Μια κλάρα λεμονιάς

Οι σημερινές ματιές του Λ. Παπαδόπουλου στα ΝΕΑ είναι γεμάτες από το κλίμα των αγαπημένων μας στίχων του. Εικόνες γεμάτες αναμνήσεις και λόγια σταράτα.

"Λέγαμε και γράφαμε ότι έτσι όπως πάμε στην Ελλάδα, με τόσο άθλιο πολιτικό προσωπικό να κουμαντάρει τη χώρα μας, θα γυρίσουμε μοιραία στη δεκαετία του '50. Το λέγαμε και το γράφαμε, αλλά δεν το πολυπιστεύαμε. Μάλλον για να το ξορκίσουμε. Γυρίσαμε όμως, ήδη, στη δεκαετία του '50! Ανεργία, φτώχεια, λαϊκά συσσίτια, πλήρης αβεβαιότητα για το αύριο των παιδιών μας. Και, ταυτόχρονα, συμμορίες ακροδεξιών να προκαλούν, να απειλούν και να τρομοκρατούν όπως τότε, αμέσως μετά τη λήξη του Εμφυλίου.

Πριν από 3 - 4 χρόνια, τα πρόσωπα που κυριαρχούσαν στην TV ήταν διάφορες γκομενάρες εντυπωσιακά ντυμένες, με τη σημαία του λαϊφστάιλ στα χέρια τους. Τώρα όμως έχουν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα. Οι γκομενάρες αποσύρονται σιγά σιγά και επανέρχεται στο προσκήνιο ο μέγας Καραγκιόζης. Για να μας ξεμπροστιάσει. Να μας γιουχαΐσει όπως τραγουδάει ο Σαββόπουλος. Και να μας θυμίσει ποιοι, πραγματικά, είμαστε: βλάχοι! Που επειδή πιάσαμε μερικά φράγκα, νομίσαμε πως γίναμε κάποιοι.

Διάβασα, εδώ, ένα ωραίο κομμάτι του Δ. Μανιάτη για τους νέους καραγκιοζοπαίκτες. Τους χρειαζόμαστε! Χρειαζόμαστε τους μπερντέδες τους. Για να δούμε ξανά τις φάτσες μας στον καθρέφτη. Που τις έχουμε ξεχάσει. Ο Καραγκιόζης, όσο κι αν ορισμένοι «καθωσπρέπει» διαφωνούν, είναι ένα γνήσιο λαϊκό θέατρο. Και οι παραστάσεις του αποτελούν μάθημα αυτογνωσίας. Ιδίως σε εποχές που, το καταλαβαίνουμε, «έχουμε ξεφύγει».

Τη δεκαετία του '50 που ήμουν έφηβος, οι Κυριακές μου ήταν γεμάτες γήπεδο και Καραγκιόζη. Πήγαινα στη Λεωφόρο που είναι η ιστορική έδρα του ΠΑΟ, όποτε η ΑΕΚ, η ομάδα μου, έπαιζε εκτός Αθηνών και παρακολουθούσα τα ματς από τις γύρω ταράτσες ή από τους πρόποδες του Λυκαβηττού. Μετά το ματς, τρύπωνα στο θεατράκι του μεγάλου Μόλλα για να δω παράσταση. «Κόβω μια κλάρα/να ζεις κουμπάρα/κόβω μια κλάρα λεμονιάς/κι αν μαραθεί δεν μ' αγαπάς». Με το τραγούδι αυτό, με ζωντανή ορχήστρα, έκανε την εμφάνισή του στη σκηνή ο μπαρμπα-Γιώργος...

Με την ευκαιρία: εκατό μέτρα από του Μόλλα υπήρχε ένα μαγαζάκι όπου επισκεύαζε χαλασμένα ραδιόφωνα ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ο Ηλίας Σταφυλίδης. Τον μνημονεύω γιατί ήταν απροσπέλαστο σέντερ μπακ και είχε φοβερό σουτ. Ποτέ δεν είχε χάσει πέναλτι! Οι αθλητικοί συντάκτες, όμως, μονίμως τον ξεχνάνε. Ενώ αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων για κάποια «παιχτάκια» από την αλλοδαπή, που ζητάνε - και παίρνουν - εκατομμύρια, για το τίποτα..."