Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Ωραία μαντινάδα

Να 'χεις τ' αμέντε σου ανέ δεις
δρόμο φαρδύ και ντρέτο
ποτέ σε μια ψηλή κορφή
δε βγάνει, κάτεχέ το!

Καθημερινές χρεοκοπίες

Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας, και μετά την τελευταία απόφαση του Eurogroup για την Ιρλανδία, απομακρύνεται, γράφει ο Μανδραβέλης στη σημερινή Καθημερινή, αλλά εμάς πρέπει να μας απασχολεί η άλλη, η καθολική χρεοκοπία της χώρας στους περισσότερους τομείς.
Πρέπει να μας απασχολεί ότι για πολλά χρόνια ευνουχίζουμε τα νέα παιδιά περνώντας τα από το μαρτύριο της παπαγαλίας στην αφασία της δημοσιοϋπαλληλίας (σ.σ.: μετά οι ίδιοι άνθρωποι στην πιο δημιουργική τους ηλικία ξοδεύουν ώρες ψάχνοντας τη νομοθεσία και κάνοντας υπολογισμούς για να βγούνε πρόωρα στην σύνταξη). Πρέπει να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι έχουμε πληθώρα δικαστών και οι αποφάσεις βγαίνουν μετά την παρέλευση εικοσαετίας. Ότι έχουμε το πιο δαιδαλώδες νομοθετικό πλαίσιο για το περιβάλλον και ζούμε στην πιο βρόμικη χώρα της Ευρώπης.
Αυτές οι καθημερινές χρεοκοπίες κάνουν τη ζωή μας αβίωτη και πρέπει να τις διορθώσουμε. Όσο ανησυχούμε, όμως, για τη μεγάλη, παραβλέπουμε να διορθώσουμε τις μικρές. Ή μήπως είναι αυτός ο στόχος;

Της μουρλής

Τι μπορεί να φανταστεί μια προχωρημένη φαντασία... Ε, ρε και να υπήρχε Wikileaks στην Ελλάδα και να αποφάσιζε κανένας Πανάρετος να αποκαλύψει στο µέγα Πανελλήνιο την ηλεκτρονική αλληλογραφία του Γιώργου Παπανδρέου µε υπουργούς και συνεργάτες του. Εκεί θα βλέπατε εκτιµήσεις, χαρακτηρισµούς και αλληλοκαρφώµατα, καθώς και το email του Πρωθυπουργού προς την Κατσέλη – «Λούκα µου…» – εξ αφορµής της επιλογής της να αρθρογραφήσει για τα εργασιακά ένα Σαββατοκύριακο κατά το οποίο οι «τροϊκανοί» ήταν ακόµη στη χώρα.

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. Οι πεινασµένοι της αποκαλυπτικής δηµοσιογραφίας καρβέλια ονειρεύονται. Ωστόσο, εκτός ελληνικών συνόρων γίνεται της µουρλής με την ιστοσελίδα Wikileaks η οποία δίνει όλα τα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτµεντ στον λαό τριάντα χρόνια νωρίτερα. Στην τριακονταετία δίνονται κατά νόµον στη δηµοσιότητα επιλεγµένα δηµόσια έγγραφα. Ουδείς όµως θα διάβαζε ποτέ για την έλλειψη δηµιουργικότητας της Μέρκελ, τα συµπλέγµατα του Πούτιν και τη συνήθεια του Νετανιάχου να δίνει υποσχέσεις που να δεσµεύουν µόνον όσους τις λαµβάνουν. Οποιος πίστευε ότι οι πρεσβείες των ΗΠΑ ανά τον κόσµο είναι γεµάτες νερόβραστους ξανθοµάλληδες που παίζουν τένις και πνίγουν τη βαρεµάρα τους σε ένα τζιν τόνικ, πρέπει µάλλον να αναθεωρήσει την άποψή του.

Σημειώνει μεταξύ άλλων στο άρθρο του "Επαναλήψεις" ο Δ. Μητρόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ.

Προδέρμ

Αυτό που προβάλλεται ως επιτυχία είναι απλώς η επιβεβαίωση της αποτυχίας, υποστηρίζει ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ αναφερόμενος στην παράταση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δις. Μας δίνουν παράταση γιατί δεν µπορούµε να πληρώσουµε κατά την αρχική συµφωνία, γράφει. Απλή λογική!

Όταν θα λήξει η τρέχουσα δανειακή σύµβαση µε την τρόικα, θα χρωστάµε το άθροισµα του τρέχοντος δανείου µε τους τόκους του συν τα υπόλοιπα από τα παλαιά χρέη. Αρα, για τα επόµενα – άγνωστο πόσα – χρόνια θα χρειαζόµαστε ετήσιο δανεισµό για τα λήγοντα χρέη συν το τρέχον έλλειµµα για όσο διάστηµα η ανάπτυξη θα κινείται κάτω από το µηδέν. Για πόσο; Οι προβλέψεις για το «τέλος της ύφεσης» σε ένα δυο χρόνια δεν συνάδουν µε την προϊούσα ερηµοποίηση της οικονοµίας. Ποια αγορά θα δανείσει µε λογικά επιτόκια µια χώρα µε ελλειµµατικούς προϋπολογισµούς και χρέος που θα τείνει σε «νταµπλ σκορ» του ετήσιου εισοδήµατός της; Χώρια τα κοινωνικά και τα πολιτικά προβλήµατα που θα αναδειχθούν ως τότε. Αρα, αυτό που πρέπει να περιµένουµε είναι ένα καινούργιο δάνειο – προφανώς από την τρόικα. Και αυτό είναι το καλό σενάριο.

Συνεπώς, αν καλλιεργήσει κλίµα αισιοδοξίας,η κυβέρνηση θα κάνει το λάθος που έκανε άλλες δυο φορές ως τώρα. Πρώτα, όταν έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν – και προεκλογικά ας δεχθούµε ότι δεν ήξερε, αλλά και µετεκλογικά, όταν ήξερε, κατέθεσε προϋπολογισµό µε παροχές! Και κατόπιν, όταν βεβαίωνε ότι «δεν χρειαζόµαστε λεφτά» – αλλά στοργή και προδέρµ; –κι έπαιζε µετα «πιστόλια». Γιατί λάθος; Γιατί το πρώτο που πρέπει να ξέρει κανείς όταν µιλάει µετους δανειστές του είναι αυτό που έλεγε ο Βενιαµίν Φραγκλίνος: «Ο χρόνος είναι χρήµα».

Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε.

Το χρέος

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (30-11-10)

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ψιλά γράμματα

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (29-11-10)

Στοιχειώδες Γουάτσον

Του Στάθη
Δημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (23-11-10)

Αυτό που δεν πρέπει να μας συμβεί

Ως λαός θα πάθουμε πολλά. Αυτό όμως που δεν πρέπει να μας συμβεί είναι να χάσουμε το ηθικό μέτρο και τον πολιτικό ορθολογισμό μας.
Ούτε ίδιους θα μας κάνουν. Ούτε θα μας τρελάνουν.

Γράφει στο υστερόγραφό του άρθρου του με τίτλο "Θα μας τρελάνουν;" ο Γιάννης Πανούσης στη σημερινή Ελευθεροτυπία.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Γιώργος Φούντας

Γνωστός από τις ταινίες του Κούνδουρου, του Ντασέν κ.α. Πρέπει να ήταν στη δεκαετία του '70, στη ΣΤΟΑ του Θανάση Παπγεωργίου και της Λήδας Πρωτοψάλτη έπαιζε ένα έργο με ένα ρόλο μόνος του. Την εποχή αυτή δεν μας ήταν πολύ γνωστός. Αργότερα ανακαλύψαμε τις παλιές του ταινίες.
Είμαστε 5 άτομα στην πλατεία. Μας σεβάστηκε και έκανε παράσταση για μας. Όταν καταλάβαμε ότι είμαστε μόνο εμείς δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Μας ευχαρίστησε στο τέλος. Είναι από τις χειρότερες εμπειρίες στη ζωή μου. Καλό ταξίδι Γιώργο Φούντα.

Θλίψη

Το μισό τηλεοπτικό πρόγραμμα μαγειρεύει και το άλλο μισό διαγωνίζεται στο τραγούδι. Όταν δεν ασχολείται με το τηγάνι και το μικρόφωνο βάζει την κάμερα στην κλειδαρότρυπα για να καταγράψει διαλόγους πιθικανθρώπων.
Αυτή είναι η κατάντια μας. Και μεγαλύτερη η θλίψη μας βλέποντας τις νησίδες της ποιοτικής τηλεόρασης στα κρατικά κανάλια -ποιος θα τόλεγε. Σήμερα ο Φυντανίδης είχε τους συντελεστές της Λιλιπούπολης του Μάνου Χατζιδάκι στη ΝΕΤ. Τι συγκρίσεις να κάνει κανείς... Θλίψη.
Και το χειρότερο -γιατί υπάρχουν και χειρότερα- η μαγειροτραγουδοτηλεόραση εκλαμβάνεται ως πρότυπο -στα σοβαρά- και βρίσκει μιμητές σε άμουσους και αγράμματους εδώ κι εκεί...

Και πάλι πικρά

Όταν κάνουμε πως δε βλέπουμε, όταν ερμηνεύουμε τον κόσμο όπως μας βολεύει και όταν αδιαφορούμε όταν πριονίζουμε το κλαρί που καθόμαστε, θα έρθει η ώρα που θα βρεθούμε απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα. Και δεν θα μας φταίνε οι κουτόφραγκοι που μας έχουν πάρει είδηση. Ο λόγος; Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο για όσους θυμώνται τον αλήστου μνήμης Ασλανίδη. Η σύγχρονη εκδοχή σε ΑΕΙ, ΤΕΙ και ΑΤΕΙ...

"Ποιος μπορεί όμως να θεωρεί ότι η ανώτατη εκπαίδευση σε μια χώρα είναι ένα μέσο για να νοικιάζουν δωμάτια οι τοπικές κοινωνίες και να πουλάνε καφέδες οι τοπικές καφετέριες; Μόνο βουλευτές που ψαρεύουν σταυρούς σε τοπικές κοινωνίες και τοπικές καφετέριες! Ξέρετε κάτι; Αυτό ακριβώς είναι το κράτος που χρεοκόπησε. Ενα κράτος άχρηστο, σπάταλο αλλά κυρίως φαύλο. Ενα κράτος που έφτιαχνε πανεπιστήμια για να μαζέψει ψήφους. Ενα κράτος που χρειάζεται πλέον να συμμαζευτεί και να οργανωθεί σχεδόν από την αρχή.
Μόνο που, αντί οι πρωτεργάτες της χρεοκοπίας να συναισθανθούν τις ευθύνες τους, αντί να δείξουν μια στοιχειώδη ντροπή και μεταμέλεια, έρχονται τώρα να βαφτίσουν τη φαυλότητα «οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη»- όταν δεν τη βαφτίζουν «κοινωνική ευαισθησία»! "
Γιατί ο Πρετεντέρης δεν έχει δίκιο που τα γράφει αυτά στο σημερινό ΒΗΜΑ; Γιατί είναι μεγαλοδημοσιογράφος; Γιατί εργάζεται στον ΔΟΛ; Δηλαδή ποιοι είναι αυτοί που δικαιούνται δια να ομιλούν σ' αυτή τη χώρα; Όσοι χαϊδεύουν αυτιά; Ή όσοι κατεβάζουν γραμμές; 

Αυτή είναι δημοσιογραφία

Η Έλλη Ισμαηλίδου στο σημερινό ΒΗΜΑ έχει ένα εξαιρετικό άρθρο με θέμα "Πολεμούν την κρίση με... κουτάλες και εκδρομές".

Αναφέρεται σε ευαισθητοποιημένους πολίτες και οργανώσεις που σηκώνουν τα μανίκια και αντιμετωπίζουν τη δύσκολη κατάσταση με χαμόγελο και έξυπνες, και κυρίως αποτελεσματικές ιδέες και πράξεις για τον διπλανό τους που υφίσταται την σκληρή κρίση της οικονομίας.

«ΥΦΕΣΗ είναι όταν ο γείτονάς σου χάνει τη δουλειά του. Κρίση είναι όταν εσύ χάνεις τη δουλειά σου» είχε πει ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν καυτηριάζοντας τον ατομικισμό που συνήθως επικρατεί σε περιόδους οικονομικής κρίσης.
«Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» είναι το ρητό που επικρατεί όταν ο οικογενειακός προϋπολογισμός περιορίζεται, τα αποθέματα σε ρευστό εξαντλούνται και η ανεργία αυξάνεται. Την ίδια στιγμή το κάλεσμα των «αιρετικών» για αλληλεγγύη ακούγονται αφελή ή ρομαντικά, ενώ ακόμη και όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν τους λιγότερο προνομιούχους αισθάνονται συνήθως πλήρη αδυναμία να είναι χρήσιμοι στους άλλους, τη στιγμή που οι ίδιοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια άνετη διαβίωση. Και όμως, υπάρχουν πολίτες που αποδεικνύουν ότι η αντίσταση στην κρίση δεν περνά αναγκαστικά μέσα από το... πορτοφόλι μας. Με όπλο τα παλιά τους βιβλία, τις μαγειρικές τους κουτάλες, τα ρούχα που δεν χρειάζονται πια, τις δεξιότητες και τις γνώσεις τους ή απλώς τον ελεύθερο χρόνο τους, σηκώνουν τα μανίκια και παίρνουν την κρίση στα χέρια τους!

Δείτε όλο το άρθρο στο ΒΗΜΑ:  "Πολεμούν την κρίση με... κουτάλες και εκδρομές"

Συγχαρητήρια κα Ισμαηλίδου! 

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Πικρά

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτητηκε στα ΝΕΑ (27-11-10)

Μια συνομιλία με τον Χρήστο Λεοντή

Ο Χρήστος Λεοντής  γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1940. Το 1964 τάραξε τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας με το έργο του «Καταχνιά». Ακολούθησαν πολλά έργα με κορυφαία στιγμή της καριέρας του, κατά την άποψή μας, το «Καπνισμένο τσουκάλι» (1973). Στην πλούσια σταδιοδρομία του εκτός από τραγούδια έγραψε μουσική για όλα τα είδη θεάτρου. Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έχει γράψει ακόμα μουσική για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τελευταίο του έργο η μουσική σύνθεση για το «Πρωινό άστρο» του Γιάννη Ρίτσου.
Ο Χρήστος Λεοντής βρέθηκε στον Άγιο Νικόλαο το τριήμερο 7-9 Οκτωβρίου όπου μετείχε στο φεστιβάλ Επιστήμης, Τέχνης και Τεχνολογίας της Μαθηματικής Εταιρείας Λασιθίου και μίλησε στο κατάμεστο REX για τη μουσική στο Αρχαίο Θέατρο.
Στο περιθώριο αυτών των εκδηλώσεων είχαμε την παρακάτω κουβέντα.

-Κύριε Λεοντή από μικρός θέλατε να ασχοληθείτε με τη μουσική σύνθεση;
-Όταν ανακάλυψα τη μουσική, και την ανακάλυψα όταν ήμουν παιδί στο δημοτικό σχολειό στο Ηράκλειο, οι μουσικές εμπειρίες μου ήτανε τα πανηγύρια με κρητική μουσική και η εκκλησία. Η ψαλμωδία η βυζαντινή όπου ήμουνα και ψαλτόπαιδο 6-7 χρονών εκεί στον Άγιο Γιώργη. Μου άρεσε τότε να αλλάζω τους ύμνους στην εκκλησία. Είχα κι ένα φίλο που ήταν, έτσι, καλλίφωνος κι αυτός και τον είχα υπό την εποπτεία μου. Αλλάζοντας τους ήχους, λοιπόν, έλεγα στον Μανώλη κάνε εσύ αυτή τη φωνή κι εγώ έκανα μια άλλη. Μου άρεσε δηλαδή να εναρμονίζω κατά κάποιον τρόπο ή να αλλάζω τις μελωδίες. Αυτά ήταν τα πρώτα δείγματα της ανησυχίας μου. Όταν πήγα κατόπιν στην πρώτη γυμνασίου πρωτοάκουσα πιάνο. Και μάθαμε το σολφέζ στο σχολείο, στοιχειώδη πράγματα δηλαδή. Εκεί ο δάσκαλος του γυμνασίου, ο Γεώργιος Χουρμούζιος, επειδή ήμουνα πολύ καλός στο σολφέζ και στη χορωδία,  προεξάρχων κατά κάποιο τρόπο, προσφέρθηκε να μου κάνει μαθήματα δωρεάν στα όργανα που ήξερε δηλαδή πιάνο, βιολί και μαντολίνο. Πιάνο δεν υπήρχε περίπτωση να έχω, είπα στον πατέρα μου για τα άλλα και με έπιασε με τη βέργα, στην κυριολεξία. Όταν όμως πέρασε η μεγάλη μου αδερφή στην Παιδαγωγική Ακαδημία στο Ηράκλειο είχανε στα υποχρεωτικά τους μαθήματα κι ένα όργανο. Βιολί ή μαντολίνο. Έτσι πήρε το μαντολίνο του θείου μου, του αδερφού της μητέρας μου, οπότε υπήρχε στο σπίτι μαντολίνο. Φυσικά δεν με αφήνανε να το αγγίξω αλλά εγώ πήγαινα κρυφά. Και πήγαινα και στο Καπετανάκειο στην αίθουσα της μουσικής του Χουρμούζιου ο οποίος μου είχε δώσει ένα κλειδί και μελετούσα τα απογεύματα. Έκλεβα μισή ώρα την ημέρα από το παιχνίδι και πήγαινα και μελετούσα εκεί πέρα. Για μερικά χρόνια πήγαινε κάπως έτσι το πράγμα. Μετά έκανα κανονικές σπουδές στο Ωδείο ενώ ο πατέρας μου νόμιζε ότι πήγαινα στη Φυσικομαθηματική.
-Σας είχε περάσει από το μυαλό, όταν ξεκινάγατε την σταδιοδρομία σας, ότι τραγούδια σας θα τραγούδαγε το πανελλήνιο, ότι η μουσική σας θα ακουγόταν στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο;
-Όταν ξεκίνησα κι έγραψα ένα τραγούδι το λέγαμε δυο φίλοι, το λέγαμε εδώ εκεί σε μια παρέα…  Ήτανε ωραίο τραγούδι. Έτυχε κάποια στιγμή και ηχογραφήθηκε από μια εταιρεία. Λέω, ποιος θα το πάρει τώρα αυτό, ποιος με ξέρει… Είχα βάλει την κοπέλα μου τότε να το τραγουδήσει. Παίχτηκε και από το ραδιόφωνο και την έστησα να το ακούσω για πρώτη φορά με μεγάλη αγωνία. Είχα μια βαθύτερη πεποίθηση. Γιατί όχι, έλεγα. Στο δε θέατρο, πήγαινα στο Ηρώδειο, όπου είχα βρει έναν φύλακα και με έβαζε από μια μεριά στα βραχάκια. Είχα μια συγκεκριμένη θέση, στο τσάμπα εννοείται. Φεύγοντας, τώρα, από τις παραστάσεις του Εθνικού κυρίως, γιατί τότε κυριαρχούσε το Εθνικό, άκουγα τη μουσική και έλεγα: άραγε θα μου πούνε κι εμένα κάποια στιγμή να γράψω μουσική για ένα τέτοιο έργο; Γιατί με συγκινούσε, με συγκλόνιζε χωρίς να ξέρω το γιατί και το πως. Και έδινα μόνος μου την απάντηση: γιατί όχι; Αλλά δε ήθελα να γράψω κάτι σαν κι αυτά που άκουγα. Ήθελα να γράψω άλλα πράγματα. Τι; Θα το δω εκείνη την ώρα, σκεφτόμουνα, αλλά πάντως όχι αυτά.
-Είναι η αυτοπεποίθηση που κάνει τον δημιουργό να προχωράει μπροστά;
-Φαίνεται ότι υπάρχει όταν έχεις τη φλόγα. Είναι ένα ισχυρό εσωτερικό κίνητρο που σε κάνει να μην εγκαταλείπεις τον αγώνα να υλοποιήσεις αυτή την δυνατότητα που αισθάνεσαι ότι έχεις.
-Γράφετε εύκολα;
-Δουλεύω πολύ τα κομμάτια μου.
-Αναθεωρείτε αυτά που δουλεύετε;
-Συνέχεια. Δηλαδή έχω γίνει και ανέκδοτο στους δικούς μου. Λέω πάμε το τάδε τραγούδι και μου λένε ποια, την 21η έκδοση ή την 4η;
-Είναι αλήθεια ότι ο Θεοδωράκης σας πρότεινε μαζί με τον Λοΐζο και παίζατε τραγούδια σας στην «Μαγική πόλη»;
-Ναι διευθύναμε την ορχήστρα. Εμένα μου το πρότεινε αλλά γνωριστήκαμε με το Μάνο και είπαμε να το κάνουμε εναλλάξ. Ο ένας θα διεύθυνε Χατζιδάκι και ο άλλος Θεοδωράκη.
-Εννοείτε τη ζωντανή ορχήστρα του θεάτρου κάτω από τη σκηνή;
-Ναι.
-Έχω διαβάσει ότι στο διάλλειμα παίζατε δικά σας τραγούδια.
-Διευθύναμε την ορχήστρα και στο ενδιάμεσο που ήταν σαν διάλειμμα, το ιντερμέτζο το λεγόμενο, παίζαμε τέσσερα τραγούδια δικά μας, από δύο ο καθένας.
-Είχατε κάτι στο μυαλό σας όταν γράφατε το «Καπνισμένο τσουκάλι»;
-Όχι στο μυαλό μου. Μπροστά μου. Είχα τα γεγονότα της Νομικής Σχολής το ’73. Τους εξεγερμένους φοιτητές. Κι εγώ νέος ήμουν τότε 33 χρονών. Ο δικός μου αγώνας ήτανε αυτός. Κινητήρια δύναμη ήτανε ο αγώνας αυτός.
-Το είχατε εντοπίσει, το είχατε ξαναδουλέψει πριν, ή η Νομική ήταν η αφορμή;
-Φεύγοντας από κει αισθανόμουνα την ανάγκη να εκφραστώ με τραγούδι γιατί με έπνιγε η φωνή των φοιτητών. Και πήγα σπίτι όπου είχα τους τρεις τόμους του Ρίτσου και τους ξεφύλλισα όλους. Το «Καπνισμένο τσουκάλι» δεν θυμάμαι να το είχα ξαναδιαβάσει στο παρελθόν. Ή και να το είχα διαβάσει δεν το θυμόμουνα. Και ξεφυλλίζοντας έτσι, γραμμούλες, άρχισα. Την πρώτη μέρα είχα κάνει τα τρία τραγούδια.
-Την ιδέα να απαγγείλει στο δίσκο ο Ρίτσος την είχατε εξ αρχής;
-Όταν έγραφα τα τραγούδια ήταν αδιαμόρφωτο το έργο με τη μορφή που πήρε τελικά στο δίσκο. Όταν έφτασα στο σημείο να τα επεξεργαστώ σαν φόρμα μου άρεσε η ιδέα να μπούνε μέσα και κομμάτια αφήγησης. Μάλιστα ήθελα να βάλλω και ορχηστρικά κομμάτια αλλά το βυνίλιο τότε δεν χωρούσε. Ήταν 35-36 λεπτά που χωρούσε το βινύλλιο και εγκατέλειψα την ιδέα. Να ξεκινάει με το μοτίβο και να συνεχίζει με τραγούδι. Την ιδέα την έδινε ο στίχος που ήταν χείμαρρος, μου έδινε μια ελευθερία να κάνω ότι θέλω. Έτσι περιορίστηκα σ’ αυτά που θεωρούσα απαραίτητα και μου άρεσε μετά η ιδέα ο ίδιος ο ποιητής να μπορέσει να συμμετάσχει ενεργά.
-Ο ίδιος ήτανε και σύμβολο την εποχή εκείνη.
-Ναι, ναι. Και ένα δεύτερο στοιχείο ήτανε ότι ο ίδιος ο Ρίτσος ήτανε και ηθοποιός και μουσικός. Τεχνικά με βοήθησε και ο ίδιος αφού σαν μουσικός είχε αίσθηση του ήχου και ο τρόπος της απαγγελίας του είναι ανθρώπινος. Ωραιότατος. Υπάρχει μια δυναμική στον τρόπο έκφρασης και στη χρειά της φωνής. Μια καθαρότητα λόγου κλπ. Δεν είχε στόμφο όπως ο Βάρναλης ή ο Σικελιανός.
-Ο ίδιος ο Ρίτσος τι άποψη είχε για τη δουλειά σας αυτή;
-Ο ίδιος μου είχε πει ότι το «Καπνισμένο τσουκάλι» το θεωρούσε την ωραιότερα μελοποιημένη δουλειά που είχε γίνει σε έργο του.
-Πως του παρουσιάσατε το έργο;
-Ολοκληρώνοντας τα πέντε πρώτα τραγούδια και επειδή έκανα παρεμβολές στα κείμενα θεώρησα σκόπιμο, διότι σέβομαι τη δουλειά του ποιητή και μάλιστα του ύψους του Ρίτσου, και μαγνητοφώνησα πρόχειρα στο σπίτι μου μια άθλια μαγνητοφώνηση τέλος πάντων, για να έχουμε ένα κώδικα συνεννόησης. Πήγα σπίτι του με τη μαγνητοταινία για να τα ακούσουμε και να του πω τι σκεφτόμουν να κάνω. Ήθελα να κάνουμε τέλος πάντων ένα διάλογο να υπάρξει μια δημιουργική συνεργασία. Του άφησα λοιπόν την ταινία και δεν περάσανε πολλές μέρες νάτα τα τραγούδια στα ξένα ραδιόφωνα. Την είχε δώσει ο ίδιος, εκ των υστέρων τα έμαθα, δεν υπήρχε βέβαια και άλλη ταινία… Μάλιστα και αργότερα, ο ίδιος, άκουγε αυτή την ταινία. Του άρεσε πολύ που τραγουδούσα εγώ και ακουγόταν μόνο ένα πιάνο.
-Το «Πρωινό άστρο» πώς προέκυψε;
-Το έκανα πέρυσι, το 2009, σαν συμβολή και φόρο τιμής στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ρίτσου. Έκανα δυο εργασίες: η μια ήτανε να μεταγράψω το «Καπνισμένο τσουκάλι» για τετράφωνη χορωδία με αποτέλεσμα να το τραγουδήσουν πολλές χορωδίες σε όλη την Ελλάδα. Έγινε ρεπερτόριο των χορωδιών. Και το «Πρωινό άστρο» ήτανε ο αντίποδας, ας πούμε, στο «Καπνισμένο τσουκάλι». Μου άρεσε το ποίημα αυτό για την τρυφερότητά του. Το «Καπνισμένο τσουκάλι» το θεωρώ λυρικό αλλά είναι ένας κύκλος τραγουδιών που έχει μια δυναμική διεκδίκησης με λυρικό τρόπο. Ενώ το «Πρωινό άστρο» είναι ένα τρυφερό δημιούργημα και ήθελα έτσι να βγει στην επιφάνεια και αυτή η πλευρά του ποιητή και η δική μου παράλληλα. Ελπίζω κάποια στιγμή, γιατί τώρα το ηχογραφώ, να το ολοκληρώσω. Ερμηνευτικά έχω κάποια προβλήματα. Ψάχνω διάφορες φωνές και ελπίζω να το εκδώσω.
-Τι σας συγκινεί στην ποίηση του Ρίτσου;
-Είναι ένας ποιητής ο οποίος με την ποίησή του εκφράζει τη λαϊκή συνείδηση. Δηλαδή δεν είναι ένας ποιητής που πετά στα σύννεφα. Είναι ένας ποιητής γήινος. Θέλει να είναι με την πλευρά του αγωνιζόμενου ανθρώπου για την αξιοπρέπειά του. Δεν είναι ο ποιητής ο κομμουνιστής που λένε. Δεν είναι κομματικό το έργο του. Είναι έργο ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό είναι που με συγκινεί σ’ αυτόν.
-Η μουσική που γράφετε για το θέατρο υπηρετεί αναγκαστικά την άποψη του σκηνοθέτη;
-Όχι. Εγώ ποτέ μου δεν άκουγα τους σκηνοθέτες. Φυσικά μιλάμε, για να χαράξουμε ένα δρόμο, μια πορεία, έκφρασης. Συζητάμε για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε το έργο, αλλά εγώ τη μουσική μου τη γράφω μέσα στο θέατρο.
-Κάθεστε και παρακολουθείτε τις πρόβες;
-Βεβαίως. Και δημιουργώ κλίμα μετέχοντας, όπως και μου δημιουργείται κλίμα.
-Κάνετε παρεμβάσεις;
-Βεβαίως. Αν κάτι δεν λειτουργεί το πετάω. Μπαίνω στη διαδικασία τη δημιουργική μαζί με τον ηθοποιό. Εκεί είναι το μυστικό κατά τη γνώμη μου. Δεν παίρνω τα κείμενα και μόνος μου να δουλέψω και να τους πω θέλετε μια μουσική; Πάρτε την! Δεν με εκφράζει κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι με γδέρνει κάτι τέτοιο. Εγώ θέλω να πάρω από το θέατρο για να μπορώ να δώσω. Δημιουργώ καταστάσεις σκηνοθετημένες, οπότε ο σκηνοθέτης αν θέλει τις κρατάει αν θέλει τις απορρίπτει. Όμως κατά 95% τις κρατάνε. Και αυτό τον βοηθάει, γιατί μη νομίζεις ότι είναι παντογνώστες. Κι αυτοί έχουν ανάγκη από έναν δημιουργικό διάλογο.  
-Πείτε μου δυο κουβέντες για τον Κουν, τον Λαζάνη και τον Κουγιουμτζή.
-Ο Κουν δημιούργησε μια Σχολή που μέσα σ’ αυτήν εντάσσονται και ο Λαζάνης και ο Κουγιουμτζής.
-Μα και εσείς είστε μέλος αυτής της Σχολής.
-Ασφαλώς. Μέλος και συνδημιουργός. Βασίζεται σ’ αυτό που σου είπα πιο πριν: φτιάχναμε το υλικό μας τούβλο-τούβλο. Κομμάτι-κομμάτι. Πολλές φορές από ένα τυχαίο γεγονός που γίνεται κατά λάθος στις πρόβες. Μια παράσταση που έχει ζυμωθεί στο σανίδι.
-Αυτό πιστεύετε ότι είναι και το μυστικό της Σχολής Κουν;
- Φυσικά. Και με τη θεατρική προσωπικότητα του ίδιου του Κουν που είχε την ιδιότητα να σου βγάζει… Ο ίδιος ήτανε φάλτσος, άρα σε ένα μουσικό θα ήτανε άχρηστος. Σου δημιουργούσε όμως μια τέτοια ατμόσφαιρα που σε έκανε να αναθεωρείς συνεχώς και να ψάχνεις στο βάθος της ψυχής σου. Και έβγαζε το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα που μπορούσες να αποδώσεις.
-Δικαίως τον αποκαλούσαν Δάσκαλο. Δεν ήταν δάσκαλος κατ’ ευφημισμόν.
-Βεβαίως. Επειδή έχω δουλέψει σχεδόν με όλους, ήτανε μια μοναδική προσωπικότητα. Ήταν μεγάλη μορφή. Τέτοια πρόσωπα ήτανε ο Κουν, ο Τσαρούχης και ο Χατζιδάκις. Είχανε χαρίσματα μεγάλων δημιουργών. Προωθούσανε τα πράγματα προς τα μπρος και παράλληλα είχανε μια άμεση επαφή με τον κόσμο. Δεν πετάγανε στα σύννεφα. Εκφράσανε στο μέγιστο βαθμό τη λαϊκή συνείδηση που είπαμε πιο μπροστά. Και αυτή ήταν η μεγαλοσύνη τους.
-Ποιες είναι οι δυσκολίες που έχει ο μουσικός προκειμένου να γράψει για τον Αριστοφάνη;
-Πρέπει να έχει ταλέντο, να ’χει χιούμορ να ’χει ιδεολογία. Σε όλα τα πράματα δεν γίνεται τίποτα αν δεν έχεις ιδεολογία. Να έχεις τη διεισδυτική ματιά για να εκφράσει τις ανατροπές του Αριστοφάνη. Όλα αυτά τα στοιχεία της ανατροπής προϋποθέτουν μια ματιά διαφορετική από την καθημερινή αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Διαβάζουμε στο Συμπόσιο που έγινε στο σπίτι του Αγάθωνα, όπου το θέμα ήταν ο έρως, ότι ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και ο Αριστοφάνης. Και μιλούσαν έτσι που μας θυμίζει λίγο τα λευκώματα που κάναμε πιτσιρικάδες: «τι εστί έρως»; Τον Αριστοφάνη τον έπιασε λόξυγκας και αρχίζει τότε να μιλάει για το πώς γιατρεύεται ο λόξυγκας. Και αρχίσει ο ένας «πρέπει να κρατάς την αναπνοή», ο άλλος το άλλο και τους έκανε σμπαράλια τη συζήτηση. Τους ανέτρεψε τα πάντα. Δηλαδή αυτή η πλήρης γελοιοποίηση και η ανατροπή είναι το χαρακτηριστικό του στοιχείο. Δεν ξέρω πως εκφράζεται με λόγια. Τις ανατροπές στον κοινωνικοπολιτικό χώρο που δημιουργεί μέσα από το χιούμορ και τη στάση του απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα της εποχής του. Όπως είπες χθες στη διάλεξή σου «χιούμορ και μαθηματικά» βάζει τον Πεισθέταιρο να ρωτάει πως θα γεωμετρήσει τον αιθέρα… Που βάζεις τους λεχρίτες στους Αχαρνής, όπου έρχεται ο σπιούνος με μια γαμψή μύτη και λέει:
-Τι είσαι συ;
-Είμαι εκείνος που υπερασπίζεται το δίκαιο του λαού και θα σε καταγγείλω εσένα.
-Γιατί θα με καταγγείλεις;
- Διότι όπως κρατάς τα σπίρτα… Αν ανάψεις ένα σπίρτο και πιάσει φωτιά ένα χόρτο και το πάρει το χόρτο ένα σκαθάρι στην πλάτη και το σκαθάρι πάει και πέσει στον υπόνομο και από τον υπόνομο φτάσει στον ναύσταθμο, ένα πλοίο να πάρει φωτιά πάει ο ναύσταθμος. Έχουν την αφέλεια την παιδική και την τρέλα. Λέει ότι θέλει. Αυτό είναι ένα στοιχείο ισχυρό. Έχει συγκεκριμένους στόχους και επιδιώξεις και δεν είναι κατά βάθος καθόλου αφελή. Όλο του το έργο διαπερνά η υπόθεση της ειρήνης γιατί ζούσε μέσα στη δίνη του Πελοποννησιακού πολέμου. Αυτά θα πρέπει να τα αναδείξει ο μουσικός.
-Και με το αρχαίο δράμα;
-Είναι ότι πολυτιμότερο έχει δημιουργηθεί. Έχει μια μεγαλοσύνη στην απλότητά του. Έχεις τους ανθρώπους με όλα τα πάθη της ψυχής τους. Έχουνε οι ποιητές του δράματος μια βαθειά διεισδυτική ματιά στα βάθη της ψυχής του ανθρώπου. Και προσπαθούμε εμείς να δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα προς το μέσα του ανθρώπου.
-Αυτό το πετυχαίνετε μουσικά χρησιμοποιώντας και μη παραδοσιακά μουσικά ακούσματα;
-Από κει και πέρα τα εκφραστικά μέσα μπορεί να ποικίλουν ανάλογα με το ανέβασμα και πρακτικά είναι ανεξάντλητα. Κάποιος μπορεί για παράδειγμα να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικούς ήχους γιατί ενδεχομένως να μην τον ενδιαφέρει η επικοινωνία με το κοινό. Εμένα το καταφύγιό μου πολλές φορές είναι το δημοτικό τραγούδι και ότι προέρχεται απ’ αυτό. Εκεί είναι η φύση μου. Γιαυτό οι πηγές της άντλησής μου είναι από κει.
-Τα παιδικά βιώματα παίζουν ρόλο;
-Όλη σου η ζωή παίζει. Γιαυτό δεν υπάρχουν όρια στο πώς θα είναι αυτό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει κάθε φορά, το πόσο δηλαδή μπορεί να σε ταρακουνήσει ψυχικά και συναισθηματικά το ανέβασμα ενός έργου. Εμένα μου αρέσει η εμβάθυνση σε ήχους που έχει δημιουργήσει ο λαός σε όλη την πολιτιστική του πορεία των χιλιετιών. Έτσι με τους διάφορους τρόπους. Ένας απ’ αυτούς είναι και το βυζαντινό τραγούδι και οι εκκλησιαστικοί ύμνοι.
 -Στο «Αχ έρωτα» περιλάβατε τον «Ερωτόκριτο»;
-Όχι, δεν μπορώ να πω ότι έχω συνειδητά «Ερωτόκριτο». Είχα κάνει και ένα σημείωμα όταν το έκανα στο οποίο μιλούσα για τα κοινά στοιχεία που υπάρχουνε σε όλες τις λαϊκές μουσικές στον κόσμο. Υπάρχουνε πολλά κοινά στοιχεία. Ιδιαίτερα εδώ στη λεκάνη της Μεσογείου όπου υπάρχει επικοινωνία και άμεσες αλληλεπιδράσεις. Δεν υπάρχουνε σαφή όρια στην κάθε μουσική των χωρών εδώ. Έτσι ανάλογα και με τον ψυχισμό του μπορεί να διακρίνει κανείς διάφορα. Εμένα δεν μου πέρασε από το μυαλό. Ίσως όμως με το να ’χω ακούσματα από τον μπάρμπα μου που έπαιζε «Ερωτόκριτο» να έχουν περάσει στον ψυχισμό μου.
-Πιστεύετε ότι έχετε γράψει το έργο της ζωής σας;
-Εγώ προσπάθειες κάνω. Τώρα ποιο είναι το έργο της ζωής μου αν είναι καλό ή κακό αν γράφτηκε ή δεν γράφτηκε… Δεν ξέρω. Προσπαθώ συνέχεια μέχρι που αισθάνομαι την ανάγκη έκφρασης προσπαθώ να γράφω αυτά που θεωρώ ότι μπορεί να είναι αναγκαία και για μένα τον ίδιο και για τον κόσμο. Από κει και πέρα ο κόσμος κρίνει. Το έργο ζυμώνεται στον κόσμο και ο καθένας κρίνει μέχρι εκεί που αντέχει η πλάτη του και το βάρος που κουβαλάει.
-Που πάει η ελληνική μουσική που υπηρετείτε σήμερα;
-Εδώ είναι ο άθλιος ρόλος της πολιτείας και ο ακόμα αθλιότερος των ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνο). Δηλαδή αυτή η αθλιότητα να μην προβάλουν οι σταθμοί τα τραγούδια μας. Νομίζω ότι θα πρέπει να υποχρεωθούνε να καθιερώσουνε ζώνες. Δεν είναι δυνατόν να καρπώνονται τις δημόσιες συχνότητες και να είναι προπαγάνδα εγκλημάτων, του κουρελιάσματος της ψυχής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
-Ή να δίνουν παραγγελίες στους δημιουργούς όπως το Μέγαρο Μουσικής.
-Μα ούτε το Μέγαρο το κάνει αυτό. Εμένα δεν μου είπε ποτέ κανείς από το Μέγαρο έλα να παίξεις κάτι. Γράφω ένα έργο και δεν ξέρω αν θα παιχθεί και κανείς δε λέει τίποτα. Παρέες από δω κι από κει. Έτσι όμως δεν προχωράει καμιά τέχνη.  Το Μέγαρο θα πρέπει να είναι ένας ανοιχτός χώρος για όλους τους μουσικούς και για όλα τα είδη της μουσικής. Και προσπαθώ εγώ με δανεικά να βγάλω μόνος μου το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου. Επιτρέπονται αυτά τα πράγματα; Ενδιαφέρεται κανένας; Το ανακοίνωσα στις εφημερίδες, εδώ εκεί… Τίποτα. Εγώ το ότι στέκομαι όρθιος το οφείλω στην αγάπη του κόσμου. Στη δικτατορία με απαγόρευαν και τώρα δεν με παίζουν. Τι να πω; Και από την άλλη είδατε στο βίντεο στο Ηρώδειο. Ήτανε κατάμεστο 11 Αυγούστου που λείπει ο κόσμος από την Αθήνα. Αυτό είναι που με στηρίζει εμένα. Και ούτε με ενδιαφέρει και τίποτε άλλο στο κάτω κάτω.
-Η καλή λαϊκή μουσική είναι θέμα κοινωνικών συνθηκών;
-Οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις Τέχνες. Αυτές είναι που επιδρούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον καλλιτέχνη θετικά ή αρνητικά και γίνονται σπουδαία έργα ή ανόητα. Είναι η δυνατότητα η εκφραστική που έχουν οι καλλιτέχνες την όλη ατμόσφαιρα να την κάνουνε έργο.
-Σας ευχαριστώ.
-Καλό κουράγιο σου εύχομαι σ’ αυτά που κάνεις.

Ο Κόμης Δελατσίμπιλας

Κακό; Μπα, δε νομίζω... Ιστορική στιγμή; Μπα δε νομίζω... Τότε τι είναι οι διαδραστικοί στα σχολεία μας; Ραπανάκια για την όρεξη. Πρόταση για το περιτύλιγμα. Η ουσία είναι στη διδασκαλία και όχι στην κορνίζα και το περιτύλιγμα. Και τότε γιατί τόσος ντόρος; Ίσως για τα λεφτά που θα έρθουν απ' έξω. Ίσως γιατί υπάρχει αδυναμία για την ουσία που είναι η διδασκαλία και οι σύγχρονες μέθοδοι. Αλλάζουμε (;) ... διαδραστικά; Τι διαδραστικά με ένα εργαλείο που εντείνει την θεατρικότητα της διδασκαλίας και ως εκ τούτου τον δασκαλοκεντρισμό της; Η διδασκαλία, λέει, γίνεται πιο μαθητοκεντρική. Ναι, όσο η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη με τις μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις και την πάταξη στις εξαγγελίες της φοροδιαφυγής και της γραφειοκρατίας.
Τα λύσαμε τα προβλήματά μας;  Θυμίζουμε μήπως τον …κόμη Δελατσίμπιλα (τι σοφίες κρύβονται πίσω από την δήθεν αφέλεια πολλών παλιών ταινιών;).
Το ερώτημα είναι: τι θα δούμε ακόμα, και τι φούμαρα θα φάμε ακόμα στο όνομα του όποιου "εκσυγχρονισμού";
Και για να επανέλθουμε από κει που ξεκινήσαμε: δεν είναι κακή η επιλογή αλλά ιεραρχικά είναι χαμηλής προτεραιότητας.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Γενικώς παρακολουθούμε...

Η Ελληνική Αστυνοµία δεν έχει τη δυνατότητα να επιβάλει τη νοµιµότητα στην επικράτεια. Είναι όµηρος κι αυτή της δυσπραγίας και του µπάχαλου του δηµόσιου τοµέα στον οποίον ανήκει. Όµηρος επίσης µιας συναινετικής παραβατικότητας την οποία µοιράζεται µετους υπόλοιπους πολίτες.

Και όλοι µαζί παρακολουθούµε την πραγµατικότητα να µας κατακλύζει από παντού, έχοντας χάσει ακόµη και τη δύναµη να αναρωτηθούµε πώς φτάσαµε ως εδώ. Γιατί εµείς οι ίδιοι, µε τον τρόπο που συµπεριφερόµαστε στον δηµόσιο χώρο, δείξαµε τον δρόµο στους ταλαίπωρους. Πολύ πριν καταλάβουν οι λαθροµετανάστες τις πλατείες µας είχαµε απαγορεύσει την Αθήνα σε µητέρες µε παιδιά, σε γέροντες, σε πεζούς και σε αναπήρους. Ανεχόµενοι την κάθε λογής παρανοµία – απόδειξη ότι η ανοχή δεν είναι πανάκεια.

Γράφει μεταξύ άλλων στα σημερινά ΝΕΑ ο Τ. Θεοδωρόπουλος στο άρθρο του «στα σύνορα της ανομίας».

Τους βγάζουμε το καπέλο

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (26-11-10)

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Των οικιών ημών ...

Γράφει στο σημερινό κεντρικό της σχόλιο η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ:
"Πράγματι, οι καταλήψεις των σχολείων στις αρχές του χειμώνα κάθε έτους έχουν αποκτήσει ένα
χαρακτήρα εθιμικής εκδήλωσης, που τελικά δεν οδηγεί στη λήψη κανενός ουσιαστικού μέτρου για την παιδεία, καθώς τα αιτήματα είναι συνήθως χωρίς ουσιαστική στόχευση.
Από την άλλη πλευρά, οι εισαγγελικές παρεμβάσεις έχουν δείξει έως τώρα ότι δεν έχουν κανένα
αποτέλεσμα, παρά μόνο την περαιτέρω αναστάτωση της σχολικής ζωής και την ταλαιπωρία ορισμένων
μαθητών για πολλούς μήνες, έως ότου τελικά αθωωθούν από το δικαστήριο".

Νταβαντούρι χωρίς στόχευση (15%  για την Παιδεία, έξω το ΔΝΤ κλπ) εκτός του ότι χάνονται τα μαθήματα στα σχολεία που φοιτούν μαθητές λαϊκών στρωμάτων, αντίθετα από τα καλά ιδιωτικά που δεν έχουν τέτοια προβλήματα, όπως επίσης και τα φροντιστήρια που συνεχίζουν κανονικά το πρόγραμμά τους, ποιοί επωφελούνται από τέτοιες δραστηριότητες; Μήπως που και που θα πρέπει να αναστοχαζόμαστε;

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Ή που θα νικήσουμε ή που θα πεθάνετε

«Με προσπάθεια μπορούμε να αντέξουμε την ανέχεια … των άλλων» έλεγε ο Μαρκ Τουέιν, μας θυμίζει ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ. Αφορμή η άνεση με την οποία εκστομίζονται από το γιαλί της τηλεόρασης οι θέσεις από χορτάτους και ματσούς για τα μέτρα περικοπών, απολύσεων και τα άλλα. Γράφει μεταξύ άλλων:

«Είναι εύκολο να αποδέχεσαι µείωση στις συντάξεις και στους µισθούς, αλλά των άλλων. Και ακόµη ευκολότερο να συνηγορείς υπέρ της περικοπής δαπανών στα νοσοκοµεία ή στα σχολεία. Ιδίως όταν στέλνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο και µετά στο εξωτερικό και δεν έχεις περάσει ούτε απέξω από το Γενικό Κρατικό Νίκαιας.

Με άλλα λόγια: υπάρχει ένα ηθικό ζήτηµαµε όσους συναθροίζουν αβασάνιστα τη γνώµη τους υπέρ των περικοπών λόγω της κρίσης, ενώ οι ίδιοι διαβιούν σε περιβάλλον καλοπέρασης. ∆εν είναι δηλαδή τίµιο να αποφαίνεσαι για εισοδήµατα ίσα µε τον λογαριασµό που πληρώνεις συνήθως για να τσιµπήσεις µε την παρέα σου το µεσηµέρι. Είναι φυσικό ότι στην κοινωνία και στη ζωή εν γένει θα υπάρχουν ανισότητες. Θα συνυπάρχουν επιτυχηµένοι και αποτυχηµένοι, πλούσιοι και φτωχοί, ευτυχείς και δυστυχισµένοι. Απλώς δεν είναι πολύ κοµψό – και καθόλου αποτελεσµατικό – να αποφαίνεσαι από καθέδρας για µια ζωή που δεν έζησες – ή που δεν ζεις πλέον. Είναι πρόκληση, όταν έχεις ένα υψηλό εισόδηµα – ενίοτε απόκρατικούς πόρους –,να βρίσκεις φυσιολογικό ότι τον επόµενο χρόνο θα προστεθούν άλλοι150.000 άνεργοι – ιδίως αν δεν είσαι ένας από αυτούς.

Τον τελευταίο καιρό της κρίσης, ορισµένες ελίτ δείχνουν να απολαµβάνουν την απόσταση που τις χωρίζει από τους πολλούς. Και κατά κάποιον τρόπο θεωρούν εύλογο να µεγαλώσει αυτή η απόσταση, προκειµένου µην επηρεαστεί η δική τουςζωή: όσο περισσότερο κόστος καταβάλλουν οι άλλοι τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να καταβάλουµε εµείς. Αυτή η κάστα αναπτύσσει τα... καλύτερα επιχειρήµατα για τα µέτρα και τις περικοπές. Και µιλάει µε τα πιο συγκινητικά λόγια για τις θυσίες που πρέπει να κάνειο λαός,προκειµένου να σωθεί η οικονοµία».

Πώς το έλεγε ο εκφωνητής του BBC από το Λονδίνο στην μαύρη περίοδο της Γερμανικής Κατοχής: Ή που θα νικήσουμε ή που θα πεθάνετε όλοι εκεί κάτω…

Δύσκολοι καιροί....

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (24-11-2010)

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ο σωστός πατέρας

Του Α. Πετρουλάκη
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (23-11-10)

Κι με φουντούκ' έχουμι...

-Σας βοήθησε το επώνυμό στην εκλογή σας;
-Άλλο αναγνωρισιμότητα και άλλο αναγνώριση. Μην ξεχνάτε γύρισα όλα τα σπίτια, έδωσα περισσότερες από 18.000 χειραψίες(!)

Είναι η αποστομωτική απάντηση του κ Κώστα Μπακογιάννη στο πραγματικά ευφυές ερώτημα  δημοσιογράφου αν τον βοήθησε στην εκλογή του στο Καρπενήσι το επώνυμο του.

Και πολύ καλά κάνει ο κύριος Κώστας να λέει αυτά που λέει. Αφού τους ψηφίζουμε καλά να πάθουμε να μας περνάνε και για μαλάκες.

Προίκες

Του Δ. Χατζόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (23-11-10)

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Διαφωνική ... ορχήστρα

Γράφει ο Ν. Δήμου στο blog του, μεταξύ άλλων:

Η καλή κυβέρνηση πρέπει να είναι σαν μεγάλη ορχήστρα - να παίζει σωστά και αρμονικά. Συμφωνική ορχήστρα την λένε, διότι συμφωνεί...

Όχι διαφωνική όπως είναι η δική μας...

Η αισθητική του τεράστιου και το νταβαντούρι

Αντιγράφουμε την είδηση όπως μεταδόθηκε:

"Τα αποκαλυπτήρια του μεγαλύτερου αγάλματος του Ιησού στον κόσμο πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή στην πολωνική πόλη Σβιεμπόντζιν. Την τελετή παρακολούθησαν χιλιάδες άνθρωποι και οι Αρχές ελπίζουν να αποτελέσει πόλο έλξης το άγαλμα το οποίο είναι σαφώς μεγαλύτερο από το διάσημο άγαλμα του Χριστού στο Ρίο ντε Ζανέιρο της Βραζιλίας.

Το άγαλμα του Σβιεμπόντζιν, στη δυτική Πολωνία, έχει ύψος 33 μέτρα και τοποθετήθηκε στην κορυφή ενός λόφου ύψους 17 μέτρων. Κατασκευάστηκε με ιδιωτικές δωρεές και σχεδιάστηκε από τον ιερέα Σιλβέστερ Ζαβάντζκι.

Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην περιοχή, κρατώντας σημαίες της Πολωνίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι διοργανωτές της εκδήλωσης εκτιμούν ότι οι συγκεντρωθέντες ξεπέρασαν τις 20.000.

Η τοποθέτηση του αγάλματος είχε προκαλέσει πολλές συζητήσεις με τους υπέρμαχους να δηλώνουν ότι θα προσελκύσει πολλούς τουρίστες στη μικρή πόλη, και τους πολέμιους να τονίζουν ότι το άγαλμα είναι κιτς και αποτελεί ντροπή για την πόλη".

Όπου υπάρχει ένδεια ιδεών, χαμηλής ποιότητας αισθητική και πρόχειρες δικαιολογίες περί προσέλκυσης τουριστών: ντοματοσαλάτες, μουστάκια, χοροί, Χριστοί, μακαρονάδες, πίτσες και δεν συμμαζεύεται. Ο καθείς και η αισθητική του ... Το νταβαντούρι είναι το μήνυμα για να παραφράσουμε τον Μακλούαν.

Ποιος είπε ότι η εξέδρα δεν έχει χιούμορ

Ελιά ελιά και Κώτσο βασιλιά φώναζαν οι αντίπαλοι του Βενιζέλου στο δημοψήφισμα για τον βασιλιά.

Έξω οι τσάτσοι του Βαρδινογιάννοι φώναζαν οι οπαδοί του ... ΟΦΗ όταν έπαιζε με τον Παναθηναϊκό.

Σαβουρογάμη Καρεμπέ φώναζαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού στον Καρεμπέ που είχε σύζυγο τη Σκλεναρίκοβα.

Σικαμπάλα Σικαμπάλα μάθε το Ριβάλντο μπάλα!

Γήπεδο στη Σπιναλόγκα! Για το σήριαλ "γήπεδο Παναθηναϊκού"

Όχι στην κομματοκρατία! Όχι στην οικογενειοκρατία! Όχι στην ευνοιοκρατία! Ναι στην αξιοκρατία! Ναι στην αποτελεσματικότητα! Ελιά ελιά και Ντόρας φραπελιά.

Ποιος είπε ότι δεν έχουμε χιούμορ...

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Χαρές...

Μεγάλη η χαρά να συναντάς φίλους... από τα παλιά και νέους και ανθρώπους που έχεις ανταλλάξει απόψεις στο διαδύκτιο και άλλους που δεν έχεις υποψιαστεί...
Η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία διοργάνωσε στη Χαλκίδα (19-21 Νοεμβρίου) το 27ο Πανελλήνιο Συνέδριό της με θέμα "Τα Μαθηματικά και ο δάσκαλος" (πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης).
Ρένια, Πόπη, Κατερίνα, Αντρέα, Γιάννη, Γιώργο, Δημήτρη ... ώρα καλής σας.
Σάκης ή Δασκαλάκης; ... Μα ποιος είναι ο Σάκης;

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Ποιος είπε ότι τελείωσε ο Χάρι Πότερ;

Με το δηκτικό του χιούμορ σχολιάζει ο Θέμος στην ηλεκτρονική έκδοση του Πρώτου Θέματος:

"Ο προϋπολογισμός του 2011, που κατέθεσε ο κ Γ. Παπακωνσταντίνου διαψεύδει και εκθέτει βαρύτατα τις διεθνείς Κασσάνδρες: Να δούμε τώρα που θα τρέχουν να κρυφθούν όσοι έλεγαν ότι τέλειωσε μια και καλή η σειρά του Χάρι Πότερ

Υ.Γ.: Το τελευταίο του έργο του οποίου λέγεται «οι κλήροι του θανάτου». Σκεφθείτε την συνέχεια!

Θ.Α."

Ο τίτλος του άρθρου "Διαψεύσθηκαν οι Κασσάνδρες". Ποιος θα τόλεγε... κι εσύ τέκνο Θέμο;

Ξανά η δημοσιογραφία

Όλοι μας ζούμε εκτός από τα χάλια της οικονομίας και την ξευτίλα της δημοσιογραφίας. Του άλλου πυλώνα της δημοκρατίας. Και δεν εννοούμε τους ερασιτέχνες των blog, των ραδιοφωνικών εκπομπών και των αυτόνομων εκδόσεων, όπου είσαι ότι δηλώσεις. Εννοούμε τους επαγγελματίες της ΕΣΗΕΑ και των έγκριτων εφημερίδων (και ας μη χρησιμοποιούμε επιτέλους τον όρο "έγκριτος" ταυτίζοντάς τον με το "πολύχρονος". Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο). Και πάλι ο ρόλος των δημοσιογράφων. Ο Προκόπης Δούκας επαναφέρει το θέμα –τι να επαναφέρει δηλαδή σε ένα θέμα διαρκώς ανοιχτό…
Μεταξύ άλλων γράφει στο site του σε ανάρτηση με θέμα «Η δημοσιογραφία και η κρίση»:  

«…Ο ρόλος του δημοσιογράφου, κατά την άποψη μου, δεν είναι μόνον αυτός της καταγραφής της πραγματικότητας (μέσω της πολυφωνίας βέβαια), αλλά είναι και παιδευτικός - όπως άλλωστε και του πολιτικού, του “ταγού”. Οφείλει να σταθεί ιδιαιτέρως κριτικά απέναντι στις πράξεις και στις παραλείψεις της εξουσίας, απαιτώντας πάνω απ' όλα διαφάνεια. Και από την άλλη, σε μια στιγμή κρίσης, οφείλει να σταθεί με ψυχραιμία πάνω από τις φωνές της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, από τις οποίες βρίθουν τηλεοπτικά πάνελ, “δήθεν σατιρικές” εκπομπές και σοβαροφανή (και μη) δελτία ειδήσεων. Περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας, να αρνηθεί να χαϊδέψει αυτιά, “να πάρει το μέρος του κοσμάκη”, να καταδικάσει αβασάνιστα. Ο δημοσιογράφος οφείλει να αρνηθεί τις κομματικές ακρότητες, την ένταξη στα παραταξιακά στρατόπεδα και τις κραυγές ενός χρεωκοπημένου συνδικαλισμού.

Και να αναζητήσει, μέσα σε όλα τα παραπάνω, τις αιτίες για τις οποίες φτάσαμε στην κρίση και στο μνημόνιο. Να τις αναδείξει, είτε προέρχονται από τα δεξιά, τα αριστερά ή το κέντρο - γιατί σχεδόν παντού είναι οι ρίζες τους….».

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Παραδείγματα υποκριτικής τέχνης

Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης στο σημερινό ΒΗΜΑ στο άρθρο του με τίτλο "Είναι πολλοί ... οι Αυστριακοί":
 
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις οικονομικές υποθέσεις της χώρας γνωρίζουν τώρα πια ότι η ελληνική πολιτική έχει κάνει κεφαλαιώδη λάθη, τα οποία θα πληρώνει η ίδια και ιδιαίτερα ο ελληνικός λαός για πολλά-πολλά χρόνια. Το βασικό λάθος ορίζεται από το γεγονός ότι πρώτα ο Κώστας Καραμανλής άφησε τα δημοσιονομικά πράγματα να ξεχειλώσουν και να γίνουν εκρηκτικά και ακολούθως ο κ. Παπανδρέου δεν πήρε αμέσως τη γενναία απόφαση να τα εξυγιάνει και να λάβει χωρίς φόβο τα απαιτούμενα μέτρα.

Και αντίστοιχη ευθύνη έχουν επίσης οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, μηδέ της Αριστεράς εξαιρουμένης, οι οποίες στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης ιδεολογικής διαφοράς και στο όνομα της υποτιθέμενης εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων δεν απέκτησαν ποτέ κουλτούρα νοικοκυριού, ούτε άσκησαν πραγματικό έλεγχο στα δημόσια οικονομικά.

Από εκεί και πέρα φθάσαμε στο μεγάλο κακό του περασμένου Μαΐου, όταν υπό καθεστώς πίεσης, με το μαχαίρι στον λαιμό, υποχρεωθήκαμε σε μια άκρως προβληματική συμφωνία, η οποία προβλέπει τμηματική καταβολή των δόσεων του τριετούς δανείου των 110 δισ. ευρώ ανάλογα με την πρόοδο των εργασιών.
Το κακό μάλιστα είναι ότι αυτή η σύμβαση δεν εξαρτάται από έναν αντισυμβαλλόμενο αλλά από πολλούς και διαφορετικούς, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να αμφισβητούν και να θέτουν τη χώρα υπό ομηρεία και διαρκή αγωνία, όπως συνέβη τώρα με τους Αυστριακούς, καθ΄ υπόδειξη προφανώς των Γερμανών. Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα απώλεσε την εθνική κυριαρχία της, τόσο έναντι του ΔΝΤ όσο και έναντι όλων των κυβερνήσεων της ευρωζώνης. Ολοι όσοι συμμετέχουν και στηρίζουν με τον οβολόν τους τον μηχανισμό διάσωσης, Γερμανοί, Αυστριακοί, Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Βέλγοι, Ολλανδοί, Λουξεμβούργιοι, Σλοβάκοι, Σλοβένοι, Φινλανδοί, Ιρλανδοί, Κύπριοι και Μαλτέζοι, έχουν λόγο και επιρροή πάνω μας, μπορούν να επιδράσουν επί της χώρας, να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν, να διεκδικήσουν, εν τέλει να αποφασίσουν για την τύχη μας. Είναι αυτό μέγα βάρος και φαίνεται μόλις τώρα.

Και το φέρει όλο το πολιτικό σύστημα, από τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά και την Ντόρα, ως τον Αλέκο, την Αλέκα, τον Αλέξη και τον Καρατζαφέρη. Ολοι, στο μέτρο που τους αναλογεί, έχουν μερίδιο ευθύνης και οφείλουν να συμπεριφερθούν αναλόγως αν πραγματικά νιώθουν ευθύνη για τη χώρα και τους πολίτες της. Τα υπόλοιπα είναι για τα κανάλια και τις φαρσοκωμωδίες που κάθε βράδυ ανακυκλώνουν, με συνομιλητές που θα έπρεπε να είχαν διαλέξει καριέρα υποκριτικής, παρά οτιδήποτε άλλο.

Εε όχι και ο Ούγκο

Λέει ο Ούγκο Τσάβες: Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα... γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι' αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Στον απόηχο των μηνυμάτων

Γράφει ο Γραμματικάκης στο site protagon.gr για «το μήνυμα που έλαβα εγώ».
Σημειώνει μεταξύ άλλων:
«Ο Πρωθυπουργός μας, τα κόμματα και οι υποψήφιοι, οι εκπρόσωποι και οι συνδικαλιστές, οι απρόσωποι και οι δημοσκόποι, ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θεώρησαν ως πρώτιστο καθήκον τους να αναλύσουν το «μήνυμα», να το προεκτείνουν, να το τυλίξουν με σημαίες και ιαχές.

Κανείς δεν σκέφτηκε εμένα, τον απλό ψηφοφόρο και το αντίστροφο μήνυμα που έλαβα εγώ, ο υποφαινόμενος. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι το μήνυμα, που έλαβα εγώ - από τις εκλογές και τα κόμματα, από τους υποψηφίους και τα τηλεοπτικά παράθυρα - έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από εκείνο που έστειλα ως ψηφοφόρος, είναι καθοριστικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον του έθνους. Το άλλο, ξεχάστηκε κιόλας».
Οι παρατηρήσεις του για το μήνυμα είναι οι παρακάτω έξι:
1. Τα βράδια των εκλογών κι ενώ περιέτρεχα τα τηλεοπτικά παράθυρα, αισθάνθηκα ότι είχε γίνει μια νεκρανάσταση των ζόμπι. Μια πραγματική, εφιαλτική ανάσταση των ξεχασμένων ζόμπι! Ο πολιτικός μας κόσμος: τι μικροκομματικές ερμηνείες των “μηνυμάτων”, τι φλύαρη κενολογία, τι φθαρμένη μαγνητοταινία στα χείλη, τι αναισθησία απέναντι στο ζοφερό παρόν, που εκείνος –ο πολιτικός κόσμος- δημιούργησε. Εστω λοιπόν: δεν θεώρησαν ότι έπρεπε να παραιτηθούν από τα κομματικά τους αξιώματα, ούτε να μειώσουν τα προνόμια τους. Καθώς όμως η θύελλα σαρώνει τα σπαρτά και τους ανθρώπους, δεν μπορούν τουλάχιστον να πουν ένα όχι στα μικρόφωνα, να ψελίσουν ένα συγγνώμη στους πολίτες;

2. Το μήνυμα της αποχής: η αξία του δεν έγκειται στα ποσοστά, ούτε στην χωροταξική του κατανομή. Η αξία της αποχής έγκειται στην σιωπή, στην εκκωφαντική δύναμη της σιωπής. Ευτυχώς, η αποχή δεν έχει - ούτε μπορεί να έχει - εκπροσώπους, δεν ερμηνεύει τη στάση της, δεν διεκδικεί μια θέση στα τηλεπαράθυρα. Η αποχή –ευτυχώς- δεν ακούει τις φλυαρίες, ούτε τις εκκλήσεις. Είναι απλώς η βουή των πλησιαζόντων γεγονότων.

3. Οι κυβερνητικοί βουλευτές και τα στελέχη –τι χάρμα μετάλλαξης! Πως υπερασπίζονται όσα μέχρι χθές λοιδωρούσαν, πόσο εύκολα ξεχνούν τις χθεσινές τους υποσχέσεις. Ας μην υποκρίνονται τουλάχιστον. Λίγοι –το ξέρω!- ενδιαφέρονται πραγματικά για την σωτηρία της πατρίδας, για να αποφευχθούν τα χειρότερα από όσα μας μέλλονται. Τη δική τους σωτηρία επιδιώκουν οι πολλοί, στην πολιτική τους επιβίωση αποβλέπουν. Αυτό, τουλάχιστον, θα ήταν μια ομολογία κυνική αλλά ανθρώπινη. Τα υπόλοιπα είναι μια αφόρητη υποκρισία.

4. Αυτή η «ολική επαναφορά» της Νέας Δημοκρατίας, τι εύστοχος χαρακτηρισμός! Ολική επαναφορά: στον λαϊκισμό και την αυταρέσκεια, στην ανευθυνότητα και την υποκρισία. Αυτοί, οι εναντίον του μνημονίου, αποδείχθηκαν απλώς αμνήμονες: του τρόπου που κυβέρνησαν την χώρα, των ερειπίων που άφησε η άτακτη φυγή τους.

5. Οι ηττημένοι των εκλογών: όχι, δεν είναι τα κόμματα εξουσίας, ούτε ο δικομματισμός –μην σας παραπλανούν! Ο πραγματικός, ο μεγάλος ηττημένος των εκλογών είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι παράλληλες του συνιστώσες, εντός η εκτός. Διότι μες στην ιστορική τους ακινησία, δεν είχαν καν δίλλημμα: αν η Αθήνα παρέμενε με τον Δήμαρχο της απαξίωσης και της φθοράς, ούτε αν στην Θεσσαλονίκη επικρατούσε ο Ανθιμος και οι αφορισμοί του. Πλην Λακεδαιμονίων, λοιπόν – τι κρίμα! Ναι, πλην Λακεδαιμονίων, όπως πάντα, φοβούμαι για πάντα.

6. Ετσι, λοιπόν: η ελπίδα δεν προήλθε από τους κομματικούς διαδρόμους, δεν χάιδεψε τα αυτιά της εξουσίας η των μέσων ενημέρωσης, δεν κολάκεψε τις αδυναμίες μας. Η ελπίδα, στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, ήρθε από ψυχωμένους ανθρώπους, από την δύναμη των ονείρων, από το χάσμα με τους «άλλους». Αν έλθει και πάλι η ελπίδα στην χώρα, την χώρα μας, με τον ίδιο παράδοξο τρόπο θα έλθει, με τα ίδια ανεπαίσθητα βήματα.
Και τι να προσθέσουμε;…

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Τα ρέστα σας κ Ρουμελιώτη

Αξίζει να διαβαστεί αυτούσιο το άρθρο του Αντρέα Ρουμελιώτη στη σημερινή Ελευθεροτυπία, με τίτλο "σα να μη συνέβη τίποτα".

"ΕΤΣΙ είναι αυτά τα πράγματα φιλαράκο μου... Εσύ νόμισες πως με την αποχή σου θα πάρουν το μήνυμα. Οτι θ' ακούσουν τη σιωπηρή πλειοψηφία πριν αρχίσει να ουρλιάζει. Αλλά φευ! Εκείνοι συμπεριφέρονται πάλι σαν να μη συνέβη τίποτα.
ΔΥΟ φορές τους γύρισες την πλάτη κι εκείνοι πανηγυρίζουν για το θρίαμβό τους. Για τη μεγαλειώδη νίκη τους!.. Με την αρωγή των media φυσικά. Τα οποία αποσιωπούν, υποβαθμίζουν, προσπερνούν, κοινώς «κάνουν γαργάρα» το γεγονός ότι οι... θριαμβευτές τους ψηφίστηκαν μόλις από το 12%-18% του εκλογικού σώματος.
ΕΤΣΙ είναι αυτά τα πράγματα φιλαράκο μου... Σημασία έχει πάντα ποιος είναι ο νικητής. Εκείνος που θα παραλάβει τα κλειδιά, θα έχει το ταμείο και θα κάνει κουμάντο. Εκείνος που θα αποφασίζει για σένα χωρίς εσένα. Ο οποίος, βεβαίως βεβαίως, είναι και μεγάθυμος. Δηλώνει ανερυθρίαστα πως κατανοεί τους λόγους της αποχής σου και σε προ(σ)καλεί ν' αλλάξεις στάση και να συμμετέχεις. Στο πλευρό του...
ΤΑ παπαγαλάκια του όμως σπεκουλάρουν πως είσαι αδιάφορος, απολίτικος, αποστασιοποιημένος, παθητικός και απογοητευμένος ή και σχεδόν βολεμένος στην ιδιωτεία σου. Κάτι σαν ηλίθιος. Βλαξ δηλαδή! ΠΟΥ όχι μόνο δεν αντιδράς και δεν διαμαρτύρεσαι για όσα σου (μας) συμβαίνουν αλλά είσαι ένας κακομοίρης, ένας μαλάκας και μισός, ο οποίος βουλιάζει στον καναπέ του και καταβροχθίζει τα σκουπίδια της μεσημεριανής τηλοψίας. Το πολύ πολύ να χρειαστεί να σου βουλώσουν το στόμα με μια χαζοχαρούμενη μαγειρική εκπομπή. Ούτε για τάλεντ σόου δεν αξίζεις του λόγου σου. Γιατί τότε θα πήγαινες φορώντας ψηλοτάκουνα και το καλό σου ταγεράκι για να ψηφίσεις το ίνδαλμά σου: τον Ψινάκη...
ΠΩΣ να υπερασπιστώ; Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε επέπληξε. Ψιθύρισα δυο-τρία φωνηεντάκια, αλλά οι απανταχού θριαμβευτές δεν χαμπαριάζουν από τέτοια. Είπα με το ζόρι προσπαθείς να συγκρατήσεις τον θυμό και την οργή σου. Πως είσαι έμπλεος άγχους, ότι ζεις μες στην ανασφάλεια, την αγωνία και το φόβο για το αύριο. Πως είσαι δύσθυμος, μανούρης, στραβωμένος με όλα, ότι σου 'χουνε σπάσει τα νεύρα και συνήθως ξεσπάς σε λάθος ανθρώπους. Σαν λιοντάρι στο κλουβί είσαι.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ να τους πω ότι θα 'πρεπε να σε ευγνωμονούν που καταφέρνεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και δεν αντέδρασες σπασμωδικά, ασύμμετρα, τυφλά. Ισχυρίστηκα πως είσαι ένας άνθρωπος μορφωμένος, καλλιεργημένος, με επίγνωση της κρισιμότητας, που δεν αντιδράς γιατί νιώθεις αμήχανος, γιατί δεν έχεις - δεν βλέπεις αυτή τη στιγμή βιώσιμη εναλλακτική.
ΤΟΥΣ είπα ότι οφείλουν ν' αφουγκραστούν τη σιωπή σου, να κρυφακούσουν και τα μπινελίκια που ξεστομίζεις όταν μουρμουρίζεις. Να σε σεβαστούν τουλάχιστον! Να ενδιαφερθούν που ανεβάζεις πίεση, που δεν μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια από το άγχος, που έφτασες να ζητάς τη βοήθεια ψυχίατρου. Να συμμεριστούν την αγωνία σου για το μέλλον των παιδιών σου, τον αγώνα που δίνεις καθημερινά για την επιβίωση. Τους έγραψα ότι όταν η πλειονότητα των πολιτών γυρίζει την πλάτη στο υπάρχον πολιτικό σύστημα αυτό δεν είναι μόνο απαξιωτικό, αλλά και επικίνδυνο. Αλλά...
ΞΕΡΩ ότι κανείς θριαμβευτής δεν διέθετε ποτέ ευαίσθητα αυτιά για να τ' ακούσει αυτά. Οι κάθε είδους και στιλ εξουσιαστές ευελπιστούν πως όσοι έχουν ξαπλώσει στους καναπέδες δεν πρόκειται να σηκωθούν· θα τους πάρει σε λίγο ο ύπνος από την τηλεόραση. Εγώ όμως, που σε γνωρίζω καλά, θέλω να πιστεύω ότι όταν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, με κάθε τρόπο θα αντιδράσεις και θα αναζητήσεις καλύτερη τύχη κάπου. Θα φύγεις στο εξωτερικό; Θα αλλάξεις δουλειά και θα «ανακαλύψεις» νέο εισόδημα; Ελπίζω στην ευρηματικότητά σου. Κάτι πάλι θα σκαρώσεις και χωρίς τη βοήθειά τους θα επιβιώσεις".

Μέσα τα κεφάλια

Του Πάνου Μαραγκού
Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ (16-11-2010)

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ο λαός εμίλησε

Η Λ. Κέζα εφιερώνει και το σημερινό της άρθρο στο ΒΗΜΑ στον πολιτισμό που ... περιμένει το δήμο Αθηναίων με τον Ψινάκη επικεφαλής. Καταλήγει:
 
Ο κ. Ηλίας Ψινάκης πέτυχε όσα δεν κατάφερε η αντίζηλός του στους κόλπους της Ακροδεξιάς, όσα δεν πέτυχε η τραγουδίστρια που νιαούριζε «σταυρώστε με, σταυρώστε με, στα χέρια σας σηκώστε με». Αν μην τι άλλο, πρέπει να αναγνωρίσουμε στον λαοφιλή μάνατζερ ότι κατάφερε να πουλήσει την εικόνα του. Από τις πίστες στα πλατό και από τα πλατό στα αξιώματα. Ενα είναι βέβαιο, ότι ο νέος δημοτικός σύμβουλος θα είναι στα καθήκοντά του τόσο σοβαρός όσο υπήρξε και σε άλλες δημόσιες θέσεις. Τελικά το να πολιτεύεται κανείς είναι εξίσου κρίσιμο με το να γίνεται μέλος στην επιτροπή ενός σόου.

Το αξιοθαύμαστο στον κ. Ηλία Ψινάκη είναι η εξειδίκευση. Δεν πολιτεύεται για να γίνει αντιδήμαρχος Καθαριότητας, ούτε για βρει καταλύματα στους άστεγους. Δεν θα άντεχε τις μυρωδιές... Θέλει να γίνει αντιδήμαρχος Πολιτισμού, και να προωθήσει την εικόνα της Αθήνας στα πέρατα του κόσμου. Επειδή οι πρωτευουσιάνοι παραμένουν βαθιά επαρχιώτες, έχουν αποδεχθεί αμάσητο τον κοσμοπολιτισμό του. Δεν αντιλέγουμε, είναι απίστευτα χαριτωμένος και οι ατάκες του (καίτοι παλαιομοδίτικες)

είναι γρήγορες και σπιρτόζικες. Αρκεί όμως το προσωπικό θάμπος για να γίνει η Αθήνα ένας ελκυστικός προορισμός; Μπορεί να λειτουργήσει η πολιτική με όρους σοουμπίζ; Ακούγεται ελαφρώς πιο περίπλοκο να γίνει η Αθήνα ταξιδιωτικός προορισμός και σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό από το να κάνει μερικά εξώφυλλα ένας τραγουδιστής σε ντόπια έντυπα.

Ας αποδεχθούμε ότι ο κ. Ψινάκης θα είναι ένας πειστικός πρεσβευτής της πόλης. Τι είδους πολιτισμό θέλει να προωθήσει στο εξωτερικό; Τον πολιτισμό της Τζούλιας Αλεξανδράτου, των σκυλάδικων, ή μήπως της σκυλοπόπ; Πέρασε η εποχή της απενοχοποίησης, τότε που ήταν στη μόδα να φεύγει κανείς από το θέατρο της Ξενουδάκη για να πάει στις πίστες της Εθνικής οδού. Νίκησε η ευτέλεια. Η εκλογική αποθέωση του κ. Ψινάκη δείχνει ότι η επικρατούσα αισθητική είναι αυτή που προβάλλεται από τα κανάλια. Ο κριτής των τηλεοράσεων είναι πολύ πιο αστραφτερός από τους κρινόμενους, όμως αυτό δεν λέει πολλά για τη νίκη του. Ο κ. Ψινάκης σταυρώθηκε συγκριτικά, ως καλύτερος από τους επαγγελματίες πολιτικούς. Εκείνος είναι ο εσταυρωμένος, οι άλλοι οι περιφρονημένοι.

Πως θα περάσει η τετραετία...

Του ΚΥΡ
Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ (14-11-2010)

Το λάθος ποντίκι

Μου άρεσε πολύ, το βρήκα άκρως ευρηματικό για τίτλο άρθρου για να περιγραφεί η τεχνοφοβία. Το βρήκα σε άρθρο στο σημερινό ΒΗΜΑ:
"Όταν φοβόμαστε το 'λάθος' ποντίκι"
Η τεχνοφοβία είναι μια «πάθηση» της εποχής. Συνοδεύεται από άγχος και απέχθεια για τις ηλεκτρονικές συσκευές και, όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες, έχει τη ρίζα της στην εμβρυϊκή ζωή.
 

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Δια παν ενδεχόμενο

Γιατί ανάβεις κερί στο τζαμί, στην εκκλησία, στην παγόδα και στη συναγωγή,
ρώτησαν τον Γουντι Άλλεν.
-Για να μην χάσω τον παράδεισο για τυπικούς λόγους....
Φωτογραφία από το πρωτοσέλιδο της ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
Λεζάντα: Κοινή προσευχή όλων των θρησκευτικών εκπροσώπων
στη Βηθλεέμ για να ... βρέξει.
Τώρα είναι πλέον σίγουρη η βροχή.

Λαγός την πτέρην έσειε

Του Δ. Χαντζόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (13-11-10)

Ποδοσφαιρικά

Γράφει ο Γιώργος Αρκουλής στη Ζούγκλα στο άρθρο του "Επιτέλους εισαγγελέας" για τα ωραία που κι εμείς αναφέραμε για τα μπουμπούκια που κάνουν τους επικεφαλής του ποδοσφαίρου στη χώρα μας:

"Ο αθλητικός εισαγγελέας, στηρίχτηκε -όπως έγινε γνωστό αρμοδίως- σε δημοσιεύματα του Τύπου, μετά από εξώδικο του Παναθηναϊκού προς την διοργανώτρια κλπ. Όμως, το ίδιο πρόσωπο, αν είχε κάθε δικαίωμα, δεν έλαβε υπόψη του δημοσιεύματα, φωτογραφίες και τηλεοπτικές εικόνες, όταν ο διευθυντής ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού, Αναστάσιος Μητρόπουλος, πέταξε το παπούτσι σε φιλάθλους του Παναθηναϊκού, στο πλαίσιο του πρόσφατου ντέρμπι της Καλογρέζας.

Ο Τάσος έμεινε ατιμώρητος, επειδή -λέει- το συμβάν δεν σημειώθηκε στο φύλλο αγώνος!!!
Μεταξύ μας, καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, διότι θα τον στεναχωρούσαν τον Τάσο, παραμονές του γάμου του με την Νένα Χρονοπούλου…

Κατά τα άλλα, οι σαθρές ιστορίες με τα περίεργα στοιχήματα σε κάπου 40 αγώνες ελληνικών πρωταθλημάτων, παραμένουν σε συρτάρια και ξευτιλίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο εντός και εκτός συνόρων".

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Ψήφος για την εικόνα

Το σημερινό άρθρο της στο ΒΗΜΑ η Λ. Κέζα το αφιερώνει στην εκλογή του Ψινάκη. Έχει τίτλο "εκλεγμένο σταριλίκι" και καταλήγει:
"Θα ήταν βιαστικό και επιπόλαιο το συμπέρασμα ότι ο κ. Ψινάκης ψηφίστηκε για να σπάσουν πλάκα οι Αθηναίοι. Δεν χρειαζόταν να τον σταυρώσουν για να τον απολαύσουν, όλο και από κάπου ξεπετάγεται ως μέλος κάποιας αδιανόητης τηλεοπτικής επιτροπής. Τον ψήφισαν γιατί έχει τα δικά του λεφτά- δεν θα χρειαστεί να κλέψει το δημοτικό ταμείο για να χτίσει σπίτι. Τον ψήφισαν γιατί είναι ειλικρινής- ακόμη και σε πεδία που μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Τον ψήφισαν γιατί αυτοσαρκάζεται- ενώ οι γραβατωμένοι διαψεύδουν το παραμικρό ψεγάδι που τους αποδίδεται. Τον ψήφισαν επειδή απαξιώνουν τους αληθινούς πολιτικούς, τον ψήφισαν γιατί δεν μπορεί να βλάψει την Αθήνα. Η πόλη έχει πιάσει πάτο.

Οι προγραμματικές δηλώσεις του κ. Ψινάκη είναι προσεκτικές. Δεν λέει ότι θα μετατρέψει το γκέτο σε λουλουδούπολη, δεν λέει ότι θα φτιάξει παιδικό σταθμό σε κάθε γειτονιά και πισίνα σε κάθε ταράτσα πολυκατοικίας. Ο μάνατζερ μιλάει για την «εικόνα» της Αθήνας. Την εικόνα θα ρετουσάρει, την εικόνα θα μοντάρει, την εικόνα θα προωθήσει. Η απεικονική πραγματικότητα φαίνεται να έχει πέραση".

Διλήμματα και αδιέξοδα

Διλήμματα; Διλήμματα. Γεμάτη η ζωή μας. Γεμάτη από στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Δεν παίρνεις απόφαση; Μη διαμαρτύρεσαι που θα σύρεσαι από δω κι από κει. Θα σε πάνε χωρίς να το θέλεις.
Όλα σε δίλημμα. Από την υγεία μας και τη δουλειά μας μέχρι την καθημερινότητα και τα παιδιά μας. Τα διλήμματα προκύπτουν από την ίδια τη ζωή. Θέλεις δεν θέλεις. Αν δεν επιλέξεις θα το κάνουν άλλοι. Η δύναμη των άλλων θα παρασύρει την αδράνειά σου και το αδιέξοδό σου θα το κάνει πιο αδιέξοδο.
Και στις κάλπες: Κρυπτόμενος από τις ευθύνες σου καταλήγεις στην αγκαλιά των αδιεξόδων.

Ανέξοδοι λεονταρισμοί

"Επειδή όμως οι ανέξοδοι λεονταρισμοί πίσω από κλειστές πόρτες και εκτός πρακτικών με επιλεκτικές και αποσπασματικές "διαρροές" προς τον Τύπο, με στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων, πρέπει κάποια στιγμή είτε να σταματήσουν είτε να συνοδεύονται και από το ανάλογο κόστος...".

Ποια άλλη όψη της κοινωνίας μας; Αυτή είναι η όψη της κοινωνίας μας. Η ίδια όψη από παντού κι αν την κοιτάξεις. Κάθε λεφτάς και ... πρόεδρας. Και απόψεις, και τσαμπουκάδες, και ιδιωτικοί στρατοί οπαδών που τα κάνουν λαμπόγιαλο τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι και ψάχνουμε να βρούμε άκρες στη σαπίλα. Και τους βγάζουνε στα κανάλια να διατυπώσουν απόψεις. Και τους κάνουνε πηχιαίους τίτλους τις απειλές μετά φωτογραφιών και πούρων. Ααα να χαθούνε όλοι τους.

Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι

Θλίβομαι βλέποντας τον αναιδή τηλεοπτικό αστέρα να έρχεται πρώτος σε ψήφους, τον βαστάζο του βουλευτή στην κορυφή, τον νεαρό γιο της βουλευτίνας άρχοντα εκλεγμένο.
Τον Λαυρέντη, που ξέρω τι κάθαρμα είναι, πρώτο πολίτη. Γινόντουσαν και άλλοτε. Γίνονται και εις Παρισίους. Με ενοχλεί όμως που γίνονται εδώ και τώρα.

Αυτούς εμπιστευόμαστε...

O Πιπερόπουλος, κι αυτός γνωστότερος στους περισσότερους λόγω των εμφανίσεών του στα τηλεοπτικά παράθυρα και πάνελ, ανακάλυψε το ζεστό νερό.
«Στην εποχή των τηλεοπτικών παραθύρων» λέει, «στα «πρωινάδικα», στις μεσημβρινές εκπομπές σαχλαμάρας και σε πολλές νυχτερινές «σοβαροφανείς» εκπομπές πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού τίποτε όσοι και όσες συμμετείχαν έγιναν πρόσωπα γνωστά και, επικοινωνιακά, κέρδισαν την συμπάθειά μας, ακόμα και όταν αυτογελιοποιήθηκαν, δεν είπαν τίποτε ή είπαν και ξε-είπαν κάθε 3 λεπτά της παρουσίας τους στα στούντιο!...» (…)
«Και σε αυτές τις εκλογές επιλέξαμε κιόλας την περασμένη Κυριακή και πολλοί θα επιλέξουν και θα ψηφίσουν την ερχόμενη Κυριακή το περίβλημα, την επιδερμίδα της τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας αγνοώντας ότι επιλέγουν αυτούς και αυτές που η ελληνική τηλεόραση καθιέρωσε και αποτελούν τον πολύ, μα πάρα πολύ επικίνδυνο σύγχρονο «ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ» καθώς η κάλπη δεν είναι το μηχανάκι της AGB, αλλά η σκληρή πραγματικότητα τοποθέτησης σε θώκους εξουσίας ανδρών και γυναικών που θα κρίνουν το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας…».
Άμα λείπουν οι ηγέτες, τα οράματα και η Παιδεία τι θέλετε να ψηφίσει ο κόσμος κύριε Γιώργο μας; Όταν ευχόμαστε «να περνάτε καλά», όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στα σχολεία επίσης για να περνάνε καλά, αν το μόνο που μας νοιάζει είναι η ψυχαγωγία, ο φραπές, το ποτό κι ο χαβαλές… Όταν μιλάμε για τους τηλεοπτικούς αστέρες με τα μικρά τους ονόματα (ο Ηλίας, η Ρούλα κλπ), γιατί μας είναι τόσο οικείοι, τι ψάχνουμε να βρούμε; Αυτούς ξέρουμε, μ’ αυτούς σκεφτόμαστε, αυτούς εμπιστευόμαστε.
Βοήθειά μας.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Κοινωνικές διαταραχές

Το διαβάσαμε στη στήλη του Κ. Βίδου στο ΒΗΜΑ: "Σε φυλάκιση δύο ετών καταδικάστηκε στην Κίνα ο δημιουργός ιστοσελίδας για την ενημέρωση όσων αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας από το επιμολυσμένο με μελαμίνη γάλα. Ο Ζάο Λιανάι κρίθηκε ένοχος για «πρόκληση κοινωνικών διαταραχών». Ετσι λένε τα απολυταρχικά καθεστώτα την ενημέρωση".

Οι βρωμιές στα πεζοδρόμια και το Μνημόνιο

Στο παραβάν των εκλογών για την ανάδειξη των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης αρκετοί θα δυσκολευτούν και ετούτη την Κυριακή να δουν πέρα από το Μνηµόνιο.

"Δυσκολεύονται να τιθασεύσουν το θυµικό τους ή να χειραφετηθούν από την κοµµατική τους αγέλη. Κάποιοι – όχι λίγοι – ξεχνούν το αντικείµενο αυτών των εκλογών, πέρα από διλήµµατα, συνθήµατα και µακιαβελικές σκοπιµότητες.

Οµως, όλοι, δεξιοί και αριστεροί, απολιτίκ και στρατευµένοι, στην ίδια πόλη ζουν. Και για να φτάσουν στην κάλπη, τα ίδια σκατά πατούν στα ίδια πεζοδρόµια" καταλήγει στο άρθρο του στα σημερινά ΝΕΑ, το οποίο ασχολείται με την Αθήνα και την Αττική, ο Μ. Τσιντσίνη.

Σφυρίζοντας αδιάφορα

O Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ υποστηρίζει ότι οι σχέσεις πρωθυπουργού και υπουργών είναι αντίστροφες από τις συνήθεις. Δηλαδή ενώ συνήθως οι υπουργοί και η ηγετική ομάδα βγαίνει μπροστά να καλύψει τον πρωθυπουργό τώρα συμβαίνει το αντίθετο.
«… αντί για ηγετική οµάδα, δεν έχουµε παρά διάφορους «συνεργάτες του Πρωθυπουργού», άσχετο αν ορισµένοι εξ αυτών υποδύονται και τους υπουργούς. Στα εύκολα, η παρουσία τους µπορεί να αποδεικνύεται αρκετή για να τρέχουν τα πράγµατα. Στα δύσκολα, όµως, ούτε µπορούν ούτε αρκούν – και τότε αυτήν την ανεπάρκεια καλείται να υπερκαλύψει ο Πρωθυπουργός.

Τώρα, όμως, έχουµε µπει στα δύσκολα. Και τη λύση µπορεί να τη δώσει µόνο ο Πρωθυπουργός. Από τη λύση που θα δώσει εξαρτάται το αποτέλεσµα της προσπάθειας που έχει αναλάβει», καταλήγει στο άρθρο του.

Η ερμηνεία εύκολη: προφανώς αντιλαμβάνονται πως οποιαδήποτε πρωτοβουλία τους φέρει στο προσκήνιο με τις συνθήκες που επικρατούν θα υπογράψουν και την πολιτική τους καταδίκη. Αυτός είναι και ο λόγος κατά την άποψή μας που κάνουν που δεν καταλαβαίνουν σφυρίζοντας αδιάφορα.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Γιατί να το κρύψωμεν;

Το βραβείο του «Καλύτερου Μουσείου του Κόσμου» κέρδισε το Μουσείο της Ακρόπολης στον διαγωνισμό που πραγματοποίησε η Ένωση Δημοσιογράφων Τουριστικών Συντακτών Βρετανίας.

Η βράβευση απέσπασε ευμενή σχόλια σε τηλεοπτικούς σταθμούς της Βρετανίας, με την επισήμανση ότι το γεγονός δίνει νέα δυναμική στο αίτημα της επιστροφής των Μαρμάρων στην Ελλάδα, όπως ανέφεραν Βρετανοί σχολιαστές.

Σοφός ο λαός

Tου Η. Μακρή
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (9-11-2010)

Είναι σκληρή η πραγματικότητα

Τι να κάνουμε; Αυτοί είμαστε. Αντιγράφω από τον ΒΗΜΑτοδότη:

"Γιορτή Δημοκρατίας; Μάλλον ριάλιτι Δημοκρατίας. Ο κ. Ηλ. Ψινάκης ως χθες το βράδυ ήταν πρώτος σε σταυρούς δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα με τον συνδυασμό του κ. Ν. Κακλαμάνη".

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι σκληρή. Βεβαίως και το τηλεοπτικό κοινό θα πρέπει να αντιπροσωπευτεί στα νέα συμβούλια. Πολύ σωστά σκέφτονται αυτοί που τους βάζουν στους συνδυασμούς.

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη

Λέει η είδηση: Ο Κώστας Μπακογιάννης ΔΕΝ πρόκειται να γίνει μέλος του κόμματος που ετοιμάζει η μητέρα του και θα ανακοινωθεί επισήμως τις προσεχείς εβδομάδες. Παράλληλα με την ενασχόλησή του με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον Δήμο Καρπενησίου είχε κάθε συνταγματικό δικαίωμα να εγγραφεί ως στέλεχος οποιουδήποτε κόμματος ο ίδιος προτιμούσε. ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ  κλπ κλπ κλπ

Παρακαλείται ο κύριος Γεωργίου -ναι ο γνωστός- να αναφωνήσει δις "ήμαρτον ρε φούστη μου"!

Εκπλήξεις;

Κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο, λέει η σχετική είδηση, δεν περιλαμβάνεται στα 200 καλύτερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κόσμου, σύμφωνα με τον κατάλογο που καταρτίζει κάθε χρόνο από το 2004 το ειδικό ένθετο της βρετανικής εφημερίδας Times για την εκπαίδευση. 


Ειλικρινά δεν βλέπω που είναι η είδηση. Είναι περίεργο; Το περίεργο θα ήταν το αντίθετο. Να υπήρχαν δηλαδή ελληνικά πανεπιστήμια στον κατάλογο. Αυτά τα αυτάρεσκα που λέμε κατά καιρούς για το πανεπιστήμιο που τελείωσε ο καθένας μας είναι ακριβώς για να τα απευθύνουμε στους εαυτούς μας. Η εκπαίδευση δεν λειτουργεί σε κοινωνικό κενό. Σχεδόν τα πάντα υπόκεινται γύρω μας στην φιλοσοφία των φράκταλς. Είναι μέρος και αντίγραφο της κοινωνίας που ζούμε. Προς τι λοιπόν οι εκπλήξεις;

Απορία

Δηλαδή η Κρήτη είναι υπέρ του μνημονίου;

Συμβολή στο εγχειρίδιο του καλού πολιτευτή

Τον Ηλία τον Πετρόπουλο θα τον θυμάστε. Πόσα και πόσα εγχειρίδια είχε γράψει ο μακαρίτης…Εγχειρίδιο του καλού κλειδαρά, του καλού κλέφτη, του καλού χριστιανού, του καλού κομπογιανίτη κ.α. Εγχειρίδιο του καλού δημάρχου, κοινοτάρχη, περιφερειάρχη και βουλευτή, όμως, δεν είχε γράψει. Θέλοντας να συμβάλλουμε συγκεντρώσαμε μερικά χαρακτηριστικά. Η ενδεχόμενη αναγνώριση κάποιων σε κάποιους είναι εντελώς συμπτωματική.
Τι θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, λοιπόν, για την αναγνώριση προσόντων σε έναν υποψήφιο;
1. Η μόρφωση.
2. Το επίπεδο πνευματικότητας.
3. Ο νηφάλιος στοχασμός.
4. Το  έργο πάνω σε θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων του (πχ για την περίπτωση των δημάρχων: σχολεία, δρόμοι, γεφύρια, παιδικές χαρές, βρεφονηπιακοί σταθμοί, αποχετευτικά , υδρευτικά έργα, καθαριότητα ακτών, δρόμων, δασών, διευθετήσεις  χειμάρρων).
5. Η χρηστή διαχείριση του δημόσιου χρήματος.
6. Η πιστή τήρηση των  νόμων.
7. Η αδέκαστη κρίση του  η αξιοκρατία, όπου εμπίπτει στις αρμοδιότητές του.
8. Ο βαθμός συμμετοχής του σε κινήματα οικογενειο- και- παρεο-κρατίας.
9. Ο βαθμός προκατάληψης προς τα φύλα και τις φυλές και το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
10. Η ευαισθησία του σε θέματα περιβάλλοντος.
11. Η σεμνότητά του και την αποφυγή προκλητικών δηλώσεων και εμφανίσεων.
12. Η αποφυγή του ρουσφετιού ως μέσου πολιτικού επηρεασμού του εκλογικού σώματος.
13. Η αποφυγή γελοίων επικοινωνιακών μεθόδων αυτοπροβολής , προκειμένου να γίνει συμπαθής στους απλοϊκούς ανθρώπους.
14. Ο σεβασμός στα πορίσματα έγκριτων επιστημόνων πάνω σε θέματα της επιστήμης τους.
15. Η πνευματική και πολιτική ανεξαρτησία από αντιδραστικούς θεσμούς και θεσμικά πρόσωπα αμφίβολου κύρους και διχαστικών απόψεων για πολιτικά και κοινωνικά θέματα.
16. Η χρήση ψεμάτων ως προς την προβολή των έργων του αλλά και τη σπίλωση των πολιτικών του αντιπάλων.
17. Το θάρρος να τα βάζει με τους κάθε είδους παράνομους επαγγελματίες (π.χ. ταξιτζήδες, μαγαζάτορες, βοθρατζήδες, βιοτέχνες κλπ).
Αυτό το ανέκδοτο με τον ιδανικό άντρα το ξέρετε; Που πρέπει να είναι έξυπνος, με χιούμορ, με λεφτά, ωραίος και καλός στο κρεβάτι και που θα πρέπει να προσέχετε (οι γυναίκες) αυτοί οι πέντε να μην βρεθούν … μαζί;