Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Προβλήματα

Toυ ΣΤΑΘΗ

Αθήνα καλεί Χανιά, οβερ!

Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (31-1-2011)

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Τα ανθρωπάκια και οι άγνωστοι στυλοβάτες

"Τα ανθρωπάκια", είναι  ο τίτλος του άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στη σημερινή Καθημερινή. Μαύρες αλήθειες:
"Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας είναι το γεγονός ότι ανθρωπάκια, πολύ μικρά ανθρωπάκια βρέθηκαν σε κρίσιμες θέσεις ευθύνης στην ελληνική κοινωνία. Μετριότατοι ακαδημαϊκοί έγιναν πρυτάνεις. Οχι λόγω λαμπρής ακαδημαϊκής καριέρας, αλλά λόγω της υποστήριξης φοιτητικών παρατάξεων, συνδικαλιστών «μονιμάδων» και δημοσίων σχέσεων. Ανθρωποι φοβισμένοι, θέλουν να περάσει η θητεία τους χωρίς μπελάδες, χωρίς αντιπαραθέσεις και, ει δυνατόν, χωρίς να αλλάξει τίποτα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Μετριότατοι δικηγορίσκοι ή άνθρωποι που δεν είχαν κολλήσει ούτε ένα ένσημο, εκτός από παρουσίες σε φοιτητικά αμφιθέατρα, βρέθηκαν επίσης σε υπουργικές καρέκλες. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να διορίζουν κανένα δικό τους, να τα έχουν καλά με τους συνδικαλιστές, να μοιράζουν κανένα παραπολιτικό σε καμιά φυλλάδα και να προσεύχονται μην τους τύχει καμιά στραβή.
Τα ανθρωπάκια βρέθηκαν σε ανώτατες θέσεις όμως και στον στρατό και την αστυνομία, στην καρδιά, δηλαδή, του κράτους όπου, θεωρητικά, δεν χωρούν εκπτώσεις. Θυμάμαι ακόμη και ανατριχιάζω έναν ανώτατο αξιωματικό του στρατού που έπαιξε κάποιον ρόλο στα Ιμια να τρέμει και να μου λέει: «Kι εγώ δεν ξέρω πώς έφτασα στη θέση που είχα τότε, αλλά καλά να ’ναι το ΠΑΣΟΚ...». Η ξεφτίλα ήταν τέτοια, που στις προαγωγές δεν είχε σημασία αν ήξερες αγγλικά ή αν είχες σπουδάσει κάτι παραπάνω, αλλά το αν ήσουν του Σκουλαρίκη ή του Γκελεστάθη.
Τα ανθρωπάκια έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι όλοι «καλοί άνθρωποι» και δεν νιώθουν ότι είναι τόσο μικρά σε σχέση με τις προσδοκίες του θεσμού που υπηρετούν. Υποθέτω, είναι σαν να είναι κάποιος ο έκτος από τους επτά νάνους· δεν νιώθει ιδιαίτερα κοντός...
Το άλλο τους χαρακτηριστικό είναι πως όταν έρχονται τα δύσκολα, καταρρέουν. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν θέλουν μπελάδες, θέλουν την ησυχία τους. Τους είναι αδύνατον να πάρουν μιαν απόφαση με κόστος, να βρουν το θάρρος και να κάνουν αυτό που απαιτεί η θέση τους. Τα ανθρωπάκια είναι τόσο εθισμένα στην ίντριγκα, στη διαπλοκή και στις δημόσιες σχέσεις, που αδυνατούν να σκεφθούν, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, σαν ηγέτες ενός συγκροτημένου κράτους.
Από την άλλη μεριά έχεις τις φωτεινές εξαιρέσεις, τους πολλούς ανώνυμους λεβέντες του χρέους, που κάνουν τη δουλειά, τιμούν τη θέση τους και κρατούν αυτήν τη χώρα όρθια ακόμη. Μπορεί να είναι πιλότοι που πετούν στις πιο αντίξοες συνθήκες, με λίγα λεφτά, πάνω από το Φαρμακονήσι όταν εμφανίζονται προκλητικά τα τουρκικά αεροσκάφη. Μπορεί να είναι πρυτάνεις και καθηγητές σε διάφορα πανεπιστήμια, που τα προστατεύουν από τις μαφίες και τις συμμορίες χωρίς να κάνουν πολλή φασαρία. Μπορεί να είναι ένας αξιωματικός της αστυνομίας που κοιμάται στο γραφείο του, παίρνει 1.300 ευρώ τον μήνα, αλλά προστατεύει την κοινωνία από βαρεμένους, παράφρονες που θέλουν να τα κάψουν όλα αν μπορούν. Μπορεί, τέλος, να είναι ένας ικανός, έντιμος δημόσιος υπάλληλος που κρατάει μια ολόκληρη υπηρεσία, ενώ γύρω του η πλειοψηφία... πλέκει ή παίζει τέτρις και η πολιτική ηγεσία ασχολείται με ρουσφέτια.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους, πληρώνονται λίγο και μας επιτρέπουν ακόμη να λέμε ότι υπάρχει κράτος στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι πώς θα αλλάξουμε οριστικά και αμετάκλητα τους μηχανισμούς και θεσμούς που επιτρέπουν σε «νούμερα», σε ανθρωπάκια, να φτάνουν στην κορυφή διαφόρων θεσμών του δημοσίου βίου. Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως π. χ. στην αστυνομία ή στον στρατό, σπανίζουν πια τα «νούμερα» και συναντάς όλο και περισσότερο επαγγελματίες με άποψη και θάρρος. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τα πανεπιστήμια..."

Η αισιοδοξία και τα χαρτόσημα

Στο πνεύμα της πρότασης του Καθηγητή Θ. Τάσσιου ότι δηλαδή θα πρέπει να αναζητήσουμε και να προβάλουμε την Ελλάδα της αισιοδοξίας και των οραμάτων στη μίζερη πραγματικότητα που βιώνουμε, επισημαίνουμε από το ημερολόγιο του «Διόδωρου του Κυψελιώτη»: την υπέροχη Υπατία που προσέφερε ο Ρουτζούνης της Κάπα Research, δηλαδή το νεοκλασικό της Ηπείρου και Πατησίων για να φιλοξενηθούν οι απεργοί πείνας, ο Λάνθιμος – που στην ξεδοντιασμένη Ελλάδα της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, προσέφερε έναν «Κυνόδοντα»- μια ταινία δηλαδή  για Οσκαρ και ο Καραθάνος που στο Εθνικό σκηνοθέτησε την εξαιρετική παράσταση «Συρανό».
Η στήλη του περιλαμβάνει και το εξής σχόλιο: «Ζήτησε να εφαρμοστούν οι νόμοι» ο Πρωθυπουργός. Αίτηση έκανε; Χαρτόσημο έβαλε; Αν δεν πάρει απάντηση σε μια εβδομάδα, έχω έναν γνωστό στο Υπουργείο που μπορεί να μεσολαβήσει (με το αζημίωτο, φυσικά).

Η ταινία στο Υπουργικό

Το είδαμε κι αυτό. Οι υπουργοί παρακολουθούν βίντεο και πολυμέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο. Διαβάσαμε την είδηση μισοβδόμαδα, το ΒΗΜΑ σήμερα επανέρχεται με εκτεταμένο άρθρο του Κώστα Κωβαίου. Προβολές βιντεοδιαλέξεων στα υπουργικά συμβούλια; Μάλιστα!
Όπως θα περιμένατε για πολλούς υπουργούς είναι άλλη μία καινοτομία που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει όσους γνωρίζουν πώς σκέπτεται και ενεργεί ο κ. Γ. Παπανδρέου. Για κάποιους είναι μια πολυτέλεια η οποία δεν συμβαδίζει με την κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας, ενώ για τους υπόλοιπους μια βαρετή διαδικασία, είτε επειδή γνωρίζουν ήδη το περιεχόμενο των διαλέξεων είτε επειδή δεν συμμερίζονται τέτοιου είδους καινοτομίες. Γεγονός είναι ότι ξεκινάει ένας νέος κύκλος –τι πήγα να πω, διαλέξεων- συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου με προβολές κλπ κλπ
Δυστυχώς δεν διευκρινίζεται αν θα δοθούν βεβαιώσεις μετά το τέλος των εκδηλώσεων…

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ότι αρχίζει με οργή τελειώνει με ντροπή

Με αφορμή την απόπειρα εναντίον του Σημίτη ο Λακόπουλος στα ΝΕΑ διερωτάται: Ο κάθε πολιτικός μπορεί ή θα πρέπει να απαξιώνεται επειδή και μόνο είναι πολιτικός; Σαφώς και υπάρχουν πολιτικοί έντιμοι και ανέντιμοι, ικανοί και ανίκανοι. Μόνο που οι δεύτεροι και στις δυο κατηγορίες θα πρέπει να τα μαζεύουν με βάση τους κανόνες που η πολιτεία έχει θεσπίσει. «Και όχι γενικής ηθικής καταδίκης που τροφοδοτεί το σύνθηµα που θέλει «να καεί το µπ... η Βουλή» και καταλήγει στον νόµο του Λιντς». Διότι, γράφει ο αρθρογράφος, «όταν η «λαϊκή οργή» εκδηλώνεται τυφλά, δεν οδηγεί σε νέο είδος πολιτικών. Περιορίζει περισσότερο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής τάξης. Το περιστατικό µε τον Σηµίτη δεν ενισχύει µόνο τον κίνδυνο να µην ξαναδούµε στην πολιτική άλλους σαν τον Σηµίτη. Ενισχύει την πιθανότητα να έχουµε κάποιους σαν τον Μπερλουσκόνι. Γιατί, όπως έλεγε ο Βενιαµίν Φραγκλίνος, «ό,τι αρχίζει µε οργή τελειώνει µε ντροπή».

