Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Σητεία 2 Απριλίου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Οσελότος» το νέο βιβλίο του Ιωάννη Ευαγγ. Σταμέλου με τίτλο «Φαντασία και Μαθηματικά» και υπότιτλο «Μια παράξενη μέρα του Αλέκου».  Ένα βιβλίο που κατά μια άποψη μπορεί να καταταγεί στη μαθηματική λογοτεχνία και το οποίο  δεν ανανεώνει απλώς τον τρόπο που «βλέπουμε» τα μαθηματικά. Με όχημα τη φαντασία και συνταξιδιώτη τον μικρό Αλέκο, οδηγεί τον αναγνώστη να ανακαλύψει τη «μαθηματική» λογική που κρύβεται στη φύση και τα μυστικά της, να συναντήσει αινιγματικές προσωπικότητες της αρχαιότητας και να μυηθεί στα μυστήρια του ουρανού καθώς και στα θαύματα της συμμετρίας. Παράλληλα θέτει τον νεαρό πρωταγωνιστή του αντιμέτωπο με μια σειρά ερωτημάτων για τη ζωή και τον κόσμο, των οποίων η διερεύνηση συνιστά μια πραγματική «περιπέτεια» για κάθε ανήσυχο πνεύμα.
Το βιβλίο «ξέρει» να εγείρει το ενδιαφέρον και να ωθεί τον αναγνώστη στο να θέλει να το ρουφήξει μεμιάς. Λόγος απλός μα καθόλου απλοϊκός, προτάσεις μελετημένα συντεταγμένες έτσι ώστε να ξεκουράζεσαι διαβάζοντας και να συμμετέχεις στον προβληματισμό του ήρωα ταυτιζόμενος στα περισσότερα σημεία μαζί του.
Αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη ψυχαγωγώντας και διδάσκοντάς τον συνάμα, αφήνοντας στο τέλος μια γλυκιά γεύση και την κρυφή ελπίδα να ξανασυναντήσει στο μέλλον τον ήρωα αυτόν μεγαλύτερο και με περισσότερες απορίες.
Ο τίτλος υπόσχεται ότι ο αναγνώστης θα βρει ενδιαφέρον το περιεχόμενο του βιβλίου. Ασυνήθιστο το πάντρεμα. Από την άκαμπτη μαθηματική αυστηρότητα, στην ευρύχωρη  πλαστικότητα της φαντασίας. Από εδώ και το πρώτο κίνητρο ώστε  το βιβλίο να μην αφεθεί αδιάβαστο στο ράφι. Αυτό θα το αδικούσε. Και τούτο όχι για τα όσα ενδιαφέροντα της επιστήμης περιλαμβάνει, αλλά πρωτίστως για την μέθοδο που επιλέγεται, ώστε να παρουσιαστεί το περιεχόμενο με τρόπο ευχάριστο. Προκαλεί τη χαρά της γνώσης.
Ο Ιωάννης Ευαγγ. Σταμέλος σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στις Σπουδές στην Εκπαίδευση. Έχει διατελέσει τρεις φορές Πρόεδρος του Παραρτήματος Λασιθίου της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας. Είναι επίσης Πρόεδρος της Ιστορικής Λαογραφικής Εταιρείας Νομού Λασιθίου και διευθυντής συντάξεως του περιοδικού «Αμάλθεια». Έχει κάνει αρκετές ανακοινώσεις σε συνέδρια, ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Το βιβλίο του αυτό είναι το έβδομο. Σήμερα υπηρετεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και κατέχει τη θέση του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λασιθίου.
Την Τετάρτη 2 Απριλίου 2014 και ώρα 7.30 μμ στο Πολύκεντρο δήμου Σητείας, ο Δημοτικός Οργανισμός Κοινωνικοπολιτιστικής Ανάπτυξης Σητείας (ΔΟΚΑΣ) διοργανώνει παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάννη Σταμέλου
«Φαντασία και Μαθηματικά».
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής και δημοτική σύμβουλος Κατερίνα Γουλιέλμου, η οποία θα έχει και τον συντονισμό της εκδήλωσης, η μαθηματικός Σίλβα Πετροσιάν, η φιλόλογος Άρτεμις Αναγνωστάκη και  ο συγγραφέας.
Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει ο μαθηματικός Νίκος Τσαντάκης, ενώ ποιήματα που περιέχονται στο βιβλίο θα απαγγείλουν η εκπαιδευτικός Στεφανία Παφύτα και η μαθήτρια Τσικρικωνάκη Ελένη.
Ο καθηγητής παπά Νικόλαος Αλεξάκης με το μουσικό σχήμα του θα αποδώσουν μερικά από τα μελοποιημένα ποιήματα που περιέχονται στο βιβλίο.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

ΚΡΗΤΗ TV

Στην εκπομπή «Καλό μεσημέρι» του τηλεοπτικού σταθμού ΚΡΗΤΗ TV, την οποία επιμελούνται και παρουσιάζουν καθημερινά η Αδριανή Αγγελιδάκη και ο Στέλιος Ζερβός, την Πέμπτη 27 Μαρτίου θα φιλοξενήσουν στις 16.00 ζωντανά τον Γιάννη Σταμέλο και θα μιλήσουν για το τελευταίο του βιβλίο "Φαντασία και Μαθηματικά".

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Το τέλος... ποιό τέλος;

«Το τέλος του πολιτικαντισμού»

Του Χαρ. Τσούκα

αθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, κοσμήτορα της Σχολής Οικονομικών Επιστημών και Διοίκησης)

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ (23-3-14)


Η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές αντιμετωπίστηκε από τα κόμματα με ξύλινη γλώσσα, ως συνήθως. Οι μεν επιδίδονται στη σωτηριολογία, οι δε στην καταστροφολογία. Το πολιτικό παιχνίδι στη χρεοκοπημένη Ελλάδα εξακολουθεί να διεξάγεται με όρους μικρονοϊκής πόλωσης, εκνευριστικής στενομυαλιάς, και τοξικού λόγου. Για τον σκεπτόμενο πολίτη, όμως, είναι χρήσιμο να βλέπει τη μεγάλη εικόνα που οι κομματικοί μηχανισμοί αποκρύπτουν.

Πρώτον, πετύχαμε, έστω και με κάποια λογιστικά τρικ, πρωτογενές πλεόνασμα. Το ερώτημα είναι: πώς θα καταστεί βιώσιμο;

Δεύτερον, επιβεβαιώθηκε κι αυτή τη φορά ότι ο χειρισμός της ελληνικής κρίσης από δανειστές και δανειζόμενο χαρακτηρίζεται από την αγορά πολιτικού χρόνου: αμφότερα τα μέρη διευθετούν πιεστικά προβλήματα (με δημοσιονομικά οδυνηρό τρόπο για τον δανειζόμενο), ανακοινώνουν δεσμεύσεις και υπόσχονται να ξαναδούν τα επίμαχα θέματα στο μέλλον. Εν τω μεταξύ, οι πολίτες της δανειζόμενης χώρας υποφέρουν, ενώ οι κυβερνήσεις και των δύο μερών κατασκευάζουν την αισιοδοξία, ελπίζοντας στην εκλογική της εξαργύρωση.  

Τρίτον, οι δανειστές δεν μας εμπιστεύονται. Ξέρουν ότι σχεδόν καμία διαρθρωτική αλλαγή δεν θα κάναμε αν δεν μας την επέβαλλαν. Οι ανάγκες του πελατειακού-κομματικού κράτους ήταν τέτοιες που δεν νοιαστήκαμε ποτέ να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, όπως δεν μεριμνήσαμε για τον ουσιώδη εξορθολογισμό της Υγείας, του Ασφαλιστικού, της Εκπαίδευσης κ.ο.κ., όταν έπρεπε. Η εξευτελιστική επαιτεία προήλθε από την εγγενή ανικανότητα της χώρας να αυτομεταρρυθμίζεται.

Οι δανειστές ασπάζονται μια οριενταλιστική αντίληψη για τη χώρα, την οποία φροντίζουμε να επιβεβαιώνουμε. Θεωρούν ότι έχουμε ανεύθυνους και λαϊκιστές πολιτικούς, γενικευμένη ανομία και ένα αναξιόπιστο, μεταοθωμανικό κράτος που κυριαρχείται από επιμέρους συμφέροντα. Αν παύσουν να μας κηδεμονεύουν, διαβλέπουν ότι θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση. Δεν θέλουν να χάσουν τα λεφτά τους, γι' αυτό είναι φορτικοί, σχεδόν αποικιοκρατικοί.  

Τέταρτον, κάθε συμφωνία με τους δανειστές συνοδεύεται από κυβερνητική αισιοδοξία. Συνέβη το 2012 μετά το PSI, συνέβη πέρυσι με το περίφημο «success story» του κ. Σαμαρά, συμβαίνει και τώρα. Η «αισιοδοξία» διαρκεί όσο η μιντιακή κάλυψή της. Σύντομα επανακάμπτει η αφόρητη πραγματικότητα μιας οικονομικά κατεστραμμένης χώρας. Ο οικονομικός κύκλος της εφαρμογής ενός προγράμματος ακραίας λιτότητας δεν συμπίπτει με τον βιωματικό κύκλο των ανθρώπων (την οικονομική-βιοτική εξουθένωση που επέφερε η βελτίωση οικονομικών δεικτών). Η ασυγχρονία των δύο κύκλων παράγει, αναπόφευκτα, πολιτικά αποτελέσματα.    

Πέμπτον, όπου δεν παρεμβαίνει η τρόικα κυριαρχούν οι γνωστοί πολιτικοί εθισμοί που επέφεραν τη χρεοκοπία. Τα μεγαλύτερα λιμάνια, τους οργανισμούς ασφάλισης και σημαντικούς δημόσιους φορείς διοικούν κομματικοί υπάλληλοι, άνθρωποι του «συστήματος» ή κολλητοί των πολιτικών αρχηγών. Νόμοι που επέφεραν τομές ξηλώνονται (π.χ. νόμος Διαμαντοπούλου), σχέδια εκλογίκευσης δημόσιων θεσμών υποσκάπτονται (από πολιτικάντηδες τύπου Αρβανιτόπουλου), ενώ πολιτικοί της συμφοράς (Παπαθανασίου, Παπουτσής κ.ά.) διορίζονται σε ιδιαίτερα καλοπληρωμένες δημόσιες θέσεις. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πρωτοτυπεί: αφορίζει, φοβερίζει και, φυσικά, υπόσχεται. Στο μέτρο που η χώρα αυτοκυβερνάται, το κάνει αναπαράγοντας την πολιτική νοοτροπία που την κατέστρεψε.  

Εκτον, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος δεν θα τερματιστεί με την εκπνοή του Μνημονίου. Μπορεί να ΜΜΕ να στερηθούν το ευπώλητο θέαμα τροϊκανών επισκέψεων στα υπουργεία, αλλά η Ελλάδα θα παραμείνει επί μακρόν υπό την «αυξημένη επιτήρηση» της ΕΕ. Οσο ευνοϊκή κι αν είναι η αναμενόμενη ρύθμιση του χρέους, το τίμημα θα είναι η παρατεταμένη πειθαρχία.  

Εβδομον, οι ρίζες της οικονομικής εξαθλίωσης βρίσκονται στην κυρίαρχη πολιτική νοοτροπία που παρήγαγε τη χρεοκοπία, η οποία οδήγησε στο Μνημόνιο. Το τελευταίο, προϊόν του συσχετισμού ισχύος δανειστών-δανειζομένου, έχει επανορίσει πλέον τους βιοτικούς όρους των Ελλήνων. Για να είναι η χώρα σε θέση να παράγει βιώσιμο πλεόνασμα απαιτείται ένας πρωτοφανής για την ιστορία της πολιτικός-οικονομικός ορθολογισμός. Οι πολιτικάντηδες όμως, χρονίως εθισμένοι σε παροχές, ασχολούνται με τη διανομή του πλεονάσματος, όχι με τις προϋποθέσεις βιωσιμότητάς του.

Αυτή είναι η πρόκληση της νέας «μεταμνημονιακής» πραγματικότητας: η δημοσιονομική πειθαρχία και η υγιής ανάπτυξη προϋποθέτουν μια νέα δημόσια κουλτούρα και ένα νέου ήθους πολιτικό προσωπικό να την καλλιεργήσει. Παραδόξως, το «τέλος του Μνημονίου» (και, άρα, η ανάγκη για βιώσιμα πλεονάσματα) απαιτεί σκληρές ορθολογικές επιλογές, οι οποίες θα σηματοδοτήσουν την αρχή του τέλους του πολιτικαντισμού. Αμήν!


Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Κωστής Παπαγιώργης

Στις 21 Μαρτίου του 2014 απεβίωσε ο  Κωστής Παπαγιώργης, σε ηλικία 67 ετών.
Ο σπουδαίος δοκιμιογράφος γεννήθηκε το 1947 στο Nεοχώρι Yπάτης όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Kύμης (1951-1960) και τέλος στο Xαλάνδρι όπου και διέμενε  μέχρι και σήμερα.
Από το 1975 επιδίδεται στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων αλλά και τη συγγραφή δοκιμιακών κειμένων όπως και βιβλίων. Έχει εκδώσει το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα». Έχει επίσης συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά, διατηρώντας κατά καιρούς στήλες στην εφημερίδα Επενδυτής, στο περιοδικό Αθηνόραμα, και στην εφημερίδα Lifo.
Το 2002 τιμήθηκε με το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο μαρτυρίας - χρονικού για τον "Κανέλλο Δεληγιάννη". Ήταν παντρεμένος με τη Ράνια Σταθοπούλου.
Ο Κωστής Παπαγιώργης, ένας συγγραφέας λαμπρών έργων με έντονο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και κέντρο τα ανθρώπινα πάθη σε συνέντευξή του με αφορμή το συγγραφικό του έργο ανέφερε πως τον είχε απασχολήσει η έννοια του θανάτου και η «αρχάριά» του σχέση με αυτόν και τη ζωή. «Όλα τα κειμενάκια που έχω κάνει έχουν πίσω τους ένα τράνταγμα – θάνατο, ζήλια, μισανθρωπιά, αλκοόλ… Σαν να τρως ένα χαστούκι και να λες: Τώρα, με βάση τον πόνο, να προλάβω να γράψω…».

Αρχίζουν οι μάσες

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 22-3-14

Διαχρονικά πολιτικά δοκίμια


Αθάνατη Ελλάδα...

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Στυλιανός Παπαδάκης

Το βιβλίο της Μαρίας Σεργάκη
«Ο Κρης Στυλιανός Παπαδάκης»

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σ’ αυτή τη χώρα θα βρεις ιστορία πολιτισμό αλλά και απάτη. Το Βραχάσι έχει δώσει σημαντικές προσωπικότητες στην ιστορία αυτού του τόπου: Λαδάς, Γιανναδάκης, οι Σφακιανάκηδες Ιωάννης, Κωνσταντίνος, Ματθαίος, Μιχαήλ, ο επίσκοπος Αμβρόσιος, κατάγονταν από εδώ. Ο Ιωάννης μάλιστα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της αυτόνομης Κρήτης.
Ο Στυλιανός Παπαδάκης από το Βραχάσι, είναι λιγότερο γνωστός μάλλον εξ αιτίας των απόψεών του, οι οποίες ήταν αντίθετες από εκείνες του Βενιζέλου που επικράτησαν τελικά. Αυτός ήταν ο λόγος άραγε που δεν αξιολογήθηκαν από τους ερευνητές, όπως ενδεχομένως θα έπρεπε; Ή μήπως πραγματικά δεν ήταν τέτοιες που να προκαλέσουν το ενδιαφέρον τους;
Η Μαρία Σεργάκη θέλησε να διερευνήσει το θέμα. Το αποτέλεσμα των ερευνών της κατέθεσε με την έκδοση του βιβλίου «Ο Κρης Στυλιανός Παπαδάκης, βίος και πολιτεία».
Η Σεργάκη σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στην Μετεωρολογία και τα Παιδαγωγικά.
Δίδαξε στη Β/θμια Εκπ/ση στην Ελλάδα και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου υπήρξε συνεργάτης της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, του Παραρτήματος Αλεξανδρείας του Εθνικού Ιδρύματος Πολιτισμού και του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού Ασίας-Αφρικής, κυρίως κατά την περίοδο 1993-1998.
Εργάστηκε, ακόμα, ως υπεύθυνη βιβλιοθήκης στο Βόλο, ενώ το 2006 ενεργοποίησε και στη συνέχεια οργάνωσε τα Γενικά Αρχεία του Κράτους για το νομό Λασιθίου, στη Νεάπολη.
Τα τελευταία 15 χρόνια ασχολείται με την έρευνα και μελέτη της λασιθιώτικης και αιγυπτιακής ιστορίας.
Τον Στυλιανό Παπαδάκη (1840-1914) ανακάλυψε στην Αλεξάνδρεια, όταν αυτή υπηρετούσε στο Αβερώφειο Γυμνάσιο, στο οποίο δίδαξε και αυτός ως καθηγητής μαθηματικών και φυσικών.
Όπως ισχυρίζεται η Σεργάκη το μόνο βιογραφικό κείμενο που υπήρχε γι’ αυτόν ήταν μερικές μόνο γραμμές στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια.
Το βιβλίο της νομίζω ότι κινείται επιχειρώντας να αναδείξει την προσωπικότητα του Στυλιανού Παπαδάκη, εντός του ιστορικού πλαισίου της εποχής του. Η Σεργάκη υποστηρίζει ότι είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα κυρίως για τους αγώνες του στο Κρητικό ζήτημα και την προσφορά του στα γράμματα. Παρέμεινε δε πίσω από την πρώτη γραμμή, αδίκως, λόγω των απόψεών του.
 Ο Παπαδάκης έχει δυο όψεις: του αγωνιστή και αυτή του παιδαγωγού και λογίου.
Η Σεργάκη στο βιβλίο της πρώτα ασχολείται με το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Μετά με την οικογένεια του Στυλιανού από την οποία αυτός έμαθε να εκτιμά τις αξίες και τα γράμματα. Στο Βραχάσι αυτήν την περίοδο έχει πολλά πρότυπα επαναστατών, αγωνιστών καθώς και πνευματικών ανθρώπων.
Κι ενώ το κλίμα της οικογένειας και της εποχής είναι στραμμένο προς την θεολογία, την εκκλησία, τα νομικά, την ιατρική, αυτός επιλέγει να σπουδάσει μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Κατά τα έτη 1870-73 μεταβαίνει στο Παρίσι και σπουδάζει και νομικά. Η διατριβή του, στα γαλλικά, είναι στο κληρονομικό δίκαιο. Την εκδίδει το 1873 και έχει τίτλο «Κέρδη από την απογραφή και τα αποτελέσματά της». Η εισαγωγή είναι γραμμένη στα λατινικά.
Επιστρέφοντας μένει στην Κρήτη και προσφέρει εδώ τις υπηρεσίες του ως νομικός.
Ο Παπαδάκης έγραψε δυο διδακτικά βιβλία. Η «Πρακτική αριθμητική προς χρήσιν των Ελληνικών σχολείων», το οποίο εξέδωσε στην Αλεξάνδρεια το 1891 σε δυο τόμους είναι το ένα. Χρησιμοποιεί σ’ αυτό το σύστημα των ερωταποκρίσεων. Στόχος του, όπως δηλώνει στον πρόλογο, είναι «να απλωποιήσωμεν τα σύνθετα, να διασαφήσωμεν τα δυσνόητα, να χειραγωγήσωμεν δια καταλλήλων ερωτήσεων, να υπαγάγωμεν το μερικόν υπό το γενικόν, να διαλευκάνωμεν τα ζητήματα διά καταλλήλων προβλημάτων (…) Διότι είναι αληθέστατον, δυστυχώς, ότι οι πλείους των Ελλήνων μαθητών κατέχονται υπό μαθηματικοφοβίας, ήτις κλείει αυτοίς εσαεί την θύραν προς εκμάθησίν τινός των θετικών επιστημών, αίτινες δικαίως σήμερον κατέχουσιν την πρώτην θέσιν και θεωρούνται η βάσις της ευημερίας των λαών».
Από την σχετική αρθρογραφία στην εφημερίδα «Ομόνοια», που εκδίδει ο ίδιος στην Αλεξάνδρεια, αντλούμε τις παιδαγωγικές του αρχές: Όχι στην κατ’ οίκον εργασία των μαθητών του Γυμνασίου,  όχι στην απομνημόνευση «μερών αμοίρων σημασίας», φραγμός στις τιμωρίες των μαθητών με αντιγραφή χωρίων, μετριασμός της υπέρμετρης αυστηρότητας και μεγαλύτερη προσοχή στην σωματική άσκηση, στις φωνητικές ασκήσεις και τη μουσική διότι προσδίδουν σθένος και φρόνημα.
Το δεύτερο διδακτικό βιβλίο έχει τίτλο «Ο ασύρματος τηλέγραφος Μαρκόνι», από 20 σελίδες, το οποίο εκδόθηκε το 1902 στην Αλεξάνδρεια. Αφορμή το πιο συζητημένο τεχνολογικό επίτευγμα της εποχής. Οι εκπομπές ασυρμάτου του Μαρκόνι.
Τα υπόλοιπα οκτώ από τα δέκα συνολικά βιβλία του είναι πολιτικά, υπομνήματα, συλλογές εγγράφων και επιστολών, αναφορές και κρίσεις πάνω σε ιστορικά γεγονότα καθώς και η διατριβή του στο κληρονομικό δίκαιο.
Το 1887 φτάνει στην Αλεξάνδρεια για να διδάξει στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας και λίγο αργότερα αγοράζει την ελληνόφωνη εφημερίδα «Ομόνοια». Την «Ομόνοια» χρησιμοποιεί, όπως υποστηρίζει ο Σκόκος στο «Εθνικόν ημερολόγιον», για να «υπηρετήση ενεργότερον τους αγώνας της Κρήτης και του έθνους μέχρι αυτοθυσίας σχεδόν. (…) Εκ των πρωτεργατών της κρητικής επαναστάσεως του 1866 δεν έπαυσε αγωνιζόμενος δια της γραφίδος, των όπλων, του ιδίου χρήματος, του λόγου, της πείρας ως πληρεξούσιος, δια παντός μέσου υπέρ της Κρήτης και του Έθνους».
Ο Παπαδάκης  δίδαξε μαθηματικά στο Βαρβάκειο, στο γυμνάσιο Χανίων, στο Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξανδρείας και στον Πειραιά.
Ο μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης, μαθητής του στον Πειραιά, με αφορμή τον θάνατο του Φλέμινγκ θυμάται και γράφει για τον Παπαδάκη ότι, παρότι γέρος την περίοδο εκείνη «εδίδασκε με μεγάλη πειστικότητα, μα και επαγωγικότητα. Αγαπούσε την επιστήμη του. Αντλούσε ηδονή όσες φορές δίδασκε». Τον συσχετίζει μάλιστα με τον Φλέμινγκ σημειώνοντας ότι: «Η είδησις του θανάτου του μεγάλου ανθρωπιστού Αλεξάνδρου Φλέμινγκ αυτάς τας ημέρας έφερε ζωηρά εις την μνήμην μου τα μαθητικά μου χρόνια. Είδα με τα ψυχικά μου μάτια ακόμα μίαν φοράν τον αείμνηστον καθηγητήν μου Παπαδάκη».
Για να γράψεις ένα βιβλίο, υποστηρίζει ο Όσκαρ Ουάλιντ, χρειάζεσαι δυο πράγματα: να έχεις μια καλή ιδέα και να κάτσεις να την γράψεις. Όμως η συγγραφή βιβλίων, όπως αυτό της Σεργάκη, απαιτεί έρευνα, διασταύρωση στοιχείων, αξιολόγηση πηγών, σύνθεση. Ο συγγραφέας, συνήθως, δημιουργεί πολλές εκδοχές και κάνει, επίσης, πολλές αναθεωρήσεις μέχρι να δώσει την τελική μορφή στο βιβλίο του. Γιαυτό απαιτείται συνήθως χρόνος, επιμονή, υπομονή και σχέδιο.
Το βιβλίο της Σεργάκη είναι αυτοέκδοση. Περικλείει αγάπη για το θέμα και την πίστη ότι το πόνημα αξίζει να κατατεθεί στους φιλαναγνώστες, στους ερευνητές, στους μελετητές της τοπικής ιστορίας, στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Κατάφερε να αναδείξει την ξεχασμένη μορφή του αγωνιστή και λογίου Στυλιανού Παπαδάκη με τρόπο αποτελεσματικό. Να αποκαταστήσει, όπως θα έπρεπε, τη μνήμη του.
Αξίζει να αγοράσετε το βιβλίο, να το προσφέρετε, να το διαβάσετε και κυρίως να το μελετήσετε. Είναι βιβλίο που αναδεικνύει την τοπική ιστορία, τις αξίες του πολιτισμού μας, γιατί προσφέρει θετικά πρότυπα σε μια εποχή που τα έχει ανάγκη. Πρωτοκυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2014, έχει σχήμα 17χ23, αποτελείται από 256 σελίδες, είναι καλά τεκμηριωμένο και έχει ασπρόμαυρη εικονογράφηση.
Ι. Σταμέλος

