Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Σουρεαλιστικά

Πήγαμε κάποτε να κάνουμε ένα συμβόλαιο για μια κατοικία. Πρέπει να παρίσταται και δικηγόρος μας είπε η συμβολαιογράφος, το λέει ο νόμος. Να παρίσταται αφού το λέει ο νόμος. Άντε τώρα βρες’ τον. Που; Κανείς δεν δεχόταν να έρθει. Γιατί; Διότι η αμοιβή πήγαινε στο ταμείο τους και παίρνανε το ίδιο μέρισμα όλοι στο τέλος. Γιατί να έρθουν λοιπόν; Παρακαλέσαμε και φιλήσαμε κατουρημένες ποδιές για να μας κάνει την τιμή να έρθει κάποιος να βάλει μια υπογραφή και να κατατεθούν στο ταμείο τους χιλιάδες δραχμές.
Αλλού ανάλογα. Παπατζηλίκι και νταβατζηλίκι γιατί έτσι ορίζει ο νόμος που έφτιαξε κάποιος κάπου κάποτε για να βγάζουν λεφτά πουλώντας υπογραφές οι συμπαθείς τάξεις των …
Και που κολλάει ο σουρεαλισμός; (Το κίνημα με το οποίο ο «καλλιτέχνης» εκφράζει είτε προφορικά είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Εκείνη τη σκέψη από την οποία απουσιάζει κάθε έλεγχος από τη λογική, μακράν και πέραν από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική). Και όμως κολάει στην Τίνα.
Εδώ ο κόσμος καίγεται, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, κι η Τίνα … έχει ξαμολήσει τους πιστοποιημένους να εκδίδουν πιστοποιητικά έναντι 200 ευρώ και πάνω. Από σήμερα θέλουμε και χαρτί για τα σπίτια μας. Μόνο που το χαρτί θέλει και χρήμα. Και το χρήμα άντε βρέστο τέτοιες μέρες.
Εε, αν δεν είναι αυτός ο ορισμός του σουρεαλιστικού τότε ποιος είναι;
Όταν έλεγε ο άλλος «τι να κάνουμε, αυτοί είμαστε» τον κατηγορούσαμε τον άνθρωπο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: