Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Όσο λιγότερα ξέρουμε τόσο περισσότερα υποψιαζόμαστε

Πως το λέει ο λαός; «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Παρακολουθούμε με …δέος τις κινήσεις των συγκατοίκων του Αμχερστ τις τελευταίες μέρες.
Τι προσπαθούν να περάσουν στον κόσμο; Ότι δεν προέρχονται από το παλιό πολιτικό σύστημα που δείχνει να καταρρέει γι’ αυτό, γράφει ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ (31-5-10), κάνουν τους αδιάφορους για το ξεμπρόστιασμα των τέως που τους παρέδωσαν το δαχτυλίδι.
Δείχνουν να διαχωρίζουν τη θέση τους από το σύστημα που καταρρέει λες και δεν προέρχονται απ' αυτό.
«Αντιστέκονται, δίνοντας την εντύπωση ότι κάτι ξέρουν για τους προκατόχους τους που δεν ξέρουν οι υπόλοιποι. Για τους οποίους όμως ισχύει αυτό που έλεγε ο αμερικανός κωμικός Τζος Μπίλινγκς: «Όσο λιγότερα ξέρουμε τόσο περισσότερα υποπτευόμαστε» καταλήγει ο Λακόπουλος.

Εικόνες παρακμής

Όταν σε μια χώρα σκοτώνονται οι οπαδοί για έναν αγώνα χαντ μπολ τότε σίγουρα χρειαζόμαστε ομαδικώς ψυχίατρο.
Ποιος μας έφτασε ως εκεί; Τι είναι αυτό που μπορεί να αποτελέσει είδηση από δω και πέρα; Υπάρχει κάτι ακόμα που δεν είδαμε; Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας ξαφνιάσει;...
Και εις άλλα με υγεία.

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Μια άλλη ελληνική πατέντα

Το σύγχρονο ελληνικό φροντιστήριο που αφορά τους μαθητές της Β/θμιας Εκπ/σης.
Ο Παντελή Κυπριανός διδάσκει ιστορία της εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Στη σημερινή Αυγή (30-5-10) δημοσιεύει άρθρο με τίτλο «Το φροντιστήριο ενάντια στη μάθηση και τη γνώση».
Αρχικά αναφέρεται σε παλαιότερο άρθρο του, πάλι στην Αυγή (14-2-10) στο οποίο έκανε αναφορά στο φροντιστήριο και την ιστορία του. Υπενθυμίζει τις δυο θέσεις που είχε διατυπώσει: «ενώ το φροντιστήριο υποτίθεται ότι βοηθά τους μαθητές να πετύχουν την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αναδιπλασιάζει (όπως εξάλλου όλοι οι θεσμοί της μη τυπικής εκπαίδευσης) τις εκπαιδευτικές ανισότητες• ενώ πάλι όλοι καταφέρονται εναντίον του («παραπαιδεία» κλπ.), πρόκειται για σύνθετο φαινόμενο, η εκρίζωσή του οποίου είναι εξαιρετικά δυσχερής. Εδώ υποστηρίζω ότι φροντιστήριο και γνώση είναι ασύμβατα και ότι όσο υπάρχει κάθε μέτρο που επιδιώκει να βελτιώσει την εκπαίδευση δεν έχει τύχη. Ο λόγος; Το φροντιστήριο αντιστρατεύεται τον σκοπό της εκπαίδευσης, την κριτική μάθηση και γνώση»
Ακολουθεί μια μικρή αναφορά σε ορόσημα της «κριτικής σκέψης» και εξειδικεύει στο:
«Το φροντιστήριο, μαθησιακό φαστφούντ

Διαδεδομένο στο γερμανικό πανεπιστήμιο, το φροντιστήριο υποδήλωνε την πρακτική άσκηση και εμβάθυνση διδασκαλίας. Σε μας πήρε με τον χρόνο τη σημερινή του σημασία, τη διδασκαλία εκτός τυπικής εκπαίδευσης. Από καινοτόμα πανεπιστημιακή πρακτική, μετατράπηκε σε παράλληλη με το σχολείο πρακτική και σε θεσμό αντίθετο με τις αρχές του Ουμανισμού και της κριτικής σκέψης.

Η μεγάλη αλλαγή από το πανεπιστημιακό φροντιστήριο στο νέο είναι η προοδευτική μετάβαση, από την εμβάθυνση σʼ ένα γνωστικό πεδίο, στην αυθαίρετη κατάτμηση και επιλογή της γνώσης, την απόρριψη ό,τι μένει απέξω, και την «εκμάθηση» της επιλεγμένης τη μέρα των κρίσιμων εξετάσεων ώστε οι μαθητές να «πετύχουν».

Συνέπειες: η γνώση υποστασιοποιείται. Εκλαμβάνεται ως αποθήκη δεδομένων άνισης αξίας. Ο μαθητής καλείται να αποσπάσει ένα κομμάτι από αυτήν, το, κατά περίπτωση, πιο χρηστικό, και να τη χρησιμοποιήσει κατά καιρούς στη γεμάτη εξετάσεις και διαγωνισμούς ζωή μας. Πού οι στόχοι της αρχαιοελληνικής παιδείας, η ευρυμάθεια του Ουμανισμού, η επιστροφή στα πράγματα του Ρεαλισμού, η κριτική σκέψη του Διαφωτισμού, η ερευνητική περιέργεια του Νεουμανισμού!

Η γνώση γίνεται πράγμα ανεξάρτητο από την πρόσληψη και την κρίση. Ο κόσμος γίνεται διχοτομικός αλήθεια/ψέμα, σωστό/λάθος, και όχι μια σύνθετη αέναη διαδικασία πρόσληψης, αλληλεπίδρασης και δράσης. Οι συνέπειες της αντίληψης είναι γνωστές και επώδυνες: μία αλήθεια, ένα βιβλίο, λογοκοπία, παπαγαλία. Μόνο που και εδώ έχουμε τις λύσεις: τις επιτυχίες των μαθητών τις πιστώνεται το φροντιστήριο, τα αρνητικά τα χρεώνεται το σχολείο.

Όλα αυτά θα είχαν ίσως μικρή σημασία αν δεν εντυπώνονταν σε στάσεις και σε πρακτικές των νέων κι αν δεν είχαν επιπτώσεις και στη λειτουργία του σχολείου. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού σχολείου ήταν παραδοσιακά τα κλειστά αναλυτικά προγράμματα. Το τι, το πώς και το πόσο θα διδαχθεί ήταν καθορισμένα από το κράτος. Αν στη συνθήκη συγκρότησης του εθνικού κράτους αυτό είχε κάποιο νόημα, σήμερα είναι καταστροφικό. Γιʼ αυτό γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για αποκέντρωση, εντονότερη συμμετοχή των φορέων της εκπαίδευσης (εκπαιδευτικοί, γονείς, παιδιά) στα του σχολείου. Αυτά όμως δεν μπορεί να γίνουν όσο βασιλεύει το φροντιστήριο.

Το φροντιστήριο είναι ένα σύμπαν από ανθρώπους, όνειρα, συμφέροντα, αλλά και λάθη και κακούς υπολογισμούς από διάφορες κυβερνήσεις. Πέρα από την ανάγκη επιβίωσης χιλιάδων ανθρώπων και τις αγωνίες των νέων και των γονέων τους, βρήκε έρεισμα στην εργαλειακή αναπαράσταση του πτυχίου και της γνώσης μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για την εικόνα που αναπαράγει και πουλά σήμερα το φροντιστήριο, εικόνα διαμετρικά αντίθετη με τις σύγχρονες αντιλήψεις για τη γνώση, τη μάθηση, το σχολείο. Με την έννοια αυτή, η αποδυνάμωση του φροντιστηρίου είναι σύμφυτη με την προσπάθεια για τη βελτίωση του σχολείου αλλά και μια διαδικασία για την αλλαγή έξεων και αναπαραστάσεων για τη γνώση, τη μάθηση, εν τέλει την ίδια τη ζωή».

Είμαστε στην αρχή μεγάλων εξελίξεων;

Έβλεπα τον Παπαναγιώτου στη ΝΕΤ Κυριακή μεσημέρι. Σκυλάκος, Σιφουνάκης, Πλεύρης, Μαργαρίτης και ο Στυλιανίδης. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι άκουγα. Δεν έχουν πάρει τίποτα είδηση οι άνθρωποι. Εκτός τόπου και χρόνου. Ζουν στο παρελθόν. Αναφέρονται σε άλλη χώρα. Και στο μικρόκοσμο της επαρχίας: τα ίδια. Δεν έχει πάρει είδηση κανείς τίποτα.

Τα ξανάφερα στο μυαλό μου διαβάζοντας το άρθρο του Πρετεντέρη στο σημερινό Βήμα (30-5-10) με τίτλο «Απέραντη θλίψη».

«Δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Και το κυριότερο χαρακτηριστικό μιας παρακμής είναι ακριβώς αυτό: η αδυναμία συνειδητοποίησής της από όσους τη συγκροτούν.
Ακούω λόγια, πολλά λόγια, συζητήσεις για νέα κόμματα ή για νέα σχήματα ή για νέους νόμους ή για νέες ιδέες. Αλλά τις ακούω από τους ίδιους που μας οδήγησαν
ως εδώ. Και οι οποίοι φαίνεται να θεωρούν ότι απλώς δεν αρέσει η παράσταση και ότι αρκεί να αλλάξουν έργο- στο οποίο, βεβαίως, θα συνεχίσει να παίζει ο ίδιος θίασος!

(…)

Με απέραντη θλίψη παρακολουθώ βουλευτές όλων των κομμάτων να αντιδικούν καθημερινά όχι για την κατάντια τους αλλά για το ποιος φταίει λιγότερο.

«Εσείς!», «Όχι, εσείς!», «Όχι, και οι δυο σας!». Και την ίδια στιγμή να ανταλλάσσουν (συνήθως σε άθλια ελληνικά...)
φούμαρα διαφάνειας και σαπουνόφουσκες ηθικής, γενικόλογες μπαρούφες και μεγαλόστομες ανοησίες- λες και χρειάζεται «Κώδικας δεοντολογίας υπουργών» για να ξέρει ο υπουργός ότι δεν πρέπει να τα παίρνει από τη Siemens!

Απέραντη θλίψη επειδή την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι καλούνται να διευθύνουν και να διοικήσουν
μια χώρα, να τη βγάλουν από την οικονομική κρίση και την πολιτική απαξία. Όπως τους κόβω, ούτε μία στο εκατομμύριο!

Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι ο ελληνικός λαός που έχει φάει το φούμαρο με το κουτάλι,
αρχίζει να χορταίνει. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι συμβαίνει και, κυρίως, ότι κάτι πρέπει να συμβεί. Και αν θέλετε την γνώμη μου, αποκλείεται να αναζητήσει τις νέες λύσεις σε παλαιά πρόσωπα. Χωρίς αυτό, βεβαίως, να σημαίνει ότι τα νέα πρόσωπα υπάρχουν ή ότι θα είναι απαραιτήτως καλύτερα».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Δανίκας στο Βήμα του Σαββάτου (29-5-10): «Στοίχημα; Οποιος στις Δημοτικές κατέβει με τις ευλογίες του κόμματός του, θα φάει φούμο. Το σύστημα γκρεμίστηκε. Ποιος Μαντέλης και κουραφέξαλα. Αυτά είναι φραγκοδίφραγκα. Γιατί αρχίζει η εξής απλή λογική. Ποιος τον τοποθέτησε εκεί; Και πόσα τα πρόσωπα των συγκοινωνούντων δοχείων Siemens και πολιτικής; Και πόσοι, είπατε, οι διαπλεκόμενοι εφοριακοί; Εκατό; Αστεία πράγματα. Ασπιρίνες για τον καρκινοπαθή. Γιατί η ευθύνη αρχίζει από την κεφαλή. Τμηματάρχες, προϊστάμενοι, διευθυντές, γραμματείς, υπουργοί. Ολοι μαζί. Και μόνο ο Βοσκόπουλος; Ολοι της νυχτερινής ζωής πρέπει να έχουν καταβροχθίσει τον άμπακο. Μια σύντομη διασταύρωση φορολογικών δηλώσεων και περιουσιακών δεδομένων θα μετατρέψει την καχυποψία σε λιποθυμία. Βάλε από κοντά τις βιλάρες των υπαλήλων της πολεοδομίας. Τις κουρσάρες των αστυνομικών. Τις πισίνες των μεγαλογιατρών. Τις καταθέσεις των μεγαλοδικηγόρων. Τον ατελείωτο πλούτο των πολιτικών. Μιλάμε για περίπου το μισό φέσι ολόκληρης της χώρας. Ισως και παραπάνω απ΄ αυτό. Για να καταλάβετε. Το μεγαλύτερο μέρος του στόλου των Cayenne, των Μercedes και των Ρorsche, καθώς και οι τοίχοι, οι κήποι, οι πισίνες, τα έπιπλα, τα χρυσαφικά και τα στολίδια των κυριών, τα εξοχικά, τα σκάφη, όλα όσα συνιστούν τον μεταπολιτευτικό νεοπλουτισμό αυτής της ρακένδυτης Ψωροκώσταινας προέρχονται από κλοπές που διαπράχθηκαν κατ΄ εξακολούθηση στον δημόσιο κορβανά. Τα σχολεία που δεν έγιναν. Τα νοσοκομεία που βρωμίσανε. Οι δρόμοι που δεν κατασκευάστηκαν. Ο σιδηρόδρομος που δεν εκσυγχρονίστηκε. Τα πάρκα που έμειναν στα χαρτιά. Ολα, μα όλα αυτά τα ανύπαρκτα δημόσια αγαθά μετατράπηκαν σε μαρουλόφυλλα για να ανάβουν τις πουράκλες τους οι πολιτικοί, οι αεριτζήδες και οι εν γένει λεχρίτες. Υπάρχει λύση; Μόνο αν η κοινωνία τους πετάξει ώστε ο τόπος να ξεβρωμίσει οριστικά. Αλλιώτικα, ενθάδε κείται η Ελλάς. Να φτύνεις στον τάφο της και μετά να γελάς!»

Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε στην αρχή μεγάλων εξελίξεων.

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Γιατί φτάσαμε στο ΔΝΤ

H είδηση αλιεύθηκε από το εδώ.
Παρακάμπτει τελικώς τα ελληνικά λιμάνια το κρουαζιερόπλοιο ZENITH λόγω της απεργίας που έχει εξαγγείλει για τη Δευτέρα η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία...


Θα καταπλεύσει στη Μάλτα ώστε να μην υποστούν νέα ταλαιπωρία οι επιβάτες του.

Στην πιο κρίσιμη στιγμή για την ελληνική οικονομία και του τουρισμού η ισπανική εταιρία διαμηνύει για ακόμα μία φορά ότι θα απομακρύνει για πάντα το πλοίο από το λιμάνι του Πειραιά αν συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις των συνδικαλιστών εναντίον του.

Εκτιμάται ότι η απομάκρυνση του ΖΕΝΙΤΗ από το λιμάνι του Πειραιά θα σημάνει απώλειες 10 εκατ. ευρώ για την ελληνική οικονομία. Δεν αποκλείεται όμως και το ενδεχόμενο η εταιρεία να ακυρώσει τα προγράμματα κρουαζιέρας για την επόμενη σεζόν όχι μόνο του ΖΕΝΙΤΗ, αλλά και ενός ακόμη κρουαζιερόπλοιου που θα ερχόταν στην Ελλάδα με έδρα και αυτό τον Πειραιά.

Και μετά ψάχνουμε να βρούμε ψύλλους στ' άχυρα

Η είδηση δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της 27-5-2010. «Ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων αποτελεί εγγύηση για την τήρηση των διαδικασιών στις δημοπρατήσεις σχολείων, γι’ αυτό και πετυχαίνει κατά μέσο όρο εκπτώσεις της τάξης του 42-45%. Αντίθετα, οι περισσότεροι δήμοι που μέσω προγραμματικών συμβάσεων αναλαμβάνουν την κατασκευή σχολείων πετυχαίνουν συμβάσεις με έκπτωση 5-6%. Αυτό σημαίνει ότι με τα χρήματα που ο ΟΣΚ κατασκευάζει επτά σχολεία, οι δήμοι κατασκευάζουν πέντε». Ακόμη, «το 2006 δημοπρατήθηκε η πρώτη ομάδα σχολικών συγκροτημάτων, η οποία δεν έχει ακόμα κατασκευαστεί», ανέφερε ο κ. Δανδουλάκης. «Μιλάμε για σχολεία με έτοιμες μελέτες και οικόπεδα “καθαρά” από ιδιοκτησιακής άποψης. Αν είχαν ανατεθεί στον ΟΣΚ σήμερα θα λειτουργούσαν».
Περαιτέρω, όπως ανέφερε ο κ. Γ. Στάθης, διευθυντής κατασκευαστικών έργων του ΟΣΚ, στο 90% των δημοπρατήσεων από τον Οργανισμό το κόστος δεν ξεπερνά τον αρχικό προϋπολογισμό, ενώ αντίθετα, στην περίπτωση των δήμων παρατηρούνται πολύ μεγάλες υπερβάσεις. «Υπάρχει σχολείο στην Αττική που έφθασε στο 181% του αρχικού προϋπολογισμού», είπε χαρακτηριστικά. Επιπλέον, η μελέτη ενός σχολείου από τον ΟΣΚ κοστίζει το ένα τέταρτο απ’ ό,τι η ανάθεσή της σε ιδιώτη μελετητή".
Αυτά!

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Με το ξυλάκι στο χέρι

Του Κ. Μητρόπουλου
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 28-5-2010)

Με έδειξαν, άρα υπάρχω

Στις μέρες μας με τα τόσα μέσα ενημέρωσης και την ανάγκη για κατανάλωση ειδήσεων η δημοσιότητα για κάποιους άλλοτε μπορεί να δικαιολογείται και άλλοτε να είναι κατασκευασμένη και επινοημένη.

Ο Νιάρχος στα σημερινά ΝΕΑ σημειώνει σχετικά: «Όταν η δηµοσιότητα µπορεί να περιλάβει, εξίσου, την Κική Δηµουλά, τον Στέλιο Ράµφο, την Αντζελα Γκερέκου ή την Τζούλια Αλεξανδράτου, µ’ όλες τις αβυσσαλέες τους διαφορές, το ίδιο αποδεκτοί µπορεί να γίνονται όλοι τους, αφού η δηµοσιότητα λειτουργεί ως ένα αυταπόδεικτο στοιχείο που τους νοµιµοποιεί. Χωρίς κανείς να προσβάλλεται, αν συµβεί να οµολογήσει πως τον αφήνει αδιάφορο ο Ράµφος ή τον απασχολεί (βεβαίως σαρκαστικά!) η Αλεξανδράτου».

Ναι ,αλλά, θα πει κάποιος ότι απευθύνονται σε άλλο κοινό ο καθένας τους. «Λάθος, το κοινό είναι ένα και όσο µάλιστα πιο πνευµατικό φαίνεται τόσο πιο ευάλωτο παραµένει, αφού η ιντελιγκέντσια διατηρεί ενοχές, όσον αφορά στη χυδαιότητα, σε βαθµό που την κάνει να φλερτάρει µαζί της, ενώ ο πολύς κόσµος τις ενοχές αυτές δεν θα τις διανοηθεί καν για τα προϊόντα της ιντελιγκέντσιας. Το δυστύχηµα είναι πως δεν έχουµε να κάνουµε µε την ευγένεια της ιντελιγκέντσιας από τη µια και τη χυδαιότητα των προσώπων που, προκειµένου να τα εγκολπωθεί η δηµοσιότητα, ξεβρακώνονται, κυριολεκτικά και µεταφορικά, από την άλλη. Το δυστύχηµα είναι ότι η δηµοσιότητα έφτασε πια σε τέτοιο βαθµό να µπορεί να επινοηθεί, ώστε όλοι όσοι θα έπρεπε να κρύβονται, τουλάχιστον ιδιωτικώς, να αισθάνονται ότι απλά έχουν καταξιωθεί κοινωνικά» καταλήγει ο Νιάρχος στα σημερινά ΝΕΑ.

Χαίρε Τάσο Καρατάσο

Ποιος θα καθίσει στο σκαμνί; Κανείς! "Ούτε για τη Siemens ούτε για το Βατοπέδι ούτε για τα οµόλογα... Και δεν θα καθίσουν στο σκαµνί επειδή όσοι υποδύονται σήµερα τους «Αρχαγγέλους της Κάθαρσης» προνόησαν χθες να τους εξασφαλίσουν διά του Συντάγµατος ένα προκλητικό καθεστώς ασυλίας", γράφει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ.

Τότε προς τι τα μίση και ο αλληλοσπαραγμός; Μήπως υπάρχει οδός τιμωρίας των ενόχων; Η απάντηση είναι όχι. Μήπως όμως δεν το γνωρίζουν όσοι φωνάζουν; Ασφαλώς το γνωρίζουν κατά τον αρθρογράφο. Τότε μήπως μπορούν να κάνουν κάτι άλλο; "Δεν µπορούν. Και τότε γιατί κοροϊδεύουν την κοινωνία; Διότι θέλουν να µας πουν ότι αυτοί µεν θα ικανοποιήσουν το δηµόσιο αίσθηµα παραπέµποντας τους πρώην συναδέλφους τους αλλά θα τους απαλλάξουν λόγω παραγραφής οι δικαστές.

Κουτοπόνηρο και θρασύδειλο. Διότι οι δικαστές δεν έχουν καµία ευθύνη για την ασυλία των πρώην υπουργών. Απλώς θα εφαρµόσουν το Σύνταγµα, όπως έχουν υποχρέωση. Και το Σύνταγµα το έχουν φτιάξει οι πρώην υπουργοί. Θέλω να ελπίζω ότι ο έλληνας πολίτης δεν θα πέσει θύµα της εξαπάτησης. Κι ότι θα αντικρύσει κατάµατα την πραγµατικότητα χωρίς υπεκφυγές και προσχήµατα" σημειώνει.
Όμως η στάση του κυρίου Τάσου νομίζουμε δεν φανερώνει άνθρωπο με στοιχειώδη νοημοσύνη. Και επειδή η έξωθεν καλή μαρτυρία για τον τέως υπουργό δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο, γι' αυτό εκλαμβάνεται ως άκρως προκλητική.
Δε σου φαίνεται λίγο προκλητικό να βγαίνεις και να ομολογείς την κουτσουκέλα, κύριε Τάσο μας;...
Είπαμε αλλά όχι κι έτσι...

Στρατηγικές στην ποίηση

Ήσυχα και ταπεινά, πάντα μ’εκείνον που νικά.

(Κ. Βάρναλης)

*******

Θ’απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του το Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος αυτός δεν με προσλάβει

πηγαίνω ευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’τους τρεις.

Κι είναι η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κ’ οι τρείς των την Συρία το ίδιο.

(Κ. Καβάφης)

Με την πένα του Σουρή

Γι’αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,

σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

Γ. Σουρής

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Αν θέλαμε θα το αλλάζαμε

Επικαλούμαι στα λόγια την αδικία προκειμένου με τις πράξεις να εξωραΐσω τη δική μου απάτη, την προσωπική μου διαπλοκή και την καθημερινή μου μαύρη συναλλαγή. Αφού κλέβει το κεφάλι, να αρπάξει το κατιτίς και η ουρά αυτής της φοροδιαφυγής. Ξέρεις κάτι. Δεν είναι ζήτημα μεγέθους αλλά πρώτα από όλα ηθικής. Από αυτό το σημείο αρχίζει η προσωπική παρακμή. Να σου πω τι είναι; Η μικρογραφία της σημερινής νεοελληνικής παρακμής. Κατεργάρης. Δεν θέλει να τους αλλάξει. Το όνειρό του είναι να τους μοιάσει!
Γράφει ο Δανίκας στα σημερινά ΝΕΑ. Έτσι είναι, αν θέλαμε πραγματικά να αλλάξουμε το όλο σύστημα θα το αλλάζαμε.

Πολιτική

Ο Πωλ Βαλερύ (1871-1945)(*) είπε: "Πολιτική είναι η τέχνη του εμποδίζειν του ανθρώπους να συμμετέχουν σε αυτά που φυσιολογικά επιβάλλουν τη συμμετοχή τους"

(*) Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και φιλόσοφος. Είναι γνωστός ακόμα και για τους αφορισμούς του σε θέματα Τέχνης, Ιστορίας και Επικαιρότητας.

Νεροοοοοοοοό...

Αν βλέπετε συμβολισμούς στο σκίτσο, κάνετε λάθος....

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Πολλή πλάκα

Γράφει ο Δανίκας στα σημερινά ΝΕΑ: «…το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει το υπουργείο είναι να δημοσιοποιήσει τα ονόματα των εφοριακών που τα έκαναν πλακάκια με τους φοροκοπανατζήδες. Να σκαλίσει τα περιουσιακά τους δεδομένα, να δημεύσει τις περιουσίες τους, να τους πετάξει από τις δουλειές τους και να στείλει τους φακέλους τους για τα περαιτέρω στον εισαγγελέα. Γίνεται; Δεν γίνεται. Ο λόγος, ένας και μοναδικός. Προφανώς σχεδόν όλοι τους χωμένοι στη διαπλοκή μέχρι τον λαιμό».

Και τότε γιατί το συζητάμε; Υπάρχει άλλη λύση; Ναι λέει: «Εντελώς τρελή. Η μεταγραφή». Δηλαδή; Να φέρουμε Σουηδούς διευθυντές στις εφορίες. «Με εφοριακό Σουηδό η ντάμα [του κυρίου που κάνει πως δεν καταλαβαίνει, και δεν καταβάλλει όσα του αναλογούν] μπορεί να κόψει τις πολλές φιγούρες και να δηλώσει εισόδημα πενήντα χιλιάδων ευρώ». Για το τανγκό της κυρίας του κυρίου τραγουδιάρη λέει: «Από το πέτσινο τανγκό το ελληνικό, καλύτερο το ξύλινο το σουηδικό»!

Νέες μέθοδοι

Ο Προϊστάμενος που δεν θέλει να κάνει τον αυστηρό: "Κι εμένα με πιέζουνε, ο διευθυντής βλέπεις. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα..."
Ο Διευθυντής: "Το υπουργείο..."
Ο βουλευτής: "Ο υπουργός..."
Ο υπουργός: "Η Ευρώπη..."
Καημένε Λομβέρδο, ποιος θα ήθελε νάταν στη θέση σου;... Άκου, μας έστειλε γράμμα η τρόικα;...
Τι κάνουμε τώρα ρε μάγκες με την τρόικα;

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

ένα τίποτα είναι ο άνθρωπος Μιχαλάκη μου ...

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ

Μετά την επιστολή μου στον πρωθυπουργό οφείλω νομίζω να απευθυνθώ και προς την Εντιμότητά Σας.

Στο πλαίσιο των εξελίξεων του … οφείλω να σας συγχαρώ για τις μέχρι τώρα κινήσεις σας
Η επιλογή σας αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή θεωρώ ότι εξυπηρετεί και προάγει τα συμφέροντα [μας] … προκειμένου αυτός [ο τόπος] να εξακολουθήσει να προωθεί και να στηρίζει την ανάπτυξή του.
Η απόφαση για συνένωση του … λήφθηκε με βάση τις κατηγορηματικές δηλώσεις σας ότι το σχέδιο «Καλλικράτης» δεν διασπά υφιστάμενους δήμους [αλλά τι τους κάνει;]. Οι οποιεσδήποτε βεβιασμένες αποφάσεις προς την αντίθετη περίπτωση στην παρούσα χρονική περίοδο, πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου και την ενημέρωση των πολιτών, κρίνουμε [ποιοι είσαστε άραγε;] ότι αντιβαίνουν προς τη λογική του σχεδίου και θίγουν ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα των υπαρχόντων δήμων.
Η μεγάλη εμπειρία σας [γλείφω-γλείφεις-γλείφει...] στο χώρο της αυτοδιοίκησης και το απαράμιλλο ενδιαφέρον για τον εκσυγχρονισμό της διοίκησης των ΟΤΑ στην χώρα μας, μας επιτρέπει να είμαστε σίγουροι ότι θα στηρίξετε μέχρι τέλους τη μεγάλη αυτή τομή στο χώρο της αυτοδιοίκησης ακολουθώντας τις σημερινές σας δεσμεύσεις.

Σας φιλώ στη μούρη

Ο νυν δήμαρχος που δεν κρατιέμαι από χαρά!

Ωχ, Παναγία μου ...

Έτυχε να παρακολουθώ τις ειδήσεις στο Mega με τον Μαΐλη: «Δεν τηρούμε το σύνταγμα γιατί δεν το ψηφίσαμε» και δεν πίστευα στα αυτιά μου.

Βέβαια ο Βαζαίος είναι άλλο πράμα, άλλο διαμέτρημα, άλλη εμβέλεια, άλλο μεγαλείο… Το μεταφέρω από την Καθημερινή, το έγραψε ο Μανδραβέλης στο άρθρο του (23-5-2010) με τίτλο «η αντίσταση της νύχτας». Γράφει λοιπόν «…η περήφανη ελληνική αντίσταση δεν τελειώνει στον δρόμο, αλλά πέρασε και στα μεσημεριανάδικα της TV. Σε ένα από αυτά βγήκε κάποιος τραγουδιστής ονόματι Λευτέρης Βαζαίος. Δήλωσε στο Πανελλήνιο ότι δεν υποβάλλει φορολογική δήλωση διότι ποτέ δεν ζήτησε κάτι από το κράτος ούτε καν απευθύνθηκε ποτέ στον ΟΑΕΔ για κάποιο επίδομα. Η επιχειρηματολογία του είναι η κλασική της ελληνικής αντίστασης: να πληρώσουν αυτοί που προκάλεσαν την κρίση. «Εγώ σαν επαγγελματίας φτύνω αίμα για να βγάλω τα λεφτά μου... Ομως, δεν έχω δει να επιδοτούνται οι πραγματικοί μουσικοί από κανένα κράτος από καμιά κυβέρνηση. Τις συναυλίες τις παίρνουν μόνο μιζαδόροι. Στα νησιά μου έρχονται κάτι ψευτοκουλτουριάρηδες οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με τα νησιά μου κι εγώ δεν έχω δει καμιά αναγνώριση από το κράτος που ζω».

Δεν γνωρίζω τον κ. Βαζαίο ούτε αν είναι από τους ακριβοπληρωμένους της νύχτας». Κλπ κλπ.

Η αντίσταση φαίνεται πλέον να περνά και στις …πίστες των σκυλάδικων (Ωχ, Παναγία μου…)

Να βοηθήσουμε τα Εξαφανισμένα Παιδιά να επιστρέψουν σπίτι τους

Η αύξηση του αριθμού εξαφανίσεων παιδιών - θυμάτων γονικής αρπαγής σε όλο τον κόσμο αποτελεί το κεντρικό θέμα της διεθνούς καμπάνιας που θα πραγματοποιηθεί στις 25 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα για τα Εξαφανισμένα Παιδιά.

Πολύ έντονα απασχολεί το φαινόμενο της γονικής αρπαγής και της επίδρασης που ασκεί στα παιδιά που έχουν απομακρυνθεί από οτιδήποτε οικείο σε αυτά, από κάποιον άνθρωπο που εμπιστεύονται. Παιδιά - θύματα γονικής αρπαγής αποξενώνονται από το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον, χάνουν τη σταθερότητα σε θέματα εκπαίδευσης και σε ακραίες περιπτώσεις ακούνε ψέματα από τον γονέα που τα έχει απομακρύνει, όπως πχ. ότι δεν είναι αγαπητά πλέον στην οικογένεια ή ότι κάποιο μέλος της οικογένειας ή συγγενικό πρόσωπο έχει αποβιώσει.

Το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα, Κακοποιημένα και υπό Εκμετάλλευση Παιδιά είναι μία από τις Δράσεις του Εθελοντικού Οργανισμού για τα Παιδιά «Το Χαμόγελο του Παιδιού». το οποίο απαρτίζεται κυρίως από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και νομικούς συμβούλους. Στην Ελλάδα, το Εθνικό Κέντρο έχει αναπτύξει στενή συνεργασία με την Ελληνική Αστυνομία, την Εισαγγελία Ανηλίκων και τα μέσα ενημέρωσης.

Ειδικότερα, τo 2009, το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα, Κακοποιημένα και υπό Εκμετάλλευση Παιδιά έλαβε 263 αιτήματα για βοήθεια σε περιπτώσεις εξαφάνισης παιδιών. Από αυτά, το 28% των περιπτώσεων αφορούσε παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών και το 65% αφορούσε εξαφανίσεις εφήβων. Σε 50 περιπτώσεις επρόκειτο για γονική αρπαγή, αριθμός που αυξάνεται ολοένα και περισσότερο όταν συνδέεται με γονικές αρπαγές σε διασυνοριακό επίπεδο.

H Παγκόσμια Ημέρα για τα Εξαφανισμένα Παιδιά, 25η Μαίου, είναι ημέρα για να τιμήσουμε τα παιδιά που βρέθηκαν, να θυμόμαστε εκείνα που υπήρξαν θύματα εγκλημάτων και να ενισχύσουμε τις προσπάθειες για εκείνα που δεν έχουν βρεθεί.
--------------
Το Χαμόγελο του Παιδιού είναι Εθελοντικός Οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που έχει ως κύριο μέλημα την προστασία των παιδιών και την προάσπιση των δικαιωμάτων τους. Αποτελεί ενεργό μέλος ΔΣ του Διεθνούς Κέντρου για τα Εξαφανισμένα και Κακοποιημένα Παιδιά (ICMEC) και της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας για τα Εξαφανισμένα και Σεξουαλικά Κακοποιημένα Παιδιά κλπ Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.hamogelo.gr και για πληροφορίες στα αγγλικά, την ιστοσελίδα www.gr-missingkids.com.

To Διεθνές Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Κακοποιημένα Παιδιά (ICMEC) είναι ιδιωτικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός, με δράση στον τομέα προστασίας παιδιών - θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης και γονική αρπαγή. Το Παγκόσμιο δίκτυο για τα Εξαφανισμένα Παιδιά αποτελεί πρόγραμμα του ICMEC, αποτελούμενο από 17 ιστοσελίδες και χώρες που τροφοδοτούν μια κεντρική, πολύγλωσση βάση δεδομένων με πληροφορίες για εξαφανισμένα παιδιά και φωτογραφίες. σε διαφορετικές γλώσσες. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.icmec.org.

Έχουμε καθρέπτη;

Δεν φταίνε όλοι, ισχυρίζεται ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ. «Φταίνε πρωτίστως εκείνοι που µας κυβέρνησαν µια συγκεκριµένη τριετία: το 2007, το 2008 και το 2009. Εως και το 2006, οι δηµόσιες δαπάνες ήταν ελεγχόµενες, σχεδόν σταθερές και (για όσους ανόητους εξακολουθούν να µην καταλαβαίνουν...) οι Ολυµπιακοί Αγώνες είχαν τελειώσει ήδη από το 2004. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ αυτό; Οτι ο εκτροχιασµός έχει ηµεροµηνία και ότι οι ευθύνες έχουν ονοµατεπώνυµο. Τι ακριβώς συνέβη δεν µπορώ να πω. Πιστεύω όµως ότι, όπως για τα περισσότερα πράγµατα στην Ελλάδα, υπάρχει η τριπλή ερµηνεία: ανικανότητα, φαυλότητα και διαφθορά - η σειρά είναι τυχαία...».
Χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τα χρόνια που σημειώνει ο αρθρογράφος συμφωνούμε για το συμπέρασμα. Μήπως και στους μικρούς μας χώρους που ζούμε δεν κάνουμε τις ίδιες διαπιστώσεις;
Πάντως όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς εξακολουθούμε να ζούμε οδηγούν στο θεμελιώδες, σημειώνει: «η διαχείριση του δημοσίου χρήματος (και κατ’ επέκταση το σύνολο μιας διακυβέρνησης…) είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τη διεκπεραιώνουν καλαµπουρτζήδες.
Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, η αποτελεσματική διαχείριση στη χώρα µας αποτελεί σχεδόν συκοφαντηµένη και, πάντως, δευτερεύουσα έννοια σε µια πολιτική διαδικασία που υποτίθεται ότι αφοσιώνεται στις υψηλές φροντίδες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ηθικής κάθαρσης και της εθνικής ανύψωσης ΚΑΙ ΘΕΛΩ τώρα να µου απαντήσει ο κάθε αναγνώστης µε το χέρι στην καρδιά. ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ έχει πάντα αναθέσει αυτή τη διαχείριση στους καλύτερους και τους ικανότερους; Οτι έχει πάντα ψηφίσει αξιολογώντας εξονυχιστικά τη διαχειριστική επάρκεια εκείνων που επιλέγει να τον κυβερνήσουν; Οτι θεωρεί αυτήν την επάρκεια κεντρικό ζήτηµα της πολιτικής;
Αν ναι, µπράβο του, αλλά µάλλον αποτελεί εξαίρεση. Αν όχι, αν προτίµησε τα φούµαρα και τα φύκια, δικαίωµά του. Αλλά την επόµενη φορά που θα αναρωτιέται «ποιοι φταίνε», ας ρίξει καλού-κακού και καµιά µατιά στον καθρέφτη».
Είπατε τίποτα;

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Ευθείες και πλάγιες ερωτήσεις

Είπε ο Βενιζέλος στην παρουσίαση της «Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος» που θα διακινεί το ΒΗΜΑ: «ο πολιτικός ηγείται ,ανοίγει δρόμους• ο διανοούμενος προσπαθεί να καταλάβει και να εξηγήσει». Έλα ρε Βαγγέλη, άσε τ’ αστεία. Κι αν σε ρωτήσουν που τα είδες αυτά τι θα απαντήσεις;
Ο Διόδωρος με την ίδια αφορμή στο ΒΗΜΑ (23-5-2010) γράφει: «Και ποιους δρόμους άνοιξαν οι έλληνες πολιτικοί; Της μονιμοποίησης συγγενών και φίλων και των ιδίων στο αγαθοεργό ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων με τους 16 μισθούς, που διπλασίασε τους υπαλλήλους του τα τελευταία χρόνια: 650 υπάλληλοι το 2000, 1.350 εφέτος: χωρίς διαγωνισμούς, χωρίς ΑΣΕΠ προσλήφθηκαν κομματικά στελέχη από Ακρα Δεξιά ως Ακρα Αριστερά, και οι ευνοούμενοι των προέδρων, των αντιπροέδρων και των αρχηγών. Σε τι ηγήθηκαν οι έλληνες πολιτικοί; Σε δηλώσεις κομπορρημοσύνης κατά των εχθρών του έθνους και στη θωράκιση των προνομίων τους, της ασυδοσίας τους, της ασυλίας τους- όλο και αυστηρότερη γινόταν η περί «πόθεν έσχες» νομοθεσία, όλο και πλουσιότεροι οι περισσότεροι πολιτικοί. Φυσικά, εξαιρέσεις υπάρχουν σε όλα αυτά, αλλά είναι τόσο λίγες, τόσο λίγες...».
Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα...

Ευριπίδη στέφανος

Όπως είναι γνωστό πολλά είναι τα έργα του μέγιστου τραγωδού Ευριπίδη, του από σκηνής φιλόσοσφου, που χάθηκαν ή διασώθηκαν αποσπάσματα.

Πέρυσι (2009) το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΑΓΡΙΝΙΟΥ παρουσίασε το "Ευριπίδου ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ" ή απλά μαθήματα μιας άγνωστης μυθολογίας, μια συρραφή αποσπασμάτων από χαμένα έργα του ποιητή σε δραματουργική επεξεργασία της Αγαθής Δημητρούκα.

Σύμφωνα με τα επεξηγηματικά σχόλια του ΔΗΠΕΘΕΑ επρόκειτο για μια παράσταση βασισμένη στα αποσπάσματα (εκτεταμένα ή μη) από τις χαμένες τραγωδίες του Ευριπίδη.

«Ως γνωστόν σώζονται ακέραια 19 δράματα του μεγάλου τραγικού. Υπάρχουν όμως και αρκετά σπαράγματα (αποσπάσματα) από πολλές τραγωδίες του που δεν διασώθηκαν ολόκληρες.

Αποφθέγματα, διδάγματα, μέρη διαλόγων, μονολόγων, χορικά υλικό πλουσιότατο, άκρως ενδιαφέρον, ακριβώς γιατί προσφέρει ερεθίσματα, νύξεις,, εξαιρετικά γοητευτικές στον μυστηριώδη και όχι ξεκάθαρο ειρμό τους.

Σώζονται εκτεταμένα μέρη από τα έργα: Υψιπύλη, Κρήτες, Ανδρομέδα, Φαέθων. Υπάρχουν όμως και ενδιαφέροντα μέρη από πολλές άλλες τραγωδίες όπως: Τήλεφος, Οιδίπους (με παραλλαγή του γνωστού μύθου), Βελλεροφόντης, Μελανίππη, Σθενέβοια, Αυτόλυκος, Ερεχθεύς, Ιππόλυτος καλυπτόμενος κ.α.»

Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούνταν μια τέτοια σύνθεση.

Σε σημερινή ανάρτηση στο blog «Γεροντάκος» αλιεύσαμε το παρακάτω απόσπασμα από τον «Αυτόλυκο»:

«Στην Ελλάδα υπάρχουν μύρια δεινά, τίποτε όμως δεν είναι
χειρότερο από τη φάρα των αθλητών. Αυτοί ούτε ξέρουν
ούτε όμως και θα μπορούσαν να μάθουν να ζουν σωστά.
Στεφάνια πρέπει να δίνουμε στους σοφούς και άξιους
ανθρώπους , σ΄ όποιον ηγέτη είναι σώφρων και δίκαιος,
σ΄ αυτόν που με το λόγο αποτρέπει τις διαμάχες και τις
εξεγέρσεις. Αυτά είναι που αξίζουν για μια πόλη και για
την Ελλάδα».

Αθάνατος!

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Αδέσποτη

Τη βρήκα αδέσποτη
(Η τεχνική και το ύφος μυρίζουν Στάθη)

Μαϊντανοί...

"Ανέκαθεν κάθε πολιτική περίοδος είχε και τους μαϊντανούς της" γράφει ο Λακόπουλος στα πρόσωπα των Πρωταγωνιστών σε άρθρο του με τίτλο "Γιώργος Χατζημαρκάκης: μαϊντανός εισαγωγής".
"Σαραντάρης ευρωβουλευτής των Φιλελευθέρων. Φυσικά Γερμανός πολίτης, αλλά με ελληνική καταγωγή (...) δικάζει, απονέμει ποινές και τις εκτελεί κιόλας" κυρίως από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης που του δίνουν χώρο.
Είναι γερμανός πολίτης, ευρωβουλευτής, εκλεγμένος στην Γερμανία. Το κακό είναι, γράφει ο Λακόπουλος, ότι μ' αυτά που λέει δεν έχει βρεθεί κάποιος έλληνας, έστω ευρωβουλευτής, να του υπενθυμίσει ότι η Ελλάδα είναι ανεξάρτητο κράτος.
Και καταλήγει: Ένας γερμανός πολιτικός, με κυβερνητική συμμετοχή του κόμματός του, ακόμα κι αν είναι ευρωβουλευτής με ελληνική καταγωγή δεν παύει να είναι γερμανός.
Το άρθρο καταλήγει με την ρήση του άγγλου πολιτικού Μπέβρλι Μπάξτερ: «Πολλοί μπορούν να γίνουν μέλη της Βουλής χωρίς να χάσουν την ασημαντότητα τους».

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Το άλλο με τον Τοτό...

Κάθε φορά που δεν έχουμε ή δεν θέλουμε να διαθέσουμε χρήματα για πολιτιστικές εκδηλώσεις ποιότητας -που κοστίζουν βέβαια- ανακαλύπτουμε τους τοπικούς δημιουργούς που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα κλπ κλπ
Την ποιότητα και την ξέρουμε και την θέλουμε, αλλά σαν την αλεπού του Αίσωπου με τα σταφύλια "ομφακές εισί"...

Πολιτιστικές ανελίξεις

Εϊχαμε τα καρναβάλια τώρα σχεδίαζουμε ντοματοπολέμους, κατά τα πρότυπα των Ισπανών, και ντοματοσαλάτα για λόγους ... πολιτιστικούς. Τα εντάσσουμε σε προγράμματα πολιτιστικών εκδηλώσεων. Άντε και θηριομαχίες με το καλό!
Τζεσες Κράις...

Τιμές με "τιμές"

"Ακριβότερα έως και 416% σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αγοράζουν τα ίδια αγαθά οι Ελληνες. Αιτία οι υπερτιμολογήσεις στις τιμές χονδρικής μεταξύ μητρικών και θυγατρικών εταιρειών,έτσι ώστε να εμφανίζονται μικρά κέρδη και να γλιτώνουν φορολογία", γράφει σήμερα το "Έθνος". Σιγά τα ωά... Μάθανε ότι εκδιδόμαστε και πλακώσανε κι οι γύφτοι.

Σχετικά: "Πολυεθνικά κόλπα με τις τιμές"

Κακό της «κεφαλής» τους

Πάρα πάρα πολύ σπάνια γίνονται πράγματα για πρώτη φορά σ’ αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Και δεν συζητάμε για την καινοτομία, αυτή έχει αποδράσει προ πολλού απ’ αυτά τα χώματα.
Αν υπάρχουν μερικοί ψύχραιμοι στον Συνασπισμό σίγουρα μεταξύ τους βρίσκεται και ο Κουβέλης. Ο Κουβέλης όμως δεν είναι μάπετ σόου.
«Για να παρακολουθήσει κάποιος τα τεκταινόμενα εντός Συνασπισμού πρέπει να έχει εκπαιδευθεί με την ανάγνωση πολυπρόσωπων μυθιστορημάτων» γράφει η Λ. Κέζα στο σημερινό «Βήμα». Αδιέξοδες σχέσεις, πάθη, ιστορίες άλλοτε πικρές και άλλοτε εύθυμες.
Τα «παιδιά» της Καλλιθέας έπαιξαν με τον Κουβέλη. Κακό της «κεφαλής» τους.
«Στον Συνασπισμό βλέπουν μόνο όσα τους χωρίζουν, όχι όσα θα μπορούσαν να τους ενώσουν. Πρόκειται για μια δυσλειτουργική οικογένεια που διαλύεται χωρίς οι γονείς να παίρνουν απόφαση για διαζύγιο. Ο κ. Κουβέλης ξέρει ως δικηγόρος από διαζύγια, ξέρει την αξία του ΣΥΝ-αινετικού. Μάλλον όμως θα το πάνε σε αντιδικία, για να χωρίσουν τα υπάρχοντα: δεν έχουν βάζα και μαχαιροπίρουνα. Έχουν όμως κρατική επιχορήγηση, έδρες στο Σύνταγμα και στις Βρυξέλλες. Αυτά τους κρατούν υπό την ίδια σκέπη. Το επερχόμενο συνέδριο προσφέρεται για έναν θεαματικό καβγά, από αυτούς που σφραγίζουν το τέλος μιας σχέσης. Άραγε είναι ικανοί για γενναίες αποφάσεις;» καταλήγει η Κέζα.