Το περιβάλλον έχει γίνει τοξικό

Γράφει ο Παπαχελάς στη σημερινή Καθημερινή με τίτλο "η άρνηση των σοβαρών και ικανών":
"Γκρινιάζουμε όλοι μας γιατί δεν βλέπουμε τη μεγάλη και ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας που όλοι θα θέλαμε και ονειρευόμαστε. Εχει ρωτήσει κανείς όμως τα νέα, «άφθαρτα» πρόσωπα που έχουν πετύχει στον στίβο της πραγματικής αγοράς κατά πόσον θέλουν να εμπλακούν με την πολιτική; Γιατί από αυτά που ακούω γύρω μου, αντιλαμβάνομαι πως και ο... Θεός ο ίδιος να τους ζητήσει να ασχοληθούν με την πολιτική ή να αναλάβουν κάποια θέση ευθύνης στο Δημόσιο, δεν θα δεχθούν και πολύ εύκολα.
Δεν είναι μικρό πρόβλημα αυτό για τη χώρα. Εχουμε διαμορφώσει συνθήκες ζούγκλας στον δημόσιο διάλογο, οι οποίες λειτουργούν αποτρεπτικά για πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να βοηθήσουν τον τόπο. Οι εποχές δεν είναι ούτως ή άλλως εύκολες. Οι επαγγελματίες προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μέσα στην κρίση και είναι προσηλωμένοι στην επιβίωση. Δύσκολα αφήνει κανείς τη δουλειά του για να μπει στο καμίνι της πολιτικής.

Δεν θέλω να δικαιολογήσω το πώς λειτουργούν τα κόμματα και οι απερίγραπτοι μηχανισμοί τους. Κάθε άλλο, έχουμε όλοι καταλάβει ότι μοιάζουν με παραθρησκευτικές οργανώσεις που φροντίζουν να κλείνουν τα παντζούρια γιατί φοβούνται ότι θα μπει φως και θα ξορκίσει την καμαρίλα. Είναι εκπληκτικό το πώς οι μηχανισμοί καταλήγουν πάντοτε σε αυτοκτονικές λύσεις. Ξέρει το Α ή Β κόμμα ότι το συμφέρει να στηρίξει έναν ανεξάρτητο ή ημιανεξάρτητο υποψήφιο, αλλά απλά δεν αντέχει να το πει στους δικούς του. Αλλο όμως αυτό το σύνδρομο της εσωστρέφειας και άλλο η πραγματικότητα της άρνησης εκ μέρους σοβαρών και ικανών ανθρώπων στις σπάνιες στιγμές που τα κόμματα και οι ηγεσίες τους κάνουν υπερβάσεις.
Βεβαίως για να είμαστε ειλικρινείς το απόλυτα τοξικό περιβάλλον που διώχνει ή πνίγει οτιδήποτε υγιές το έφτιαξε το κομματικό-μηντιακό σύστημα, έτσι ώστε να αυτοανακυκλώνεται. Η χώρα έχει πληρώσει ακριβά την έλλειψη εφεδρειών και ικανού πολιτικού προσωπικού. Και το χειρότερο είναι ότι η κρίση πριμοδότησε τους γραφικούς, τους οπαδούς της τρέλας και τους εχθρούς της κοινής λογικής. Και ως θέαμα είναι διασκεδαστικό, ως αποτέλεσμα όμως..."

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Ξεμαλλιάσματα

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 8-3-14