Καταραμένο Ιντερνετ

Αιώνες πολλούς λοιπόν πριν από τον ήρωα του καβαφικού ποιήματος «Ας φρόντιζαν» που δεν είχε κανένα πολιτικό ή ηθικό πρόβλημα να πολιτεύεται με σημαία την ιδιοτέλειά του, ο «Κόθορνος» άνοιξε έναν δρόμο που τον ακολούθησαν αμέτρητοι πολιτευόμενοι, που αλλάζουν κόμμα, αρχές, ιδέες, στάση κατά τους ανέμους του συμφέροντος. Θα μπορούσαμε να τους αποκαλούμε κοθόρνους όλους αυτούς. ΄Η κυβιστήρες, όπως ονόμαζε ο Ομηρος τους ειδικούς της τούμπας που εμφανίζονταν επί πληρωμή στα συμπόσια. Ή γυριστρούληδες, αφού το πολιτικό τους πιστεύω έχει ένα μόνο άρθρο: «Φεύγω, γυρνάω, ξαναφεύγω και ξανάρχομαι». Προσοχή όμως: Οταν φεύγω, καταγγέλλω δριμύτατα τους πριν συντρόφους μου και ιδίως τον αρχηγό. Οταν επιστρέφω, δοξολογώ τον αρχηγό στα όρια της αυτογελοιοποιήσεως. Οταν ξαναφεύγω, βάζω πάλι την κασέτα της καταγγελίας. Κ.ο.κ. Το μόνο πρόβλημα, μην μπερδευτούν οι κασέτες. Α, υπάρχει και δεύτερο πρόβλημα: Να μην τους έχει πλήξει όλους το Αλτσχάιμερ και μερικοί να θυμούνται τα λόγια μου και τα γραπτά μου («Εγώ; Ποτέ!») και να τα ψάξουν στο Διαδίκτυο. Καταραμένο Ίντερνετ με τις φωτιές που μας ανάβεις. Φωτιά να πέσει να σε κάψει κι εσένα.

Καταλήγει στο σημερινό άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής ο Παντελής Μπουκάλας με τίτλο "Οι κόθορνοι και οι κυβιστήρες της πολιτικής σκηνής"

Από Μάη σε Μάη κι από βυθό σ' άλλο βυθό

"Σ’ αυτή την ασφυκτιώσα πολιτεία πάντως, στον ένα χρόνο του Μνημονίου, κάθε άλλο παρά λίγες ήταν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις. Η μαζικότητά τους ωστόσο δεν αντιστοιχούσε στο μέγεθος ούτε των κοινωνικών προβλημάτων που προέκυψαν, ούτε της αγανάκτησης που δηλωνόταν στις δημοσκοπήσεις. Οι λόγοι, πέρα από τις διαδρομές του ατομικισμού και της αποστράτευσης που ακολούθησαν πολλοί, δεν είναι λίγοι.

Η γενικευμένη αντιπάθεια προς το κομματικό σύστημα στο σύνολό του (το ισοπεδωτικό «όλοι είναι ίδιοι»), ο κερματισμός των αντιπολιτευτικών δυνάμεων, η αποστροφή προς έναν συνδικαλισμό κομματικά χειραγωγούμενο ή προσανατολισμένο στην εξυπηρέτηση συντεχνιακών ή και προσωπικών συμφερόντων, αλλά και ο φόβος των δακρυγόνων, των κουκουλοφόρων και των προβοκατόρων, μόνο αποθαρρυντικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Κυρίως, κυριότατα, οι δολοφονημένοι της Μαρφίν έκοψαν απότομα τον ελληνικό Μάη και ξανάστειλαν κόσμο πολύ σπίτι του, φαρμακωμένο. Αν ο φετινός Μάης θα συνδεθεί με τον κομμένο περυσινό, είναι το ζητούμενο" καταλήγει ο Μπουκάλας στο σημερινό του άρθρο στην Καθημερινή.

Από βυθό σ' άλλο βυθό

Γκούφας - Ξαρχάκος - Μπιθικώτσης

Ώρες ευθύνης

Αν βάλει κανείς στο Google να αναζητήσει το «Ώρες ευθύνης» το αποτέλεσμα παραμένει εντυπωσιακό: 2.520.000 ευρήματα σε 0,05 δευτερόλεπτα.
Γράφει γι’ αυτό ο Μπουκάλας στη σημερινή Καθημερινή: «Μια αρμαθιά από κοινούς τόπους έχει καταντήσει ο πολιτικός λόγος, κι από κοντά ο δημοσιογραφικός, όταν μιμείται ή υπηρετεί την κομματική ρητορική, το νόημα της οποίας εντοπίζεται περισσότερο στο τι δεν λέει και όχι στο τι λέει, περισσότερο στο τι αποσιωπά παρά στο τι ομολογεί ή ισχυρίζεται. Όταν οι κομματικοί άρχοντες αναγγέλλουν στομφωδώς άλλη μία «ώρα ευθύνης», με την επαγγελματική τους αμνησία να αποτελεί το κύριο έρεισμα των λεγομένων τους, είναι σαν να τεμαχίζουν τον πολιτικό χρόνο σε σποραδικές «ώρες ευθύνης» (όταν ζορίζουν πολύ τα πράγματα), υπονοώντας ότι ανάμεσά τους εκτείνονται μεγάλες περίοδοι επιτρεπόμενης ανευθυνότητας, θεμιτής χαλαρότητας και κατανοητού βολέματος. Πως έτσι βλέπουν τα πράγματα κι έτσι τα ζουν, το ξέρουμε, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους ενοχλεί, μια και ποντάρουν και στη δική μας αμνησία.
Αν λοιπόν μπορούσαν να κατέβουν σε διαδήλωση οι λέξεις, να διαμαρτυρηθούν για το άδειασμά τους, για τη νοηματική εξουθένωσή τους, πιστεύω ότι πρώτη θα πορευόταν η καταρρακωμένη «ευθύνη».

Ορκίζομαι

Οι όρκοι είναι σαν τους νόμους ειδικά εδώ στα νότια Βαλκάνια: Γίνονται για να καταπατούνται. Κάτι ήξερε κι ο Μωυσής που έβαλε του Εβραίους -στις δέκα εντολές- να μη χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού "επί ματαίω".
Πόσοι και πόσοι δεν ορκίζονται στον Ιπποκράτη, στη Θέμιδα, στην Αφροδίτη, στο Ευαγγέλιο ... και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις πάνε οι όρκοι πάνε οι ομολογίες πίστεως και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα.
Πόσοι "πρωθυπουργοί και πρόεδροι, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, [δεν] ορκίστηκαν παραδοσιακότατα και θρησκευτικότατα και πήραν την ευλογία της Εκκλησίας. Και τα χαΐρια μας τα βλέπουμε" παρατηρεί ο Παντελής Μπουκάλας στη σημερινή Καθημερινή με αφορμή το επεισόδιο του μητροπολίτη  Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως με την κραδαινομένη ποιμαντορική ράβδο κατά των ... απίστων.

Εναλλασσόμενη εθνικότητα

O Π. Μπουκάλας στην Καθημερινή της 3ης 3ου 2010 παρατήρησε ότι όσο ο Χατζημαρκάκης (ευρωβουλευτής με το κόμμα των Γερμανών Φιλελευθέρων) έκανε δηλώσεις στη γραμμή των ελληνικών θέσεων για διάφορα θέματα ήταν για τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης Ελληνογερμανός. «Όταν όμως προχθές, σε σχετική συζήτηση μεταξύ ευρωβουλευτών ποικίλης προελεύσεως, εμφανίστηκε με το περιοδικό Focus ανά χείρας και υιοθέτησε κάμποσους χαρακτηρισμούς του για τους Ελληνες (για τους Ελληνες συλλήβδην, όχι για την ιθύνουσα τάξη και κάποιους πολιτικούς ταγούς), ο κ. Χατζημαρκάκης εξέπεσε από το ύψος του «Ελληνογερμανού» και καταγράφηκε από τα κανάλια μας σαν ‘προκλητικός Γερμανός βουλευτής’».
Μήπως τα ίδια δεν κάναμε, από την ανάποδη, με τον Όττο Ρεχάγκελ μετά το Ευρωπαϊκό του 2004; Και τον Σωτήρη Νίνη κλπ κλπ κλπ
Ότι μας βολεύει είναι δικό μας κι ας μην είναι και ότι δεν μας βολεύει ας είναι δικό μας στο τάρταρο.
«Στους δικούς μας δρόμους και γράφοντας τις μικροϊστορίες μας, αλλάζουμε και ξαναλλάζουμε την εθνικότητα κάποιου, την ταυτότητά του, ανάλογα με το αν μας εξυπηρετούν περιστασιακά ή μας «προσβάλλουν» (πάλι περιστασιακά) οι πράξεις του» συμπεραίνει ο Μπουκάλας. Έχει άδικο ο άνθρωπος;

Σχετικά: «Εναλλασσόμενη εθνικότητα»