Πικρά


Του Δ. Χατζόπουλου
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 21-05-2010)

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Θανάση πάρε τ' όπλο σου!

Ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώτης προτείνει στον 83-χρονο Θανάση Βέγγο να γυρίσουν Σαίξπηρ, σύμφωνα με δημοσίευμα της Espresso ( Σχετικά ).
"Είναι μία απόδοση τιμής σε έναν άνθρωπο που τόσα χρόνια προσφέρει σε όλους μας. Του το οφείλω αυτό το έργο για τη συγκίνηση που μου έχει προσφέρει. Είναι υπόδειγμα ήθους και ζωής. Δεν τον θεωρώ μεγάλο καλλιτέχνη, αλλά μεγάλο Έλληνα" λέει ο Αβδελιώτης.
Ο ρόλος που επιθυμούσε ο Βέγγος, λέει το δημοσίευμα, είναι αυτός του Πρόσπερτου στη «Τρικυμία» του Σαίξπηρ.
Μακάρι να λάβει σάρκα και οστά η πρόταση.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Είναι και θέμα αισθητικής

Τα λαϊκά είδωλα ανέκαθεν αποτελούσαν μια δεξαμενή από την οποία αντλούσαν τα ψηφοδέλτια στελέχη. Η επιλογή και η ένταξη σ’ αυτά εκτός από πράξη ευθύνης μαρτυράει και την αισθητική των επιλογέων.
Το ότι η σύζυγος ενός γαρδενοσυλλέκτη πολύχρωμης πίστας, πνευματικού πατέρα του σκυλάδικου, αναγορεύεται υφυπουργός πολιτισμού έχει, εκτός των άλλων, και τη δική της αισθητική.
Πώς θα οδηγήσει και προς ποια κατεύθυνση την οργανωμένη κοινωνία; Αντίθετα από τις προσωπικές της επιλογές; Ενδεχομένως, αλλά μάλλον με μικρή πιθανότητα.
Τα άλλα για τα οικονομικά και τις «τακτοποιήσεις» ας τα πουν στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, αν τολμάνε…

Βάσιμοι φόβοι

Όσοι έχουμε παιδιά ζούμε τελευταία έναν άλλο τρελό εφιάλτη. Μ' αυτά που γίνονται θα μας φύγουν τα παιδιά, ότι καλύτερο έχει αυτή η χώρα, και βλέποντας τη διαφορά στην ποιότητα ζωής στα ευρωπαικά κράτη δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν πίσω.
Η νέα μετανάστευση που έχει ξεκινήσει θα κάνει την Ελλάδα να χάσει ότι καλύτερο έχει. Και να ήταν μόνο αυτό; Θα μείνουνε τα κατακάθια να παίρνουν αποφάσεις ...

Πολιτική και αξιοπρέπεια

Έρχεται κανείς σε συνεχή αδιέξοδα μ’ αυτά που γίνονται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Πώς γίνεται κάποιοι να βρίσκουν τρόπους να χρηματοδοτούν ανοησίες χωρίς εισαγωγικά, κάποιοι άλλοι να διορίζουν τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, να λύνουν τα όποια ασήμαντα προβληματάκια τους, να εισπράττουν οφειλόμενα, να κάνουν διακανονισμούς με το κράτος κλπ κλπ κλπ
Το κατάλληλο πρόσωπο. Γνωρίζω τον κατάλληλο. Μπορώ να μιλήσω στον κατάλληλο. Μπορεί να με εξυπηρετήσει εκεί που στον άγνωστο σηκώνεται τείχος. Γιατί όμως χρειάζεται η γνωριμία, η οποιαδήποτε γνωριμία, για τα αυτονόητα;
Ο αλήτης που προΐσταται στην υπηρεσία εξέδωσε διάταγμα: δεν θα λύνετε κανένα πρόβλημα. Όποιος έχει οποιαδήποτε απαίτηση, μιλάμε για τις νόμιμες και προφανείς και καθόλα τυπικές, θα τον στέλνετε σε μένα, τους είπε. Έτσι ενεργούσε. Δήλωνε τη δυσκολία στην ικανοποίηση του αιτήματος -του νόμιμου και τυπικού για τον πολίτη- και πούλαγε εκδούλευση. Και φυσικά ο τρομοκρατημένος του είχε και υποχρέωση του αλήτη.
«Είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Είναι η αυταπάτη του δημοτικού συμβούλου, η υποκρισία του βουλευτή που δεν λέει την αλήθεια, η ανάγκη του πολίτη να ταυτίσει την πολιτική με αυτά τα ψέματα, είναι η εξέταση του κόσμου κάτω από την λογική του άμεσου συμφέροντος, είναι το αλισβερίσι με την εξουσία και ο παραγοντισμός, είναι το δικαίωμα που θεωρεί πως έχει η Άνω Κάτω Ραχούλα να τα κάνει άνω κάτω. Αυτή είναι η πολιτική στην Ελλάδα.

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν υγιείς πολιτικές δυνάμεις και πολίτες που ανησυχούν αλλά χάνονται σε αυτή την τεράστια χαβούζα, νοιώθουν ανίσχυροι. Και ο λόγος δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι και οι πολίτες. Είναι πολύ εύκολο να βρίσουμε σήμερα τους πολιτικούς, αυτούς για τους οποίους κρατήσαμε σημαίες και υποστηρίξαμε πως είναι οι καλύτεροι. Αλλά θα είναι μια ακόμη αυταπάτη λύσης.

Δεν θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα, αν δεν αλλάξει ο βαθμός υπευθυνότητας απέναντι στην κοινωνία και το μέλλον του παιδιού μας. Χωρίς να παραγνωρίζω πως γίναμε όπως γίναμε μέσα από κεντρικές πολιτικές επιλογές, νομίζω πως η λύση στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος δεν βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος. Η κοινωνία, οι υπηρεσίες, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, οι οικογένειές μας, είναι διαβρωμένα. Κατανοούν την πολιτική ως μηχανισμούς στους οποίους πρέπει να ενταχθούν για να έχουν το μέγιστο συμφέρον. Και τώρα που φτάνει ο κόμπος στο χτένι, τώρα που οι μηχανισμοί δεν μπορούν όπως παλιά, η οργή μπορεί να είναι ο επόμενος λόγος να υπάρχουμε.

Η οργή έχει τον ιστορικό της ρόλο. Αλλά νομίζω πως χρειάζεται πια απαίτηση. Οι τοπικές κοινωνίες είναι βουτηγμένες στα σκάνδαλα. Οι Δήμοι είναι οι πρωταθλητές στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Υπέρογκες δαπάνες, έργα που δίνονται με ανάθεση αφού κοπούν σε δέκα κομμάτια, μίζες, δάνεια και σχεδόν πάντα ως άλλοθι ο τοπικισμός. Ο τοπικός μεγαλοϊδεατισμός είναι το χαλάκι που κρύβουν τη βρωμιά. Είναι εύκολο να φταίνε γενικώς οι πολιτικοί, όταν φταίει επίσης πως δεν είχες την αξιοπρέπεια να βάλεις την αξιοπρέπεια ως κριτήριο πολιτικής» γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης στο «Κουτί της Πανδώρας» σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Η αξιοπρέπεια να θεωρείς την αξιοπρέπεια πολιτική».

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Σιγά σιγά πάνε να ξαναβγάλουν φταίχτη τον φουκαρά τον Χατζηπετρή

Φταίχτες, λοιπόν, υπάρχουν πολλοί. Μόνο που όλοι οι φταίχτες δεν είναι και το ίδιο υπεύθυνοι.

Απλά πράματα: «Ο γιατρός που φοροδιαφεύγει φταίει, αλλά δεν είναι το ίδιο υπεύθυνος με τον πολιτικό που εξελέγη για να μην τον αφήνει να φοροδιαφεύγει.

Ο δημοσιογράφος που υποδύεται τον προστάτη των λαϊκών συμφερόντων είναι γελοίος, αλλά δεν είναι το ίδιο υπεύθυνος με τον πολιτικό που έχει εκλεγεί για να προστατεύει πραγματικά τα λαϊκά συμφέροντα.

Ο επιχειρηματίας που απομυζά κρατικούς πόρους είναι λαμόγιο, αλλά δεν είναι το ίδιο υπεύθυνος με τον πολιτικό που έχει αναλάβει να προστατεύει την πολιτεία από τα λαμόγια. Με άλλα λόγια, οι φταίχτες για την κατάσταση της κοινωνίας είναι ενδεχομένως πολυάριθμοι και μάλλον δεν κυκλοφορούν ανάμεσά μας πολλοί αθώοι του αίματος».

Βεβαίως διότι άλλη η δουλειά του καθενός μας. Η δουλειά των πολιτικών όμως είναι να νομοθετούν, να δημιουργούν όραμα και να εφαρμόζουν τους νόμους και όχι να πετάνε την μπάλα εδώ κι εκεί και κυρίως στην εξέδρα. Και δεν εννοούμε μόνο τη κεντρική εξουσία αλλά και όλες τις άλλες.

Διότι «αν πάμε στο «φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίει και ο άλλος», τότε τελικά δεν θα φταίει κανείς. Και εκεί ακριβώς μας σπρώχνουν οι πονηροί: να κυνηγάμε τους φταίχτες για να γλιτώσουν οι υπεύθυνοι. Παρ΄ όλο που οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας και για την υπαγωγή της στον διεθνή οικονομικό έλεγχο είναι συγκεκριμένοι. Γνωστοί. Με διεύθυνση. Και ονοματεπώνυμο. Ποιος, λοιπόν, πρέπει να πληρώσει;» σημειώνει στο σημερινό ΒΗΜΑ ο Πρετεντέρης.


Το άρθρο του Πρετεντέρη

Γκάτσος-Ξαρχάκος ανέκδοτο





Η υπέροχη μελωδία του Ξαρχάκου υπήρχε στο "Ρεμπέτικο" του Φέρρη.
Στον δίσκο του Νταλάρα έβαλε τους επίσης θαυμάσιους στίχους (ανέκδοτους) του Γκάτσου ο Ξαρχάκος. Ο Νταλάρας ερμηνεύει, όπως θα έπρεπε.

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Στο σβέρκο του Λαζόπουλου

Διαβάσαμε στο site "Protagon.gr" ένα πολύ καλό άρθρο της Ρέας Βιτάλη. Το θέμα "Στο σβέρκο του Λαζόπουλου".
"Όλο και πιο συχνά συναντώ γονείς με μάτια τρισδιάστατα να δηλώνουν «δεν με νοιάζει για μένα…Τα παιδιά μας τι θ΄απογίνουν;». Περίεργες ανησυχίες έχει η ράτσα μας τελευταία. Τόσα χρόνια, μασκαρεμένοι σαν τραβεστί στη Συγγρού, βιώναμε και μεταλαμπαδεύαμε την απόλυτη μούφα και κανένας δεν δήλωνε ανήσυχος! Απολύτως εφησυχασμένοι στο ψέμα! Τώρα που ξεβράζει ο τόπος αλήθεια και οι βόθροι απομυθοποίηση, πλάκωσαν οι ανησυχίες. Για φαντάσου!
Αναθρέφαμε παιδιά για έναν άλλον πλανήτη, έναν άλλον χώρο στο διάστημα απολύτως ανεξερεύνητο, πατέντα ελληνική που έβγαζε τη γλώσσα ακόμα και στη συνταγή της Coca Cola…Τα εκπαιδεύαμε από τα γεννοφάσκια στην παρακαμπτήριο , στο κάτω από το βάση, στο «να τρυπώνεις», στο «άστο σε μένα και θα του δείξω εγώ!», στον καφέ, στο αραλίκι. Τους φορτώναμε στην πλάτη τσάντες ασήκωτες, ώρες απέραντες, φροντιστηριακές, παπαγαλίστικες. Τους κάναμε να πιστεύουν ότι όλη η γη κινείται γύρω από την Ελλάδα, όλος ο πλανήτης περιμένει αυτούς και η απόλυτη φιλοδοξία είναι να μπουν στο «κολέγιο». Τα ταξιδεύαμε στη Μύκονο όχι παραπέρα, να δηλώνουν «εμείς εδώ περνάμε καλά!» χορεύοντας! Ένας σιχαμένος επαρχιωτισμός, ένας φωταγωγημένος νεοπλουτισμός, μια άθλια ομφαλοσκόπηση και μόνο.
Καμωνόμασταν μπροστά στα μάτια τους, τους ζάπλουτους, κολυμπώντας μέσα στην κατανάλωση, προσκυνητές στην απόλυτη Θεότητα του χρήματος και δη του εύκολου. Προσφέραμε άλλοθι πριν καν τα ζητήσουν. Που ακούστηκε να δουλεύεις και να σπουδάζεις ας πούμε! Μα τα Πανεπιστήμια είναι κυρίως κλειστά… Όχι! Εσύ να κοιτάς τις σπουδές σου! Σπουδές; Όπου μπει! Όπου το βάλουν! Όπου το πάρουν! (σοφά τοποθετούσαμε ουδέτερο γένος). Και αν πάει στο εξωτερικό. Βόγκηξε η Αγγλία Ελληνάκια! Σπουδές «κάτι σε business» (δεν δόξασε άλλος λαός πιο πολύ το –business-) και στο καπάκι και το master…Τίγκα στο αξεσουάρ, άδειοι στην ουσία! Για να καταλήξουν πάλι υπό τη σκέπη της Αγίας ελληνικής οικογενείας. Ανησυχούμε ωστόσο έντονα τελευταία!

«Δεν με νοιάζει για μένα…Τα παιδιά μας τι θ΄απογίνουν!» Νεοέλληνες. Χειροκροτητές κάθε Τρίτη στην ελληνική μας επιθεώρηση. Παίρνουμε θέση… Σσσσσουτ! Αρχίζει ο Λάκης! Το ανακουφιστικό «Καλά που υπάρχει και ο Λάκης!» φανερώνει σαδιστικά την απόλυτη γύμνια μας. Να πάρουμε «γραμμή» κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Να βγάλουμε το άχτι μας. Από το Θεοδωράκη για μπροστάρι με στίχους Ελύτη, Σεφέρη. Από τα Καπνισμένα Τσουκάλια…Τι ευθύνη, του κοτσάραμε στις πλάτες, του έρμου του Λαζόπουλου! Τον βρήκαμε ταλαντούχο και του την πέσαμε. Ένας ολόκληρος λαός περιμένει από το Λάκη… Να κανακέψει την κοινωνία, να αναπτερώσει την νεολαία, να διασκεδάσει, να νουθετήσει, να «τις βρέξει» στα λαμόγια της πολιτικής σκηνής. Τι του έλαχε! Που να τόξερε! Αυτός μια επιθεώρηση ξεκίνησε πετυχημένη αλλά εμείς ξεμείναμε από οράματα, από στόχους, από πνευματικό κόσμο, από όνειρα, από πολιτικούς και του κατσικωθήκαμε στο σβέρκο να μας σηκώνει λίγο ψηλότερα…Να βγάζουμε την εβδομάδα σαν άλογα σε ανηφόρα. Λίγο ψηλότερα. Μόνο ο Λάκης μπορεί…«Δεν με νοιάζει για μένα αλλά για τα παιδιά μας»...Για πολλά, για πάρα πολλά είμαι απαισιόδοξη. Για το μόνο όμως που πετάω από αισιοδοξία είναι για τα παιδιά μας.

Γεννήθηκα το 1961. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμουν οικόπεδο εκτός σχεδίου που κάποτε θα έμπαινε εντός. Ίσως για καλό μου… Χόρτασα «επαναστάτες», «αντιστασιακούς» «συνδικαλιστές», «το δίκιο του εργάτη», «οι αιματορούφηδες πλούσιοι», «το κεφάλαιο στέλνει τα λεφτά στην Ελβετία», «κρατικοί λειτουργοί», «αδέκαστοι», «πατρίς θρησκεία οικογένεια», μανιέρες, ταμπέλες μεγαλόσχημες που δεν τις ακούμπαγα… Έκαιγαν…Τζίζζζζ! Κατάπινα επικεφαλίδες βιβλίων που απαγορεύονταν ν΄ανοίξω και ωστόσο τα χρίζαμε best seller …Aδιάβαστα τα δοξάζαμε!

Κι ήρθε η ώρα…Και ξηλώνω και σκίζω και φτύνω και γδύνω και στρέφω τον καθρέπτη στο πρόσωπό μου και σκέφτομαι και προβληματίζομαι. Διαθέτουμε χρόνο να σκεφτούμε! Μ΄αξίωσε ο Δίας…Ο μόνος Θεός που μας ταιριάζει… Να δούμε το στριπ τιζ μας. Να δούμε τ΄ανθρωπάκια του Γαίτη ή μάλλον τα παπαγαλάκια της Δεξιάς, της Αριστεράς, του Σοσιαλισμού, του Κομμουνισμού να ξεβρακώνονται.. Και μεις μαζί τους. Είμαι απόλυτα αισιόδοξη για τη νέα γενιά.
Αν μιλήσεις στα παιδιά για την αλήθεια δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Θα τους παραδώσουμε –τίποτα-!!! Κι αυτό είναι ευχή όχι κατάρα… Το –τίποτα- συνοδεύεται από φτερά, οι «κληρονομιές» από θλιβερούς κληρονόμους… Φτερά να πετάξουν… Όχι φτερά και πούπουλα να μασκαρευτούν.

Μετά από πολλά πολλά χρόνια δικαιούνται τα Ελληνάκια ένα ταξίδι στον κόσμο… Κι όπου τους βγάλει το ταξίδι! Το δικό τους ταξίδι! Να γκρεμοτσακιστούν, ν΄ανασηκωθούν, να κλάψουν, να βουλιάξουν, να παλέψουν…Να ζήσουν ρε αδελφέ, ίσως με δάνεια , αλλά όχι με δανεική ζωή!
Πουλάκια μου… Να ξέρατε το –τίποτα- τι φτερά στεριώνει στους ώμους!


Υ.Γ Υποκλίνομαι με σεβασμό στους γονείς της απέναντι λωρίδας…Ξέρω είναι πολλοί! Και κοπιάζουν πολύ! Το ένστικτό μου λέει, ότι είναι αυτοί που δεν θα δυσανασχετήσουν με το κείμενο, δεν θα πεταχτούν σαν κοκοράκια…Ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους είναι έως και αναρχικός στις συνήθειες της ελληνικής κοινωνία μας…Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Καλή τους συνέχεια!"

Εδώ ο κόσμος καίγεται...


Του Τ. Αναστασίου
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 15-5-2010)

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Ο καθένας στο είδος του

Όφειλε λέει το δημοσίευμα σε μπλογκ ο μακαρίτης Αντώνης Καρκαγιάννης να είχε ενημερώσει τους αναγνώστες του για το ότι επιθυμούσε η σορός του να καεί αντί να ταφεί. Γιατί; Διότι αυτό θα αποτελούσε για αυτούς στοιχείο για την ερμηνεία των απόψεών του.
Τελικά, είναι πικρό, καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει αλλά δυστυχώς γι' αυτόν κρίνεται γι' αυτό. Το ότι έχεις αναγνωσιμότητα δυστυχώς λίγα πράγματα λέει. Και οι τσοντοεκπομπές που από τη μια τις χλευάζεις και από την άλλη τις μιμήσε υψηλή ακροαματικότητα έχουν...
Οι περισσότεροι από μας είμαστε για τα πανηγύρια και κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε.
Τώρα βέβαια υπάρχει και ο συμψηφιστικός αντίλογος: και οι υπόλοιποι τι είναι; Μήπως δεν είναι για τα πανηγύρια αυτοί;... Πραγματικά το ερώτημα είναι δύσκολο. Όμως ότι και να λέμε άλλη η δουλειά του ναύτη και άλλη του καντηλανάφτη.

Πολιτική είναι...

Πολιτική είναι η τέχνη της λαμογιάς, κατά ορισμένους. Η τέχνη να εξαποστέλλει συνεχώς, αυτός που την ασκεί, δούρειους ίππους σε κάθε στιγμή και προς πάσα κατεύθυνση.
Έχει να κάνει άραγε αυτό με την πραγματικότητα ή τα εργαστήρια που σφυρηλάτησαν τον τρόπο σκέψης ορισμένων; Μήπως αυτά ευθύνονται γι' αυτόν τον τρόπο σκέψης; Οτιδήποτε γίνεται μόνο κακούς σκοπούς έχει; Το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας άραγε; Μας κάνει τόσο μεγάλη τιμή;
Η δια βίου εκπαίδευση δεν είναι αίτημα των καιρών μας και η αυτομόρφωση. Ήρθε η Διαμαντοπούλου και οι πονηροί συνεργάτες της να το επιβάλλουν. Τέτοιος Μακιαβελλισμός, που θα ζήλευε και ο Μακιαβέλλι.
Τη μια θα αγνοούμε την παγκοσμιοποίηση, σαν τον Εμβέρ Χότζα, τον Χριστόδουλο, τους γνωστούς λεβέντες της Βόρειας Ελλάδας και τους άλλους ομοϊδεάτες τους, κλείνοντας τα σύνορα, αγνοώντας τεχνολογίες, υπολογιστές, διαδίκτυο και κάθε επαφή με την πραγματικότητα Την άλλη θα αγνοούμε το περιβαλλοντικό νέφος, αφού δεν μπορούμε να προσκομίσουμε έναν νεκρό ως απόδειξη της υπαρξής του, τώρα έχουμε την δια βίου εκπαίδευση και μάθηση. Αυτή τη φορά βέβαια όχι από κάποιον ηλίθιο ή πονηρό της εξουσίας αλλά από αρθρογραφούντες δασκάλους. Αν δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με τις απόψεις μας κακό δικό της. Είμαστε καλά άραγε σ' αυτόν τον τόπο;

Του ΚΥΡ

Η διαφθορά διεθνώς είναι όπως το τανγκό: χορεύεται από δύο. Στην Ελλάδα όμως είναι όπως ο καλαματιανός: χορεύεται από πολλούς.

Και πάλι οι άλλοι

Για την εντιμότητα και τη νομιμότητα ενός κλάδου πιο έγκυρη είναι η άποψη των άλλων, μάλλον, παρά του συναφιού του κλάδου.
Ας μιλήσουν οι άλλοι που υφίστανται τις συμπεριφορές και όχι, βεβαίως, αυτοί που έχουν κάθε λόγο να μιλούν για "μεμονωμένες περιπτώσεις". Σε ποιους απευθύνονται; Οι τυχοδιώκτες, τα λαμόγια και οι ανάλγητοι!

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Η άποψη Μητρόπουλου


Του Κ. Μητρόπουλου
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 12-5-2010)

Για φαντάσου...

Για φαντάσου... Να χρειάζεται η παρουσία ενός πρωθυπουργού και μιας υπουργού για να πέσει ένα αυθαίρετο...

Όταν οι πολιτικοί "έβρισκαν τον τρόπο"

Απόσπασμα από το πολιτικό άρθρο του Μανδραβέλη στην Καθημερινή (12-5-2010).
(...)
"με ανεπίλυτες αντιφάσεις, πορεύθηκε η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Θέλαμε τα πάντα χωρίς το κόστος τους. Θέλαμε ανάπτυξη χωρίς βαριά βιομηχανία που ρυπαίνει. Φθηνό ρεύμα χωρίς νέες επενδύσεις της ΔΕΗ (οι οποίες είτε ρυπαίνουν είτε τρομάζουν τα κατσίκια). Τουρισμό, αλλά να μη γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης. Τεχνολογική ανάπτυξη, αλλά να μην εντατικοποιηθούν οι σπουδές. Την οικοδομή ατμομηχανή της οικονομίας, αλλά να μην αλλοιωθεί το περιβάλλον. Και κάθε φορά που κάποιος επεσήμανε την αντίφαση, η απάντηση ήταν στερεότυπη: «Δεν με νοιάζει, να βρουν οι πολιτικοί τον τρόπο».

Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι οι πολιτικοί πάντα έβρισκαν «τον τρόπο». Ενώ σε όλες τις χώρες του κόσμου οι αντιφάσεις επιλύονται με διαβούλευση και αμοιβαίους συμβιβασμούς μεταξύ των αντιτιθέμενων συμφερόντων ή/και επιδιώξεων, στην Ελλάδα οι αντιφάσεις επιδοτούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κάθε φορά που η ζωή άλλαζε το τοπίο και χρειαζόταν επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ των κερδισμένων και χαμένων από τη νέα κατάσταση, το κράτος απλώς επιδοτούσε. Για παράδειγμα, την εποχή των παχειών αγελάδων αντί να απελευθερώσει τις μεταφορές για να μειωθεί η τιμή των προϊόντων (ενισχύοντας έστω μέσω φοροαπαλλαγών για ένα μικρό διάστημα τους κατόχους των αδειών) επιδοτούσε τους καταναλωτές διά εισοδηματικών αυξήσεων για να αγοράζουν ακριβότερα τα προϊόντα. Αντί να ιδιωτικοποιεί τις ΔΕΚΟ, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας για εκείνους που αναγκαστικά θα απολύονταν, επιδοτούσε τις ΔΕΚΟ για να διατηρεί αντιπαραγωγικές θέσεις εργασίας. Αντί να προχωρήσει σε πολιτικές αναδιάρθρωσης του αγροτικού τομέα, επιδοτούσε τους αγρότες. Ετσι φτάσαμε στο σημείο οι συνταξιούχοι να διαμαρτύρονται για την ακριβή ντομάτα, οι ντοματοπαραγωγοί για το χαμηλό εισόδημα και το αποτέλεσμα ήταν να επιδοτούνται και οι δύο και να τρώμε ντομάτες Αργεντινής.

Μόνο που όταν επιδοτείς κάτι δεν το εξαλείφεις, το διογκώνεις. Οι ελληνικές αντιφάσεις επιβίωναν, διογκώνονταν και κρυμμένες κάτω από βουνά επιδοτήσεων γίνονταν πιο σκληρές. Και τώρα, υπό το φάσμα της χρεοκοπίας δεν μπορούν να επιλυθούν, αλλά μόνο σαν τον γόρδιο δεσμό να κοπούν. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα".
Αυτά.

Τα "καλά παιδιά"

Αναδημοσιεύουμε το σημερινό πολιτικό χρονογράφημα του Πρετεντέρη από τα ΝΕΑ (13-5-2010) αυτούσιο, με τον ίδιο τίτλο και χωρίς κανένα σχόλιο. Τι να προσθέσει εξάλλου κανείς...
"ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που το πολιτικό σύστηµα αισθάνεται στριµωγµένο και απαξιωµένο απέναντι στους ψηφοφόρους προσπαθεί να ξεφύγει µε πλειοδοσία διαφάνειας. Για να το πω πιο απλά: οι ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, τσακώνονται τώρα για τις εξεταστικές επιτροπές! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ παρά ένας έξυπνος αντιπερισπασµός. Οταν δεν µπορούν να απαντήσουν για το ΔΝΤ, ανασύρουν το πόθεν έσχες.

Οταν δεν τολµούν να κοιτάξουν στα µάτια τα γεροντάκια, βγάζουν λόγους εναντίον της διαφθοράς. Και στο παιχνίδι αυτό επιδίδονται όλοι, ανεξαρτήτως κοµµάτων και παρατάξεων.

ΔΙΟΤΙ ΑΣΦΑΛΩΣ και υπάρχει διαφθορά. Ασφαλώς και υπάρχουν πολιτικοί που πλούτισαν και πλουτίζουν. Ασφαλώς και χρειάζονται νέοι κανόνες ελέγχου τους - γιατί όχι;

ΑΛΛΑ ΣΗΜΕΡΑ το θεµελιώδες πρόβληµα είναι ότι δεν βρίσκουν 350 εκατοµµύρια ευρώ για να πληρωθούν οι συντάξεις - τόσα υπολογίζει να εξοικονοµήσει το κράτος από την κατάργηση της 13ης και της 14ης σύνταξης! Τριακόσια πενήντα εκατοµµύρια, το ένα τρίτο του ετήσιου ελλείµµατος του ΟΣΕ...

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ, αυτή η επιχείρηση «καλά παιδιά» µε αφήνει βαθιά αδιάφορο. Δεν αµφισβητώ τις παθογένειες του πολιτικού συστήµατος. Αλλά, στην προκειµένη περίπτωση, αυτό που ελέγχεται είναι η κυβερνητική του επάρκεια. Το δηµοσιονοµικό ναυάγιο. Η διάλυση της οικονοµίας. Η αδυναµία διαχείρισης του χρέους. Οι καθυστερήσεις και οι παλινωδίες.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ελέγχεται είναι µια πολιτική που κατέστη αναγκαία επειδή ουδείς µπόρεσε να την αποτρέψει. Και η οποία οδηγεί µεγάλα τµήµατα του πληθυσµού στην εξαθλίωση.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ελέγχεται είναι ότι η χώρα, για δεύτερη φορά από το 1893, ετέθη υπό διεθνή οικονοµικό έλεγχο. Κι ουδόλως µε απασχολεί αν το ναυάγιο το διεκπεραίωσαν καλά παιδιά ή κακά παιδιά, λαµόγια ή διαµάντια, διεφθαρµένοι κοµµατάρχες ή πολιτικοί µε ανεπίληπτο πόθεν έσχες. Ελαφρυντικά ήθους δεν υπάρχουν. ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ: βάζω τα γέλια όταν στην καταγγελία των παθογενειών του συστήµατος και στην επαγγελία της κάθαρσής του, πρωτοστατούν πολιτικοί που το υπηρέτησαν αγόγγυστα είκοσι, είκοσι πέντε ή τριάντα χρόνια από όλα σχεδόν τα αξιώµατα της πολιτείας. ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ; Γιατί αυτά που ανακαλύπτουν σήµερα δεν τα έβλεπαν χθες; Και γιατί όσα µας υπόσχονται να διορθώσουν, δεν τα διόρθωσαν πριν τους πάρουν µε τις πέτρες; Ξαφνικά επισκέφτηκαν την Ελλάδα ή δεν είχαν πάρει χαµπάρι τι συνέβαινε γύρω τους;

ΦΕΡΤΕ ΝΟΜΟΥΣ, λοιπόν. Φέρτε κι αστυνόµους, καµία αντίρρηση. Φτιάξτε εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές. ΑΡΚΕΙ ΝΑ έχουµε όλοι επίγνωση ότι όλα αυτά µπορούν να τέρψουν το κοινό, αλλά δεν εξασφαλίζουν εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται ο τόπος: µια ικανή και αποτελεσµατική διακυβέρνηση από ικανούς και αποτελεσµατικούς ανθρώπους.

Η ΟΠΟΙΑ θα ξαναδώσει στη χώρα εµπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση".

Σχετικά: ΝΕΑ 13-5-2010

Πάει κι ο Καρκαγιάννης

Πέθανε την Τετάρτη σε ηλικία 78 ετών ο δημοσιογράφος και εκδότης της Καθημερινής Αντώνης Καρκαγιάννης.

Ο Αντώνης Καρκαγιάννης γεννήθηκε το 1932 στην Λάρισα.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Φύσα αεράκι φύσα με

Σαν σήμερα 12 Μαΐου 1992 επέστρεψε για πάντα στην Ασέα της Αρκαδίας, όπου γεννήθηκε ο Κύριος Νίκος του νεώτερου έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Ήταν 77 χρονών παλικάρι. Ο ποιητής, όπως τον αποκαλούσε ο Ξαρχάκος.

Αυστηρός και βλοσυρός, σπούδασε φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών και έμαθε ξένες γλώσσες μόνος του.

Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά Νέα Εστία το 1931 και Ρυθμός το 1933. Την ίδια περίοδο έγραψε κριτικά σημειώματα στα περιοδικά Μακεδονικές Ημέρες, Ρυθμός και Τα Νέα Γράμματα (για τον ποιητή Κωστή Μπαστιά, την ποιήτρια Μυρτιώτισσα και τον Θράσο Καστανάκη αντίστοιχα). Συνδέθηκε με το ρεύμα του ελληνικού υπερρεαλισμού.

Βιβλίο ορόσημο για την μεταπολεμική ποίηση η «Αμοργός» του (1943). Δημοσίευσε τρία ακόμη ποιήματα: το Ελεγείο (1946, Φιλολογικά Χρονικά), το Ο Ιππότης και ο Θάνατος (1947, Μικρό Τετράδιο) και το Τραγούδι του παλιού καιρού (1936, Ο Ταχυδρόμος), αφιερωμένο στον Σεφέρη. Έγραψε επίσης μελέτες και σχόλια πάνω στην ποίηση.

Ο Γκάτσος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μετάφραση θεατρικών έργων. Το 1944 μετέφρασε στα Φιλολογικά Χρονικά το ποίημα Νυχτερινό Τραγούδι του Λόρκα. Μετέφρασε επίσης τα εξής έργα: Ματωμένος Γάμος (1948), Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα (1945) του Λόρκα, Ο πατέρας του Στρίνμπεργκ (1962) και Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα του Ο Νηλ (1965). Όλα τα έργα αυτά ανέβηκαν από το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης. Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά Νέα Εστία, Τράμ, Μακεδονικές Ημέρες, Μικρό Τετράδιο, Τα Νέα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Ρυθμός και Καλλιτεχνικά Νέα. Επίσης, σε συνεργασία του με την ελληνική ραδιοφωνία, σκηνοθέτησε διάφορα θεατρικά έργα.

Πάρα πολλά τραγούδια, απ’ αυτά που όλοι τραγουδάμε, είναι συνεργασίες του με τους Θεοδωράκη, Μούτση, Κηλαηδόνη και κυρίως με τους Χατζιδάκι και Ξαρχάκο.

Ο Γκάτσος συνθέτει χρησιμοποιώντας υλικά από το δημοτικό μας τραγούδι, τον Ερωτόκριτο, τη σύγχρονη ποίηση. Περιγράφει ένα κόσμο τρυφερό απ’ τη μια, ανθρώπινο, με καημούς βάσανα και μικροχαρές αλλά και με άδικο πολλή.

Θα αλλάξει κάποτε ο κόσμος αυτός;

Ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ, έβαζε τον Κεμάλ να λέει ο Γκάτσος, στο ομώνυμο τραγούδι του. Ο κόσμος αυτός πρέπει να αλλάξει Κύριε Νίκο.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Κάποτε πρέπει να πάρεις τις αποφάσεις σου

( Του Κ. Μητρόπουλου, δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 8ης Μαΐου 2010)
Κάποτε έρχετε η στιγμή που πρέπει να πεις
με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις...
Πέρασαν για πάντα οι παλιές ημέρες,
γίναμε παιχνίδι στα χέρια των φρικιών.
Οι παλιοί μας "φίλοι" τα κάνανε σαν την μούρη τους
γίναμε ρεζίλι στη φάρα των σκυλιών...


Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Παραφράζοντας τον Σατρ

* "Και μάλλον Έλληνες καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της
κοινής φύσεως μετέχοντας" (Ισοκράτης, Πανηγυρικός, 380 π.Χ.).


* Έλληνες είναι οι άλλοι (στο κεφάλι του κάθε έλληνα).

Ροντέν, ο "Σκεπτόμενος"

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Θα φαγωθούμε μεταξύ μας

Μεγάλη η αγανάκτηση, η ψυχή μας αλλιότεψε,
καταμεσίς του πέλαγου γαυγίζουμε τη φωνή μας,
αν δεν φανούμε ψύχραιμοι, πριν προλάβουν να το κάνουν οι άλλοι
θα φαγωθούμε μεταξύ μας.

Χίλια μύρια κύματα

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Οι γυάλες κι οι μπουκάλες

Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, κάποτε, κάπου, κάτι θα στράβωνε. «Ήταν η συνισταμένη πολλών παραγόντων, που καλλιεργούσαν και ενθάρρυναν αυτήν την επικίνδυνη ανομία», γράφει ο Μανδραβέλης. «Ήταν πολλοί εκείνοι που χαίρονταν κάθε φορά που φλέγονταν τράπεζες. Δεν περίμεναν φυσικά ότι κάποια στιγμή μαζί με τα οικήματα θα καίγονταν και άνθρωποι», συνεχίζει.

Ανεχόμαστε τα πάντα. Από χτισίματα καθηγητών, προπηλακισμούς, κατεβασμένες τζαμαρίες, πέτρες στα πυροσβεστικά, παρεμπόδιση ασθενοφόρων και δε συμμαζεύεται. «Έτσι σιγά σιγά επωάστηκε το αυγό του φιδιού. Υπό την ανοχή μας και με τα χειροκροτήματα κάποιων. Η αλητεία βαφτίστηκε «δικαιολογημένη οργή» και κάθε φορά που γινόταν το κακό (μικρότερο από το χθεσινό) πάντα ήταν «προβοκάτσια» ή ευθύνη εκείνων που το υπέστησαν.

Η μεταπολίτευση τελείωσε με τον χειρότερο τρόπο. Με την οικονομία χρεοκοπημένη, με το κράτος διαλυμένο και την κοινωνία αποχαυνωμένη από τα απλοϊκά συνθήματα περί του «εγκληματικού καπιταλισμού» και του «τέρατος IMF», που μας δανείζει για να μην κάνουμε στάση πληρωμών. Το χειρότερο όμως είναι η αυταπάτη που συστηματικά καλλιεργείται στον λαό, ότι πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε, κάποιες σκοτεινές δυνάμεις απεργάστηκαν τη χρεοκοπία μας ή και τον θάνατο των τριών. Κρυφογελούσαμε όταν τα παιδιά φωνασκούσαν «να καεί, να καεί, το μπ... η Βουλή», δεν σταθήκαμε απέναντι στα φαινόμενα φασισμού που διάφορες ομαδούλες με κόκκινο μανδύα καλλιεργούσαν στην ελληνική κοινωνία» παρατηρεί ο ίδιος στην Καθημερινή.

Και από την άλλη μεριά, μέσα από τη γυάλα τους, για μία ακόμη φορά εκφράζουνε την απέραντη θλίψη τους… Αντί μέτρα, συμπάθεια, συμβολικές πράξεις και ευχολόγια. Αν ήταν η διακυβέρνηση όμως ευχές και καθωσπρεπισμοί η Γη θα ήταν άλλη και όλοι μας θα ζούσαμε στον παράδεισο.

Δυστυχώς για μας υπάρχουν παραδείγματα. Υπάρχουν χώρες που λειτουργούν και συγκρίνοντας τα όσα γίνονται αλλού με τα δικά μας η θλίψη και η οργή μας μεγαλώνει. Είτε μας αρέσει είτε όχι η ανομία δεν προστατεύει τους αδύναμους, τους πολλούς, του αδικημένους και τους ανήμπορους και είναι καλύτερα να εφαρμόζονται κακοί νόμοι παρά τίποτα.

Χωρίς λόγια

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (6 Μαΐου 2010)

Τα έχουμε δει όλα;

Η διαφωνία, σαφώς και αποτελεί δικαίωµα, όπως και η διαµαρτυρία και η αμφισβήτηση. Οι μολότοφ όμως; Η βιαιοπραγία;
Πώς όμως να μην οδηγηθούμε εδώ που φτάσαμε όταν «δίκιο είναι μόνο η δική μας άποψη»; Όταν νόμο αναγνωρίζουμε ό,τι μας γουστάρει και ό,τι μας βολεύει; Όταν δεν μπορεί κανείς ή δεν θέλει σ’ αυτόν τον τόπο να εφαρμόσει τους νόμους και να λειτουργήσει τους θεσμούς;
Όταν κοιτάζουμε στον καθρέπτη και αντί να δούμε τον Καραγκιόζη βλέπουμε τον Μεγαλέξανδρο…
Με τις υγείες μας και μη χειρότερα.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Τις βουλώσαμε;..


Του Κώστα Μητρόπουλου
από τα σημερινά ΝΕΑ (5-5-2010)

Εκδήλωση για τον μελοποιημένο Ρίτσο



Ελληνική ΤV σήμερα

Η Μ. Τζιαντζή στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο άρθρο της «Εισβολή εξωγήινων στην ΕΡΤ» αναφέρεται στη μορφή των τηλεοπτικών ρεπορτάζ προβολής κραυγών αντί του πολιτικού λόγου. Μεταξύ των άλλων επισημαίνει:

«Γενικά, στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ προτιμούνται οι κραυγές και οι σύντομες «δηλώσεις», όχι όμως ο λόγος, ιδίως ο πολιτικός (μερικές φορές, μόνον ο εξομολογητικός, ο προσωπικός). Οι εργαζόμενοι επιτρέπεται να δείχνουν τις πληγές τους, να οδύρονται επειδή χάνουν τη δουλειά ή το σπίτι τους, όχι όμως να σκέφτονται με όρους κοινωνικούς».

Καταλήγει δε με την παρατήρηση: «Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πολλούς γνωστούς Έλληνες δημοσιογράφους να συνομιλούν στην τηλεόραση με κάποιον νομπελίστα (παρά την περιορισμένη προσφορά), δύσκολα όμως μπορούμε να φανταστούμε τα ίδια πρόσωπα να ακούνε με πραγματικό σεβασμό και χωρίς συγκατάβαση κάποιον από τον άγνωστο υπόγειο κόσμο της εργασίας, σαν να φοβούνται ότι η σκόνη της πραγματικής ζωής θα θολώσει την ατσαλάκωτη πρόσοψη, την πληκτική και άλλο τόσο προβλέψιμη ομαλή ροή του προγράμματος».

Όλο το άρθρο

Σχόλιο στο blog του Πανάρετου

Αναδημοσιεύουμε το σχόλιο ανώνυμου από το blog του Πανάρετου για τη δημόσια διαβούλευση του νομοσχεδίου για την Παιδεία επειδή οι περισσότερες παρατηρήσεις είναι πολύ εύστοχες.
"Με αφορμή το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

ΜΗΠΩΣ δεν προσθέτει τίποτε η ανάθεση σε εκπαιδευτικούς η διδασκαλία και μαθημάτων και δεύτερης ειδικότητας συγγενούς με το βασικό πτυχίο [αν δεν κάνουμε λάθος αυτό ισχύει, απλά χρειάζεται εξορθολογισμός στη δεύτερη ανάθεση]

ΜΗΠΩΣ τα κριτήρια για την επιλογή των στελεχών αναπαραγάγουν την παθογένεια και οδηγούν σε επιλογές που δεν έχουν σχέση με την αξιοκρατία και το στόχο για αναβάθμιση της εκπαίδευσης αναφορικά με την διοικητική και επιστημονική συνιστώσα

ΜΗΠΩΣ στις συνθέσεις των υπηρεσιακών συμβουλίων συμμετέχουν μέλη που επιστημονικά και διοικητικά δεν νομιμοποιούνται ηθικά και όχι μόνο να κάνουν τις κρίσεις [ΜΗΠΩΣ: πρώτα έπρεπε να γίνει ένας έλεγχος για την εγκυρότητα των αντικειμενικών μορίων προηγούμενων κρίσεων προτού γίνει η σύσταση των υπηρεσιακών συμβουλίων]

ΜΗΠΩΣ οι εξαγγελίες για επιμορφώσεις, αξιολογήσεις και αλλαγές στο Α+Ω προγράμματα εξυπηρετούν ανάγκες απορρόφησης κονδυλίων για το ΕΣΠΑ και απαιτούνταν κινήσεις ορθολογικού προγραμματισμού για να μην επαναληφθούν οι παθογένειες των ΚΠΣ

ΜΗΠΩΣ η συντριπτική πλειονότητα των εισαγόμενων στο νομοσχέδιο αλλαγών αφορά ΠΔ του Ν1566 και έπρεπε με τη διαδικασία αυτή να προχωρήσουν οι διορθωτικές κινήσεις για νοικοκύρεμα των όσων συμβαίνουν στο χώρο της εκπαίδευσης, λαμβανόμενων υπόψη των ιδιαίτερων πολιτικών συνθηκών που επικρατούν

ΜΗΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ να γίνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις – απογραφή και σχετικές ανακοινώσεις σε θέματα όπως:

• ποιοι εκπαιδευτικοί αντί να διδάσκουν υλοποιούν δραστηριότητες κατά προκλητικό τρόπο όχι επειδή αυτή είναι η επιστημονική τους ειδικότητα αλλά επειδή το «χόμπυ» τους το επιβάλει και μάλιστα βραβεύονται ως οι «άριστοι»

• αν γίνονται υπερωρίες «μαϊμού» ή περικόπτονται υπερωρίες επειδή κάποιες γραφειοκρατικές διατάξεις υπαγορεύουν την κατ΄ επιλογή αναστολή δράσεων προκειμένου να προβληθούν οι [η]υμέτεροι [και αυτό και στο επίπεδο των σχολικών μονάδων]

• να κοιταχθεί η ποιότητα και το εύρος των παρεμβάσεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προτού αποφασιστεί η όποια μεταβίβαση αρμοδιοτήτων

• να κατατίθεται για ενημέρωση και συζήτηση στο σύλλογο των διδασκόντων οι προϋπολογισμοί και οι δαπάνες των σχολικών επιτροπών για να υπάρξει διαφάνεια – προγραμματισμός και για να εξαλειφθούν οι πελατειακές σχέσεις στην κατανομή των δαπανών και η δυνατότητα προγραμματισμού σε επίπεδο σχολικής μονάδας και όχι η πραγματοποίηση δαπανών με διμερείς επαφές μεταξύ διευθυντή – σχολικής επιτροπής και των «ενδιαφερομένων» προκειμένου να προβληθούν δράσεις υ[η]μετέρων.

• να υλοποιούνται στην πράξη οι διαθεματικές προσεγγίσεις του Α+Ω προγράμματος που αποτελούν «όνειρο καλοκαιρινής νύχτας»

• να εφαρμοστούν στην πράξη η υλοποίηση της χρήσης των ΝΤ με τις υπάρχουσες υποδομές και έχει ανασταλεί η χρήση τους λόγω ανεπάρκειας στο οργανωτικό και διοικητικό επίπεδο

• να γίνει επαναπροσδιορισμός των υπηρεσιών παιδείας που προσφέρει το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και που σήμερα καρκινοβατούν λόγω ανεπάρκειας των υπηρεσιακών στελεχών [έλλειψη προσόντων , ικανοτήτων και όχι μόνο]

• να εφαρμοστεί ένα ουσιαστικό νοικοκύρεμα των δαπανών του υπουργείου σας σαν αυτές που έχει αναφέρει το υπουργείο σας ή σας έχουν αναφερθεί προκειμένου να υπάρξουν δείγματα γραφής και δημιουργία του απαρίτητου κλίματος εμπιστοσύνης

• να ζητηθεί από εκπαιδευτικούς που τους «απαγορεύεται» η συμμετοχή στα προγράμματα αυτοαξιολόγησης ή στα άλλα πιλοτικά προγράμματα η κατάθεση προτάσεων και μελετών και να δοθούν για τέτοιες παρεμβάσεις κίνητρα.

ΜΗΠΩΣ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΑΠΛΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΩΝ όπως πολύ σωστά διακηρύσσει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου σας.

ΜΗΠΩΣ…. ΜΗΠΩΣ….. […]"