Ήδη ξεκίνησα

Πολλά πράγματα γύρω μας έχουν βαλθεί να δικαιώνουν συνεχώς τον αµερικανό ποιητή Καρλ Σάντµπουργκ που έλεγε: «Δεν ξέρω πού πάω, αλλά ήδη ξεκίνησα».

Προς δημάρχους

Αντιγράφουμε από τη σημερινή ειδησεογραφία: Ο Παναγιώτης Φασούλας σε συνέντευξη που έδωσε ανακοίνωσε πως θα υπάρξει στάση πληρωμών στον Δήμο του Πειραιά απο τις 13 Αυγούστου.. Το πρόβλημα προέκυψε μετά την απόφαση του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων να παρακρατήσει 2,2 εκατ. ευρώ, που είναι τμήμα της κρατικής επιχορήγησης, λόγω οφειλών του δήμου από δάνεια περασμένων ετών.

Ο κ. Φασούλας είπε επίσης ότι επί των ημερών του ο Δήμος Πειραιά δεν πήρε κανένα δάνειο και ότι έχει.. αποπληρώσει μέρος των δανείων των προηγούμενων δημοτικών αρχών. Ανέφερε τέλος ότι για την κατάσταση που προέκυψε έχει ενημερωθεί ο υπουργός Οικονομικών και τόνισε ότι πρέπει να βρεθεί λύση άμεσα.

Ας τα έχουν υπόψη και άλλοι και άλλοι ...

Τι να πούμε τι;

Του Τ. Αναστασίου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 30ης Ιουλίου 2010

Η παρουσία του πρωθυπουργού

Σήμερα αρχίζουν οι εργασίες του Παγκοσμίου Συνεδρίου Κρητών στον Άγιο Νικόλαο στην Κρήτη.

Την έναρξη των εργασιών του συνεδρίου θα κηρύξει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.
Σκοπός του συνεδρίου, σύμφωνα με τους διοργανωτές του, είναι η αλληλογνωριμία, η τόνωση των δεσμών με την Κρήτη και η διατύπωση απόψεων σχετικά με την ανάπτυξη της Κρήτης, τα θέματα των αποδήμων και ο καταρτισμός ενός πλαισίου δράσης των Αποδήμων Κρητών.

Η επιδίωξη της επίτευξης του σκοπού θα γίνει στις τέσσερις θεματικές ενότητες:

-Υποδομές - Περιβάλλον - Νέες Τεχνολογίες,
-Πολιτισμός - Τουρισμός - Σύγχρονη Ζωή,
-Παραγωγικοί τομείς - Επιχειρηματικότητα - Εξωστρέφεια και
-Η Κρήτη για τους Απόδημους - Οι Απόδημοι για την Κρήτη.
Θα αναπτυχθούν, επίσης, τα παρακάτω θεματικά εργαστήρια:
-Το εργαστήριο για την νεολαία με στόχο την αλληλογνωριμία και την παγκόσμια δικτύωση,
-Το εργαστήριο για την επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη, στήριξη και δικτύωση των κρητικών επιχειρήσεων όπου γης,
-Το εργαστήριο για την προστασία και διάδοση της κρητικής διατροφής και
-Το εργαστήριο για τον πολιτισμό της Κρήτης στον κόσμο.
Θα προκύψουν ειδήσεις από την επίσκεψη του πρωθυπουργού ή θα περιοριστούμε στην χαρά της παρουσίας του μεταξύ μας; Θα προκύψουν πορίσματα τόσο σημαντικά από το συνέδριο για να δικαιολογήσουν και την παρουσία του πρωθυπουργού της χώρας; Η ίδια η παρουσία του πρωθυπουργού θα σηματοδοτήσει κάτι για την περιοχή; Ο πατέρας του είχε κάνει γνωστή στο πανελλήνιο την Ελούντα, ο νυν; Ίδωμεν.

Ίδωμεν

Ο Α. Λακασάς στη σημερινή Καθημερινή (30-7-10) στο άρθρο του με τίτλο «Η κομματική γκρίνια στην εκπαίδευση» θίγει το θέμα του τρόπου επιλογής των στελεχών εκπαίδευσης που αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη.
«Ηδη έχει αρχίσει η γκρίνια από την πλευρά των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, διότι η μαζική φυγή πολλών εκπαιδευτικών, λόγω συνταξιοδότησης, θα δημιουργήσει μεγάλα λειτουργικά κενά με δεδομένο τον μικρό αριθμό προσλήψεων. Την ίδια στιγμή, οι συνδικαλιστές, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, γκρινιάζουν, διότι επιδιώκουν να έχουν τον πρώτο λόγο στις κρίσεις για τις θέσεις στελεχών, οι οποίες γίνονται το τρέχον διάστημα.
Βεβαίως, είναι υποχρέωση του υπουργείου Παιδείας όλα να είναι έτοιμα κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ομως, το στοίχημα των ανθρώπων του υπουργείου δεν είναι να μην υπάρχουν κενά κατά τις πρώτες σχολικές εβδομάδες. Αυτό, για όσους γνωρίζουν τη σχολική πραγματικότητα, είναι δύσκολο. Το ουσιαστικό στοίχημα για την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας είναι με σωστό προγραμματισμό να καλύψει τα κενά αξιοκρατικά, αξιοποιώντας το πλεονάζον προσωπικό. (…)
Πώς όμως θα πεισθεί ο μέσος εκπαιδευτικός να αλλάξει νοοτροπία όταν, για παράδειγμα, διαπιστώνει ότι τα κομματικά τερτίπια συνεχίζονται; Τελευταία περίπτωση είναι οι τρέχουσες κρίσεις των στελεχών εκπαίδευσης. Υπάρχουν πληροφορίες ότι κατά τη διαδικασία των κρίσεων πολλοί συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ γκρινιάζουν, διότι τα κριτήρια επιλογής ευνοούν τους εκπαιδευτικούς που πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία, οι οποίοι την προηγούμενη πενταετία είχαν καταφέρει να ευνοηθούν και να μαζέψουν μόρια, που αξιοποιούν στις φετινές κρίσεις. Δηλαδή, οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, θεωρώντας ότι τώρα είναι η σειρά τους, ζητούν να πάρουν εκείνοι τις προνομιακές θέσεις.
Υπενθυμίζουμε ότι σε προηγούμενες χρονιές είχαν γίνει «ανίερες» συμμαχίες μεταξύ των συνδικαλιστών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ώστε να μοιραστούν αναλογικά οι θέσεις των στελεχών εκπαίδευσης.
Ο μέσος εκπαιδευτικός είναι δεδομένο ότι αντιτίθεται στις πρακτικές αυτές, όμως τελικά γνωρίζει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος εύκολος δρόμος για να επιτύχει την εξέλιξή του, πλην της απόκτησης κομματικής ταυτότητας. Το βάρος πέφτει στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, να αντικρούσει τα βέλη και την γκρίνια όσων δείχνουν ότι έχουν μείνει σε άλλες εποχές» καταλήγει ο Λακασάς.
Φίλος με πλούσιο βιογραφικό –τι τόθελε ο άνθρωπος- θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του: έκανε αίτηση για να αξιολογηθεί στη διαδικασία επιλογής στελεχών. Περιμένουμε να δούμε την τύχη του και μέσω της δικής του περίπτωσης να πάρουμε και γεύσεις για τον τρόπο επιλογής και για το κατά πόσο τα λόγια περί αξιοκρατίας θα παραμείνουν λόγια. Ίδωμεν.

Πλασματικά...

Όταν λέμε σ' αυτή τη χώρα ότι κάποιος βγαίνει στη σύνταξη μετά από 40 χρόνια υπηρεσίας από τα οποία 35 χρόνια είναι πραγματική υπηρεσία και τα 5 πλασματικά τι ακριβώς εννοούμε;
Γιατί όχι 35 έτη υπηρεσίας αλλά αυτό το λεκτικό κατασκεύασμα; Μήπως από ντροπή προς τους άλλους που υποχρεώνονται στα 40 χρόνια; Μήπως η κουλτούρα μας συνδέεται με την παροχή "δώρων" από την εξουσία; Μήπως ...

Οι κολλητοί και οι κουμπάροι

Του Κώστα Μητρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 26ης Ιουλίου 2010

Φον Φούφουτοι

Του Δ. Χατζόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 27ης Ιουλίου 2010

Και όμως υπάρχει παραγωγή που πάει καλά

Σ’ αυτή τη χώρα παράγουμε περισσότερη Ιστορία από αυτή που μπορούμε να καταναλώσουμε…

Και πολύ … αυτισμό. Συντεχνιακό, κοινωνικό, πολιτικό κ.ο.κ. Κυρίως πολιτικό αυτισμό «χωρίς τον οποίο δεν θα µπορούσαν να αναπαραχθούν οι δύο προηγούµενοι», γράφει στα σημερινά ΝΕΑ (29-7-2010) η Αρ. Πελώνη. Διότι καταλήγει «για ό,τι συµβαίνει σήµερα το πολιτικό σύστηµα δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν είδε...».

Και με αφορμή τα τελευταία γεγονότα και τις παρελάσεις στα κανάλια θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι εκτός από Ιστορία παράγουμε και πολύ περισσότερους αγωνιστές από αυτούς που μπορούμε να καταναλώσουμε.

Στο μέλλον με την ... όπισθεν

«Μπαίνουμε στο μέλλον οπισθοχωρώντας» είναι ο τίτλος του άρθρου του Καθηγητή Γιάννη Μανουσάκη που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 19ης Ιουλίου 2010. Μεταξύ άλλων σημειώνει: «… Λίγος χρόνος έφτανε να χάσει η Ελλάδα τις αισθήσεις της. Αισθήσεις που για να αποκτηθούν χρειάστηκαν αιώνες ένδοξων έργων και εθνικών συμφορών. Που αποτελούν το συσσωρευμένο έργο σοφών, αγίων και ηρώων πρώτης επιλογής. Το αποτέλεσμα μιας καταπληκτικής γεωγραφικής, φυλετικής και ιστορικής συγκυρίας. Ομως η τελευταία δόνηση ήταν τόσο ισχυρή που οι πιο καλοστημένες αξίες έφυγαν από τη θέση τους. Το ελληνικό πνεύμα, σχηματισμένο από μύριες διαφορετικές σκέψεις, λαμπάδιασε. Η πνευματική Αθήνα δεν είναι λιγότερο πυρπολημένη από τη στρατιωτική Σπάρτη. Ολα δεν χάθηκαν ακόμη. Ομως όλα μυρίζουν σαπίλα και μπαρούτι. Οι ιστορίες που θέλουν τις Ερινύες αγκαλιά με τις Νύμφες δεν είναι πια γραμμένες στα βιβλία της μυθολογίας. Βρίσκονται στα δελτία ειδήσεων.

Στην πορεία μας ως λαός αντιληφθήκαμε κραταιές αυτοκρατορίες να βυθίζονται αύτανδρες. Στα βάθη της Ιστορίας διακρίνονται ακόμη τέτοια ναυάγια φορτωμένα γνώση και πλούτο. Ναυάγια που κάποτε δεν γυρίζαμε καν να κοιτάξουμε. Τόση ήταν η ορμή μας. Τώρα η δική μας τριήρης βάζει νερά. Τα ίδια τα γεγονότα μάς δίδαξαν ότι κινδυνεύουμε μονίμως, η ύπαρξή μας είναι εύθραυστη όπως η ζωή. Οτι πολύ εύκολα μπορεί να περιγελαστούν τα πιο ωραία έργα, τα πιο παλιά, τα πιο ένδοξα. Επιπλέον, είδαμε έκπληκτοι ότι καλούνται να λύσουν το πρόβλημα αυτοί που δεν το δημιούργησαν. Οι θύτες εμφανίζονται ως κριτές, τιμητές και σωτήρες των θυμάτων τους. Αμαρτωλοί νομοθετούν νόμους που ξεπλένουν τις αμαρτίες τους. Παράσιτα άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και μετά διερωτώνται πού βρέθηκε τόσος αέρας.

- Αμοιρε Ορφέα, άδικα τραγουδάς λυπητερά. Η λύρα σου δεν έχει πια τη δύναμη να επαναφέρει στην επιφάνεια της γης την ηθική τάξη των πραγμάτων. Να προσφέρει τη ζωή στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Μια ζωή χωρίς τον δόλο, την επαιτεία, τη διαπλοκή, την εξάρτηση. Σε μια κοινωνία που δεν θα ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε δυνατούς και αδύνατους, φτωχούς και πλούσιους, τυχερούς και άτυχους. Ανιστορήσου κι εσύ πονεμένε λαέ. Μαρμαρωμένος κοιτάζεις τον καινούργιο ετούτο επιτάφιο. Που η περιφορά του θα κρατήσει χρόνια. Σε διέσυραν και ταπείνωσαν οι ανίκανοι πολιτικοί, οι μισθωτοί τεμπέληδες, οι παρανομούντες δικαστές, οι αδούλευτοι αριστοκράτες, οι αυλικοί της εξουσίας. Εξαργύρωσαν την ψυχή σου με spreads. Κατάντησαν αυτή τη χώρα να έχει πόλεις χωρίς πύλες, λιμάνια χωρίς προκυμαίες, παιδιά χωρίς σχολεία, δικαιώματα χωρίς νόμους, την αυγή χωρίς το ξημέρωμα.

Σήμερα η ανατροπή της ηθικής τάξης των πραγμάτων είναι προφανής, τα γεγονότα αμείλικτα. Η γνώση είναι αδύναμη, οι αξίες ατιμασμένες, οι ιδεολογίες συνταράσσονται, τα πιο καθαρά μυαλά βρίσκονται σε αμηχανία. Ο δικομματισμός καταπονείται από αμαρτίες και λάθη. Η Αριστερά, δέσμια της εσωστρέφειας και θύμα της φαντασίας της, ενώ διακηρύσσει την αλληλεγγύη, η ίδια διασπάται. Οι συντεχνίες, ο ναρκισσισμός, τα μικροσυμφέροντα μας πέρασαν από την πάλη των τάξεων στην πάλη όλων εναντίον όλων. Τώρα πρέπει να πετύχουμε εκεί που απέτυχαν οι Μαρξ, Φρόιντ, Νίτσε...

Σε μια τέτοια αταξία ρωτήστε οποιοδήποτε μαντείο τι προβλέπει για το μέλλον. Θα σας πει «τίποτα». Ομως πρόκειται για ένα αόρατο τίποτα, όπως οι ακτινοβολίες της φύσης. Ο χώρος είναι γεμάτος από μια καταπληκτική ενέργεια που καταλήγει στο απέραντο, την αρμονική ισοκατανομή. Ετούτες τις χαμηλόφωνες ώρες, η Ελλάδα, στο κάλεσμα της επιθανάτιας αγωνίας της, σαν μια ανέλπιδη άμυνα του είναι και του έχω, υπακούει στην αναζωογόνηση των αναρίθμητων αξιών της. Η λαϊκή οργή, το αίσθημα της τιμωρίας επαυξάνονται.Ο ξεπλυμένος πολιτικός τρελαίνεται όπως το ποντίκι στη φάκα. Οι προπατορικές αξίες, οι μεγάλοι άνδρες, τα παλιά έργα ξαναβρίσκουν τη θέση τους. Το φάσμα της αλληλεγγύης, του δικαίου, της ηθικής απλώνει δειλά τα ποικίλα χρώματά του φωτίζοντας μ' ένα αμυδρό φέγγος το αποπνέον ελληνικό πνεύμα.

Τελικά ο Ελληνας είναι σκληρός όπως η πέτρα. Σπάει, αλλά δεν λυγίζει. Ολα καταστρέφονται, ξαναρχίζει. Ολα χαλάνε, τα ξαναχτίζει. Αχ, αυτή τη φορά χαθήκαμε, δεν υπάρχει ελπίδα. Οχι! Η τωρινή Ελλάδα είναι αυτό που είναι, δηλαδή λίγα πράγματα. Ομως εάν εμφανίζουμε τόσα αποθέματα όταν δεν έχουμε τίποτα, μέχρι πού φτάνουν άραγες οι δυνατότητές μας σήμερα που διαθέτουμε ήδη κάτι; Οταν το κακό μάς πολιορκεί όλους μαζί, ας μην υποκύπτει χωριστά ο καθένας στα μουρμουρητά της μοιρολατρίας. Η συλλογικότητα να αυξηθεί. Εγώ, ο καθένας, ας αρνηθώ να διασχίσω σπαρμένα πτώματα μ' ένα τριαντάφυλλο στο χέρι. Εδώ και τώρα, αυτή τη στιγμή, σ' αυτή τη χώρα, σ' αυτή τη ζωή».

*Ο Γιάννης Μανουσάκης είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου στο Παρίσι, ymanous@gmail.com

Τα λόγια του Προέδρου

Η εκδήλωση για την 36η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, έγινε σήμερα 24-7-2010 σε λιτό ύφος, με τους προσκεκλημένους να προσέρχονται στην μεγάλη αίθουσα του Προεδρικού Μεγάρου και όχι στους κήπους, χωρίς εδέσματα και ζωντανή ορχήστρα.

«Οι δεξιώσεις και οι κοσμικότητες είναι ασυμβίβαστες προς το πνεύμα του αντιδικτατορικού αγώνα, προκαλούν το κοινωνικό αίσθημα και προσβάλλουν το μέτρο που οφείλει να καθορίζει την συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου» έχει δηλώσει κατ' επανάληψη ο Κ.Παπούλιας. Σωστά.

Στην ομιλία του ο Πρόεδρος χαρακτήρισε δίκαιη την κριτική που δέχεται το πολιτικό σύστημα της χώρας, με αφορμή την οικονομική κρίση.

«Η Ελλάδα έγινε δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και για πολλά χρόνια πορεύτηκε με αυτή την αντίφαση. Δεν μπορέσαμε, παρά τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, να φτιάξουμε μία υγιή και ευρεία παραγωγική βάση για τη χώρα. Ούτε δομές διαφανούς διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας. Παρακολουθήσαμε την πορεία των δημοσίων οικονομικών άβουλα» τόνισε.

Και σε άλλο σημείο: «Παρά τη διεθνή συγκυρία, αν είμαστε ειλικρινείς, θα αναγνωρίσουμε ότι η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαραίνει κυρίως την πολιτική τάξη, που έχει την υποχρέωση να καθοδηγεί τις εξελίξεις. Η αποδοκιμασία που δέχεται σήμερα το πολιτικό σύστημα είναι πολλές φορές ακατέργαστη μέσα στη γενίκευσή της, είναι όμως - στον πυρήνα της - δίκαιη» είπε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας:

«Η κρίση δεν είναι ίδια για όλους. Κάποιοι χάνουν κέρδη, για πολλούς μειώνονται μισθοί και συντάξεις, άλλοι χάνουν τις δουλειές τους, δηλαδή τα πάντα. Η μεσαία τάξη, η οποία ήταν για δεκαετίες ο κοινωνικός χώρος της ελληνικής ευημερίας, κλονίζεται και βιώνει συναισθήματα πρωτοφανούς ανασφάλειας. Οι πιο αδύναμοι φτάνουν στα όρια της επιβίωσης».

(…) «Η διαμαρτυρία είναι δίκαιη και δικαιολογημένη, όχι όμως όταν εκφράζεται με συντεχνιακό αυτισμό και αδιαφορία για την κοινωνική πλειοψηφία» συνέχισε, υπογραμμίζοντας ότι «αυτό που ονομάζουμε κοινωνική συνοχή κινδυνεύει σοβαρά».

(…) «Αν η κοινωνία, οι πολίτες πειστούν ότι το κράτος, ο μέχρι τώρα μεγαλύτερος παραβάτης, εφαρμόζει πρώτα το ίδιο τους νόμους, ότι η ισονομία ισχύει για όλους, χωρίς εξαιρέσεις για τους ισχυρούς, ότι οι προβλέψεις του Συντάγματος δεν είναι κενό γράμμα, ότι τα οικονομικά βάρη κατανέμονται δίκαια, ότι η παιδεία και η υγεία δεν προσφέρονται μόνο στους προνομιούχους, τότε, παρά την κρίση, παρά τη φτώχεια, που αναπόφευκτα πλήττει μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού, μπορούμε να περιμένουμε διέξοδο».

Δεν μπορείτε να πείτε. Στα λόγια καλά τα πάμε.

Καμινοκωστής

Ο ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΜΙΝΑΚΗΣ (ΚΑΜΙΝΗΣ και ΚΑΜΙΝΟΚΩΣΤΗΣ) υπήρξε ποιητής αυτοδίδακτος και λαϊκός μαντιναδολόγος. Για πολλά χρόνια τροφοδοτούσε με τις μαντινάδες του διάφορα έντυπα, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση αλλά και ποικίλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Τον είχαμε βρήκαμε στο σπίτι του στον Κουτσουρά στην Κρήτη την Καθαρά Δευτέρα του 2002. Πέθανε τον Ιούνιο του 2003.

-Θα θέλατε να αναφερθείτε σε λίγα βιογραφικά σας στοιχεία προκειμένου να μάθουν για σας και όσοι δεν σας γνωρίζουν;

-Γεννήθηκα στο Σταυροχώρι Σητείας Λασιθίου το 1928. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης και η μητέρα μου ασχολιόταν με τα οικιακά. Είμαι απόφοιτος Δημοτικού.

Γεννήθηκα σε φαμελιά που είχε πολλά τα μέλη

Και ήμουνα 'γω το όγδοο και ύστερο κοπέλι.

Στις τάξεις του Δημοτικού πήγαινα κάθε χρόνο

Με την πανένια τσάντα μου κι ένα βιβλίο μόνο.

Μόνο το αναγνωστικό, όχι άλλο κανένα,

Στη φαμελιά τα έξοδα ήταν περιορισμένα.

Στην Πέμπτη τάξη, δυστυχώς μια αποφράδα μέρα,

Εκτός από τη φτώχεια μου χάνω και τον πατέρα.

Και την επόμενη χρονιά που άνοιξε το σχολείο

Πήγα κι εγώ το ορφανό αλλά χωρίς βιβλίο.

Η φορτωμένη μάνα μου με του σπιτιού τα βάρη,

Ούτε το αναγνωστικό δεν είχε να μου πάρει.

Ο δάσκαλος μας μίλησε, αγαπητά παιδιά μου

Καλή χρονιά σας εύχομαι με όλη την καρδιά μου.

Να είσαστε επιμελείς εις τα μαθήματά σας,

Ελάτε τώρα ανοίξετε τα αναγνωστικά σας.

Σε λίγο όλα τα παιδιά τα είχανε ανοιγμένα,

Απάνω στα θρανία τους εκτός από εμένα.

-Κωστή, μου λέει ο δάσκαλος, που έχεις το μυαλό σου;

Γιατί εσύ δεν άνοιξες το αναγνωστικό σου;

-Εγώ δεν έχω κύριε, είπα στο δάσκαλό μου,

κι ένα πικρό παράπονο θόλωσε το μυαλό μου.

Δε μίλησε ο δάσκαλος όμως την άλλη μέρα

εφύσηξε στην αίθουσα χριστιανικό αέρα.

Είπε, το αναγνωστικό, η τάξη το χαρίζει

Στον Καμινάκη τον Κωστή, πιστεύω πως τ' αξίζει.

Όλες οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου

Είπανε, μάλιστα κύριε, και δεν ξεχνώ ποτέ μου.

Εκείνη τη συγκίνηση θυμούμαι και δακρύζω

Και τον καλό μου δάσκαλο για πάντα μακαρίζω.

Ούτε χρυσά, ούτ' αργυρά, ούτε μαλαματένια

Δώρα θα ήταν πιο καλά και χρήσιμα για μένα.

Καναβάκη Γεώργιο, τον δάσκαλό μου λέγα

Κι ήταν πυρσός της μάθησης της αρετής η φλέγα.

Εγώ θα τον ευγνωμονώ σε όλο μου το βίο

Μου χάρισε τη μάθηση εκτός απ' το βιβλίο.

Μέχρι το 1961 έζησα στο Σταυροχώρι στο οποίο υπήρξα και Πρόεδρος της Κοινότητας το 1961. Παντρεύτηκα τη Μαρία με την οποία απόκτησα δυο καλά παιδιά και η οποία υπήρξε η μούσα μου.

Και γυρίζοντας προς την κυρά Μαρία που μας προσέχει και μας φιλεύει με ότι έχει στο φιλόξενο σπίτι τους της λέει:

"Σ' αγάπησα από παιδί και άλλη δεν θ' αγαπήσω

χωρίς εσένα ούτε ζω, ούτε μπορώ να ζήσω".

Το επάγγελμα που άσκησα ήταν ράφτης. Στο Σταυροχώρι έκανα και διάφορες γεωργικές δουλειές, όπως όλοι. Το 1961 ήρθα στην Αθήνα, όπου και εργάστηκα αποκλειστικά ως ράφτης.

-Υπήρχε ποιητική φλέβα στην οικογένεια σας;
-Ναι. Η μάνα μου Ευπραξία, είχε ποιητική φλέβα, Συνέθετε με μεγάλη άνεση μαντινάδες.

-Πότε και πως πρωτοασχοληθήκατε με την ποίηση και τις μαντινάδες;
-Από μικρό παιδί είχα την τάση να φτιάχνω μαντινάδες, χωρίς τίποτα περισσότερο. Δεν είχα δημοσιεύσει τίποτα μέχρι που ήρθα στην Αθήνα. 'Οταν πήγα στην Αθήνα με καλούσαν σε διάφορες εκδηλώσεις Κρητικών και έβγαζα έμμετρους λόγους…

-Σας έχω ακούσει να απαγγέλλετε στίχους σε Κρητικά γλέντια αλλά και σε κοινωνικές εκδηλώσεις (πχ επικήδειες μαντινάδες). Ποια η θεματογραφία σας; Την επιλέγετε; Προκύπτει;
-Είναι διάφορα τα θέματα. Ερωτικά, Κοινωνικά, Σκωπτικά, Σατυρικά, Σατιρικά, γνωμικά, λαϊκή σοφία… Δεν επιλέγω συγκεκριμένη θεματολογία. Προκύπτει αυτή από το γεγονός ή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

"Το ξένο πράμα μη το θες γιατί δεν έχει χάρη

και το δικό σου πρόσεχε άλλος να μη στο πάρει",

"Της αμαρτίας τη φωτιά μη τη φυσάς ν' ανάψει

θα σε ζεστάνει στην αρχή μα ύστερα θα σε κάψει",

"Και το μυρμήγκι μην πατείς να μη το θανατώσεις

μην αφαιρέσεις μια ζωή που δεν μπορείς να δώσεις".

Συνέχεια...

Πέθανε ο Παύλος Βρέλλης

Ο Βρέλλης είναι ο εμπνευστής και δημιουργός του Μουσείου των κέρινων ομοιωμάτων από την Ελληνική Ιστορία. Όσοι περνάνε από τα Γιάννενα σίγουρα δεν παραλείπουν να επισκεφτούν το ονομαστό μουσείο Βρέλλη. Το Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας στο Μπιζάνι Ιωαννίνων, όπου ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με την ιστορία, μέσα από το διαμορφωμένο περιβάλλον και τα κέρινα ομοιώματα, ξακουστών, αλλά και αφανών ηρώων, που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην Ελλάδα, από την προεπαναστατική περίοδο έως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο γλύπτης Παύλος Βρέλλης,«έφυγε» αφήνοντας μας, μια σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά.

Περισσότερα στο http://epirusgate.blogspot.com/2010/07/blog-post_1539.html

Στα σαράντα...

...


Του κορυφαίου Κ. Μητρόπουλου
(Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 24-7-2010)

Η δύναμη της εικόνας

-Είστε ευχαριστημένη από τη ζωή σας;
-Ναι. Είδα 80 ανατολές και ισάριθμα ηλιοβασιλέματα μέχρι σήμερα...

Και για όλα φταίνε οι ανώνυμες και οι επώνυμες...

Με τη δηκτική πέννα του Χατζόπουλου

Καληνύχτα σε ποιούς;

Εεεε... όχι και καληνύχτα Ελλάδα... Σιγά μην είναι η Ελλάδα εγώ, εσύ, αυτός. Μεγάλη ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας ορισμένοι και γι' αυτά που κάνουμε. Γιατί θα πρέπει να αναστείλει (;) τη λειτουργία του ένα μπλογκ που συντηρείται συλλογικά; Πράγματι ένα μέλος της ομάδας δολοφονήθηκε με μαφιόζικο τρόπο αλλά αυτός δεν είναι ένας σοβαρότατος λόγος για να συνεχίσετε; Έτσι μήπως δεν κάνετε τους αλητάμπουρες δολοφόνους μάγκες; Αλλά από την άλλη ποιοι είστε που καληνυχτίζετε την Ελλάδα;

Το χιούμορ το αποκτάς, δε γεννιέσαι μ' αυτό

* * *

Ερώτηση: Ποια η διαφορά μεταξύ συζύγου και ερωμένης;

Απάντηση: Χμμμ... περίπου 20 κιλά

* * *

Έχω δική μου γνώμη, αλλά δεν συμφωνώ πάντα μαζί της...

* * *

* * *

Αθλούμαι καθημερινά: κλωτσάω την τύχη μου!

***

* * *

Ο παππούς μου; Σερβιτόρος στο Μυστικό Δείπνο!

* * *


* * *

Η γιαγιά μου; Έχει την Οδύσσεια με ιδιόχειρη αφιέρωση από τον συγγραφέα!

Ωραία πράματα

Διαβάσαμε στην ανάρτηση "Βιβλία+Σελίδες Ελλήνων Λογοτεχνών ελεύθερα στο Διαδίκτυο" στο blog DYOSMARAKI και σας συνιστούμε μια βόλτα εκεί για να πληροφορηθείτε και για ωραία πράγματα που γίνονται γύρω μας και στο Διαδίκτυο...

Εικονική πραγματικότητα

Όταν δημοσιοποιείς τις απόψεις σου πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Όταν δημοσιοποιείς τις απόψεις σου επωνύμως θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικότερος. Όταν εκπροσωπείς θεσμούς και δημοσιοποιείς τις απόψεις σου πρέπει να είσαι προσεκτικότατος.

«Όταν γράφεις στις εφηµερίδες πρέπει να είσαι πολύ φελλός για να µη σου έχει καλλιεργηθεί ένα ιδιότυπο αίσθηµα συστολής πως, ό,τι εξαιρετικό σου συµβαίνει, αντί να σε κάνει υπερφίαλο σε καθιστά ακόµη πιο υπόλογο απέναντι στους άλλους. Σ’ αυτούς τους άλλους, που συµβαίνει να µην έχουν τους τρόπους να επικοινωνήσουν µε πρόσωπα και γεγονότα εξαιρετικά και για τους οποίους τρόπους δεν αισθάνεται συχνά κανείς ιδιαίτερα περήφανο τον εαυτό του. Ωστόσο η δηµόσια έκθεση µιας συνάντησης που έγινε για να παραµείνει ιδιωτική υπόθεση, έχει νόηµα µόνον όταν το, ακόµη και περιληπτικό, περιεχόµενό της µπορεί να αποτελέσει ένα νήµα για να εγκατασταθεί µια σχέση ανάµεσα σε ανθρώπους που προορίζεται όχι µόνο να µη συναντηθούν ποτέ µεταξύ τους, αλλά να µη διανοηθούν καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου» γράφει ο Νιάρχος στα σημερινά (23-7-10) ΝΕΑ.

Και γιατί όλα αυτά; Απλά γιατί αυτά που βλέπουμε κυρίως από την τηλεόραση όχι μόνο δεν είναι όλη η αλήθεια, αλλά τις περισσότερες φορές αποτελούν πέμπτης διαλογής υλικό. «Αν πιστεύαµε ως πραγµατικότητα µόνον ό,τι βλέπουµε στην τηλεόραση, σύνολη η ανθρωπότητα θα είχε τρελαθεί ή θα είχε βουλιάξει» γράφει ο Νιάρχος. Σε κάποιο βαθμό το αντιλαμβάνεται με το ένστικτό του και ο απλός τηλεθεατής: δεν μπορώ να τα βλέπω αυτά τα πράγματα. Είναι τόσο υπερβολικά και προς την ίδια πάντα κατεύθυνση που λέω δεν μπορεί να είναι έτσι ο κόσμος όλος.

Ο Νιάρχος καταλήγει παραθέτωντας το παράδειγμα του νοσηλευτή «που ζήτησε κι έγινε, επίσης, ιερέας και λειτουργεί και θεραπεύει σε µια µονάδα µε ασθενείς του ΑΙDS σ’ ένα νοσοκοµείο της χώρας µας, χωρίς να πληροφορηθεί κανείς άλλος την ύπαρξή του παρά µόνον οι ασθενείς, ισορροπεί ηθικά την κατάσταση -του πλανήτη πλέον- πολύ αποτελεσµατικότερα απ’ ό,τι το κατορθώνουν τα λογής φιλανθρωπικά γκαλά. Ή, για να είµαστε ακριβέστεροι, τα δεύτερα δεν την ισορροπούν, την καταβαραθρώνουν ανεπανόρθωτα». Διαφωνείτε;

Ο άνθρωπος των μπλογκς

«Δυο σκέψεις με αφορμή» είναι ο τίτλος ανάρτησης του Old-Boy. Η μία αφορά τον όρο «άνανδρη» δολοφονία που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Σχετικός είναι και ο όρος «θρασεία» ή «θρασύτατη» που χρησιμοποιείται για το χαρακτηρισμό ληστείας. Οι όροι αποτελούν απλά πλεονασμό.
Το δεύτερο αφορά μερικές παρατηρήσεις για τους ανθρώπους της τηλεόρασης και εκείνους των μπλογκ.
«Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν τις σκιές από τα φώτα (όπως ο έτερος πρωταγωνιστής των ημερών Γιάννης Αγγέλου)», γράφει, «υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν το παρασκήνιο από τη προσκήνιο ή τη θέση του σκηνοθέτη από αυτή του πρωταγωνιστή, και οκ, πρέπει να ήταν τέτοια και η φτιαξιά του δολοφονηθέντος, [εννοεί τον Γκιόλια] αφού βρισκόταν τόσα χρόνια πίσω από τις εκπομπές του Μάκη χωρίς να βγαίνει προς τα εμπρός, ωστόσο δεν προσάρμοσε το διαδίκτυο στη δική του ιδιοσυγκρασία, αλλά ήταν η ιδιοσυγκρασία του που ταίριαξε με τη φύση του διαδικτύου. Αν τηλεόραση σημαίνει να φαίνεσαι, ίντερνετ σημαίνει να μη φαίνεσαι. Αν η τηλεόραση ήταν η εποχή της εικόνας, το ίντερνετ είναι η εποχή της ροής» γράφει μεταξύ άλλων στην ενδιαφέρουσα ανάρτηση.

Το όνομα και η χάρη

Ο Στάμος Ζούλας στη σημερινή (22-7-10) Καθημερινή γράφει για τη στάση και τη συμπεριφορά πολλών δημοσιογράφων με ή χωρίς εισαγωγικά:
«… Η δολοφονία Γκιόλια έγινε αφορμή να γράφονται ξανά δεκάδες λίβελοι κατά του δημοσιογραφικού κόσμου. Ειδικώς το Ίντερνετ έχει γεμίσει με οχετούς ανωνύμων σχολίων κατά επωνύμων στόχων. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι πολλοί εξ αυτών που υβρίζουν είναι οι ίδιοι που, όταν αισθάνονται εν γένει ότι αδικούνται, απειλούν τους υπαλλήλους ότι θα φωνάξουν τα κανάλια...
Ένα από τα θετικά της κρίσης είναι ότι πολλά πράγματα λέγονται πια με το όνομά τους. Πόσο υποκριτικό είναι αλήθεια να αξιώνει μια ολόκληρη κοινωνία από τους δημοσιογράφους να γίνουν ξαφνικά άγγελοι ή εξωγήινοι; Και πόσο παράλογο είναι να απαιτούν οι πολίτες να αναδειχθούμε αίφνης σε πρωταγωνιστές μιας ουτοπικής κάθαρσης σε μια τόσο διαβρωμένη χώρα που ακόμη και παπάδες της απεδείχθη προσφάτως ότι ξέπλεναν μαύρο χρήμα με «όχημα» δωρεές πολιτών σε εκκλησίες;
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι υπάρχουν και «συνάδελφοι» που επώνυμα γράφουν ή και προπαγανδίζουν μια άποψη η οποία εξυπηρετεί δικά τους ή και αλλότρια συμφέροντα με το «λειτούργημά» μας. Σε κάθε περίπτωση και αυτοί, αλλά και όσοι τέλος πάντων αποφασίσαμε να δηλώσουμε στις ταυτότητές μας «δημοσιογράφοι», επιλέξαμε εν πλήρει γνώσει να εκθέτουμε καθημερινά στην κρίση σας την ίδια την αξιοπρέπειά μας. Για τον λόγο αυτόν ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όσοι αισθάνονται ότι έχουν κάτι να προσφέρουν στον δημόσιο λόγο δεν το λένε επώνυμα. Όπως πολύ περισσότερο δεν αντιλαμβάνομαι και όσους μας τσουβαλιάζουν. Το επιχείρημα «όλοι ίδιοι είστε» μού ακούγεται όσο φαιδρή είναι και η ανάλογη μομφή για τους δικηγόρους, τους γιατρούς, τους ταξιτζήδες. Δόξα τω θεώ, ακόμη και οι τελευταίοι έχουν υποχρέωση πλέον να τοποθετούν το όνομά τους σε εμφανές σημείο δίπλα στο ταξίμετρο...».
Θα μας επιτρέψετε κύριε Ζούλα, η δεοντολογία και οι κανόνες είναι το πρόβλημα και λιγότερο το όνομα κατά τη γνώμη μας. Βεβαίως υπάρχει πρόβλημα όταν δεν τηρούνται αλλά πιστεύουμε ότι η καφρία ο κιτρινισμός και ο βούρκος αργά ή γρήγορα θα πάρουν τη θέση που τους αρμόζει.

Διάσημα μπλογκ

Το είχαμε διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή με το μπλογκ που έχει τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα. Ένα μπλογκ μεσημεριανάδικο. Ένας χώρος «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω». Στη μια ανάρτηση να βρίζει καταστάσεις και στην αποκάτω της να τις αναπαράγεις. Το μεγάλο του ατού η συνεχής ροή ειδήσεων. Συνήθως στάχτες και πολύ σπάνια κάτι καλύτερο. Καταγγελίες ανώνυμες, ατεκμηρίωτες, καρφώματα και όποιον πάρει ο Χάρος. Γιατί μη μου πείτε ότι είναι δημοσιογραφία το ανέβασμα στο διαδίκτυο οτιδήποτε στέλνεται και τραβιέται με την κάμερα του κινητού από τον οποιονδήποτε…

Ρηχή παράθεση καταγγελιών χωρίς διασταύρωση και χωρίς σχόλια ή με σχόλια του τύπου «για δες τι πάθαμε εμείς οι κακομοίρηδες».

Με αφορμή τη δολοφονία του Γκιόλια διαβάσαμε και κάποιες απόψεις πιο ψύχραιμες. Ο Π. Δούκας για παράδειγμα αναφερόμενος στην δημοσιογραφία τύπου «Τρωκτικού» επισημαίνει: «Αυτή η λαϊκίστικη προσέγγιση έχει κατά βάση ως μεθόδευση να προσεταιρίζεται τον “απλό, ανυπεράσπιστο πολίτη”, του οποίου υποτίθεται τα συμφέροντα υπερασπίζεται, αλλά στην ουσία εξυπηρετεί τις απόλυτα ωφελιμιστικές επιδιώξεις της προσωπικής εξουσίας ή ακόμα και του προσωπικού πλουτισμού. Στην τελευταία περίπτωση, η μέθοδος είναι απλή: Είτε ο θιγόμενος ειδοποιείται για τα κατασκευασμένα “ρεπορτάζ” και καλείται να πληρώσει για να μην δημοσιευτούν είτε αυτός που θέλει να βλάψει κάποιον, πληρώνει για επαναληπτικά (και ανεξήγητα) δημοσιεύματα. Στις υπόλοιπες, αρκεί η κατατρομοκράτηση από την εξουσία του “καταγγέλλοντος”.
Δυστυχώς, αυτή η λαϊκίστικη, νέου τύπου “δημοσιογραφία” επιβραβεύθηκε πλήρως από το κοινό, που την εκτόξευσε στην κορυφή της κυκλοφορίας. Και ούτε βεβαίως η έκπτωση της “παραδοσιακής” δημοσιογραφίας μπορεί να δικαιολογήσει τη στροφή, σε μια χειρότερη και μεταλλαγμένη εκδοχή της. Ομολογώ οτι εξακολουθώ να απορώ για το πόσο διχάζει την κοινωνία η ανάγκη καταδίκης της τελευταίας...
Κατά την άποψη μου, δημοσιογραφία είναι η ικανότητα παρουσίασης (και κυρίως αξιολόγησης), με συγκεκριμένα δεοντολογικά εργαλεία, της πληθώρας των πληροφοριών που συνθέτουν την πραγματικότητα γύρω μας. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αφίσταται της προσωπικής οπτικής και του συστήματος αξιών του καθενός. Ακριβώς όμως αυτές οι αξίες καθορίζουν και την ανάγκη ύπαρξης (αλλά και την αξιοπιστία) της δημοσιογραφίας. Η λεγόμενη “ερευνητική δημοσιογραφία”, απαραίτητη για την αποκάλυψη των κακώς κειμένων, οφείλει σε κάθε περίπτωση να ακολουθεί πλήρως τους κανόνες δεοντολογίας, έτσι όπως ορίζονται σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή - και μόνο σε εξαιρετικά σοβαρές αποκαλύψεις κρίσιμου μεγέθους μπορεί ο νομικός μας πολιτισμός να δεχθεί παραβίαση κάποιων κανόνων, αν το αγαθό της αποκάλυψης υπερβαίνει κατά πολύ σε σημασία την όποια παραβίαση. Για όσους αμφιβάλλουν οτι οι αποκαλύψεις μπορούν να είναι αποτελεσματικές “με το σταυρό στο χέρι”, να θυμίσω οτι το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, το Watergate, αποκαλύφθηκε με πλήρη σεβασμό των κανόνων δεοντολογίας.

Ο Old-boy πάλι επισημαίνει: «Ο λαός είδε το πρόσωπό του να καθρεφτίζεται στην αισθητική του Τρωκτικού, είδε το πρόσωπό του να καθρεφτίζεται στην ηθική του Τρωκτικού και φυσικά στον -ευρύ εκείνο- χώρο που η αισθητική είναι ταυτόχρονα ηθική και η ηθική είναι ταυτόχρονα αισθητική.

Η λατρεία για το εύκολο, η έλλειψη κρίσης για τους ιθύνοντες νόες του μπλογκ, η έλλειψη κρίσης γενικά, ένας λαός ακαταμάχητα ανοχύρωτος πνευματικά, που μετά από μια εικοσαετία ιδιωτικής τηλεόρασης θα ερχόταν η εποχή που θα του φαινόταν ακόμη και αυτή δύσκολη.

Αν ο δικομματισμός υπήρξε σε ένα βαθμό λύση ανάγκης και απόρροια της έλλειψης κατάλληλα μακιγιαρισμένων εναλλακτικών, ο θρίαμβος των ειδησεογραφικών μπλογκ μαρτυρά πολύ πειστικότερα το πολιτικό επίπεδο του μέσου ψηφοφόρου.

Σε κάθε περίπτωση, το «πατέρας ενός αγοριού δύο ετών» βάζει τα πράγματα σε μια άλλη διάσταση, στη σωστή τους δηλαδή διάσταση, μια διάσταση που δεν ήταν όμως η πρώτη που ήρθε στο νου, εξ ου και το ποστ».

Και επί πλέον δεν θα πρέπει να αγνοούμε που έχει μαθητεύσει ο καθένας μας…

Αναζητείται η κρίσιμη μάζα

Αρχίζει ο Δανίκας στα σημερινά ΝΕΑ (22-7-2010) απαριθμώντας μερικές από τις «πληγές του Φαραώ» που ταλανίζουν τη σημερινή Ελλάδα για να καταλήξει: «Όσο παρακμάζει η κοινωνία τόσο οι σφαίρες θα γαζώνουν νόμους, θεσμούς, ανθρώπους. Παραπολιτική. Παρακράτος. Παραοικονομία. Όλα στο παρασκήνιο. Εν κρυπτώ. Γιατί η πάσης φύσεως τρομοκρατία πορεύεται με την κοινωνική παραλυσία. Και όσο παραλυσία, τόσο παρακμή και τρομοκρατία. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο μαζί σκοτώνουν την πατρίδα. Ανεξέλεγκτη η πτώση. Ανεξέλεγκτα και τα πάσης φύσεως μικρά και μεγάλα σκοτεινά συμφέροντα. Ποικίλα τα κίνητρα. Ποικίλοι οι στόχοι. Ποικίλοι οι μασκαρεμένοι δολοφόνοι και «δολοφόνοι». Παριστάνεις τον ιδεολόγο και με λύσσα σκοτώνεις δημοσιογράφο. Παριστάνεις τον πατριώτη και κλέβεις το κράτος. Παριστάνεις τον Ιπποκράτη και γδέρνεις τον πελάτη. Παριστάνεις τον αριστερό και από πίσω τα ΄χεις κάνει πλακάκια με τον πλουτοκράτη. Παριστάνεις τον σοσιαλιστή και αφήνεις αδέκαρο τον μεροκαματιάρη. Γαία πυρί μιχθήτω. Μία η διέξοδος. Μία η Λύση. Ούτε Αστυνομική, ούτε Αντιτρομοκρατική, ούτε Δικτατορία. Μία και άκρως αποτελεσματική. Επιβεβαιωμένη από την Ιστορία. Να βγει στο προσκήνιο των εξελίξεων η κοινωνία. Κάθε Πολίτης έξω από τον καναπέ και την ανωνυμία. Μόνο τότε το τσουνάμι θα σαρώσει παρακμή, σήψη και μαφία. Ως τότε τα πολυβόλα του μαύρου παρασκηνίου θα γαζώνουν κάθε ελπίδα!»

Και πιο θα διαφωνήσει; Ποιοι όμως θα αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα για να ξεκινήσουν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις; Μήπως αυτοί που το δημιούργησαν; Μήπως αυτοί που το συντηρούν; Μήπως οι χρήσιμοι βλάκες που αποτελούν τους «νεροκουβαλητές» της κάθε δογματικής προσέγγισης εκεί που θα πρέπει να υπάρχει ρεαλισμός και εφικτές λύσεις; Ή μήπως με αυτούς που βολεύονται με τις θεωρίες της συνωμοσίας;

Η Ελενίτσα προσεύχεται

Η Ελενίτσα είναι από τα παιδάκια που προσεύχονται. Η μαμά της την έβαζε από πιο μικρή να προσεύχεται. Η μαμά της Ελενίτσας είναι δασκάλα. Τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν από μικρά να έχουν στη ζωή τους ωραίες συνήθειες, έλεγε η κυρά δασκάλα.
Η Ελενίτσα όμως μεγαλώνοντας άρχισε να αυτοσχεδιάζει. Δεν λέει τις προσευχές που της έμαθε η μαμά της. Πάρα πολύ συχνά λέει τις δικές της. Σήμερα τι είπε;
«Θεέ μου κάνε με τηλεόραση. Πολύ σε παρακαλώ, κάνε με τηλεόραση στη θέση της τηλεόρασης του σπιτιού μας. Να έχω την οικογένειά μου γύρω μου συγκεντρωμένη. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Να με αφήνουν να τους λέω αυτά που θέλω να τους πω χωρίς να με διακόπτουν, αφήνοντάς με να ολοκληρώνω τις σκέψεις μου. Κάνε με τηλεόραση να κάνω την οικογένειά μου ευτυχισμένη. Τα αδέλφια μου και τους γονείς μου χαρούμενους.
Δεν σου ζητάω θεούλη μου πολλά. Κάνε με τηλεόραση…»

Και πάλι η τέταρτη εξουσία

O Πρετεντέρης, ο Μανδραβέλης, ο Τσίμας, ο Παπαχελάς, ο Μαρίνος … είναι μερικοί από τους δημοσιογράφους που λένε τα πράγματα έξω από τα δόντια. Και φυσικά αυτό δεν αρέσει. Πόσες φορές δεν έχει αναφερθεί ο πρώτος ως Ντερμπεντέρης επιτιμητικά γιατί διατύπωσε απόψεις που δεν ήταν σύμφωνες με εκείνες των επικριτών του. Και μάλιστα από ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε ύψιστες θέσεις υπηρετώντας κορυφαίους θεσμούς της δημοκρατίας μας.

Στο σημερινό του άρθρο στα ΝΕΑ ο Πρετεντέρης, με αφορμή τη μαφιόζικη δολοφονία του Γκιόλια, μεταξύ άλλων γράφει:

… «Οι περισσότεροι φτάνουν να πιστεύουν ότι καλός δημοσιογράφος δεν είναι παρά ο υπάλληλος του σωστού (δηλαδή, του δικού τους...) κόμματος, µε µμοναδική αποστολή να παπαγαλίζει την προπαγάνδα και να γλείφει τον αρχηγό.

Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι δουλειά του δηµοσιογράφου δεν είναι να ενημερώνει την κοινωνία αλλά να την αλλάξει. Ένα είδος κοινωνικού καθοδηγητή που το πρωί βρίζει τα αφεντικά, το απόγευµα κλείνει λιµάνια και το βράδυ «λέει αλήθειες» – µπεκροπίνοντας... Όποιος έχει µε σοβαρότερα πράγµατα να ασχοληθεί, απλώς υπηρετεί «το σύστηµα».

(…) Ξέρετε κάτι; Ολα αυτά προκύπτουν και συντηρούνται επειδή ποτέ στην Ελλάδα δεν αποσαφηνίσαµε τι ακριβώς είναι η δηµοσιογραφία. Και δεν αποσαφηνίστηκε µε ευθύνη και των δηµοσιογράφων.

Είτε επειδή ορισµένοι αρέσκονται να υποδύονται ρόλους που δεν τους αναλογούν και κοστούµια που δεν τους ταιριάζουν.

Είτε επειδή πολλοί εµπορεύονται την κολακεία του ακροατηρίου τους. Είτε επειδή κάποιοι αντιλαµβάνονται την προσωπική τους ανάδειξη ως µια διαδικασία διαβολής και συκοφάντησης των υπολοίπων – το τελευταίο διάστηµα υπάρχει ένας ολόκληρος δηµοσιογραφικός υπόκοσµος που αφοσιώνεται σε αυτήν τη δουλειά.

Έτσι, σε µια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θεωρούν ορθό µόνο ό,τι πρεσβεύουν οι ίδιοι, όπου πιστεύουν µόνο σε ό,τι τους συµφέρει κι όπου εκτιµούν µόνο αυτό µε το οποίο συµφωνούν, η σωστή δηµοσιογραφία καθίσταται σχεδόν αποσυνάγωγη. Οσο επιζεί ακόµη...».

Τι νόημα θα είχε βέβαια μια «δημοσιογραφία» που θα υπηρετούσε διαφόρους ή θα έκανε αναπαραγωγή δελτίων τύπου; Ποιους θα ενδιέφερε;

Η δολοφονία του Γκιόλια

Η δολοφονία του Γκιόλια, σύμφωνα με τις πληροφορίες, είναι η πρώτη δολοφονία δημοσιογράφου ερευνητή στην Ελλάδα.
Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Προφανώς με τη δολοφονία οι εκτελεστές και οι εντολοδόχοι τους επιθυμούν να στείλουν μηνύματα. Αλλίμονο αν η δημοσιογράφοι, ως τέταρτη εξουσία, αλλά και οι άλλες θεσμικές εξουσίες υποκύψουν στα παράκεντρα, στα υπόγεια και στη μαφία.
Μακάρι με αφορμή το περιστατικό να παρθούν ουσιαστικά μέτρα για την προάσπιση των θεσμών και ανθρώπων που τους υπηρετούν και τους προασπίζουν.

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ποιήματα
ἔκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1992

Πρόποση

Πρόποση σε δείπνο μετά το πέρας Μαθηματικού Συνεδρίου:

Γιατί, σαν κούκλα, ντύθηκε της Κρήτης μας η Φύσι;
Ντυσοπλυνοστολίστηκε να Σας Καλωσορίση
Αρχοντομάνας Θρέματα, του Γένους μας Φυντάνια,
Που πρέπουν Σας στην κεφαλή τόσα χρυσά στεφάνια,
Όσες φορές στον πίνακα το δεξιό σας χέρι
Κύκλο ’γραψε ή όμικρον ή μέσα στο τευτέρι!
Θέλω χιλιάδες νας Σας πω κι ακόμη κι άλλα τόσα
Μα δυστυχώς δεν ομιλώ των αριθμών τη Γλώσσα…
Εσείς πατάτε σταθερά κι εγώ… πετώ στα ύψη…
…κάλιο η παρομοίωσις-ετούτη να μου λείψη-
Διότι συναντούμεθα στο δρόμο μας, εν τέλει,
Ως και ο Πλάτων έπραξε με τον Αριστοτέλη,
Ο ένας με τσ’ ολότητες κι ο άλλος με τα είδη
Ελέξανε το πάνσοφο κι αμίμητο παιγνίδι.
Και κάτι –τι ακόμα,
Αλλά, θερμοπαρακαλώ, κρύφτε το μεσ’ στο χώμα:
Εσείς με τις ισότητες αγρεύετε τη Νίκη,
Εμείς με τσ’ ανισότητες κερδίζομε τη Δίκη,
Η τέχνη σας μ’ ορθάνοιχτα τα μάθια εξετάζει,
Η Θέμιδα θεότυφλη το Δίκιο διαμοιράζει.
Κι οι δυο τους πετυχαίνουνε στου Πλάτωνα το Δρόμο,
Η μια των με τα Νούμερα κι η άλλη με το Νόμο.
Πρέπει να σταματήσω-προτού Σας σκοτίσω.
Του χρόνου το Συνέδριο, πρέπει να ξανγίνη.
Τι λέτε; Ν’ αγκαζάρωμε –γ’- αίθουσα στη Σελήνη;
Και τώρα ξανασκώσετε, και πάλι, το ποτήρι,
Αγαπητοί κ’ αδελφωτοί, για όλων το χατήρι.

Οι ταπεινωμένοι μπάτλερ

«Ένας µπάτλερ που δεν είχε τον σεβασµό που του άρµοζε µαγνητοφωνεί µυστικά τις συνοµιλίες της κυρίας του και αποκαλύπτει ιστορίες πολιτικής διαφθοράς και φοροδιαφυγής», γράφει στο άρθρο του με τίτλο «Όταν την ιστορία γράφουν οι υπηρέτες», στα ΝΕΑ της 12ης Ιουλίου 2010 ο Μ. Μητσός.
«Μια λογίστρια, που έπεσε κι αυτή θύµα κακής µεταχείρισης και τελικά απολύθηκε, καταθέτει σε αστυνοµικούς και δηµοσιογράφους για τα πλουσιοπάροχα δώρα που έκανε η Λιλιάν Μπετανκούρ σε υπουργούς και βουλευτές και για την αλαζονεία του εραστή της και του διαχειριστή της περιουσίας της. Οπως σ' ένα κλασικό φιλµ νουαρ, οι απόβλητοι ξαναγράφουν την πλοκή της ιστορίας. Οπως και σε άλλες χώρες, σαν την Ελλάδα και την Ιταλία, η οικονοµική κρίση καθιστά αφόρητη την ανισότητα των κοινωνικών τάξεων απέναντι στον νόµο. Η κυρίαρχη τάξη υπερασπίζεται µε νύχια και µε δόντια τα προνόµια που έχει αποκτήσει χωρίς να είναι υποχρεωµένη να δίνει λογαριασµό σε κανέναν, ενώ η δικαστική εξουσία και ο Τύπος µετατρέπονται και πάλι σε ουσιαστικούς εγγυητές του κράτους του νόµου και του δικαιώµατος στη γνώση. Για τους µικρούς και τους περιθωριακούς, γράφει ο Ζεράρ Νταβέ στη «Μοντ», ο δηµοσιογράφος «είναι εκείνος που µιλάει στο όνοµά τους».
Στις χώρες της νότιας Ευρώπης τον ρόλο αυτών που ξεσκεπάζουν τις παρανομίες στους κόλπους των επιχειρήσεων και των κομμάτων παίζουν τα μέσα ενημέρωσης. Και πληρώνουν το κόστος γράφει ο Μητσός. «…η ηλεκτρονική εφηµερίδα Μediapart που δηµοσίευσε τις συνοµιλίες της Μπετανκούρ κατηγορήθηκε για λαϊκισµό, φασιστικές µεθόδους και υπονόµευση της δηµοκρατίας. Δύο γνωστοί πολιτικοί, ο αριστερός Μισέλ Ροκάρ και η δεξιά Σιµόν Βέιγ, έγραψαν ένα άρθρο στη «Μοντ» όπου κατηγορούν τον Τύπο ότι απειλεί και εξευτελίζει τη δηµοκρατία. Κι ήρθε το δικαστήριο του Παρισιού να αποκαταστήσει τα πράγµατα, λέγοντας ότι υπάρχουν υποθέσεις δηµοσίου συµφέροντος «που κάνουν το δικαίωµα στην πληροφόρηση να υπερισχύει του δικαιώµατος στην ιδιωτική ζωή».
Σε αντίθετη περίπτωση, η δηµοκρατία θα εξυπηρετούσε µόνο τους ισχυρούς» καταλήγει το άρθρο.

Η μηχανή δεν μπορεί από μόνη της

Τι γίνεται με τα λαπτόπια; Τι θα γίνει με τους διαδραστικούς πίνακες; Οι ελπίδες, λέει το σχετικό άρθρο αποδεικνύονται φρούδες. Η βελτίωση της εκπαίδευσης προσκρούει στην σκληρή πραγματικότητα, δηλαδή στην εφηβική συμπεριφορά.

Που στηρίζονται οι παραπάνω ισχυρισμοί; Υπάρχουν δεδομένα; Ναι, λέει το σχετικό άρθρο.

Πρώτο: οι μαθητές Γυμνασίου είναι πρωταθλητές στο χασομέρι. Στον χαβαλέ δηλαδή και στην άσκοπη διαχείριση του χρόνου τους και δεύτερο: ο υπολογιστής με τα ουφο και την περιπλάνηση στο διαδύκτιο είναι η ιδανική μηχανή για χασομέρι.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω και συνδυάζοντάς τα με αυτά που είδαμε στα γυμνάσια την προηγούμενη χρονιά με τα δωρεάν λαπτόπια αβίαστα προκύπτει ο συνειρμός: η θαυματουργή όσο και επαναστατική εκπαιδευτική μεταμόρφωση που προπαγανδίζεται δεν μπορεί να προκύψει τοιουτοτρόπως.

Κι όμως, πόσοι δεν είναι αυτοί και μάλιστα χαμηλών εισοδηματικών τάξεων που αποταμιεύουν και στερούνται για το μέλλον του παιδιού; Για να αγοράσουν στο παιδί τους δηλαδή έναν υπολογιστή επενδύοντας σε αυτό κάθε ελπίδα μεταμόρφωσής του σε αριστούχο;

"Διάφορες έρευνες όμως δείχνουν ότι τελικά η επίδραση του υπολογιστή στην επίδοση των μαθητών είναι μάλλον αρνητική. Ας δούμε την περίπτωση της Ρουμανίας. Το 2009 επιδοτήθηκαν οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων με ένα κουπόνι 200 ευρώ για να αγοράσουν υπολογιστή. Υπήρχε και μία ομάδα ελέγχου που έκαναν την αίτηση αλλά δεν πήραν το κουπόνι.

Το αποτέλεσμα της έρευνας δείχνει ότι οι μαθητές που απέκτησαν τον υπολογιστή βελτίωσαν τις δεξιότητες χρήσης του αλλά έπεσε η απόδοσή τους κάθετα στα γλωσσικά μαθήματα όπως και στα θετικά.

Ανάλογα αποτελέσματα έδωσε και η έρευνα του πανεπιστημίου Duke για μαθητές της Βόρειας Καρολίνας όπως και άλλες έρευνες που δημοσιεύονται κατά καιρούς σε επιστημονικά περιοδικά.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός ή απλά η επανάσταση που δεν έγινε ποτέ;

Ολα αυτά καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα το οποίο όμως αρνούνται να συλλάβουν οι πολιτικοί μας. Δεν αρκεί η εισαγωγή υπολογιστών, διαδραστικών πινάκων, όλων των γκάτζετ τελευταίας κοπής σε μία τάξη για να μεταμορφωθεί. Αν δεν υπάρχει κατάλληλη παιδαγωγική καθοδήγηση το μηχάνημα θα σε βυθίσει στο έλος της παγκόσμιας ανοησίας.

Οι μαθητές των ερευνών απέτυχαν γιατί το περιβάλλον τους δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τον υπολογιστή ώστε να τους δώσει νέα ερεθίσματα. Οτι ακριβώς συνέβη στις ψηφιακές μας τάξεις με τα λαπτοπ αυτή τη χρονιά. Το βάρος μετακυλίστηκε στους εκπαιδευτικούς οι οποίοι ήταν -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- ανέτοιμοι να το σηκώσουν. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας το γεγονός ότι ελάχιστες τάξεις αξιοποίησαν πραγματικά τον υπολογιστή στην τάξη.

Τόσα χρήματα στον πίθο των Δαναίδων κι όλα αυτά για να βελτιωθεί η εικόνα του εκάστοτε υπουργού στα ΜΜΕ", γράφει η Terra Computerata.

Σχετικά: Terra Computerata και Computers at Home: Educational Hope vs. Teenage Reality

Άααααντε;

Του Πάνου

(Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι της 1-7-2010)

Τερπνά

Έχουμε διαβάσει κατά καιρούς διάφορα τερπνά στις ανακοινώσεις των αρχών ασφαλείας το διαβάσαμε κι αυτό: "... Ο 48χρονος εντοπίστηκε από αστυνομικούς και συνελήφθη. Στην κατοχή του βρέθηκε ένα κινητό τηλέφωνο". Δηλαδή τι θέλει να πει ο συντάκτης, όποιος έχει κινητό τηλέφωνο στην κατοχή του διαπράττει αξιόποινη πράξη;

Αλίμονο σε όλους μας

Πολλά έχουμε δανειστεί κατά καιρούς από τον Πρετεντέρη. Ήρθε ο καιρός να προηγηθούμε στον τίτλο. «Ανάθεμα στα νιάτα» γράφαμε χθες. «Αλίμονο στους νέους» επιγράφει το άρθρο του στο σημερινό ΒΗΜΑ (11-7-10). Φυσικά, όπως και εμείς επισημαίνει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που έχουν στο επίκεντρο τους νέους της χώρας μας και το μέλλον αυτού του τόπου. Κούφια λόγια με βαρύ περιτύλιγμα από το βήμα της βουλής.
… «Ευτυχώς, λοιπόν, που οι νέοι δεν ασχολούνται με εκείνους που κουβεντιάζουν «για τους νέους, χωρίς τους νέους». Διαφορετικά θα εκπαιδεύονταν σε όλα τα αμαρτήματα της ελληνικής πολιτικής: την υπεκφυγή και τη γενικολογία, την καταστροφολογία και τις φλύαρες εκθέσεις ιδεών, την άγνοια και την καταγγελία.

Θα καταλάβαιναν, δηλαδή, ότι μπροστά τους παρελαύνει ένας αριθμός ανθρώπων οι οποίοι δεν αισθάνονται καμία συγκεκριμένη ευθύνη για τον τόπο που τους εξέλεξε ή για τους ανθρώπους που τους ψήφισαν.

Πάμε στη Βουλή, λέμε μια παρόλα, από εδώ πάνε κι άλλοι...

Χθες το Ασφαλιστικό, σήμερα οι νέοι, αύριο η οικονομία ή η εκπαίδευση... Κατά περίεργο τρόπο, όλοι όσοι δημιούργησαν το πρόβλημα καμώνονται τώρα ότι αποτελούν τη λύση του. Και όλοι όσοι οδήγησαν τον τόπο στο χείλος της καταστροφής υποδύονται τους υποψήφιους σωτήρες του.

Τι να καταλάβουν, λοιπόν, από αυτούς οι νέοι; Οτι δεν υπάρχει διέξοδος; Ελπίζω όχι. Διότι διέξοδος υπάρχει και βρίσκεται στα χέρια τους. Αρκεί να μάθουν, να δουλέψουν, να πασχίσουν, να προσπαθήσουν. Και να κουνήσουν στους σωτήρες «τα πέντε δάχτυλα μαζεμένα» - που θα έλεγε και ο υπουργός» … της γνωστής συνομοταξίας…

Σύγχρονοι Μαυρογιαλούροι

Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου στα ΝΕΑ (7-7-10) για το σίριαλ που παίχτηκε στα κανάλια με τον τ. Υπουργό κ. Χατζηγάκη: «Η πιο σπαρταριστή στιγµή πάντως αυτού του θεάτρου του παραλόγου ήταν όταν ο ο κ. Χατζηγάκης αποπειράθηκε να πει ότι πίσω από τις καταγγελίες του κ. Πάγκαλου κρύβεται σκοτεινό σχέδιο. «Να δούµε τι κρύβεται από πίσω» λέει στον Γιάννη Πρετεντέρη, λες και τα ρουσφέτια ήταν άνευ σηµασίας. «Οχι να δούµε πρώτα το µπρος» του απαντάει ατακαριστά εκείνος, υπογραµµίζοντας την επιθεωρησιακή διάσταση µιας συζήτησης που επιβεβαίωνε ότι η ζωή του τόπου δεν έχει µετακινηθεί ρούπι από την εποχή του κινηµατογραφικού Μαυρογιαλούρου.

Η συνέχεια του θεάµατος την εποµένη στους Καµπουράκη - Οικονοµέα απογείωσε την «επιθεώρηση ΑΓΡΟΓΗ», προσθέτοντας µοναδικές στιγµές πολιτικάντικης αφασίας, µε τον κ. Χατζηγάκη να επιµένει σε επιχειρήµατα πέραν της λογικής, όπως ότι ιδιοκτήτης µπαρ στα Τρίκαλα είχε τα προσόντα να προσληφθεί στην ΑΓΡΟΓΗαλλά παραιτήθηκε γιατί τον έστειλαν στην Κρήτη και αυτό ήταν «πράξη για να τον εξοντώσουν» – δηλαδή, έπρεπε να τον αφήσουν στα Τρίκαλα για να φροντίζει την επιχείρησή του. Γελάει κανείς για να µην κλάψει. Οπως και όταν τηλεφωνεί στην εκποµπή ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Κωνσταντόπουλος για να πει ότι δεν έχει συγγενική ή άλλη σχέση µε κυρία που προσελήφη στην ΑΓΡΟΓΗ, απλώς της είχε δώσει συστατική επιστολή για να την προσλάβουν «γιατί αυτός είναι ο ρόλος των πολιτικών γραφείων».

Η νοοτροπία που οδήγησε τον τόπο στην καταστροφή, τους πολίτες στα πρόθυρα της τρέλας, η νοοτροπία που θέλει στη θέση των θεσµών και της αξιοκρατίας ψηφοθηρικά ρουσφέτια ξεδιπλωνόταν µε τέτοιο κωµικό θράσος που ακόµη και για τις ελληνικές ιδιαιτερότητες έµοιαζε πέραν κάθε λογικής. Τι απαντούσε ο κ. Χατζηγάκης για συνεργάτες του που βρέθηκαν να έχουν προσληφθεί; Μα, είχαν τα προσόντα. Αλλος γυµναστής, άλλος µπάρµαν, ε, δεν πειράζει, όλοι σε αυτό τον τόπο άλλα σπουδάζουν και άλλες δουλειές κάνουν».

Ανάθεμα στα νιάτα

Έκκληση-προτροπή προς όλα τα κόμματα ώστε να συμπεριλάβουν νέους στους συνδυασμούς για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης απηύθυνε χθες ο κ. Γ. Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής, στο πλαίσιο της προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης για τα εργασιακά δικαιώματα της νέας γενιάς, που διεξήχθη με πρωτοβουλία της γγ του ΚΚΕ κυρίας Αλέκας Παπαρήγα . «Στις εκλογές της Αυτοδιοίκησηςπου έρχονταιβάλτε νέους ανθρώπους, βάλτε νέες και νέους. Είναι μια έκκληση προς όλα τα κόμματα» είπε ο Πρωθυπουργός, ο οποίος επίσης απαντώντας σε αιτιάσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αντ.Σαμαρά για την ψήφο των Αποδήμων κάλεσε τον πρόεδρο της ΝΔ, αλλά και τους άλλους αρχηγούς των κομμάτων, «να καθήσουμε να βρούμε κοινές προτάσεις για το εκλογικό σύστημα».

Από το ΒΗΜΑ της 10ης Ιουλίου 2010.
Ανάθεμα στα νιάτα, που έλεγε ο μακαρίτης ο Σακελλάριος.
Και πούσαι μικρέ ο Νοέμβρης δεν είναι μακριά...

Η σκάλα του Escher

Η σκάλα του Escher που βασίζεται στην κορδέλα του Mobius με την μια επιφάνεια και το νέο ασφαλιστικό, όπως το είδε ο Χατζόπουλος στα ΝΕΑ της 10-7-2010.


