοποιός ο Καρακατσάνης διέγραψε μια πλούσια πορεία ερμηνεύοντας τους περισσότερους ρόλους στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Έπαιξε ακόμα Ψαθά, Σκούρτη, Πίντερ, Μίλερ, Χάσεκ, Καλντερόν, Μολιέρο, Νιλ Σάιμον κ.α., όπως και επιθεώρηση.

Άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα πρόβαλε με παρρησία τις απόψεις του τις οποίες υπερασπιζόταν με πάθος.