Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου παρατηρεί σήμερα στο ΒΗΜΑ στο άρθρο της με τίτλο «Λεξιλόγιο Big Brother» για τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί προκειμένου να κολακέψουν το κοινό τους.
«Είμαστε κοινωνία παιδαριώδης σε σκέψη και σε γλώσσα· οι θεσμοί μας είναι καχεκτικοί. Οι δημαγωγοί- οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι πωλητές προϊόντωνκολακεύουν τον «λαό»: ο «λαός» έχει πάντα δίκιο... Μιλούν για το καλάθι της «νοικοκυράς» κολακεύοντας τις γυναίκες, λες και το καλάθι είναι αποκλειστικά γυναικείο εξάρτημα· μιλούν για την «αγωνία» των νέων, λες και η αγωνία είναι αποκλειστικά νεανικό συναίσθημα. Εξαιτίας του φόβου έναντι της νεολαίας (μη μας κάψουν κιόλας!) και εξαιτίας της ανησυχίας μήπως θεωρηθούν αναχρονιστικοί, οι δημαγωγοί υιοθετούν εφήμερο ιδίωμα, ασθενικό στους ανέμους του χρόνου· έλκονται, αίφνης, από τη διάλεκτο του «Βig Βrother». Από τα κηρύγματα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Παρασκευαΐδη (για τους φίλους «Χριστόδουλου»: εγώ όμως δεν είμαι φίλος) μέχρι τα φανατικά συνθήματα της Αριστεράς το μέλημα είναι ένα: πώς θα φανούμε νεανικοί, επαναστάτες, παιδιά της μοντέρνας εποχής. Λένε λοιπόν στον «λαό» αυτά που θέλει να ακούσει με τις εκφράσεις και τους ιδιωματισμούς που επιβάλλει ο συρμός. Ετσι αναπαράγονται ανεπεξέργαστες ιδέες με διατυπώσειςκλισέ και με ελευθεροστομία δανεισμένη από τον κόσμο των ριάλιτι και των σκυλάδικων. Η λεγόμενη ξύλινη γλώσσα αντικαθίσταται με κάτι εξίσου κακόηχο εκφράζοντας τη φτώχεια των ιδεών. Η ηγετική λειτουργία αυτοκαταργείται: οι πολιτικοί γίνονται φερέφωνα του «λαού» που διέπεται από απλοϊκές αντιλήψεις και που εμπιστεύεται μόνον όποιον του μοιάζει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου