Ο Θύμιος Νικολαΐδης για τον Αστρολάβο των Αντικυθήρων

Ο Θύμιος Νικολαΐδη συνομιλεί με τον Γιάννη Σταμέλο

για τον αστρολάβο των Αντικυθήρων

O Θύμιος Νικολαίδης είναι ιστορικός των επιστημών, διευθυντής ερευνών στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Οι έρευνές του αφορούν στις επιστήμες στο Βυζάντιο και στο νεώτερο ελληνισμό, καθώς και στην ιστορία των σχέσεων επιστημών - χριστιανικής θρησκείας.

Είναι γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Ιστορίας των Επιστημών και της Τεχνολογίας, μέλος του γραφείου της Διεθνούς Ακαδημίας Επιστημών και συνεκδότης του διεθνούς περιοδικού ιστορίας των επιστημονικών ιδεών Almagest.

Συνδιευθύνει με τον Καθηγητή Κώστα Σκορδούλη την ερευνητική ομάδα Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Διδακτικής των Επιστημών και της Τεχνολογίας.

Ο κ. Νικολαΐδης θα μιλήσει για τις εργασίες της διεθνούς επιστημονικής ομάδας μελέτης και ανακατασκευής του αστρολάβου των Αντικυθήρων στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Επιστήμης, Τέχνης και Τεχνολογίας» που διοργανώνει το Παράρτημα Λασιθίου της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας 7, 8 και 9 Οκτωβρίου στον Άγιο Νικόλαο. Στο πλαίσιο της ομιλίας του αυτής είχαμε την παρακάτω συνομιλία.

- Κύριε Νικολαΐδη, πώς σχηματίστηκε η ομάδα για την δημιουργία-ανακατασκευή του αστρολάβου των Αντικυθήρων;

-Το εσωτερικό του μηχανισμού των Αντικυθήρων είχε διερευνηθεί με την μέθοδο των ακτίνων Χ. Η εμφάνιση νέων τεχνολογιών, όπως αυτή του αξονικού τομογράφου, ήταν προφανές ότι προσέφερε νέες δυνατότητες για την μελέτη και την ανακατασκευή του πολύπλοκου αυτού μηχανήματος. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 δημιουργήθηκε μια διεθνής διεπιστημονική ομάδα μελέτης του μηχανισμού, στην οποία συμμετέχουν το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, τα πανεπιστήμια του Cardiff, Θεσσαλονίκης και Αθηνών, καθώς και το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης. Με την τεχνολογία των εταιριών Hewlett Packard (ΗΠΑ) και X-Tek Systems (Μεγάλη Βρετανία), η ομάδα αυτή προέβηκε σε μια νέα λεπτομερή μελέτη του μηχανισμού.

- Γιατί δημιούργησε στις ερευνητικές ομάδες και τα πανεπιστήμια τόσο μεγάλο και διαρκές ενδιαφέρον το εύρημα αυτό από το ναυάγιο των Αντικυθήρων;

-Μέχρι την εύρεση του μηχανισμού, και πιο συγκεκριμένα μέχρι την αποκρυπτογράφησή του, οι ιστορικοί της αρχαιότητας πίστευαν ότι ενώ η επιστημονική μεθοδολογία γεννήθηκε στην Ελλάδα, οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ενδιαφέρονταν για τις τεχνολογικές εφαρμογές των επιστημών που είχαν αναπτύξει. Έτσι, ενώ μιλούσαμε για το ελληνικό θαύμα στις επιστήμες, η άποψη ήταν ότι αυτές παρέμειναν, για ιδεολογικούς λόγους, σε θεωρητικό επίπεδο. Η τρέχουσα άποψη ήταν ότι οι Αρχαίοι υπήρξαν λάτρες της λογικής, βγάζοντας συμπεράσματα μόνο με διαλεκτικές διαδικασίες.

Η ανακάλυψη ότι ο μηχανισμός των Αντικυθήρων αποτελεί ένα τόσο σπουδαίο  τεχνολογικό επίτευγμα ανέτρεψε πλήρως αυτή την αντίληψη. Η μοναδικότητά του έχει εγείρει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας ερευνητικής κοινότητας για τον τεχνολογικό και επιστημονικό περίγυρο που επέτρεψε την κατασκευή του. Οι ιστορικοί ερευνούν σήμερα τις καταβολές του καθώς και τυχόν τεκμήρια που να αποδεικνύουν την συνέχιση της παράδοσης παρόμοιων τεχνολογικών επιτευγμάτων.

- Τι ήταν οι αστρολάβοι όπως αυτός των Αντικυθήρων στην εποχή τους;

-Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι ένα πλανητάριο, το οποίο αναπαριστά μηχανικά τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, τα ημερολόγια που βασίζονται σε αυτές τις κινήσεις καθώς και τα φαινόμενα της έκλειψης της σελήνης και του ηλίου. Για μια συγκεκριμένη ημερομηνία και χρονολογία που διαλέγουμε, ο μηχανισμός μας δείχνει τη θέση στον ζωδιακό κύκλο του ηλίου, της σελήνης και των πέντε γνωστών πλανητών στη αρχαιότητα (Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας, Κρόνος), τις φάσεις της σελήνης, την αντιστοιχία του σεληνιακού με το ηλιακό ημερολόγιο, καθώς και αν γίνεται έκλειψη ηλίου ή σελήνης και την ώρα της έκλειψης. Τέλος δείχνει για το έτος που διαλέγουμε που γίνονται οι πανελλήνιοι αγώνες (Ολύμπια, Ίσθμια, Πύθεια και Νέμεα).

-Γιατί είναι μοναδικός αυτός των Αντικυθήρων;

-Ο μηχανισμός αυτός είναι φτιαγμένος από χαλκό, ακριβό και ανακυκλώσιμο μέταλλο. Τα αντικείμενα από χαλκό, από τις χύτρες ως τα αγάλματα, κατέληγαν κάποια στιγμή στο χυτήριο για ανακύκλωση. Ό,τι έχει σωθεί βρίσκεται κυρίως σε κάποιο ναυάγιο ή ως ταφικό κτέρισμα. Το ότι ένα παρόμοιο αντικείμενο βρέθηκε σε πλοίο που ναυάγησε, είναι ήδη μια πολύ μεγάλη τύχη για μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν την εποχή εκείνη και άλλα παρόμοια αντικείμενα.

-Είναι αληθές ότι η λειτουργία του βασιζόταν στην ιδέα του διαφορικού γραναζιού;

-Λόγω των ελλειπτικών τους τροχιών, οι κινήσεις των πλανητών δεν είναι ομαλές. Η κίνηση της σελήνης παρουσιάζει πολλές «ανωμαλίες». Για να αναπαρασταθεί αυτή η πολύπλοκη κίνηση, χρειάζεται να επινοηθεί ένας μηχανισμός που θα αυξομειώνει την ταχύτητα του γραναζιού το οποίο ευθύνεται για την κίνηση της σελήνης στον μηχανισμό. Ο κατασκευαστής του μηχανισμού επινόησε μια ιδιοφυή λύση: ένας πύρος ο οποίος κινείται σε μια σκισμή ενός γραναζιού επιτυγχάνει την διαφορική αυτή κίνηση.

-Γιατί θεωρείται ο πρώτος μηχανικός υπολογιστής στον κόσμο;

-Σήμερα τη λειτουργία του μηχανισμού μας προσφέρουν τα λογισμικά στους υπολογιστές. Ο μηχανισμός είναι λοιπόν ένας μηχανικός υπολογιστής και μάλιστα εξαιρετικά πολύπλοκος. Είναι πράγματι ο πρώτος μηχανικός υπολογιστής που έχει βρεθεί ως σήμερα. Χρονολογείται γύρω στα 80 π.Χ. Ο επόμενος, κατασκευάστηκε 1400 χρόνια αργότερα, τον 14ο αιώνα, από τον Ιταλό Dondi και μάλιστα είχε σημαντικά μεγαλύτερες διαστάσεις. Έχει ειπωθεί ότι αν θεωρήσουμε τον μηχανισμό του Dondi ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο μηχανισμός των Αντικυθήρων αναλογεί σε Laptop.

- Έχετε καταφέρει τελικά την ολοκληρωτική ανακατασκευή του ομοιώματος του μηχανισμού των Αντικυθήρων;

-Η έρευνα στη σημερινή της φάση έχει καταφέρει να δει, με τη βοήθεια των πιο σύγχρονων τεχνολογικών μεθόδων της αξονικής τομογραφίας, το σύνολο των τμημάτων που σώζονται στο εσωτερικό του μηχανισμού. Έχει επίσης καταφέρει να διαβάσει τα περισσότερα από τα γράμματα που έχουν σωθεί, χαραγμένα στα διάφορα τμήματα του μηχανισμού. Σήμερα, η πλειονότητα των ερευνητών συμφωνεί ως προς τις βασικές λειτουργίες και την μηχανική αναπαράστασή τους. Ωστόσο, παραμένουν αρκετά ερωτήματα καθώς μεγάλο τμήμα του μηχανισμού έχει ολοκληρωτικά χαθεί στο βάθος της θάλασσας, ή καταστραφεί από τη διάβρωση.

- Υπάρχουν ερωτήματα προς απάντηση σχετικά με τη λειτουργία του;

-Τα βασικά ερωτήματα αφορούν σε τυχόν συμπληρωματικά γρανάζια, πράγμα που σημαίνει συμπληρωματικές λειτουργίες από αυτές που ήδη προανέφερα.

-Σας ευχαριστώ.

-Κι εγώ σας ευχαριστώ.

Εσείς τι θα πρέπει να αφήσετε;

Λέει ο υποψήφιος που έχει χτυπηθεί να πάρει το χρίσμα από το κόμμα του: "Ας αφήσουμε πίσω μας τις τριβές του παρελθόντος, τις υπερβολές του άκρατου κομματισμού, τους αποκλεισμούς, τις προσωπικές στοχεύσεις, την εσωστρέφεια".
Εμείς να τα αφήσουμε αυτά, εσείς τι θα πρέπει να αφήσετε;

Δια παν ενδεχόμενο

Χρήσιμα τεχνολογικά εργαλεία

Τεχνολογικά θαύματα

 . . .

Άμα ο άνθρωπος είναι εφευρετικός ...

Μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος;

"Το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, είχαμε το φεστιβάλ απόλυτης ανευθυνότητας του Αντωνάκη Σαμαρά για το μνημόνιο που δεν το θέλει αλλά το αποδέχεται καταψηφίζοντάς το υποσχόμενος ταυτόχρονα έξοδο από την επιτήρηση μέσα στο 2011 και μετά τη συλλογική ευτυχία μας, με αποτέλεσμα να διαγράφει ορθολογιστές διαφωνούντες (Θ. Σκυλακάκης)... Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να περιμένει κάτι το σοβαρό από τη σημερινή άξια του πρόσφατου χθες Νέα Δημοκρατία. Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι και από την εμφυλιοπολεμική Αριστερά. Αναγκαστικά περιμένουμε έτσι τα περισσότερα από το ΠαΣοΚ. Το καταλαβαίνει; "

 

Γράφει ο Σωμερίτης στο σημερινό ΒΗΜΑ. Είναι άραγε τόσο αισιόδοξος ο έμπειρος αρθρογράφος ή μήπως το κάνει για τις ανάγκες του άρθρου;

Περαιώσεις

. . .

. . .

 . . .

. . .

Του ΚΥΡ

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της 26ης Σεπτεμβρίου 2010

Που είν' ο ιερεύς;

Εδώ παπάς, εκεί παπάς που είναι ο ιερεύς; Θα τους ξέρετε ασφαλώς τους παπατζήδες και το τροπάριό τους. Στο σημερινό άρθρο του στο ΒΗΜΑ ο Πρετεντέρης αναφέρεται στον Πάγκαλο και τους παπατζήδες.

