Που 'ναι τα χρόνια...

Παραιτήθηκαν συνδικαλιστές - πολιτικοί και κανενός το αυτάκι δεν ίδρωσε. Πού ο παλιός καιρός, τότε που κυβερνήσεις και κόμματα στεκόντουσαν κλαρίνο μπροστά τους. Θεούλη μου, τι σούσουρο κι εκείνο! Τώρα ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις κόκκινες γραμμές τους και κυρίως τις αδικαιολόγητες απουσίες τους από την εργασία τους, αυτή που τους έκανε νοματαίους. Ταξιδάκια, συνεδριάκια, επαφούλες και διακριτικό (ή αδιάκριτο) νταβατζιλίκι σε ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά πακέτα. Πουρκουά;

Υπήρξα κι εγώ περιστασιακή χρήστρια επιδοτούμενης αυτομόρφωσης αλλά από το δεύτερο κιόλας σεμινάριο στην Ιστορία της Τέχνης και στην ανθοδετική Ικεμπάνα την έκανα με ελαφρά και πήγαινα να σκοτώσω αλλού τον χρόνο και την ψυχή μου. Ποιος ο λόγος να υποψιάζομαι τον δάσκαλο και τον φορέα ότι ροκανίζουν χρήμα κοινοτικό, την ώρα μάλιστα που μου την έσπαγαν κι οι συμμαθήτριές μου; Συνταξιούχες ΔΕΚΟ οι περισσότερες, ετών σαράντα και τέταρτο, με μια εσωτερική ερημιά από δω ίσαμε το Βανκούβερ και μόνιμο ερώτημα προς τον καθηγητή της Εξελικτικής Ψυχολογίας πώς να μην τους βγει ο γιος τους γκέι.

Ικεμπάνα μπορεί να μην έμαθα αλλά στην Ιστορία της Τέχνης, πες της πως ακόμη την ψάχνω, σε εκθέσεις, βιβλία και συλημένες πινακοθήκες. Αν μάλιστα είχα προκόψει τότε στην Εξελικτική Ψυχολογία, θα ήξερα πώς λέγεται επιστημονικά να διορίζεσαι νυχτοφύλακας σε άδεια αποθήκη του ΟΣΕ - με μισθό διπλάσιο από γιατρό του ΕΣΥ - και να την διαθέτεις για γάμους, βαφτίσεις, χοροεσπερίδες.

Απόσπασμα από το άρθρο της Ρ. Γεωγροπούλου στα ΝΕΑ της 14/2/2012