Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έχει ανατρέψει τα δεδομένα ζωής σε όλο τον ευρωπαϊκό χάρτη και όχι μόνο στη χώρα μας. Η μείωση των δαπανών και οι περικοπές προβάλλουν πλέον ως θέσφατο. Η απειλή της χρεοκοπίας προβάλει ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τους λαούς και τα κράτη. Ο φόβος έχει γεμίσει το στερέωμα. «Η Ευρώπη, υπό το άγος της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της, ενισχύει το μοντέλο της ατομιστικής κοινωνίας, για το οποίο γράφουμε συνεχώς από το 2000 και μετά, αλλά που σήμερα πια αποκτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ομως, ο πολίτης δεν είναι προϊόν προς κατανάλωση. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες χρειάζονται ένα μεγάλο όραμα για να πορευτούν, όπου ο αυθεντικός άνθρωπος και όχι το προϊόν-άνθρωπος θα αποτελεί τον πυρήνα του. Κι είναι αυτές οι κοινωνίες που οφείλουν να απαιτήσουν από τις ηγεσίες τη δημιουργία οράματος που θα τις βοηθήσει να ξεπεράσουν, αν μη τι άλλο, ομαλά την Εποχή των Συμπληγάδων. Δίχως αυτήν την προοπτική, η Ευρώπη είναι καταδικασμένη να επιβιώνει στοιχειωδώς, σε καθεστώς διαρκούς ύφεσης, με λαούς σε κατάθλιψη, οδεύοντας ίσως προς την οριστική αναίρεσή της. Ποιοι, όμως, και υπό την κάλυψη ποιων συμφερόντων θα προσυπογράψουν μια τέτοια εξέλιξη;» διερωτάται η Ρ. Μασούρα στη σημερινή Καθημερινή.
Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει στους μικρόκοσμους των δήμων που ζούμε; Ζητείται όραμα. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο πορευόμενη χωρίς όραμα. Γιατί όταν δεν ξέρεις που πας παίρνεις όποιον δρόμο βρεις εύκαιρο. Και δυστυχώς οι χρυσές μετριότητες που διεκδικούν στις περισσότερες περιπτώσεις τα ηνία και τις ηγεσίες δεν μπορούν αξιωματικά να υπερβούν τον εαυτό τους. Επομένως οι κοινωνίες θα πρέπει να έχουν τον λόγο και σε τοπικό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου