Της Ελλάδας το κάγκελο

Γράφει ο Δανίκας στο σημερινό άρθρο του στο ΒΗΜΑ με τίτλο "Πασαρέλα":

Τα κριτήρια των επιλογών μας. Επειδή δηλαδή είμαι καλός άνθρωπος, αυτό με κάνει αυτομάτως και δήμαρχο σωστό και αποτελεσματικό;
Λάθος. Τρομερό και ασυγχώρητο. Επειδή είμαι γνωστός και από τα κανάλια διάσημος και με τη γλώσσα εξοικειωμένος όσο κανείς άλλος, αυτό με κάνει περιφερειάρχη σωστό και αποτελεσματικό;
Λάθος. Τρομερό και ασυγχώρητο. Και επειδή είμαι γαλάζιος, πράσινος ή κόκκινος φανατικός οπαδός, αυτό με κάνει αυτομάτως σωστό και αποτελεσματικό άρχοντα των τοπικών αρχών; Λάθος.
Τρομερό και ασυγχώρητο. Ο Δημαράς, λόγου χάριν, ως δημοσιογράφος ήταν εκλεκτός συνάδελφος. Απολύτως καμία λαμογιά και τρικλοποδιά δεν μπορείς να του προσάψεις. Η τιμιότητα όμως δεν μπορεί να είναι το μοναδικό, υπέρτατο προσόν. Το ίδιο και με τον Κακλαμάνη. Επειδή δηλαδή επί των ημερών του ο δήμος της πρωτεύουσας σιτίζει καθημερινά μερικές χιλιάδες άστεγες ψυχές, αυτό τον κάνει αυτομάτως πετυχημένο; Δεν νομίζω. Το ίδιο και με τον Σοφιανό του ΚΚΕ. Επειδή ψυχή τε και σώματι αφοσιωμένος στην εργατιά, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι μπορεί να μετατρέψει την Αθήνα σε πόλη με ανθρώπινη αρχοντιά. Το ίδιο ισχύει και με τους υπουργούς. Επειδή η Ξενογιαννακοπούλου είναι πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠαΣοΚ, θεωρήθηκε ικανή το ταμείο και το μπάχαλο της Υγείας να τα διαχειριστεί. Πλάνη. Η επιλογή για κάθε υπεύθυνο πόστο που η κακή διαχείρισή του κοστίζει στον πολίτη λεφτά, ταλαιπωρία και άλλα πολλά, ουδεμία σχέση με προβολή, τηλεόραση και αγωνιστική προοπτική. Η διεύθυνση και η πολιτική δεν είναι ντουντούκα, ποινικό μητρώο και καλή δημοσιογραφία. Μπορεί να είσαι καλός γραφιάς αλλά εντελώς άχρηστος να μοιράσεις δύο γαϊδάρων άχυρα. Ζούμε σε μιαν άλλη εποχή. Η ρητορική των παχουλών επαγγελιών μάς τελείωσε. Ψηφίζω κάποιον όχι για τα ωραία του μάτια αλλά για την ικανότητά του και την αποτελεσματικότητά του. Εκεί που αρχίζει η πασαρέλα των προβεβλημένων στελεχών τελειώνει και κάθε ελπίδα να ανακάμψουν η χώρα, η περιφέρεια, η πόλη και το χωριό!

 Σχόλιο; Ουδέν.