Πολλά από αυτά που θέλουμε να πιστεύουμε ότι αποτελούν πρωτότυπες χιουμοριστικές ιστορίες και περιστατικά ευφυούς αντιμετώπισης της ζωής τελικά δεν είναι πάντοτε πρωτογενή.
«Ποιος ξεκουράστηκε»; Ρωτάει κάποιος σε μια κηδεία, για να πάρει την απάντηση: «ο σύζυγός της από τον βίο-αβίωτο που του ’χε κάνει όσο ζούσε»! Περιστατικό που μας έρχεται κατευθείαν από την ελληνική αρχαιότητα.
Κάποιος άλλος πούλαγε έναν τυχερό Ερμή. Διαλαλούσε το εμπόρευμά του υποστηρίζοντας ότι φέρνει γούρι, υγεία και πολλά λεφτά στον ιδιοκτήτη του. Οπότε ο διερχόμενος πελάτης τον ρωτάει αφελώς: «μα αφού κάνει τόσα πράγματα που λες, γιατί τον πουλάς»; Η απάντηση άμεση: «πραγματικά φέρνει χρήματα αλλά τα καθυστερεί λίγο, ενώ εγώ τα έχω άμεση ανάγκη»!
Και αυτό το περιστατικό έχει φτάσει ως εμάς με διάφορες παραλλαγές.
Ο Κούλιτζ υπήρξε Πρόεδρος των ΗΠΑ την δεκαετία 1920-30. Έχει μείνει στην ιστορία ως ο Πρόεδρος που πολύ δύσκολα του έβγαζες τα λόγια από το στόμα.
Ήταν τέτοια η υπερβολή που το περιβάλλον του ανησυχούσε για την καριέρα του. Κύριε Πρόεδρε γιατί δεν μιλάτε περισσότερο, τον ρώτησε κάποιος. Μα φίλε μου «κανείς δεν κατηγορήθηκε ποτέ για κάτι που δεν είπε» ήταν η απάντησή του.
Άλλοτε πάλι αναγκάστηκε να πάει στην εκκλησία μια Κυριακή μόνος του γιατί ήταν άρρωστη η κυρία Προέδρου. Όταν επέστρεψε στο σπίτι αυτή τον ρώτησε: «γιατί σας μίλησε ο ιεροκήρυκας σήμερα;»;
-Για την αμαρτία, απάντησε ο Πρόεδρος κοφτά.
-Και τι σας είπε; Ξαναρώτησε η κυρία Προέδρου.
-Ότι είναι κακό πράγμα, απάντησε αυτός και έκλεισε την κουβέντα.
Γιατί τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; Είδα, καθυστερημένα, το δημοσίευμα «οι επιδόσεις του πετεινού» του κ. Γ. Καβαλάκη στην Ανατολή της 22ας Ιουλίου και θυμήθηκα τον αμερικανό Πρόεδρο. Διηγούνται λοιπόν για τον Κούλιτζ ότι κατά τη διάρκεια της προεδρίας του τον πήγαν σε μια πρότυπη φάρμα στις ΗΠΑ για να τον ξεναγήσουν. Συνοδευόταν, μάλιστα, και από την κυρία Προέδρου. Εκεί λοιπόν κάποια στιγμή αυτός που έκανε την ξενάγηση υπέδειξε στην ομάδα έναν κόκορα με υπερβολικές επιδόσεις, ανάλογων του πετεινού της ιστορίας του κ. Καβαλάκη. Οπότε η κυρία Προέδρου δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη: «αυτά να τα ακούει ο κύριος Πρόεδρος» λέγεται πως είπε στην ομήγυρη. Και ο Κούλιτζ, δήθεν αφελώς, προς τους παρισταμένους: «ρωτήστε σας παρακαλώ την κυρία Προέδρου: τις επιδόσεις του αυτές πραγματοποιεί πάντα με την ίδια κότα»;
Τελευταία με όλη αυτή την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία έχει έρθει στο προσκήνιο ξανά ο Σουρής. Αυτός ο μέγας ανατόμος της Ελληνικής πολιτικής συμπεριφοράς, για να μας υπενθυμίσει ότι η Ιστορία διδάσκει ότι κανείς δεν διδάσκεται τίποτα απ’ αυτήν.
Άπειρα τα παραδείγματα που μπορεί να αντλήσει κανείς από τα γραφτά του πατέρα του ΡΩΜΗΟΥ. Πώς το έλεγε ο αείμνηστος Θανάσης Κανελλόπουλος: «Θέλετε να μην πάρετε απόφαση; Συστήστε μιαν επιτροπή». Η «επιτροπομανία» και η εξ αυτής μέθοδος «μη λήψεως αποφάσεων» είναι μια παλιά αρρώστια στην ελληνική πολιτική πρακτική. Δείτε πως το σχολιάζει ο Σουρής του … 1900:
Οι Έλληνες αποφασίσαντες να διαβούν τον Αίμον
Συνέστησαν επιτροπήν Μάπαν, Τρουλή και Κρέμον!
Αλλάχτε τα ονόματα και είστε μέσα.
Την εποχή του 1912 όταν ο Βενιζέλος ήταν πρωθυπουργός, και μετά τις τόσες επιτυχίες του, φυσικό ήταν να βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων, όχι μόνο για τα μεγάλα επιτεύγματά του, μα και για τα εντελώς προσωπικά, όπως η εξωτερική του εμφάνιση και η συμπεριφορά στον ιδιωτικό του βίο. Ένα απ’ αυτά ήταν και το αινιγματικό μειδίαμά του, το … Τζοκόντιο.
Στις αρχές του 1913 βρέθηκε στο Παρίσι, κάνοντας μια μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη για τα ανοιχτά τότε εθνικά μας θέματα. Εκεί θέλησε, κατά τον Σουρή, να δει από κοντά και τη θρυλική Τζοκόντα. Να πως είδε ο Σουρής το περιστατικό:
Και με τα Θεοφάνεια
Επήγε στο Παρίσι
Για να καλογνωρίση
Κάποιους, που κάνουν δάνεια.
Κι εκεί περιποιήσεις και κοπλιμέντ’ αφθόνως,
Ανεβασμός παντού στου Κρητικού τα φόντα,
Επήγε και στο Λούβρο χωρίς κανένα, μόνος
Κι ευρέθη τετ α τετ αντίκρυ στην Τζοκόντα.
Κι η Τζοκόντα τούπε τότε, προσηνής, ελθέ σιμά μου,
Έμαθα και συ πως έχεις το γλυκύ μειδίαμά μου.
Τώρα πούλθες ως εδώ
Χαμογέλασε να δω
Αν μπορή σ’ εμάς τους δύο κάποια σύγκρισις να γίνη,
Κάποιος θρύλος ζηλευτός…
Τέτοια τούπε και με χάρι χαμογέλασε κι εκείνη,
Χαμογέλασε κι αυτός.
Κι οπόταν μειδιώντα
Τον είδε τον Λευτέρη
Κι η πάγκαλος Τζοκόντα,
Τέτοια σχεδόν προφέρει:
Τα μειδιάματά μας προσομοιάζουν όντως,
Κι όποιος εμένα δη
Και σε τον ευμειδή,
Θα λέγη πως υπάρχει κι αρσενικός Τζοκόντος.
Ι. Σταμέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου