Είχαμε και εμείς αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτηση στα θλιβερά γεγονότα στο πανεπιστήμιο της Πάτρας λίγες μέρες πριν με τον 83-χρονο πρεσκλεκλημένο νομπελίστα Γουάτσον. Σήμερα είδαμε ένα πολύ καλό άρθρο του Θεοδωρόπουλου στα ΝΕΑ. Αντιγράφουμε μέρος του γιατί θεωρούμε ότι είναι σημαντική η διάχυση τέτοιων απόψεων σήμερα για μια κοινωνία που συγκλονίζεται από κάθε είδους παρακμή. Γράφει ο Θεοδωρόπουλος:
«Ως βιολόγος, ο κ. Γουάτσον θα έχει πολλά να πει για εκείνους τους οργανισµούς οι οποίοι, µη µπορώντας να εξελιχθούν, µια µέρα πεθαίνουν. ∆εν ξέρω αν έχει υπόψη του το ιστορικό απολίθωµα που ακούει στο όνοµα «πανεπιστηµιακό άσυλο» και το οποίο, µε τους σπασµούς που παράγει, σκάει κάθε τόσο µύτη στη σκηνή της δηµόσιας ζωής.
∆εν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, υποθέτω, που είχε την ευκαιρία να το ζήσει σε όλη του τη δόξα. Πριν από µερικά χρόνια ο ιστορικός Στεφάν Κουρτουά, εκ των συγγραφέων του έργου «Η µαύρη βίβλος του κοµµουνισµού», είχε βρεθεί µπροστά στην ιστορική αλήθεια όταν ζηλωτές από τη θεολογική σχολή της ΚΝΕ τού είχαν απαγορεύει να µιλήσει. Απλά, τόσο απλά.
Τώρα βέβαια τα πράγµατα έγιναν διαφορετικά. Στην αίθουσα οι περισσότεροι γιουχάισαν τους ζηλωτές, τους απώθησαν και ένας καθηγητής της Ιατρικής άρπαξε τον υπερκινητικό µε το κοντάρι της σηµαίας που προσπάθησε να επιτεθεί στον 83χρονο νοµπελίστα. Λίγοι πρόσεξαν πως το πανό έγραφε τη λέξη: «Επιστήµη».
Κοινώς, τα παιδιά βρέθηκαν εκεί για να εγκαλέσουν τον κ. Γουάτσον και να αποκαταστήσουν την επιστηµονική τάξη. Ηθελαν να τον εµποδίσουν να µολύνει το ακροατήριό του µε τις «φασίζουσες» θεωρίες του περί του DNA της λευκής φυλής, µε τη «σεξιστική» συµπεριφορά του, ενδεχοµένως γιατί πίστευαν πως είναι συνεργάτης της Αστυνοµίας αφού το DNA χρησιµοποιείται πλέον στις έρευνές της για την ταυτοποίηση των ενόχων. Τα παιδιά την επιστηµονική αλήθεια διεκδικούσαν. (…)
∆εν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, υποθέτω, που είχε την ευκαιρία να το ζήσει σε όλη του τη δόξα. Πριν από µερικά χρόνια ο ιστορικός Στεφάν Κουρτουά, εκ των συγγραφέων του έργου «Η µαύρη βίβλος του κοµµουνισµού», είχε βρεθεί µπροστά στην ιστορική αλήθεια όταν ζηλωτές από τη θεολογική σχολή της ΚΝΕ τού είχαν απαγορεύει να µιλήσει. Απλά, τόσο απλά.
Τώρα βέβαια τα πράγµατα έγιναν διαφορετικά. Στην αίθουσα οι περισσότεροι γιουχάισαν τους ζηλωτές, τους απώθησαν και ένας καθηγητής της Ιατρικής άρπαξε τον υπερκινητικό µε το κοντάρι της σηµαίας που προσπάθησε να επιτεθεί στον 83χρονο νοµπελίστα. Λίγοι πρόσεξαν πως το πανό έγραφε τη λέξη: «Επιστήµη».
Κοινώς, τα παιδιά βρέθηκαν εκεί για να εγκαλέσουν τον κ. Γουάτσον και να αποκαταστήσουν την επιστηµονική τάξη. Ηθελαν να τον εµποδίσουν να µολύνει το ακροατήριό του µε τις «φασίζουσες» θεωρίες του περί του DNA της λευκής φυλής, µε τη «σεξιστική» συµπεριφορά του, ενδεχοµένως γιατί πίστευαν πως είναι συνεργάτης της Αστυνοµίας αφού το DNA χρησιµοποιείται πλέον στις έρευνές της για την ταυτοποίηση των ενόχων. Τα παιδιά την επιστηµονική αλήθεια διεκδικούσαν. (…)
Τα παιδιά είναι πρότυπα παραδείγµατα αυτού του υβριδικού είδους που εκτρέφει το ελληνικό πανεπιστήµιο.
Ενα είδος που πιστεύει πως η επιστηµονική γνώση είναι θέµα άποψης, πως οι απόψεις του είναι ισότιµες, αν όχι ανώτερες από την επιστηµονική γνώση και πως η επιστηµονική έρευνα είναι αντικείµενο διεκδίκησης, όπως η σωτηρία των µισθών.
Η παράδοση είναι µακρά. Στην «Αργώ» του Θεοτοκά ο φοιτητικός σύλλογος ψηφίζει για να αποφασίσει αν υπάρχει Θεός. Αυτά στον Μεσοπόλεµο θεωρούνταν λογοτεχνικά αξιοπερίεργα, αλλά τώρα αυτά έχουν νοµιµοποιηθεί, σε αυτά στηρίζεται η «δηµοκρατική» λειτουργία των εκπαιδευτικών µας ιδρυµάτων. ∆εν είναι µακριά η ηµέρα όπου θα ψηφίζουν για να εγκρίνουν τη Θεωρία της Σχετικότητας.
Οι φωνές, τα πανό, ή ο τραµπουκισµός µε στόχο έναν 83χρονο είναι τα συµπτώµατα µιας βαριάς ασθένειας, της ήττας του ελληνικού πανεπιστηµίου».
Σωστά. Πρώτα του πανεπιστημίου, κατεξοχήν χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών, και συνακόλουθα της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου