Όπως πάει θα ξεχάσουμε να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά

Ξεχάσαμε να μιλάμε με τους φίλους μας...
Ξεχάσαμε να μιλάμε με τα παιδιά μας...
Ξεχάσαμε να σωπαίνουμε...
Ξεχάσαμε να αφηγούμαστε...
Ξεχάσαμε τι θα πει ελεύθερος χρόνος...
Ξεχάσαμε την αξία της κάθε στιγμής...
Ξεχάσαμε την μαγεία της κάθε ρωγμής...
Ξεχάσαμε να διαβάζουμε...
Ξεχάσαμε να γράφουμε...
Ξεχάσαμε να ακούμε...
Ξεχάσαμε να τραγουδάμε...
Ξεχάσαμε να αγαπάμε...
Ξεχάσαμε να συνεργαζόμαστε...
Ξεχάσαμε να δημιουργούμε...
Ξεχάσαμε να σταματάμε...
Ξεχάσαμε να ξαναρχίζουμε...
Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε και να ΒΛΕΠΟΥΜΕ...
Ξεχάσαμε οτι δύο και δύο κάνουν τέσσερα...
Ξεχάσαμε οτι ένα κι ένα μπορεί να κάνει ΠΟΛΥ...
Ξεχάσαμε να θαυμάζουμε...
Ξεχάσαμε να σεβόμαστε...
Ξεχάσαμε να χαμογελάμε...
Ξεχάσαμε να γευόμαστε...
Ξεχάσαμε να ξεχωρίζουμε τα χρώματα...
Ξεχάσαμε να ξεχωρίζουμε τις νότες...
Ξεχάσαμε να χαρίζουμε...
Ξεχάσαμε να λέμε πικρές αλήθειες...
Ξεχάσαμε να λέμε γλυκά ψέματα...
Ξεχάσαμε να φεύγουμε...
Ξεχάσαμε να ερχόμαστε...
Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε...
Ξεχάσαμε πως είναι να ανασαίνεις καθαρό αέρα...
Ξεχάσαμε πως είναι να ανασαίνεις ελεύθερα...
Ξεχάσαμε να ζούμε...

Ομως, περισσότερο με πειράζει η σκέψη πως κάποια στιγμή μπορεί να ξεχάσουμε να περπατάμε ΟΡΘΙΟΙ και με ψηλά το κεφάλι! Σαν άνθρωποι δηλαδή!

Η ανάρτηση οφείλεται [με μικρές αλλαγές] στο blog ANemos στο οποίο έχει τίτλο "Όμως περισσότερο με πειράζει..."