Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Λαϊκισμός εναντίον λαϊκισμού

"Δεκαετίες τώρα η Ελλάδα ταλαιπωρήθηκε, καθηλώθηκε και τελικώς διαλύθηκε από έναν λαϊκισµό.
Για κακή της τύχη και στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με τα πυρά όχι ενός αλλά δύο λαϊκισμών, ο καθένας από τους οποίους διεκδικεί το αμφίβολο προνόμιο να την οδηγήσει στον όλεθρο.
Από τη μια πλευρά είναι εκείνοι που θεωρούν ότι «για όλα φταίνε οι ξένοι». Οτι η σημερινή κρίση, δηλαδή, δημιουργήθηκε και συντηρείται ως σκοτεινό σχέδιο διαφόρων «ξένων κύκλων» που επιδιώκουν (για αδιευκρίνιστους λόγους) να «υποδουλώσουν την Ελλάδα».
Από την άλλη πλευρά βρίσκονται όσοι βροντοφωνάζουν ότι «για όλα φταίνε οι Ελληνες». Οτι η σημερινή κρίση, δηλαδή, είναι η αναπόφευκτη περιπέτεια μιας χώρας που «δεν είναι κανονική» (το διάβασα κι αυτό!..), η οποία περίπου αυτοδιαλύεται επειδή διάφορες παθογένειες δεν της επιτρέπουν να γίνει όσο κανονική πρέπει.
Αν καταλάβατε καλά, πρόκειται για μια αναβίωση της κατά Βάρναλη κολοσσιαίας απορίας:
Φταίει «το ζαβό το ριζικό μας» ή φταίει «ο Θεός που μας μισεί»;
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σταθώ στη γραφικότητα και στην επιπολαιότητα αυτών των δύο απόψεων. Συγκεντρώνουν όλα τα τυπικά στοιχεία του λαϊκισμού: τη γενίκευση, την απλούστευση, τη μονοσήμαντη ερμηνεία, τον φταίχτη, τη φωνασκία.
Θα σταθώ όμως στο κακό που κάνουν. Διότι και η μία και η άλλη εμποδίζουν να αναπτυχθεί κάτι που απαραιτήτως χρειάζεται για να αντιμετωπισθεί η κρίση: η αυτογνωσία του Ελληνα. Και το μέτρο της ευθύνης.
Ετσι, χωρίς τη στοιχειώδη αυτογνωσία, ταλαντευόμαστε συνεχώς ανάμεσα στο «φταίμε όλοι» και στο «φταίνε οι άλλοι». Χωρίς συμπέρασμα ή, έστω, χωρίς κανένα κοινό συμπέρασμα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η χώρα βυθίζεται σταθερά σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο.
Από τη μια, οι «εθναμύντορες» που ουρλιάζουν επειδή οι ξένοι δεν μας δίνουν όσα χρήματα μας χρειάζονται για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε.
Από την άλλη, οι «Γερμανοτσολιάδες» που δεν καταλαβαίνουν την αδυναμία ή την άρνηση των Ελλήνων να γίνουν «κανονικοί άνθρωποι» - κατά προτίμηση Γερμανοί...
«Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, θέλουν το καλό μας!» συμβούλευε ο Δήμος Σταρένιος ως δωσίλογος στις παλιές πολεμικές ταινίες.
Και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Επειδή αυτό που ονομάζεται «πολιτική ηγεσία» σε καμία στιγμή δεν παρουσίασε μια συνολική ερμηνεία για την κρίση, ούτε έναν αντικειμενικό καταλογισμό ευθυνών, ούτε ένα συγκροτημένο σχέδιο για την αντιμετώπισή της..."
Είναι μερικές παρατηρήσεις από το άρθρο του Πρετεντέρη στο σημερινό ΒΗΜΑ. 

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Ο ερασιτέχνης κινηματογραφιστής, γιατρός Ιωάννης Ζωγραφάκης

Η Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου  την Τρίτη 6 Μαρτίου 2012 συνεχίζει τη σειρά των διαλέξεων με τίτλο «Οι άνθρωποι και ο τόπος» με την έκτη κατά σειρά εκδήλωση του κύκλου, η οποία θα είναι αφιερωμένη στην πολυδιάστατη προσωπικότητα του αειμνήστου αγιονικολιώτη γιατρού Ιωάννη Ζωγραφάκη.
Στην εκδήλωση αυτή θα γίνει μια μικρή αναφορά στην εν γένει προσωπικότητα του τιμωμένου και θα δοθεί έμφαση στην ιδιότητά του ως ερασιτέχνη κινηματογραφιστή.
Αξιοποιώντας το σημαντικό κινηματογραφικό αρχείο του, επιλέξαμε και θα παρουσιάσουμε μικρά αποσπάσματα από τον τόπο και τους ανθρώπους του Αγίου Νικολάου και της ευρύτερης περιοχής, όπως εμφανίζονται στα φιλμ που γύρισε μεταξύ των 1960-1980. Θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε εικόνες από μια πόλη που σε μεγάλο βαθμό δεν υπάρχει σήμερα και πολλούς συμπολίτες μας, των οποίων αναπολούμε τη μορφή ή που σήμερα βρίσκονται ανάμεσά μας σεβάσμιες μορφές από την επίδραση του πανδαμάτορα χρόνου.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την ιδιότητα του γιατρού, ως ερασιτέχνη  κινηματογραφιστή, θα προσπαθήσουμε ακόμα να αναδείξουμε και μερικές ακόμα, από τις πολλές, συνιστώσες της προσωπικότητας του «άγιου του Αγίου», όπως πολλοί τον χαρακτηρίζουν.
Ο γιατρός Ιωάννης Ζωγραφάκης γεννήθηκε στις Λίμνες το 1910. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο της Νεάπολης εισήχθη στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, από την οποία έλαβε και το πτυχίο του.
Αρχικά επέστρεψε στο χωριό του, όπου εργάσθηκε εκεί για λίγα χρόνια, και ακολούθως εγκαταστάθηκε στον Άγιο Νικόλαο, στην πόλη που αγάπησε και έφτιαξε την οικογένειά του. Στην πόλη όπου έζησε τον υπόλοιπο βίο του και προσέφερε τις υπηρεσίες του για περισσότερο από 30 χρόνια.
Ο βομβαρδισμός από την Ιταλική αεροπορία του νοσοκομείου Ιωαννίνων τον βρίσκει εκεί να υπηρετεί την πατρίδα περιθάλποντας τραυματίες του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Είχε την τύχη και βρέθηκε στους επιζώντες.
Ατέλειωτες είναι οι ιστορίες που έχουν να σου διηγηθούν οι κάτοικοι του Αγίου Νικολάου γι’ αυτόν. Εύκολα και αβίαστα, από όλες τις αναφορές σε πραγματικά περιστατικά, αναδεικνύεται η αγάπη του για την πόλη και τους ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής. Την αγάπη για τον τόπο και τον άνθρωπο.
Συχνά διηγούνται πως όχι μόνο δεν δεχόταν την αμοιβή του ως γιατρός αλλά αντιθέτως πρόσφερε και το ποσό που απαιτούνταν για την αγορά των απαραίτητων φαρμάκων. Εξ ου και οι χαρακτηρισμοί, όπως «ο άγιος του Αγίου», που σήμερα με όσα βιώνουμε μπορεί να ακούγονται υπερβολικοί.
Προϋπήρξε του ΙΚΑ και μετά την ίδρυση του διορίστηκε γιατρός του Ιδρύματος, από το 1952, ενώ διετέλεσε και διευθυντής του Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου.
Ο αείμνηστος Ιωάννης Ζωγραφάκης υπήρξε πραγματικά μια πολυδιάστατη προσωπικότητα. Εκτός από την Ιατρική, είχε πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα για θέματα που σχετίζονται με την κοινωνία, την Τέχνη, τον πολιτισμός και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του τόπου. Τα ενδιαφέροντά του αυτά τον οδήγησαν στη δημιουργία μιας σημαντικής συλλογής ειδών λαϊκής τέχνης από τον τοπικό πολιτισμό η οποία κατόπιν αποτέλεσε τον πυρήνα για τη δημιουργία του Λαογραφικού Μουσείου του Αγίου Νικολάου.
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με τη φωτογραφία και ήταν, με την κινηματογραφική κάμερα των 8mm, από τους πρώτους ερασιτέχνες κινηματογραφιστές της πόλης. Πλούσιο το αρχείο που άφησε με σπάνια φωτογραφικά και κινηματογραφικά ντοκουμέντα κυρίως από την περιοχή του Αγίου Νικολάου και τους ανθρώπους μεταξύ των ετών 1960-1980.
Υπήρξε επίσης, μαζί με άλλους φίλους και συμπολίτες του, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Περιηγητικής Λέσχης, μέσω της οποίας συνέβαλε στην πνευματική ανύψωση της κοινωνίας με τη διοργάνωση εκδηλώσεων όχι μόνο ψυχαγωγικού αλλά και εκπαιδευτικού χαρακτήρα.
Παντρεύτηκε την Μαρία Ι. Κοκκίνη και απέκτησαν ένα γιο, τον Μανώλη.
Έζησε όλη του τη ζωή στον τόπο καταγωγής του και στην πόλη που εξέφραζε τον εσωτερικό του κόσμο, σε μια διαρκή επαφή με τη φύση, με συνεχείς πνευματικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες, αναζητώντας με κάθε τρόπο διεξόδους για να εκφράσει τον πλούσιο ψυχισμό του, την πίστη του στην ανθρώπινη επικοινωνία, την επαφή και την  αλληλεγγύη.
Απεβίωσε, σε ηλικία 73 ετών, το 1983.
Στην εκδήλωση της 6ης Μαρτίου θα παρουσιαστούν ενδεικτικά στιγμιότυπα από το κινηματογραφικό του έργο τα οποία θα σχολιάζει ο γιός του Μανώλης Ζωγραφάκης.
Στο χώρο της εκδήλωσης θα εκτεθούν, ακόμα, μερικά «σύνεργα» της κινηματογραφικής του δραστηριότητας.
Για τον τιμώμενο θα δοθεί ο λόγος για ολιγόλεπτες παρεμβάσεις και σε μερικούς στενούς φίλους του.
Χορηγοί της εκδήλωσης είναι το Επιμελητήριο Λασιθίου, η Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου και το βιβλιοχαρτοπωλείο «Πολύπλευρο».
Την Οργανωτική Επιτροπή των εκδηλώσεων αποτελούν οι κκ Σταμέλος Ι., Κουρουπάκης Στρ., Φασουλάκη Μ., Μπλαζογιαννάκη Α., Μπουκουβάλα-Κλώντζα Ε. Καρτέρη-Σιγανού Μ. και Ρουμπελάκη Α.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Επιμελητήριο Λασιθίου με ώρα έναρξης 19.00 και είσοδο ελεύθερη.
Ι.Σταμέλος

Οι μάντρες των ξεχασμένων κήπων

Ξαρχάκος - Τσιτσάνης
[ Πάνω στη μελωδία "Στου Αλευρά τη μάντρα" ]

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Υπάρχει ελπίδα;

«Το βασικό έλλειμμα του κράτους μας», υποστηρίζει ο καθηγητής του Παντείου Θανάσης Διαμαντόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ, «δεν βρίσκεται στα ταμεία του, αλλά στον τρόπο σκέψης των πολιτών του. Είναι έλλειμμα κριτικής ικανότητας και ικανότητας αυτοκριτικής. Ελλειμμα, επίσης, αυτόνομης σκέψης, αφού για λογαριασμό της κοινωνίας «συλλογίζονται» οι επικοινωνιοκράτορες και τα φερέφωνά τους. (…) Ετσι, (…) , αφού εθιστήκαμε στις συνεχείς μιντιακές υμνωδίες προς το «λαϊκό αλάθητο» και αφού γίναμε μάρτυρες της επιβολής της «λαολειχίας»[=γλείψιμο προς το λαό]  ως δεσπόζουσας εθνικής ιδεολογίας, όπως όλοι οι διανοητικά ετερόφωτοι έχουμε καταστεί άκριτοι, άρα αντιπαραγωγικοί. Πιστέψαμε και εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως οι πάντες κάνουν για όλα και όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση παντού (με κατάργηση κάθε ουσιαστικής επιλογής, αξιολόγησης ή ιεράρχησης: η απαίτηση της ποιότητας θεωρήθηκε «ελιτισμός»). Ετσι, επίσης, πιστέψαμε πως το βιοτικό επίπεδο της χώρας προσδιορίζεται από τις επιθυμίες, όχι τις δυνατότητές μας. Υποκαταστήσαμε στην «πραγματική πραγματικότητα», μια άλλη φτιαγμένη από το βουλητικό μας.
Ετσι, όμως, φτιάξαμε και πολιτικό προσωπικό στο μέτρο των διανοητικών μας μεγεθών. Οδηγήσαμε - ή επιτρέψαμε να φτάσουν - στον προθάλαμο της πρωθυπουργίας Κουτσόγιωργας, Τσοχατζόπουλος, Εβερτ, Σουφλιάς, Πετσάλνικος κ.λπ. Ο δε σταυρός προτίμησης απογείωσε την Κα Ανουσάκη, στέρησε όμως την έδρα από δημόσιους άνδρες σαν τον Σάκη Πεπονή και, παραλίγο, από τον πολύπλευρα συκοφαντημένο, πολιτικά και ηθικά, Γ. Ράλλη.

Τώρα, λοιπόν, που οι διαχρονικές επιλογές μας οδήγησαν στο αναπόφευκτο, μας φταίνε οι πάντες: κόμματα, πολιτικοί, τροϊκανοί, η Δύση, η Φραγκοκρατία, η Τουρκοκρατία, οι διαιτητές, ο «στρατηγός άνεμος», όλοι πλην του εαυτού μας. (Λες και οι σημερινοί πολιτικοί μας, νανοειδείς, «κωλοτουμπιστές» ή «σούπερ διαπραγματευτές», υπήρξαν αυτοφυείς… Λες και οι μεταρρυθμίσεις «αναβάλλονταν» χωρίς κοινωνική πίεση… Λες και η εγκαθιδρυμένη τηλεσυνδικαλιστική δικτατορία επιβλήθηκε από τανκς). Κατά συνέπεια, με κάποιες «κλαψοσυμπονιάρικες» τηλεοπτικές εκπομπές να τείνουν να μετατρέψουν την οικονομική ασθένεια του τόπου σε ψυχική νόσο της κοινωνίας, η χώρα αναζητεί ενόχους για εξόντωση. Αποδοκιμάζει οποιονδήποτε είχε κεντρικές πολιτικές ευθύνες και στρέφεται στους «άμωμους» [των μη κυβερνητικών κομμάτων] (…)

Ωστόσο, οι συνέπειες αυτής της στάσης είναι προβλέψιμες. Από τη στιγμή που η τιμωρητική διάθεση του λαού για τους «μόνους υπεύθυνους» οδηγεί σε επιβράβευση πολιτικών δυνάμεων με καθολικό αρνητισμό (ή με «προτάσεις» εφαρμόσιμες σε… άλλο πλανήτη), τότε αυτή η διάθεση είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αυτοτιμωρητικά. Στην προσφερόμενη επιλογή - «μοντέλο ζωής Πορτογαλίας, Βουλγαρίας ή Αφρικής», «επιστροφή στη δεκαετία του '70, του '50 ή στον χειμώνα του 1941;» - οδηγεί στην τρίτη απάντηση.

Βέβαια, ένα ερώτημα παραμένει: εντάξει, η απελπισία και η απότομη κατάρρευση βεβαιοτήτων φέρνουν παραλογισμό. Ορθολογισμός από απελπισμένους δεν αναμένεται. Καταργήθηκε, όμως, και το ένστικτο κοινωνικής αυτοσυντήρησης; (…)

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Ελλάδα–Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση

Του Etienne Roland, στη γαλλική "Le Monde"(*)

Νιώθω βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο πως η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο "ευρωπαϊκή" απ' ό,τι φαίνεται» κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει. Νιώθω ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που.... συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιο τρόπο την ιστορία και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού (poniros στο πρωτότυπο) Έλληνα.
Αν λοιπόν δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο; Ο γερμανός βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας, κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου; Περισσότερο ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη - και κυρίως όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα; Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά, μια χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο υποδειγματική απέναντι στον Ναζί κατακτητή. Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και πολλά χρόνια ζωή, αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας. Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι ένα ακέραιο δεδομένο.
Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη διότι, λέει, από αυτή τη χώρα έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός. Έστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία, την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική … Αλλά ο τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού γεννήθηκε η δημοκρατία, το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή, καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους. Αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις τέχνες, τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.
Η θέση της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης, πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο ζωντανές και τις πιο λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας : με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην ποίηση, με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου, με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης … Δείτε ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα : ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά• δείτε πού διαπλάθονται οι ελίτ : στον τομέα της ιστορίας, η E.H.E.S.S. (Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο. Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.
Όλοι λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»; Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο… Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους που γνωρίζω• δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της Ευρώπης. Όσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους, σε ποια χώρα δεν υπάρχουν, έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια ;
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή: τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό.

Να θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από Κρήτες προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος μύθος σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών.
Τσιμέντο της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός, και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν• αλίμονο, υπάρχουν τόσο λίγα !
Vive la Grece ! Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς, πόσω μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.

* Ο κύριος Ετιέν Ρολάν είναι πρώην Διευθυντής της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (E.F.A.) και Επίτιμος Καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris I - Πάνθεον - Σορβόνη.
Το κείμενο αυτό είναι η απάντηση του κ. Ετιέν Ρολάν στο πρόσφατο δισέλιδο δημοσίευμα της «Monde» με τίτλο «Ελλάδα–Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση», όπου αμφισβητούνταν η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Το μήνυμα είναι τα μέσα

«Κάθε φορά που το ελληνικό πρόβλημα πάει να βρει μια κάποια λύση, φήμες, πληροφορίες και διάφορα εγχώρια και διεθνή «νούμερα» έρχονται να την υπονομεύσουν. 

Χαρακτηριστική περίπτωση Έλληνας ευρωβουλευτής του Φιλελεύθερου γερμανικού κόμματος, ο οποίος παραμονή της συμφωνίας έσπευσε με δηλώσεις του σε εγχώριο μέσο ενημέρωσης να προεξοφλήσει ότι δήθεν η χώρα θα πτωχεύσει τον Ιούνιο.

Είπε αυτός ο γίγαντας της γερμανικής πολιτικής, που αποζητά ψίχουλα δημοσιότητας στην μικρή - πικρή πατρίδα, ότι σώζεται προς το παρόν η Ελλάδα, αλλά θα πτωχεύσει και θα εξέλθει το ευρώ τον Ιούνιο.

Και ευλόγως διερωτάται κανείς πότε τέτοιες ''γιγαντιαίες'' πολιτικές προσωπικότητες θα κλείσουν το απύλωτο στόμα τους; Και πότε τα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ επιτέλους θα σοβαρευτούν και θα κλείσουν τις οθόνες τους σ' αυτά τα απίστευτα ‘νούμερα’».

Είναι το σχόλιο που προβάλλεται στην ηλεκτρονική έκδοση του ΒΗΜΑΤΟΣ με αφορμή τις γνωστές δηλώσεις που πήραν μεγάλες διαστάσεις από αρκετά ελληνικά ΜΜΕ.

Πραγματικά το πρόβλημα είναι κυρίως στα μέσα που αναδεικνύουν και αναπαράγουν ότι κινείται και ότι κολυμπάει αρκεί να περιέχει σπέρμα, τρόμο και αίμα.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Ευχαριστίες


(Το βίντεο του Λεωνίδα Κλώντζα)

H Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Ν. Λασιθίου ευχαριστεί
H Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Ν. Λασιθίου μετά την ολοκλήρωση της πέμπτης εκδήλωσης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Οι άνθρωποι και ο τόπος», η οποία ήταν αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, επιθυμεί να εκφράσει τις ιδιαίτερες ευχαριστίες της στις ομιλήτριες κκ. Μαρία Φασουλάκη και Έφη Μπουκουβάλα-Κλώντζα για τις εξαιρετικές διαλέξεις που παρουσίασαν. Ξεχωριστά δε, στους μουσικούς κκ. Γιάννα Παπαδάκη, Μανώλη Κλώντζα και Βασίλη Τράνακα, οι οποίοι είχαν την μουσική επιμέλεια, ενορχήστρωση και διδασκαλία των τραγουδιών. Την κ. Άννα Σωτηριάδη για τη θαυμάσια σόλο ερμηνεία στο τραγούδι «Δεν ήταν νησί» και τους κκ. Μανώλη Λουκάκη, Στρατή Κουρουπάκη, Μιράντα Σπίθα, Άννα Καρτέρη, Μαρία Καρτέρη-Σιγανού και Λεωνίδα Κλώντζα για τις εξαιρετικές ερμηνείες στα χορωδιακά τραγούδια.
Ευχαριστούμε επίσης τους μαθητές μας Ελευθερία Ταβλά, Μιχάλη Χαρούλη και Μιχάλη Καμπανό για τη συμμετοχή τους και την ερμηνεία στα μονόπρακτα και τις απαγγελίες της εκδήλωσης.
Ακόμα, ευχαριστούμε την εφημερίδα Ανατολή και τον κ. Λεωνίδα Κλώντζα για την προβολή της εκδήλωσης καθώς και τους χορηγούς μας: Επιμελητήριο Λασιθίου, Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου και Βιβλιοχαρτοπωλείο «Πολύπλευρο».
Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλουμε επίσης και στον κ. Γιάννη Γεροντή για την ψηφιακή αποτύπωση της εκδήλωσης.
Τέλος, ευχαριστούμε όλους τους φίλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους. Η επόμενη προγραμματισμένη εκδήλωση, στην ίδια σειρά, θα είναι αφιερωμένη στον γιατρό και ερασιτέχνη κινηματογραφιστή Ιωάννη Ζωγραφάκη.
Για την Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Ν. Λασιθίου
Ο Πρόεδρος
Ι. Σταμέλος

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Η διάλεξη της Ιστορικής-Λαογραφικής Εταιρείας Ν. Λασιθίου

      Πραγματοποιήθηκε την 14η Φεβρουαρίου η προγραμματισμένη διάλεξη της Ιστορικής-Λαογραφικής Εταιρείας Ν. Λασιθίου με θέμα "100 χρόνια από την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα".
Ομιλητές ήταν οι κκ Μπουκουβάλα-Κλώντζα Έφη, Μαρία Φασουλάκη και Γιάννης Σταμέλος.

Η εκδήλωση ήταν σπονδυλωτή. Αποτελούνταν από τρία μέρη. Στο πρώτο η φιλόλογος Έφη Μπουκουβάλα-Κλώντζα μίλησε με θέμα «Ν. Καζαντζάκης-Π. Πρεβελάκης: Ένας λογοτεχνικός διάλογος για τη λευτεριά και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα».
Στο δεύτερο η φιλόλογος Μαρία Φασουλάκη παρουσιάσε το θέμα: «Ι. Κονδυλάκης-Ρ. Γαλανάκη: Τα τελευταία χρόνια της σκλαβιάς πριν την αυτονομία του 1898».
Στο τρίτο ο Γιάννης Σταμέλος έκανε μια επισκόπηση δημοσιευμάτων του Αθηναϊκού Τύπου από τις μέρες των εκδηλώσεων για την επίσημη ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.

Οι ομιλητές αξιοποίησαν την ψηφιακή τεχνολογία για να κάνουν μια αναδρομή στο χώρο και το χρόνο, να μεταφέρουν τις μνήμες στην Κρήτη των αρχών του 20ου αιώνα και στα γεγονότα της 1ης Δεκεμβρίου 1913.

Ακόμα, ακούστηκαν αντιπροσωπευτικά τραγούδια και παρουσιάστηκαν δυο μικρά μονόπρακτα και ένα ποίημα από τους μαθητές: Ελευθερία Ταβλά, Μιχάλη Χαρούλη και Μιχάλη Καμπανό.
Συνέπραξαν για την εκδήλωση οι μουσικοί Γιάννα Παπαδάκη, Μανώλης Κλώντζας και Βασίλης Τράνακας. Στο τραγούδι η Άννα Σωτηριάδη και η Αυτοσχέδιος Χορωδία αποτελούμενη από τους Μαρία και Άννα Καρτέρη, Μιράντα Σπίθα, Λεωνίδα Κλώντζα, Στρατή Κουρουπάκη και Μανώλη Λουκάκη.
Χορηγοί της εκδήλωσης ήταν το Επιμελητήριο Λασιθίου, η Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου και το βιβλιοχαρτοπωλείο «Πολύπλευρο».
Ευχαριστίες αποδόθηκαν και στην εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ για την προβολή της εκδήλωσης.
Την Οργανωτική Επιτροπή των εκδηλώσεων αποτελούν οι κκ Σταμέλος Ι., Κουρουπάκης Στ., Φασουλάκη Μ., Μπλαζογιαννάκη Α., Μπουκουβάλα-Κλώντζα Ε., Καρτέρη-Σιγανού Μ. και Ρουμπελάκη Α.
Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα Κλώντζα τον οποίο ευχαριστούμε θερμά.

Που 'ναι τα χρόνια...

Παραιτήθηκαν συνδικαλιστές - πολιτικοί και κανενός το αυτάκι δεν ίδρωσε. Πού ο παλιός καιρός, τότε που κυβερνήσεις και κόμματα στεκόντουσαν κλαρίνο μπροστά τους. Θεούλη μου, τι σούσουρο κι εκείνο! Τώρα ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις κόκκινες γραμμές τους και κυρίως τις αδικαιολόγητες απουσίες τους από την εργασία τους, αυτή που τους έκανε νοματαίους. Ταξιδάκια, συνεδριάκια, επαφούλες και διακριτικό (ή αδιάκριτο) νταβατζιλίκι σε ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά πακέτα. Πουρκουά;
Υπήρξα κι εγώ περιστασιακή χρήστρια επιδοτούμενης αυτομόρφωσης αλλά από το δεύτερο κιόλας σεμινάριο στην Ιστορία της Τέχνης και στην ανθοδετική Ικεμπάνα την έκανα με ελαφρά και πήγαινα να σκοτώσω αλλού τον χρόνο και την ψυχή μου. Ποιος ο λόγος να υποψιάζομαι τον δάσκαλο και τον φορέα ότι ροκανίζουν χρήμα κοινοτικό, την ώρα μάλιστα που μου την έσπαγαν κι οι συμμαθήτριές μου; Συνταξιούχες ΔΕΚΟ οι περισσότερες, ετών σαράντα και τέταρτο, με μια εσωτερική ερημιά από δω ίσαμε το Βανκούβερ και μόνιμο ερώτημα προς τον καθηγητή της Εξελικτικής Ψυχολογίας πώς να μην τους βγει ο γιος τους γκέι.
Ικεμπάνα μπορεί να μην έμαθα αλλά στην Ιστορία της Τέχνης, πες της πως ακόμη την ψάχνω, σε εκθέσεις, βιβλία και συλημένες πινακοθήκες. Αν μάλιστα είχα προκόψει τότε στην Εξελικτική Ψυχολογία, θα ήξερα πώς λέγεται επιστημονικά να διορίζεσαι νυχτοφύλακας σε άδεια αποθήκη του ΟΣΕ - με μισθό διπλάσιο από γιατρό του ΕΣΥ - και να την διαθέτεις για γάμους, βαφτίσεις, χοροεσπερίδες.
Απόσπασμα από το άρθρο της Ρ. Γεωγροπούλου στα ΝΕΑ της 14/2/2012

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Η σκάλα της επιτυχίας σφάλμα - σφάλμα

"… Ήταν να μη φτάσουμε ως εδώ και όλοι ξέρουν πώς φτάσαμε.
Η λογική οδηγεί στην αποδοχή του τεράστιου κόστους που επωμίζεται η κοινωνία. Η οποία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Ανέθεσε ρόλους σε ανεπαρκείς που ήθελαν μόνο να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους. Τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τα έργα των χειρών της. Ο καθένας θα πιει το πικρό ποτήρι που του αναλογεί και θα πάρει τα πράγματα από την αρχή. Θα το κάνει πιο εύκολα αν υπάρξουν δύο προϋποθέσεις.
Η πρώτη είναι να βγουν όσο πιο διακριτικά μπορούν από την εικόνα οι «σωτήρες». Θα υποστούμε τη «σωτηρία», αφού δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά ο πολίτης που πρέπει να θυσιάσει κάτι - άλλος πολλά, άλλος λιγότερα και άλλος τα πάντα - γιατί πρέπει να υποστεί και την ενοχλητική παρουσία όσων τον έφεραν ώς εδώ; Είναι εμπαιγμός να εμφανίζονται ως διαπραγματευτές του μέλλοντος της χώρας οι αποτυχημένοι διαχειριστές του παρόντος της.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι μόλις ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος να στηθούν κάλπες. Οχι γιατί θα αλλάξουν οι όροι του Μνημονίου. Αποτελούν συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας - άρα ορίζουν και την οικονομική πολιτική σε βάθος χρόνου. Αλλά για να αποφασίσουν οι πολίτες, έστω για τα πρόσωπα. Να επιλέξουν ποιοι θα διαχειριστούν για λογαριασμό τους τα πράγματα στο τούνελ από το οποίο θα περάσουν αναπόφευκτα. Είναι πρόκληση να εμφανίζονται ως βουλευτές, σε κάθε κόμμα, όσοι εξελέγησαν το 2009 με άλλους όρους, σε άλλες συνθήκες και με άλλα κριτήρια.
Οι προϋποθέσεις αυτές έχουν ως κοινό παρονομαστή την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, με βάση τα νέα δεδομένα. Να φύγουν από τη δημόσια σκηνή όσοι στήριξαν την άνοδό τους στην κάθοδο των άλλων. Ή όπως θα έλεγε η αμερικανίδα ηθοποιός Ρίτα Μέι Γουέστ: «Οσοι ανέβηκαν τη σκάλα της επιτυχίας σφάλμα - σφάλμα".
Είναι η κατάληξη του άρθρου του Λακόπουλου στα ΝΕΑ της 11-2-2012.

Παμψηφεί

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (11-2-12)

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Κρίσιμο ερώτημα

Θα αντέξει το πολιτικό σύστημα της χώρας μας τα νέα μέτρα ή θα λάβει τέλος η παράσταση "μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα"; Ιδού η απορία.

Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυβερνά...

Λεωνίδας Καβάκος, ο διεθνούς φήμης έλληνας βιολονίστας σε μια συνέντευξη στο
ΒΗΜΑ της 5/2/2012

«Για να εστιάσω κι εγώ στην εποχή μας, το κύριο πρόβλημα είναι κατά την άποψή μου ότι διεθνώς δεν υπάρχουν ηγέτες. Αυτή τη στιγμή κυβερνούν τον κόσμο άνθρωποι άξεστοι και απολίτιστοι, γι' αυτό άλλωστε και έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει. Ούτε όραμα έχουν ούτε καμία συναίσθηση της ευθύνης, όχι μόνο του να είσαι ηγέτης αλλά του να είσαι άνθρωπος. Οσο για τη σχέση τους με την τέχνη, η οποιαδήποτε προσέγγιση ή συνύπαρξη με κάποια μορφή της γίνεται είτε για λόγους πολιτικής ωφέλειας είτε για λόγους κοσμικούς. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι όταν τίθεται θέμα περικοπών στους κρατικούς προϋπολογισμούς, το πρώτο θύμα είναι πάντα ο πολιτισμός. Η τέχνη αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια. Γι' αυτό σας λέω ότι είναι άξεστοι οι άνθρωποι και είναι πραγματική τραγωδία το ότι με τις αποφάσεις τους εγκλωβίζουν και δεσμεύουν και τις επόμενες γενιές».
(…)
«Επομένως πιστεύετε ότι το έλλειμμα είναι πρωτίστως πολιτιστικό;
«Είναι πρωτίστως ανθρωπιστικό και μέσα σε αυτό υπάρχει, βεβαίως, και η πολιτιστική διάσταση. Μην ξεχνάμε όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν εμφανίστηκαν ουρανοκατέβατοι ούτε επιβλήθηκαν με πραξικοπήματα. Κάποιοι τους εξέλεξαν με δημοκρατικές διαδικασίες. Γι' αυτό λέω ότι η ανθρωπότητα, σε μεγάλο βαθμό, αξίζει ό,τι περνάει σήμερα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας πολιτισμένος, υποτίθεται, κόσμος επιτρέπει να υπάρχουν άνθρωποι, ένα σύστημα ολόκληρο, το οποίο λειτουργεί ποντάροντας στη χρεοκοπία και στη δυστυχία άλλων ανθρώπων. Αυτό είναι πραγματικός κανιβαλισμός. Και φοβάμαι ότι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε».

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα
Μικρό Επετειακό Αφιέρωμα

Η Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου  την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου  2012 συνεχίζει τη σειρά των διαλέξεων «Οι άνθρωποι και ο τόπος» με την πέμπτη  κατά σειρά εκδήλωση η οποία έχει τίτλο «100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, μικρό επετειακό αφιέρωμα». Όπως είναι γνωστό προηγήθησαν τον Οκτώβριο το μικρό επετειακό αφιέρωμα στους Γκάτσο, Ελύτη, Παπαδιαμάντη και Τσίρκα, τον Νοέμβριο το αφιέρωμα στον Καλλιτέχνη Νικόλαο Σπίθα, τον Δεκέμβριο η αναφορά στα  πρόσωπα που έγραψαν την Ιστορία του Νομού Λασιθίου και τον Ιανουάριο η εκδήλωση για την Καλλιρρόη Παρρέν το γένος Σιγανού.
Η εκδήλωση που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στις 14 Φεβρουαρίου είναι σπονδυλωτή και αποτελείται από τρία μέρη. Στο πρώτο η φιλόλογος κ. Έφη Μπουκουβάλα-Κλώντζα θα αναφερθεί σε ένα λογοτεχνικό διάλογο των Καζαντζάκη-Πρεβελάκη για τη λευτεριά της Κρήτης και την ένωσή της με την Ελλάδα.
«Με το να γεννηθώ Κρητικός, σε μια κρίσιμη στιγμή που μάχουνταν  η Κρήτη να λευτερωθεί, ένιωσα από μικρό παιδί πως στον κόσμο υπάρχει ένα αγαθό πιο πολύτιμο από τη ζωή, πιο γλυκό από την ευτυχία , η λευτερία», γράφει ο Καζαντζάκης στην Αναφορά στον Γκρέκο.
Ο Πρεβελάκης, γεννημένος το 1909, δεν έζησε τα ιστορικά γεγονότα που μυθοπλαστικά ανασυνθέτει. Διάβασε όμως πολύ και επωφελήθηκε από χρονογραφήματα κι επιφυλλίδες στον τύπο με αναφορές στην κρητική επανάσταση για την συγγραφή των μυθιστορημάτων του. Έτσι μύθος και ιστορική μνήμη διαπλέκονται με αριστοτεχνικό τρόπο από τη δημιουργική πένα του στην τριλογία «Κρητικός».
Η Κρήτη είναι ένας τόπος όπου, χιλιάδες χρόνια, φιλοξένησε στα χώματά της αναρίθμητες ανθρώπινες γενιές. Άνθισε μέσα της ο πολιτισμός, έλαμψε η δύναμη του μυαλού,  ξεχώρισε η θέληση, η ευρηματικότητα και η ευαισθησία. Και από την άλλη πλευρά, η επανάσταση, ο αγώνας, ο θάνατος αποτελούν έννοιες απόλυτα ταυτισμένες με την ιστορία της.
Πάνω από διακόσια χρόνια οι Τούρκοι όριζαν τις τύχες του νησιού και των ανθρώπων του. Όμως, ποτέ οι Κρητικοί δεν αποδέχτηκαν παθητικά τη μοίρα τους. Συνεχείς ήταν οι ξεσηκωμοί, αποτέλεσμα της αδούλωτης φύσης αυτού του λαού που ταυτίζει τη ζωή με την ελευθερία.
Στο δεύτερο μέρος η φιλόλογος Μαρία Φασουλάκη θα αναφερθεί στα τελευταία χρόνια της σκλαβιάς της Κρήτης πριν από την αυτονομία του 1898, όπως αναφέρονται στο έργο του Ιωάννη Κονδυλάκη και της Ρέας Γαλανάκη.
Τέλος, στο τρίτο μέρος θα παρουσιαστεί μια επισκόπηση των γεγονότων των τελετών που πραγματοποιήθηκαν στα Χανιά την 1η Δεκεμβρίου 1913 με την ευκαιρία της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, όπως αυτά αποτυπώθηκαν στα αθηναϊκά φύλλα της εποχής.
Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί με οπτικοακουστικό υλικό και ντοκουμέντα και θα αποδοθούν χαρακτηριστικά δραματοποιημένα σκετς και μουσικά κομμάτια με τη σύμπραξη διαφόρων σημαντικών ερμηνευτών, χορωδών και μουσικών.
Χορηγοί της εκδήλωσης είναι το Επιμελητήριο Λασιθίου, η Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου και το βιβλιοχαρτοπωλείο «Πολύπλευρο».
Την Οργανωτική Επιτροπή των εκδηλώσεων αποτελούν οι κκ Σταμέλος Ι., Κουρουπάκης Στ., Φασουλάκη Μ., Μπλαζογιαννάκη Α., Μπουκουβάλα-Κλώντζα Ε. Καρτέρη-Σιγανού Μ. και Ρουμπελάκη Α.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Επιμελητήριο Λασιθίου με ώρα έναρξης 19.00 και είσοδο ελεύθερη.

Αγγούρια

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (3-2-12)

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Ο Κικέρων και η Τρόικα


Ο Γ. Καπράνος είναι διευθυντής στο Δημοτικό Σχολείο Άστρους

Δημόσιος διάλογος

Άκουγα τον κεντρικό παρουσιαστή πρωινής ενημερωτικής εκπομπής να δίνει οδηγίες προς τον πρωθυπουργό και τους άλλους διαπραγματευτές για το πως πρέπει να κάνουν τις διαπραγματεύσεις και να καταλήγει κουνώντας το δάχτυλο απειλητικά ότι και στο παρελθόν τους είχε δώσει οδηγίες και δεν τις εφάρμοσαν. Η εικόνα μου ξανάρθε στο μυαλό διαβάζοντας το άρθρο του Μανδραβέλη στην Καθημερινή σήμερα. Καταλήγει: 
"Το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι ο δημόσιος διάλογος. Αποκρύπτει τα πραγματικά προβλήματα κάτω από τόνους πολιτικού κουτσομπολιού· δεν αναζητά λύσεις, αλλά μόνο αιχμές και βολές μεταξύ των πολιτικών στελεχών. Ετσι πορευτήκαμε αμέριμνοι στην κρίση (όταν η οικονομία βούλιαζε, αλλά τα κανάλια ασχολιόταν με τις «κόντρες» Σουφλιά-Αλογοσκούφη), έτσι βαδίσαμε τα δύο πρώτα χρόνια του Μνημονίου (με τις κραυγές «αυτοί -δηλαδή η τρόικα- θέλουν να πουλήσουμε και τα τασάκια»), έτσι συνεχίζουμε και σήμερα λαλώντας «τα ’φτιαξε ο Ανδρέας με τον Μπένι, που τον ήθελε ο Μιχάλης ατυχώς...».
Και συνεχίζουμε να επικεντρωνόμαστε στα ασήμαντα, ενώ χάνουμε το δάσος που είναι η επίπονη αναδιάρθρωση της χώρας σε όλα τα επίπεδα".