Μελαγχολικές σκέψεις

Πόσες φορές μου έρχεται στο μυαλό η διαχρονική ρήση για την ελληνική πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται από πολλούς ανθρώπους που παίρνουν αποφάσεις για τα κοινά και τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος: Από πόσες ανοησίες έχουμε γλωτώσει γιατί δεν βρέθηκαν χρήματα να υλοποιηθούν!!!
Γιατί ξανά; Βλέπει π.χ. να σπάνε το τσιμέντο για να ρίξουν στη θέση του άλλο. Φτιάχνει πχ πεζοδρόμια ο ένας και σε 4 χρόνια έρχεται ο άλλο και τα σπάει. Γιατί όλα αυτά; Μήπως γιατί θα πρέπει κάποια χρήματα να γίνουν έργα βιτρίνας; Μήπως θα πρέπει με κάθε τρόπο τα χρήματα να διοχετευτούν σε συγκεκριμένα κανάλια; Μήπως η οδός που επιλέγεται είναι πιο εύκολη για την διοχεύτευση σε παρακάναλα; Μήπως όλα μαζί και άλλα;
Νομίζω ότι θα πρέπει η αποφάσεις που παίρνονται για τη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων θα πρέπει να είναι καλά τεκμηριωμένες και δεν θα πρέπει να εντάσσονται σε μικροσκοπιμότητες πχ επανεκλογών και δραστηριοτήτων τριτης διαλογής. Η ιεράρχιση πρέπει να γίνεται με σοβαρότητα. Και στο τέλος τέλος κάποια από τα έργα τα μεγάλα σε κ΄σοτος έργα (και όχι μόνο) θα πρέπει επι ποινή καταλογισμού σ' αυτούς που την παραβιάζουν να έχουν ένα σεβαστό χρόνο ζωής. Δεν μπορεί να κάνεις ένα έργο και σε 2-3χρόνια να το αναθεωρείς. Τι θα πει ότι δεν υπάρχει καταλογισμός; Και θα πρέπει το δημόσιο και κατ' επέκταση οι πολίτες να πληρώνουν τα δάνεια και τις ανοησίες μη σοβαρών επειδή αυτοί έχουν προέλθει από δημοκρατικές και νομότυπες διαδικασίες;