Τα θέματα πολιτισμού είναι πανεύκολοι στόχοι για καταγγελτική πολιτική. Αλλά τι εννοούμε «πολιτισμό»; Το τσιμπολόγημα ψυχαγωγικών εκδηλώσεων, την προσφορά όποιου θεάματος, την παροχή όποιων πληροφοριών και εκδηλώσεων καλών προθέσεων;
Ο όρος «πολιτισμός» και μόνο μπορεί να προκαλέσει πολλές αναταράξεις και διαφωνίες στην όποια προσπάθεια προσδιορισμού του όρου. Στον κυκεώνα του «κάπου είδα, κάτι άκουσα» έννοιες όπως αυτή της «πολιτιστικής εκδήλωσης» θα πρέπει να μας βάζουν σε υποψίες. Ο πολιτισμός θεωρείται αυτονόητος, αλλά μπορεί να εξαντλείται στο «πήγα», «είδα» και «ήμουν εκεί» και όχι στην ουσία αυτού που συντελέστηκε εκεί; Στον περιορισμό της τέρψης των αισθήσεων και στο «πάμε παρακάτω»; Δεν μπορεί να είναι πολιτισμός απαιτήσεων αυτό. Αυτό θα πρέπει να αποτελεί το σοκ, το ταρακούνημα, για να προχωρήσει η διαδικασία μέσα μας. Η καταγραφή της παρουσίας μας στις εκδηλώσεις θα πρέπει να είναι η αρχή.
Οι έχοντες την ευθύνη των πολιτιστικών θα πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους την Αθήνα του χρυσού αιώνα: την πόλη σχολείο.
«Στις σχετικές έρευνες, το βασικό ερώτημα είναι ποιος πολιτισμός προάγεται από την εξουσία και ποιος πολιτισμός κυριαρχεί. Με ποιο μοντέλο πορευόμαστε και γιατί απορούμε όταν το 73,8% δηλώνει ότι επισκέπτεται σπάνια ή ποτέ μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα. Ο πολιτιστικός σφυγμός στη χώρα μας έχει διαφορετικό ρυθμό. Μετριέται στις αποκλίσεις» γράφει η Μ. Καλτσουνάκη στην Καθημερινή της 10-10-10.
Και όταν δεν διαμορφώνεται από πολιτικούς σχηματισμούς διαμορφώνεται από την τηλεόραση. Ποια τηλεόραση; Την ιδιωτική! Ποιος θα τόλεγε σε όσους μεγαλώσαμε με μόνη την κρατική και την προπαγάνδα της…Το σχολείο που θα έπρεπε να καλλιεργεί και να μαθαίνει τους αυριανούς πολίτες να βάζουν ψηλά στάνταρ αισθητικής σύρεται στο άρμα των εξετάσεων. Γι’ αυτό και η ψηλή τηλεθέαση αφορά τη σαβούρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου