Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Σαπουνoπερικά

 
...

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (30-7-11)

Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα

Στο γενικό χαμό της ανικανότητας, της αναξιοκρατίας, του σαλταδορισμού, της  ευνοιοκρατίας, της σαπίλας, της ξεφτίλας, της κομματοκρατίας που ταλανίζουν τη χώρα μας και τους πολίτες της, τα κορίτσια της εθνικής ομάδας πόλο μας έδωσαν έμπρακτη απόδειξη ότι υπάρχει και η άλλη Ελλάδα της προσπάθειας, της επιμονής, της υπομονής, της αξιοκρατίας που δουλεύει μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και τους υπερθετικούς, κούφιους, τόνους. Τα κορίτσια της εθνικής ομάδας πόλο κέρδισαν επάξια τις καρδιές όλων μας τόσο για τις προσπάθειές τους όσο και για το αποτέλεσμα που πέτυχαν.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Η δεοντολογία και το ρεύμα

Το σημερινό άρθρο του στα ΝΕΑ ο Πρετεντέρης το αφιερώνει στην δημοσιογραφική του δεοντολογία καταλήγοντας για τα πιστεύω του σχετικά:

"… θα έλεγα στους καλούς φίλους μου τρία πράγματα.

Πρώτον, ότι ο δημοσιογράφος δεν είναι μέρος του παιχνιδιού, όσο και αν ορισμένοι αρέσκονται να πιστεύουν ή να επιχειρούν το αντίθετο…
Ο δημοσιογράφος οφείλει να στέκεται σε ίση απόσταση από το «κυβερνητικό» και το «αντικυβερνητικό», από το «δεξιό» και το «αριστερό», από την «εξουσία» και την «κριτική στην εξουσία».
Δουλειά του, ας πούμε, δεν είναι να χειροκροτεί το Μνημόνιο ούτε να το καταγγέλλει. Αλλά να ενημερώνει με ακρίβεια για τα δεδομένα του προβλήματος, να διατυπώνει τεκμηριωμένες ενστάσεις ή επιφυλάξεις, να υποδεικνύει αδυναμίες ή αστοχίες, να κρίνει με στοιχεία τα αποτελέσματα.
Δουλειά του, δηλαδή, δεν είναι να καθοδηγεί, αλλά να οδηγεί τον αναγνώστη μέσα από σκοπιμότητες, ευκολίες και αντικρουόμενες προπαγάνδες. Αν τις ενοχλεί όλες, τότε κάνει σωστά τη δουλειά του.

Δεύτερον, ο δημοσιογράφος δεν είναι κοινωνικός ακτιβιστής ούτε η δημοσιογραφία αποτελεί αγωνιστική δραστηριότητα.
Η θέση του βρίσκεται, πάλι, σε ίση απόσταση ανάμεσα στην πολιτική και τους αποδέκτες της.
Δεν υιοθετεί προφανώς τα άδικα της κοινωνίας, αλλά ούτε αποτελεί τον αυτόκλητο εκφραστή όποιων θεωρούν ότι αδικούνται ή τον αυτονόητο συμπαραστάτη κάθε αγώνα και κάθε διεκδίκησης.

Τρίτον, ο δημοσιογράφος δεν κάνει επιλογή συμφερόντων, αλλά αντιμετωπίζει από ίση απόσταση όλα τα συμφέροντα.
Τις τράπεζες και τα συνδικάτα. Τους φοροφυγάδες και τους ταξιτζήδες. Τους οίκους αξιολόγησης και τα κόμματα. Τις αγορές και τους πρυτάνεις. Τη διαπλοκή και τις συντεχνίες.
Το μόνο συμφέρον που τον δεσμεύει είναι το Δημόσιο - και αυτό, αν μπορεί να το διακρίνει…

Για να συμβούν όλα αυτά, όμως, ο δημοσιογράφος οφείλει (νομίζω) να έχει μια σταθερή έγνοια: να μην αφήνει ποτέ να τον παρασύρει το ρεύμα, το όποιο ρεύμα. Να είναι χρήσιμος, όχι αρεστός.
Ασφαλώς, για λόγους πνευματικής εντιμότητας. Αλλά και επειδή (το έχω ξαναγράψει) με το ρεύμα πάνε μόνο τα ψόφια ψάρια".

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Στα δύσκολα μνημονεύετε Καζαντζάκη, μνημονεύετε Κακογιάννη ...

Αναδημοσιεύουμε ολόκληρο το υπέροχο χρονογράφημα του Τάκη Θεοδωρόπουλου από τα σημερινά ΝΕΑ στη μνήμη του Μιχάλη Κακογιάννη και του Νίκου Καζαντζάκη και όλων των άλλων που είναι λιγότερο αναγνωρίσιμοι και οι οποίοι έβαλαν λιθάρια και λιθαράκια σ’ αυτό το οικοδόμημα που υπερηφανευόμαστε εμείς οι ολίγοι να λέμε σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.

«Το 1964 όταν ο «Ζορμπάς» του Κακογιάννη πήρε τρία Οσκαρ και έκανε διεθνή καριέρα, δεν υπήρχε Κέντρο Κινηματογράφου για να χρηματοδοτεί την εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία. Δεν υπήρχε καν υπουργείο Πολιτισμού το οποίο, ως γνωστόν, ιδρύθηκε από τη χούντα.
Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα με ελληνικούς υπότιτλους γιατί, ως γνωστόν, οι ήρωές της συνομιλούσαν αγγλιστί. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν αμφισβήτησε την ιθαγένειά της. Οι χαρακτήρες της, τα τοπία της, η υπέροχη μουσική του Θεοδωράκη δεν ξεγελούσαν κανέναν. Μύριζαν Ελλάδα από μακριά.
Είναι γνωστό επίσης πως η ταινία προγραμμάτισε την τουριστική πολιτική της Ελλάδας για μερικές δεκαετίες χωρίς τη βοήθεια καμιάς καμπάνιας του ΕΟΤ. Εδωσε πρόσωπο σε μια Ελλάδα φτωχή, ιδιότροπη, μικρή, αλλά γενναιόδωρη σε αισθήματα. Με το όνομα του ήρωά της βάφτισαν χασαποταβέρνες και μαγαζιά με «είδη τουρισμού» - σε αυτό δεν έφταιγε ούτε ο Κακογιάννης ούτε ο Καζαντζάκης.
Ο Καζαντζάκης έγραψε τον «Ζορμπά», ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά κείμενα του εικοστού αιώνα, στη διάρκεια της Κατοχής, στο σπίτι του στην Αίγινα. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και το 1954 η Γαλλία τού απένειμε το βραβείο του καλύτερου ξένου μυθιστορήματος. Ως γνωστόν, τον Καζαντζάκη δεν τον βοήθησε ποτέ το ελληνικό κράτος ούτε ο ίδιος του ζήτησε να τον βοηθήσει.
Η ελλαδική Εκκλησία, αντιθέτως, επιχείρησε να τον αφορίσει. Ο αφορισμός απεφεύχθη έπειτα από παρότρυνση της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη στην τότε βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία ζήτησε την παρέμβαση του Πατριάρχη Αθηναγόρα - έτσι, τουλάχιστον, θρυλείται. Πέθανε το 1957 σε μια Ελλάδα που βρισκόταν στη μεθόριο του Ψυχρού Πολέμου, με τις πληγές του Εμφυλίου ακόμη να αιμορραγούν, σε μια Ελλάδα φτωχή όπου το κράτος αντιμετώπιζε τους πολίτες με καχυποψία, τους ζητούσε πιστοποιητικά για τα κοινωνικά και πολιτικά τους φρονήματα προκειμένου να τους αναγνωρίσει τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Κατ' αρχάς, για να αποτίσω φόρο τιμής στον Μιχάλη Κακογιάννη που κηδεύεται σήμερα. Δεύτερον, για να θυμίσω πως σε αυτό τον τόπο όσοι κατάφεραν να δημιουργήσουν, όσοι με τη δημιουργία τους κατάφεραν να βγουν και να βγάλουν και τον τόπο από την κλειστοφοβική μοναξιά του, είναι αυτοί που γύρισαν την πλάτη σε κράτη και δημόσια, που δεν καταδέχτηκαν ποτέ να απλώσουν το χέρι τους, που δεν περιφέρονταν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε διαδρόμους και γραφεία, για τον απλούστατο λόγο ότι άλλα είχαν στο μυαλό τους και άλλη δουλειά είχαν να κάνουν.
Η μακρόσυρτη λειτουργία της μεταπολίτευσης, εκτός των άλλων, εξάντλησε τις δυνάμεις της προσπαθώντας να ισοπεδώσει και να ακυρώσει τη νοοτροπία που κάποτε γέννησε τον «Ζορμπά». Οργάνωσε μια κοινωνία που έφτασε να πιστεύει πως όλες της οι δημιουργικές δυνάμεις ήταν εξαρτημένες από ένα κράτος βουλιμικό, υπερτροφικό, αλλά και φοβισμένο συγχρόνως, έτοιμο, σαν γερασμένος πατερούλης να σου δώσει χαρτζιλίκι για να τον αφήσεις στην ησυχία του. Και τώρα που το κράτος πτώχευσε, κινδυνεύουμε να μείνουμε με το παπαδιαμαντικό: «Μικρό χωριό, μεγάλη κακία».

Το τράβηγμα από τη μύτη

Tου Κ. Μητρόπουλου
Δημοδιεύτηκε στα ΝΕΑ (28-7-11)

Το τελευταίο αντίο στον Μιχάλη Κακογιάννη

Το τελευταίο αντίο θα πουν σήμερα στον Μιχάλη Κακογιάννη στις 16.00 το απόγευμα στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Αξίζει να σημειωθεί πως επιθυμία της οικογένειας του Μιχάλη Κακογιάννη και του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης είναι, το χρηματικό ποσό που αντιστοιχεί στη δημόσια δαπάνη της κηδείας του να αποδοθεί στο υπουργείο Πολιτισμού.
Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ανακοίνωσε ότι όσοι θα ήθελαν, αντί για στεφάνι, μπορούν να προσφέρουν δωρεά στο ΙΜΚ.

Για τον μεγάλο δημιουργό είπαν:

Θόδωρος Αγγελόπουλος
«Δεν τον ήξερα και πολύ καλά, ξέρω όμως τις ταινίες του. Νομίζω ότι εξακολουθεί και παραμένει ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του χώρου. Η "Στέλλα" είναι από τις ταινίες που αγαπώ. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι έδωσε πολύ χρόνο για να γίνει αυτό το 'Ιδρυμα, που αποτελεί μία σημαντική μονάδα πολιτισμού σε αυτή την έρημη Αθήνα».

Νίκος Κούνδουρος
«Κάπου στη δεκαετία του 60, εμφανίζεται μία καινούργια ευρωπαϊκ-αμερικανική, μπορώ να πω, μορφή, στο όνομα του Μιχάλη Κακογιάννη. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που κατάφερε να βγάλει τον ελληνικό κινηματογράφο έξω από τα στενάχωρα και επαρχιώτικα σύνορά μας.
Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν ένας από τους τελευταίους πολεμιστές μίας τέχνης που έχει ζήσει τα καλά και τα κακά της. Κυρίως, αυτή την περίεργη δόξα του ελληνικού λαϊκού κινηματογράφου. Γυρίζει τον Ζορμπά και γίνεται θρύλος. Γυρίζει με την Κάθριν Χέμπορν αρχαία ελληνική τραγωδία, εξαιρετική. Γυρίζει την Ηλέκτρα με την Ειρήνη Παπά, εξαιρετική. Ό,τι έκανε μπορούμε να του κολλήσουμε δίπλα τον τίτλο εξαιρετικό, εξαιρετικό, εξαιρετικό.
Έτσι ήταν. Περφεξιονίστ, ευρωπαϊκής κουλτούρας και πολύγλωσσος. Κατασκεύασε εκείνο το περίφημο μέγαρο της τέχνης, ένα συναρπαστικό έργο στη καρδιά της Αθήνας, που θα στεγάσει το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έτσι, φεύγει ήσυχος ότι είχε να κάνει για την πατρίδα του, το έκανε.

Παντελής Βούλγαρης

Ο Μιχάλης Κακογιάννης για τη γενιά τη δική μας, αλλά και για το μεγάλο ελληνικό κοινό, υπήρξε όχι μόνο ένας μεγάλος δάσκαλος, ένας μεγάλος δημιουργός, αλλά και ένας ανήσυχος πολίτης. Αγάπησε τον τόπο αυτόν. Κύπριος, βεβαίως, και αφοσιώθηκε στο να καταγράψει μέσα από την τέχνη του, κυρίως τον κινηματογράφο, την καθημερινότητα, τα προβλήματα των σύγχρονων ανθρώπων, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ταινίες που παραμένουν οριακά επιτεύγματα σε αυτή τη δύσκολη τέχνη, αξιοποιώντας ένα πολύ μεγάλο και πολύτιμο καλλιτεχνικό επιτελείο. Από τους ηθοποιούς δεν είναι τυχαίο ότι ίσως οι συναρπαστικότερες ερμηνείες των τριών μεγάλων γυναικών, της Μελίνας, της Έλλης Λαμπέτη και της Ειρήνης Παπά, έχουν καταγραφεί στις δικές του ταινίες.
Επίσης, το γεγονός ότι, τα τελευταία χρόνια, που είχε αποσυρθεί από την καλλιτεχνική δράση δημιούργησε αυτό το πολύτιμο πολιτιστικό κέντρο στην οδό Πειραιώς, έναν χώρο για νέους δημιουργούς και νέους θεατές, είναι ένα ακόμη δείγμα της σημαντικής του παρουσίας.
Ταξιδεύει τώρα για το μεγάλο ταξίδι για να βρει φίλους στου "παραδείσου τα μπουζούκια" όπως λέει στη "Στέλλα". Θα τον θυμόμαστε πάντα με συγκίνηση.

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Πρωινό άστρο

Ο Χρήστος Λεοντής  γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1940. Το 1964 τάραξε τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας με το έργο του «Καταχνιά». Ακολούθησαν πολλά έργα με κορυφαία στιγμή της καριέρας του, κατά την άποψή μας, το «Καπνισμένο τσουκάλι» (1973). Στην πλούσια σταδιοδρομία του εκτός από τραγούδια έγραψε μουσική για όλα τα είδη θεάτρου. Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έχει γράψει ακόμα μουσική για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τελευταίο του έργο η μουσική σύνθεση για το «Πρωινό άστρο» του Γιάννη Ρίτσου.
Ο Χρήστος Λεοντής βρέθηκε στον Άγιο Νικόλαο το τριήμερο 7-9 Οκτωβρίου 2010 όπου μετείχε στο φεστιβάλ Επιστήμης, Τέχνης και Τεχνολογίας της Μαθηματικής Εταιρείας Λασιθίου και μίλησε στο κατάμεστο REX για τη μουσική στο Αρχαίο Θέατρο.
Στο περιθώριο αυτών των εκδηλώσεων είχαμε και μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα στην οποία μας είχε πει ότι ηχογραφούσε το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου. Σήμερα κυκλοφόρησε το CD από την εταιρεία «Μετρονόμος» με τον Παντελή Θεοχαρίδη και στην αφήγηση την Ουρανία Μπασλή.

-Το «Πρωινό άστρο» πώς προέκυψε;
-Το έκανα, το 2009, σαν συμβολή και φόρο τιμής στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ρίτσου. Έκανα δυο εργασίες: η μια ήτανε να μεταγράψω το «Καπνισμένο τσουκάλι» για τετράφωνη χορωδία με αποτέλεσμα να το τραγουδήσουν πολλές χορωδίες σε όλη την Ελλάδα. Έγινε ρεπερτόριο των χορωδιών. Και το «Πρωινό άστρο» ήτανε ο αντίποδας, ας πούμε, στο «Καπνισμένο τσουκάλι». Μου άρεσε το ποίημα αυτό για την τρυφερότητά του. Το «Καπνισμένο τσουκάλι» το θεωρώ λυρικό αλλά είναι ένας κύκλος τραγουδιών που έχει μια δυναμική διεκδίκησης με λυρικό τρόπο. Ενώ το «Πρωινό άστρο» είναι ένα τρυφερό δημιούργημα και ήθελα έτσι να βγει στην επιφάνεια και αυτή η πλευρά του ποιητή και η δική μου παράλληλα. Ελπίζω κάποια στιγμή, γιατί τώρα το ηχογραφώ, να το ολοκληρώσω. Ερμηνευτικά έχω κάποια προβλήματα. Ψάχνω διάφορες φωνές και ελπίζω να το εκδώσω.
-Τι σας συγκινεί στην ποίηση του Ρίτσου;
-Είναι ένας ποιητής ο οποίος με την ποίησή του εκφράζει τη λαϊκή συνείδηση. Δηλαδή δεν είναι ένας ποιητής που πετά στα σύννεφα. Είναι ένας ποιητής γήινος. Θέλει να είναι με την πλευρά του αγωνιζόμενου ανθρώπου για την αξιοπρέπειά του. Δεν είναι ο ποιητής ο κομμουνιστής που λένε. Δεν είναι κομματικό το έργο του. Είναι έργο ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό είναι που με συγκινεί σ’ αυτόν.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Μιχάλης Κακογιάννης

Φτωχαίνουμε. Ο πατέρας του Ζορμπά και της Στέλλας, Μιχάλης Κακογιάννης, τη Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011 μας άφησε χρόνους και μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά.
Ο Μιχάλης Κακογιάννης γεννήθηκε στην Κύπρο και εκτός από τις διάσημες ταινίες του «Στέλλα» και «Ζορμπάς», «έβαλε» στην μεγάλη οθόνη και τον Ευριπίδη καθώς και την Ελλάδα στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου.
Μια από τις μεγαλύτερες μορφές του Ελληνισμού θα μείνει βαθιά στην καρδιά μας με το σπουδαίο έργο του.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Το χρέος και η επόμενη γενιά

...
Tου Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (24-7-11)

Οι δυο δρόμοι και η κοινή λογική

"Η κυβέρνηση έχει δύο δρόμους. Ο πρώτος, που είναι και ο πλέον ευδιάκριτος, είναι ο δρόμος της έπαρσης. Δεν είναι απλό πράγμα να πετυχαίνεις τέτοιες συμφωνίες εν μέσω μιας τεράστιας κρίσης. Ο δεύτερος, που είναι ο δύσκολος, είναι ο δρόμος της διακυβέρνησης.
Οσο και να φαίνεται απλό, η κυβέρνηση δεν έχει κυβερνήσει. Μπορεί να το κάνει από εδώ και πέρα - ή μπορεί να συνεχίσει ό,τι έκανε ώς τώρα. Αν κάνει ό,τι έκανε ώς τώρα είναι βέβαιο ότι θα χάσει πολύ γρήγορα κάθε νομιμοποίηση. Αν αποφασίσει να κυβερνήσει, μπορεί και να συναντήσει μία άλλη Ελλάδα. Που δεν πηγαίνει στον προορισμό της με το ταξί - αλλά με την κοινή λογική. Δηλαδή με τον συντομότερο δρόμο", καταλήγει στο σημερινό του άρθρο στα ΝΕΑ ο Στ. Τζανάκης.

Η Ιστορία των Μαθηματικών στη διδασκαλία των Μαθηματικών

    Η συζήτηση για τη διδακτική αξιοποίηση της Ιστορίας των Μαθηματικών παρά το ότι τα τελευταία χρόνια απασχολεί έντονα τη διεθνή κοινότητα των μαθηματικών δεν ανακαλύφθηκε στις μέρες μας. Υπάρχει μια μακρά παράδοση που τη συνδέει με τα ονόματα των μεγάλων μαθηματικών Klein, Poincare, Polya, Thom κ.α.
Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά από τα ερωτήματα που έχουν διατυπωθεί και συζητούνται επιδεχόμενα ποικίλες και όχι πάντα προς την ίδια κατεύθυνση απαντήσεις:
-Είναι δυνατή η αξιοποίηση της Ιστορίας των Μαθηματικών για τη διδασκαλία τους; Και αν ναι, με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό;
- Ποια είναι τα διδακτικά πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα από μια τέτοια πρόταση;
-Είναι δυνατόν μέσω της Ιστορίας των Μαθηματικών να κατανοήσουμε τι αποτελεί κρίσιμη μαθηματική γνώση ώστε να αναζητήσουμε ενδεχόμενες αλλαγές στα  αναλυτικά προγράμματα και να δώσουμε έτσι έμφαση στην εννοιολογική τους κατανόηση;
-Υπάρχουν πειστικά παραδείγματα αποτελεσματικών διδασκαλιών που αξιοποιούν στις πρακτικές τους την Ιστορία των Μαθηματικών;
Το βιβλίο με τίτλο «Αξιοποίηση της Ιστορίας των Μαθηματικών στη Διδασκαλία των Μαθηματικών», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ζήτη», είναι μια συλλογική προσπάθεια δέκα ελλήνων μαθηματικών, πανεπιστημιακών και άλλων (Θωμαΐδης Ι., Λάππας Δ., Μιχαηλίδης Τ., Νεγρεπόντης Σ., Πάσχος Θ., Τζανάκης Κ., Φαρμάκη Β., Χασάπης Δ., Χριστιανίδης Ι., & Χρυσανθόπουλος Κ.), οι οποίοι επιδιώκουν να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω σε μια σειρά εννέα άρθρων.
Ο Γκάους, μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες των Μαθηματικών όλων των εποχών -ο Μότσαρτ των Μαθηματικών για τους βιογράφους του- είχε μια μανία με την τελειότητα. Η εμμονή του υπήρξε παροιμιώδης. Δεν δημοσίευε τίποτα αν είχε την παραμικρή υποψία. Δημοσίευε μόνο όταν τα συμπεράσματά του ήταν από κάθε άποψη αψεγάδιαστα και χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Την εμμονή του αυτή την πλήρωσε σε κάποιες περιπτώσεις όταν είδε ότι τα θέματα που κρατούσε στο συρτάρι του δημοσιεύονταν από άλλους. Το μότο του ήταν «λίγα αλλά ώριμα». Υποστήριζε, ακόμα, ότι για τις προτάσεις που δημοσιεύονται θα πρέπει να ισχύει ότι  και για τα κτήρια: όταν ολοκληρωθούν δεν θα πρέπει να φαίνεται ούτε το παραμικρό ίχνος από τη σκαλωσιά.
Στη διδασκαλία των Μαθηματικών, όμως, ιδιαιτέρως στις δυο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης, η σύγχρονη διδακτική προτείνει το εντελώς αντίθετο: η από καθέδρας αποκάλυψη παραχωρεί τη θέση της στην έργω ανακάλυψη. Σε μια τέτοια προσέγγιση πολύ σημαντικό ρόλο παίζει το στήσιμο της «σκαλωσιάς» και η βήμα-βήμα πορεία των εργασιών μέχρι την αποπεράτωση του έργου.
Ο Ντενί Γκετζ σε μια αποστροφή του στα «Αστέρια της Βερενίκης» γράφει: ακόμα και οι Άλπεις έχουν Ιστορία. Μόνο από τα σχολικά εγχειρίδια των Μαθηματικών αυτή απουσιάζει, λες και τα Μαθηματικά ήταν πάντα έτσι όπως τα ξέρουμε.
Για να μην είμαστε όμως εντελώς άδικοι, στα τελευταία βιβλία του Γυμνασίου η προσέγγιση έχει αλλάξει. Τα Μαθηματικά αντιμετωπίζονται ως πολιτιστικό αγαθό  και γι’ αυτό αρκετά ιστορικά στοιχεία από την εξέλιξή τους έχουν ενσωματωθεί στην ύλη της παραγράφου και αποτελούν μέρος της διδακτικής διαπραγμάτευσης στην τάξη από τον μαθηματικό.
Στο Γυμνάσιο από το σχολικό έτος 2007-2008 με την εφαρμογή των νέων αναλυτικών προγραμμάτων το 10% του διδακτικού χρόνου θα πρέπει να χρησιμοποιείται για τη σύνθεση διαθεματικών, διεπιστημονικών εργασιών ή ιστοεξερευνήσεων από τους μαθητές σχετικών με τα περιεχόμενα ευρύτερων διδακτικών ενοτήτων. Επίσης από την προσεχή σχολική χρονιά οι εργασίες αυτού του τύπου εντάσσονται στο επίσημο ωρολόγιο πρόγραμμα της Α’ Λυκείου ως αυτόνομο 3-ωρο υποχρεωτικό μάθημα. Έτσι το βιβλίο αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τον καθηγητή των μαθηματικών προκειμένου αυτός να προτείνει θέματα προς επεξεργασία και όχι μόνο, βέβαια, για την Α’ Λυκείου. Ο σκοπός ασφαλώς δεν θα είναι οι μαθητές να εξασκηθούν στο copy-paste από το διαδίκτυο ή στην ανάπτυξη εκθέσεων ιδεών αλλά να κατανοήσουν και να εμβαθύνουν σε έννοιες που αποδεδειγμένα παρουσιάζουν δυσκολία στην κατανόηση με τους παραδοσιακούς τρόπους διδασκαλίας. Τέτοιες έννοιες είναι για παράδειγμα οι αρνητικοί αριθμοί, η συνέχεια, η μέθοδος της εξάντλησης και το ολοκλήρωμα, η χρήση υπολογιστικών εργαλείων και ο υπολογισμός του «π», το τρίγωνο του Pascal, τα φράκταλς, η συμβατική περάτωση του απείρου κ.α.
Τα άρθρα του προαναφερόμενου βιβλίου έχουν επιστημονική δομή και εκτενή βιβλιογραφική τεκμηρίωση. Μερικά δε από αυτά συνοδεύονται και από καλά σχέδια μαθημάτων. Χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία, επιστημονική εγκυρότητα και, το πιο σπουδαίο κατά τη γνώμη μας,  αφορούν την ελληνική πραγματικότητα. Απευθύνονται κατά κύριο λόγο σε μαθηματικούς της εκπαίδευσης αλλά και στους φοιτητές των Μαθηματικών και Παιδαγωγικών Τμημάτων, όπως επίσης και στους ερευνητές της Διδακτικής των Μαθηματικών.
Το βιβλίο είναι σχήματος 14χ25 και αποτελείται από 302 σελίδες.
Ι. Σταμέλος
stamelosioa@gmail.com

Μέρες του '74


Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Ο Λεωνίδας και ο Θεμιστοκλής

Ασφαλώς και είμαστε ως λαός, γενικώς, υπέρ των ηρωισμών και λιγότερο υπέρ των λύσεων στα υπαρκτά προβλήματα. Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις που τα έχουμε βάλει με τους ... ανεμόμυλους ως άλλοι Δον Κιχώτες. Απαγορεύεται η διέλευση ραδιενεργών προϊόντων από τον ... Δήμο Δάφνης είχε αναρτήσει ο δήμαρχος, καλοσήλθατε στο δημοκρατικό Ηράκλειο ο άλλος κ.ο.κ. Βοηθάνε και οι ποιητές μας σ' αυτό: "αφ΄ υψηλάομως έπεσεν και απέθανεν ελεύθερος" προτείνουν...
Ο Λεωνίδας, γράφει ο Θεοδωρόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ, μπορεί να είπε εκείνο το υπέροχο «Μολών λαβέ», αλλά ηττήθηκε, ενώ ο Θεμιστοκλής που δεν είπε τίποτε το ηρωικό, απλώς έκανε τη δουλειά του, βύθισε τον στόλο του Ξέρξη και έσωσε την πόλη του. Ήταν και οι άλλοι βέβαια που ερμήνευσαν λάθος τον χρησμό, γέροντες και ανήμποροι ως επί το πλείστον, και οχυρώθηκαν στα ξύλινα τείχη της Ακρόπολης και κάηκαν. Δεν ήταν κακοί, ούτε ηλίθιοι. «Υπ' ασθενίης βίου» το έκαναν που λέει κι ο Ηρόδοτος.

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Ας πρόσεχε

Toυ ΚΥΡ
Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ (17-7-11)

Ελπίδα για το μέλλον

Στη Νέα Δημοκρατία ετοιμάζονται πυρετωδώς για πρόωρες εκλογές. Μαθαίνω ότι οι υπεύθυνοι εκλογικού σχεδιασμού οργάνωσαν συνάντηση του κ. Αντ. Σαμαρά με τον κ. Γιάννη Παπαμιχαήλ, υιό της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Σε αυτή τη δύσκολη ώρα για τον τόπο ο κ. Παπαμιχαήλ αναμένεται να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας και να κοσμήσει την επόμενη Βουλή. Η είδηση εμπνέει ελπίδα για το μέλλον. Ωστόσο δεν αρκεί. Μόλις συμπληρωθεί από τη συμμετοχή στις εκλογές των υιών της Τζένης Καρέζη με την Αριστερά και του Νίκου Κούρκουλου με το ΠαΣοΚ μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το πολιτικό σύστημα θα διασωθεί.
Αλιεύτηκε από τον σημερινό ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗ.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν έφοροι και δασκάλοι

Αντιγράφουμε από το σημείωμα του Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ.

-Είμαι ο έφορος της περιοχής και επειδή δεν βγαίνω με τον μισθό μου, προκειμένου να κλέβω εσάς όλους γύρω μου, προτίμησα ως δεύτερη εργασία να φτιάξω μια στάνη. Εχω 100 πρόβατα και υπολογίζω να τα κάνω 200 του χρόνου...

Μια δυνατή φωνή κάλυψε τα τελευταία λόγια του εφοριακού:

- Και ο δάσκαλος! Και ο δάσκαλος!...

Έτσι έγινε γνωστό ότι και ο τοπικός δάσκαλος έχει και δεύτερη απασχόληση, αλλά αυτός είναι μεγάλος κτηνοτρόφος. Είναι τσέλιγκας με 500 πρόβατα.

Ποιος είπε ότι το ελληνικό κράτος σήμερα δεν συμβάλλει στην επαγγελματική ανάπτυξη των δημοσίων υπαλλήλων;

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Δημαρχιακές απορίες

Λέει η δημαρχάρα με αφορμή τα μαχαιρώματα στη Ζάκυνθο των τριών τουριστών και τον θάνατο του ενός Άγγλου 19-άρη από τον δικό μας τσαμπουκαλή ταξιτζή: Επιτέλους θα πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους τουρισμό θέλουμε.
Τι είδους τουρισμό θέλουμε, ή τι είδους τουρισμό μπορούμε να έχουμε, τι είδους τουρισμό δικαιούμαστε να έχουμε με όλα αυτά που μοστράρουμε;
Πρέπει κάποτε να αφήσουμε κατά μέρος τα περί υπέροχου τόπου, μοναδικού στον κόσμο και εκείνα που αναμασάμε ακκιζόμενοι ανέξοδα.
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον υπέροχο τόπο που μας έλαχε; Υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό; Είναι όντως υπέροχος ο τόπος, είναι όντως μοναδικός. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ένα καταφύγιο. Το πολιτισμένο τοπίο όχι μόνο της Ευρώπης, της οικουμένης. Ποιος όμως μπορεί να πει ότι θα δυσκολευτεί να προσδιορίσει τα σημεία κακοποίησης που έχουμε με μεγάλη άνεση επιφέρει στο θαυμάσιο τοπίο και τα έργα τέχνης που κληρονομήσαμε; Την κακοποίηση και την ασχήμια, την τσαπατσουλιά και το σαλταδορισμό; Μήπως δεν έχουμε εξωθήσει το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον μας στα όρια της αντοχής του;
Μήπως η βία δεν είναι μια από τις συνέπειες της λογικής του εγώ είμαι ότι θέλω, συμπεριφέρομαι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, τις σχέσεις, τους νόμους, το δίκιο μου, την κοινωνία, τους θεσμούς και τους ανθρώπους;

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Ποιανού όμως το κόκαλο;

...

Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (13-7-11)

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Σκ...

...
Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (12-7-11)

Οι Νόμοι και ο Τύπος

Κάθε κοινωνία έχει τον Τύπο που της αξίζει. Ασφαλώς και το όποιο ετερογενές, αντιφατικό και ανόμοιο σύνολό του αξιολογείται και ιεραρχείται από τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές και τους ακροατές στους οποίους απευθύνεται.
Αλλά θα πρέπει να υπάρχει κι ένα κράτος δικαίου, το οποίο οφείλει να επιβάλλει σεβασμό στους κανόνες του νόμου και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Το παράδειγμα του κλεισίματος στην Αγγλία της εφημερίδας με 2,8 εκατομμύρια φύλλα («News of the World») και την εμπλοκή του συμβούλου του Κάμερον δείχνει ότι υπάρχουν χώρες στις οποίες εφαρμόζονται οι νόμοι.

Είναι το τίμημα της αλητείας, σημειώνει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ. Πόσες παρόμοιες δημοσιογραφικές αλητείες έχουμε ζήσει στη χώρα μας; Ποιος μπορεί να αναφέρει κάποιο τίμημα που τους επεβλήθη από το επίσημο κράτος;
Πόσες φορές δεν διαβάσαμε τίτλους στα αμαρτωλά φύλλα «για καταδιώξεις συμφερόντων», «για φταίξιμο άλλων» ή ότι οι αλητείες διεπράχθησαν στο όνομα κάποιας «ελευθερίας της ενημέρωσης» ή «δημοσιογραφικής ανυπακοής»;

Στη Σπιναλόγκα


Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Η βία και η επίσημη προσφορά ανθέων

ΤΑ γράφουμε από τις πρώτες αναρτήσεις μας σ’ αυτό το blog και με κάθε ευκαιρία. Χαιρόμαστε που διαβάζουμε σχεδόν τα αυτονόητα στο άρθρο του Θεοδωρόπουλου στα σημερινά ΝΕΑ. Λυπούμαστε που και στα αυτονόητα οδηγούμε κάθε φορά τα πράγματα σε αδιέξοδο.

«Όταν η παιδεία δεν σε μαθαίνει να διαμορφώνεις τις απόψεις σου συνθέτοντας αντικρουόμενες αλήθειες και να τις υποστηρίζεις επιχειρηματολογώντας, η κραυγή, η βρισιά και η χειροδικία έρχονται να αναπληρώσουν την ανεπάρκειά σου.

Η παπαγαλία δεν υπονομεύει μόνον τη φαιά ουσία των θυμάτων της. Υπονομεύει και την ίδια τη δημοκρατία επιβάλλοντας μια κακοφωνία απόψεων τις οποίες υποστηρίζει ο καθένας ασκώντας τη βία του ζηλωτή. Είναι θεοκρατία που έχει χάσει τον θεό της.

Η κοινωνία μας είναι ένα μωσαϊκό διαφόρων κλάδων. Αυτό που λέμε «δημόσια ζωή» και κατ' επέκταση «δημόσιος χώρος» δεν είναι τίποτε άλλο από το σημείο όπου συναντιούνται οι «συμπαθείς» κατά την πολιτικάντικη ορολογία κλάδοι για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους δικαιώματα και να διεκδικήσουν άλλα υποψήφια κεκτημένα. Με δυο λόγια η κοινωνία αυτή έχει προ πολλού χάσει τον κοινό της λόγο, τον ελάχιστο παρονομαστή της. Οι παρ' ημίν ζηλωτές πιστεύουν μόνον στον θεό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Τη βία τη νομιμοποιεί η κοινή αποδοχή της ασυλίας, πάνω στην οποία στηρίχτηκαν τα πρότυπα της επιτυχίας μας. Βία ασκεί ο ιδιοκτήτης του 4Χ4 που το παρκάρει στο πεζοδρόμιο γνωρίζοντας πως έχει ουσιαστική ασυλία. Βία ασκεί και ο κουκουλοφόρος που έχει την ασυλία της ανωνυμίας του, βία και ο ματατζής που ρίχνει χημικά ενώ θα έπρεπε να τον συλλάβει. Η βουλευτική ασυλία σήμερα μας φαίνεται σκανδαλώδης. Πριν από πέντε χρόνια όμως ήταν το εργαλείο της ασυλίας όσων τώρα την προπηλακίζουν. Οι συνθήκες της ανομίας που όλοι μαζί ανεχθήκαμε είναι το ιδανικό σκηνικό για το θέατρο της βίας.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την οικονομική απαξίωση, αν προσθέσουμε και την ηθική απαξίωση μιας και οι μισοί θεωρούν τους άλλους μισούς απατεώνες και φοροφυγάδες και οι άλλοι μισοί τους υπόλοιπους μισούς ηλίθιους και ανίκανους, ε, τότε ο εκχυδαϊσμός της βίας μοιάζει με φυσικό φαινόμενο. Πριν μας απαξιώσουν οι οίκοι αξιολόγησης έχουμε εμείς απαξιώσει εαυτούς.

Η καταδίκη της βίας, έτσι όπως διατυπώνεται, είναι υποκριτική: «καταδικάζουμε τη βία αλλά αντιλαμβανόμαστε την αγανάκτησή τους».
Κοινώς αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του καθενός από μας να βγάλει το άχτι του εναντίον όλων των άλλων. Κάποτε η Αριστερά πρότεινε διεξόδους. Σήμερα υπάρχει για να υπενθυμίζει τα συλλογικά μας αδιέξοδα.

Εκτός κι αν αυτό που ψάχνουμε ως κοινωνία είναι να βγάλουμε το άχτι μας. Σ' αυτήν την περίπτωση και η δημιουργία της επιτροπής είναι μια «ευγενής» πρωτοβουλία απέναντι στον εκχυδαϊσμό της βίας ως επίσης και η προσφορά ανθέων εκ μέρους των βουλευτών σε όσους τους προπηλακίζουν».

Η Διακομματική και το ρεύμα

Σιγά το πρόβλημα να τις φάνε ο Χατζηδάκης ή ο Σισέ! Σιγά το πρόβλημα να περικυκλώσουν οι «αγανακτισμένοι» το σπίτι του Σημίτη. Να σηκώσουν όμως χέρι στον Τσώνη;…  Να περικυκλώσουν οι «αγανακτισμένοι» το σπίτι του Παπουτσή;… Εεε όχι!...  Αυτό πάει πολύ!...
Η κυβέρνηση, γράφει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ, αισθάνθηκε την ανάγκη να αντιδράσει μόλις βρέθηκε η ίδια στο στόχαστρο μιας διάχυτης και ανεξέλεγκτης βίας που εδώ και μήνες μαστίζει την κοινωνία μας. Κι όταν ξύπνησε προσπάθησε να φτιάξει Διακομματική Επιτροπή. Και σατιρίζει το συμβάν χρησιμοποιώντας τους στίχους του Σουρή:
«Οι Ελληνες αποφασίσαντες να διαβούν τον Αίμον
συνέστησαν επιτροπήν Τσάτσον, Κουρήν και Κρέμον!»
«Δικαιολογημένη αγανάκτηση» και «φυσιολογική αγανάκτηση» αναφέρουν οι Τσίπρας και Λαζαρίδης ο Χρύσανθος, του Σαμαρά.  Αν όμως η αγανάκτηση είναι και δικαιολογημένη και φυσιολογική, αν οι πράξεις αυτές νομιμοποιούνται από την αγανάκτηση εκείνων που τις διαπράττουν, τότε με τι θα ασχοληθεί η Επιτροπή; Κι όταν γράφονται ή λέγονται ανοησίες του τύπου «την ευθύνη για τους προπηλακισμούς έχει η πολιτική της κυβέρνησης», τότε δικαίως την πέφτουν στους κυβερνητικούς βουλευτές όσοι δεν τη γουστάρουν.
Με άλλα λόγια, τι Διακομματική Επιτροπή να φτιάξουμε όταν κανείς δεν έχει τα κότσια να πει ότι η αγανάκτηση μπορεί να είναι κατανοητή αλλά δεν είναι ούτε δικαιολογημένη, ούτε φυσιολογική. Πάνε με το ρεύμα, αλλά «με το ρεύμα πάνε μόνο τα ψόφια ψάρια».

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Ερωφίλη


Τα σχόλια στις αναρτήσεις άρθρων γνώμης

Σε κάθε άρθρο αναγνωρίσιμου στις ηλεκτρονικές εκδόσεις των άλλοτε μεγάλων εφημερίδων μπορεί κανείς να διαβάσει ένα σωρό σχόλια. Ειδικά όταν το άρθρο (γνώμης) έχει κατεύθυνση αποκλίνουσα από το «λαϊκό» αίσθημα για τα γεγονότα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ευκαιριακοί σχολιαστές κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα. Στις έντυπες εκδόσεις των εφημερίδων δεν δημοσιεύονται επιστολές χωρίς να έχουν ελέγξει τουλάχιστον το όνομα του αποστολέα τους. Στις ηλεκτρονικές σχεδόν όλα δημοσιεύονται, τουλάχιστον όσα δεν δημιουργούν νομικά προβλήματα.

Ορισμένα σχόλια, επικριτικά ή και εγκωμιαστικά, πλουτίζουν τον διάλογο. Άλλα θυμίζουν τη χυδαιότητα διαφόρων ακροδεξιών και ακροαριστερών μπλόγκς. Το περιεχόμενο αυτών των συγκεκριμένων σχολίων είναι πολύ συχνά κοινό καθώς και το λεξιλόγιό τους.

Γράφει ο Σωμερίτης στην ηλεκτρονική έκδοση του ΒΗΜΑΤΟΣ σχετικά: Τα «επιχειρήματα» διαφωνούντων με τις απόψεις μου «σχολιαστών» είναι πολύ συχνά τα ίδια. Είμαι  «παπαγαλάκι», όργανο διαφόρων ελληνικών και κυρίως ξένων συμφερόντων, «μισώ» (μάλιστα) την Ελλάδα και τους Έλληνες, είμαι βαλτός από το ΠαΣοΚ ή από τον Σύριζα ή από το κουκουέ, παραπληροφορώ, είμαι διαπλεκόμενος. Ακόμα χειρότερα: ορισμένοι (λίγοι είναι αλήθεια) φαίνεται να πιστεύουν ότι η καταγωγή μου δεν είναι «καν» ελληνοορθόδοξη.

Τους μεν τους μπερδεύει το «Ριχάρδος» (κάποτε, θρησκευτικό περιοδικό με είχε χαρακτηρίσει «ρωμαιοκαθολικό δημοσιογράφο») άλλους τους μπερδεύει το επώνυμο Σωμερίτης. Υποψιάζονται ότι κρύβει το εβραϊκό Somers οπότε όλα εξηγούνται. Ανησύχησα και το έψαξα : άλλη είναι η οικογενειακή μου κληρονομιά !!

Το χειρότερο είναι ότι μερικοί με εγκαλούν γιατί ισχυρίζονται ότι στο παρελθόν «αδιαφόρησα» για το ένα και «υποστήριξα» το άλλο αποκαλύπτοντας έτσι ότι ναι μεν με «ανακάλυψαν» πρόσφατα χωρίς αυτό να τους αφαιρεί το «ελεύθερο» της κακοήθους αρλούμπας...

Ορισμένοι προσπαθούν να με κατατάξουν κάπου. Συνήθως δεν το καταφέρνουν. Εδώ θα σημειώσω μόνο, για να τους βοηθήσω, ότι πήρα μέρος στην Αντίσταση (ΕΠΟΝ) και αργότερα, από το 1967 και μετά, στον αντιχουντικό αγώνα, ότι έφαγα ξύλο για την Κύπρο αλλά πιστεύω τώρα πια, που τα κάναμε θάλασσα, σε λύση ισότιμης ομοσπονδίας των δύο κοινοτήτων, ότι εκτιμούσα βαθύτατα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του Παρισιού και του 1974, ότι εκτιμώ βαθύτατα τον Κώστα Σημίτη αλλά δεν δίστασα και να εναντιωθώ μαζί τους, ότι είμαι από τις αρχές της δεκαετίας του '50 ευρωπαϊστής, και «παιδιόθεν» πολιτικά φιλελεύθερος και κοινωνικά δημοκράτης σοσιαλιστής ή αν προτιμάτε κεντροαριστερός. Αυτά και πολλά άλλα - τα περισσότερα με κόστος, οικογενειακό και προσωπικό.

Συνεπώς, αγαπητοί φίλοι ανώνυμοι συκοφάντες και υβριστές σας συνιστώ κάποιο προσωπικό κουράγιο που φαίνεται σπανίζει σε τόσους ανένδοτους επαναστάτες και υπερπατριώτες λες και ζούμε στο καθεστώς ανελευθερίας που ορισμένοι από αυτούς ονειρεύονται: η κριτική σας με το ονοματάκι σας!

Μήπως όμως και αυτά είναι χρήσιμα διότι αποκαλυπτικά του πού φτάσαμε; Ίσως, αλλά όχι όσο τα σχόλια ουσίας που ανεξάρτητα από το αν αντικρούουν τις απόψεις μου ή τις επικροτούν προκαλούν τη χαρά και το ενδιαφέρον ενός διαλόγου, κλεινει το σημείωμά του ο Σωμερίτης.

Δυστυχώς η λογική των κομματικών συναθροίσεων και του καφενείου εν πολλοίς έχει μεταφερθεί στα περισσότερα σχόλια σε άρθρα γνώμης. Και θα μου πείτε που είναι η είδηση; Ο καθένας μας διαχειρίζεται το λόγο και τη σκέψη του όπως έχει μάθει…

Σημεία των καιρών

Στην κορυφή της διαφθοράς οι υπηρεσίες που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα σύμφωνα με τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή.

Ο κ. Ρακιντζής, παρέδωσε χθες την έκθεσή του στον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και τον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο. Τα στοιχεία συνοπτικά: το 52% περίπου των υποθέσεων διαφθοράς, που αποκαλύφθηκαν το περασμένο έτος, αφορούν τις οικονομικές υπηρεσίες του κράτους, γεγονός που καταδεικνύει ότι η οικονομική κρίση έχει ως συνέπεια να αυξάνονται τα φαινόμενα της διασπάθισης δημόσιου χρήματος.

Στις κορυφαίες θέσεις της κλίμακας διαφθοράς οι πολεοδομίες και οι υπηρεσίες υγείας στις οποίες κυριαρχούν το «γρηγορόσημο» και το «φακελάκι».

Παρά ταύτα, οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως καταδεικνύεται στην έκθεση, συνεχίζουν και κατορθώνουν να αποφεύγουν την τιμωρία.  Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο κ. Ρακιντζής αναγκάσθηκε να υποβάλει ενστάσεις για 149 αποφάσεις πειθαρχικών συμβουλίων, καθώς διαπιστώθηκε ότι οι ποινές που επέβαλαν ήταν κυριολεκτικά …χάδια. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει και την ανάγκη της αλλαγής του υφιστάμενου πειθαρχικού δικαίου.

Ειδικότερα ο κ. Ρακιντζής στην έκθεσή του σημειώνει ότι τα πολεοδομικά γραφεία δεν ευθύνονται μόνο για την αυθαίρετη δόμηση αλλά και για την μεγάλη υστέρηση στην είσπραξη των προστίµων από αυθαίρετες κατασκευές, καθώς καθυστερούν να διαβιβάσουν τις σχετικές αποφάσεις στις ∆ΟΥ.

Για τους αιρετούς σημειώνει ότι αρκετοί από αυτούς ασκούν εξουσία στα όρια της νομιμότητας ή και πέραν αυτής, γεγονότα που ευνοούν την κακοδιοίκηση και διαφθορά στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ασθενής η υγεία λόγω διαφθοράς. «Δυσεπίλυτο», χαρακτηρίζειο κ. Ρακιντζής το πρόβλημα της διαφθοράς στο τομέα της υγείας. Οπως αναφέρει, «οποιαδήποτε παρέµβαση µπορεί να σταµατήσει τη ροή της προµήθειας του υγειονοµικού υλικού, αλλά ένας λεπτοµερής διασταυρούµενος έλεγχος µεταξύ των προµηθειών, φαρµακευτικών εταιρειών και των παροχών τους προς τους ιατρούς, µπορεί να αποκαλύψει ενδιαφέρουσες υπόγειες διαδροµές µε κατευθυνόµενη συνταγογραφία και διόγκωση της δαπάνης».

Για τα κληροδοτήματα ο Γενικός Επιθεωρητής αναφέρει ότι «καταβάλλεται προσπάθεια να υπάρξει καταγραφή τους και να αξιοποιηθούν επωφελώς οι περιουσίες τους, καθώς οι πόροι τους µπορούν να καλύψουν πολλούς τοµείς κυρίως της Υγείας, Κοινωνικής Πρόνοιας και Εκπαίδευσης, αντί να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισµό».

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Η μορφή της κρίσης


Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (6-7-11)

Νέο τεύχος της "Αμάλθειας"

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού ΑΜΑΛΘΕΙΑ, το οποίο εκδίδει η  Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου. Το τεύχος είναι διπλό και έχει αριθμό 164-165. Το περιοδικό διανύει το 41ο έτος συνεχούς κυκλοφορίας.
Στις μόνιμες στήλες «επισημάνσεις» του νέου τεύχους  ανθολογήθηκαν ποιήματα των Σοφοκλή, Δημουλά, Παπαδιαμάντη, Ελύτη, Γκάτσου, μαντινάδες κ.α., όπως επίσης και μικρά σημειώματα σύγχρονου προβληματισμού και αυτογνωσίας. Επιλέχθηκαν και σχολιάζονται, επίσης, ειδήσεις θετικού προσανατολισμού που πέρασαν στα ψιλά, μέσα από τον κυκεώνα της υπερβολής και των σκοπιμοτήτων.

Στη συνέντευξη του τεύχους φιλοξενείται ο Ομότιμος Καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Επίτιμος Έφορος Αρχαιοτήτων Ανατολικής Κρήτης Κωστής Δαβάρας. Ο Καθηγητής μιλάει για την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην Κρήτη και το Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και για τα πιστεύω του, τις αξίες και την εν γένει προσωπικότητά του. Είναι εξαιρετική επιτυχία και τιμή για το περιοδικό που τον φιλοξενεί στις σελίδες του αφού ο Καθηγητής πολύ σπάνια μιλάει στα μέσα ενημέρωσης για τον εαυτό του και για το έργο του.

Στις «βιβλιοδιαδρομές» η Μαρία Φασουλάκη παρουσιάζει το βιβλίο «Δημόσια Υγεία, Κοινωνική Πρόνοια και Υγειονομική Πολιτική στην Κρητική Πολιτεία (1898-1913)». Παρουσιάζονται ακόμα τα βιβλία: «Η Ανατολή των αγώνων και των θυσιών», «Τα γραφτά μου για την Κρήτη», «ίσως το χρόνο…», «Το πολίτευμα της Δωρικής Κρήτης» και «Όμορφα που ’σαν τα χωριά».

Η υπόλοιπη αρθρογραφία περιλαμβάνει ένα άρθρο για το Νομό Λασιθίου στη Χάρτα του Ρήγα, ο Στρατής Κουρουπάκης κάνει μια μικρή αναφορά στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Αρετίου, η Μαρία Καρτέρη-Σιγανού παρουσιάζει την πρωτοπόρο Κρητικοπούλα Καλλιρρόη Παρρέν, το γένος Σιγανού, η Έφη Μπουκουβάλα-Κλώντζα αναφέρεται στους Καζαντζάκης – Νίτσε, ο κ. Ι. Καραβαλάκης στην «Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καλέργη» και η Αν. Καθηγήτρια του Α.Π.Θ. Μαρία Αρακαδάκη στο άρθρο της κάνει μια διαχρονική ανάγνωση της Κρητικής Ιστορίας με γεωπολιτικούς όρους.

Συμμετέχοντας στους εορτασμούς των 100 ετών από τη γέννηση των Ν. Γκάτσου, Ο. Ελύτη και Σ. Τσίρκα, καθώς και στα 100 χρόνια από το θάνατο του Α. Παπαδιαμάντη δημοσιεύονται στο τεύχος μικρά σημειώματα για τη ζωή και το έργο τους από την Ανθή Ρουμπελάκη και την Έφη Μπουκουβάλα-Κλώντζα.

Ειδικά για το τεύχος αυτό φιλοτέχνησαν θαυμάσιες συνθέσεις οι φίλοι μας εικαστικοί Μανώλης Σαριδάκης, Μαρία Καρτέρη-Σιγανού, Θέμης Ματθαιάκης και Θανάσης Ρωσσίδης.

Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες που με ανιδιοτέλεια συμπαρίστανται στην έκδοση και την κυκλοφορία της Αμάλθειας. Το ΔΣ της Ιστορικής Λαογραφικής Εταιρείας Νομού Λασιθίου εύχεται σε όλους καλό καλοκαίρι και καλεί τους φίλους να συνδράμουν  την έκδοση της «Αμάλθειας» στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.

Το περιοδικό είναι συνδρομητικό –15 € για δυο διπλά τεύχη ετησίως- και όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες μπορεί να απευθυνθεί στα τηλέφωνα (28410).24.789 - 6977192004 ή στο e-mail: stamelosioa@gmail.com

Για την Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου

Ο Πρόεδρος

Ιωάννης Ευαγγ. Σταμέλος

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Ο Παπουτσής κι ο Γάτος

Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (4-7-11)

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Κωστής Δαβάρας

Απόσπασμα από μια συνομιλία του Ομοτίμου Καθηγητή Προιστορικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
Κωστή Δαβάρα με τον Γιάννη Σταμέλο.
Το πλήρες κείμενο στην "Αμάλθεια" που κυκλοφορεί

Ο Κωστής Δαβάρας είναι Ομότιμος Καθηγητής Μινωικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε Έφορος Αρχαιοτήτων Ανατολικής Κρήτης.
Έλαβε μέρος και επέβλεψε πάρα πολλές ανασκαφές και διδακτορικά. Δημοσίευσε περισσότερες από 47 μελέτες στα Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά. Εκτός από τα εξειδικευμένα συγγράμματα και τα βιβλία Ιστορίας έχει ακόμα γράψει οδηγούς για τους ακόλουθους αρχαιολογικούς χώρους: «Το Ανάκτορο της Ζάκρου», «Σούνιον: Αρχαιολογικός Οδηγός», «Μουσείο Αγίου Νικολάου», «Ανατολική Κρήτη», «Κνωσός και Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου», «Μάλια» και «Φαιστός - Αγία Τριάδα - Γόρτυνα».

-Τι είναι αυτό που καθορίζει την πορεία μας στη ζωή;
-Είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Εμένα προσωπικά ίσως είναι το γεγονός ότι γεννήθηκα, πήγα σχολείο και μεγάλωσα στους πρόποδες της Ακρόπολης. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που με πήγαινε μικρό στην Ακρόπολη και με ξεναγούσε. Ίσως αυτά έπαιξαν ένα ρόλο. Το Γυμνάσιό μου, το ιστορικό 1ο Γυμνάσιο της Πλάκας, ήταν ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη. Ο Τρικούπης ήταν μαθητής του. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου να τριγυρίζω μεταξύ του Διονυσιακού Θεάτρου και της Αρχαίας Αγοράς.

- Έχετε ανασκάψει σχεδόν όλο το νομό Λασιθίου, τι θεωρείτε το πιο σημαντικό από όσα έχετε φέρει στο φως;
-Πρέπει να σας πω ότι όλες μου οι ανασκαφές, ανεξαιρέτως, ήταν σωστικές. Καμία δεν ήταν ανασκαφή την οποία διάλεξα εγώ. Δηλαδή έτρεχα σε χώρους οι οποίοι κινδύνευαν από τους αρχαιοκαπήλους. Πράγματα τα οποία κινδύνευαν να συληθούν ή να καταστραφούν από μπουλντόζες, από άναρχη δόμηση, από τέτοια. Δεν είχα την καλή τύχη, όπως άλλοι συνάδελφοί μου, την επιλογή, να πω θέλω να σκάψω εκεί. Όπως ο Πλάτων με τη Ζάκρο, το μεγάλο έργο της ζωής του, γιατί αυτός το διάλεξε δεν τον υποχρέωσε κανείς. Έτσι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Τριανταπέντε χρόνια στην αρχαιολογική υπηρεσία και οκτώ χρόνια περίπου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο συνταξιοδοτήθηκα. Το Πανεπιστήμιο είναι άλλη δουλειά, άλλο επάγγελμα. Το ερευνητικό μέρος είναι το ίδιο αλλά το άλλο εκεί είναι διδακτικό. Στα 60 μου έπρεπε να αλλάξω επάγγελμα.

 
-Με το ιερό κορυφής στο Χαμαίζι τι ιδιαιτερότητα είναι αυτή με την κάτοψη;
-Δεν είναι ιερό κορυφής, ήταν σφάλμα το οποίο έκαμε ο Πλάτων. Νόμισε ότι ήταν ιερό κορυφής. Ακριβώς για να το εξακριβώσω αυτό πήγα κι έσκαψα. Την ανασκαφή δεν την έκανα εγώ, την έκανε ο Ξανθουδίδης στις αρχές του αιώνα. Και έτσι έχουμε την ελλειψοειδή κάτοψη σε όλες τις Ιστορίες της Τέχνης. Τη διάσημη αυτή κάτοψη.
Πρέπει να ήταν ένα φρούριο το οποίο να ήλεγχε την οδό από την Ανατολική Κρήτη προς την Κεντρική Κρήτη.


-Πώς νοιώθει κάποιος αρχαιολόγος όταν η σκαπάνη του φέρνει στο φως κάτι πολύ σπουδαίο;
-Ενθουσιασμό. Ζει πάρα πολύ έντονες στιγμές και μεγάλη υποχρέωση απέναντι στο αντικείμενο αυτό που έρχεται στο φως, το οποίο ήτανε στη γη χιλιάδες χρόνια. Το προνόμιό του και η υποχρέωσή του είναι να το μελετήσει και να το δημοσιεύσει. Και είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, κυρίως όταν κανείς κάνει πολλές ανασκαφές.

-Ποιο είναι το όνειρο κάθε νέου αρχαιολόγου; Έχει στο μυαλό του ότι θα ανακαλύψει μια νέα Τροία, μια Κνωσό, ένα Παλαίκαστρο;
-Όχι αναγκαστικά. Δεν είναι μόνο τα ευρήματα. Υπάρχουν αρχαιολόγοι που δεν έχουν κάνει καμία ανασκαφή. Σημασία έχει η μελέτη και η επαφή με το αρχαίο. Η ανασκαφή είναι ένα τμήμα μόνο.
 
-Υπάρχουν ορόσημα στον μινωικό πολιτισμό, τον μινωίτη και την κοινωνία του;
-Πέρασε, όπως όλοι οι πολιτισμοί, από μια φάση ανάπτυξης, μια φάση ωριμότητας και μια φάση παρακμής. Λένε ότι και οι πολιτισμοί, επειδή είναι δημιουργία του ανθρώπου, ακολουθούν και αυτοί έναν βιολογικό κύκλο. Έτσι λέει η φιλοσοφία της Ιστορίας. Για τους μινωίτες, έχουν πει ότι είναι η χαρά της ζωής. Το ότι δεν είχε κατακτηθεί η Κρήτη της επέτρεψε να ζήσει χρόνια ακμής ελεύθερα. Και έτσι μπόρεσε να αναπτύξει έναν σπουδαίο πολιτισμό. Έναν από τους μεγάλους πολιτισμούς της ανθρωπότητας. Με δικά του χαρακτηριστικά και με επιδράσεις και από την Αίγυπτο και από την Ανατολή.

-Σε ένα νέο αρχαιολόγο τι θα λέγατε;
-Να σπουδάσει κάτι άλλο. Ειλικρινά θα τόλεγα αυτό γιατί ως αρχαιολόγος θα πρέπει να είναι υπάλληλος του ελληνικού δημοσίου και την αθλιότητα του ελληνικού δημοσίου την ξέρετε και εσείς και εγώ.

-Τι είναι αυτό που μας καταξιώνει ως ανθρώπους;
-Είναι πολύ βαθύ το ερώτημα… Το να κάνουμε το καθήκον μας. Το καθήκον του καθενός εκεί που έχει ταχθεί. Ο Λεωνίδας ετάχθη στις Θερμοπύλες, εγώ ετάχθην στην Σπιναλόγκα, άλλος ετάχθη στο δημόσιο ταμείο… Η ορθή συμπεριφορά αν θέλετε. Να είμαστε καλοί πολίτες, να εκτελούμε το πολιτικό μας καθήκον παράλληλα με το επαγγελματικό. Να επηρεάζουμε το περιβάλλον μας επ’ αγαθώ. 


Με άλλο μάτι

...
...
...
Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκαν στα ΝΕΑ (2-7-11)

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Μουσικοσυνθέτες και κληρονόμοι

Πρώτος (;) ο μακαρίτης Μάνος Χατζιδάκις είχε απαγορεύσει στο κρατικό ραδιόφωνο να παίζει τα τραγούδια του.
Πρόσφατα η Μυρσίνη, κόρη του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου, απαγόρευσε το τραγούδι "θα τον μεθύσουμε τον ήλιο" του πατέρα της να παίζεται στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ. Τραγούδι που χρόνια και χρόνια αποτελούσε το ηχητικό χαλί στις συγκεντρώσεις όπου δέσποζε ο πράσινος ήλιος.
Και ακολούθησε ο Ανδριόπουλος. Ο Ηλίας προέρχεται από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ. Και αυτός είχε συμβάλλει στις ηχητικές επενδύσεις και στο όλο προπαγανδιστικό κλίμα με την αμφισημία της "3ης του Σεπτέμβρη", ημέρας ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Επανάστασης του Μακρυγιάννη. "Θα σε ξανάβρω στους μπακσέδες 3 του Σεπτέμβρη να περνάς...". Απαγορεύεται λέει ο Ανδριόπουλος, όπως και η Μυρσίνη.
Δικαίωμά τους, αλλά κακώς κατά τη γνώμη μου. Έχετε ασφαλώς δει κινηματογραφικές στιγμές ηρώων με κλασικότερες του Τσάπλιν, Χατζηχρήστου,  κ.α. όπου η τραγικότητα και η σοβαρότητα εκλαμβάνεται ως κωμωδία; Τα τραγούδια και τα δυο είναι καλά αλλά παραπέμπουν σε ένα παρελθόν όπου υποσχόταν ότι ο νιος "θα γινόταν άλλος". Γι' αυτό λέω κακώς. Στο ΠΑΣΟΚ αν είχαν στοιχειώδη ευφυΐα έπρεπε να μην τα ξαναπαίξουν για την αποφυγή συνειρμών. Μόνο "Κάρμινα Μπουράνα"!
Ή μήπως να περιμένουμε και από τον Θεοδωράκη να απαγορεύσει το Πνευματικό Εμβατήριο (Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα, σε ποίηση Σικελιανού);

Ευκόλως εννοούμενα

Του Κ. Μητρόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ (1-7-11)
Αυτοκαταστροφή χώρας σε απευθείας παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, θα μπορούσε να ήταν ένας περιεκτικός τίτλος για τα όσα συνέβησαν προχθές στο Σύνταγμα. Καλά κάνανε τα δικά μας κανάλια και κατά τακτά διαστήματα έδειχναν τι παιζόταν στο BBC, CNN κλπ από το Σύνταγμα, ώστε να μη μείνει καμία αμφιβολία για την εικόνα που θα σχηματιστεί στις άλλες φυλές.

Κατόπιν τούτων ποιος θα επιλέξει τη χώρα μας για να κάνει διακοπές; Ποιος θα έρθει να αφήσει τα ωραία του χρήματα στη «βαριά βιομηχανία» της χώρας μας; Να κάνει τουρισμό, δηλαδή, εδώ.

Θύμωσε ο αγάς και έκοψε τα αμελέτητά του. Η πλάκα, αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει το μαύρο χιούμορ γι’ αυτά, είναι ότι ο «αρμόδιος» με ύφος αυτάρεσκο, περισπούδαστο, βρήκε αφορμή για παρλαπίπες. Έδρασαν με οργανωμένο σχέδιο… Τι λες; Σιγά τις ευφυΐες.

Καταστροφή και ανάπτυξη… δυο έννοιες αντιδιαμετρικές στη σημασία και την αντίληψη. Η πρώτη μπορεί πολύ εύκολα να επενδυθεί με τις εικόνες που παρακολουθήσαμε, η δεύτερη χρειάζεται μεγάλη πείρα στην αφαιρετική σκέψη για να σκιαγραφηθεί στοιχειωδώς. Αν αναζητήσουμε αιτίες για τα όσα συνέβησαν και τα όσα θα ακολουθήσουν εξ αιτίας των: … τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, καθώς μας έλεγαν παλιά στα σχολεία.