Μεγαλοϊδεατισμοί και ιστορικά ατοπήματα

Εγυαλίσαν τα κουμπιά γυάλισαν τα γαλόνια. Και πήγανε περίπατο με τα κανόνια...

Μέσα από τους μηχανισμούς της ωραιοποίησης του παρελθόντος που δεν το ξέρουμε, που το αγνοούμε ή που μας το έχουν φυτέψει στο κεφάλι διάφοροι ως χολιγουντιανό υπερθέαμα με μπόλικη δάφνη (παιδεία, στερεότυπα, κρατούσα κουλτούρα) αναπολούμε τα «δοξασμένα χρόνια» κατά τα οποία ο πόλεμος ήταν μια ευχάριστη ενασχόληση και η οποία το βράδυ οδηγούσε στην αγκαλιά μιας ομορφούλας. Και δώστου από την αρχή την επομένη σε μια διαδικασία καμάτου ευκάματου: να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά και να κρατάω τις νύχτες με τ' άστρα μια ομορφούλα αγκαλιά... Τι ωραία χρόνια!..

Όπου, σε μια άλλη εκδοχή, η λεβεντιά και η υπερηφάνεια των αδούλωτων ψυχών απεικονίζονταν στη σημαία με το τούρκικο άστρο στη γωνία του λαβάρου, που επέβαλε ο σουλτάνος για να δείξει την επικυριαρχία του... Άσχετα αν οι αγωνιστές του Θερίσου ύψωσαν την άλλη χωρίς το τούρκικο μίασμα στο τιμημένο σύμβολο για να κηρύξουν την Ένωση εκφράζονταν το σύνολο του Κρητικού λαού…

Η πολλή Ιστορία τρώει τον αφέντη σκέφτηκαν και τα ρομαντικά μέλη του συλλόγου που μεγαλόστομα, αλαζονικά και υπερφίαλα υιοθέτησαν τα σύμβολα των Βενετσιάνων κατακτητών για έμβλημα του … πολιτιστικού εκ προσωπικοτήτων συλλόγου τους. Τα λαομίσητα δηλαδή σύμβολα, αφού στα μάτια των υπόδουλων ταυτίζονταν με τον κατακτητή.

Με τόσα πυροτεχνήματα και θόρυβο ποιος να ακούσει τα κόκαλα των ηρωικών προγόνων μας που τρίζουν...

Ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα προβλήματα, χόρεψε το τσιφτετέλι κι όλα πια βλαστήματα…Ήλθαν, είδαν. Θα μάθουν κάποτε;