Πολύ με εντυπωσιάζουν οι τίτλοι του τύπου «το κοτόπουλο του Μνισκ», «το λουκάνικο του Μήτσου», "τα πεπόνια της Ζωής", «η αγελάδα της μικρής Ολλανδέζας», "το αυγό του κόκορα" κλπ.
Στο site του Μανδραβέλη διάβασα για «τα μπαρμπούνια του Μεϊμαράκη». Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 30-9-09. Αντιγράφω: «Σε ολιγοήμερες διακοπές ο κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης», έγραψε ο κ. Ζούλας, «ζήτησε στο μικρό ταβερνάκι του νησιού μια μερίδα τηγανητά μπαρμπούνια. Μόλις όμως του τα έφερε ο σερβιτόρος διαπίστωσε ότι το πιάτο μύριζε αφόρητα. Φώναξε τον καταστηματάρχη, προφανώς για να διαμαρτυρηθεί, αλλά αυτός του απάντησε ως εξής: "Ξέρετε τα μπαρμπούνια μας είναι γενικώς φρέσκα. Όμως στο τελάρο ξεπέφτουν και μερικά χαλασμένα. Διαλέξτε στο πιάτο σας όσα είναι καλά και πετάξτε ένα-δύο που μυρίζουν".
Πως του ήρθε του Μανδραβέλη; Επειδή ο κ. Μεϊμαράκης είχε τη γνώμη «ότι στα ψηφοδέλτια δικαιούνται να συμπεριληφθούν οι πάντες και ότι την υποχρέωση για την αναγκαία "διαλογή" έχουν μόνον οι ψηφοφόροι, μέσω του σταυρού προτιμήσεως (!)» («Καθημερινή» 15.8.2009).
Η θεωρία, που διατύπωσε ο γραμματέας της ΝΔ κ. Ζαγορίτης για την εκλογή των αξίων από τα ψηφοδέλτια και η έκκληση να τα καθαρίσουν οι ψηφοφόροι με την επιλογή τους επαναφέρει το ερώτημα: οι αξιωματούχοι του κόμματος έκαναν τη δική τους καθαριότητα; Ο Μανδραβέλης παρατηρεί ότι «εδώ υπάρχει μια μετάθεση ευθύνης. Δουλειά των ψηφοφόρων είναι να διαλέγουν από ένα ψηφοδέλτιο καλών τους καλύτερους. Δουλειά των κομματικών μηχανισμών -και φυσικά των στελεχών που τους απαρτίζουν- είναι να αποκλείουν τους χειρότερους. Και για να επιστρέψουμε στην παραβολή του κ. Ζούλα, είναι δουλειά του καταστηματάρχη να πετάει τα ψάρια που μυρίζουν και από τα καλά που θα αφήσει οι πελάτες θα πάνε στην κουζίνα να διαλέξουν τα καλύτερα. Έτσι λειτουργεί η αγορά -γιατί αλλιώς έρχεται το υγειονομικό και σφραγίζει το μαγαζί-, έτσι πρέπει να λειτουργούν και τα κόμματα, διότι αλλιώς έρχονται εκλογές και μαζί τους η συντριβή».
Διδακτικές οι παραβολές, το ξέρανε από την εποχή των ευαγγελίων.
Η πολιτική δεν είναι υπόθεση «καλών» εναντίον «κακών», «ενάρετων» εναντίον «αμαρτωλών» και «ηθικών» εναντίον «ανήθικων», γράφει ο Πρετεντέρης στο σημερινό ΒΗΜΑ (30-9-09). Μια τέτοια αντίληψη θα υποκαθιστούσε «την πολιτική με την ηθική και την πράξη με το κήρυγμα» σημειώνει. Ενώ βεβαίως δεν είναι έτσι τα πράγματα. «Η πολιτική μπορεί να εξελίσσεται με συνθήματα αλλά η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι πολύ δύσκολη και σύνθετη υπόθεση για να επιδέχεται απλοϊκότητες και απλουστεύσεις». Έτσι είναι εντελώς απλουστευτικά και απλοϊκά, γι’ αυτό και περνάνε εύκολα στις ευρείες μάζες, τα συνθήματα του τύπου «θα σηκώσουμε τα μανίκια» αλλά επί της ουσίας δεν εκφράζουν τίποτα. «Να σηκώσουμε τα μανίκια, να ανεβάσουμε τα μπατζάκια, να βγάλουμε και τα σακάκια. Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι για να κυβερνηθεί σωστά ο τόπος χρειάζεται κάτι περισσότερο» σημειώνει ο Πρετεντέρης. Ακόμα όμως, συνεχίζει, «περιμένω τον πολιτικό που σε μια προεκλογική εκστρατεία θα βγει και θα πει (…) «όχι, δεν μπορούμε» να ζούμε ως δανειολήπτες και φοροφυγάδες. «Όχι, δεν μπορούμε» να υπάρξουμε ως χώρα χωρίς υγιείς επιχειρήσεις. «Όχι, δεν μπορούμε» να συντηρούμε ένα κράτος για να συντηρεί τους ψηφοφόρους του ενός ή του άλλου. Και ότι η ιδέα «να τα πάρουμε από τους πλούσιους για να τα δώσουμε στους φτωχούς» ήταν εύκολη για τον Ρομπέν των Δασών αλλά δύσκολη για μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που τέτοιον πολιτικό δεν έχω ακόμη συναντήσει» και μάλλον θα αργήσετε πολύ ακόμα να τον συναντήσετε, αν θα τον συναντήσετε ποτέ κύριε Πρετεντέρη. Ενδεχομένως μάλιστα αυτός που θα τα πει να φάει τέτοιο μαύρισμα που θα τον κάνει να χάσει το φως του.
Από βδομάδα θα αρχίσουν οι μαθητές της Α' Γυμνασίου να προμηθεύονται με το κουπόνι που πήραν από το σχολείο τους τα laptop για τη διδασκαλία μερικών μαθημάτων σε κάποια "τυχερά" Γυμνάσια. Παράλληλα έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονος ο διάλογος σχετικά με το πως θα χρησιμοποιηθούν αυτά στην πράξη. Σχετικά βρήκαμε μια ανάρτηση η οποία εκφράζει ένα μέρος της προβληματικής αυτής.
Η ανάρτηση αναφέρεται στους Λουδίτες (πολέμιοι της τεχνολογίας κατά την βιομηχανική επανάσταση) και τους Νεολουδίτες (πολέμιοι των υπολογιστών κατά βάση).
Μέρος της "δανειζόμαστε" από το blog Terra computerata.
"Δεν θα κουραστώ να μιλώ για την τεχνολογική επανάσταση που συντελείται διαρκώς γύρω μας. Για το παγόβουνο που έρχεται και δεν το βλέπουμε. Οι μαθητές μας έχουν μεταναστεύσει από καιρό στην κυβερνοχώρα. Θα τους συναντήσουμε ή θα επιμείνουμε στην παραδοσιακή διδασκαλία; Όταν μετά μπουν στις αίθουσες με τα μυδράλια τι θα έχουμε να λέμε;
Το βράδυ στον Ιανό σε μία παρουσίαση βρέθηκε ο συνάδελφος που εξέφρασε την αγωνία του πλήθους. “Με αυτά που μας δείξατε¨ είπε, “θα έπρεπε να τραπούμε σε φυγή. Πώς να γίνουμε τόσο εξπέρ ώστε να τα κάνουμε όλα αυτά;”. Και χειροκροτήθηκε ίσως και περισσότερο από κάποιους ομιλητές".
Αυτό που επισημαίνει η ανάρτηση δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Δυστυχώς -υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι- έχουμε μείνει πίσω. Παντού χειροκροτήματα σε ανάλογες θέσεις από τα ακροατήρια. Πως θα αποκτήσουν προοπτική όλα αυτά τα εγχειρήματα όταν αυτοί που θα πρέπει να εμψυχώσουν τους δασκάλους και να δημιουργήσουν όραμα είναι ότι χειρότερο έχει να επιδείξει η εκπαιδευτική κοινότητα; Όταν εκφράζουν ένα παρελθόν εντελώς ξεπερασμένο; Όταν οι ίδιοι είναι πολέμιοι τέτοιων πρωτοβουλιών; Όταν αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν τις καινοτομίες στην εκπαίδευση ούτε ουσιαστικά κίνητρα έχουν και επιπλέον αντιμετωπίζονται ως συμπαθείς, δηλαδή γραφικοί, (για να μη χρησιμοποιήσουμε τη λέξη που συνήθως χρησιμοποιούν και γίνουμε άκομψοι) και UFO; Όταν το να εκλέγεσαι με κομματικές ψήφους ως αιρετός αναγνωρίζεται ως προσόν και μοριοδοτείται για να καταλάβεις θέσεις στελέχους στην εκπαίδευση ενώ αν εφαρμόζεις καινοτομίες στη διδακτική πράξη όχι; Κλπ κλπ κλπ.
"Το κρασί είναι θαυματουργό για τις γυναίκες όταν το πίνουν οι άντρες τους". Να γιατί χρειάζεται κάποια φορά να φοράς καπέλλο: Να το βγάζεις στους μαστόρους... Τα σέβη μας μάστορα.
Δηλαδή όταν ο γραμματέας ενός κόμματος δηλώνει ότι στα χέρια των ψηφοφόρων είναι να καθαρίσουν τα ψηφοδέλτια τι μπορεί να πει κανείς; Και η δουλειά των κομμάτων πιά είναι;
Αλώπηξ λέαινα έσκωπτεν ότι εν μόνο τίκτει. Η δε λέαινα έλεγεν "ένα αλλά λέων". . Το πρόβλημα όπως σωστά παρατήρησε πολλά χρόνια πριν ο Αίσωπος δεν είναι στην ποσότητα ή στην αριθμητική ισότητα αλλά στό ποιοτικό στοιχείο. . Αυτά να πάει να τα πει κανείς στο Ζίκο, που του αποδίδουν τη δήλωση: "Έντακα αυτοί (η Άρσεναλ) έντεκα κι εμείς (Ολυμπιακός)". . Τώρα θα μου πείτε τις ιστορίες τις άλλες για τον Γολιάθ και το Δαυίδ, το έπος του '40, το Μουντιάλ στην Πορτογαλία, αλλά του αγίου Βασιλίου είναι μια φορά το χρόνο...
Δεν τον ρωτήσαμε ποτέ από πού ήρθε ούτε και είδαμε σ’ αυτόν κάτι το επιλήψιμο.
Με τους κανόνες να μιλά καλά δεν ήξερε, προφέσορας όμως απεδείχθη στην κολακεία και στο γλείψιμο.
Όλοι καταλαβαίναμε πως φούμαρα σερβίριζε, όμως τα όσα έλεγα ευχάριστα ακούγονταν στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά. Έλεγε αυτά που θέλαμε ν' ακούμε κι έτσι μαλάκωνε η ψυχή μας.
Στη γειτονιά μας στρώθηκε γυρνούσε εδώ κι εκεί κι έλεγε καλαμπούρια απ’ όπου πέρναγε
κεφάτος στα φαγάδικα κεφάτος και στα μπαρ χαιρετισμούς εμοίραζε σωρό σ’ όποιον τον κέρναγε.
Και έτρεχαν οι χρόνοι και καιροί και ’μεις στα ίδια και τα ίδια. Φτάσαμε να σκεπτόμαστε αρχηγό μας να τον κάνουμε. Ευτυχώς όμως μας πρόλαβαν τα γεγονότα. Μια μέρα ο προφέσορας ανέβασμένος στης κεντρικής πλατείας του αγάλματος τη ράχη, γυρνούσε ένα μαστίγιο στον αέρα απειλητικά φωνάζοντας και βρίζοντας όσους συγκεντρώθηκαν να δουν με ποιόνε τάχει.
-Ξεφτίλες σας σιχάθηκα. Τη νύχτα σας διαδέχεται άλλη νύχτα. Είστε μονότονοι, άβουλοι και απελπιστικοί. Τόσον καιρό σας άρεσα κι ας το γνωρίζατε πως όσα έλεγα ήταν ψέμα. Δεν έχετε όραμα, δεν έχετε ζωή. Πατώσατε, κολήσατε κι όμως τη βρίσκετε ανάσκελα στο βούρκο και στο τέλμα.
Αμέσως καταλάβαμε τι ήθελε να πει. Κάποιος δήθεν άγρια του φώναξε να τα μαζεύει.
Αφού δεν είχε πλέον ευχάριστα να πει καλύτερα θα ήταν να σκάσει ή άλλο μέρος να γυρεύει.
.
(Κι επειδή ζητάμε την κατανόηση των Ντύλαν & Σαββόπουλου, σημαίνει ότι την έχουμε;)
Ο σκηνοθέτης Γ. Πανουσόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ (26-9-09) σημειώνει: «Θέλω υπουργό με ψώνιο για το υπουργείο Πολιτισμού. (...) Να έχει ψώνιο με τον πολιτισμό και να μην είναι περαστικός από το υπουργείο ώσπου να «ανέβει» κάπου αλλού, να θεωρεί το υπουργείο Πολιτισμού όνειρο ζωής. Έναν υπουργό που να θέλει να κάνει καριέρα δεκαετίας στο υπουργείο Πολιτισμού. Έναν υπουργό που θα θεσπίσει νόμους για τον πολιτισμό ώστε να μην είναι όλα στον αέρα, όπως στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου, στον οποίο εδώ και 22 χρόνια δεν μπορούν ή δεν θέλουν να θεσμοθετήσουν έναν νέο νόμο». Σωστά, γιατί για τα άλλα υπουργεία π.χ. για το Παιδείας δεν ισχύει κάτι ανάλογο; Το πρόβλημα όμως είναι αν υπάρχουν μάγκες και ικανοί ταυτόχρονα.
Σε άρθρο του στα σημερινά ΝΕΑ (26-9-09) ο Τ. Θεοδωρόπουλος με τίτλο «ο έρωτας ενός Κανένα για τον τόπο» δηλώνει απαισιόδοξος για τη μοίρα αυτού του τόπου. Αναφέρει ότι «το ξέρουμε πια. Μόνον ο Κανένας μπορεί να απαλλάξει αυτήν τη χώρα από τις ευθύνες που έχει ο Κανένας για τη διαφθορά» και δεν αναφέρεται μόνο στη διαφθορά αλλά στο όλο της παράστασης που αφορά τους σημερινούς πολίτες της χώρας μας αλλά και αυτούς που εκλέγουμε για να λύσουμε τα προβλήματα. Τα συσχετίζει με τον ντανταϊσμό και τον «βασιλιά Ουμπού» στο ομώνυμο θεατρικό του Ζαρί.
Παρατηρεί για τη σημερινή ελληνική κοινωνία: «Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία γενικώς συγχυσμένη. Συγχυσμένη γιατί δεν πρόλαβε το λεωφορείο και άργησε, συγχυσμένη γιατί δεν βρήκε το 4x4 των ονείρων της στο κατάλληλο χρώμα, συγχυσμένη γιατί βρέχει, συγχυσμένη με την οικονομική κρίση, συγχυσμένη με την Ευρώπη, συγχυσμένη με την Αμερική, συγχυσμένη με τον εαυτό της και συγχυσμένη με τους άλλους. Όταν δε δεν έχεις κανέναν άλλον λόγο για να συγχυστείς, βγες μια βόλτα στο ανύπαρκτο αθηναϊκό πεζοδρόμιο όπου όλο και κάποιος θα σε σπρώξει οπότε θα συγχυστείς και θα ηρεμήσεις»
Και για τους πολιτικούς προβληματίζεται: «Τι να κάνουν οι πολιτικοί; Υπηρετούν, όσο μπορούν κι αυτοί οι άνθρωποι, το πιο δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό, τη σύγχυση. Και την υπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ανύπαρκτη ρητορεία τους, η αδυναμία τους να αρθρώσουν έναν συλλογισμό με αρχή, μέση και τέλος- κατά προτίμηση σ΄ αυτή τη σειρά- σε συνδυασμό με τη συστηματική καταπόνηση του κοινού νου επιτρέπει στη σύγχυση που επικρατεί ούτως ή άλλως στο μυαλό του ψηφοφόρου να αναπτυχθεί και να θριαμβεύσει. «Τι θα ψηφίσεις;» «Θα ψηφίσω τον έναν για να μην ψηφίσω τον άλλον». Κι αυτό λέγεται δημοκρατία».
Ωστόσο οι επόμενες εκλογές αποτελούν τον κορυφαίο και διαχρονικό στόχο υποστηρίζει. «Μπορεί οι άνθρωποι να μην μπορούν να κυβερνήσουν», γράφει, «μπορεί να μην έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν το παραμικρό πρόβλημα, εκλογές όμως ξέρουν να κάνουν. Είναι μάλλον σαφές πως είναι και το μόνο που ξέρουν να κάνουν, να συζητούν πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, να βρίσκουν προσχήματα για να κάνουν εκλογές και να αφήνουν άλυτα τα προβλήματα για να μπορούν να κάνουν με όλη τους την άνεση εκλογές. Κι αυτό λέγεται δημοκρατία» λέει ειρωνικά.
Τι είναι αυτό που τρόμαξε τόσο πολύ τον πρωθυπουργό που προτίμησε να προκηρύξει εκλογές για να τις χάσει;
«Αυτό που συμβαίνει στην πολιτική ζωή της χώρας είναι τόσο πρωτοφανές ώστε αρχίζει κανείς βάσιμα να ανησυχεί μήπως βρίσκεται σε εξέλιξη κάτι για το οποίο έχουμε ελάχιστη γνώση» διερωτάται ο Π.Παπαδόπουλος σε άρθρο του με τίτλο «Η λύτρωση της ήττας» στο σημερινό (24-9-09) Βήμα.
Μήπως, γράφει, «η συνειδητοποίηση ότι το πλοίο είναι στοιχειωμένο από εξαγριωμένα κοινοβουλευτικά, επιχειρηματικά και συντεχνιακά φαντάσματα και πρακτικώς δεν μπορεί να κυβερνηθεί; Η ανακάλυψη κάποιας δανειακής ωρολογιακής βόμβας που είναι αδύνατον να απενεργοποιηθεί;». Ενδεχομένως και όλα μαζί.
Ο Παπαδόπουλος επισημαίνει και κάτι ακόμα για τον σημερινό πρωθυπουργό. Μπορεί, γράφει, να είναι και η «απώλεια κάθε ενδιαφέροντος για την πολιτική», ασθένεια, όπως υποστηρίζει, που πλήττει συχνά πολλούς πολιτικούς.
Άνθρωποι που εκτιμούν τον κ. Καραμανλή «κάνουν λόγο για έναν έξυπνο άνθρωπο με τετράγωνη λογική που παγιδεύτηκε στον πειρασμό να πετύχει κάτι που πίστευε ότι μπορούσε, αλλά ταυτόχρονα γνώριζε ότι δεν τον αφορούσε», γράφει ο Παπαδόπουλος. «Πίστευε ότι μπορούσε να σηκώσει το βαρύτερο μεταπολεμικό ονοματεπώνυμο, αλλά ίσως εκείνο που περισσότερο θα ήθελε ήταν να μη θυσιάσει τον εαυτό του στον βωμό του οικογενειακού μύθου» του θείου του δηλαδή Κ. Καραμανλή.
Αυτό που δεν συζητά ο Παπαδόπουλος είναι η περίπτωση της εφαρμογής μιας στρατηγικής που θέλει να θυσιάζεται αυτή η εκλογική αναμέτρηση για ξεσκαρτάρισμα και νίκη στις επόμενες εκλογές. Θα δούμε.
Διαβάσαμε πως σαν σήμερα (23 Σεπτεμβρίου) άφησε τα εγκόσμια ο μεγάλος Χιλιανός ποιητής -γνωστός σε μας από το Νόμπελ, τον Αλιέντε, τον Θεοδωράκη με το Κάντο Χενεράλ και την αείμνηστη Δανάη που τον μετάφρασε στα ελληνικά. Στη μνήμη του το "Αργοπεθαίνει" σε μετάφραση από τα ιταλικά του Βασίλη Χατζηγιάννη που το βρήκαμε στη Ναυτεμπορική.
«Αργοπεθαίνει...»
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Εμείς την τηλεμαχία Καραμανλή Παπανδρέου δεν την είδαμε. Έτσι θελήσαμε να διαβάσουμε τον τύπο. Όμως μας μπέρδεψαν οι κύριοι κύριοι. Διαβάστε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σήμερα (23-9-09) και θα καταλάβετε. Οι εφημερίδες που δεν είχαν στο πρωτοσέλιδο το θέμα της τηλεμαχίας εξαιρέθηκαν. Αν μπορέσετε και βγάλετε άκρη κάντε ένα σχόλιο και για μας.
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: "Ο πρωθυπουργός κατεδάφισε τον λαϊκιστή. Καθαρή υπεροχή του Κ. Καραμανλή στη χθεσινή τηλεμαχία".
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: "Έριξε το γάντι στον Γιώργο για 2η τηλεμαχία. Ο πρωθυπουργός κυριάρχησε πλήρως και στο χθεσινό ντιμπέιτ".
Η ΑΥΓΗ: "Γυμνοί πρίγκιπες. Αποκαλυπτήρια για Καραμανλή και Παπανδρέου στο χθεσινό ντιμπέιτ".
ΤΟ ΒΗΜΑ: "Ο διάλογος έδειξε τον νικητή των εκλογών. Με τον αέρα νέου πρωθυπουργού ο κ. Γ. Παπανδρέου κέρδισε τις εντυπώσεις στο ντιμπέιτ".
Η ΒΡΑΔΥΝΗ: "Τηλεμαχία στα... δύο. Πολιτισμένο αλλά και χωρίς νεύρο το ντιμπέιτ".
ΕΘΝΟΣ: "Χαριστική βολή για Καραμανλή. Με την ίδια κασέτα ο κουρασμένος πρωθυπουργός".
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ: "Στον Χορτιάτη Θεσσαλονίκης δέκα χρόνια χωρίς σχολεία. Την ώρα που Καραμανλής και Παπανδρέου "έλυναν" με τα... λόγια στο ντιμπέιτ τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, γονείς και μαθητές διαμαρτύρονταν ότι τα παιδιά κάνουν μάθημα σε νοικιασμένα μαγαζιά".
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: "Καραμανλής: Γιώργο, μόνο λόγια του αέρα έχεις. Υπεροχή από κάθε άποψη του Πρωθυπουργού στο ντιμπέιτ".
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: "Παράσταση ήττας από Καραμανλή. Δεν κατάφερε να επικρατήσει στο γήπεδό του (ντιμπέιτ) και ζήτησε κι άλλο".
ΕΣΤΙΑ: "Χθες φάνηκε η διαφορά. Σαφής η υπεροχή του κ. Καραμανλή".
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: "Κέρδη και ζημίες στην τηλεμαχία. Τα κομματικά επιτελεία αποτιμούν την εμφάνιση Καραμανλή και Παπανδρέου".
Ο ΛΟΓΟΣ: "Οι απέναντι ...έπεισαν τους οπαδούς τους. Χωρίς νικητή και ηττημένο η "μονομαχία" Καραμανλή και Παπανδρέου".
ΤΑ ΝΕΑ: "Καθαρή νίκη Γιώργου στο τετ α τετ. Έκαψε το τελευταίο του χαρτί ο Καραμανλής".
Η ΝΙΚΗ: "Στο Μαξίμου με το σπαθί του. Σίγουρος και με πρωθυπουργικό προφίλ ο Γιώργος".
Η ΧΩΡΑ: "Δεν ρεφάρισε. Ο πρωθυπουργός κέρδισε πόντους, αλλά δεν κατάφερε να καλύψει το χαμένο έδαφος".
Metro: "Καθένας με τα όπλα του".
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: "Μια απολογία 5 δεσμεύσεις. Κώστας Καραμανλής : Έτσι κυβέρνησα. Γιώργος Παπανδρέου: Έτσι θα κυβερνήσω."
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: "Έκοψε τη φόρα του Παπανδρέου. Λιτός, σοβαρός και εύστοχος ο Καραμανλής".
ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: "Ισχυρός και στη ρεβάνς! στη χθεσινή τηλεμαχία ο Πρωθυπουργός".
Η εκπαίδευση, μας μάθανε στα μαθήματα «Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης», είναι κοινωνικό αγαθό γιατί ευνοεί την κοινωνική κινητικότητα. Έτσι μας λέγανε και υπάρχουνε και γραμμένα στα βαριά πανεπιστημιακά συγγράμματα.
Ξεχάστε τα αυτά, λέει ο Κάτσικας σε σημερινό άρθρο του στα ΝΕΑ (22-9-09). Τα αποτελέσματα των φετινών εξετάσεων στις πανελλήνιες για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δείχνει χάσμα. «Σαν να αντανακλά η κίνηση των βάσεων την ίδια την κοινωνία. Μια κοινωνία όπου οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Και στη μέση σμπαραλιασμένα τα μεσαία στρώματα» γράφει.
Δίπλα σ’ αυτούς που τινάζουν τις βάσεις στον αέρα με τους ακραία ψηλούς βαθμούς υπάρχουν οι άλλοι, οι ουραγοί. Μια μεγάλη ομάδα «(ίσως η μεγαλύτερη μετά τη μεταπολίτευση) παιδιών, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα (γόνοι αγροτών, εργατών, μικροϋπαλλήλων κ.λπ.), οι οποίοι έχουν γυρίσει την πλάτη στη σχολική εκπαίδευση σαν απάντηση στο γεγονός ότι η τελευταία δεν έχει πλέον να τους προσφέρει αυτό που απλόχερα, στο πεδίο των επαγγελματικών προοπτικών, πρόσφερε στο παρελθόν» αντίθετα με ότι συνέβαινε μέχρι πριν από λίγα χρόνια.
«Εκπαίδευση» που πιστοποιεί γνώσεις που φέρνουμε από τα σπίτια μας, που αποκτήθηκαν, ίσως, με το πορτοφόλι μας…
Χάθηκε το κλειδί του παραδείσου, διαπιστώνει στο άρθρο του ο Κάτσικας. Το κλειδί που ανοίγοντας την πόρτα του πανεπιστημίου οδηγούσε στη σκάλα που έπρεπε ν΄ ανέβουν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών για να «αποκατασταθούν - εξασφαλιστούν», δεν υπάρχει πια ισχυρίζεται.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα επιστράτευσε το χιούμορ του για να απαντήσει στο ζήτημα ότι οι ρατσιστικές διαθέσεις είναι ο κεντρικός παράγοντας που καθοδηγεί τις ισχυρές αντιδράσεις για τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας που επιχειρεί στις ΗΠΑ. «Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως ήμουν μαύρος προτού καν εκλεγώ», είπε στην εκπομπή «Αργά» (The Late Show) του δημοφιλούς παρουσιαστή Ντέιβιντ Λέτερμαν.
Στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε πόσες φορές ακούμε καλό χιούμορ από τους πολιτικούς; Καλά με τέτοια ζόρια που τραβάνε, θα μου πείτε, πώς να κάνουνε χιούμορ;
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο γέρος, έλεγε: «Οι πολιτικοί που κατεβαίνουμε στη συλλογή σταυρών είμαστε οι μόνοι εθελοντές σταυρωμένοι».
Ο Ηλίας Ηλιού, πάλι, υπέργηρος στη Βουλή, έλεγε «δυο λόγοι υπάρχουν για να εγκαταλείψει ένας πολιτικός την πολιτική: ο ένας είναι να τον στείλει ο λαός στο σπίτι του. Ο άλλος να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του».
Η Αλέκα Παπαρήγα ακούστηκε να κάνει το εξής ευφυολόγημα: «Το άνοιγμα της κάλπης κρατά ένα λεπτό, οι συνέπειες όμως πολλά χρόνια». Που μπορεί να οδηγήσει άραγε ο φόβος των συνεπειών του ανοίγματος; Μαύρο χιούμορ;
«Όταν ο πολιτικός αρχίζει τα ανέκδοτα, είναι καιρός να πάει σπίτι του» έλεγε ο Έλληνας Προφέσορας στην έδρα «Το χιούμορ των πολιτικών» Θανάσης Κανελλόπουλος.
Δεν χρειάζεται κανείς ειδικές ικανότητες για να διακρίνει τα αδιέξοδα σε πάρα πολλούς τομείς στη χώρα μας. Καθημερινότητα, παιδεία, υγεία, δημόσια διοίκηση, συντάξεις, οικονομία κ.ο.κ. Ακόμα και στη Βουλή η οποία επί των ημερών μας στεγάζει την ισχυρότερη συντεχνία της χώρας. Η χώρα χρειάζεται ιδέες και τόλμη, λένε όσοι μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Οι άλλοι θέλουν … κράτος. «Χρειάζεται εκείνους τους ανθρώπους που θα τολμούν να ονειρεύονται, που θα προτείνουν πράγματα για τα οποία λέμε ‘αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα’» γράφει ο Μανδραβέλης στην Καθημερινή της 20-9-09. «Χρειάζεται ριζική ανανέωση του πολιτικού δυναμικού. Όχι μόνο στην ηλικία, αλλά στις αντιλήψεις και στις γνώσεις. Χρειάζεται μια Βουλή εγγραμμάτων και προκομμένων πολιτών. Πρώτον για να καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν και, δεύτερον, να μη φοβούνται πως αν βρεθούν εκτός πολιτικής θα είναι άνεργοι. Το θεσμικό πλαίσιο, βέβαια, που φτιάξαμε δεν βοηθάει για το τελευταίο, αλλά μπορούμε εμείς οι ψηφοφόροι να προσπαθήσουμε για μια ριζική ανανέωση του δυναμικού. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με ευρείς ορίζοντες, φιλελεύθερους τολμητίες που δεν θα σύρονται πίσω από τις στιγμιαίες εκρήξεις της μάζας, που θα μας πουν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Και κυρίως, χρειαζόμαστε πολιτικούς που δεν θα σκιάζονται για το πολιτικό τους αύριο, επειδή θα έχουν μέλλον μπροστά τους και όχι παρελθόν πίσω τους. Μόνο οι νέοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Ας τους δώσουμε μια ευκαιρία να βοηθήσουν στο συμμάζεμα της χώρας» καταλήγει ο Μανδραβέλλης. Οι εκλογές πάντα είναι μια πρόκληση και ως τέτοια και μια ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ας σταματήσουμε πλέον τα σύκα να τα λέμε σκάφη.
Καίγεται η Ελλάδα: Που είναι το ΚΡΑΤΟΣ; Πνίγεται η Ελλάδα: Που είναι το ΚΡΑΤΟΣ; Χιονίζει στην Ελλάδα: Που είναι το ΚΡΑΤΟΣ; Τρακάρεις με το αυτοκίνητο: Που είναι το ΚΡΑΤΟΣ; Αναρωτιέται κανείς που είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΑ; Όχι βέβαια! Που είναι η τοπική αυτοδιοίκηση; «Που είναι το ΚΡΑΤΟΣ;» λένε οι περισσότεροι. Διότι είμαστε μια κοινωνία που αποδεικνύεται ανίκανη να παίξει το ρόλο της, να διεχειριστεί αποτελεσματικά τα προβλήματά της. Μια κοινωνία που ένα πράγμα βρίσκει για να του φορτώσει τις δικές της αμαρτίες και ανεπάρκειες: το ΚΡΑΤΟΣ! Γι’ αυτό αναζητά και επικαλείται: Περισσότερο ΚΡΑΤΟΣ! Το ζουμε στις μικροκοινωνίες μας με τους ανθρώπους που έχουμε εκλέξει για να διαχειριστούν εκ μέρους μας τα μικρά και τα πιο μεγάλα προβλήματα. Κι εμείς απεμπολώντας τις κατακτήσεις χρόνων και αγώνων για αυτοδιαχείριση, για χάραξη αυτόνομης πολιτικής στις τοπικές κοινωνίες μας ζητάμε κεντρική διαχείριση και επέμβαση! Την αρχή της επικουρικότητας την έχουμε για άλλες περιστάσεις. Εύκολα πράγματα: Προτάσεις καφενείου και τις ευθύνες όσο και την ανικανότητά μας να τα φορτώνουμε στον ανύπαρκτο Γκοντό. Το να μιλάμε με υπευθυνότητα και να προτείνουμε εφικτές λύσεις είναι το πρόβλημα. Και στο τέλος θα μιλάμε για συγκεντρωτικό κράτος και για υδροκεφαλισμούς...
Τη θυμάστε την ταινία σεξ ψέματα και βιντεοταινίες; Μας ήρθε στο νου με τα ντιμπέιτ που θα αποτελέσουν πηγή για σχόλια με τα σαρδάμ, τις ατάκες, τη σκηνική παρουσία, τη γλώσσα του σώματος, με αυτά που θα ακουστούν και κυρίως με αυτά που δεν θα ειπωθούν. Ο Κ. Καλίτσης στη σημερινή Καθημερινή (20-9-09) θίγει το θέμα της ευγλωττίας και της εν γένει καλής σκηνικής παρουσίας σε σχέση με τα ηγετικά προσόντα και τη δυνατότητα ενός πολιτικού αρχηγού να μπορεί να ασκήσει αποτελεσματική ηγεσία στη διακυβέρνηση μιας χώρας. Μπορείς να βρει πολύ καλούς συνομιλητές, ανθρώπους που χαίρεσαι να συζητάς μαζί τους, και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι στους κύκλους των συνανθρώπων μας, όμως, δύσκολα μπορείς να πεις ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι και ικανοί μάνατζερ. Ο τόπος δεν κυβερνιέται αποτελεσματικά με ατάκες και καλοζυγισμένες χειρονομίες, ούτε καταστρέφεται με σαρδάμ και άκομψες γκριμάτσες. Τα ντιμπέιτ όπως πρόκειται να γίνουν ενδεχομένως να διευκολύνουν τους δημοσιογράφους στη σύνταξη παραπολιτικών σχολίων και άρθρων, ελάχιστα όμως μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και την αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας. «Όλοι το γνωρίζουμε», σημειώνει ο Καλλίτσης, «πολλά και σημαντικά ηγετικά προσόντα ούτε φαίνονται ούτε κρίνονται σε ένα ‘debate’. Δεδομένης, δε, της φοράς των πραγμάτων όπως αυτή αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, στα επικείμενα ‘debate’ δεν θα κριθεί οτιδήποτε σημαντικό. Τα σημαντικά θα κριθούν μετά την 4η Οκτωβρίου: με ποιο τρόπο, θα πορευτούμε μέσα από τον λαβύρινθο του χρέους, των ελλειμμάτων, διαβρωμένης ανταγωνιστικότητας, καλπάζουσας ανεργίας (τα ‘παπαγαλάκια’, λοιπόν στις ευρωεκλογές δεν έλεγαν ψέματα…) και (ως η πλέον απεχθής κορωνίδα…) διαφθοράς».
«Πωλείται», «Ενοικιάζεται», κλειδαράδες, υδραυλικοί, μπογιατζήδες, επιπλάδικα, πιτσαρίες, σουβλατζίδικα, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, φροντιστήρια, θέατρα, ιεροπανηγύρεις, εκδρομές, μεταφορές … Πάνε οι τοίχοι, πάνε οι πινακίδες της τροχαίας, πάνε οι τοίχοι των σχολείων. Και αυτή την άλλη «ελεύθερη έκφραση», αλά Χάρλεμ, στους τοίχους με τα γκράφιτι, που τη βάζετε; Δεν πα να λένε ότι «απαγορεύεται η αφισοκόλληση» και ότι «οι παραβάτες τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι δυο ετών» σιγά μην τρομάξει κανείς! Τώρα με τις εκλογές να και τα κόμματα! Να κι οι υποψήφιοι! Πολλά λιλιά στον τόπο μας, μας ήρθαν κι απ’ την Πέργαμο, που θα έλεγε και η Λωξάντρα από τη Σμύρνη. -Καλά κι ο νόμος; -Ποιος νόμος; -Ο δήμος, η αστυνομία. -Ο γέρο Δήμος πέθανε, ο γέρο Δήμος πάει. Ελάτε παιδιά, ας αφήσουμε τα αστεία! Ο Μανδραβέλης στην Καθημερινή (18-9-09) προτείνει την πρωτοβουλία πολιτών: Σκίσιμο και ανακύκλωση. Καθίστε καλά όμως. Το αστείο μπορεί να σας φέρει αντιμέτωπους με τίποτα γοριλάνθρωπους… Η κάθε περίπτωση θέλει τον ανάλογο χειρισμό της. Μεγάλοι είστε, νοήμονες είστε …
Τα Μαθηματικά ξεκίνησαν πριν από χιλιάδες χρόνια και χρειάστηκε πολύς δρόμος για να αναπτυχθεί η μαθηματική γνώση, όπως την ξέρουμε σήμερα. Πάντα η νέα γνώση προέρχεται από έρευνα, συζήτηση, αμφισβήτηση, αντιπαραθέσεις. Θέματα που σε μας σήμερα είναι προφανή δεν ήταν πάντα τέτοια.
Το μηδέν χρειάστηκε να περάσουν εκατονταετίες για να πάρει τη θέση του στους αριθμούς, το ίδιο και οι αρνητικοί αριθμοί. Η φανταστική μονάδα ακόμα και σήμερα φαίνεται να είναι αντικείμενο ενός άλλου κόσμου.
Οι μαθητές ανεβαίνοντας τις τάξεις θα πρέπει να ανεβαίνουν και την κλίμακα των γνώσεων που έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα. Περνάνε κατά κάποιο τρόπο τα στάδια που πέρασε ο άνθρωπος μέχρι σήμερα στη γνώση. Αυτό γίνεται οργανωμένα στα σχολεία με κύριο γνώρισμα την αλλαγή της συμπεριφοράς. Αυτή είναι και η βασική διδακτική υπόθεση στο διδακτικό πρόγραμμα των μαθηματικών.
«Τόσο όμως η ιστορία των μαθηματικών όσο και πολλές σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι πολλές μαθηματικές έννοιες που φαίνονται απλές στους δασκάλους -επειδή διαθέτουν ήδη συγκροτημένες μαθηματικές δομές- δημιουργούν απίστευτες δυσκολίες στους μαθητές που επιχειρούν να τις κατανοήσουν, κυρίως διότι αντιβαίνουν σε κάποιες διαισθητικές τους αντιλήψεις. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να δεχθεί ένας μαθητής της τρίτης δημοτικού ότι ο πολλαπλασιασμός δεν «μεγαλώνει» πάντα (διότι αυτό του καταρρίπτει την αντίληψη του πολλαπλασιασμού ως επαναλαμβανόμενης πρόσθεσης) ή ότι η διαίρεση δεν «μικραίνει» ή ακόμα ότι ένας αριθμός μπορεί να μην έχει επόμενο.
Η πιο σημαντική δυσκολία, ωστόσο, είναι ότι πολλές φορές οι δάσκαλοι, επειδή δεν κατανοούν επαρκώς τον τρόπο που ιδιοποιούνται τις μαθηματικές έννοιες οι μαθητές τους, αντιμετωπίζουν τα πιθανά λάθη των μαθητών ως έλλειψη προσπάθειας ή προσοχής και τους επιβάλλουν τις σχετικές κυρώσεις που συχνά δεν περιορίζονται στη βαθμολογία. Αυτή η αλόγιστη απαξίωση ενδέχεται να προκαλεί μεγάλα μαθησιακά προβλήματα.
Πολλοί σημαντικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο τρόπος με τον οποίο σήμερα διδάσκονται τα μαθηματικά, για παράδειγμα η έμφαση στην απομνημόνευση, δημιουργεί μεγάλο άγχος στους μαθητές. Και ενώ στα απλά μαθηματικά προβλήματα η απομνημόνευση μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική, όσο τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα, η έλλειψη ουσιαστικής κατανόησης δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στους μαθητές. Αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε το γιατί ενώ πολλά παιδιά ξεκινούν με θετικά συναισθήματα για τα μαθηματικά, καθώς μεγαλώνουν τα πράγματα αντιστρέφονται» γράφει στην Ελευθεροτυπία της 12ης Σεπτεμβρίου 2009 η Ευγενία Κολέζα.
Μπορεί να γίνει κάτι σχετικά, προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση με τους μαθητές;
«Το πρώτο βήμα που επιβάλλεται να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε ότι η μαθηματική εκπαίδευση των νέων είναι ένα σύνθετο πρόβλημα με επιστημονικές, κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις και ως τέτοιο να αντιμετωπιστεί συλλογικά. Προσπάθειες που περιορίζονται αποκλειστικά και μονοδιάστατα στην επιμόρφωση των δασκάλων ή στη συγγραφή νέων εγχειριδίων ή στην αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών, δύσκολα μπορούν να ευδοκιμήσουν. Το να αλλάξουμε το πρόγραμμα σπουδών χωρίς να αλλάξει η πρακτική διδασκαλίας ή το να αλλάξουμε τα εγχειρίδια διατηρώντας όμως την ίδια διδακτική πρακτική και τις ίδιες μορφές αξιολόγησης ή το να υιοθετήσουμε νέες πρακτικές διδασκαλίας μέσα από «μεταρρυθμιστικά» εγχειρίδια διατηρώντας στην ουσία το ίδιο πρόγραμμα σπουδών, είναι χαμένος κόπος.
Ακόμα, όμως, κι αν όλες οι προηγούμενες διαστάσεις -πρόγραμμα σπουδών, μορφή διδασκαλίας, αξιολόγηση- ληφθούν συνολικά υπόψη, κινδυνεύουμε και πάλι να αποτύχουμε, αν δεν απαντήσουμε στο ακόμη πιο θεμελιώδες ερώτημα: «Τι μαθηματικά θέλουμε να μάθουν οι μαθητές μας και γιατί;». Και δεν πρόκειται καθόλου για θεωρητικά ερωτήματα, όπως πολλοί πιστεύουν, δεδομένου ότι το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών καθορίζεται από τη συγκεκριμένη απάντηση που δίνουμε κάθε εποχή σε αυτά» επισημαίνει η Κολέζα.
Συχνότατα αναφερόμαστε στις ... γλώσσες. Άλλη του διπλωμάτη, άλλη του συνδικαλιστή, άλλη του πολιτικού, άλλη του καλλιτέχνη, άλλη του επιστήμονα και πάει λέγοντας.
Με τις εκλογές τώρα διαπιστώνουμε ακόμα ότι άλλα τα προβλήματα των πολιτών και άλλα των δημοσιογράφων. Άλλα των πολιτών και άλλα των πολιτικών. Άλλα των πολιτικών και άλλα των δημοσιογράφων. Και όμως όλοι τους υποτίθεται ασχολούνται με το ίδιο πράγμα...
Οφείλεται άραγε στο ότι δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα; Ότι δεν χρησιμοποιούν τον ίδιο κώδικα επικοινωνίας; Δηλαδή η κάθε τάξη "ζει στην κοσμάρα της"; Ας μην υπερβάλουμε. Σε κάποιες περιπτώσεις πολιτικοί και δημοσιογράφοι τα βρίσκουν. Με τους άλλους είναι το μέγα πρόβλημα.
Βεβαίως και άλλη η δουλειά του ναύτη από εκείνην του καντηλανάφτη... Η κάθε ομάδα έχει το δικό της ρόλο. Οι πολιτικοί υποτίθεται ότι έχουν σκοπό την επίλυση των προβλημάτων των πολιτών. Και οι δημοσιογράφοι συμβάλλουν στην ανάδειξή τους. Σε κάποιες περιπτώσεις ενδεχομένως να προτείνουν και εφικτές λύσεις.
Μήπως όμως για λόγους που υποκρύπτουν ιδιοτέλεια οι μεν και οι δε κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Μήπως η γυρισμένη πλάτη στις εφημερίδες, στις τηλεοράσεις, στους υποψήφιους βουλευτές και η ενδεχόμενη επανάληψη του φαινομένου της αποχής, όπως έγινε στις ευρωεκλογές, των πολιτών να είναι ένδειξη ότι το έπιασαν το υπονοούμενο οι τελευταίοι;
Ίσως έρθει η ώρα κάποτε να καταλάβουμε όλοι μας πως ο γάιδαρος όσο και καλή θέληση να έχουμε δεν μπορεί να πετάξει.
Στα ΝΕΑ (15-9-09) δημοσιεύτηκε η είδηση σχετικά με την απάντηση που έδωσε ο πρόεδρος Ομπάμα σε 15-χρονο μαθητή που του υπέβαλλε την ερώτηση: «τι πρέπει να κάνει κανείς για να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ»;
Εμείς εδώ που ξέρουμε … θα του λέγαμε «να προσέχει τις συναναστροφές του». Ο Πρόεδρος όμως –τι Πρόεδρος θα ήταν αν έλεγε αυτά που θεωρούμε εμείς αυτονόητα- είχε την εξής άποψη:
«Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα όλοι εδώ να είστε εξαιρετικά προσεκτικοί όταν στέλνετε μηνύματα στο Facebook, γιατί στην εποχή του YouTube, ό,τι και να κάνετε ό,τι και να γράφετε μπορεί κάποιος να το ανασύρει αργότερα. Και όταν είστε νέοι, κάνετε λάθη και ορισμένες ανοησίες. Και έχω ακούσει πολλούς νέους ανθρώπους, να στέλνουν διάφορα στο Facebook και μετά ξαφνικά να υποβάλουν αίτηση εργασίας και κάποιος να αρχίζει να ψάχνει».
Πραγματικά σύμφωνα με το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ «μια έρευνα που διεξήχθη τον Ιούνιο από την εταιρία careerbuilder. com αποκάλυψε ότι το 45% των εργοδοτών ανατρέχουν στις ιστοσελίδες κοινωνικών επαφών για βρουν στοιχεία των υποψηφίων υπαλλήλων τους». Στο ίδιο δημοσίευμα προστίθεται ακόμα ότι «ο Λευκός Οίκος επί προέδρου Ομπάμα, συχνά, χρησιμοποιεί το Facebook, το Twitter και άλλους τόπους κοινωνικών επαφών του διαδικτύου για να παρακάμπτει τα μέσα ενημέρωσης και να επικοινωνεί απευθείας με τους Αμερικανούς».
Προσοχή λοιπόν εκτός από τις κακές συναναστροφές και στο τι αναρτάτε στο διαδίκτυο. Παραφράζοντας το γνωστό scripta manet θα λέγαμε σήμερα τα χρόνια περνούν όμως οι αναρτήσεις μένουν.
Η νέα σχολική χρονιά βρήκε όσους εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να συζητούν για το πραγματικά σοβαρό πρόβλημα της γρίπης των χοίρων και την επάρκεια των μέτρων που έχουν εξαγγελθεί για τα σχολεία.
Η έναρξη, όμως, επαναφέρει στο προσκήνιο και το κεντρικό ερώτημα σχετικά με την αναμενόμενη ποιότητα των εκπαιδευτικών υπηρεσιών, κυρίως για το δημόσιο σχολείο. Οι ισχύουσες διατάξεις καθορίζουν το πλαίσιο αφήνοντας τις λεπτομέρειες υλοποίησης στην εκπαιδευτική ιεραρχία που έχει σχήμα πυραμίδας με κορυφή το υπουργείο Παιδείας και βάση τις σχολικές μονάδες. Η προσέγγιση του σκοπού και των στόχων καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Η διοίκηση, το βοηθητικό προσωπικό, οι εκπαιδευτικοί, οι μέθοδοι, τα μέσα, το ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι παίζουν, επίσης, σημαντικό ρόλο σ’ αυτό.
Οι επιμέρους στόχοι στις σχολικές μονάδες ασφαλώς και υπηρετούν το βασικό άξονα της ποιότητας και βεβαίως θα πρέπει να ελέγχονται καθ΄ όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους με ένα σύστημα εσωτερικής διαμορφωτικής αξιολόγησης. Οι ανατροφοδοτήσεις, όπου απαιτούνται, θα πρέπει να είναι άμεσες και συνεχείς.
Η ποιότητα όμως συνδέεται με την αποτελεσματικότητα. Πότε μπορούμε, άραγε, να λέμε ότι ένα σχολείο είναι αποτελεσματικό; Τι είναι αυτό που αποτελεί επιτυχία και έγκυρη ένδειξη της αποτελεσματικότητας ενός σχολείου; Υπάρχουν μετρήσιμοι δείκτες γι’ αυτό;
Οι απόψεις των ερευνητών της εκπαίδευσης συγκλίνουν στο ότι ένα σχολείο είναι αποτελεσματικό όταν μπορεί να δείξει ότι σε αυτό συνυπάρχουν τόσο η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, όσο και οι ίσες ευκαιρίες για όλους, δηλαδή η ισότητα.
Κατά κύριο λόγο οι συζητήσεις για τη βελτίωση των σχολείων περιστρέφονται γύρω από την αφοσίωση των εκπαιδευτικών στο καθήκον τους και στο κατά πόσο η οργανωμένη κοινωνία έχει την πολιτική βούληση να βοηθήσει τα σχολεία να βελτιωθούν, δεδομένου ότι το σχολείο ως κοινωνικός αλλά και ως κρατικός θεσμός υπηρετεί λίγο-πολύ την εκάστοτε κοινωνική και πολιτική δύναμη.
Ο συγκεντρωτισμός του εκπαιδευτικού μας συστήματος κάνει την εκάστοτε κεντρική εξουσία να περιορίζει στο ελάχιστο την αυτονομία των εκπαιδευτικών μονάδων, η οποία εν πολλοίς περιορίζεται σε πρωτοβουλίες εκτός ωρολογίου προγράμματος. Ο συγκεντρωτισμός, ακόμα, μπορεί να λειτουργεί και ως άλλοθι γι’ αυτούς που ασκούν διοίκηση στις κατώτερες βαθμίδες.
Πολλές έρευνες ξεχώρισαν τα αποτελεσματικά από τα μη αποτελεσματικά σχολεία, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στους παράγοντες της οργάνωσης και της διεύθυνσης του σχολείου, της σχολικής διδασκαλίας, των καλών διαπροσωπικών σχέσεων, των υψηλών προσδοκιών των εκπαιδευτικών για όλους τους μαθητές, της αξιολόγησης της σχολικής επίδοσης των μαθητών και των προσφερομένων προγραμμάτων, της ενεργού συμμετοχής των γονέων στο σχολείο κ.τ.λ.
Οι κυριότεροι παράγοντες που διέπουν τη λειτουργία ενός αποτελεσματικού σχολείου συνοψίζονται στους παρακάτω έξι:
1.Η προσοχή του διευθυντή του σχολείου είναι στραμμένη προς την ποιότητα της παρεχόμενης διδασκαλίας.
2.Μεγάλη βαρύτητα δίνεται στον χρόνο που αφιερώνεται στη διδασκαλία.
3.Υπήρχε ένα υγιές κλίμα οργάνωσης και αίσθημα ασφάλειας στη σχολική μονάδα, το οποίο επιδρά πολύ ενισχυτικά στη διδασκαλία και τη μάθηση.
4.Οι εκπαιδευτικοί περιμένουν από όλους τους μαθητές να φτάσουν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο επίδοσης.
5.Η μέτρηση της επίδοσης των μαθητών είναι η βάση για την αξιολόγηση των προσφερομένων προγραμμάτων.
6.Οι γονείς είναι αναμεμειγμένοι ενεργά στο σχολείο καιεπιδιώκουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να μάθουν.
Θα πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε ότι οι συντελεστές αυτοί δεν συμμετέχουν με την ίδια βαρύτητα στο γενικό προφίλ του αποτελεσματικού σχολείου και βεβαίως μπορεί πολλά να πει κανείς για καθέναν απ’ αυτούς. Οι παράγοντες αυτοί είναι που καθορίζουν τη μορφή του «παραπρογράμματος» στο σχολείο, το οποίο ουσιαστικά δημιουργεί τις διαφορετικότητες. Δηλαδή καθορίζουν την απόσταση μεταξύ των προθέσεων και του αποτελέσματος στην εκπαιδευτική πράξη.
Αξίζει να παρατηρήσουμε, ακόμα, ότι το να γνωρίζει κάποιος τους συντελεστές του αποτελεσματικού σχολείου δεν σημαίνει αυτόματα ότι μπορεί να εφαρμόσει και κάποιο έτοιμο σχέδιο για να κάνει το σχολείο του αποτελεσματικό. Δεν μπορεί να γίνει αυτό με αυτόματο πιλότο. Ακόμα και αν εξασφαλίσουμε τους άλλους παράγοντες, τα σχολεία διαφέρουν στη σύσταση του μαθητικού τους πληθυσμού, δηλαδή έχουν μαθητές με διαφορετικές ανάγκες. Αλλά και οι κοινωνίες με τις οποίες αλληλεπιδρούν τα σχολεία έχουν διαφορετικές αξίες.
Ένα από τα αξιώματα που μαθαίνει κανείς στη Διοίκηση της Εκπαίδευσης είναι ότι σε κάθε αλλαγή κατεύθυνσης η δομή είναι αυτή που ακολουθεί τη λειτουργία. Εάν η δομή δεν ακολουθήσει τη λειτουργία, η λειτουργία θα αλλοιωθεί για να ταιριάζει στη δομή με αποτέλεσμα μικρές ή μεγάλες δυσχέρειες στη βάσης στην εκπαιδευτική πυραμίδα, δηλαδή τις σχολικές μονάδες με ότι σημαίνει αυτό για την ποιότητα.
Οι προεκλογικές περίοδοι έχουν πάντα πολλά μικρά και μεγάλα απρόοπτα. Γκάφες, υπερβολές, υποσχέσεις, περιστατικά, ατυχήματα και «ατυχήματα», εκπλήξεις κ.α.
Η προοπτική της εξουσίας και οι διάφορες σκοπιμότητες στην πολιτική πάρα πολλές φορές βάζουν σε δεύτερη μοίρα τις διαπροσωπικές σχέσεις και την καλή συμπεριφορά, όπως νοείται αυτή από τους κοινούς θνητούς.
Στα ψηφοδέλτια τα ζύγια αποτελούνται από «τους ψήφους που φέρνεις». Ααα, στην περίπτωση των στελεχών πρώτης γραμμής και η βαρύτητα του ίσκιου τους. Όταν η σκιά που ρίχνεις είναι βαρύτερη της αρχηγικής τότε καλά θα κάνεις να είσαι πιο προσεκτικός. Τα χαλιά που θα πατάς πρόσεχε γιατί μπορεί κάποιος να τα τραβάει…
«Το ζητούμενο δεν είναι να βγάλουμε έναν πρωθυπουργό», γράφει ο Πρετεντέρης στο Βήμα (12-9-09) για τις προσεχείς εκλογές, «το ζητούμενο είναι να αναδειχθεί στην εξουσία μια παράταξη με αρχές, με αξίες, με ιστορία, με σχέδιο και με εύρος κοινωνικών ερεισμάτων. Σε αυτήν ακριβώς την προοπτική, κάθε μορφής αποκλεισμός λειτουργεί αρνητικά». Και βέβαια η παρατήρηση δεν ισχύει μόνο για τις προσεχείς εκλογές. Αλλοίμονο αν όλα τα μετράγαμε με τον πήχη και τα δράμια.
Ήδη άρχισε να μοιράζεται στους μαθητές της Α' Γυμνασίου το κουπόνι των 450€. Αμέσως άρχισε και η επιχείρηση προσφορών, σχετικά.
Σε portal γνωστού τηλεδημοσιογράφου καλούνται οι μαθητές να συμπληρώσουν τη φόρμα αποστολή με τα στοιχεία τους για να τους σταλεί ο υπολογιστής που θα πληρώσουν με το κουπόνι και με επιπλέον προσφορά στο "εξώφυλλο" το σήμα της αγαπημένης τους ομάδας. Πως το έλεγε στη "Λόλα": "Είναι πολλά τα λεφτά Άρη". Όχι θα μέναμε έτσι...
Ο όρος fractal δημιουργήθηκε από τον πολωνικής καταγωγής μαθηματικό Benoit Β. Mandelbrot με βάση τη λατινική λέξη fractus (θρυμματισμένος ή σπασμένος), για να εκφράσει την ιδέα ενός σχήματος του οποίου οι διαστάσεις δεν περιγράφονται με ακέραιο αριθμό. Στα Ελληνικά αποδόθηκε με τον όρο Μορφοκλασματική Καμπύλη από τον αδικοχαμένο Στ.Πνευματικό και τον καθηγητή Ι.Νίκολη.
"Η προς εαυτόν ομοιότητα" και η "χαμηλή περιεκτικότητα πληροφοριών" είναι δύο βασικά χαρακτηριστικά των fractals.
Ένα βιντεάκι με fractals (μορφοκλάσματα στα ελληνικά) από τα οποία φαίνεται πως οι μοντέρνες μαθηματικές θεωρίες αλληλεπιδρούν με την τέχνη.
Τα μορφοκλάσματα δημιουργούν το όλο με επαναλήψεις σε διάφορα μεγέθη (διάφορες κλίμακες) των ίδιων εικόνων για τη σύνθεση της τελική εικόνας. Η τεχνική αυτή μπορεί να εφαρμοστεί στις εικαστικές τέχνες αλλά και στη μουσική. Τα fractals είναι συνδεδεμένα με τους υπολογιστές αφού οι συνθέσεις είναι αρκετά δύσκολο να γίνουν χωρίς αυτούς. Επιπλέον οι υπολογιστές με τα διάφορα εφέ τις κάνουν περισσότερο εντυπωσιακές. Η μουσική είναι του Moricone.
Καλή χρονιά σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και στους γονείς ... βεβαίως βεβαίως.
Τι είναι σημαντικό για να προβληθεί σχετικά με τις υποψηφιότητες; Ο Ψινάκης ή ο Κοραντής;
Ο Κοραντής υπήρξε ένας από τους 10 πιο έμπιστους του πρωθυπουργού της χώρας. Του εμπιστεύτηκε την αρχηγία της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ). Τον Ιούλιο τον αντικατέστησε και τον Σεπτέμβριο ο κύριος αρχηγός και εξ απορρήτων του πρωθυπουργού εμφανίζεται ως υποψήφιος άλλου κόμματος. Ποιος; Ένας από τους πιο έμπιστους του πρωθυπουργού.
Ο Ψινάκης έγινε γνωστός ως μάνατζερ του Ρουβά αρχικά και κατόπιν γνωστότερος ως μέλος επιτροπής τηλεοπτικών προγραμμάτων "ανάδειξης" νέων τραγουδιστών. Έχει ταυτιστεί με μια εικόνα ενός ανθρώπου που χρησιμοποιεί προκλητικό ντύσιμο, χειρονομίες και μια γλώσσα που κινείται στα όρια του προκλητικού και του χυδαίου. Τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί στις τηλεοπτικές συζητήσεις η πρόταση που του έγινε, από το ίδιο κόμμα που προσέφερε στέγη στον κύριο Κοραντή, να κατέβει ως υποψήφιος βουλευτής. Στις ίδιες συζητήσεις για τον Κοραντή γίνεται απλή αναφορά ενώ για τον Ψινάκη αναλώνεται ο μεγαλύτερος χρόνος της συζήτησης. Το τι είναι σημαντικότερο για να απασχολήσει την κοινή γνώμη κατά εκείνους που την διαμορφώνουν εν μέρει είναι προφανές.
Μέχρι να κλειδώσουνε τα ονόματα στα ψηφοδέλτια θα δούμε πάρα πολλές φορές στις επαρχιακές εφημερίδες διάφορα ρόδα να παρελαύνουν από τις στήλες τους με σχεδόν πανομοιότυπες ανακοινώσεις, μετά φωτογραφίας, και τίτλο: "Γιατί θα κατέβω". Όσο όμως κι αν θα μελετήσει προσεκτικά ο αναγνώστης την ανακοίνωση πειστική απάντηση μάλλον δεν πρόκειται να βρει για τον τίτλο αυτόν. Θα μπορούσε να διευκολυνθεί ο ίδιος στη σύνταξη του σχετικού άρθρου με μια σειρά από ερωτήματα. Π.χ. γιατί θα κατέβεις; Γιατί όλο αυτόν τον καιρό αγωνίστηκες να αλλάξεις κάτι; Γιατί ήσουνα παρών στις κηδείες και τα μνημόσυνα; Γιατί δοκιμάστηκες στο χώρο σου και έχεις να παρουσιάσεις επιτεύγματα; Γιατί μας περνάς για ηλίθιους, επειδή για τους δικούς μας λόγους κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε; Αν δεν το κάνεις από αισχρή ιδιοτέλεια η φράση του τίτλου "Γιατί θα κατέβω" θα μπορούμε αυθόρμητα να δημιουργήσει την εύλογη όσο και αυθόρμητη απορία: "Έλα ντε;"
Η νήσος Ζάκυνθος («Τζάντε» = διαμάντι και «Φιόρο του Λεβάντε» = άνθος της Ανατολής) είναι περίπου το 22%σε έκταση και μισή στους κατοίκους από το νομό Λασιθίου. Η ομώνυμη πρωτεύουσα λίγο μεγαλύτερη (15.000) από την αντίστοιχη του νομού μας.
Η πατρίδα του Σολωμού -ο οποίος έχει τις ρίζες του στα χωριά της Σητείας- του Κάλβου και του Φώσκολου, είχε μια πολυτάραχη ιστορική πορεία η οποία οριοθετείται από το βασίλειο του Ομηρικού Οδυσσέα μέχρι την ένωσή της με την Ελλάδα, μαζί και με τα υπόλοιπα Επτάνησα. Ο τόπος μας, στο σύνολό του, χαρακτηρίζεται από τους αγώνες για την ελευθερία, τις θυσίες και τα σπουδαία πολιτιστικά δημιουργήματα κατά τις ειρηνικές περιόδους. Η Ζάκυνθος δεν ξεφεύγει από τον γενικό αυτό κανόνα.
Συχνά ακούμε να μιλάνε για τα σημερινά χάλια της Αθήνας και να λένε πως μόνο ένας μεγάλος σεισμός μπορεί να σταθεί αφορμή για να ξαναχτιστεί αυτή σε σωστές βάσεις και με ανθρώπινο πρόσωπο. Η Ζάκυνθος, όπως ξέρουμε και από τα σχολικά μας μαθήματα, βρίσκεται στα όρια των λιθοσφαιρικών πλακών Αφρικής και Ευρασίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι υφίσταται πάρα πολύ συχνά τις επισκέψεις του Εγκέλαδου. Σε μια απ’ αυτές, το 1953, οι συνέπειες ήταν ολέθριες. Η πόλη της Ζακύνθου, καθώς και ένα μεγάλο μέρος του νησιού ισοπεδώθηκε. Η επταήμερη πυρκαγιά που επακολούθησε ολοκλήρωσε την καταστροφή. Στο μεταβυζαντινό μουσείο της πόλης υπάρχει μακέτα με την πόλη πριν το σεισμό. Όμως οι Ζακυνθιογράφοι υποστηρίζουν ότι η πόλη ξαναχτίστηκε με ρυθμούς και αισθητική εντελώς διαφορετική από εκείνη που είχε η πόλη πριν. Άλλαξε η φυσιογνωμία της. Η πόλη που ξαναχτίστηκε δεν είχε σχέση με την παλιά. Η πολιτιστική καταστροφή ήταν το ίδιο μεγάλη με τη φυσική, ισχυρίζονται. Πραγματικά, οι αναφορές που γίνονται σχετικά με τα μνημεία και τα οικοδομήματα έχουν ορόσημο το 1953. Οι συγκρίσεις γίνονται με το πριν και το μετά.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Ζακύνθου και σημείο αναφοράς, επίσης, για τους Ζακυνθινούς είναι ο Άγιος. Έτσι αποκαλούν τον άγιο Διονύσιο. Τιμούν τη μνήμη του δυο φορές το χρόνο, τον Αύγουστο και το Δεκέμβριο. Τον Αύγουστο που βρεθήκαμε έβγαλαν το σκήνωμα του Αγίου από τη μόνιμη θέση του και το εξέθεσαν σε λαϊκό προσκύνημα για τέσσερις μέρες. Στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων περιλαμβάνονταν και λιτανεία με παλλαϊκή συμμετοχή. Για το σκοπό αυτό είχαν έρθει και αρκετοί προσκυνητές από άλλα μέρη της Ελλάδας. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων αυτών διοργανώθηκαν εμποροπανηγύρεις, παζάρι, εκθέσεις, και υπαίθριοι πάγκοι στους οποίους προσφέρονταν, τα ντόπια εδέσματα φιτούρα, μαντολάτο, παστέλι κ.α.
Η γνώση αποκτάται με διάφορους τρόπους. Ο βιωματικός είναι ο πιο αποτελεσματικός. Γι’ αυτό συχνά λέμε γι’ αυτούς που παίρνουν αποφάσεις για την κοινωνία ότι θα πρέπει να βγαίνουν από τα γραφεία τους και να αφουγκράζονται τον κόσμο, τους πολίτες και την κοινωνία στο όνομα της οποίας παίρνουν τις αποφάσεις. Επεκτείνοντας τη συλλογιστική να πηγαίνουν, όπως κάνανε σε άλλες εποχές οι σοφοί, και σε άλλους τόπους όχι για απομόνωση και «χαλάρωση» (άλλο φρούτο και τούτο των μεσημεριανάδικων) αλλά για να αποκτήσουν βιώματα και γνώση από τόπους που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Για να βλέπουν από κοντά το πώς αντιμετωπίζεται στις άλλες κοινωνίες η καθημερινότητα και τα άλλα σχετικά που έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής των κατοίκων τους. Θα είμαστε, βεβαίως, οι τελευταίοι που θα ισχυριστούμε ότι φτάνει κάτι τέτοιο από μόνο του για να γίνει αποτελεσματική η διοίκηση. Όμως, όπως στις θεωρίες της μάθησης, η ποικιλία και ο τρόπος απόκτησης καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα των πληροφοριών που προσλαμβάνουμε. Και όπως η καθαριότητα για την αρχοντιά, η ποιοτική πληροφορία είναι «η μισή διοίκηση».
Το νησί της Ζακύνθου φαίνεται ότι εξαρτάται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό. Η τουριστική περίοδος, όπως μας είπαν διαρκεί από Μάιο μέχρι και Οκτώβριο. Οι προσφερόμενες υπηρεσίες που είχαμε την ευκαιρία να δούμε ήταν πολύ καλές. Οι χώροι γενικά καθαροί. Οι Ζακυνθινοί ευγενικοί και πρόθυμοι για οποιαδήποτε εξυπηρέτηση. Στη Ζάκυνθο εκτός από Άγγλους και Ιταλούς κάνουν τις διακοπές τους και αρκετοί Έλληνες. Έχουν κι εδώ τα Μάλια τους, ονομάζονταιΛαγανάς.
Θαυμάσια τοπία, οι παραλίες ομαλές και αμμώδεις, τα νερά ζεστά. Ίσως γι’ αυτό πηγαίνουν εκεί οι ονομαστές χελώνες Καρέτες για να γεννήσουν τ’ αυγά τους. Το τοπίο κυρίως ορεινό αλλά καταπράσινο. Η δυτική Ελλάδα έχει πολλές βροχές. Όμως και στο μέρος αυτό της πατρίδας μας οι πυρκαγιές του καλοκαιριού δεν σεβάστηκαν το τοπίο. «Από αμέλεια;», ρωτήσαμε. «Μπα, συμφέροντα!» εισπράξαμε την απάντηση. Η τελευταία φωτιά σταμάτησε στη θάλασσα.
Μοναδικές οι μπλε σπηλιές και η παραλία στο «ναυάγιο». Στα αρνητικά το κακό οδικό δίκτυο και η σήμανση στους δρόμους. Επίσης, δεν βρήκαμε με άνεση τουριστικούς οδηγούς. Ενδεχομένως το πρόβλημα να ήταν δικό μας.
Στην πόλη της Ζακύνθου υπάρχουν τρία μουσεία. Το Μεταβυζαντινό με εκκλησιαστικά εκθέματα (αγιογραφίες, εικόνες, τέμπλα, εκκλησιαστικά σκεύη κ.α.) πολύ καλά οργανωμένο και με θαυμάσιους χώρους έκθεσης.
Το Μουσείο Επιφανών Ζακυνθινών στο οποίο υπάρχουν, σε αυτόνομη αίθουσα, τα μαυσωλεία του Σολωμού και του Κάλβου, ενώ στους άλλους χώρους εκτίθενται χειρόγραφα, προσωπικά είδη κ.α. όχι μόνο των δυο μεγάλων ποιητών αλλά και του εθνικού ποιητή της Ιταλίας Ούγκο Φώσκολου, ο οποίος είναι Ζακυνθινός, του Γρηγορίου Ξενόπουλου, του Διονυσίου Ρώμα και πολλών άλλων επιφανών ντόπιων.
Στη Ζάκυνθο, αναφέρει σχετικό ενημερωτικό φυλλάδιο, εκδίδονται περίπου σαράντα βιβλία το χρόνο. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία προβάλλει την είδηση, παίζει καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό. Στο ίδιο σημείωμα διαβάζουμε ότι η μέρα των διανοουμένων τιμάται ξεχωριστά στην πόλη της Ζακύνθου (18 Μαΐου).
Πήγαμε στη Ζάκυνθο ελπίζοντας να ακούσουμε και Ζακυνθινές καντάδες. Να δούμε το Νιόνιο του Θεάτρου Σκιών, να ακούσουμε τη γνωστή μελωδική ντοπιολαλιά. Δεν είχαμε την τύχη όμως. Όπως μας είπαν, λίγες καντάδες σε ταβέρνες για ξένους μπορείτε να ακούσετε. Πιθανόν μεταξύ τους οι Ζακυνθινοί να διοργανώνουν γλέντια και να τα λένε …
Η Ζάκυνθος είχε θέατρο το οποίο όμως καταστράφηκε το ’53. Οι κάτοικοι έχουν υψηλή θεατρική κουλτούρα και δεν είναι τυχαίο το ότι ο Ρώμας και ο Ξενόπουλος είναι δικά της παιδιά. Στο θέατρό τους αυτό ανέβαζαν και όπερα, είδος που έφεραν οι Ιταλοί κατακτητές στο νησί. Σήμερα το κτίριο του θεάτρου ξαναχτίστηκε –είναι στα τελειώματα- και ένα από τα θέματα των τοπικών εφημερίδων (δυο ημερήσιες, μια εβδομαδιαία και ένα μηνιαίο περιοδικό) είναι ο τρόπος που θα λειτουργεί. Αποτελεί δε σημείο δημόσιων αντιπαραθέσεων η προώθηση των ημετέρων, τα προβλήματα κακοδιαχείριση των τοπικών οργανισμών κ.α.
Τα Επτάνησα έχουν άλλο χρώμα από το Αιγαίο. Το πράσινο είναι κυρίαρχο. Το μελτέμι άγνωστο. Το τοπίο ήρεμο. Στη Ζάκυνθο μπορείτε να πάτε με μεγάλα καράβια (μια ώρα περίπου) από την Κυλλήνη.
