Εγώ διάβαζα...

Θυμάστε τον μακαρίτη; Που είσασταν στην επταετία, τον είχανε ρωτήσει. Εγώ διάβαζα, ήταν η απάντησή του. Τι θελω να πω; Εε, κάτι δεν πάει καλά άμα βλέπεις το σύμπαν να αναποδογυρίζεται κι εσύ να ασχολείσαι δημοσίως με την υψηλή ραπτική, τους χαβάδες της Λίτσας, της Πίτσας της Κούλας, του κυρίου Ταβερνιέ, τα σώβρακα του Ασλάνη και τα καπρίτσια της Μαλίτσιας.
'Ολοι μας όσοι διεκδικούμε δημόσιο χώρο ακόμα και στην ψυχαγωγία και το θέαμα, αλλά και τη γνώμη, πρέπει να μετράμε 30 φορές πριν κόψουμε το κουστούμι. Αλλιώς θα μείνουμε στην ιστορία σαν τους Πλαταιείς του Θουκιδίδη -αν δεν κάνω λάθος- που ενώ τα σπίτια τους καίγοντας αυτοί το είχαν ρίξει στο τραγούδι.
Είναι υποχρέωση όσων θέλουν να έχουν δημόσια παρουσία, και όχι κατ' ανάγκην από κάποια θεσμοθετημένη θέση εξουσίας, να έχουν υπεύθυνη θέση και επιλογές. Πώς θα το κάνουμε, κρίνονται γι' αυτό.
Δυστυχώς η "ποιοτική" τηλεόραση στην οποία όλοι μαθητεύουμε, η χαμηλής ποιότητας παιδεία που μας έχουν εμφυσήσει στην κοινωνία που ζούμε και στα σχολεία μας και η απουσία πολιτικής συνειδήσεως μας έχουν κάνει οπαδούς (κλέψε να ζεις κι άρπαζε νάχεις). Μας έχουν καλλιεργήσει μια αισθητική που δεν ανταποκρίνεται στα κελεύσματα των καιρών. Αναγνωρίζοντες το καλό στο κομματικό, το συμφέρον μας, στον άκριτο τοπικισμό, στον εθνικισμό, τη λαμογιά, αρκεί να προέρχεται από τους "δικούς μας".
Γι' αυτό ας αφήσουμε τις κουτοπονηρίές του τύπου "να ξεσκάσουμε λίγο βρε αδελφέ", "εμείς ανατάμ παπατάμ δεν ασχολούμαστε με την πολιτική" κλπ κλπ
Αν δεν κάνουμε εκ του πονηρού τους αφελείς, τότε θα πρέπει να είμαστε. Αν δεν μπορούμε να δούμε τι γίνεται γύρω μας ή τι μας περιμένει και νομίζουμε ότι αυτό που μας λείπει είναι η υψηλή ραπτική και το μαγείρεμα του φασιανού αργά η γρήγορα θα ξυπνήσουμε από το λήθαργό μας με εφιάλτες.
Καλά κάνουμε και διαβάζουμε, όπως ο μακαρίτη στη χούντα, αλλά που και που ας σηκώνουμε λίγο και το κεφάλι γιατί αλλιώς δεν θα είμαστε άξιοι να διεκδικούμε ρόλους ηγέτη. Ούτε κάν πολίτη με την κυριολεκτική έννοια του όρου.