Καλά στον ιδιωτικό τομέα όποιος έχει το χρήμα είναι και ... ειδικός. Μπορεί να λύνει όχι μόνο γόρδιο δεσμό αλλά και την εικασία του Γκόλντμπαχ. Ειδικά στις εφημερίδες και τα κανάλια, όπου η κόρη του εκδότη γίνεται εκδότρια και μπορεί να δίνει οδηγίες στον Μπουσμπουρέλη, τον Καψή, το Καραπαναγιώτη, τον Φυντανίδη... Ο εκδότης κάνει την ανιψιά του "δημοσιογράφο" και ο καναλάρχης την κάθε ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια.
Και στο δημόσιο νομίζετε ότι είναι καλύτερα; Λάθος. Ο κάθε διευθυντάκιας και ο κάθε προϊσταμενούλης, με την εξουσία της σφραγίδας που κρατάει, είναι ικανός να μιλάει για τη σημασία της υπογεγραμμένης και τη συμβολή του Ασήμαντου στην Οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, να παίρνει αποφάσεις ερμηνεύοντας όπως του γουστάρει τους νόμους και τις εγκυκλίου και να χρήζει τον εαυτό του ειδικό σε ότι αυτός γουστάρει.
Θυμάμαι ένα λυκειάρχη που μου έλεγε: "έχεις τη σφραγίδα, είσαι το παν, την έχασες δεν είσαι τίποτα". Τον είχα θεωρήσει υπερβολικό. Είχε δίκιο.Έχεις την εξουσία του διευθυντή; Μπορεί να θεωρείς τον εαυτό σου ειδικό να διδάξει ότι νομίζεις ότι ξέρεις. Κι ας ξέρεις την τύφλα στα μάτια σου.
Και τι μέλει γενέσθαι; Τίποτα. Όσοι μπορούν να κάνουν κάτι δεν δέχονται να μετάσχουν σε καραγκιοζιλίκια. Σωρό οι ανίκανοι που "έρποντας, γλείφοντας και με τα κερατά τους" τελικά παίρνουν τις θέσεις.Και καλά να υπάρχει και ένα πλαίσιο δραστηριοτήτων. Αν π.χ. είσαι σύμβουλος γενικώς και δεν ξέρεις που να διοχετεύσεις την ενεργητικότητά σου γιατί το αντικείμενο είναι ασαφές ή ο ίδιος έχεις σαλτάρει; Ουαί κι αλίμονο στους υφισταμένους σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου