"Σ’ αυτή την ασφυκτιώσα πολιτεία πάντως, στον ένα χρόνο του Μνημονίου, κάθε άλλο παρά λίγες ήταν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις. Η μαζικότητά τους ωστόσο δεν αντιστοιχούσε στο μέγεθος ούτε των κοινωνικών προβλημάτων που προέκυψαν, ούτε της αγανάκτησης που δηλωνόταν στις δημοσκοπήσεις. Οι λόγοι, πέρα από τις διαδρομές του ατομικισμού και της αποστράτευσης που ακολούθησαν πολλοί, δεν είναι λίγοι.
Η γενικευμένη αντιπάθεια προς το κομματικό σύστημα στο σύνολό του (το ισοπεδωτικό «όλοι είναι ίδιοι»), ο κερματισμός των αντιπολιτευτικών δυνάμεων, η αποστροφή προς έναν συνδικαλισμό κομματικά χειραγωγούμενο ή προσανατολισμένο στην εξυπηρέτηση συντεχνιακών ή και προσωπικών συμφερόντων, αλλά και ο φόβος των δακρυγόνων, των κουκουλοφόρων και των προβοκατόρων, μόνο αποθαρρυντικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Κυρίως, κυριότατα, οι δολοφονημένοι της Μαρφίν έκοψαν απότομα τον ελληνικό Μάη και ξανάστειλαν κόσμο πολύ σπίτι του, φαρμακωμένο. Αν ο φετινός Μάης θα συνδεθεί με τον κομμένο περυσινό, είναι το ζητούμενο" καταλήγει ο Μπουκάλας στο σημερινό του άρθρο στην Καθημερινή.
Από βυθό σ' άλλο βυθό
Γκούφας - Ξαρχάκος - Μπιθικώτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου