Όταν τις μέρες αυτές ευχόμαστε «καλή ανάσταση», η ευχή θα είχε μεγαλύτερη σημασία αν θα έπρεπε να πεθάνουν γύρω μας και κυρίως μέσα μας πολλά πράγματα για να αναστηθούν κατόπιν με τη μορφή κάποιων καινούργιων, με σωστές αρχές και προοπτική.
Δυστυχώς έχουμε μάθει κάποιος άλλος πάντα να αναλαμβάνει να πεθάνει και να αναστηθεί για πάρτι μας προκειμένου να μας σώσει. Αυτό είναι που μας κρατάει σε εφησυχασμό και απραξία. Έχει εδραιωθεί μέσα μας η πίστη πως αυτό θα γίνεται συνεχώς και για πάντα. Λάθος μας.
Αυτός ο «άλλος» φαίνεται ότι έχει απογοητευτεί τόσο από τη συμπεριφορά και τη συναναστροφή μαζί μας και μας έχει αφήσει να βράζουμε στο ζουμί μας. Το έχουμε συνειδητοποιήσει άραγε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου