Η ανέχεια των ... άλλων

Η ανέχεια των άλλων είναι ο τίτλος του σημερινού άρθρου του Λακόπουλου στα ΝΕΑ. Θυμίζει τη γνωστή ρήση του Λουκιανού: όταν πετάμε πέτρες στα νερά κάποια βατράχια σκοτώνονται.

Παραθέτουμε αυτούσιο το τέλος του άρθρου:

Άλλο να είσαι «φίλος των εργαζοµένων» και άλλο ένας από αυτούς. Ορισµένοι υπουργοί – όπως και ορισµένοι πολιτικοί γενικώς – µάλλον δεν φαντάζονται καν ότι η φτώχεια αντέχεται, η ζωή χωρίς προοπτική όχι. Ισως γιατί δεν περιµένουν στη λίστα του ΙΚΑ για ραντεβού. ∆εν έχουν παιδί στο δηµόσιο σχολείο. ∆εν θα βρεθούν στην ανεργία – µε την έννοια να µην έχουν ούτε για τα καθηµερινά έξοδα στο σπίτι. ∆εν είναι λαϊκισµός. Είναι µια διαπίστωση που βγάζει µάτι: όσοι µετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας µετέχουν ταυτοχρόνως και στο πρυτανείο της. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Το µόνοπου δενακούστηκε στο Υπουργικό Συµβούλιο ήταν ειλικρινείς φωνές συµπάθειας για αυτούς που θα πληρώσουν το µάρµαρο. Υπήρξαν θεωρίες για την αποτροπή της χρεοκοπίας, καβγάδες για την πολιτική ορθότητα των αποφάσεων, αντιδικίες για τους αριθµούς. Αλλά ούτε ένα δάκρυ για τους ανθρώπους που θα χάσουν κι άλλα. Κάποιοι από όσους βγαίνουν στα κανάλια ατσαλάκωτοι, επιχειρηµατολογούν υπέρ των µέτρων, σαν να µιλούν σε σεµινάριο «απολιτίκ» τεχνοκρατών. Και άλλοι είναι σαν να επαναλαµβάνουν το λεχθέν από τον Μαρκ Τουέιν: «Με προσπάθεια θα αντέξουµε την ανέχεια – των άλλων εννοώ».