Θυμάστε τους φοιτητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης που έχτισαν την πόρτα του γραφείου του αντιπρύτανη στο πανεπιστήμιο; Αν ναι, τότε θα πρέπει να γνωρίζετε ακόμα ότι «τελούσαν υπό νομική πλάνη, θεωρώντας ότι στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας αντίστοιχες ενέργειες καταγράφονται συχνά». Δεν είναι καλαμπούρι, είναι το σκεπτικό του εισαγγελέα Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ξάνθης, με το οποίο τους αθώωσε.
Την είδηση δίνει σε χθεσινό άρθρο του ο Μανδραβέλης με θέμα "το μυστρί και η δημοκρατία", στην Καθημερινή (30-10-09).
Ο εισαγγελέας της έδρας διαπίστωσε, γράφει, ότι «τα αδικήματα της άσκησης βίας και της διατάραξης οικιακής ειρήνης φαίνεται από τις καταθέσεις και τα στοιχεία της δικογραφίας ότι έχουν αντικειμενικά διαπραχθεί». Παρ' όλα αυτά, οι έξι «χτίστες» αθωώθηκαν διότι νόμιζαν ότι «νόμος είναι το δίκιο του φοιτητή να χτίζει εντός των γραφείων του τους πρυτάνεις».
Τον Χάρυ Κλιν που απαντούσε στα δύσκολα τον θυμάστε; "Ουγκαγκα μπου μπου μπι ...".
Δυο μέρες πριν γράφαμε με αφορμή την σχετική παρατήρηση της Αλίκης Καγιαλόγλου για την πειρατεία στο διαδίκτυο και σήμερα είδαμε σχετικό άρθρο για την κλοπή σε βιβλία. Το Βήμα (31-10-09) δημοσιεύει το "Οι πειρατές του e-book". Το άρθρο υπογράφει η Ειρήνη Μητροπούλου.
"Η ιδεολογία των χάκερ του βιβλίου είναι ίδια με αυτήν των άλλων πειρατών του Διαδικτύου. Πιστεύουν ότι είναι ήρωες της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και προϊόντων του πολιτισμού, η πρωτοπορία μιας νέας παγκόσμιας δημοκρατίας της γνώσης, η οποία θα διατίθεται δωρεάν, και χωρίς σύνορα, σε όλους. Προς το παρόν το διεθνές δίκαιο τους διώκει σαν κλέφτες δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας" σημειώνεται στο άρθρο.
Για την Ελλάδα γράφει: "Στην Ελλάδα υπάρχει ζήτημα αναθεώρησης της νομοθεσίας στην ψηφιακή εποχή. Ο Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας του υπουργείου Πολιτισμού είχε επεξεργαστεί σχέδιο νόμου, αλλά δεν προχώρησε".
Οι περισσότερες παραβάσεις γίνονται εν αγνοία του νόμου από πανεπιστήμια, από διδακτικό προσωπικό και φοιτητές, για φωτοτυπίες σημειώσεων.
Τελευταία σε κάποια sites (...) έχουν ανέβει σκαναρισμένα σε ελεύθερη πρόσβαση και λογοτεχνικά έργα στα ελληνικά. Φαίνεται ότι ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο συγγραφέας τον οποίο προτιμούν οι περισσότεροι πειρατές του ηλεκτρονικού βιβλίου στην Ελλάδα.
Αξιολόγηση εκπαιδευτικών δια της πιστοποιήσεως προσόντων υποσχέθηκε η υπουργός Παιδείας στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ.
Η συνεχής εκπαίδευση, η επιμόρφωση, τα επαγγελματικά δικαιώματα, η περιγραφή των θέσεων εργασίας, η συνεχής αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού, είπε, είναι σημεία ορόσημα για την εποχή μας.
Και βέβαια ο χρόνος θα δείξει το πως διερμηνεύονται από την υπουργό οι παραπάνω έννοιες και πόση συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων θα υπάρξει.
Μακάρι οι παρατηρήσεις της υπουργού να μην μείνουν έπεα πτερόεντα.
Σε μια περίοδο έξαρσης της τρομοκρατίας στη χώρα μας εύλογο είναι το ερώτημα: τι είναι αυτό που τη δημιουργεί; Πολλές φορές έχει διατυπωθεί ότι τα κοινωνικά προβλήματα δημιουργούν κινήματα και αγωνιστικές διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις, όμως η τρομοκρατία είναι άλλο πράγμα.
Ποια είναι η γενεσιουργόςαιτία της; Είναι η διαφθορά στις δημόσιες υπηρεσίες; Είναι το αίσθημα της αδικίας για τη μεταχείριση που έχουν κάποιοι πολίτες από το κράτος; Είναι η αγανάκτηση από την αδυναμία-πραγματική ή σκόπιμη- των αρμοδίων οργάνων να πατάξουν το εμπόριο ναρκωτικών, τις διάφορες σπείρες, τους νταβατζήδες, τους νονούς, τους μαφιόζους; Είναι η αίσθηση που δημιουργείται από τις μίζες και τα λαδώματα, τους παράνομους διορισμούς των ημετέρων, οι οποίες έχουν βυθίσει τον προϋπολογισμό και οδηγούν τη χώρα σε χρεοκοπία; Είναι οι συνεχείς επιβαρύνσεις στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις; Είναι η συνεχής υποβάθμιση του περιβάλλοντος, της παιδείας, του κοινωνικού κράτους, της απόδοσης δικαιοσύνης;
Είναι το πολεοδομικό αλαλούμ, η διαρκής ανομία και ατιμωρησία; Η μη εφαρμογή των νόμων;
Σίγουρα όλα τα παραπάνω κάνουν την κοινωνία των αγανακτισμένων πολιτών στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορη για τα όσα κάνουν μερικοί ηλίθιοι με τα όπλα και τα χτυπήματα σε αθώους και ανύποπτους.
Σίγουρα οι τρομοκρατικές ενέργειες εκτός από εκφράσεις οργής δεν εκφράζουν τίποτα άλλο και δεν μπορεί να έχουν κοινωνική αποδοχή από υγιείς ανθρώπους.
Τι ήταν αυτό πάλι με την λαμπαδηδρόμο της Ολυμπιακής φλόγας; Εκτίει ποινή για χρήση απαγορευμένων ουσιών, δηλαδή για υπονόμευση του πνεύματος των Ολυμπιακών Αγώνων και παρόλα αυτά η φλόγα φλόγα... Και το πνεύμα της. Και οι συμβολισμοί. Και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Και σιγά που δεν φταίει κανένας... Όλα από μόνα τους γίνονται σ' αυτόν τον τόπο. Το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας.
Τι ήταν αυτό πάλι αγνέ πατέρα του ωραίου του μεγάλου και τ' αληθινού;
Ποιος θα φανερωθεί να αστράψει τη σφαλιάρα εδώ πέρα;
Σαν δεν ντρεπόμαστε λίγο. Και για το περιστατικό αλλά και τις δικαιολογίες που τις έχουμε πάνω πάνω.
Τι μικρομεγαλισμοί είναι αυτοί ρε παιδιά; Γιατί ο κάθε προεδρίσκος αισθάνεται την ανάγκη να διερμηνεύσει το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου, της 25ης Μαρτίου, της Ημέρας των Ηνωμένων Εθνών κλπ κλπ.
Τι είναι αυτό που καταλαβαίνει αυτός και δεν το καταλαβαίνουμε εμείς οι υπόλοιποι; Γιατί θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο να εκδίδει δελτία τύπου διερμηνεύοντας το νόημα των εθνικών επετείων; Που τα απευθύνει; Θεωρεί ότι έχει αρμοδιότητες Προέδρου Δημοκρατίας ή πρωθυπουργού; Ήμαρτον Κύριε...
Σε ανύποπτο χρόνο είχα ακούσει τον νυν αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να λέει ότι ο νεοέλληνας δεν καταλαβαίνει από ποινές τις οποίες εύκολα αντιπαρέρχεται με διάφορους τρόπους. Για θέματα που στήνονται για να κονομήσουν διάφορα λαμόγια οι ποινές δεν θα πρέπει να είναι τέτοιες που να αφήνουν υπόλοιπο στους απατεώνες, θα πρέπει να είναι εξοντωτικές.
Ο Πανσεραϊκός δεν έπαιζε πρώτη φορά ποδόσφαιρο στο ματς με τον Ολυμπιακό. Τους κανόνες τους ήξεραν καλά. Αν κάνανε λαμογιά για να τινάξουνε τα στοιχήματα στον αέρα και ταυτόχρονα να περάσει ο Ολυμπιακός στα χαρτιά στην επόμενη φάση του κυπέλλου τους αξίζει υποβιβασμός στην Γ' Ερασιτεχνική.
Στο «Τριήμερο Λόγου και Τέχνης» που διοργάνωσε φέτος ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Αγίου Νικολάου και το οποίο ήταν αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο η αισθαντική Αλίκη Καγιαλόγλου έκανε μια επιλογή από τραγούδια και κείμενα του ποιητή τα οποία παρουσίασε στο κοινό του REX το Σάββατο 24 Οκτωβρίου.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής της στην πόλη μας βρεθήκαμε δυο φορές στην παρέα της. Ήταν το ίδιο σεμνή, όπως και στη σκηνή. Χωρίς να κομπάζει για τον εαυτό της μιλούσε με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη για τις συνεργασίες της με τον Ρίτσο, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου και τους άλλους αναγνωρίσιμους του καλλιτεχνικού χώρου που κατά καιρούς έχει συνεργαστεί.
Εκτός από την «ιστορία του Κεμάλ» μας μίλησε και για την καινούργια της δουλειά, η οποία πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, και την προσωπική της ερμηνευτική πρόταση πάνω σε γνωστά τραγούδια μεγάλων ελλήνων συνθετών.
Μας μίλησε για τη συμπεριφορά των σημερινών εταιρειών δίσκων, οι οποίες υπέρτατη αξία έχουν το γρήγορο κέρδος, στόχος που αποκλείει την ποιότητα μιας και αυτή δεν έχει χαρακτηριστικά εύπεπτα για τις μάζες και τους «καταναλωτές» και ως εκ τούτου δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους.
Μας μίλησε για την εταιρεία που η ίδια ίδρυσε προκειμένου να δημοσιοποιήσει τις δικές της ερμηνευτικές προτάσεις. Και εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε τη μεγάλη συμβολή της ψηφιακής τεχνολογίας που επιτρέπει κάτι τέτοιο με όχι απαγορευτικό κόστος.
Μας μίλησε για το θέατρο του δρόμου στο οποίο η ίδια πάρα πολλές φορές έχει συμμετάσχει και τη συμπεριφορά αρκετών «δημοσιογράφων» οι οποίοι γράφουν για τις δραστηριότητες της χωρίς όμως να αναφέρουν το όνομά της και άλλα τερπνά και λιγότερο ωφέλιμα.
Η Καγιαλόγλου είχε μαζί της μερικά CDαπό τις παλαιότερες εργασίες της. Μερικοί από μας σταθήκαμε τυχεροί. Μας τα προσέφερε κάνοντάς μας και μια αφιέρωση. Δεν γνώριζα, ομολογώ, ότι είχε ερμηνεύσει Παπαδιαμάντη που μου αφιέρωσε. Της είπα ότι μου άρεσε η ερμηνεία της στις επιλογές από τη Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη που μας παρουσίασε. Εξεπλάγη. Σεμνά σχολίασε: μα, ο Μπιθικώτσης τα είπε καταπληκτικά.
Δεν θυμάμαι πως ήρθε η κουβέντα όταν κάποιος είπε για το για το CDμου: «θα το αντιγράψω γιατί το θέλω κι εγώ».
«Σας παρακαλώ παιδιά, μην το κάνετε αυτό, είναι ο θάνατος των δημιουργών. Σας ικετεύω», είπε σχεδόν ικετευτικά η ήρεμη Αλίκη και η εκφραστική φωνή της ακούστηκε σχεδόν σπαρακτικά.
Φανήκαμε άκομψοι. Δυστυχώς η τεχνολογία που της επιτρέπει να στήσει μια δισκογραφική εταιρεία εύκολα δίνει τη δυνατότητα, ακόμα και στον κάθε πιτσιρικά, να κάνει πειρατεία με το έργο της. Δεν είναι μόνο οι συμπαθείς έγχρωμοι (θα διαβάσατε ενδεχομένως το περιστατικό με τον έγχρωμο που πούλησε στον Πασχάλη Τερζή ένα CDτου). Σχεδόν όλοι μας και με ελαφριά καρδιά έχουμε εξασκηθεί στο σχετικό σπορ: Τραγούδια, ταινίες, φωτογραφίες, κλιπάκια, προγράμματα, δουλειές άλλων.
Την Κυριακή η Καγιαλόγλου ταξίδεψε επιστρέφοντας στην Αθήνα. Το ίδιο βράδυ ξεφυλλίζοντας την Καθημερινή έπεσα σε ένα άρθρο του Άντριους Μάρτιν, μεταφρασμένο, από την Γκάρντιαν.
Όταν πήγαινα σχολείο, τη δεκαετία του ’70, υπήρχαν τρεις τύποι μαθητών έγραφε: οι καλλιτέχνες, οι ποδοσφαιριστές και οι σπασίκλες. Οι τελευταίοι διέπρεπαν στη φυσική, στη χημεία και, κυρίως, στα μαθηματικά. «Όντας λιγομίλητοι (…) καταλάβαιναν πολύ καλά τον λιγομίλητο και ακατανόητο καθηγητή των μαθηματικών». Οι ποδοσφαιριστές, συνεχίζει ο Μάρτιν, καθώς το γυμνάσιο τελείωνε, είχαν ήδη βγει εκτός κούρσας. «Με αξιοθαύμαστη μεγαλοψυχία, είχαν αποδεχθεί αυτό που μας έλεγε ακόμα και ο ίδιος ο γυμναστής μας: ότι το ποδόσφαιρο είναι απλώς μια περίσπαση από τις σοβαρές απαιτήσεις της ζωής».
Η εποχή μας, ισχυρίζεται ο Μάρτιν, κυριαρχείται από την άνοδο του σπασίκλα. Και είναι πιο δυσοίωνη, γιατί συνέβη εις βάρος του καλλιτέχνη, γράφει.Το πρωτοδιαπίστωσα όταν μου χάλαγε το κομπιούτερ. Ο κομπιουτεράς ερχόταν και διόρθωνε τη μηχανή με περιφρονητική άνεση. «Καθώς έφευγε μπορεί να καταδεχόταν να μουρμουρίσει «Αν ξανασυμβεί, πάτα Ctrl+X. Εντάξει; Έχω πολλή δουλειά και δεν μπορώ να ανεβαίνω όλη την ώρα».
«Μα τι κάνει και έχει τόσο πολλή δουλειά, αναρωτιόμουν. Η απάντηση είναι ότι αυτός και τα αδέλφια του συνωμοτούσαν προετοιμάζοντας ένα μέλλον όπου όλοι οι συγγραφείς και οι μουσικοί θα ήταν στο έλεος των τύπων που ήταν καλοί στα μαθηματικά και του ηλεκτρονικού ψηφιακού κόσμου που δημιούργησαν. Η τέχνη είναι τώρα «περιεχόμενο». Απλώς διακοσμεί μια «πλατφόρμα» του είδους που πασχίζω να διαβάσω στις σελίδες των εφημερίδων που ασχολούνται με τα μέσα επικοινωνίας, οι οποίες δεν διαφέρουν πλέον από τις σελίδες της τεχνολογίας.
Ο γιος μου καυχιέται ότι έχει 2.000 τραγούδια στο ipod του. Το ερώτημα τι τραγούδια είναι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα, κυρίως επειδή δεν ξέρει ούτε ο ίδιος. Το περιεχόμενο το «κατεβάζεις» –που σημαίνει το κλέβεις– κατά βούληση, και οι μαθηματικοί έχουν υιοθετήσει μια θολή αντιεξουσιαστική ρητορεία για να δικαιολογήσουν αυτή την κλοπή σαν άσκηση ατομικής ελευθερίας. Θα χρειαστεί μεγάλο θάρρος στον πολιτικό που θα τολμήσει να τα βάλει με αυτούς που «μοιράζονται αρχεία». Με συγχωρείτε που είμαι τόσο μεροληπτικός, αλλά εδώ γίνεται πόλεμος. Εσείς με ποιανού το μέρος είστε;» κλείνει το άρθρο του ο Μάρτιν.
Φυσικά και είναι πολύ απλουστευτικά αυτά που γράφει ο Μάρτιν, προφανώς για τις ανάγκες του άρθρου. Όμως η ουσία είναι μια: Η αξία του ψηφιακού προϊόντος είτε αυτό είναι πολιτιστικό είτε είναι οτιδήποτε άλλο δεν πάει με το copy-pasteστον δημιουργό. Σ’ αυτόν που έστυψε το μυαλό του. Σ’ αυτόν που έβαλε το ταλέντο και τη γνώση.
Ρώτησα την Καγιαλόγλου για τον Κεμάλ: Πώς έγινε μ’ αυτό το καταπληκτικό τραγούδι των Γκάτσου-Χατζιδάκι; «Ααα, τυχαία έγινε γνωστό. Σε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας με έντονο πολιτικό χρώμα πολλοί ήταν αυτοί που αντέδρασαν έντονα στο άκουσμα των στίχων «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα». Και έτσι το πρόσεξαν».
Αν πιστεύετε, λοιπόν, στην καλή ελληνική μουσική και στους δημιουργούς της πρέπει να βάζετε και το χέρι στην τσέπη. Αγοράστε γνήσια CD, αν πιστεύεται ότι ο σημερινός κόσμος στο ελληνικό τραγούδι πρέπει ν’ αλλάξει. Αλλιώς θα ακούτε μόνο φτήνια. Και να θυμάστε ότι: «το τσάμπα τα ’χει τα λεφτά του».
Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, που διοργάνωσε στον Άγιο Νικόλαο ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου.
Την Πέμπτη προβλήθηκαν οι ταινίες "Ο θεατρικός Γιάννης Ρίτσος" του Λευτέρη Χαρωνίτη και η "Εποχές και συγγραφείς" του Τάσου Ψαρά, στο REX. Μετά την προβολή τους ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση των δυο δημιουργών με το κοινό. Την Παρασκευή εγκαινιάστηκε έκθεση με θέμα "ο εικαστικός Ρίτσος" στην Δημοτική Πινακοθήκη με την παρουσία της κόρης του Έρης. Ποιήματα απήγγειλαν μαθητές του Λυκείου. Στη συνέχεια μίλησαν στο REX η Α. Καστρινάκη για το "Η Ελένη", η Α. Κώττη "Να λες ουρανός κι ας μην είναι" και ο Γιάννης Χρονάκης για το "τερατώδες αριστούργημα του Γιάννη Ρίτσου". Η βραδιά έκλεισε με την μουσική παράσταση του 2ου Γυμνασίου "Σπουδή στον μελοποιημένο Γιάννη Ρίτσο". Το Σάββατο το βράδυ η Αλίκη Καγιαλόγλου μάγεψε το γεμάτο REX με την μουσικοποιητική παράστασή της που ήταν αφιερωμένη στον ποιητή. Το τριήμερο αφιέρωμα ήταν από τα ωραιότερα που έχουμε δει και αξίζουν συγχαρητήρια στον Μανώλη το Θραψανιώτη και τον Γιώργο τον Ταβλά για τις επιλογές και τη διοργάνωση. Τα καλά πρέπει να λέγονται.
Μεγάλη επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση του 2ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου, που έγινε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Τριημέρου Λόγου και Τέχνης 2009 του Δήμου Αγίου Νικολάου. Η συμμετοχή του κόσμου υπήρξε πολύ μεγάλη. Παρουσία της κόρης του Ρίτσου Έρης η χορωδία απέδωσε τα τραγούδια: "Που πέταξε τ' αγόρι μου",ύμνος στους νέους της Γης", "Σονάτα στο σεληνόφωτο", "με τόσα φύλλα", "Το κυκλάμινο" και "και να αδερφέ μου".
Τρεις είναι οι μέθοδοι επιλογής στελεχών. Στην πρώτη η ελέω Θεού εξουσία διορίζει «ακόμα και τον κηπουρό της για πρωθυπουργό». Μέγα πλεονέκτημα η ταχύτητα διορισμού. Ο εκλεκτός στην περίπτωση αυτή αποτελεί «τη φωνή του κυρίου του».
Στη δεύτερη η επιλογή γίνεται με βάση το βιογραφικό αλλά από περιορισμένο κύκλο προσώπων. Αυτός που είναι επιφορτισμένος με την επιλογή χρειάζεται να διαβάσει τα βιογραφικά (παλαιότερα χρησιμοποιούσαμε την, πλέον, αδόκιμη έκφραση: να δει τους φακέλους των υποψηφίων). Η διαδικασία είναι πιο χρονοβόρα από την πρώτη. Εκείνος που επιλέγεται για τη θέση έχει την αυτονομία που του προσφέρει ο τρόπος της επιλογής του. Η επιλογή είναι πιο αξιοκρατική, πιο δημοκρατική, αφού γίνεται με βάση κάποια κριτήρια και αφήνει περιθώρια για μεγαλύτερη συμμετοχή, ωστόσο έχει το κόστος της και η διεκπεραίωση θέλει το χρόνο της.
Στην τρίτη μέθοδο που φαίνεται ότι αρχίζει δειλά δειλά στις μέρες μας να παίρνει σάρκα και οστά για την στελέχωση του κρατικού μηχανισμού προφητικός υπήρξε ο Μιχάλης Δερτούζος. Πρώτος αυτός, στο βιβλίο του «Τι μέλει γενέσθαι», οραματίστηκε μια καθολική δημοκρατία κατά το πρότυπο της αρχαίας αθηναϊκής με βάση την τεχνολογία του διαδικτύου. Προγονοπληξία και υπερβολή; Καθόλου. Η αρχαία Αγορά υλοποιείται στο χώρο του διαδικτύου, όπου ο κάθε πολίτης με λόγο μπορεί να τον καταθέτει εκεί. Για κάθε σοβαρό θέμα προκρίνεται δημοψήφισμα, μέσω της ίδιας τεχνολογίας. Η υλοποίηση σχετικά εύκολη, γρήγορη και με μικρό κόστος. Η τεράστια εξάπλωση του διαδικτύου αναδεικνύει και τις αντίστοιχες ευκαιρίες. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, όπως εκ πρώτης όψεως δείχνουν, αν κάποιος τα δει μόνο επιφανειακά. Πολλά είναι τα ερωτήματα που εγείρονται. Πολλά και τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν για να είναι πραγματικά δημοκρατική η διαδικασία. Σημαντικές, ακόμα, και οι τεχνικές δυσχέρειες για την καθολική συμμετοχή των πολιτών. Όμως πίσω από όλα αυτά ανοίγεται ένας καινούργιος δρόμος προς το μέλλον της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Η τεχνολογία δεν υπονομεύει μόνο, όπως συχνά στεκόμαστε στα αρνητικά της, αλλά μπορεί και να υπηρετήσει τη δημοκρατία και τους θεσμούς με τη διεύρυνση της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων.
Η «ανοιχτή διακυβέρνηση» είναι μέρος του κατά Άλβιν Τόφλερ «τρίτου κύματος». Σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνονται η ηλεκτρονική διαβούλευση των νομοσχεδίων, η ηλεκτρονική δημοσιοποίηση όλων των πεπραγμένων της πολιτικής εξουσίας, η ανοιχτή πρόσκληση για στελέχωση των θέσεων του Δημοσίου, όπως έγραψε και ο Μανδαβέλης στην Καθημερινή (23-10-09) και που, εν μέρει, βλέπουμε να επιχειρείται από τη νέα κυβέρνηση. Η μέθοδος απαιτεί χρόνο και έχει μεγαλύτερο κόστος από τις προηγούμενες. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι αυτός που επιλέγεται με αυτές τις διαδικασίες για να λειτουργήσει ως μέρος ενός συστήματος θα πρέπεινα έχει πλήρη πολιτική αυτονομία, ούτε και είναι σκόπιμο κάτι τέτοιο. Στο άρθρο του Μανδραβέλη αναφέρεται ότι το εγχείρημα δεν αποτελεί ελληνική πατέντα.
Όμως, η διαδικασία μπορεί σχετικά εύκολα να ξεφύγει από τις αρχικές προθέσεις των σχεδιαστών της. Η πληροφορία σε τεράστιες ποσότητες μπορεί να καταντήσει «σωρός δεδομένων» από τον οποίο δεν μπορεί να προκύψει καμία πληροφόρηση. Δηλαδή πληροφορία χρήσιμη στη λήψη αποφάσεων. Μπορεί εύκολα το όλο εγχείρημα να εξελιχθεί σε κάποιας μορφής μπλογκ ψυχαγωγικού τύπου επειδή, ενδεχομένως, η συμμετοχής να εξαντληθεί σε μια κουβέντα για την κουβέντα. Η συμμετοχή δηλαδή να γίνει αυτοσκοπός. Κάτι τέτοιο σίγουρα έγινε σε κάποιο βαθμό με τον μεγάλο αριθμό αιτήσεων για τις θέσεις των γενικών γραμματέων πρόσφατα.
Οι όποιες δυσχέρειες, όμως, δεν θα πρέπει να αποτελέσουν λόγο για να σταματήσει η διαδικασία που άρχισε. Οι μεταβάσεις πάντα ήταν επώδυνες και προχωρούν με αργά βήματα. Και με πισωγυρίσματα. Και με λάθη. Λάθη, βέβαια, δεν κάνει όποιος δεν τολμά. Αλλά και ο κόσμος δεν βελτιώνεται όταν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις δεν τολμούν.
Ο Ντίτερ Λέμκουλ είναι 66 ετών συνταξιούχος γιατρός. Είχε την εξής έμπνευση: Να αναρτήσει στο διαδίκτυο αίτηση με την οποία ζητούνταν να επιβληθεί φόρος στην κληρονομιά, προκειμένου να βοηθήσουν την χώρα τους να γεμίσει τα ταμεία της.
Την αίτηση έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα 44 άνθρωποι με μεγάλη περιουσία, που ελπίζουν με αυτό τον τρόπο να πιέσουν τη νέα κυβέρνηση της Αγκελα Μέρκελ να επιβάλλει περισσότερους φόρους σε όσους έχουν μεγάλη περιουσία.
Ο Λέμκουλ δήλωσε: "Θυμώνω όταν σκέφτομαι ότι ξαφνικά βρήκαμε τόσα χρήματα για τις τράπεζες, χρήματα που πριν δεν είχαμε για να χρηματοδοτήσουμε κοινωνικά, εκπαιδευτικά ή περιβαλλοντικά προγράμματα (...) την στιγμή που το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών τα τελευταία δέκα χρόνια όλο και μεγαλώνει".
«Θέλουμε το 5% από το 2009 και το 2010 να χρηματοδοτήσει συγκεκριμένα προγράμματα για την εκπαίδευση, την υγεία και το περιβάλλον» υπογραμμίζει σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) ο Πέτερ Φόλμερ, ένας από αυτούς που έχουν υπογράψει την αίτηση, 69 ετών, ο οποίος δηλώνει ότι «κληρονόμησε πολλά χρήματα που δεν χρειάζεται».
Για να μπορέσει κάποιος να υπογράψει την διαδικτυακή αίτηση πρέπει να βεβαιώσει ότι έχει το λιγότερο 500.000 ευρώ από κληρονομιά και να πληρώσει μια συνδρομή 200 ευρώ.
Εκτός από την αίτηση στο διαδίκτυο υπάρχει και «λίστα υποστήριξης», που απευθύνεται στους πολίτες που υποστηρίζουν αυτή την κίνηση.
Τι να σχολιάσει κανείς στην είδηση αυτή; Τα λέει όλα.
Πώς πήγε η διάλεξη χθες; Γι αυτούς που ήρθαν πολύ καλά. Για τους άλλους... πάντα υπάρχει μια "σοβαρή" δικαιολογία. Είναι η μοίρα των μικρών τόπων; Είναι η μοίρα των μερών του απότομου πλουτισμού; Είναι και η ποιότητα της παιδείας που παρέχεται στα σχολεία; Είναι η τηλεόραση; Είναι αυτά και άλλα μαζί. Αν νιώθεις ενοχές πρόβλημά σου. Αν όμως επιδιώκεις να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα είναι και πρόβλημα των άλλων που σε (αν σε) ανέχονται. Εδώ σ' αυτόν τον τόπο υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα κακομοιριάς σ' αυτούς που θέλουν να λένε τη γνώμη τους. Φταίνε τα πάντα. Ο δήμαρχος, ο νομάρχης, ο βουλευτής, ο διευθυντής του σχολείου, ο διπλανός τους, η μέρα, η ώρα, ο μήνας, ο Χατζηπετρής και πάει λέγοντας. Μόνο αυτοί δεν φταίνε. Αυτοί είχαν την πρόθεση, αλλά ... Η γνώμη για να αποκτήσει εγκυρότητα, όμως, θέλει προσωπική στάση και συνέπεια, αλλιώς γίνεται φούμαρο και αμπελοφιλοσοφία. Τι θα πει το ένα και το άλλο; Που θα την βρεις την ποιότητα όταν δεν στηρίζεις ανάλογες εκδηλώσεις; Όταν γίνονται σημαντικές εκδηλώσεις για να έχουν συνέχεια θέλουν στήριξη. Ποιος μπορεί όμως να τις στηρίξει; Ο απαίδευτος; Ο ζηλόφθονας που εύχεται να αποτύχουν για να κάνει φτηνό πνεύμα με τους "αφελείς" και τα "ψώνια" που τολμούν; Αυτός που διαβάζει στην εφημερίδα τα κους-κους και τα μνημόσυνα; Ο εξπέρ των μεσημεριανάδικων; Που έχει εθιστεί στην αποβλάκωση της τηλεόρασης και δεν μπορεί να απεξαρτηθεί; Μετά θα πουλάς ανέξοδα εξυπνάδες σε μογγόλους στα καφενεία και θα διαμαρτύρεσαι ότι στον τόπο που ζεις δεν έχει ζωή και αυθεντικότητα αλλά υποκουλτούρα και ρακάδικα. Αλλού αυτά. Η ποιότητα ζωής έχει και προσωπικό "κόστος". Το "κόστος" συμμετοχής είναι ψήφος εμπιστοσύνης γι' αυτούς που προσπαθούν να κάνουν τις άλλες προτάσεις. Και με τσιγκουνιές και μικροψυχίες ποιότητα δεν γίνεται.
Η Βιομηχανική επανάσταση έφερε, όπως όλοι γνωρίζουμε, τον κατακερματισμό της γνώσης και την εξειδίκευση και ανέδειξε τη μορφή του τεχνοκράτη που «ξέρει τα πάντα για το τίποτα», όπως με χιούμορ λέμε για να τονίσουμε το μεγάλο βάθος των γνώσεων που έχει για πολύ μικρές περιοχές γνώσης.
Η Πληροφορική και η επανάσταση στις επικοινωνίες που ζούμε στις μέρες μας με κύριο μέσο τον υπολογιστή και το διαδίκτυο επανέφεραν στο προσκήνιο την ολιστική προσέγγιση της γνώσης. Τα διαθεματικά πεδία και πλαίσια είναι και με το νόμο από το 2007 μέθοδοι που προτείνονται στους καθηγητές και τους δασκάλους της υποχρεωτικής εκπαίδευσης ως μια από τις σύγχρονες εκπαιδευτικές μεθόδους.
Πώς μπορούν να αξιοποιηθούν τα πολυμέσα για να παρουσιαστούν πολιτιστικές πληροφορίες; Που μπορεί να σταθεί κανείς για να συνθέσει το πολιτιστικό παζλ της Κρήτης; Πώς μπορεί να γίνει αποτελεσματικό αυτό το πάντρεμα της ψηφιακής τεχνολογίας και της ιδιαίτερης πολιτιστικής ταυτότητας μιας μεγάλης και πλούσιας σε πολιτισμό περιοχής;
Στη διάλεξη με θέμα «Ψηφιακές πολιτιστικές διαδρομές στην Κρήτη», που διοργανώνει η Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου, τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου και ώρα 19.00 στην αίθουσα διαλέξεων του Επιμελητηρίου Λασιθίου, επιχειρείται να γίνει μια αξιόπιστη παρουσίαση βασικών σημείων από την φυσική γεωγραφία, την ιστορία, την ντοπιολαλιά, τη μουσική, τους χορούς, την Κρητική κουζίνα, τις μεγάλες προσωπικότητες που σφράγισαν την ιστορία αυτού του τόπου με χρήση πολυμέσων.
Τα πολυμέσα προσφέρουν διάδραση, γρήγορη πρόσβαση στην πληροφορία, μη γραμμική προσέγγιση των εννοιών. Προσφέρουν ακόμα την πληροφορία σε περισσότερους από έναν κώδικες επικοινωνίας: Κείμενο, υπερκείμενο με συνδέσμους, εικόνα, ήχο και βίντεο. Δηλαδή με λίγες λέξεις: περιβάλλον ευχάριστης διαχείρισης των πληροφοριών.
Η πληροφορία μπορεί να προσπελαστεί από πολλές κατευθύνσεις. Ο χρήστης του περιβάλλοντος πολυμέσων μπορεί να εμβαθύνει σε κάποια σημεία περισσότερο ή να προσπεράσει άλλα. Τελικά μπορεί γρήγορα, εν προκειμένω, να σχηματίσει μια σχετικά ολοκληρωμένη εικόνα για τον πολιτισμό της Κρήτης.
Η διάλεξη της Δευτέρας είναι η πρώτη ενός κύκλου με τίτλο «Πατριδογνωσία», οι οποίες διοργανώνονται από την Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου. Για την παρακολούθηση δεν απαιτούνται ιδιαίτερες γνώσεις και μπορούν να την παρακολουθήσουν και μαθητές κάθε ηλικίας. Χορηγοί είναι η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Νομού Λασιθίου και το Επιμελητήριο Λασιθίου. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Έβλεπα στην τηλεόραση τέως υπουργό και έτριβα τα μάτια μου. Είχε την άποψή του ο εν λόγω και τη διατύπωσε. Ένας λοιπόν από τους δημοσιογράφους του είπε ότι αυτό που πρότεινε δεν προβλεπόταν από το καταστατικό. Και ο τρισμέγιστος ακάθεκτος, χωρίς περίσκεψη και αιδώ απάντησε: Το καταστατικό θα κοιτάξουμε;
Γιατί, όμως, ρε μάγκα το έχουμε τότε;
Σε μια πόλη ο δήμος προκειμένου να αποτρέψει το παρκάρισμα στένεψε τους δρόμους και φάρδυνε τα πεζοδρόμια. Και μετά, σωστά μαντέψατε, τα πεζοδρόμια γέμισαν τραπεζοκαθίσματα και οι πεζοί κατέβηκαν στο δρόμο ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Πολλά τα μηχανάκια και τα παράνομα σταθμευμένα στον στενό δρόμο γιατί ο βλάχος πίνει τον φραπέ και θέλει να καμαρώνει δίπλα του το τζιπ.
Αλλά το παράνομο παρκάρισμα στον στενό πλέον δρόμο έκανε τα μικρά αυτοκίνητα να περνούν με δυσκολία ενώ τα λίγο μεγαλύτερα δημιουργούσαν κάθε λίγο και λιγάκι έμφραγμα σε όλη την πόλη. Ο αρμόδιος αντιδημαρχάρας; Τους επέτρεπα, είπε, μόνο για δέκα λεπτά...
Να και ο Σωμερίτης σήμερα στο ΒΗΜΑ (15-10-09): "Οι έλληνες συντηρητικοί" γράφει "δεν σέβονται νόμους και κανόνες για το κόμμα τους και να γιατί τόσο λίγο τους σεβάστηκαν, ασκώντας εξουσία. Αναζητούν «παραθυράκια» για να εξυπηρετήσουν ατομικά συμφέροντα. ΄Η, απλώς, αποφασίζουν ότι οι νόμοι υπάρχουν για να καταστρατηγούνται". Και οι άλλοι κύριε Ριχάρδε, και οι άλλοι, όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Και οι άλλοι, γιατί εξουσία δεν είναι μόνο η κεντρική... Και μετά τους φταίει ο Λαζόπουλος.
«Η σάτιρα είναι καλή και στην πολιτική. Αλλά η σάτιρα και όχι η καρικατούρα της από έναν στημένο τιμητή των πάντων, που πουλά ακριβά τη σαβούρα της κατευθυνόμενης φαντασίας του».
Βεβαίως η σάτιρα είναι καλή! Αρκεί όμως να μην αναφέρετε σε μας!
Είναι σαν την οικολογική συμπεριφορά. Είναι καλή όταν ... αφορά τους άλλους.
Και η έκφραση αντίθετης γνώμης. Όχι μόνο είναι καλή, αλλά είναι και επιβεβλημένη στη δημοκρατία. Αρκεί να πιστεύουμε στη δημοκρατία και να μην αφορά τη δική μας γνώμη.
Και ο τύπος είναι ελεύθερος. Αρκεί να μην γράφει εναντίον μας.
«Στημένος τιμητής των πάντων…». Τι λέτε ορέ! Αν έγραφε υπέρ μας θα ήταν αντικειμενικός και ακριβοδίκαιος, ενώ τώρα «στημένος τιμητής» που «πουλά σαβούρα»;
Ο Λαζόπουλος «σώζει τα φαινόμενα» θα έλεγε και κάποιος αρχαίος. Είναι η μόνη φωνή σήμερα στην Ελλάδα που έρχεται απευθείας από την Αττική Κωμωδία, τον Αριστοφάνη και την παλιά Αθηναϊκή Επιθεώρηση. Οι οποίες βέβαια δεν άλλαξαν άμεσα τίποτα, εκτός από τη στάση των πολιτών μακροχρόνια στα κοινά.
Ο Λαζόπουλος δεν μασάει και δεν ξέρω άλλον στην τηλεόραση που να κάνει τόσο καλή σάτιρα. Ούτε και στο θέατρο, παρά το ότι έχω μια επιφύλαξη για περιθωριακούς θιάσους, οι οποίοι όμως δεν έχουν τόσο μεγάλη απήχηση στις μάζες. Η σάτιρά του σπάει κόκαλα γι’ αυτό ενοχλεί. Αλλά ποιους ενοχλεί; Αυτούς που δεν αμφισβητούν. Αυτούς που νομίζουν ότι κατέχουν απόλυτες αλήθειες. Που είναι κάτοχοι θεσφάτων. Όμως ο κόσμος καταλαβαίνει ότι η σάτιρα παίζει το ρόλο της, δίνει μια προοπτική στον αδύναμο, τον καταπιεσμένο, έστω και στο επίπεδο της ψυχολογίας. Του δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να βρει λίγο δίκαιο γι’ αυτά που υπομένει από τον ξεφτίλα που κρατάει τη σφραγίδα της εξουσίας. Γι’ αυτό παρακολουθεί μετά μανίας τον Λαζόπουλο, που είναι φυσικό να υπερβάλει, να χαρίζεται ή να είναι λιγότερο εύστοχος κάποιες φορές.
Δεν μπορεί να είναι κανείς όμως άψογος όταν κάνει σάτιρα. Είναι κι αυτή ένα εξουσιαστικό εργαλείο. Μπορεί όμως να το κάνει με εντιμότητα ή όχι. Ο κόσμος το αναγνωρίζει στον Λαζόπουλο αλλιώς θα τον είχε ρίξει στο τάρταρο. Και θα τον ρίξει, να είστε σίγουροι, αν καταλάβει ότι παίζει παιχνίδι, κάνει λαμογιές.
Αν ψάξει κανείς εύκολα μπορεί να βρει ποιοι κατά καιρούς διαμαρτύρονται γι’ αυτά που σατιρίζει. Είναι όσοι υποστηρίζουν απόλυτες αλήθειες. Και αυτούς τους έχει πάρει χαμπάρι ο κόσμος και στα «ανα την επικράτεια καφενεία» αναφέρετε γι’ αυτούς πιο απαξιωτικά απ’ ότι ο Λαζόπουλος στην τηλεόραση. Γι΄ αυτό τους έχει στη γωνία.
Νομίζουμε τον Λαζόπουλο και το κάθε άλας το έχει ανάγκη η κοινωνία μας, διότι αν αυτό μωρανθή εν τίνι αλισθήσομεν;
Συχνά αναφερόμαστε στην απουσία εκδηλώσεων που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από το σπίτι. Να μας σηκώσουν από την τηλεόραση. Να μας προσφέρουν ευκαιρίες για συμμετοχή σε συλλογικές δραστηριότητες και τη δυνατότητα να αναπτύξουμε περισσότερο την κοινωνικότητά μας. Ιδιαίτερη η αναφορά στους χειμερινούς μήνες.
Η Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου, λειτουργώντας εντός του πλαισίου των σκοπών της, ανέλαβε την πρωτοβουλία και διοργανώνει ένα κύκλο διαλέξεων με τίτλο «Πατριδογνωσία», ελπίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να συμβάλλει θετικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η πρότασή περιλαμβάνει επτά διαλέξεις, οι οποίες δεν απευθύνονται σε ειδικό κοινό. Δεν απαιτούν ειδικές γνώσεις, αλλά μόνο τη διάθεση να γνωρίσει κανείς και να μάθει για τον τόπο μας, την ιστορία του, τα πρόσωπα, τον πολιτισμό και το μέλλον του.
Κάθε πρωτοβουλία τέτοιου τύπου εμπεριέχει μια πρόκληση και ένα ρίσκο. Η πρόκληση αφορά την ίδια την διοργάνωση. Εκτός από τη συνοχή των ομιλιών, υπό τον γενικό τίτλο, θα πρέπει να διασφαλιστεί και η εγκυρότητα των όσων θα κατατεθούν. Εγγύηση γι’ αυτό πιστεύουμε ότι μπορεί να αποτελέσει το κύρος των ομιλητών. Εκτός αυτών, όμως, θα έπρεπε να λάβουμε σοβαρά υπόψη το κόστος, τη διάρκεια, τις τεχνικές λεπτομέρειες, οι οποίες μπορεί να μη φαίνονται στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά σαν την πεταλούδα του Λόρεντζ θα μπορούσαν να δημιουργήσουν χαοτικά φαινόμενα στο σύστημα.
Η «Πατριδογνωσία» αποτελεί δήλωση προθέσεων. Δηλαδή είναι ένα πλαίσιο για να παρουσιάσουμε απόψεις, και ακόμα, να γίνουμε ο καταλύτης για τη δημιουργία νέας γνώσης σχετικά με τον τόπο μας και τον πολιτισμό του.
Απευθύναμε πρόσκληση σε διακεκριμένους επιστήμονες, ειδικούς στα θέματα που θα αναπτύξουν, αλλά και σε έγκυρους συμπολίτες μας. Στο σημείο αυτό ας μας επιτραπεί να θίξουμε ένα στοιχείο συνειδητής επιλογής: Επιδιώξαμε να συμβάλλουμε στην παρουσίαση και την επαγγελματική ανάπτυξη συμπολιτών μας, οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν και να καταθέσουν το λιθαράκι τους στην πνευματική ανάπτυξη του τόπου μας. Πιστεύουμε ότι αποτελεί χρέος της Εταιρείας μας.
Ο προϋπολογισμός της Εταιρείας μας δεν επιτρέπει μεγάλα ανοίγματα. Δεν θα μπορούσε, ως εκ τούτου, να υλοποιηθεί το εγχείρημά αν δεν είχαμε δυο σημαντικούς συμπαραστάτες: Τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λασιθίου και το Επιμελητήριο Λασιθίου. Τους ευχαριστούμε θερμά και από τη θέση αυτή για τη σημαντικότατη υποστήριξη.
Θερμά ευχαριστούμε, επίσης, τους ομιλητές των διαλέξεων οι οποίοι ανταποκρίθηκαν όλοι στην πρόσκλησή μας αφιλοκερδώς και με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
Όταν είσαι νέος μιλάς-και όχι μόνο- για τον έρωτα. Όταν γεράσεις ψάχνεις για τη δημοκρατία στον έρωτα. Πολύ ωραία το θέτει ο θυμόσοφος λαός μας: «η πουτάνα άμα γεράσει το ρίχνει στ’ άγια» και στα θεσμικά ζητήματα θα συμπληρώναμε εμείς.
Στα σημερινά ΝΕΑ (8-10-09) ο Μιχάλης Μητσός έχει ένα ωραίο αρθρίδιο με σχετικά αποσπάσματα συνεντεύξεων του 60-χρονου Μπρικνέρ. Πολύ ενδιαφέρον έχουν και τα σχόλια που έχουν αναρτηθεί στο blog του.
«Ο έρωτας δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία. Αν δεν έχουμε βρει ακόμη το φάρμακο για τις αρρώστιες που τον συνοδεύουν- ζήλεια, κτητικότητα, απιστία - είναι γιατί τέτοιο φάρμακο δεν υπάρχει! Ο έρωτας αντιστέκεται στις ουτοπίες της δικαιοσύνης και της ισότητας, αφού το να αγαπάς σημαίνει να προτιμάς. Ο έρωτας δεν επιδέχεται μεταρρύθμιση: όπως και η ευτυχία, είναι εκείνο το μέρος της ύπαρξης που δεν κατορθώνουμε να ελέγξουμε» καταλήγει το άρθρο.
Όποιος νομίζει ότι η εκπαίδευση και η αποτελεσματική διοίκηση των σχολικών μονάδων μπορούν να γίνονται με ερασιτεχνισμούς και κομπογιανιτισμό πλανάται. Ούτε οι καλές προθέσεις φτάνουν, για τις οποίες εφαρμόζεται και εδώ η περίφημηατάκα του Γκαίτε, πως οδηγούν στην κόλαση. Οι καιροί απαιτούν γνώσεις και διαρκή μελέτη. Η εκπαίδευση είναι πολύπλοκη και πολυδιάστατη διαδικασία και δεν είναι απλή διεκπεραίωση εγγράφων για τη σχολική μονάδα και παροχή υπηρεσιών "ξενοδοχειακού τύπου" για τους μαθητές.
Έχει και ψηλό κόστος για όλους, και όχι μόνο για το κράτος, αλλά και για τους γονείς που συχνότατα θεωρούν ότι κάνουν το καθήκον τους εξασφαλίζοντας πράγματα που μπορούν να "αγοράσουν" στα παιδιά τους.
Οι παραπάνω σκέψεις μας ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας σχετικό άρθρο στην Ελευθεροτυπία της 7-10-09. Ειδικότερα, το δημοσίευμα αναφερόταν στα συμπεράσματα ερευνών μεταπτυχιακών φοιτητών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που θα παρουσιαστούν σε προσεχές εκπαιδευτικό συνέδριο.
Θα σταθούμε σε δυο συμπεράσματα, τα οποία έχουν ευρύτερο, θεωρούμε, ενδιαφέρον. Επισημαίνεται, λοιπόν, σ΄ αυτά:
Ούτε το εισόδημα, ούτε το υψηλό μορφωτικό επίπεδο των γονέων μπορούν να αποτελέσουν εγγύηση για υψηλές σχολικές επιδόσεις, εάν απουσιάζει το κοινωνικό κεφάλαιο από την οικογένεια. Αν δηλαδή δεν υπάρχουν δυνατοί δεσμοί μεταξύ γονέων - παιδιών και ενεργός συμμετοχή των γονέων στις δραστηριότητες των παιδιών τους.
2. Οι «δημοκρατικές» και φιλικές σχέσεις του διευθυντή του σχολείου με τους άλλους εκπαιδευτικούς, δημιουργούν καλό σχολικό κλίμα και καλλιεργούν κλίμα ικανοποίησης προς όλες τις πλευρές, με αποτέλεσμα να παρέχεται αποτελεσματικότερη εκπαίδευση προς τους μαθητές.
Τι θα μπορούσε κανείς να προσθέσει σ’ αυτά; Πώς θα μπορούσε να τα δει κριτικά;
Για το πρώτο που αφορά τη συμπεριφορά των γονιών δεν θα μπορούσαμε να πούμε κάτι περισσότερο από αυτό που ανέδειξε η έρευνα. Για την περίπτωση των διευθυντών των σχολικών μονάδων, πάλι, το άμεσο συμπέρασμα που προκύπτει από την είδηση, δεν φαίνεται να εξασφαλίζει και κάποιο ισχυρό κριτήριο επιλογής για τα στελέχη της σχολικής μονάδας.
Αναγκαία συνθήκη είναι σίγουρα η έξωθεν καλή μαρτυρία των πρόσθετων προσόντων που πιστοποιούνται με "χαρτιά". Ο διευθυντής θα πρέπει να γνωρίζει και να κατευθύνει τη συμπεριφορά του, αφού αυτή αποτελεί πρότυπο και οδηγό για το κλίμα του σχολείου. Η συνθήκη, όμως, είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή, αφού κανένα πιστοποιητικό δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη δημοκρατική διοίκηση της σχολικής μονάδας και το φιλικό κλίμα στην κουλτούρα της. Άλλο πράμα είναι να ξέρεις τι είναι η "δημοκρατική" διοίκηση και άλλο πράμα να την εφαρμόζεις στην πράξη και να το κάνεις αποτελεσματικά.
Το καλό κλίμα, όπως είναι γνωστό, μειώνει σημαντικά τις συνέπειες του «παραπρογράμματος» που αναπτύσσεται από την ίδια τη λειτουργία του σχολείου.
Η εκπαίδευση έχει ένα πολύ δύσκολο χαρακτηριστικό για αυτόν που ασκεί διοίκηση στη σχολική μονάδα: οι σκοποί της δύσκολα γίνονται στόχοι στην εκπαιδευτική διαδικασία. Και κάτι τελευταίο που προκύπτει είναι ότι δεν φτάνει να είσαι καλός τεχνοκράτης για να γίνεις καλός διευθυντής, δυστυχώς η καλή επικοινωνία πέρα από κάποιους γενικούς κανόνες δεν διδάσκεται.
Στα επιχειρησιακά σχέδια μετά τη θέση του σκοπού, δηλαδή μιας δήλωσης προθέσεων, μπαίνουν οι στόχοι, δηλαδή τα προσδοκόμενα αποτελέσματα στα οποία θα πρέπει να εμφανίζονται οι λέξεις κλειδιά για την υλοποίησή τους. Κάνοντας μια ακτινογραφία στις λέξεις κλειδιά των πρωθυπουργικών δηλώσεων επισημάναμε: Νοικοκύρεμα, μαχαίρι, στήριξη, αναμόρφωση, θεσμοθέτηση. Πάντα βέβαια στα επιχειρησιακά σχέδια το καταληκτικό στάδιο είναι η αξιολόγηση. Ο καιρός θα δείξει.
Ένα αρθρίδιο για να είναι ελκυστικό πρέπει να έχει τουλάχιστον μια καλή ατάκα, μια καλή παραδοξολογία, μια καλή παραπομπή. Για να δικαιολογήσει ο Μανδραβέλλης το άστοχο των πανηγυρισμών όσων παρά το ότι μείωσαν τα ποσοστά τους στις εκλογές θριαμβολογούν διηγήθηκε το εξής ανέκδοτο: Μια ομάδα πόλο κάθε φορά που έτρωγε γκολ πανηγύριζε. Όταν τους ρώτησαν γιατί το κάνουν απάντησαν: πρώτη φορά πέσαμε στο νερό και πανηγυρίζουμε που δεν πνίγηκε κανένας ακόμα.
Σήμερα οι εκλογές και η ημέρα των ζώων. Αύριο η μέρα των εκπαιδευτικών. Το έχουμε ξαναπεί: όλες αυτές οι μέρες είναι μέρες ενοχής για όσα δεν κάνουμε όλο το χρόνο για τα ζώα, για τη γυναίκα, για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, για το περιβάλλον, για τον εκπαιδευτικό.
Ο κάθε νεοεκλεγείς, αλλά και οι άλλοι των θεσμών, βαριά θα νοιώσουν την ευθύνη και την ανάγκη να εκδώσουν ανακοινώσεις για την μέρα του εκπαιδευτικού. Να καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους και να τιμήσουν τον εκπαιδευτικό και το λειτούργημα που υπηρετεί κάτω από κλπ κλπ
Βλέπετε οι ανακοινώσεις δεν στοιχίζουν τίποτα, αντίθετα με τις πράξεις που παραλείπουν και που πολλές απ’ αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους.
Για να μην πούμε και το χειρότερο: πάρα πολλοί απ’ αυτούς, διά των λόγων, των πράξεων αλλά και των παραλείψεών τους υποσκάπτουν αυτόν που στην ανακοίνωση αναφέρουν ως λειτουργό και το έργο του σημαντικό για το μέλλον του τόπου, πολυδιάστατο, πολύπλοκο και πάρα πολύ δύσκολο.
Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως, ότι μας αξίζει έχουμε σε όλους τους τομείς, μηδέ της εκπαιδεύσεως εξαιρουμένης.
Ο μακαρίτης Καραμανλής (ο εθνάρχης) συχνά έλεγε: Το Σάββατο με βρίζουνε, την Κυριακή με ψηφίζουνε και την Δευτέρα γίνονται κοψοχέρηδες.
Δηλαδή μεσολαβεί μια μέρα για να καταλάβουν τι έκαναν. Πώς το θυμηθήκαμε;
Στο Β΄ Εκλογικό Τμήμα Αγρινίου, λέει η πρωινή είδηση (4-10-09), συνελήφθη ψηφοφόρος ο οποίος αφού ψήφισε επέστρεψε στο εκλογικό τμήμα απαιτώντας να... του επιστραφεί η ψήφος του! Εκτός από την αναστάτωση και τις κλωτσιές που δέχθηκε η κάλπη του τμήματος, δεν υπήρξε καμία άλλη αναστάτωση και η ψηφοφορία συνεχίστηκε κανονικά μετά τη σύλληψη του ...πρώτου μετανοημένου της ημέρας, λέει πάλι η είδηση.
Και μετά σου λέει ο άλλος την ψήφο σου και την υπογραφή σου να προσέχεις που κλπ. και κατόπιν ωρίμου σκέψεως χο, χο ...
Έφαγα 70 εκατομμύρια για να κάνω προεκλογικό αγώνα, αυτά τα λεφτά δεν πρέπει να τα πάρω πίσω; Είπε ένας υποψήφιος κάποιου κόμματος προς το κόμμα του όταν αυτό ανέλαβε την εξουσία. Και το κόμμα άκουσε προσεκτικά, βρήκε λογικό το αίτημα και τον διόρισε πρόεδρο σε ένα μεγάλο οργανισμό. Με ένα μισθό ναααααααααααα, μετά συγχωρήσεως…
Ένας άλλος ηλίθιος που έκανε τον συνδικαλιστή με κομματικές πλάτες, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και το κόμμα του πήρε την εξουσία, πήγε και τους είπε: μπορεί μεν, μπορεί δε αλλά εγώ τόσα χρόνια εισέπραττα το φτύσιμο για το κόμμα. Δεν πρέπει τώρα να δω το φως μου; Και το κόμμα άκουσε προσεκτικά, βρήκε λογικό το αίτημα και του έδωσε το φως του. Τον έβαλε, τον άνθρωπο, να διοικεί ένα μεγάλο τσούρμο από επιστήμονες που είχανε πάει και στο πανεπιστήμιο και ξέρανε (;) πόσα απίδια βάζει ο σάκος… Και περνάγανε οι καιροί και ζούσε αυτός καλά και οι άλλοι κλαίγανε τη μοίρα τους, γιατί ήταν άξιοι της μοίρας τους.
Πόσες τέτοιες περιπτώσεις έχει ζήσει η επικράτεια και που δεν τις πήραμε είδηση…
«Ο αγώνας για την αποκομματικοποίηση του κράτους πρέπει να είναι διαρκής. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης και χρώματος», γράφει ο Μανδραβέλης στη σημερινή Καθημερινή (2-10-09) σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Γ. Α. Παπανδρέου με αφορμή τις εκλογές της Κυριακής (4-10-09).
«Ειδικά το μέτρο της προκήρυξης μέσω Διαδικτύου «όλων των θέσεων πολιτικής ευθύνης, ακόμα και στο ανώτερο επίπεδο από τους Γενικούς Γραμματείς, τα Διοικητικά Συμβούλια των ΔΕΚΟ μέχρι και το Περιφερειακό Δημόσιο Νοσοκομείο» μπορεί να γίνει ο μοχλός για το τσάκισμα του κομματικού κράτους που μαστίζει την χώρα από την απελευθέρωση και εντεύθεν» σημειώνει σχολιάζοντας ο Μανδραβέλης τις δηλώσεις του Παπανδρέου.
Ας μη γελιόμαστε όμως, αλλαγές τέτοιου τύπου δεν μπορούν να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Θυμάστε το «στις 17 πεθαίνει η δεξιά, στις 18 σοσιαλισμό»; Μην ξαναλέμε πάλι μπούρδες. Είπαμε ως λαός τη σηκώνουμε την υπερβολή, αλλά όχι και δίδυμα ξαδέρφια…
Η παράδοση, που συχνά επικαλούμαστε για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, είναι πανίσχυρη. Μακάρι η πρόταση για αξιοκρατία στο δημόσιο να ξεκινήσει, έστω, και σαν διαδικασία. Η αναξιοκρατία είναι ότι χειρότερο μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία. Είναι ίσως η σοβαρότερη αιτία για την παρακμής της.
Η είδηση λέει (www.in.gr (2-10-09)) πως εκατοντάδες επιστήμονες παρέστησαν και φέτος στην τρελή τελετή των Ig Nobel που απονεμήθηκαν την Πέμπτη στο Χάρβαρντ και η οποία διοργανώνεται κάθε χρόνο από το φοιτητικό χιουμοριστικό περιοδικό Τα Χρονικά της Απίθανης Έρευνας, λίγες ημέρες πριν την ανακοίνωση των «κανονικών» Νόμπελ στη Στοκχόλμη την επόμενη εβδομάδα.
Και μη νομίζετε ότι είναι γιορτή φρικιών. Στην επίδειξη του αντιασφυξιογόνου σουτιέν, αναφέρεται στην είδηση, βοήθησαν επί σκηνής ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ και ο νομπελίστας Γερμανός φυσικός Βόλφγκανγκ Κέτερλε.
Από τα βραβεία ενδεικτικά:
Δημόσιας Υγείας: Έλενα Μπόντναρ και συνεργάτες, Ιλινόι, ΗΠΑ: Σχεδίασαν και πατεντάρισαν ένα σουτιέν το οποίο μετατρέπεται σε δύο αντιασφυξιογόνες μάσκες -μία για την κάτοχο του σουτιέν και μια δεύτερη για το συνοδό της.
Μαθηματικών: Γκίντεον Γκόνο, διευθυντής της Κεντρικής Τράπεζας της Ζιμπάμπουε. Η χώρα που αγωνίζεται να μειώσει τον αστρονομικό πληθωρισμό κέρδισε το βραβείο ««επειδή έδωσε στους ανθρώπους έναν απλό τρόπο να ασχολούνται με τους αριθμούς, από πολύ μικρούς μέχρι πολύ μεγάλους». Η τράπεζα εξέδωσε χαρτονομίσματα που κυμαίνονται από ένα σεντ μέχρι 100 τρισεκατομμύρια δολάρια Ζιμπάμπουε.
Κτηνιατρικής: Κάθριν Ντάγκλας και Πίτερ Ρόουλινσον του Πανεπιστημίου του Νιουκάσλ στη Βρετανία. Έδειξαν ότι οι αγελάδες με ονόματα είναι πιο παραγωγικές από τις αβάπτιστες.
Φτάνουν 15’’ γνωριμίας για να σχηματίσεις άποψη για τον συνομιλητή σου, λένε οι ερευνητές όπως επισημαίνεται στο άρθρο της Καρολίνας Παπακώστα στα σημερινά ΝΕΑ (1-10-09).
Από τι εξαρτάται άραγε η πρώτη εντύπωση;
-Αν πρόκειται για επαγγελματική συνάντηση από την εμφάνιση.
-Αν είναι ερωτική συνάντηση από την προσέγγιση.
-Αν είναι φιλική από την εμπιστοσύνη που εμπνέει ο άλλος.
Τα πάντα συνυπολογίζονται: «Το ντύσιμο δίνει στοιχεία για την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, η ομιλία για το μορφωτικό επίπεδο, η χειραψία και η στάση του σώματος για την προσωπικότητα».
Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε και τον στόχο της συνάντησης γιατί αλλιώς ανταποκρίνεται κανείς σε μια τυχαία συνάντηση και αλλιώς σε μια προσχεδιασμένη.
Επίσης μπορεί να παίξει ρόλο και η διάθεση της στιγμής.
Και ο χαρακτήρας μας παίζει ρόλο πχ αν είμαστε καχύποπτοι αναζητούμε αρνητικά στοιχεία στον άλλον αν είμαστε κοινωνικοί θετικά.
«Συνήθως αναζητούμε ομοιότητες με εμάς, στοιχεία δηλαδή που να ταιριάζουν με το τρόπο που σκεφτόμαστε μπορεί όμως να μας προσελκύσουν και οι διαφορές, στοιχεία δηλαδή που ο άλλος έχει και θα επιθυμούσαμε να μας χαρακτηρίζουν» καταλήγει το άρθρο. Στο άρθρο, πάντως, επισημαίνεται ότι μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις η πρώτη εντύπωση να είναι λανθασμένη. Όλοι μας, φαντάζομαι, ότι θα έχουμε σχετικές εμπειρίες για ανθρώπους που «πέσαμε έξω» στην πρώτη εντύπωση που σχηματίσαμε.
