Σταυρό στη γιαγιά

Τα ονόματα των υποψηφίων που ανακοινώνονται το ένα μετά το άλλο για τις εκλογές του Νοεμβρίου αποκαλύπτουν τη γύμνια του πολιτικού προσωπικού. Δεν είναι μόνο η (υπο)κουλτούρα του σελέμπριτι στην οποία βυθίζονται οι περισσότεροι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, αλλά είναι και η γενικότερη ένδεια πολιτικών προτάσεων μέσα από τα πρόσωπα των υποψηφίων.

Οι περισσότεροι από αυτούς αντιλαμβάνονται την πολιτική τους «στράτευση» ως μία ακόμη ευκαιρία για μερικά κακού γούστου ευφυολογήματα, με επισκέψεις για τις επισκέψεις κ.ο.κ. Όλα αυτά μπορεί να δημιουργούν εντυπώσεις αλλά έτερον ουδέν. Που είναι τα ρεαλιστικά προγράμματα; Που είναι η καινοτομία; Που είναι το όραμα για τις πόλεις που ζητάνε να διοικήσουν;

Υπάρχει όμως και το άλλο μεγάλο πρόβλημα: αυτό της έλλειψης πολιτικού προσωπικού που αναδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο το έλλειμμα συμμετοχικής κουλτούρας. Με τον «Καλλικράτη» τα ψηφοδέλτιο είναι τεράστια. Που θα βρεθούν τόσοι; Το είχαμε διατυπώσει και παλιότερα: ο Καλλικράτης είναι κομμένος και ραμμένος για κομματικούς υποψηφίους. Πρόβλημα επίσης δημιουργεί και η ποσόστωση ανδρών- γυναικών. Οι υποψήφιοι βάζουν τις γιαγιάδες τους για να συμπληρώσουν.

Το να σωρεύονται στα ψηφοδέλτια άνθρωποι χωρίς ιδιότητες ή το χειρότερο εξαναγκασμένοι να το κάνουν κατεβάζει το επίπεδο της εκπροσώπησής μας και δοκιμάζει άσχημα τον «Καλλικράτη», υποστηρίζει όχι άδικα ο Μπακουνάκης στο σημερινό ΒΗΜΑ.