Ο Περικλής Κοροβέσης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του ’67 συνελήφθη και βασανίστηκε άσχημα για την αντιδικτατορική του δράση. Ο ίδιος, μετά, με το βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες» και την αποφασιστική του στάση στο Συμβούλιο της Ευρώπης κατάφερε τη διεθνή καταδίκη του μορφώματος των συνταγματαρχών.
Ο Κοροβέσης είναι γνωστό (και ιδιαίτερα στους αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας στην οποία αρθρογραφεί) ότι έχει έναν ιδιόμορφο λόγο και μια ανάλογη συμπεριφορά και καλά κάνει. Αυτό το ξέρανε όλοι όσοι τον πρότειναν στα ψηφοδέλτια και πρόβλημά τους. Πώς λοιπόν από αυτόν τον άνθρωπο ζητάνε σήμερα δηλώσεις μετανοίας; Είναι δυνατόν; Ο άνθρωπος είπε τη γνώμη του και γράμματα ξέρει.
Από την άλλη όμως όταν ο ίδιος δηλώνει: «ο μόνος που μπορεί να με διαγράψει είναι ο εαυτός μου, αλλά μέχρι στιγμής δεν μου έχει υποβληθεί καμία παραίτηση», μπορεί να εκφράζει πικρία, σίγουρα έχει ειρωνικό ύφος αλλά επιβεβαιώνει, επίσης, με τον πιο τρανό τρόπο την ιδιορρυθμία του. Δείχνει, ακόμα, και ένα άλλο ήθος καθώς και τρόπο αντίληψης της εκπροσώπησης του λαού. Δεν περιμένει κανείς από ένα εκπρόσωπο του έθνους, αγωνιστή, μαχόμενο και διανοούμενο, τέτοιου ύφους δηλώσεις. Ο Κοροβέσης και ο κάθε Κοροβέσης μπορεί να λέει ότι θέλει. Το παρελθόν για τον καθένα μας είναι αξιοσέβαστο, όμως όσο τρανό κι αν είναι, δεν μπορεί να δίνει άλλοθι στον οποιονδήποτε για να μην τεκμηριώνει αυτά που λέει και για το ύφος που τα διατυπώνει. Αντίθετα, επειδή η Δημοκρατία είναι και τρόπος διαπαιδαγώγησης των πολιτών, είναι σχολείο, το χρέος αυτών τον ανθρώπων είναι πολύ μεγαλύτερο. Οι συμπεριφορές των εκπροσώπων του έθνους δεν αφορούν μόνο τους ψηφοφόρους ή τους συμπαθούντες το στενό ή ευρύτερο χώρο τους, μας αφορούν όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου