Ειδήσεις που έπεσαν στην αφάνεια αυτή την εβδομάδα: 100 χιλιάδες Έλληνες οδηγούν χωρίς δίπλωμα και 500 χιλιάδες είναι τα ανασφάλιστα ΙΧ. Μια χώρα που ζει στην παρανομία, με πρόσχημα την ευζωία της, το σύστημα και τα λαμόγια. Ή μάλλον “εις απάντησιν τους”...
Η παραοικονομία μας εκτιμάται στο 30% του ΑΕΠ. Ποιοί στο καλό την φτιάχνουν αυτήν την παραοικονομία; Μόνο τα παρακυβερνητικά τρωκτικά; Οι κάτοικοι της Εκάλης; Ή όλοι εμείς που την αναπαράγουμε και την ανεχόμαστε; Ποιός έχει το μεγαλύτερο μερίδιο, οι πολλοί ή οι λίγοι; Όταν η παρανομία είναι διάχυτη, παύει σχεδόν πια η δυνατότητα να την διώκεις νομικά. Ειδικά όταν όλοι καταλήγουν στο “δε βαριέσαι”...
Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι όλη η κοινωνία σχεδόν - με όλες της τις παθογένειες. Η αριστερά θα έπρεπε να είναι διαφορετική, αλλά δεν είναι. Όχι, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Αλλά κι εγώ που δεν πήρα μαύρο χρήμα, που δεν λάδωσα, που δεν δέχτηκα συναλλαγή χωρίς απόδειξη, ιδιώτευσα ή κατέφυγα σε δημαγωγικές κορώνες. Άφησα τη βάρκα να συνεχίσει στο τριτοκοσμικό της πέλαγος, χωρίς να απαιτήσω, να προτείνω, να επανδρώσω...
Αναρωτιέμαι αν όλοι έχουν αντιληφθεί οτι είμαστε στο κέντρο μιας κρίσης (ή της διαστροφής) του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος , εδώ και καιρό. Αναρωτιέμαι αν κατάλαβε κανείς από τους “εθνικοπατριώτες” οτι το κορυφαίο “εθνικό θέμα” είναι η οικονομία. Αν κατάλαβαν όσοι αντιδρούν ή βολεύονται με μια άβουλη και συντηρητική Ευρώπη, οτι πρέπει να πάρουμε έναν άλλο προσανατολισμό, προοδευτικό και ενοποιητικό. Οτι ο λαϊκισμός είναι αρρώστεια που ενδημεί και στη Γερμανία, με τις εκλογές να ωθούν τον Βεστερβέλλε (που θα καταποντιστεί) σε ακραία δημαγωγία και την Μέρκελ σε άρνηση του ευρωπαϊκού της ρόλου.
Περιμένω να ακούσω λόγια σοφά και ψύχραιμα. Πιστεύω στην αισιοδοξία, αλλά φοβάμαι την αντιδραστική νοοτροπία, το "δεν θέλω κανόνες, του Έλληνα ο σβέρκος ζυγό δεν υποφέρει". Την ανώριμη συμπεριφορά (παλιότερα, κάτι φίλοι αριστεροί δεν έβαζαν τη ζώνη στο αυτοκίνητο, γιατί το θεωρούσαν "κόλπο του καπιταλιστικού marketing).
Αν κάτι πρέπει να κάνει αυτή η χώρα, είναι να βουτήξει την ευκαιρία. Να κάνει την “παγωμένη επανάσταση”. Να μην ανεχθεί πια τίποτα εκτός κανόνων, ηθικής, δημοκρατίας: Από την αυθαίρετη πινακίδα μέχρι τον ανεκδιήγητο δήμαρχο. Από τη λούφα και την κουτοπονηριά του γείτονα και συνεργάτη, ως τον εσμό των τηλε-μεγαλο-τίποτα. Από την έλλειψη απόδειξης και τους νεοπλουτισμούς της "σαλάτας με άγριο κατίκι Μαραθώνα", ως την αυθαιρεσία του πιο ισχυρού - τουλάχιστον να την καταγγείλει συστηματικά και με πάθος. Περιμένατε ποτέ οτι θα ακούγατε τον ΣΕΒ να αρνείται τη μείωση των μισθών; The Times They Are A’ Changing...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου