Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Μάνος Χατζιδάκις

Δεκαπέντε χρόνια σήμερα από το θάνατό του (15-6-94). Οι μουσικές του ακούγονται περισσότερο σήμερα απ' ότι όταν ζούσε σηματοδοτώντας την απουσία επιγόνων του διαμετρήματός του. Ο Θεοδωράκης σε βαθύ γήρας, ο Ξαρχάκος έχει σταματήσει να γράφει τραγούδια (γράφει όπερες τελευταία), ο Μούτσης τα ίδια.
Ο Χατζιδάκις ήταν ιδιοφυής μουσικά. Είχε δυνατό ένστικτο. Είχε το Γκάτσο. Είχε τον Κουν. Φόραγε και παντελόνια.΄
Με ότι ασχολήθηκε έβαλε έντονα τη σφραγίδα του. Τρίτο πρόγραμμα, δεύτερο, περιοδικό τέταρτο, ορχήστρα χρωμάτων, μουσική για τον κινηματογράφο, το θέατρο, για μπαλέτο Η αναγέννηση του ρεμπέτικου είναι δικό του έργο. Το ότι ο Θεοδωράκης στράφηκε στη λαϊκή μουσική το οφείλει, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, στον Χατζιδάκι.
Παρά το ότι ζει μέσα από το έργο του, η απουσία του είναι εμφανής (όπως του Κουν, του Τσαρούχη, του Σακελλάριου, του Τζαβέλα κ.α.)
Ο ίδιος είχε γράψει σχετικα: «Πρέπει να πω ότι δε μ’ αρέσει η αναμνησιολογία, την απεχθάνομαι. Είναι χειρότερη κι από μνημόσυνο. Τι πάει να πει μνημόσυνο; Κάποιον που δε θυμάμαι και μια δεδομένη στιγμή, καθορισμένη, οφείλω να τον θυμηθώ; Τους ανθρώπους που έχουν φύγει, αλλά παραμένουν ζωντανοί, τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ’ ολόκληρη τη ζωή μας».

Δεν υπάρχουν σχόλια: