Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ένα τίποτα είμαστε

Μιλάω με τη μάνα μου. Τον θυμάσε μου λέει αυτόν; Πάει. Ααα δε σου είπα και η κυρά Μαρία προχθές... Διάβασα την ανάρτηση του Ν. Δήμου που πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα 75, όπως ο ίδιος έγραψε. "Φτάνεις σε μία ηλικία και αρχίζουν, ο ένας μετά τον άλλο, να εξαφανίζονται γνωστοί και φίλοι. Η ζωή σου περιβάλλεται από αγγελτήρια κηδειών. «Πάει κι αυτός», μουρμουρίζεις, «πάει κι αυτή», γράφει ο Δήμου.

Ξαφνικά νιώθεις σαν να είσαι στο στόχαστρο συμμορίας εκτελεστών, χωρίς όμως να γνωρίζεις την σειρά σου στον κατάλογο. Το μόνο που ξέρεις είναι πως από αυτή τη συμμορία δεν γλίτωσε κανείς. Όταν το συλλογίζεσαι σε καταλαμβάνει πανικός. Που ξεχνιέται για λίγο και όλο ξανάρχεται, δριμύτερος.

Ξυπνάς το πρωί και κάνεις τις καθημερινές καθησυχαστικές κινήσεις: ετοιμάζεις πρωινό. Και ξαφνικά ο πανικός. Μήπως ο εκτελεστής σε σκοπεύει πίσω από την γωνία;

Μόνο ξεχνώντας ζεις. Και γι αυτό εργάζεσαι περισσότερο. Η δουλειά είναι το μόνο αντίδοτο. Αντίθετα η διασκέδαση, η χαλάρωση, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στον απρόσκλητο επισκέπτη που απροσδόκητα σε πιάνει από το λαιμό.

Φθονώ τα ζώα που (όπως λένε) δεν γνωρίζουν. Εμείς, όσο γερνάμε, πεθαίνουμε πολλές φορές κάθε μέρα" κλείνει την ανάρτηση ο Δήμου.

Είσαι σήμερα μονάρχης κι ωσα μ' αύριο δεν υπάρχεις. Ένα τίποτα είναι ο άνθρωπος κι ας το ξεχνάει συνεχώς.

Δεν υπάρχουν σχόλια: