Έτσι μπορούμε να ξεχρεώσουμε

"Με τη φωνή σου θα μπορούσες να ξεχρεώσεις την Ελλάδα", είπε κάποιος στο τέλος της παράστασης "Ο Κουρέας της Σεβίλλης" στον έλληνα βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο στο Παρίσι στην Όπερα, όπου 3000 θεατές αποθέωσαν τον μεγάλο έλληνα καλλιτέχνη.
"Ακούγεται ως φιλοφρόνηση σε ένα διακεκριμένο καλλιτέχνη. Αλλά είναι κατά βάση μια παρότρυνση προς την ελληνική Πολιτεία να προσφύγει αυτή τη δύσκολη στιγμή στους καλύτερους Έλληνες, όπου Γης. (...) Είναι άλλο να απευθύνεται σε ένα ξένο ακροατήριο ένας αμήχανος και εν πολλοίς απαξιωμένος πολιτικός από την Ελλάδα και άλλο ένας αναγνωρισμένος έλληνας καλλιτέχνης που εμπνέει σεβασμό με το έργο του. Και αυτή την περίοδο η χώρα έχει μεγάλη ανάγκη από τη συμπάθεια αυτών των ακροατηρίων", σημειώνει μεταξύ άλλων στα σημερινά ΝΕΑ ο Λακόπουλος στο άρθρο του με τίτλο "Ακτινοβολίες".

Ζαν Ζακ Ρουσό

Της Έλλης Τριανταφύλλου

(Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή 29/6/12)

Φέτος γιορτάζονται με ιδιαίτερη λαμπρότητα στη γενέτειρά του πόλη, τη Γενεύη, τα 300 χρόνια από τη γέννηση ενός εκ των σημαντικότερων διανοητών του Διαφωτισμού, του Ζαν Ζακ Ρουσό. Οι φιλοσοφικές, πολιτικές και ηθικές του απόψεις σε συνδυασμό με τις αντιλήψεις ενός άλλου μεγάλου της εποχής, του Βολταίρου, ήταν το προανάκρουσμα για ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά γεγονότα όλων των εποχών, τη Γαλλική Επανάσταση.

Στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο», από τα σημαντικότερα πονήματα των πολιτικών επιστημών, ο μεγάλος Ελβετός παιδαγωγός και φιλόσοφος απαντά με εκπληκτικό και αφοπλιστικά απλό τρόπο στη ρητορική περί του καλύτερου πολιτεύματος και για τους στόχους της πολιτικής κοινότητας: είναι εκείνος της διατήρησης και της ευημερίας των μελών της με ασφαλέστερο σημάδι την πληθυσμιακή τους αύξηση. Και τονίζει πιο κάτω τις διαχρονικές αλήθειες, πως η συμμετοχή του πολίτη στα κοινά συνδέει την πράξη με τη θεωρία, επιτρέποντάς του να κρίνει σύμφωνα με το γενικό συμφέρον. Ετσι οι πολίτες μπορούν να ξεχωρίζουν το δημόσιο αγαθό από το επιμέρους συμφέρον, με τη συναίνεση ν’ αποτελεί τη βασική συμπεριφορά μέσα από σχέσεις ελευθερίας, ισότητας, ανεκτικότητας και αλληλοσεβασμού.

Το πόσο επίκαιρες φαντάζουν σήμερα οι παραπάνω απόψεις, τόσο σε εθνικό όσο και ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι πρόδηλο. Δυστυχώς, γιατί βρίσκονται στον αντίποδα αυτού που συμβαίνει στο πολιτικοκοινωνικό και οικονομικό πεδίο στη χώρα μας και την Ευρώπη, η οποία ασθμαίνοντας και παλινδρομώντας αναζητεί την ολοκλήρωσή της. Το λίαν δυσάρεστο είναι ότι την αναζητεί στα πέτρινα χρόνια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης μέσα από σφικτά έως ασφυκτικά οικονομικά προγράμματα λιτότητας, κεντρικά σχεδιασμένα στο διευθυντήριο της βελγικής πρωτεύουσας από τεχνοκράτες, μη εκτεθειμένους -στην πλειονότητά τους- στη λαϊκή κρίση. Τις βάναυσες επιπτώσεις των πολιτικών αυτών τις υφίσταται την τελευταία διετία η χώρα μας. Θα τις υποστεί όμως με βεβαιότητα και όλος ο πραγματικά φλεγόμενος ευρωπαϊκός Νότος.

Πρόκειται για πολιτικές εκπορευόμενες, στις περισσότερες περιπτώσεις, από τις εμφανέστατες ηγεμονικές γερμανικές επιδιώξεις. Για τον λόγο αυτό η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ παραμένει ανυποχώρητη στο θέμα των ευρωομολόγων και σ’ αυτό του ταμείου αποπληρωμής του παράνομου χρέους, δηλ. εκείνου που ξεπερνά το κατά Μάαστριχτ «νόμιμο» 60%.

Ακόμη περισσότερο, δεν υποχωρεί στο θέμα της τροποποίησης των μηχανισμών στήριξης, έτσι ώστε να μη χρηματοδοτούν αποκλειστικά οι χώρες-μέλη, αρνούμενη την «κοινοτικοποίηση» των κρατικών χρεών, εάν προηγουμένως δεν υπαχθεί στον κεντρικό κοινοτικό έλεγχο και η δημοσιονομία.

Οι απόψεις αυτές για την εκχώρηση δημοσιονομικής -στην πραγματικότητα εθνικής- κυριαρχίας, ώστε ν’ αρχίσει ουσιαστικά η χρηματοδότηση από την ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρωζώνης, υπογραμμίσθηκαν με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στην πρόσφατη συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε, στο περιοδικό Der Spiegel. Ομως πώς μπορεί κανείς να οραματίζεται την πολυπόθητη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με τέτοιες πολιτικές; Πολιτικές, οι οποίες ήδη εξαθλιώνουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα και ομάδες, με άλλα λόγια αντιμάχονται και αντιπαρατίθενται στο «κοινό αγαθό και συμφέρον», που είναι το αντικείμενο της «γενικής βούλησης» κατά Ρουσό, δηλαδή του τρόπου με τον οποίο εκφράζονται τα καθολικά συμφέροντα μιας κοινωνίας μέσα από τον ρόλο του κυρίαρχου λαού.

Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή, στην οποία κατ’ εξοχήν έχει απαξιωθεί η έννοια της πολιτικής. Ετσι και η άποψη του Ζαν Ζακ Ρουσό, πως ένα κράτος καταρρέει όταν οι πολίτες του θεωρήσουν ότι δεν τους αφορούν ή δεν τους ενδιαφέρουν οι δημόσιες υποθέσεις μη συμμετέχοντας στα κοινά, φαντάζουν περισσότερο από ποτέ άλλοτε επίκαιρες για τους Ευρωπαίους πολίτες. Εν τέλει, θα «πρέπει να εξαναγκασθούν να είναι ελεύθεροι».

Λειτουργικά προβλήματα

Ο Μανδραβέλης στη χθεσινή Καθημερινή αναφέρεται για μια ακόμα φορά στις χιλιάδες κακοδαιμονίες που ταλανίζουν αυτόν τον τόπο τις τελευταίες, τουλάχιστον, δεκαετίες. Ο τίτλος του: "Το πνεύμα των παρανόμων" στο επιεικέστερο για μας "λειτουργικά προβλήματα". Γράφει σχετικά:

"Η αλήθεια είναι ότι και οι νόμοι περί καταπολέμησης της φοροδιαφυγής έχουν πολλά «λειτουργικά προβλήματα». Το βασικότερο είναι ότι οι φοροφυγάδες αρνούνται να συνεργαστούν. Ενώ ο νόμος προβλέπει να κόβουν αποδείξεις, η πλειονότητα των καταστηματαρχών πιστεύει ότι κάτι τέτοιο προσθέτει γραφειοκρατία στην αναπτυξιακή διαδικασία και απλώς ενθυλακώνουν τον ΦΠΑ. Ετσι, κάθε λίγο και λιγάκι, οι υπουργοί Οικονομικών κάνουν μια νέα φορολογική μεταρρύθμιση, ελπίζοντας στη συνεργασία με τους φορολογουμένους, πολλοί εκ των οποίων, όλως παραδόξως, αναπτύσσουν διάφορες υποκειμενικές θεωρίες, η βασικότερη των οποίων είναι: «πώς να βγούμε, αν κόβουμε όλες τις αποδείξεις;». Ετσι, τα φορολογικά νομοσχέδια κόβουν βόλτες στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, ψηφίζονται από τους βουλευτές, για να καταλήξουν χαρτί προς ανακύκλωση.

Και ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας έχει αρκετά «λειτουργικά προβλήματα». Είναι διάφοροι που περνούν με κόκκινο, οι περισσότεροι μοτοσικλετιστές θέλουν να μπαίνουν στους πεζοδρόμους ή ανάποδα στους μονόδρομους («πού να κάνεις, τώρα, τον γύρο του τετραγώνου;»), άλλοι πάλι επιμένουν να πιουν δυο ποτηράκια παραπάνω πριν πιάσουν το τιμόνι («εμείς, ως λαός, δεν είμαστε ξενέρωτοι όπως οι Ευρωπαίοι») κ.ο.κ.

Γενικώς όλοι οι νόμοι που ψηφίζονται στην Ελλάδα -από τη διαχείριση των απορριμμάτων στην Αττική, μέχρι τον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό- έχουν «λειτουργικά προβλήματα». Το βασικότερο είναι ότι κανείς δεν τους εφαρμόζει. Γι’ αυτό η Βουλή νομοθετεί και ξανανομοθετεί, και δώστου πάλι νομοθετεί, για να καταλήξουμε εδώ που είμαστε· δηλαδή σε καθεστώς γενικευμένης ανομίας. Λογικό, διότι δεν υπάρχει αντικίνητρο στην ανομία. Αντιθέτως επιβραβεύεται· είτε με την αλλαγή των νόμων είτε με τη σιωπηρή ακύρωσή τους.

Η μόνη διαφορά των πρυτάνεων με τους υπόλοιπους άνομους αυτής της κοινωνίας είναι ότι οι τελευταίοι δεν έχουν κάποια ακατανόητη θεωρία -π.χ. πόσο καλή είναι για την ανάπτυξη αλά ελληνικά η φοροδιαφυγή- και φυσικά δεν έχουν κάποιο εκπρόσωπο στην κυβέρνηση, όπως είναι ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Θεόδωρος Παπαθεοδώρου. Ο εν λόγω υφυπουργός του κ. Βενιζέλου -και παρανόμως διπλοθεσίτης όταν ήταν πρύτανης;- ακολουθεί τη συνταγή του Χάρι Τρούμαν: «Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους». Οταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους της ΝΕΤ «πού πάσχει η παιδεία;» απάντησε: «Οταν αυτή τη στιγμή υπάρχει η ανάγκη συναίνεσης για να μπορούμε να προχωρήσουμε, θα πρέπει να κερδίσουμε μία συναίνεση όλων των πλευρών, όλων των παραγόντων, έτσι ώστε τα θέματα της παιδείας να προσεγγίζονται με νηφαλιότητα για να μπορούμε, επειδή υπάρχουν πάρα πολλά μέτωπα ανοιχτά, να ανταποκριθούμε άμεσα στις ανάγκες».

Κάπως έτσι λοιπόν πρέπει να κινηθεί και ο υπουργός Οικονομικών. Παραφράζοντας τον συνάδελφό του θα πρέπει να δηλώσει ότι «υπάρχει η ανάγκη συναίνεσης για να μπορούμε να προχωρήσουμε και θα πρέπει να κερδίσουμε μία συναίνεση όλων των πλευρών, όλων των παραγόντων, έτσι ώστε τα θέματα της φορολογίας να προσεγγίζονται με νηφαλιότητα» και να καταργήσει τους νόμους που ποινικοποιούν την μη απόδοση ΦΠΑ. Ποιος είπε ότι δεν χρειάζεται συναίνεση της πολιτείας με τους φοροφυγάδες, που στην πράξη επισημαίνουν τα «λειτουργικά προβλήματα» του νόμου για τις αποδείξεις;"

Ανορθολογισμός και εκπαίδευση

Αλλά πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση; Διερωτάται ο καθηγητής Β. Κρεμμυδάς στα σημερινά ΝΕΑ. Υποστηρίζει δε καταλήγοντας ότι "φτάσαμε διότι η ελληνική Πολιτεία ποτέ δεν επέλεξε να καθιερώσει ως κεντρικό στόχο της εκπαίδευσης την εμπέδωση του ορθολογισμού ως μέσου ερμηνείας του κόσμου• κυρίως, δεν θέλησε να επιβάλει ως κύριο ζητούμενο των γνώσεων την ιστορική αλήθεια. Δεν θέλησε να διδάξει στις γενιές των νέων την ελευθερία της αναζήτησης, μακριά από ιδεολογήματα και χονδροειδή ιστορικά ψεύδη που εκπέμπονται από διάφορες τηλεοράσεις και υπάρχουν σε μεγάλες δόσεις στο Διαδίκτυο.

Συνηγόρησαν και διάφοροι επιστήμονες, οι οποίοι πιστεύουν στο τέλος του ορθολογισμού, και ορισμένοι άλλοι που θεωρούν ότι το μεγαλύτερο κακό στην Ιστορία έγινε από τον Διαφωτισμό, από πρόσωπα δηλαδή που βρήκαν την ευκαιρία να εισδύσουν στα αβυσσαλέα κενά της ελληνικής εκπαίδευσης και παιδείας και να την αποπροσανατολίσουν. Τόσο η Πολιτεία όσο και αυτοί οι «σοφοί» έχουν σακατέψει την κοινωνία".

Σκοτάδια

Του Κ. Μητρόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (27-6-12)

ΑΜΑΛΘΕΙΑ Ιανουαρίου-Ιουνίου 2012

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού ΑΜΑΛΘΕΙΑ, το οποίο εκδίδει η  Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου. Το τεύχος είναι διπλό και έχει αριθμό 168-169. Το περιοδικό διανύει το 43ο έτος συνεχούς κυκλοφορίας.

Η αρθρογραφία του τεύχους, εκτός από τις μόνιμες στήλες, είναι αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, συμβολή στη διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης και όχι μόνο.

Στις «επισημάνσεις» επιλέξαμε Γκάτσο, Σαχτούρη, Χριστιανόπουλο, Βρεττάκο, Ροΐδη, Γλύκατζη-Αρβελέρ, Μακρυγιάννη κ.α. καθώς και μικρά σχόλια σε ειδήσεις θετικού προσανατολισμού που συνήθως περνάνε απαρατήρητές στον κυκεώνα των ειδήσεων της υπερβολής και των σκοπιμοτήτων.

Στη συνέντευξη του τεύχους έχουμε την τιμή και φιλοξενούμε τον Χανιώτη Δάσκαλο, λαογράφο, ερευνητή και συγγραφέα Σταμάτη Αποστολάκη, δυο φορές βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών για το πολύ σημαντικό του έργο.

Στις «βιβλιοδιαδρομές» παρουσιάζονται τα βιβλία «Αθιβολές», «Ο Κόσμος του Ερωτόκριτου και ο Ερωτόκριτος στον Κόσμο», «Νέα Χριστιανική Κρήτη», «Νομός Λασιθίου, χωρογραφία και ανθρωπογεωγραφία», «Η οχύρωση της Ιεράπετρας (330-1898)», «Η μεγάλη ιστορική οικογένεια Σφακιανάκηδων Βραχασίου» και «Δράξασθε Παιδείας».

Η υπόλοιπη αρθρογραφία περιλαμβάνει ένα άρθρο με τίτλο «Ο Αθηναϊκός Τύπος και οι Τελετές της Ένωσης (1913)», «Η Κρήτη και η Ελλάδα (100 χρόνια από την Ένωση)» του Στρατή Κουρουπάκη, «Ν. Καζαντζάκης-Π. Πρεβελάκης, ένας λογοτεχνικός διάλογος για τη λευτεριά της Κρήτης και την ένωσή της  με την Ελλάδα» της Έφης Μπουκουβάλα-Κλώντζα, «Ι. Κονδυλάκης – Ρ. Γαλανάκη, τα τελευταία χρόνια της σκλαβιάς πριν την αυτονομία του 1898» της Μαρίας Φασουλάκη, «Τα Παράσημα της Ένωσης» του Μανώλη Διαλυνά και «Τα δημοτικά συμβούλια των Δήμων Λασηθίου αποφασίζουν παμψηφεί».

Ειδικά για το τεύχος αυτό φιλοτέχνησαν θαυμάσιες συνθέσεις οι φίλοι μας εικαστικοί Μανώλης Σαριδάκης, Μαρία Καρτέρη-Σιγανού και Θέμης Ματθαιάκης.

Ευχαριστούμε όλους τους φίλους, συνεργάτες και τα ΜΜΕ που με ανιδιοτέλεια συμπαρίστανται με κάθε τρόπο στην έκδοση και την κυκλοφορία της «Αμάλθειας». Στους πολύ δύσκολους καιρούς που περνάμε το περιοδικό έχει ανάγκη την κάθε προσφορά. Καλό καλοκαίρι.

Το περιοδικό είναι συνδρομητικό –15 € για δυο διπλά τεύχη ετησίως- και όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες μπορεί να απευθυνθεί στα τηλέφωνα (28410).24.789 - 6977192004 ή στο e-mail: stamelosioa@gmail.com

Για την Ιστορική-Λαογραφική Εταιρεία Νομού Λασιθίου

Ο Πρόεδρος

Ιωάννης Ευαγγ. Σταμέλος

Η ψήφος του Καράμπελα

Ονομάζομαι ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ και είμαι υπερήφανος που όλες οι κυβερνήσεις

και τα χρηματιστήρια της Ασίας, Αμερικής και Ευρώπης κρεμόντουσαν από ... την ψήφο μου.

(Του ΚΥΡ, δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ (24-6-12))

Σταμάτης Αποστολάκης

Ο κ Σταμάτης Αποστολάκης, δάσκαλος, συγγραφέας, λαογράφος γεννήθηκε στην Αγία Ειρήνη Χανίων το 1932. Υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και σήμερα είναι συνταξιούχος. Από το 1959 ασχολείται με την συλλογή επεξεργασία και δημοσίευση στοιχείων από την ιστορία, τη λαογραφία και τις δημοτικές μας παραδόσεις. Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 150 μελέτες και πολλά βιβλία. Έχει εργαστεί ως ραδιοφωνικός παραγωγός και διατηρεί μόνιμη σελίδα από το 1966 στην εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα».

Ενδεικτικά, μερικά έργα του: «Λαογραφικά μελετήματα στον Ελευθέριο Βενιζέλο», «Η Μάχη της Κρήτης στη Νεοελληνική Ποίηση», «Η Χριστιανική Διδασκαλία στη Δημοτική Ποίηση της Κρήτης», «Λαογραφικά του Δωδεκαημέρου», «Τα Λαογραφικά του χορού στη Δυτική Κρήτη», «Ριζίτικα» κ.α. Για το έργο του έχει βραβευθεί και δυο φορές από την Ακαδημία Αθηνών.

Στο νέο τεύχος της ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ δημοσιεύεται μια εκτεταμένη συνομιλία με τον Γιάννη Σταμέλο.

...

-Με την κατασταλαγμένη πείρα σας σήμερα τι θεωρείτε ότι καταξιώνει τον δάσκαλο;

-Η ευσυνείδητη εργασία, η αγάπη για τους μαθητές του και η ολόψυχη αφοσίωση στο έργο του, μοναδικό στον κόσμο σε προσφορά. Λειτούργημα που καταξιώνει!

...

-Αν χρειαστεί να σώσουμε κάτι από την παράδοσή μας με κάθε κόστος ποιο νομίζετε ότι θα πρέπει να διασώσουμε;

- Το ήθος και τις παρακαταθήκες των γονιών μας, το ριζίτικο τραγούδι των, τον πολιτισμό και την ανθρωπιά τους και το μεγαλείο της ψυχής των περισσοτέρων γιατί πάντα υπήρχαν και μειονότητες χωρίς το ανάστημα που όφειλαν να είχαν.

...

Το πλήρες κείμενο στο περιοδικό.

Αλκέτας Παναγούλιας

Ο Αλκέτας Παναγούλιας που έφυγε προχθές έχει γράψει το βιβλίο "Από τον Λευκό Πύργο στον Λευκό Οίκο" που κυκλοφόρησε, αν δεν απατώμαι το 2007.
Στη μνήμη του ανθολογούμε δυο αποσπάσματα:
"Το τι υπάρχει πίσω μας και το τι υπάρχει μπροστά μας είναι ασήμαντα συγκρινόμενα με το τι υπάρχει μέσα μας" και
"Η ζωή έχει λογική. Δεν πας για ψάρεμα με λάσο ούτε για κυνήγι με ψαροντούφεκο και απόχη. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τα απίθανα και προσπαθούμε να ψαρέψουμε λαγό με αγκίστρι".
Επίκαιρα λόγια από έναν θυμόσοφο του ποδοσφαίρου.

Ο αστυνόμος της γειτονιάς

Του Α. Πετρουλάκη

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (15-6-12)

Προϊόντα του "μόνο"

Αναφαίρετο το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Σε μια χώρα που ότι δηλώσεις είσαι, γιατί να μην χρησιμοποιείται η πρακτική της διαφήμισης των προϊόντων ως «μοναδικών», καταγγέλλοντας ταυτόχρονα όλα τα υπόλοιπα ως απομιμήσεις, κάλπικα και δήθεν;

«Μόνο το Α μπoρεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση», «Μόνο με το Β θα εξασφαλιστεί η έξοδος από την κρίση». Και γιατί παρακαλώ το Α και το Β, αφού «Μόνο το Γ μπορεί να εγγυηθεί λύση και σταθερότητα»; Και επιπλέον: «Μόνο το Γ έχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα»;

Ναι αλλά είμαστε κι εμείς εδώ: «Οι Ευρωπαίοι ξέρουν ότι μόνο το Δ μπορεί να κάνει αλλαγές στο κράτος και τη φορολογία». Επίσης «Μόνο το Δ εγγυάται τις συντάξεις». Στην απέναντι όχθη, το Ε, αυτοκαταστροφικά μοναχικό: «Μόνο το Ε είπε την αλήθεια στον λαό». Και: «Μόνο το Ε μιλάει για την προστασία των αγροτών». Και το τυπικά πλέον απροσδόκητο σύνθημα: «Μόνο το Ε μπορεί να αντιμετωπίσει το Δ».

Στο χώρο του πολιτικού φάσματος πάντοτε: «Τη σημαία του υπεύθυνου πόλου μόνο το Ζ μπορεί να τη σηκώσει αξιόπιστα». Και: «Μόνο το Ζ έχει θέση ευθύνης». Στο Η τώρα τα πράγματα είναι μετριοπαθέστερα: «Μόνο με το Η μπορεί να υπάρξει εναλλακτική κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς το Α και το Β, το Γ και το Δ».

Στο χώρο επίσης της σεμνοταπεινότητας υποστηρίζεται με το ανάλογο ύφος πως: «Οι  Θ  είναι το μόνο πατριωτικό, αστικό και λαϊκό κίνημα». Όμως η πατριωτικότητα διεκδικείται και από τους Κ οι οποίοι επίσης υποστηρίζουν ότι: «Μόνο το Κ είναι το γνήσιο πατριωτικό κόμμα».

Κι ενώ χαίρονται πως ο καθένας τους είναι "μόνος" ίσως αποδειχθεί για πολλούς απ’ αυτούς ότι μπορεί να παραμείνουν μόνοι. Το γαρ πολύ της μοναδικότητας γεννά τη μοναξιά; Ίδωμεν.

Σαχλαμάρι

Του ΑΡΚΑ

Αχ κοινωνία άδικη...

Χωρίς σχόλια

Σούπερμαν επί δέκα

"...Προφανώς ψάχνουμε για σούπερμαν επί δέκα. Πρέπει να έχει γερό στομάχι, γερά νεύρα, ατσάλινους συνεργάτες και ανεξάντλητη υπομονή και αυτοπεποίθηση. Θα πρέπει να του απαγορεύσουμε να διαβάζει ή να ακούει όσα παρανοϊκά θα λέγονται και θα γράφονται γι’ αυτόν και εκείνος θα πρέπει να μιλάει απ’ ευθείας με τον λαό, λέγοντας σκληρές αλήθειες που θα δίνουν όμως την προοπτική της ανάπτυξης και της ευνομίας. Ο συστηματικός και διαχρονικός ανεμιστήρας λάσπης και συνωμοσιολογίας έχει προσπαθήσει να ακυρώσει οιονδήποτε σοβαρό, έμπειρο άνθρωπο. Ο ένας είναι «τραπεζίτης», ο άλλος «ξέρεις εσύ, είχε επιχείρηση...», ο τρίτος έκλεψε νεράντζια από τον γείτονα... Το λόμπι της δραχμής και της οπισθοδρόμησης τα έχει καταφέρει να αποθαρρύνει μέχρι τώρα κάθε σοβαρό άνθρωπο που σκεπτόταν να αναμειχθεί στην πολιτική ή στα δημόσια πράγματα. Ετσι φτάσαμε στη σημερινή κατάντια, στην εθνική παρακμή και τα πρόθυρα της καταστροφής. Κάπου εδώ, σε λίγες μέρες, τελειώνουν όμως τα ψέματα και η όποια αστική τάξη αυτής της χώρας, οι Ελληνες της Διασποράς που αγαπούν τον τόπο, οι νέοι που έχουν πολλά να προσφέρουν αλλά τους διώχνει η μιζέρια, πρέπει να βρουν τον τρόπο, τα μέσα, το όραμα για να δώσουν τη μάχη. Ανθρωπος για τον πάντοτε εύκολο ρόλο του «μεγάλου χαλαστή» βρέθηκε. Ανθρωπος για τον ρόλο του κτίστη";
Η κατάληξη του άρθρου του Α. Παπαχελά στη σημερινή Καθημερινή.

Οδεύουμε προς ένα κοινωνικό δαρβινισμό;

"... η τυφλή Πέμπτη ίσως αποτελεί μήτρα για πολλές τέτοιες μέρες που θα ’ρθουν. Αυτό το τελευταίο, το προαίσθημα ότι τα χειρότερα έπονται, είναι το σήμα κινδύνου που πρέπει να ακούσουμε σαν πολιτική κοινωνία, ώστε να αντιδράσουμε αναλόγως, όσο υπάρχει ακόμη χρόνος για έλλογες αντιδράσεις ελλόγων όντων. Nα σκεφτούμε βαθιά και καθαρά. Πολλοί συμπολίτες μας υποφέρουν αδίκως, οικογένειες νοικοκυραίων στενάζουν, επιχειρήσεις έντιμων και προκομμένων ανθρώπων συνθλίβονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η βία και η διάλυση όμως δεν αποτελούν διέξοδο σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως, οι θεσμοί και οι αξίες του πολιτικού και νομικού πολιτισμού, η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά, είναι τα πολυτιμότερα αποθέματα, για τα οποία πρέπει να αγωνιστούμε, το μονάκριβο κεφάλαιο για την αναγέννηση που όλοι ονειρευόμαστε. Ανευ αυτών ουδέν. Και ακριβώς επειδή είναι άυλα, αυτά κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει, αν δεν τα παραδώσουμε εμείς βορά στον φόβο και τον κοινωνικό δαρβινισμό".


Είναι η κατάληξη του άρθρου του Ν. Ξυδάκη στη σημερινή Καθημερινή.