Δύο δηλώσεις, ή μάλλον τρεις μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες. Ο Θ. Πάγκαλος απαντά στο χιλιοειπωμένο ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά» με το αφοπλιστικό απόφθεγμα «τα φάγαμε όλοι μαζί».

Ο Ι. Σγουρός, υποψήφιος περιφερειάρχης του ΠαΣοΚ στην Αττική, δηλώνει: «Είμαι κατά του μνημονίου, όπως όλοι οι έλληνες πολίτες».

Και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ που έφερε, ψήφισε και εφαρμόζει το μνημόνιο δηλώνει ότι ο υποψήφιος του ΠαΣοΚ «είπε το αυτονόητο και όχι κάτι διαφορετικό από αυτό που λέμε όλοι μας».

Ο πρώτος είπε κάτι δυσάρεστο, αυταπόδεικτο και ειλικρινές- θα μπορούσε ίσως να διευκρινίσει ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά δεν φάγαμε όλοι το ίδιο»!.. Είπε όμως κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την κρατούσα πολιτική ορθότητα, σύμφωνα με την οποία όλα τα δεινά του λαού προέρχονται από ανθρώπους ή κυκλώματα εκτός του λαού, τους οποίους ο λαός ούτε γνωρίζει ούτε εγκρίνει, αλλά πληρώνει. Είπε αυτό που δεν αρέσει του λαού να ακούει. Οι άλλοι είπαν κάτι ευχάριστο, αναπόδεικτο και ανειλικρινές- το είπαν απλώς για να μαζέψουν καμιά ψήφο στις εκλογές του Νοεμβρίου... Γιατί ανειλικρινές; Επειδή αν το πίστευαν αποκλείεται να υποστήριζαν και να υποστηρίζονταν από την κυβέρνηση της οποίας βασικός άξονας πολιτικής είναι μνημόνιο. Και επειδή το μνημόνιο έχει πολιτικό κόστος, αντί να υποστηρίξουν τις επιλογές της κυβέρνησής τους ενώπιον των ψηφοφόρων, προτιμούν να παίξουν τους παπατζήδες. Με άλλα λόγια, παιανίζουν ό,τι θέλει να ακούει ο λαός.

Ο πρώτος λοιπόν διατυπώνει αυτό που θεωρεί σωστό, κι ας μη βολεύει πολιτικά- να δεχτώ ότι ενδεχομένως το στοιχείο της αυτοκριτικής θα μπορούσε να είναι πιο έντονο... Οι άλλοι διατυπώνουν αυτό που βολεύει πολιτικά κι ας μην είναι σωστό. Ποιον διαλέγουμε; Περιέργως όμως όλοι έπεσαν να φάνε τον Πάγκαλο. « Οχι», φωνάζουν, «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί!». Πρώτος μεταξύ των πρώτων εξανέστη ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης για τον οποίο αρκεί να θυμίσω μόνο την εξής χαριτωμένη ιστορία.

Το 2003 προκήρυξε διαγωνισμό πρόληψης ειδικών φρουρών στη Βουλή, ενώ το υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε μια χαρά ειδικούς φρουρούς να του δανείσει. Ο διαγωνισμός διενεργήθηκε υπό την άμεση εποπτεία του Γραφείου του Προέδρου της Βουλής και οι ειδικοί φρουροί που προσελήφθησαν δεν είχαν τη μεταχείριση των άλλων ειδικών φρουρών αλλά των άλλων υπαλλήλων της Βουλής- δεκαέξι μισθούς και όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Οσοι προσελήφθησαν ουδέποτε εκπαιδεύτηκαν, ενδεχομένως και ουδέποτε φρούρησαν. Φυσικά οι «φρουροί του Κακλαμάνη» συνεχίζουν να αμείβονται από το Ελληνικό Δημόσιο και απασχολούνται σε διάφορες δευτερεύουσες υπηρεσίες της Βουλής, όπως π.χ. στο γυμναστήριο ή στο πάρκινγκ! Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι Κακλαμάνηδες αλλά και οι ψηφοφόροι των Κακλαμάνηδων αρέσκονται να πιστεύουν ότι αυτοί δεν ευθύνονται για το ναυάγιο, την αποκλειστική ευθύνη του οποίου φέρουν πάντα κάποιοι ακατονόμαστοι «άλλοι». Οτι εκλέγοντες και εκλεγόμενοι πορεύονται στην κοινωνία μας περίπου όπως ο Μωυσής όταν διέσχισε την Ερυθρά Θάλασσα: χωρίς να βρέξουν τα πόδια τους.

Διατυπώνουν έτσι το πιο εκφυλιστικό δόγμα της δημοκρατίας μας: ότι ο λαός είναι εξ ορισμού αλάθητος,ανεύθυνος και αδιάφθορος- κατά προτίμηση και αυτοί μαζί του!

Επιτρέψτε μου να πω ότι είναι η πιο προσβλητική αντίληψη που έχω ακούσει για τον λαό. Ε, λοιπόν, όχι. Ο λαός δεν είναι κανένα χαζοχαρούμενο παιδάκι. Εχει επίγνωση των πραγμάτων, παίρνει ουσιαστικές αποφάσεις, κάνει λάθη, έχει την απόλυτη ευθύνη των λαθών του και είναι συνήθως τόσο διεφθαρμένος όσο και αυτοί που εκλέγει. Αν δεν πιστεύουμε σε αυτά, τότε δεν έχει νόημα να πιστεύουμε στη δημοκρατία. Ανεύθυνοι και ανεξέλεγκτοι είναι μόνο οι βασιλιάδες.

Ακριβώς όμως επειδή θέλω να ζούμε σε δημοκρατία προτιμώ τον Πάγκαλο από τους παπατζήδες. Και είμαι βέβαιος πως αν όλοι (μηδέ του Πάγκαλου εξαιρουμένου...) είχαμε την ωριμότητα, τη σοβαρότητα, ίσως και το θάρρος να τα φωνάξουμε όλα αυτά νωρίτερα ίσως να μην είχαμε φθάσει εδώ που φθάσαμε σήμερα.

Εμείς τι να προσθέσουμε;

Κι εμείς διορίσαμε

Κι εμείς διορίσαμε ισχυρίζεται ο Θ. Πάγκαλος στο σημερινό ΒΗΜΑ. Όμως ... εμείς διορίσαμε πιο καλά, προσπαθεί να μας πείσει.

Όμως, για να μην τον αδικούμε, λέει και αλήθειες που όλοι οι υπόλοιποι δεν τολμούν να διατυπώσουν δημόσια.

Σχετικά: Συνέντευξη Πάγκαλου

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

Μουσική + στίχοι: Δήμος Μούτσης

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

με την ανάσα ενός παιδιού

σημάδι τούτου του καιρού

που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ειν' η δική μας παρουσία

τον ύμνο ακούγοντας να λέει

χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα

αλήθεια ποια είναι η αλήθεια

έτσι που ζεις από συνήθεια

μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια

ψυχές που κράζουνε βοήθεια

κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει

μια φυσαρμόνικα που κλαίει

κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι

μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι

παραιτημένοι κατά βάθος

ω με πόση ένταση και πάθος
γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ακολουθώ τα βήματά σου

μέσα στην ερημιά του κόσμου

κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

πάνω που δείχνει να χαράζει

αγάπη μου ώρα για ύπνο

αρχισε κι όλας να βραδιάζει

Αντέχουμε όμως...

Πόση ανοησία αντέχουμε; Είναι το ερώτημα που έχει για τίτλο το άρθρο του Κ.Ζούλα στην σημερινή Καθημερινή.

Ακούγοντας τους νέους αυτούς «συναδέλφους» να αναλύουν με περισσή σοβαρότητα πότε θα έρθει το νυφικό της Καλομοίρας και να «διαγκωνίζονται» ποιος έχει το εγκυρότερο «ρεπορτάζ» για τους καλεσμένους της κ. Μενεγάκη, «κόλλησα» στο ίδιο ερώτημα: Αλήθεια, πού ζουν όλοι αυτοί οι «πανελίστες» πριν και μετά τις εκπομπές τους; Στην Ελλάδα ή άλλου; Τους φαντάζομαι να συσκέπτονται κάθε μέρα για να «ιεραρχήσουν» τις «ειδήσεις» τους και πραγματικά απορώ: Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι να θεωρούν -ακόμη και σήμερα (!) - ότι θα βιοποριστούν επαγγελματικά ασχολούμενοι με τη Νάντια τη Μπουλέ;

«Εσύ πόσο gossip αντέχεις» με ρωτούσε λίγο αργότερα μια στιβαρή ανδρική φωνή από ραδιοφώνου, προτρέποντάς με να μπω σε ένα αντίστοιχο site με τα καλύτερα κουτσομπολιά. Θα αντιστρέψω το ερώτημα στον άγνωστο σε μένα «συνάδελφο»: Εσύ τι πρέπει άλλο να συμβεί στη χώρα για να καταλάβεις ότι με... σάχλες δεν βάφονται αυγά;

Είναι η κατάληξη του άρθρου. Βεβαίως και χειρότερα είναι τα πράγματα στο διαδίκτυο. Ρίχτε μια ματιά και θα δείτε κλειδαρότρυπες και ανοησίες σωρό. Η μεγάλη πλάκα είναι ότι όλα αυτά τα όργια είναι τιμητές των πάντων.Το θλιβερότερο όμως είναι ότι όλα αυτά έχουν τεράστια αναγνωσιμότητα και τηλεθέαση. Άρα κάτι σοβαρότερο κρύβεται πίσω από τη σάχλα και το μπανιστήρι.

Μεταφορές εκδρομές ο Θόδωρος

Του Π. Μαραγκού

Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ της 25ης Σεπτεμβρίου 2010

Φταίνε τα κόμματα που τους ανέχονται

Γράφει ο Νικολόπουλος στο σημερινό ΒΗΜΑ:

Τελικά, το πολιτικό σύστημα ευθύνεται πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε για την κατάσταση της χώρας. Οχι μόνο διότι δεν έχει καταφέρει να εξυγιάνει τη δομή της δημόσιας διοίκησης και να λειτουργήσει με διαφάνεια, ήθος και αποτελεσματικότητα, αλλά και επειδή παρουσιάζει μια απίστευτη αδράνεια ή, μάλλον, άρνηση για αυτοκάθαρση. Οταν τα ίδια τα κόμματα στηρίζουν αποδεδειγμένα αποτυχημένους πολιτικούς και τους επιτρέπουν να τα εκπροσωπήσουν στις εκλογές, οι επιλογές των ψηφοφόρων περιορίζονται δραματικά και το αποτέλεσμα θα είναι να συνεχίσουν να ηγούνται της χώρας οι αποτυχημένοι.

Αναφέρεται στις περιπτώσεις του Κακλαμάνη και του Ψωμιάδη αλλά αυτά που επισημαίνει ισχύουν και για εκατοντάδες άλλους όχι μόνο από τη ΝΔ αλλά και τα άλλα κόμματα. Αυτό σημαίνει κατά τον αρθρογράφο ότι οι ηγεσίες δεν μπορούν μάλλον παρά δεν θέλουν να ανανεώσουν τα κόμματα.

Αυτό όμως είναι δευτερεύον. Το χειρότερο είναι ότι οι ψηφοφόροι της ΝΔ θα αναγκαστούν να ψηφίσουν τους χειρότερους, διότι αυτοί είναι οι υποψήφιοι του κόμματός τους. Η ΝΔ λοιπόν- αλλά και άλλα κόμματα εμποδίζουν μέσω των επιλογών υποψηφίων στα ψηφοδέλτια τους την πρόοδο της χώρας, δίνοντας το χρίσμα σε αποτυχημένους και γελοίους. Και όταν αυτοί εκλέγονται, αποθρασύνονται λέγοντας «με ψήφισε ο λαός». Ναι, ο λαός σάς ψήφισε επειδή το κόμμα σας σας ανέχεται. Δυστυχώς, φταίει το κόμμα σας πρωτίστως και δευτερευόντως οι ψηφοφόροι οι οποίοι, σε ένα πελατοκεντρικό πολιτικό σύστημα, λειτουργούν ως πρόβατα.

Ανώτερα επίπεδα πολιτικής

Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου δηλώνει: «Θα ήθελα να μπορούσα να συμβουλευτώ κάποιο μέντιουμ». Οι διαφωνούντες με την πρόταση του προέδρου της ΝΔ κ. Αντ. Σαμαρά για μηδενισμό του ελλείμματος σε δώδεκα μήνες την αποκαλούν «μαγικό σχέδιο της ΝΔ». Ο κ. Σαμαράς καταγγέλλει:

«Τα μαγικά ανήκουν στην κυβέρνηση, φαίνεται ότι ο Χάρι Πότερ εγκαταστάθηκε για τα καλά στην “πράσινη πολυκατοικία”». Ο υπουργός Πολιτισμού κ. Π. Γερουλάνος διοργανώνει εκδηλώσεις υπό τον τίτλο «Μάγοι, ξόρκια και φυλακτά».

Φαίνεται ότι η πολιτική περνά σε άλλα από τα γνωστά επίπεδα. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον σημαντικό ρόλο της παραψυχολογίας και της μεταφυσικής σημειώνει η Πανδώρα στο σημερινό ΒΗΜΑ.

Παρεμπιπτόντως, αληθεύει ότι η («όχι στην αποχή, όχι στο ΠαΣοΚ, όχι στη ΝΔ») γενική γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα προτίθεται να μεταμορφώσει σε... σαπουνόφουσκες όσους δεν ψηφίσουν στις δημοτικές εκλογές τους «κόκκινους»;

Για να καταλήξει στο υστερόγραφο:

Αυτός ο εμίρης του Κατάρ που ήρθε για να μας σώσει με τα εκατομμύριά του είναι αληθινός ή πρόκειται για τζίνι που ξύπνησε ο κ. Παπανδρέου γυαλίζοντας κάποιο λυχνάρι-αντίκα;

Το 'πιασες;

Του Κ. Μητρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 24ης Σεπτεμβρίου 2010

Τα φάγανε και την ήπιαμε

Το "τα φάγαμε όλοι μαζί" είναι πολύ βαριά κουβέντα για να εκσφενδονίζεται από το στόμα ενός εκλεγμένου από τους πολίτες για να εγγυηθεί το "μη φάγωμα" του δημοσίου χρήματος.
Γράφει ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ:
"Στο σηµερινό πολιτικό στερέωµα ο Θόδωρος είναι γερόλυκος. Ο παλαιότερος από όσους κατέχουν υψηλά πολιτικά αξιώµατα, ένθεν κακείθεν. Εγινε για πρώτη φορά υπουργός το 1982. Και έκτοτε τα είδε όλα. Τις κλαδικές µε τους πρασινοφρουρούς του Ανδρέα και «τα δικά µας τα παιδιά» του Μητσοτάκη. Την απόβαση των «εκσυγχρονιστών» στο κράτος επί Σηµίτη και το πάρτι των «κουµπάρων» επί Καραµανλή. Αρα δικαιούται να είναι ο πρώτος που ανοίγει τον χορό της αυτοκριτικής.

Ο αντιπρόεδρος θα έµενε στην Ιστορία αν είχε κάνει κάτι παραπάνω από τη δηµόσια αυτοµαστίγωση. Ανέλαβε για λογαριασµό µιας ολόκληρης εποχής ευθύνη, χωρίς όµως τις συνέπειές της. Εντάξει, τα φάγανε τα λεφτά το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Αλλά τα φυσικά πρόσωπα που αποτελούσαν το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. είναι εδώ και µας βγάζουν ακόµη τη γλώσσα. Μάλλον ελάχιστους βασανίζουν τύψεις συνειδήσεως. Από αυτήν την άποψη η οµολογία «όλοι µαζί τα φάγαµε» βρίσκεται πιο κοντά στην ψυχανάλυση, παρά στην πολιτική".

Ναι, αλλά αυτό αφορά τον ίδιο τον Πάγκαλο.

Νέο βιβλίο για την Κερατέα

Στο βιβλίο «Κερατέα, έγραψαν γι’ αυτήν, συμβολή στη βιβλιογραφία της Κερατέας» περιλαμβάνονται γραπτά από πηγές που αναφέρονται στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Κερατέας.

Οι επιλογές έγιναν με βάση εκείνα τα στοιχεία τα οποία κατά την άποψη του συγγραφέα αναδεικνύουν τη φυσιογνωμία του χώρου και των ανθρώπων που έζησαν και ζουν σ' αυτόν.

Στις τέσσερις ενότητες που είναι χωρισμένο ο αναγνώστης θα βρει αποσπάσματα κειμένων από βιβλία και άρθρα, αναφορές στην Ιστορία της περιοχής, αποσπάσματα από σημειώσεις και σχόλια περιηγητών, άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά.

Ειδική αναφορά γίνεται στις περιοδικές μη μαθητικές εκδόσεις που έγιναν στην Κερατέα, στα πρακτικά των Επιστημονικών Συναντήσεων Νοτιοανατολικής Αττικής και σε βιβλία που είναι αφιερωμένα στην Κερατέα και την περιοχή της.

Εκτός από το γενικό ενδιαφέρον του, το βιβλίο, μπορεί να αποτελέσει και ένα πολύτιμο εργαλείο για τον μελετητή της τοπικής Ιστορίας.

Το βιβλίο είναι έκδοση του Δήμου Κερατέας και διατίθεται από τον Δήμο.

Πληροφορίες: http://www.keratea.gr/

Πολιτεύου ν' αρχοντίνεις

Γράφει ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ για τις δηλώσεις "πόθεν-έσχες" των βουλευτών που προσφάτως δημοσιοποιήθηκαν.

Άβυσσος η ψυχή του βουλευτή. Το ίδιο και η δήλωσή του για το πόθεν έσχες. [και το μυαλό του θα προσθέταμε μαζί με τις προθέσεις του]. Οι περιουσιακές δηλώσεις άρχισαν ως προστασία της τιμής και της υπόληψης του πολιτικού κόσμου και πλέον είναι ολίγον κωμωδία. Στην εποχή της πληροφορικής συμπληρώνονται ιδιοχείρως και κατά βούληση από τον «ελεγχόμενο» και παραδίδονται σε... χαρτοκιβώτια. Από τον γραφικό χαρακτήρα μαθαίνεις πολλά με έναν καλό γραφολόγο. Στην εποχή της δημόσιας διαβούλευσης, τα πάντα μπορείς να βρεις στο Διαδίκτυο εκτός από τα πόθεν έσχες των 300! «Τυχαίο; Δεν νομίζω» που λέει και η διαφήμιση. Τόσα χρόνια κατατίθεται το ρημάδι το πόθεν έσχες, μια φορά δεν βρέθηκε ένας εν αταξία. Κατά τις δηλώσεις τους, τόσο διαφανείς πολιτικοί δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Και τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενοι. Π.χ. με μόνο εισόδημα τη βουλευτική αποζημίωση μεγαλώνουν και σπουδάζουν παιδιά, ζουν μια καλή ζωή και οι καταθέσεις, καταθέσεις. Ο,τι αποκτούν σε ακίνητο, το αποκτούν με δάνειο. Παίρνουν δάνεια όπως ο άλλος παίρνει ταξί και το προβάλλουν ως τεκμήριο διαφάνειας. Τώρα πώς γίνεται και τη δόση να πληρώνουν και τίποτε από τα υπόλοιπα να μην κόβουν, πιάσε το αυγό και κούρευ΄ το.

Συμπέρασμα; Καιρός να νοσταλγήσουμε την ηθική των παλαιών πολιτικών. Έμπαιναν στην πολιτική αφού προηγουμένως είχαν αποκατασταθεί οικονομικά και επαγγελματικά, και γι΄ αυτό έμπαιναν. Και έβγαιναν από την πολιτική φτωχότεροι από ό,τι μπήκαν. Υπήρχε μια έκφραση: «Εφαγε τα λεφτά του στην πολιτική». Εκποιούσαν την οικογενειακή περιουσία για να πολιτεύονται.

Με τη Μεταπολίτευση και τους μύθους της, η πολιτική έγινε τρόπος βιοπορισμού. Ή πλουτισμού για αρκετούς. Από ένα σημείο και πέρα ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι «από την πολιτική βγάζεις λεφτά». Και τα κομματικά ασανσέρ άρχισαν να ανεβάζουν στη Βουλή φουρνιές «νέων πολιτικών». Άλλος είχε ξετινάξει προηγουμένως, για ψηφοθηρία, τη ΔΕΚΟ που διοικούσε- κατ΄ απονομήν, όχι κατ΄ αξίαν. Αλλος είχε διαλύσει το υπουργείο όπου τον είχαν βάλει γραμματέα. Αλλος είχε ήδη εκμαυλιστεί από την ισχύ του χρήματος και τη γοητεία της εύκολης κοινωνικής ανέλιξης. Από τέτοιους πολιτικούς τέτοιες δηλώσεις πόθεν έσχες μπορείς να έχεις. Κρίμα που δεν ζει ο θυμόσοφος Τάσος Σεχιώτης για να δει πόσο δίκιο είχε όταν έλεγε: «Δεν ανήλθαμε ημείς εις τα αξιώματα, τα αξιώματα κατήλθον μέχρις ημών». Καταλήγει ο Λακόπουλος.

Υπάρχει μια ωραία -και ποια δεν είναι ωραία;- παροιμία του ελληνικού λαού:  άρπαζε να τρως να πίνεις πολιτεύου ν' αρχοντίνεις. Που μάλλον θέλει εκσυχρονισμό...

Στου κασίδι το κεφάλι

Τη Δευτέρα, η «Wall Street Journal» αναφερόταν σε µια έκθεση του ΔΝΤ, σύµφωνα µε την οποία η Ελλάδα, η Ιταλία και η Πορτογαλία είναι πλέον χώρες «µε ελάχιστο ή ανύπαρκτο πρόσθετο φορολογικό χώρο». Με άλλα λόγια, δεν αντέχουν άλλους φόρους – ακόµη και στο ΔΝΤ το κατάλαβαν!

ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ; Επειδή η αύξηση των φορολογικών βαρών πέφτει πάντα στους ίδιους ώµους, τη στιγµή που οι φοροφυγάδες επιβραβεύονται µε τις περαιώσεις. Κι επειδή η εµβάθυνση της ύφεσης στην οποία οδηγεί (και) η υπερφορολόγηση αποδεικνύει ακόµη και στους πιο αδαείς κάτι που διδάσκεται στο πρώτο έτος των οικονοµικών πανεπιστηµίων: ότι η αύξηση των φόρων δεν σηµαίνει και αύξηση των φορολογικών εσόδων. Πολλές φορές σηµαίνει το αντίθετο.

Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Βγάζουµε ρεφενέ στους φοροφυγάδες για να µαζέψουµε κανένα φράγκο. Και το οικονοµικό επιτελείο σχεδιάζει τους νέους φόρους που θα βάλει από τη νέα χρονιά. Πετρέλαιο θέρµανσης, ΦΠΑ, έκτακτες εισφορές και δεν ξέρω τι άλλο που θα µας βουλιάξει ακόµη πιο βαθιά.

ΑΛΛΑ τι τους νοιάζει; Αν ξαναπέσουν έξω, θα βρουν έναν τρόπο να γλυκάνουν και πάλι τους φοροφυγάδες µε κανένα καινούργιο «δώστε και σώστε!». Καταλήγει στο σημερινό άρθρο του ο Πρετεντέρης στα ΝΕΑ.

Εεε και, θα μου πείτε. Μήπως πλήρωσε κανείς από αυτούς που άσκησαν εξουσία την ατζαμοσύνη του σ' αυτόν τον τόπο; Πόσες και πόσες φορές δεν επιβραβεύθηκαν τα μηδενικά, οι τσάτσοι και οι "κύριοι τίποτα"; Καινούρια πράγματα είναι αυτά; Πόσες από τις εκτιμήσεις, προβλέψεις και εξαγγελίες που έκαναν προεκλογικά ή εξαγγέλοντας νέα μέτρα επαληθεύτηκαν; Και για να μην είμαστε άδικοι, μόνο η πρόβλεψη Λοβέρδου για πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους φαίνεται να επαληθεύεται.

Υπερβολές; Απατάστε. Ρίχτε μια ματιά στα ψηφοδέλτια των προσεχών εκλογών στους δήμους και τις περιφέρειες. Με ποια στελέχη θα λύσουν προβλήματα όλοι αυτοί αύριο στις τοπικές τους κοινωνίες; Με τους στραγαλατζήδες και τα λαμόγια της εξέδρας; Με το καφενειακό κηφηναριό; Με τους βαστάζους και τους κόλακες;...  Ή με τα φούμαρα που λένε οι επικεφαλής τάζοντας μέχρι και λαγούς με πετραχίλια; Και μετά όταν θα τους πιάσουν τα σκατά απ' τα πόδια θα αρχίσουμε για μια τετραετία τη γνωστή καραμέλα για το κράτος των Αθηνών, τις Βρυξέλες και το... μνημόσυνο.

Ο Γιώργος λείπει για ... δουλειές

 

Του Κ. Μητρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 22ας Σεπτεμβρίου 2010

Τι έκανε η γκλίτσα στον τσοπάνη;

Μαζί τα φάγαμε αλλά εμείς αδυνατίζουμε κ. Πάγκαλε, γράφει στον καιρό η σημερινή Ελευθεροτυπία.

Έεε... όχι κι έτσι

Άκου να δεις... Που πήγαν τα λεφτά; Ρωτάει ο αφελής.
-Μα τα φάγαμε μαζί, λέει κοτζάμ αντιπρόεδρος.
Πότε τα φάγαμε μαζί ρε μάγκα και δεν το πήραμε εμείς τουλάχιστον είδηση; Εμείς που ήμασταν; Κοιμόμασταν μήπως;
Κρίμα. Και ντροπή σας.

Καρασωλήνες

«Συνήθως το κομματικό χρίσμα δίνεται σε φανταχτερούς, με εντυπωσιακή «αναγνωρισιμότητα» γόητες του πλήθους (μπασκετμπολίστες, προπονητές, ηθοποιούς τηλεοπτικών «σειρών», πρώην καλλονές, πρόσωπα με θητεία στη δημοσιότητα έστω και παταγωδώς αποτυχημένη). Ο πολίτης που έχει συνειδητοποιήσει ότι η κομματοκρατία είναι συμφορά για τον ίδιο και για την πατρίδα θα ξέρει να αναγνωρίσει στη «γοητεία» των κεχρισμένων το στίγμα απειλητικής λοιμικής» γράφει ο Γιανναράς στη σημερινή Καθημερινή.

Στις επερχόμενες εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, υποστηρίζει, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν θέλουμε κομματοκρατία ή δημοκρατία.

Αν θέλουμε δημοκρατία θα πρέπει να περισώσουμε με την ψήφο μας «τη θεμελιώδη προϋπόθεση της δημοκρατίας: τη διάκριση των εξουσιών. Ξέρουν από άμεση πείρα οι πολίτες ότι τοπική αυτοδιοίκηση υποταγμένη σε κεντρικές κομματικές ντιρεχτίβες σημαίνει την έτοιμη ραχοκοκαλιά κομματικού κράτους. Ξέρουν ότι τα κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με ό,τι προβλέπει για τον ρόλο τους η πολιτική θεωρία της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας. Τα κόμματα σήμερα είναι συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, οργανωμένες συσπειρώσεις συμφερόντων. Στόχος τους είναι η μονοπώληση της εξουσίας, ο ολοκληρωτικός έλεγχος κάθε πτυχής του συλλογικού βίου. Γι’ αυτό και κάθε αντίσταση στην κομματοκρατία είναι κέρδος για τη δημοκρατία, προάσπιση των κοινωνικών προτεραιοτήτων, των αναγκών του πολίτη.

Κάθε υποψήφιος για την τοπική αυτοδιοίκηση που έχει κομματικό χρίσμα επιβεβαιώνει.... εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας. Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας. Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους.

Δεν μοιάζει να υπάρχει Έλληνας σήμερα που να μην έχει πεισθεί για την ανικανότητα, την προκλητική ιδιοτέλεια, τη φαυλότητα των υπαρχόντων κομμάτων – η οργή, η αηδία, η πίκρα των πολιτών κατακλύζει τη χώρα. Και στις εκλογές τις αυτοδιοικητικές η έκφραση της αποδοκιμασίας δεν χρειάζεται την (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) λευκή ψήφο ή αποχή. Τώρα η απέχθεια έχει γόνιμη διέξοδο: Αποκλείει τους μολυσματικούς κεχρισμένους, εμπιστεύεται τους τίμια ασυμβίβαστους και από σεμνή αξιοσύνη ακομμάτιστους.

Επιτέλους, τι περισσότερο θέλουμε να δούμε για να βγάλουμε τις συνέπειες της κοινής αγανάκτησης για τα κόμματα; Υπερχρέωσαν εφιαλτικά το κράτος εξαγοράζοντας ψήφους με διορισμούς, επιδοτήσεις, χαριστικές «προμήθειες», ασύδοτες παροχές. Καταλήστευσαν το δημόσιο ταμείο και τους πακτωλούς των «πακέτων» της Ε.Ε. για να στήσουν το δικό του κάθε κόμμα πελατειακό κράτος, αστρονομικού κόστους μηχανισμούς επανεκλογής τους. Διαγούμισαν τα ασφαλιστικά ταμεία, την υποχρεωτική αποταμίευση κάθε βιοπαλαιστή. Εμπορεύτηκαν, με ληστρικές υπερτιμολογήσεις και «λίστες» εξαίρεσης από μειοδοτικούς διαγωνισμούς, ακόμα και ιατρικά είδη, οι αθεόφοβοι. Και πόσα ακόμα εγκλήματα ειδεχθή, με εξασφαλισμένη θεσμικά την ατιμωρησία.

Τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή. Και πώς την αντιμετώπισαν; Κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, οι μικροεπιχειρήσεις και τα καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς πρωτόγνωρους, η ανεργία έγινε κύμα κατακλυσμικό, οι έμμεσοι φόροι απάνθρωπης αδικίας χαράτσι, η νεολαία δίχως παραμικρή προοπτική, σε απόγνωση. Το ελληνικό (κοινό όλων μας) όνομα το κατάντησαν περίγελο σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάθε κυβέρνηση πλαστογραφούσε, όπως οι κοινοί απατεώνες, τα στοιχεία που της ζητούσαν οι Βρυξέλλες και στη συνέχεια, από διεθνή μπαλκόνια, κατάγγελνε το προκάτοχο της εξουσίας κόμμα για ψεύτικα στοιχεία και τεχνάσματα.

Φυσικό ήταν οι δανειστές μας να εκμεταλλευτούν την οικονομική μας χρεοκοπία, τον διεθνή διασυρμό της αξιοπιστίας μας: Έστησαν «Τρόικα» πατρωνίας να τιθασεύσει την κομματική φαυλότητα, να δεσμεύσει τους κομματανθρώπους με τις υπογραφές τους σε «Μνημόνιο».

Ο «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης» ήταν και είναι σχέδια για τον έλεγχο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ισχυρίζεται. «Ο τεμαχισμός της χώρας, και τις δύο φορές, σε αυθαίρετα μερίσματα έγινε, αποκλειστικά και ομολογημένα, για να εξυπηρετηθούν ελπιζόμενα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης και ασφυκτικότερος συγκεντρωτικός έλεγχος της χώρας από το εκάστοτε κομματικό κράτος. Πειθαρχούμε δήθεν στα μοντέλα αυτοδιοίκησης που λανσάρει η Ε.Ε. αποκεντρώνοντας όχι την εξουσία, αλλά την κατακλυσμική διαφθορά και φαυλότητα, πολλαπλασιάζοντας τα ερείσματα της κομματοκρατίας».

«Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική, σαρωτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται πια κανένα κόμμα, η γενικευμένη αγανάκτηση και αηδία φτάνει σε ποσοστά απίστευτα. Ομως, μπροστά στην κάλπη ο φόβος της ανασφάλειας γεννάει τον στερεότυπο συμβιβασμό: «δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ψηφίσουμε, αυτά τα κόμματα παράγει η κοινωνία μας, αυτά συνιστούν τη δημοκρατία μας». (…)

Αλλά ο συλλογισμός «αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε» είναι τουλάχιστον αφελής και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ούτε για τους αφελείς ισχύει. Διότι υπάρχουν υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα, υπάρχουν και οι τίμια ακομμάτιστοι» υποστηρίζει και φυσικά προτείνει την υπερψήφισή τους.

Χρήμα

Ο χρόνος είναι χρήμα, άμα χρωστάς...

Αμφισημίες

Αγγούρι 1,19 μέτρων λέει η είδηση για το βιβλίο των ρεκόρ. Σιγά... εδώ κυκλοφορούν αγγούρια και αγγούρια δίμετρα...

Εν λευκώ;

Ο Καθηγητής Θ. Λιανός σε άρθρο του στο σημερινό ΒΗΜΑ με τίτλο «Διαμαρτυρία εν λευκώ…» υποστηρίζει για τις επερχόμενες εκλογές:

«Αν κρίνει κανείς από τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι πολιτικοί μας, δηλαδή από τις πράξεις και τα λόγια τους, εύκολα καταλαβαίνει ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έχουν αντιληφθεί τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τη χώρα. Δεν εννοώ μόνο τα οικονομικά μας θλιβερά χάλια. Εννοώ τη γενικότερη παρακμή στην οποία αυτοί, κυρίως, έχουν βυθίσει τη χώρα.

Φαίνεται ότι οι διαμαρτυρίες των πολιτών δεν φθάνουν στα αφτιά τους. Ισως δεν τόσο έντονες όσο χρειάζεται για να έχουν κάποια επίδραση, ίσως αυτοί είναι κουφοί ή, το πιθανότερο, αδιαφορούν. Είναι ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε πιο έντονα, με την ελπίδα ότι κάποιοι θα καταλάβουν πως η υποκρισία δεν είναι πλέον αποδοτική.

Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που συχνά γίνονται, παρ΄ ότι μπορεί να εκφράζουν γνήσια αγανάκτηση, δεν έχουν μεγάλη σημασία διότι θεωρούνται και σε μεγάλο βαθμό είναι οργανωμένες από πολιτικά κόμματα που εκμεταλλεύονται την κατάσταση και από επαγγελματικές συντεχνίες (π.χ. ΟΣΕ, φορτηγατζήδες) που θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Οι εκλογές του Νοεμβρίου για περιφερειάρχες, νομάρχες και δημάρχους είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να εκφράσουν οι πολίτες τη δυσαρέσκειά τους και να ακουστούν. Προτείνω λοιπόν το εξής απλό: στις εκλογές του Νοεμβρίου να μαυρίσουμε όλους τους υποψηφίους που προτείνονται από τα πολιτικά κόμματα και έχουν πάρει χρίσμα ως επίσημοι κομματικοί υποψήφιοι. Πρακτικά, αυτό σημαίνει λευκή ψήφο, εκτός αν υπάρχει κάποιος ανεξάρτητος και καλός υποψήφιος.

Είναι σκόπιμο να διευκρινίσω ότι άλλο το λευκό και άλλο το άκυρο ψηφοδέλτιο. Επίσης, άλλο το λευκό και άλλο η αποχή. Ακυρο και αποχή μπορεί να σημαίνουν αδιαφορία για την πολιτική ζωή, απόρριψη του πολιτικού συστήματος, περιφρόνηση και χλεύη και άλλα, τα οποία δεν συμμερίζομαι. Λευκή ψήφος σημαίνει εξ ορισμού απόρριψη των υποψηφίων, εφόσον όμως τα λευκά ψηφοδέλτια είναι πολλά, σημαίνει κυρίως απόρριψη των κομμάτων τα οποία τους προτείνουν.

Αν στα αποτελέσματα των εκλογών του Νοεμβρίου βρεθεί ένα σημαντικό ποσοστό λευκών, θα γίνει αμέσως κατανοητό απ΄ όλους ότι οι έλληνες πολίτες εκφράζουν μια έντονη δυσαρέσκεια για τη συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων, απορρίπτουν την πολιτική της κολακείας και της υποχώρησης στα οργανωμένα συμφέροντα και απαιτούν πραγματικές αλλαγές.

Η λευκή ψήφος είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος διαμαρτυρίας, που δεν ενοχλεί κανέναν πολίτη, δεν κλείνει δρόμους, δεν σπάει βιτρίνες, δεν καταστρέφει περιουσίες ανθρώπων που δεν έχουν ευθύνη για όσα κακά συμβαίνουν, δεν ταλαιπωρεί τους ήδη ταλαιπωρημένους συμπολίτες μας και δεν κοστίζει τίποτα σε αυτόν που διαμαρτύρεται. Εν ολίγοις, είναι κάτι που αξίζει να δοκιμάσουμε.

Βέβαια, μεταξύ των κομματικών υποψηφίων υπάρχουν πολλοί που είναι ικανοί, έντιμοι, εργατικοί και γενικά άξιοι να διεκδικήσουν και να πάρουν τα τοπικά οφίτσια. Η γενικευμένη λευκή ψήφος μπορεί να αδικήσει τέτοιους υποψηφίους. Ομως σήμερα προέχει το γενικότερο πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Η διαμαρτυρία του λευκού ψηφοδελτίου μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Οι τυφλοί, κουφοί και αδιάφοροι πολιτικοί μας μπορεί να αφυπνισθούν, να αντιληφθούν το μαύρο χάλι στο οποίο βρίσκεται η χώρα και να κάνουν κάτι. Δεν είναι σίγουρο, αλλά μπορεί».

Λύσεις υπάρχουν

Του Κ. Μητρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 18ης Σεπτεμβρίου 2010

Βρείτε κάπου έναν Καιάδα

Λίγη λεβεντιά, λίγη μαγκιά και τσαμπουκάς άφθονος, δημαγωγία του κερατά, γαρνιρισμένα με άφθονο ψιλοκομμένο μνημόνιο και το έδεσμα στο πιάτο. Το όνομα αυτού: σύγχρονη ελληνική εκδοχή της πολιτικής.

Μπορεί να τα έχουμε κάνει θάλασσα παντού, αλλά, όλα κι όλα «δεν μπορούμε να ανεχθούμε σε καμιά περίπτωση ότι κάποιοι άλλοι και δη ξένοι έχουν την ικανότητα, την τεχνογνωσία να μας επιβάλλουν ένα μοντέλο σωτηρίας που δεν ταιριάζει στις παγιωμένες... παραδόσεις μας».

Αλλοίμονο. Τι θα ψηφίσουμε στις επερχόμενες εκλογές; Πρόσωπα που θα μπορέσουν να δώσουν λύσεις στην καθαριότητα, να διαχειριστούν αποτελεσματικά υπέρ όλων των πολιτών τους δημόσιους χώρους, να δημιουργήσουν συνθήκες ασφάλειας στην περιοχή τους, να φροντίσουν να αναβαθμίσουν το περιβάλλον (πολιτιστικό, φυσικό και ανθρωπογενές), να βρουν λύσεις για τα σχολεία της περιοχής τους, τις μονάδες κοινωνικής φροντίδας… ή «άρχοντες της καρδιάς»; Λεβεντόβλαχους τύπου Ψωμιάδη που υποβάλλουν τους ψηφοφόρους σε διλήμματα του τύπου: Θα ψηφίσετε «έναν περιφερειάρχη της καρδιάς ή έναν περιφερειάρχη του μνημονίου»;... Αμέ!

Και αν νομίζετε ότι σταματάει το πράγμα στον «Ζορό» κάνετε λάθος. Διαβάζουμε σε τοπική εφημερίδα από την ομιλία άλλου υποψήφιου περιφερειάρχη και τέως υπουργού: «να καταψηφίσετε τους υποψηφίους που θα κατέβουν στις εκλογές τις Περιφερειακές και στις Δημοτικές Εκλογές υποστηριζόμενοι από το κυβερνών κόμμα και τους άλλους πολιτικούς παράγοντες που ψήφισαν το Μνημόνιο και στηρίζουν τις πολιτικές αποφάσεις που το υλοποιούν καταδικάζοντας τον ελληνικό λαό σε μια απερίγραπτη οικονομική ανέχεια και τη χώρα σε μια ανεξέλεκτη ύφεση και υπανάπτυξη» κλπ κλπ. Ξέχασε (;), όμως, ο μάγκας να μας πει δυο πράγματα πώς φτάσαμε εκεί και τι προτείνει για να βγουν από τις διαδικασίες του μνημονίου;

Δυστυχώς «ολόκληρη η αξιωματική αντιπολίτευση έχει υιοθετήσει ως στρατηγική της την ακραία αντιμνημονιακή δημαγωγία, θεωρώντας ότι έτσι θα αποκομίσει κάποια πρόσκαιρα οφέλη από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, γιατί να περιμένεις κάτι διαφορετικό από τον οποιονδήποτε υποψήφιο δήμαρχο ή περιφερειάρχη... Οταν μια παράταξη που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, γιατί είχε ταυτίσει την πολιτική παρέμβαση με τα επικοινωνιακά τερτίπια και την άλωση του κράτους, συνεχίζει να πολιτεύεται λες και δεν έχει αλλάξει τίποτε, είναι απολύτως φυσιολογικό να φουσκώνουν τα πανιά των... καρδιοκατακτητών υποψηφίων» γράφει ο Σ. Πολυμίλης στο σημερινό ΒΗΜΑ.

Και ψάχνουμε να βρούμε διέξοδο στα αδιέξοδά μας… 

Το είχε γράψει ο Γκάτσος για άλλες εποχές: «Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους / βρείτε κάπου έναν Καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους».

Αξίζει να τα πάρετε

Τα σημερινά ΝΕΑ έχουν μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών: τον ΔΡΑΚΟ του Νίκου Κούνδουρου.
Και
το αυριανό ΒΗΜΑ θα έχει την καλύτερη όπερα-μιούζικαλ του 20ου αιώνα-κατά τη γνώμη μας- το West Side Story.

Επικοινωνιακά τεχνάσματα

"Χωρίς περίσκεψη" είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου της σημερινής Καθημερινής.
"Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα είναι ενίοτε εξαιρετικά αναποτελεσματικά. Η δεύτερη, στη σειρά, αλλαγή ονομασιών και αρμοδιοτήτων των διαφόρων υπουργείων αγγίζει τα όρια της γραφικότητος. Πέρα από το κόστος που εμπεριέχει κάθε τέτοια αλλαγή, οι συνεχείς παλινωδίες έχουν προκαλέσει συμπτώματα διάλυσης σε κομμάτια του κρατικού μηχανισμού και στο ηθικό των υπαλλήλων που εργάζονται σε αυτά. Το κράτος είναι κάτι σοβαρό που πρέπει να έχει συνέχεια και όχι ένα παιχνίδι στα χέρια όσων με τόση ευκολία αλλάζουν τη δομή και οργάνωσή του χωρίς περίσκεψη".
Πολύ ενδιαφέροντα και σωστά. Προς ποιους όμως τα απευθύνει η σοβαρή εφημερίδα; Ακριβώς επειδή είναι επικοινωνιακά γίνονται. Τα λάθη δηλαδή νομιμοποιούνται όταν δικαιολογούνται με λατινικούς ή άλλους πομπώδεις και ακατανόητους όρους, όπως πχ mea culpa;

Γειά σου Γιάννη

Στο σημερινό του άρθρο στα ΝΕΑ ο Πρετεντέρης καταλήγει:
"... αν έχω καταλάβει καλά, η δηµοκρατία είναι η τελευταία σκασίλα τού ΔΝΤ. Να µη σας πω ότι τη βρίσκει και ενοχλητική. Διότι όταν έχεις αποφασίσει ότι κρατάς στα χέρια σου την υπέρτατη αλήθεια, όταν ζεις µε τη βεβαιότητα ότι µόνο εσύ έχεις δίκιο, τότε προφανώς σε «απογοητεύουν» όσοι σκέφτονται διαφορετικά.

Ευτυχώς, όμως, στην Ελλάδα έχουµε ακόµη δηµοκρατία. Με κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κόµµατα, συνδικάτα, Τύπο και όλα τα σχετικά. Ο καθένας πολιτεύεται ανάλογα µε τη βούληση και το γούστο του. Αντιλαµβάνοµαι ότι το ΔΝΤ θα προτιµούσε σιωπή στο ακροατήριο. Ελα, όµως, που δεν το έχουµε συνηθίσει".
Βεβαίως!

Άποψη

Αν δεν υπήρχαν τα σχολεία  να παίρνουν τα παιδιά μακριά από το σπίτι για κάποιες ώρες, τα τρελοκομεία θα ήταν γεμάτα από μητέρες.

Αποδίδεται στον αμερικανό δημοσιογράφο Έντγκαρ Χάου

Κοινωνικές συμπεριφορές

Η «κλειστή» κοινωνία κατά Poper, μας θυμίζει ο Γιανναράς στη σημερινή Καθημερινή, περιγράφεται ως:  στεγανά εγκλωβισμένη σε αυτάρεσκη αυτάρκεια και αρραγείς βεβαιότητες, με θεσμικά αποκλεισμένο κάθε ενδεχόμενο απόκλισης από την απόλυτη προτεραιότητα του απολυτοποιημένου καταναλωτισμού, κάθε πιθανότητα να εμφανιστούν απαιτήσεις για νοηματοδότηση του βίου με στοχοθεσίες ανυπότακτες στη δεσποτεία της αγοράς.

Σ’ αυτού του τύπου τις κοινωνίες υποστηρίζει ο Γιανναράς λειτουργούν  «τυπικά όλοι οι θεσμοί της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας»: Πολυκομματισμός, σύνταγμα, κοινοβούλιο, ανεξάρτητες αρχές, τοπική αυτοδιοίκηση. Αλλά λειτουργούν οι θεσμοί με τους όρους και τον «τρόπο» της αγοράς: Τα κόμματα παράγουν (υποτίθεται) και διακινούν (σίγουρα) προϊόντα - προτάσεις διαχείρισης της οικονομίας. Τα κομματικά προϊόντα ανταγωνίζονται με τους όρους της εμπορικής διαφήμισης: ποιο θα ξεγελάσει δολιότερα τον καταναλωτή πολίτη. Το κόστος διαφήμισης των κομματικών προϊόντων είναι ιλιγγιωδώς το υψηλότερο της αγοράς, γι’ αυτό και η κομματική διαφήμιση χρηματοδοτείται (με το αζημίωτο) από τους ισχυρούς της αγοράς.

Οι δε ψηφοφόροι δίνουν την ψήφο τους ποντάροντας κυρίως στο ατομικό τους οικονομικό όφελος. Η κοινωνία, το «νόημά» της, οι στόχοι της δεν έχουν θέση στο πολιτικό σύστημα των «αναπτυγμένων» κοινωνιών.

Ετσι, όσοι ακόμα επιχειρούν να διασώσουν την κοινωνική δυναμική της κριτικής λειτουργίας του νου, αναπόφευκτα μάχονται στο σύνολό της την αγοραία λογική του πολιτικού συστήματος, το συνολικό σύμπτωμα εμπορευματοποίησης της πολιτικής».

Αυτονόητα

Για έδρες που δίνονται “με... γονική παροχή” έκανε λόγο η δημοσιογράφος Φαίη Καραβίτη, σε άρθρο της στην εφημερίδα "Ημερησία" (4-9-2010), με το οποίο κατακεραυνώνει την οικογενειοκρατία.

Γράφει: “Τί είναι στα αλήθεια πιο εύκολο; Να περπατήσει κανείς στο δρόμο που βρήκε ανοικτό ή να βρεί άλλον, λιγότερο ταξιδεμένο; Είναι πιο εύκολο για έναν απόγονο να αναμετρηθεί με τον γονιό του ή να απομακρυνθεί και να σωθεί απο τις συγκρίσεις; Απο την άλλη πλευρά, ποιος μπορεί να εμποδίσει κάποιον να επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει, μόνο και μόνο επειδή θεωρητικά διαθέτει κληρονομικό ή εξ αγχιστείας προβάδισμα; Κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτηκε ο Θεόδωρος Πάγκαλος για την υποψηφιότητα της συζύγου του Χριστίνας Χριστοφάκη, στο Δήμο Σαρωνικού”. (...)

“θα σκέφτηκε, δικαίως, οτι ζούμε σε μία χώρα που την κυβερνά ένας γιός και εγγονός πρωθυπουργών, ο οποίος μόλις πήρε την σκυτάλη απο ένα ανιψιό πρωθυπουργού και Προέδρου της Δημοκρατίας".

Και πάρα πολύ σωστά καταλήγει: "Η αυτονόητη και ίσως μόνη απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο απο εμάς τους ίδιους. Απο όλους εμάς που επιτρέπουμε στα μέλη αυτών των οικογενειών να θεωρούν οτι κληρονομούν και μέρος του λαού μαζί με το όνομά τους. Απο εμάς που με κάθε ευκαιρία ψηφίζουμε αυτό που βλέπουμε πιο συχνά, αυτό που συνηθίσαμε, αυτό που είναι πιο λαμπερό, πιο εντυπωσιακό. Εμείς είμαστε τελικά οι πρώτοι που δεν δικαιούμαστε να διαμαρτυρόμαστε για οικογενειοκρατία και νεποτισμό”.

Βέβαια, θα μου πείτε, μας τάπαν κι άλλοι. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν πει και γράψει τα ίδια πάνω κάτω πράγματα τα τελευταία χρόνια σ' αυτή τη χώρα... Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το άρθρο αυτό είναι ότι η κα  Καραβίτη είναι σύζυγος του υπουργού εξωτερικών κ. Δρούτσα.

Του υπουργείου Ανάπτυξης...

Του Κ. Μητρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ (12-9-2010)

Σχέσεις

Του ΚΥΡ

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της 12ης Σεπτεμβρίου 2010

Το γέρο δάσκαλο ποιος τον θυμάται...

Ωδή στον καλό μας τον δάσκαλο...

11/09/2010 - 12:04

Είναι ο τίτλος άρθρο του Νίκου Βατόπουλου στην σημερινή Καθημερινή γεμάτο από αγάπη και συγκίνηση για τους αφανείς ήρωες που μας έμαθαν δυο γράμματα, όλων εμας που δεν μπορούσαμε να πάμε στα κολέγια...

Εκπαιδευτικοί του παρελθόντος που σημάδεψαν την ψυχή των μαθητών τους τιμώνται στους τόπους όπους δίδαξαν

Θα υπήρξαν και άλλες δασκάλες σαν τη Ζωή Διαούρτα, αλλά σε εκείνη θέλω να αναφερθώ. Δεν την είχα γνωρίσει. Και, ατυχώς, δεν είχα γνώση της παρουσίας της έως πρόσφατα που πληροφορήθηκα ότι την τιμούν στο χωριό όπου δίδαξε κοντά 40 χρόνια. Είναι εκείνη όμως που με παρακινεί, χρόνια μετά τον θάνατό της, να γράψω δυο λόγια για τους αγαπημένους δασκάλους. Είναι ένας πολλά οφειλόμενος φόρος τιμής για μία ειδική, ξεχασμένη και εν πολλοίς παραγνωρισμένη «στόφα» ανθρώπων, που έκανε κάτι πολύ απλό όσο και μεγαλειώδες: έμαθε στα παιδιά γράμματα και δίδαξε ήθος.

Στην εποχή που η Ζωή Διαούρτα και τόσοι ακόμη δίδασκαν με το αίμα της ψυχής τους τα παιδιά, ο όρος «δια βίου μάθηση» ήταν άγνωστος. Αγνωστα ήταν τα μόρια και οι διεκδικήσεις. Η ζωή ήταν φυσικά πιο απλή, είχε πιο πολύ χώρο για τη γλύκα αλλά και τη σκληράδα της καθημερινότητας. Υπήρχε χρόνος. Και η αγωνία δεν ήταν «να καλυφθεί η ύλη», αλλά «να ανοίξει το μυαλό» και «να αεριστεί η καρδιά».

Η Ζωή Διαούρτα, που αν ζούσε θα ήταν σήμερα μία κυρία 109 ετών, διορίστηκε στην Αγία Ευθυμία της Φωκίδας το ηρωικόν έτος 1925. Αν και όχι Αθηναία, είχε αποφοιτήσει από το Αρσάκειο, έφθασε στο χωριό ως Ζωή Μπουκαούρη και εκεί παντρεύτηκε τον Ευθύμιο Κ. Διαούρτα. Εχοντας μια γερή βάση παιδείας, έμεινε στο χωριό και δίδαξε δύο γενιές. Από τον Αύγουστο που μας πέρασε, η προτομή της κοσμεί την Αγία Ευθυμία στη Φωκίδα, ένα χωριό με μεγάλη πνευματική παράδοση (εκεί γεννήθηκε ο Γιάννης Σκαρίμπας) και αίσθηση του χρέους. Εργο του γλύπτη Θύμιου Πανουργιά, η ορειχάλκινη προτομή, μια ιδέα του Συλλόγου Αγιοευθυμιωτών, δροσίζεται από τον αέρα του Παρνασσού, είναι ένα σύμβολο, μία πράξη ευγνωμοσύνης.

Οπως λένε οι άνθρωποι που τη θυμούνται, η δασκάλα Ζωή Διαούρτα «ήταν αυτή που άνοιξε τα μάτια στη ζωή και έδειξε τον δρόμο για την επιτυχία και την προκοπή σε πολλά παιδιά εκείνης της εποχής». Ηταν μία ακόμη «μάνα».

Η περίπτωσή της, που εγγράφεται πλέον συμβολικά στο σώμα της εκπαιδευτικής μας ιστορίας, φέρνει στο νου πολλούς δασκάλους της παλιάς εποχής. Θυμάμαι με πόση συγκίνηση έπεσα τυχαία στην προτομή του δασκάλου Παναγιώτη Καλλίερου (1861-1937) στο παλιό σχολείο της Παροικιάς στην Πάρο. Στη μαρμάρινη στήλη με την ένδειξη «Ο καλός μας δάσκαλος» μπορούσε κανείς να διαβάσει: «Και τον βίον αδιάβλητος και τοις τρόποις ανεπίληπτος και ταις εμπερίαις άριστος». Ολα αυτά, ένας δάσκαλος. Το 1890, το 1910, το 1930, το 1950. Σήμερα...

Πρότυπα ζωής

Εχω συναντήσει πολλούς αγνούς δασκάλους, αφοσιωμένους μαχητές, ανιδιοτελώς δοσμένους στη διδασκαλία. Σύγχρονοι άνθρωποι, με λίγες υλικές ανάγκες. Πάντα τους θαυμάζω. Είναι βέβαιο ότι σε καμία Αγία Ευθυμία, σε καμία Παροικιά του μέλλοντος δεν θα ανεγερθεί η προτομή τους, γιατί η δική μας εποχή τους αφανείς ήρωες τους καταπίνει. Αλλά, ας είναι παρηγοριά ότι όσοι σύγχρονοι δάσκαλοι συνεχίζουν σε μία πορεία ανιδοτέλειας και πνευματικότητας, να είναι βέβαιοι ότι θα αφήσουν το ίχνος τους σε κάποια αγνή ψυχή. Μαθητές και μαθήτριες που θα τους θυμούνται ώς το τέλος της ζωής τους.

Πριν από χρόνια ένας αθηναιολάτρης, ο αείμνηστος χημικός Ιωάννης Δ. Κανδύλης (γεννηθείς στα τέλη του 19ου αιώνα) μού είχε αποστείλει το εικονογραφημένο του άρθρο σε ανάτυπο με τίτλο «Ο δάσκαλος Βασίλειος Καμπάνης και το Σχολείο του στην Πλάκα». «Σχολείο» ήταν το τότε το 2ο Δημοτικό Σχολείο (σήμερα 74ο) στην οδό Αδριανού, που οι «παλιοί» το ήξεραν ως το «σχολείο του Καμπάνη». Τόσο αγαπητός και δημοφιλής ήταν ο Βασίλειος Καμπάνης (1876 - 1942) που έμεινε θρύλος στην παλιά Αθήνα. Μέσα στις φυλλωσιές του κήπου στο νεοκλασικό σχολείο μπορεί να δει κανείς και σήμερα την προτομή του αγαπημένου δασκάλου, έργο του γλύπτη Νίκου Περαντινού, Παριανός και αυτός όπως και ο Καμπάνης. Χρόνια μετά, νεώτερος κρίκος στην αλυσίδα των αξιομνημόνευτων εκπαιδευτικών είναι η προτομή της Ζωής Διαούρτα στην όμορφη Αγία Ευθυμία.

Συζητήσεις με φίλους και γνωστούς για το θέμα των «δασκάλων» έφεραν στο φως αναρίθμητες ιστορίες φωτισμένων παιδαγωγών, οι περισσότεροι όχι πλέον στη ζωή. Σε μικρά χωριά, σε μακρινές από αστικά κέντρα περιοχές, σε εποχές χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και λουτρό στο σπίτι, δάσκαλοι και δασκάλες δούλευαν αφοσιωμένοι. Σκέφτεται κανείς ότι αυτή η εξιδανίκευση, με όλους τους κινδύνους της εξ αποστάσεως υπερβολής, αποκρύπτει μία τεράστια ανάγκη ηθικών προτύπων. Αν σκεφθεί κανείς ότι η Ζωή Διαούρτα -και όλοι οι άλλοι δάσκαλοι σαν εκείνη- δούλευε στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδας σε όλη της διάρκεια της δεκαετίας του 1940, τα δικά μας θέματα, χωρίς διάθεση υποτίμησης, είναι απλώς «προβλήματα προς επίλυση».

Τώρα που ανοίγουν τα σχολεία, ας θυμηθούμε εκείνους τους δασκάλους που μας σημάδεψαν. Ανάμεσά μας υπάρχουν και πολλοί νέοι. Αυτοί είναι οι ήρωές μου.

Το γέρο δάσκαλο ποιος τον θυμάται,

τον ανεξύπνητο ύπνο κοιμάται...

που έγραψε ο Γεωργουσόπουλος επίσης με πολύ αγάπη.

Μικρό και ευέλικτο

Του ΣΤΑΘΗ
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 9ης Σεπτεμβρίου 2010

Ο Διαμαντής του ΙΚΑ

To φιδάκι ο Διαμαντής και οι συντάξεις του ΙΚΑ.

Μη τερπνές και καθόλου ευχάριστες δραστηριότητες 

στην κοινωνική ασφάλιση

Μια άλλη Κρήτη, ο Φρ. Μπουασονά

Ο φιλέλληνας Ελβετός Fred Boissonnas (Φρέντ Μπουασονά) είναι ο πρώτος ξένος φωτογράφος που περιηγήθηκε τόσο πολύ στον ελληνικό χώρο, από το 1903 και για περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα. Ταξίδεψε από την Πελοπόννησο ως την Κρήτη και τον Όλυμπο και από την Ιθάκη ως το Άγιο Όρος. Περιηγήθηκε, φωτογράφισε, έγραψε.

Το έργο του, πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα. Μέσα από τις φωτογραφίες και τα λευκώματά του παρουσιάζει ένα πανόραμα της Ελλάδας του μεσοπολέμου, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Ελλάδα την ίδια περίοδο.

üΤο έργο του Fred Boissonnas , αν και γνωστό στην Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα, αξίζει σήμερα μια δεύτερη ανάγνωση.

ü

üΗ πρόοδος σε τεχνικά θέματα, η ανακάλυψη του χρώματος, η ευχρηστία των μηχανών και οι ανέσεις του ταξιδιού, μπορεί σήμερα να καθιστούν το έργο του απαρχαιωμένο, αλλά η ιστορική ματιά αποκαλύπτει τον μοντερνισμό του σε σύγκριση με άλλους φωτογράφους που περιπλανήθηκαν στην Ελλάδα.

üΟ καλλιτέχνης, πέρα από το καταγραφικό ενδιαφέρον του για όλα όσα εξαφανίζονται, μας δίνει μια εικόνα της Ελλάδας που εκτείνεται πέρα από την εθνογραφική μαρτυρία.

üΗ μεγάλη πίστη και ο θαυμασμός του για τη χώρα αυτή μεταδίδονται μέσα από το έργο του με μια τρυφερότητα και μια αγάπη που η δύναμη τους ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δίνει ψυχή σ’ αυτά τα κομμάτια χαρτιού, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει απλές φωτογραφίες…

 

   Κρήτη, Ομαλός, 1911

Κρήτη, οι αδελφοί Μάντεκα στο χωριό Λάκκοι, 1911

Κρήτη, εσωτερικό σπιτιού,στο χωριό Λάκκοι, 1911

Κρήτη, προαύλιο σπιτιού, 1919

Βασίλης Χριστοδούλου

Έχω μια ιδιαίτερη  αγάπη για τους γελοιογράφους. Τον Βασίλη Χριστοδούλου τον θυμάμαι από τη Βραδυνή της Επταετίας. Δεν τον είδα ποτέ από κοντά.
Δεν μπορώ να ξεχάσω το σκίτσο του με την κάλπη στο δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου για τον βασιλιά και το ΝΑΙ-ΟΧΙ με λεζάντα τη μαντινάδα: "Ποιος είδε ποιός απάντησε τέτοιο κουτί ρημάδι / ΟΧΙ να ρίχνεις το πρωί και ΝΑΙ να βγάζει βράδυ".
Το 2006 του είχα στείλει μια επιστολή στην εφημερίδα που συνεργαζόταν για κάποια συνεργασία. Αργήσανε από την εφημερίδα να του τη δώσουν και με πήρε τηλεφωνο για να μου ζητήσει συγγνώμη. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και ήταν τόσο ευγενικός και πρόθυμος που μου δημιούργησε ενοχές που τον ενόχλησα. Με μεγάλη χαρά μου έστειλε ένα σκίτσο που έφτιαξε ειδικά για μένα. Το δημοσιεύω στη μνήμη του.

Ο δημοσιογράφος - σκιτσογράφος Βασίλης Χριστοδούλου, «έφυγε» χθες σε ηλικία 93 ετών σήμερα (9-9-2010), Δεν ήξερα ότι ήταν τόσο μεγάλος.

Ο Βασίλης Χριστοδούλου γεννήθηκε το 1917 στον Πειραιά. Το 1936, σε ηλικία μόλις 19 χρόνων δημοσίευσε την πρώτη του γελοιογραφία στην εφημερίδα «Ηχώ της Ελλάδας», που είχε εκδώσει ο Κωστής Μπαστιάς, φανερώνοντας το πηγαίο ταλέντο του. Από τότε, και έως την αποχώρησή του από την ενεργό δημοσιογραφία, σταδιοδρόμησε στον αθηναϊκό ημερήσιο και περιοδικό Τύπο ως σκιτσογράφος και γελοιογράφος με θετικές επιδόσεις και επιτυχημένες παρουσίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Για περισσότερα από πενήντα χρόνια εργάστηκε στις εφημερίδες «Εφημερίς των Ελλήνων», «Αθηναϊκή», «Προοδευτικός Φιλελεύθερος», «Η Βραδυνή», «Η Μεσημβρινή» κ.ά. Επίσης, συνεργάστηκε στα περιοδικά «Θησαυρός», «Πάνθεον», «Εικόνες», «Ρομάντζο», «Παγκόσμιος Τύπος», «Σαββατοκύριακο», «Πρώτο» και σε διάφορα άλλα εβδομαδιαία δεκαπενθήμερα και μηνιαία έντυπα. Υπήρξε ακόμη, τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας «Αθλητική Ηχώ» και της συνδικαλιστικής επιθεώρησης «Πρωτεργάτης». Ως γελοιογράφος συνεργάστηκε και με την εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Μακεδονία», στην οποία διαδέχθηκε τον Φωκίωνα Δημητριάδη.

Ως πολιτικός γελοιογράφος πρωτοεμφανίστηκε στην εφημερίδα «Αθηναϊκή» του Γιάννη Παπαγεωργίου από την αρχή της έκδοσής της το 1951 μέχρι το 1962. Στη συνέχεια ανέλαβε πολιτικός γελοιογράφος στην εφημερίδα «Η Βραδυνή» των αδελφών Αθανασιάδη, στην οποία παρέμεινε επί 20 και πλέον χρόνια. Έτσι, οι γελοιογραφίες του, που δημοσιεύθηκαν πρωτοσέλιδες και στις δύο εφημερίδες, με βασικά γνωρίσματα το πηγαίο σκωπτικό πνεύμα και την προσωπική σκιτσογραφική έκφραση, ταυτίστηκαν με την μεταπολεμική πολιτική ζωή της Ελλάδας και επέδρασαν στη διαμόρφωση τάσεων, ροπών και συναισθημάτων μεταξύ της κοινής γνώμης.

Σειρές από γελοιογραφίες και σκίτσα του έχουν εικονογραφήσει αναγνώσματα, ρεπορτάζ και διάφορα δημοσιογραφικά και φιλολογικά κείμενα, που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας. Διεκδικεί ίσως παγκόσμιο ρεκόρ παραγωγικότητας, αφού υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τις 120 χιλιάδες οι γελοιογραφίες του. Έχει λάβει μέρος σχεδόν σε όλες τις μεταπολεμικές, πανελλήνιες και διεθνείς εκθέσεις γελοιογραφίας και σκίτσου.

Σε ανακοίνωσή του, το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ χαρακτηρίζει τον εκλιπόντα «σεμνό, ευπρεπή και ευγενή συνάδελφο, που άφησε σπουδαίο έργο ως γελοιογράφος και σκιτσογράφος, δίδαξε ήθος και έμεινε πιστός στις αρχές του δημοσιογραφικού λειτουργήματος».

Άλλο πρόβλημα

Η ασφαλής πρόσβαση στην ταβέρνα, είναι ένα καινούργιο πρόβλημα που προέκυψε τελευταία για δημοσιογράφους νυν και πρώην, πολιτικούς, συνδικαλιστές και λοιπούς διαπλεκόμενους.
Το περιστατικό με τον Σιούφα πολλοί πιστεύουν ότι είναι η αρχή. Η ουσία είναι ότι παρατηρείται μια ατολμία γενικώς στις δημόσιες εμφανίσεις των παραπάνω κατηγοριών τελευταία στη χώρα μας.

Η Λώρη και η Φώφη

Η Λώρη Κέζα για την Φώφη στο σημερινό Βήμα:

Κάτι έπρεπε να την κάνουν την κυρία Φώφη Γεννηματά. Από τις αυτοδιοικητικές εκλογές περίσσεψε, από τον ανασχηματισμό περίσσεψε (προοριζόταν για το υπερυπουργείο Εργασίας - Υγείας), οπότε μπήκε εμβόλιμη μεταξύ υπουργού και υφυπουργών Παιδείας. Η ιδιότητα της αναπληρώτριας υπουργού τής επιτρέπει να έχει απευθείας επαφή με τον Πρωθυπουργό. Δεν λέμε κάτι κακό, ότι δηλαδή θα περιφρονήσει την προϊσταμένη της, ότι θα εκμεταλλευτεί την προσωπική σχέση με τον κ. Γ. Παπανδρέου για να μπαινοβγαίνει στο Μαξίμου. Απλά επισημαίνουμε ότι αν είχε διοριστεί ως υφυπουργός, δεν θα είχε το τυπικό δικαίωμα να κάνει του κεφαλιού της. Ως αναπληρώτρια μπορεί να νομοθετεί αυτόνομα.

Στο υπουργείο Παιδείας υπάρχει ένας βασικός επικοινωνιακός προβληματισμός. Να μη φανεί ότι τρεις δυναμικές γυναίκες μαλλιοτραβιούνται πάνω από τα νομοσχέδια. Εξ ου και τα χαμόγελα, οι εμφατικές δηλώσεις, η αγωνία να προβληθεί η εγκαρδιότητα. Βέβαια, υπάρχει περίπτωση να παγώσουν τα χαμόγελα, τη στιγμή που θα μοιραστούν οι αρμοδιότητες. Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου με την κυρία Εύη Χριστοφιλοπούλου έχουν προχωρήσει σε ορισμένα θέματα που θα απασχολήσουν το Κοινοβούλιο προσεχώς. Αναμένεται το νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση, επίκεινται οι συγχωνεύσεις των οργανισμών του υπουργείου, θα προχωρήσουν οι αλλαγές στην τεχνική εκπαίδευση και στα προγράμματα για ελληνόπαιδες του εξωτερικού. Σε περίπτωση που η κυρία Γεννηματά χρεωθεί αυτόνομα κάποιο από αυτά τα θέματα, σε περίπτωση που αναλάβει ανεξάρτητα έναν νευραλγικό τομέα, τι θα γίνει; Οι άλλες δύο θα χοροπηδούν από τη χαρά τους;

Ας μην κατεδαφίσουμε τη νέα αναπληρώτρια υπουργό. Θα μεταφέρουμε λοιπόν τα θετικά που της προσδίδει το σινάφι της. Μας είπαν λοιπόν ότι είναι πολύ καλή με τον κόσμο, έχει χάρισμα στην επικοινωνία, έχει άριστο πολιτικό ένστικτο και είναι άριστη μάνα τριών παιδιών. Αυτά βέβαια αφορούν την προσωπικότητα. Για το έργο της λένε ότι κέρδισε άνετα την έδρα στην Α΄ Αθήνας (2000) και πήρε επάνω της δύο φορές τις εκλογές της υπερνομαρχίας. Εκεί έχουμε φτάσει, να μπερδεύουμε τις νίκες με το έργο. Επειδή βέβαια πολύ την αγαπούν μέσα στο ΠαΣοΚ, την αδράνεια ως αρχόντισσας Αττικής την αποδίδουν στις περιορισμένες αρμοδιότητες. Δεν έφταιγε το πρόσωπο, έφταιγε η θέση. Είναι και ξεχασιάρα: αμέλησε να ενημερώσει στη δουλειά της ότι είναι αλλού, οπότε συνέχισε να πληρώνεται κανονικά από την Εθνική Τράπεζα.

Τη χλωμή θητεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ήρθαν να ταράξουν οι εθνικές εκλογές. Χωρίς να υπάρχει ένδεια στελεχών, στο ΠαΣοΚ προτιμήθηκε ως επικεφαλής του Επικρατείας η πιο επικοινωνιακή. Πλην όμως ο Αρειος Πάγος έκρινε ότι υπάρχει κώλυμα με τη συμμετοχή της καθώς τα αιρετά πρόσωπα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν μπορούν να εκλεγούν βουλευτές. Τότε ξεκίνησε ένα ρεσιτάλ αμετροεπών δηλώσεων, από την ίδια και τους συντρόφους της. Το συνταγματικό πρόβλημα ερμηνεύτηκε ως «δικαστικό πραξικόπημα» και η κυρία Γεννηματά μίλησε για «παλιά, αδίστακτη Δεξιά». Δεν έγινε καμία νύξη για την κομματική προχειρότητα ούτε για το περιεχόμενο του άρθρου 56 του Συντάγματος. Από ατυχία η κυρία Γεννηματά έμεινε έξω από τη Βουλή. Δεν έχει παράπονα, διορίστηκε υφυπουργός Υγείας, όπου και εκεί έλαμψε επικοινωνιακά και από έργο τίποτε. Τι σημασία έχουν τα μηδαμινά αποτελέσματα στον τομέα της Υγείας όταν οι μετρήσεις τη βγάζουν ξανά και ξανά λαοφιλή; Ηταν λοιπόν αναμενόμενο ότι θα την παρουσιάσουν ως σωτήρα για τις δημοτικές εκλογές. Λέγεται ότι αρνήθηκε την υποψηφιότητα επειδή δεν ήθελε για περιφερειάρχη τον κ. Σγουρό - προτιμούσε τον κ. Μίχα με τον οποίο έχει συνεργαστεί.

Είπαμε, έχει πολιτικό ένστικτο. Κάτι κακό θα διαισθάνθηκε απέναντι στον κ. Κακλαμάνη. Με τούτα τα δεδομένα το πιο πιθανό είναι οι τρεις κυρίες της Εκπαίδευσης να τα πάνε περίφημα μεταξύ τους. Η κυρία Γεννηματά θα αφήσει τις άλλες να δουλέψουν χωρίς να παρενοχλεί με πολλές πρωτοβουλίες.

Οι στόχοι

Του Κ. Μητρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (9-9-2010)

Κι άλλη μορφή τουρισμού γεννά η κρίση

Εκτός από τις γνωστές μορφές τουρισμού (θρησκευτικού, δικαστικού -είναι ο τουρισμός που κάνουν όσοι έχουν αγώνα στο εφετείο πχ μένοντας μόνιμα Σητεία πρέπει να παραστούν στο εφετείο Χανίων- ποδοσφαιρικού, προεκλογικού, κ.α.) η κρίση γέννησε και τον γαμοτουσρισμό. Δηλαδή τον τουρισμό που αναπτύσσεται από τους συμπεθέρους στους γάμους...

Όχι άλλοι "καταξιωμένοι"

Απορία: Ποιός βάζει αριθμούς μπροστά από μηδενικά;

 Quiz: Ποιός είναι ο λαός των κοψοχέρηδων;

Κι άλλο quiz: Σε ποιο μέρος του κόσμου υπάρχουν οι περισσότεροι ιχθυέμποροι;

Επιστήμη, Τέχνη και Τεχνολογία

Άννα μην κλαις θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη

Του Α. Πετρουλάκη

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (8-9-2010)

Μίνι πολιτική

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε μια πολύ άσχημη συγκυρία. Όμως «Αυτό που µ' εντυπωσιάζει είναι η όλο και πιο βαθιά σιωπή γι' αυτά που συµβαίνουν. Το καράβι µπορεί να βυθιστεί ανά πάσα στιγµή, κι εµείς παίζουµε χαρτιά» λέει ο Γάλλος διανοούμενος Αλαίν Τουραίν. Εκκωφαντική σιωπή για όλα τα ζητήματα.

Υπάρχει ελπίδα; Διαφαίνονται πουθενά οι προοπτικές κάποιου σοβαρού κινήµατος που µπορεί να αλλάξει την κοινωνία; «Τα µεγάλα κινήµατα που µπορούν να αλλάξουν την κοινωνική µας ζωή προέρχονται από τη βάση», απαντά ο γάλλος καθηγητής Αλαίν Τουραίν. Η δηµοκρατία τροφοδοτείται από τη διαµαρτυρία, από εκείνους που δεν έχουν να φάνε, που δεν έχουν ελευθερία, που δεν µπορούν να εκφραστούν, που δεν εκπροσωπούνται. Οσο πιο χαµηλά κατεβαίνεις τόσο µεγαλύτερη ζωντάνια συναντάς. Κι ο µόνος τρόπος να αγγίξεις αυτούς τους ανθρώπους είναι να υψώσεις τη σηµαία των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. «Τα ανθρώπινα όντα έχουν δικαίωµα να έχουν δικαιώµατα» έλεγε η Χάνα Αρεντ. Οταν µιλάς για βασανιστήρια ή για τον κίνδυνο να λιθοβοληθεί µια γυναίκα, µπορείς να κινητοποιήσεις τον κόσµο.

Όσα αφορούν την πραγµατικότητα είναι «µάξι» και όλα όσα αφορούν τις πολιτικές απαντήσεις είναι «µίνι». Ζούµε στην εποχή της «µίνι πολιτικής». Οπως σ' εκείνες τις οικογένειες τα µέλη των οποίων αποφεύγουν να συζητούν τα ακανθώδη προβλήµατα.

Έγραψε στο άρθρο του "Στην εποχή της 'μινι πολιτικής' " ο Μ. Μητσός στα χθεσινά ΝΕΑ.

Η επιλογή

Γράφει ο Ν. Ξυδάκης στη σημερινή Καθημερινή:

"Πόση αδημονία, πόσες προσδοκίες, πόση ρητορεία για τον «Καλλικράτη», πόσες συζητήσεις για την αξία της αυτοδιοίκησης ως θεμελίου της δημοκρατίας και για τον υπερκομματικό χαρακτήρα των εκλογών και την αξία προσώπων που συνθέτουν τάσεις και ενώνουν, για την εμπιστοσύνη στην κρίση των πολιτών... Πόσα μεγάλα λόγια... Παρακολουθούμε την επιλογή υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών. Προσοχή: λέμε «επιλογή», δηλαδή κάποιοι επιλέγουν τον δήμαρχο, δεν κατεβαίνει μόνος του, δεν υποβάλλει αυτόνομα την υποψηφιότητά του στην κρίση του λαού. Πράγματι: οι υποψήφιοι δήμαρχοι ζητούν από τα κόμματα το χρίσμα ή, έστω, τη στήριξη. Οι περισσότεροι υποψήφιοι, ιδίως στους μεγάλους δήμους, είναι τέτοιοι: εξαρτώμενοι από την κομματική ευλογία.

Η πείρα αυτοδιοίκησης, η γνώση του τόπου, η εξοικείωση με τους ανθρώπους, η υποστήριξη ενός ρεαλιστικού και πειστικού προγράμματος έρχονται σε δεύτερη μοίρα· σε πρώτη μοίρα έρχονται η αναγνωρισιμότητα και η κομματική ένταξη. Ετσι είδαμε τα τελευταία πολλά χρόνια την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, άλλες μεγάλες πόλεις να διοικούνται από δήμαρχους-τουρίστες ή δήμαρχους-κομήτες, πολιτικούς που χρησιμοποιούν τις πόλεις για να κολλήσουν ένσημα καριέρας. Και ως κομματάρχες πολιτεύονται συνήθως στον δήμο, εφόσον εκλεγούν: με ρουσφέτια, με ημέτερους, με ταξίματα, με εξαργυρώσεις γραμματίων. (Να πώς έγιναν οι δήμοι άντρα αργόμισθων και διαφθοράς.)

Είδαμε ακόμη και τους παταγωδώς καταψηφισθέντες να αμείβονται εκ των υστέρων από τα κόμματα, επειδή «εξετέθησαν». Είδαμε την Αθήνα να εξαθλιώνεται, τον Πειραιά να καταρρέει, τη Θεσσαλονίκη να ασφυκτιά, ενόσω οι δήμαρχοί τους έχτιζαν όλο και λαμπρότερες καριέρες. Και είδαμε επίσης τον λαό να ψηφίζει τους εκλεκτούς του κόμματος, για το αμφίβολο μέλλον της πόλης! Θρίαμβος της δημοκρατίας...

Την ίδια ταινία βλέπουμε και πάλι. Τα κόμματα επιλέγουν τους υποψηφίους τους από τους δικούς τους. Κι αν ο δικός τους δεν έχει ελπίδες νίκης ή δεν υπάρχει καν ένας δικός τους αναγνωρίσιμος και στοιχειωδώς ικανός, τότε καταφεύγουν στη λύση ανάγκης και τακτικής: στη μεγαλόψυχη στήριξη υποψηφίου κοινής αποδοχής, ο οποίος βαφτίζεται και υπερκομματικός, ώστε αν ηττηθεί, να είναι σαφές ότι η ήττα είναι όλη δική του και όχι του κόμματος. Συνέβη στην Αθήνα προ ετών με την υποψηφιότητα της τότε προέδρου του Συνασπισμού Μαρίας Δαμανάκη, η οποία στηριζόμενη από το ΠΑΣΟΚ κατατροπώθηκε στις δημοτικές εκλογές και ακολούθως άλλαξε τροχιά και καριέρα.

Το ίδιο ενδέχεται να συμβεί τώρα με την υποψηφιότητα Γ. Καμίνη: αν χάσει την εκλογή, ο δήμος θα εξακολουθήσει να βουλιάζει, αλλά ο ίδιος μπορεί να βγει κερδισμένος ατομικά. Ολοι κερδίζουν; Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Με τέτοια δημοκρατία, με τέτοια αξιοκρατία και αυτονομία στους δήμους, στις πόλεις, με τέτοια καθημερινότητα, φτάσαμε στην πολύπλευρη χρεοκοπία".

Μας θύμισε τον άπαικτο Αντρέα: "Αλλού κερδίσαμε εμείς και αλλού η Τοπική Αυτοδιοίκηση". Πως την καταντήσανε την πολιτική: Σοφιστική!