Έβγαλες ουρά και προβοσκίδα

"Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, τι θα πάει να πει στην δικαιοσύνη

να το δικαστήριο υψώνεται από δω

όχι μοναχά για το στιλπνό σου το φτερό

αλλά και για την προβοσκίδα σου θαρρώ"

 Δ. Σαββόπουλος

(Για τα παιδιά που 'ναι στο κόμμα)

 

Αναδημοσιεύουμε από το BHMAMEN, (τεύχος 59, σελ. 29, Φεβρουάριος 2011) μια μικρή αναφορά στον Διονύση Σαββόπουλο του Θοδωρή Σκριβάνου με αφορμή μια συνομιλία του με το γιο του Διονύση, Ρωμανό. Ο τίτλος τα λέει όλα: "Ο γιος του Διονύση αφηγείται πως είναι να μεγαλώνεις στο 'περιβόλι του τρελού'".

-Ισως ακούγεται κοινότοπο, αλλά ο πατέρας μου είναι όντως ξεχωριστός. Το πρωτοϋποψιάστηκα γύρω στα έξι μου. Ο πατέρας μου είχε φωνάξει εμάς και τους φίλους του για να μας παίξει ένα καινούργιο τραγούδι του, το οποίο ξεκινούσε: «Εβγαλες ουρά και προβοσκίδα…» και συνέχιζε «… λευκέ, γαλάζιε ποντικέ μου…». Ολοι ενθουσιάστηκαν, ενώ εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να τους πω ότι με αυτό το τραγούδι θα γίνουμε όλοι ρεζίλι. 

- Από μικρός λοιπόν είχα αυτήν την αίσθηση ότι δεν ήταν σαν τους άλλους, αλλά όταν πια μεγάλωσα, τότε σιγουρεύτηκα. Δεν είναι τόσο η δημοσιότητα ή το ταλέντο, είναι περισσότερο που όποτε τον ρωτήσεις κάτι θα σου δώσει μια απάντηση απρόσμενη, που δεν έχει καμία σχέση με τις απαντήσεις που ακούς, είναι σίγουρα πιο ποιητική, πιο γοητευτική και τελικά στέκεται καλύτερα. 

- Σε αντίθεση με άλλους μπαμπάδες που έλειπαν στη δουλειά, ο δικός μου ήταν πάντα σπίτι, σε δύο αγαπημένες στάσεις: Είτε ξαπλωτός στο κρεβάτι του να διαβάζει ένα βιβλίο είτε καθιστός στο γραφείο του να γράφει. Από μετακινήσεις περιοριζόταν στις ελάχιστες: καφές, τσιγάρα, νερό, τασάκι και αναπτήρας ήταν ό,τι χρειαζόταν και του τα παρείχαμε εμείς. Οταν καμιά φορά έμπαινα ξαφνικά στο γραφείο του θυμάμαι να μου χαμογελάει με ένα έκπληκτο βλέμμα, κάτι μεταξύ «καλώς τον» και «πώς βρέθηκες εδώ;», κάτι που μου επιβεβαίωνε πως ήμουν ευπρόσδεκτος. 

- Δεν ξέρω αν το όνομα μού έπεσε βαρύ. Πολλές φορές μού δίνουν συγχαρητήρια τα οποία πραγματικά δεν ξέρω τι να τα κάνω και πολλές φορές πρέπει να απαντάω στην αυτονόητη για πολλούς, αλλά αδιανόητη για μένα ερώτηση γιατί δεν έγινα μουσικός. Μια-δυο φορές χρειάστηκε να απαντήσω και στο «αν το Διονύσης Σαββόπουλος είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο». 

- Τώρα είμαι και εγώ μπαμπάς δύο αγοριών και είναι πολύ πιο εύκολο να εκτιμήσω τις προσπάθειες της γενιάς των γονιών μου. Οπως και ότι σε αυτήν την ελάχιστη διαδρομή μεταξύ κρεβατιού και γραφείου ο πατέρας μου κατάφερνε πράγματα για τα οποία εμείς σήμερα χρειάζεται να τρέχουμε όλη μέρα.