... ενώ κατεβαίνεις συνεχώς δεν πιάνεις πάτο!

Προς υποψήφιο φοιτητή των Μαθηματικών

Το επιστολικό μυθιστόρημα είναι μιας μορφής τέχνη που βασίζεται στην ιδέα της επιστολής. Πολλές φορές η επιστολή χρησιμοποιείται ως τέχνασμα για να ειπωθούν σκέψεις που δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν αλλιώς σε πρώτο πρόσωπο και εντελώς εμπιστευτικά. Τέτοια παραδείγματα είναι «οι επιστολές της Πορτογαλίδας μοναχής», «τα πάθη του νεαρού Βέρθερου» του Γκαίτε κ.α.. Άλλοτε πάλι η επιστολή επιλέγεται ως αυτοβιογραφική τεχνική. Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν οι «Εξομολογήσεις» του Ρουσσώ, οι «Γυναίκες» της Γαλάτειας Καζαντζάκη, όπου γυναίκες γράφουν σε γυναίκες για των γυναικών τα πάθη, που βέβαια δεν είναι άλλες από την ίδια την συγγραφέα.
Στον «Κόσμο της Σοφίας» ο Γκάρτνερ χρησιμοποιεί την επιστολή για να παρουσιάσει στη νεαρή ηρωίδα του εκλαϊκευμένα τα μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα.
Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου, πάλι, είναι κείμενα ερμηνευτικά, συμβουλευτικά και κατά μεγάλο μέρος υποστηρικτικά του φρονήματος των χριστιανών των εκκλησιών προς τις οποίες τα απευθύνει. Όμως αποτελούν διαχρονικά κείμενα γι’ αυτό και εν πολλοίς διατηρούν μέχρι και σήμερα την αξία και το ενδιαφέρον τους.
Τις μέρες αυτές οι απόφοιτοι του Λυκείου θα μάθουν τους βαθμούς που έγραψαν στις Πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή τους στις σχολές της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Ακολούθως θα συμπληρώσουν το μηχανογραφικό με τις επιλογές για τις σχολές που επιθυμούν να παρακολουθήσουν.
Σκεφτήκαμε να τους απευθύνουμε την παρακάτω επιστολή, επιλέγοντας τη μέθοδο της ενημέρωσης και της συμβουλευτικής, προκειμένου να τους βοηθήσουμε να διαλέξουν αν το επιθυμούν ένα Μαθηματικό Πανεπιστημιακό τμήμα.
Βέβαια, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τους υποψήφιους φοιτητές είναι οι επαγγελματικές προοπτικές που δίνουν τα τμήματα που θα δηλώσουν και μάλλον δευτερευόντως η κλίση τους στο ιδιαίτερο επιστημονικό πεδίο. Σε μερικές περιπτώσεις τα δυο αυτά μπορεί να συμπίπτουν ενώ σε κάποιες άλλες μπορεί και να μην απέχουν πολύ.
Τα μαθηματικά τμήματα των πανεπιστημίων σήμερα μπορούν να οδηγήσουν τους αποφοίτους τους στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στα φροντιστήρια, στις τράπεζες, αλλά και σε μεταπτυχιακά με εξειδίκευση σε συναφείς κλάδους (πχ πληροφορική, αστρονομία, μετεωρολογία κ.α.). Δεν είναι όμως στις προθέσεις αυτού του άρθρου να κάνει πλήρη καταγραφή δυνατοτήτων. Στο προκείμενο λοιπόν.

Αγαπητοί φίλοι υποψήφιοι του Μαθηματικού,
Τα μαθηματικά δεν έχουν πατρίδα. Αυτό μπορεί για πολλούς να είναι ελάττωμα, όμως αποτελεί προτέρημα για την κρίση των λίγων και ειδικών αφού έτσι απαλλάσσονται από κάθε φανατισμό, τοπικισμό και τους προσδίδεται περισσή ελευθερία, η οποία αποτελεί και τον θεμέλιο λίθος τους, όπως ισχυρίζεται ο πατέρας των συνόλων Καντόρ. Αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος που ξεκίνησαν με τη μορφή που τα ξέρουμε, εδώ, στην Ελληνική Ιωνία των μεγάλων στοχαστών.
Έτσι, περισσότερο από κάθε επιστήμη διευκολύνουν τους μαθηματικούς και τους φίλους τους στο να ανακαλύψουν αυτά που τους συνδέουν, ανεξαρτήτως εθνότητας, περισσότερο από κάθε άλλη επιστήμη.
Οι μαθηματικοί, πιστεύω περισσότερο από άλλους επιστήμονες, αισθάνονται ότι τα κοινά αντικείμενα πνευματικής ενασχόλησης και ο κοινός τρόπος του σκέπτεσθαι τους συνδέουν, αδιάφορο αν ζουν στη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο, το Λονδίνο ή το Τόκιο και χρησιμοποιούν το γαλλικό, το σουηδικό ή το βιετναμέζικο αλφάβητο. Η μαθηματική ενότητα απαλύνει τα εθνικά πάθη και μίση.
Δυστυχώς, τα μαθηματικά δεν είναι αυτά καθεαυτά ιδιαιτέρως ελκυστικά. Δεν έχουν «φαίνεσθαι» ελκυστικό, όπως πολλές άλλες επιστήμες. Αυτό είναι αρκετά σοβαρό πρόβλημα για να απαιτήσει κανείς από ευρείες μάζες να αναπτύξουν ενδιαφέρον ανάλογο με αυτό που αυθορμήτως επιδεικνύουν για την πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης, την ιστορία ή τις φυσικές επιστήμες.
Από αυτήν την άποψη, του ενδιαφέροντος δηλαδή που προκαλούν οι «εφευρέσεις» τους στο ευρύ κοινό, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Ο μαθηματικός δεν μπορεί να συγκριθεί με τους επιστήμονες των άλλων τομέων της επιστήμης. Όμως τα πράγματα, κατά το κοινό μέτρο και την αντίληψη, είναι ακόμα χειρότερα: οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις ούτε χρήμα θα του αποφέρουν, ούτε δημοσιότητα και συνακόλουθα ούτε τον θαυμασμό της κοινωνίας και των μαζών.
Η, πολλές φορές, τυχαία ανακάλυψη, για παράδειγμα, ενός ουρανίου σώματος από την παρατήρηση με τηλεσκόπιο μπορεί να γίνει πρώτο θέμα στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, όπως και το φάρμακο για τη φαλάκρα ή το τσάι αδυνατίσματος. Τις μεγάλες, όμως, μαθηματικές ανακαλύψεις οι μαθηματικοί τις κάνουν κυρίως για τις πολύ μικρές κοινότητες που ασχολούνται με τα συγκεκριμένα προβλήματα. Ελάχιστα είναι τα προβλήματα που ξέφυγαν από το στενό κύκλο των επιστημόνων –για τις εφαρμογές τους και αυτά!- και μάλιστα ως συγκεχυμένη αντήχηση, π.χ. η ανακάλυψη του αδυνάτου του τετραγωνισμού του κύκλου από τον Lindemann, το τελευταίο θεώρημα του Φερμά ή η συμπεριφορά του Πέρελμαν με την άρνηση της αποδοχής του βραβείου για την απόδειξη της εικασίας του Πουανκαρέ.
Πολλοί θα είναι οι συμμαθητές σου που παίζοντας ποδόσφαιρο φαντασιώνονται τον Μέσι ή τον Ροναλτίνιο. Πρέπει να είναι κανείς τρελός για να κάνει κάτι ανάλογο με τον Πέρελμαν ή τον Γουόλις. Οι αποδείξεις που έκαναν (430 σελίδες και 250 σελίδες αντίστοιχα για μια εικασία ο καθένας) δηλώνουν ότι πιο εύκολα μπορούν να βγουν 50 Μέσι παρά ένας απ’ αυτούς. Όποιος λοιπόν θέλει να γίνει φίρμα ας μην σπουδάσει μαθηματικά. Ας γίνει χημικός, φυσικός, αστρονόμος, ιστορικός, φιλόλογος, γυμναστής, βιολόγος, μουσικός... Δεν σημαίνει βέβαια ότι κάποιος που θα σπουδάσει μαθηματικά θα γίνει κατ’ ανάγκη ερευνητής. Υπάρχουν πολλοί τομείς επαγγελματικής ενασχόλησης. Μπορεί να γίνει για παράδειγμα ένας καλός δάσκαλος. Αν σκοπεύει όμως στη δημοσιότητα καλύτερα να την αναζητήσει αλλού.
Το ξέρω, είπα πολλά και μάλλον σε απογοήτευσα. Όμως δεν ήταν στις προθέσεις μου κάτι τέτοιο. Για να μην ακούγονται μονομερή όλα αυτά θα σου θυμίσω, συμπληρωματικά, και εκείνο το παλιό ινδιάνικο ρητό: Τα μαθηματικά μπορούν να σε οδηγήσουν πολύ ψηλά, αρκεί… να τα εγκαταλείψεις εγκαίρως. Πραγματικά δεν θα χρειαστεί να κοπιάσεις πολύ για να βρεις αρκετούς μουσικούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς… που πήγαν ψηλά εγκαταλείποντας εγκαίρως τα μαθηματικά που σπούδασαν.
Καλή τύχη λοιπόν, γιατί τη χρειάζεσαι. Η στατιστική (άλλος κλάδος των μαθηματικών) το επιβεβαιώνει: εκτός από ένα μπαούλο γνώσης, λέει, για την επιτυχία στη ζωή χρειάζεσαι και ένα στραγαλάκι τύχης.

Μιλήσαμε στη αρχή για επιστολές και γράμματα. Τα γράμματα μπορεί κάποτε να είναι και ανεπίδοτα. Διαλέξαμε τη μορφή της «επιστολής» για να απευθυνθούμε στους υποψήφιους φοιτητές πιστεύοντας ότι έτσι δεν κινδυνεύει να μας επιστραφεί αυτή με την ένδειξη «άγνωστος παραλήπτης».
Γιάννης Σταμέλος
stamelosioa@gmail.com