Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Αγαπάς την Ελλάδα... απόδειξη

...
Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 29-8-12


Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

«Πισκοκέφαλο, περιδιάβαση στα μονοπάτια της Ιστορίας και του Πολιτισμού»

Η κ. Κατερίνα Παφύτα είναι μαθηματικός και μαχόμενη εκπαιδευτικός στο Γενικό Λύκειο Σητείας. Παράλληλα όμως με τα επαγγελματικά της καθήκοντα και τις άλλες οικογενειακές της υποχρεώσεις συνέλεξε, ταξινόμησε, σχολίασε και παρουσιάζει σε ένα καλαίσθητο βιβλίο «τα πάντα» γύρω από το χωριό καταγωγής της, το Πισκοκέφαλο Σητείας. Και όταν λέμε τα πάντα το εννοούμε. Από Ιστορία, μνημεία, φυσικό περιβάλλον, μέχρι τις ανεμογεννήτριες που τελευταία «κοσμούν» τις κορυφογραμμές της περιοχής. Πραγματικά μια «περιδιάβαση στα μονοπάτια της Ιστορίας και του Πολιτισμού» για το Πισκοκέφαλο, από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα, όπως αναφέρεται στον τίτλο του βιβλίου.
Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψη: Πισκοκέφαλο. Σύνθετη λέξη γράφει η κ. Παφύτα, με συνθετικά την «επισκοπή» και το «κεφάλι» [=λόφος]. Επισκοκέφαλο, θα το λέγαμε αν η σμίλη του χρόνου δεν το είχε προσαρμόσει σχετικά, από τη θέση του στην Κάτω Επισκοπή και τον ύπερθεν αυτής λόφο. Η συγγραφέας έχει συγκεντρώσει όλες τις αναφορές από πηγές που αναφέρονται στο χωριό της στο οποίο ανήκουν και οι οικισμοί Κάτω Πισκοπή, Τραπεζούντα, Μπεράτι και Σκλαβεδιάκος.
Στην Τραπεζούντα, που σήμερα έχει μεταβληθεί σε ένα σωρό ερειπίων, όπως μας πληροφορεί, γεννήθηκε  και ο ποιητής του Ερωτόκριτου Βιτσέντζος Κορνάρος (26 Μαρτίου 1553), ο οποίος έζησε εκεί μέχρι και το 1590, οπότε πήγε στο σημερινό Ηράκλειο (Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη, εκεί 'καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει. Στο Κάστρον επαντρεύτηκε σαν αρμηνεύγει η φύση ...,  γράφει ο ίδιος στο τέλος του περίφημου Ερωτόκριτου).
Η περιοχή κατοικείται από τα Μινωικά χρόνια συνεχώς. Η κ. Παφύτα έχει περιλάβει ειδικό κεφάλαιο, «… ματιά στην Ιστορία», στο οποίο με σύντομο τρόπο και χωρίς περιττούς πλατιασμούς κατατοπίζει, όσο χρειάζεται νομίζουμε, τον αναγνώστη για την Ιστορία  της περιοχής του Πισκοκέφαλου. Το χωριό δεν είναι εντελώς αυτόνομο, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, εκείνου της Σητείας. Γι’ αυτό, και προκειμένου ο αναγνώστης να δημιουργήσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, έκρινε σκόπιμο και περιέλαβε, σωστά κατά την άποψή μας, πάρα πολλά στοιχεία, ιστορικά και άλλα, από τη Σητεία και την ευρύτερη περιοχή της.
Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζουν και τα διάφορα ετυμολογικά στοιχεία που έχει περιλάβει για την προέλευση και την εξέλιξη των σημερινών τοπωνυμίων της περιοχής (πχ. Μπεράτι, Σκλαβεδιάκος κ.α., ενώ για τη γνωστή μας Καζάρμα της Σητείας, το φρούριο, αναφέρει ότι οφείλει το όνομά της στο Casa di arma=το σπίτι των στρατιωτών, ο στρατώνας κλπ.).
Το Πισκοκέφαλο, επισημαίνεται στο βιβλίο, είχε ενεργό συμμετοχή σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες για την αποτίναξη του ζυγού των εκάστοτε κατακτητών της Κρήτης. Στο σχετικό κεφάλαιο η συγγραφέας συμπεριέλαβε ακόμα και μερικές σύντομες βιογραφίες πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου από το χωριό (Κοντός, Λαμπίρης κ.α.).
Το βιβλίο ολοκληρώνεται με πολλές αναφορές λαογραφικού περιεχομένου από την περιοχή, καταγραφή εθίμων, επαγγέλματα κυρίως του παρελθόντος, σχολικές αναμνήσεις κ.α..
Είναι χωρισμένο σε ενότητες στις οποίες, εκτός από τα όσα αναφέραμε παραπάνω, η συγγραφέας έχει περιλάβει και πολλά στοιχεία τοπιογραφίας (μνημεία της φύσης, νερά, ποταμός Παντελής, σεισμοί, μορφολογία, κλίμα, χλωρίδα…) αλλά και από το ανθρωπογενές περιβάλλον (κτίσματα, υποδομές κ.α.), καθώς επίσης και αναφορές για το χαρακτήρα των κατοίκων (ευγενικοί, φιλήσυχοι, καλόκαρδοι, καταδεκτικοί, εργατικοί, φιλόξενοι, πρόσχαροι και γελαστοί).
Στον πρόλογό της η κ. Παφύτα ισχυρίζεται ότι προχώρησε στη συγγραφή από αγάπη στον τόπο, ώστε και οι αναγνώστες του να γνωρίσουν τον πολιτισμό της περιοχής και να θελήσουν να το επισκεφθούν προκειμένου να απολαύσουν όσα και αυτή απολαμβάνει ζώντας σ’ αυτό το περιβάλλον. Είναι αλήθεια ότι την αγάπη της για τον τόπο και τον πολιτισμό του εύκολα θα αναγνωρίσει και ο αναγνώστης του βιβλίου της.
Τα όσα αναφέρονται είναι καλά τεκμηριωμένα, με τις βιβλιογραφικές αναφορές ενσωματωμένες στο κείμενο, ενώ στο τέλος του βιβλίου κατατίθεται και μια γενική βιβλιογραφία. Είναι πλούσια εικονογραφημένο με πολύ καλής ποιότητας έγχρωμες, κυρίως, φωτογραφίες, καλό χαρτί, προσεγμένη εκτύπωση και καλή επιμέλεια. Είναι εμφανής ο μόχθος που κατέβαλε η κ. Παφύτα για να συγκεντρώσει και να αξιοποιήσει το υλικό των πηγών, να καταγράψει απόψεις και μνήμες, να συλλέξει τις φωτογραφίες και να κάνει την τελική σύνθεση. Οι κόποι της όμως νομίζουμε ότι έχουν πιάσει τόπο. Γλαφυρό και ευχάριστο στην ανάγνωση, χρήσιμο για την τοπική Ιστορία και τον πολιτισμό, εργαλείο απαραίτητο για τον ερευνητή του ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής. Μια, γενικά, καλά φροντισμένη έκδοση. Ευχόμαστε να είναι και καλοτάξιδο γιατί είναι μια προσπάθεια που έχει γίνει με μεράκι,, με κατάθεση ψυχής, και φαίνεται να έχει σοβαρό κόστος. Το εξώφυλλο κυριαρχείται από τη φωτογραφία του οικοσήμου των Κορνάρων, όπως αυτό βρίσκεται στην πρόσοψη του ναού του Αγίου Γεωργίου στο Πισκοκέφαλο.
Είναι σχήματος 24χ17 αποτελείται από 342 σελίδες και προλογίζεται από  την Α. Παπαδάκη και την Ε. Αϊλαμάκη, φιλολόγους. Κυκλοφόρησε το 2012 με τόπο έκδοσης το Πισκοκέφαλο και είναι αυτοέκδοση της συγγραφέως. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να απευθυνθεί στην ίδια e-mail: apafita@gmail.com.
I.Σταμέλος
stamelosioa@gmail.com

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Αφιερωμένο στον Λόρδο ... Βύρωνα

Η Μαγνησία είναι ένα νομός, ο οποίος έχει χτυπηθεί ιδιαίτερα από την κρίση και βρίσκεται μάλιστα στις πρώτες θέσεις κατάταξης, σε ό,τι αφορά την ανεργία.

Πρόσφατα, γνωστό εμπορικό κατάστημα στην οδό Ερμού, ζήτησε υπάλληλο και συγκεκριμένα πωλήτρια. Μέσα σε 15 ημέρες στο κατάστημα έφτασαν 320 βιογραφικά! Δεν είναι όμως τόσο το μέγεθος του αριθμού, στοn οποίο αποτυπώνεται και το μέγεθος της κρίσης αλλά και της ανεργίας, αλλά τα βιογραφικά ως βιογραφικά και συγκεκριμένα οι τίτλοι σπουδών που καταγράφονται σε αυτά…

Πτυχία, μεταπτυχιακά, ακόμα και 3-4 βιογραφικά με διδακτορικό «πέφτουν στην μάχη» για μια θέση πωλήτριας στο Βόλο, σε καιρούς όπου μεγάλο ποσοστό νέων ανθρώπων μαστίζεται από ανεργία… 

Αντιγραφή από: ΖΟΥΓΚΛΑ

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ποιος θα με πληροφορήσει;

Λέει η είδηση: Αναστάτωση επικρατεί στις δικαστικές και αστυνομικές αρχές μετά την εξαφάνιση του 50χρονου ισοβίτη Μιχάλη Μακρυγιάννη, ο οποίος παραβίασε για δεύτερη φορά -η προηγούμενη ήταν τον Αύγουστο 2006- πενθήμερη άδεια από τις φυλακές της Λάρισας. 

Η πενθήμερη άδεια, η οποία τελικά δόθηκε μετά από αρκετές αιτήσεις του κατάδικου που απορρίπτονταν, εξέπνευσε προ 48ωρών και ήδη έχει αρχίσει η αναζήτησή του για πολλοστή φορά από την Αστυνομία.

Ο Μιχάλης Μακρυγιάννης εξέτιε ποινή τετράκις ισόβια για πέντε δολοφονίες, τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας, ένοπλες ληστείες και συμπλοκές, καθώς και σωρεία άλλων εγκληματικών πράξεων.

Ο 50χρονος ισοβίτης κρατείτο το τελευταίο χρονικό διάστημα στις φυλακές της Λάρισας, όπου είχε υποβάλει συνολικά έξι αιτήματα χορήγησης πενθήμερης άδειας, τα οποία το ένα μετά το άλλο απορρίπτονταν. Στις 9 Αυγούστου είχε υποβάλει νέο αίτημα, για το οποίο υπήρξε θετική εισήγηση.

Στον υπόλοιπο κόσμο γίνονται τέτοια πράγματα;

Η Ύδρα είναι οι άλλοι;

"Βάλτε τον μέσα. Μην τον αφήνετε. Αν τον αφήσετε θα ξανακλέψει. Θα κλέψει από τα σχολεία των παιδιών μας. Από τα λιμάνια μας. Από τα νοσοκομεία μας. Θα κλέψει από όλους εμάς που πληρώνουμε.
Ετσι θα αντιδρούσε μια κοινότητα, αν ήθελε να προστατεύσει τον εαυτό της. Θα διαπόμπευε τον φοροφυγά. Θα ένιωθε ότι η πράξη του δεν προσβάλλει απλώς τους κανόνες της. Απειλεί την ίδια την υπόστασή της. 
Μια κοινότητα που μπορεί να επιβιώνει ως κοινότητα, θα απέβαλλε τον φοροφυγά ως εχθρό της. Ομως στην Υδρα δεν αντιστάθηκε συλλογικά μια κοινότητα. Αγρίεψε ενστικτωδώς μια αγέλη. Αγρίεψε γιατί είδε στον συλληφθέντα τον εαυτό της. Εναν εαυτό που δεν έχει ούτε χρέη ούτε κέρδη να μοιραστεί με την κοινωνία. Εναν εαυτό του οποίου ο ορίζοντας εξαντλείται στην τσέπη του. Στη φαμίλια και στο σινάφι του. 
Η Υδρα δεν είναι μόνη. Τα υδραίικα νταϊλίκια απλώς φωτίζουν την τροχιά μας. Την τροχιά αυτού του αθροίσματος ανάδελφων εαυτών που περιμένουν τη χρεοκοπία ως κάτι που πέπρωται να συμβεί αλλού, τάχα σε κάποιους άλλους.
Δεν μας τρομάζει η χρεοκοπία. Σιγά σιγά συμφιλιωνόμαστε μαζί της. Λαφαζανικά τη φανταζόμαστε κιόλας ως ανδραγαθία. 
Δεν μας τρομάζει η συλλογική αποτυχία. Θα μπορούσαμε ίσως να την αποτρέψουμε. Αλλά δεν θέλουμε. Ποτέ δεν θέλαμε να σηκώσουμε το βάρος. Ποτέ δεν θέλαμε να πληρώσουμε τον φόρο. Εμείς είμαστε η Υδρα".
Γράφει στα σημερινά ΝΕΑ ο Τσιντσίνης.

Έξω πάμε καλά...

...
Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 20-8-12

Εκδήλωση προς τιμήν του Γ. Πρατσίνη


ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΦΟΥΡΝΗ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΦΙΛΩΝ Η ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΡΑΤΣΙΝΗ

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Απ' την Ύδρα τη μικρούλα

Η είδηση που είναι; Ότι ένας ταβερνιάρης στην Ύδρα δεν έκοβε αποδείξεις; Σιγά τα ωα… Εδώ ο κόσμος τόχει τούμπανο. Φαίνεται πως μόνο κάτι ταλαίπωροι ταβερνιάρηδες, και όχι μόνο, κόβουν αποδείξεις σ’ αυτή τη χώρα. Οι περισσότεροι εκμεταλλευόμενοι  την ανυπαρξία των κρατικών μηχανισμών και την κακώς εννοούμενη ανοχή όλων μας, ούτε που τους περνάει από το μυαλό να πάνε προς την ταμειακή μηχανή. Και από αυτούς που κόβουν πόσοι αποδίδουν τους οφειλόμενους φόρους;
Και για τους άλλους που απασχολούν στη ζούλα και για ένα κομμάτι ψωμί λαθρομετανάστες γιατί κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε; Για κάντε καμιά βόλτα μέσα στην κουζίνα… 23% η ανεργία λέει η στατιστική υπηρεσία. Ποιος τους συντηρεί 3.000.000 φίλους στης χώρας μας άραγε;
Και για το ότι οι τιμές στα προϊόντα δεν λένε με τίποτα να ακολουθήσουν την πορεία των μισθών και των ημερομισθίων, πώς να το δικαιολογήσουμε;
Η είδηση για το συμβάν της ΄Υδρας δεν είναι στα δυσμενή σχόλια των ξένων μέσων ενημέρωσης. Κατά την άποψή μας είναι στο αίσθημα, στην αλληλεγγύη  και στις πράξεις  προστασίας που έδειξαν οι υπόλοιποι Υδραίοι για να τον γλιτώσουν από το αυτόφωρο. Λες και το κράτος που κλέβει ο κάθε μάγκας είναι το τούρκικο ή δεν ξέρω ποιο άλλο εχθρικό.
Εε καλά, το να πουλάς με κέρδος 50, 100, 200% … δεν είναι και τίποτα σοβαρό… Το να φεσώνεις τους πελάτες και με 23% επιπλέον (τον ΦΠΑ που χρεώνεις στους πελάτες και τον βάζεις στην τσέπη σου) και ταυτόχρονα να κάνεις φορολογική δήλωση 1500€ δεν είναι και αμάρτημα καθοσιώσεως …. Μισθωτός ή συνταξιούχος είσαι; Αλλοίμονο.
Στο «Μεγάλο μας Τσίρκο», που περιοδεύει αυτόν τον καιρό με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ο Καμπανέλλης έχει βάλει τον Κολοκοτρώνη να μονολογεί βλέποντας τα τεκταινόμενα στη χώρα μας: «Εμείς για την Ελλάδα αυτή επολεμήσαμε;…». Και μη χειρότερα.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Ποιος σου άνοιξε την πόρτα τη μεγάλη...

«… Αν ο κλέφτης και ο αστυνόμος γίνουν συνεταιράκια, θα είναι και οι δύο υπόλογοι έναντι του νόμου. Αλλά η Πολιτεία θα ζητήσει ευθύνες μόνο από τον αστυνόμο. Γιατί απλούστατα σε αυτόν είχε αναθέσει την τήρηση του νόμου, όχι στον κλέφτη.
Το ίδιο ισχύει ανάμεσα στους πολίτες και τους πολιτικούς - ακόμη και εκεί που στο τέλος καταλήγουν συνένοχοι. Γιατί στους πολιτικούς αναθέτει η κοινωνία να φτιάχνουν τους νόμους, να εποπτεύουν την εφαρμογή τους και να τιμωρούν τις παραβιάσεις τους.
Συνεπώς τους βαρύνει και εξ ολοκλήρου η ευθύνη …»
Σημειώνει ο Λακόπουλος στα χθεσινά ΝΕΑ με αφορμή το βιβλίο του Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε».

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Εκδήλωση στη Φουρνή προς τιμήν του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΡΑΤΣΙΝΗ

Ο Γιώργος Πρατσίνης ζει στη Θεσσαλονίκη, κατάγεται όμως από το χωριό του Μπέμπελη, της Μαρίας Αμαριώτου και της Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη. Το χωριό του, η Φουρνή Μεραμπέλου, που θα πρέπει να είναι από τα λίγα στη χώρα μας με τόσο υψηλό ποσοστό πτυχιούχων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λογίων και διανοουμένων, είναι τιμή του και καμάρι, όπως και κάθε τι που τον συνδέει με την Κρήτη. 
Μοναχοπαίδι, δεν αρκέστηκε στην προστασία και τη θαλπωρή της οικογενείας του αλλά από μικρός αναζητούσε και μέχρι σήμερα αναζητά τους δικούς του δρόμους. Η ζωή του είναι ένα διαρκές ρίσκο γι’ αυτό και ο ίδιος είναι γεμάτος βιώματα και εμπειρίες. Έντονες συγκινήσεις: χαρές αλλά και στενοχώριες.  Έμαθε λίγα ιταλικά κατά την περίοδο του μεσοπολέμου τα οποία καλλιέργησε κατά την κατοχή κάνοντας τον διερμηνέα μεταξύ του ιταλού γιατρού του στρατού κατοχής και των κατοίκων της Φουρνής που είχαν ανάγκη τις υπηρεσίες του.

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

H πραγματική εθνική τραγωδία

Το έχουμε επισημάνει αρκετές φορές στο παρελθόν από ετούτο το μπλογκ. Ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ το επαναφέρει. Γράφει:
"Υπάρχει τίποτε χειρότερο για μια χώρα από το να ξεμείνει από λεφτά; Υπάρχει. Να ξεμείνει από «μυαλά». Ενώ συνήθως εστιάζουμε στην έλλειψη χρημάτων, εμφανίζεται ένας ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος όπως είναι η έλλειψη ανθρώπων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν, αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των νέων που έχουν μετακομίσει ήδη στο εξωτερικό για δουλειά. Και θα αυξηθεί κι άλλο. Στις πρεσβείες πολλών χωρών σχηματίζονται ουρές από νέα παιδιά που ζητούν πληροφορίες για ευκαιρίες απασχόλησης.
Οσοι βρίσκουν ή θα βρουν δουλειά στο εξωτερικό έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι οι καλύτεροι. Εχουν προσόντα και ικανότητες και γι' αυτό τους απορροφούν επιχειρήσεις σε χώρες όπου οι απαιτήσεις είναι αυξημένες και ο ανταγωνισμός σκληρός. Είναι σαν να ξαναδίνουν εξετάσεις και να τις περνούν με άριστα.
Εκ παραλλήλου υπάρχει ένα φαινόμενο το οποίο μέχρι σήμερα καμιά έρευνα δεν κατέγραψε. Είναι οι νέοι που σπουδάζουν στο εξωτερικό με σκοπό να επιστρέψουν στη χώρα. Ενα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτούς, αν όχι το μεγαλύτερο αναζητά τώρα τρόπους να μην επιστρέψει. Προσπαθούν να βρουν δουλειά στις χώρες των σπουδών τους και οι καλύτεροι βρίσκουν.

Εάν τα συνδυάσουμε αυτά προκύπτει μια ανατριχιαστική προοπτική. Πολύ σύντομα η χώρα θα μείνει χωρίς «μυαλά». Η αφρόκρεμα της ελληνικής νεολαίας, οι άνθρωποι με σπουδές, με εξελιγμένες ικανότητες και δημιουργικά όνειρα είτε θα φύγουν είτε δεν θα επιστρέψουν.
Ουσιαστικά πρόκειται για εθνική τραγωδία η οποία θα αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο την ικανότητα της χώρας να υπερασπιστεί τη θέση της στην κοινοτική Ευρώπη, την ευρωζώνη και τον ανεπτυγμένο κόσμο γενικότερα. Θα επιταχύνει την πορεία προς μια κατάσταση ανατολίτικης περιφέρειας.
Εκτός από το πνευματικό και επιστημονικό κεφάλαιο που θα χαθεί, δεν θα αποσβεσθεί ποτέ και η τεράστια οικονομική επένδυση που έκαναν η Πολιτεία αλλά πρωτίστως η μέση ελληνική οικογένεια σε αυτή τη γενιά. Γι' αυτά τα παιδιά δαπανήθηκαν πολλά λεφτά. Και φυσικά δεν περίμεναν ότι ακόμη και αν μπουν στην παραγωγή πρέπει να ζήσουν με 500 ευρώ τον μήνα - και να θεωρούνται τυχεροί αν τα βρουν.
Η εκκένωση της χώρας από το πιο δημιουργικό ανθρώπινο δυναμικό της είναι η πιο δραματική συνέπεια της κρίσης. Και οδηγεί στο σημείο που έλεγε ο Αρθουρ Κλαρκ: «Η ειρωνεία είναι ότι ενώ για πρώτη φορά συζητάμε για το μέλλον, μπορεί να μην έχουμε μέλλον» ".

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Καλοκαίρι, εποχή για ανάγνωση

Αρκετοί είναι οι φίλοι που μας τιμούν προσφέροντάς μας κατά καιρούς τα βιβλία τους. Δυστυχώς οι ανελαστικές υποχρεώσεις και η έλλειψη χρόνου μας υποχρεώνουν να αναβάλουμε το διάβασμα και να γράψουμε δύο λέξεις ευγνωμοσύνης για την τιμή που μας κάνουν. Ευτυχώς που υπάρχει το καλοκαίρι και οι ρυθμοί πέφτουν λίγο.

Πελοπίδα Ν. Κακογιαννάκη: «Της ζωής μου ο δρόμος»
Ο Πελοπίδας Κακογιαννάκης γεννήθηκε στις Βρύσες Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου. Στο χωριό του τελείωσε το δημοτικό σχολείο και δυο χρόνια πριν από τη στράτευσή του κατετάγη στη Χωροφυλακή. Παράλληλα με την υπηρεσία του τελείωσε το νυχτερινό γυμνάσιο Χαλκίδας και έμαθε αγγλικά.
Το αρχηγείο της Χωροφυλακής, συνεκτιμώντας τα προσόντα του, του ανέθεσε να ανοίξει και να διοικήσει το Σταθμό Τουριστικής Αστυνομίας στην Ύδρα. Τα τελευταία δέκα χρόνια της καριέρας του υπηρέτησε σε διάφορες υπηρεσίες τουρισμού στον Άγιο Νικόλαο. Μετά από σχετικές εξετάσεις απέκτησε και το δίπλωμα του ξεναγού στα Αγγλικά. Έχει ξεναγήσει, όπως ο ίδιος γράφει στο βιβλίο του «της ζωής μου ο δρόμος», από δημοτικά σχολεία μέχρι πρεσβευτές, πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών. Την πορεία του στη ζωή με πολύ γλαφυρό τρόπο θέλησε να δημοσιοποιήσει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε εννέα μέρη, μαζί με τον πρόλογο και τον επίλογο, στα οποία περιγράφονται τα γεγονότα χρονολογικά κατά τις περιόδους που κατά την κρίση του οριοθετούν τη ζωή του.
Ο πρόλογος είναι του Νίκου Κούνδουρου. Σ’ αυτόν ο μεγάλος Αγιονικολιώτης σκηνοθέτης χαρακτηρίζει το βιβλίο «λαϊκό έπος», όπου ο συγγραφέας κυνηγά με πείσμα το όραμα μιας ολοκλήρωσης που οριοθετείται από τις έννοιες: γυναίκα, σπίτι, παιδιά, πατρίδα, ήθος και αγάπη.
Στον επίλογο ο συγγραφέας εξομολογείται ότι από παιδί του άρεσε να ακούει ηλικιωμένους να διηγούνται ιστορίες από τη ζωή τους. Πραγματικά, στο βιβλίο και ο ίδιος καταθέτει μερικά από τα πιο σημαντικά στιγμιότυπα της ζωής του προσφέροντας έτσι κι αυτός με τη σειρά του κάτι που από μικρός θεωρούσε σημαντικό για τους συνανθρώπους του.
Το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και ως η ιστορία της ζωής ενός φτωχού νέου, ο οποίος προσπάθησε με κάθε νόμιμο και ηθικό τρόπο να ξεφύγει από τη φτώχια και να αλλάξει στο τέλος τη μοίρα του. Αισιόδοξο μήνυμα και διαχρονικό. Σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης το βιβλίο με τις πληροφορίες που προσφέρει, καταγράφει τον τρόπο ζωής, τα ήθη, τα έθιμα και την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Το βιβλίο εκδόθηκε το 2011 στον Άγιο Νικόλαο, είναι σχήματος 17χ24 αποτελείται από 312 σελίδες, περιλαμβάνει πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και είναι αυτοέκδοση. Είναι εμφανές ότι ο συγγραφέας έχει καταβάλει πολύ μόχθο. Όμως το τελικό αποτέλεσμα θα πρέπει να γνωρίζει ότι δικαιώνει τη μεγάλη του αυτή προσπάθεια. Το βιβλίο διατίθεται από τον συγγραφέα και τα βιβλιοπωλεία της πόλης.

Γιώργου Παναγιωτάκη: «Το Ηράκλειο & η Νομαρχία του»
Ο Γιώργος Παναγιωτάκης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο του Οροπεδίου  Λασιθίου και έχει κάνει σπουδές στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. Είναι όμως γνωστός κυρίως από τα ενδιαφέροντά του γύρω από την ιστορική έρευνα και τον πολιτισμό της Κρήτης. Πολυγραφότατος (πάνω από 19 βιβλία), έχει αφιερώσει όλα του τα βιβλία σε θέματα παρμένα από την ιστορία και τον πολιτισμό της  μεγαλονήσου. Για το έργο του έχει τύχει πολλών διακρίσεων, δυο φορές μάλιστα βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Έχει διατελέσει για πολλά χρόνια Πρόεδρος του Πολιτιστικού και Λαογραφικού Συλλόγου Οροπεδίου Λασιθίου και είναι ο κύριος εμπνευστής και δημιουργός του Μουσείου Ελευθερίου Βενιζέλου, του Λαογραφικού Μουσείου και της εκκλησιαστικής συλλογής που λειτουργούν πάνω από 25 χρόνια στον Άγιο Γεώργιο Οροπεδίου Λασιθίου.
«Το Ηράκλειο και η Νομαρχία του» είναι μια πολυτελής έκδοση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου την οποία συνέγραψε και επιμελήθηκε ο Γιώργος Παναγιωτάκης.
Η έκδοση προλογίζεται από τον τότε νομάρχη Ηρακλείου Δ. Σαρρή, ο οποίος στον χαιρετισμό του επισημαίνει ότι σκοπός της είναι: η σύντομη, διαφωτιστική, αναδρομή στην ιστορία του νομού και της πόλης του Ηρακλείου, να αναδειχθεί και να αποτυπωθεί η αισθητική των μνημείων, να καταγραφεί συστηματικά ο τρόπος διοίκησης της Κρήτης διαχρονικά και να προσφέρει στους ερευνητές υλικό πηγών. Στο ίδιο σημείωμα ο τότε νομάρχης μας πληροφορεί ότι το έργο είναι ανάθεση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Ηρακλείου στον συγγραφέα Γ. Παναγιωτάκη.
Το βιβλίο αποτελείται από δέκα κεφάλαια στα οποία καταγράφεται με χρονολογική σειρά, μέχρι και το πέμπτο κεφάλαιο, η ιστορία της Κρήτης και του Ηρακλείου. Το έκτο αναφέρεται στην ιστορική και πολεοδομική «οδοιπορία» της Νομαρχίας Ηρακλείου, το έβδομο στην πορεία της τοπικής αυτοδιοίκησης από την εποχή της Τουρκοκρατίας μέχρι σήμερα, το όγδοο είναι αφιερωμένο στα ονόματα των νομαρχών, το επόμενο στο σύγχρονο πρόσωπο της πόλης (2005) και το τελευταίο αφορά τη βιβλιογραφία.
Το χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι τα μικρά εύληπτα σημειώματα του συγγραφέα και τα πάρα πολλά φωτογραφικά ντοκουμέντα, κυρίως έγχρωμα.
Το βιβλίο εκδόθηκε το 2005, είναι σχήματος 29χ24 με σκληρό εξώφυλλο, άριστη σελιδοποίηση και εκτύπωση.

Γιώργου Παναγιωτάκη: «20ος αιώνας, Ιστορία των Κρητικών Αγώνων εκτός Κρήτης»
Η Ιστορία της Κρήτης ασφαλώς και δεν περιορίζεται στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στον στενό γεωγραφικό της χώρο. Οι Κρήτες ανέκαθεν συμμετείχαν στην πρώτη γραμμή των γεγονότων και στα πολεμικά μέτωπα για την υπεράσπιση και την απελευθέρωση των πατρίων εδαφών, όπου η πατρίδα το ζητούσε.
Το βιβλίο του Γιώργου Παναγιωτάκη «20ος αιώνας, Ιστορία των Κρητικών Αγώνων εκτός Κρήτης» είναι αφιερωμένο στη συμμετοχή των Κρητών αγωνιστών κατά τον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908), τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913), τον Α’ Παγκόσμιο (1914-1918), τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922), το Αλβανικό Έπος (1940-1941) τους αγώνες της Μέσης Ανατολής, της Κορέας και κατά την εισβολή των Τούρκων  στην Κύπρο (1974).
Το πόνημα αυτό του Γιώργου Παναγιωτάκη αποτελεί μια πρώτης τάξεως πηγή για τον ιστορικό αφού περιλαμβάνει κατατοπιστικά κείμενα, χωρίς φλύαρες μακρηγορίες, πλούσιο φωτογραφικό υλικό –ασπρόμαυρες φωτογραφίες- και πολλούς καταλόγους με ονόματα πεσόντων κατά νομούς (της Κρήτης).
Πολύ καλής ποιότητας έκδοση (αυτοέκδοση του συγγραφέα) κυκλοφόρησε το 2010, με σκληρό εξώφυλλο, ιλουστρασιόν χαρτί, διαστάσεων 30χ22 και 492 σελίδες. Βιβλίο που δεν θα πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη της Κρήτης και οπωσδήποτε από εκείνους που ασχολούνται με την νεώτερη ιστορία της Κρήτης και της Ελλάδας.
Ι. Σταμέλος

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Ανοιχτές πληγές

Η φοροδιαφυγή αποτελούσε πάντα πρόβλημα στην Ελλάδα, ήταν συνυφασμένη με την εκτεταμένη διαφθορά και καλυπτόταν από τον υπέρμετρο δανεισμό του κράτους. Ώσπου ξέσπασε η κρίση και έγινε φανερό ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να βγει η χώρα από τη δίνη της είναι ο περιορισμός της φοροδιαφυγής. Ωστόσο, τρία σχεδόν χρόνια αργότερα, το πρόβλημα παραμένει άλυτο, μια κακοφορμισμένη ανοιχτή πληγή που δεν επιτρέπει την αντιμετώπιση της τραγικής οικονομικής κατάστασης σε ένα πλαίσιο κοινωνικής δικαιοσύνης. Τα βάρη πέφτουν συνεχώς στους ίδιους ώμους και τείνουν να γίνουν ασήκωτα επειδή πολλοί, πάρα πολλοί συμπατριώτες μας φοροδιαφεύγουν και επειδή οι αρμόδιοι κρατικοί μηχανισμοί δεν ανταποκρίνονται. Κανονικά, οι πολίτες - υποζύγια θα πρέπει να βαρυγκομούν περισσότερο για τη συμπεριφορά των δικών μας φοροφυγάδων, παρά για τη στάση των δανειστών.

Είναι το κύριο άρθρο της σημερινής Καθημερινής. Μην ψωνίζετε από όσους δεν κόβουν αποδείξεις. Μποϋκοτάζ σε κάθε αλήτη που κλέβει το κράτος γιατί έτσι κλέβει όλους μας. Όχι σε αυτούς που χρησιμοποιούν στη ζούλα εξαθλιωμένους ανασφάλιστους και υπαμειβόμενους απελπισμένους. Όχι στον φακελάκια και στο κάθε λαμόγιο που χρησιμοποιεί τη θέση του για να τα παίρνει κάτω από το τραπέζι. Όχι σ’ αυτόν που δε σέβεται τους συμπολίτες του με την ανοχή των αποπάνω. Όχι σ’ αυτούς που από υπόλογοι το παίζουν τιμητές, κ.ο.κ