Εκδρομές-μεταφορές ο Μήτσος

Νομική, τράβελ-συριζα, μη παραίτηση κανενός εμπλεκομένου στο τραβελ πλαν, βόλτες της τουρκικής φρεγάτας στην Εύβοια, προπηλακισμός του Σημίτη …
Εδώ κάνει ο καθένας ό,τι θέλει και η κυβέρνηση κουνάει το µαντίλι, γράφει ο Παπαχρήστος στα σημερινά ΝΕΑ. Και αναρωτιέται ευλόγως: «∆ιώχτηκε κανείς γι’ αυτή την ιστορία; Πλήρωσε κανείς το φιάσκο των αστυνοµικών Αρχών να προλάβουν την κατάληψη της Νοµικής; Οχι. Λοιπόν, γιατί να µην ξανασυµβεί και µάλιστα σύντοµα; Εγώ τα περιµένω όλα».
Και καταλήγει «µιλάµε για καταστάσεις που έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Και θέτουν και πάλι στο προσκήνιο τη συζήτηση για την ποιότητα της δηµοκρατίας που έχουµε, την ποιότητα της κοινωνίας και τις ευθύνες του καθενός από µας για το κλίµα που διαµορφώνεται...»

Γράμμα απ' την Αθήνα

Toυ Δ. Χαντζόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (29-1-2011)

Ανακαλύψαμε το βραστό νερό

Η ειδησεογραφία κατέγραψε: Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης αφού ήρθαν οι 300 από τα Χανιά ανενόχλητοι στον Πειραιά με το πλοίο της γραμμής εξέδωσε (;) εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία η επιβίβαση στα πλοία πλέον θα γίνεται με την επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας. Έχουμε χιούμορ, όμως.

Πολύ μικρή ντροπή

Είτε μας τους πήρανε είτε δηλώσαμε αδυναμία να τους διοργανώσουμε καλά κάναμε. Σιγά μην περιμέναμε τους Μεσογειακούς Αγώνες για να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι... Ας ντρεπόμαστε περισσότερο για όλους τους συνανθρώπους μας που μένουν άνεργοι, τους συνταξιούχους και ανύμπορους που δεν τους επαρκεί η σύνταξη να ζήσουν αξιοπρεπώς, ας ντρεπόμαστε για τη συμπεριφορά μας στο δημόσιο βίο ... 
Έχουμε πολλά για τα οποία θα πρέπει να ντρεπόμαστε και δεν ντρεπόμαστε.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Βραβεία

Ο Θεσμός των βραβείων στη χώρα μας είναι κάτι σαν τις "κουμπάρες", γράφει ο Θ. Νιάρχος στα σημερινά ΝΕΑ. "... Είναι που είναι κάτι µεµπτό και δυσάρεστο, στη βαθύτερή του ουσία, ο θεσµός των βραβείων, το µόνο που θα τον «έσωζε» είναι η εντιµότητα των κριτών και η αδιαφορία ή η απαξίωση των βραβείων από πλευράς εκείνων που πρόκειται να βραβευθούν. ∆εν γίνεται να θεσπίζεις τη διάκριση ή να την απολαµβάνεις όταν σου απονέµεται και να µη νιώθεις τουλάχιστον άβολα, έτσι όπως το στοιχείο της διάκρισης έχει στοιχίσει τόσες καταστροφές στον κόσµο.

Τα βραβεία που θα έπρεπε να λογαριάζονται ένα αναγκαίο κακό έχουν εξελιχθεί σ’ έναν µαραθώνιο αναξιοπρέπειας, διαβολής και αλαζονείας. Επιστρατεύονται φίλοι, συγγενείς, πρόσωπα ισχυρά που αν συµβεί να «παρακούσεις» την προτροπή τους θα την πληρώσεις ακριβά, για να παρακαλέσουν, να υποχρεώσουν, να επιβάλουν στους κριτές να αποφασίσουν για τον έναν και κατά του άλλου, µε τρόπους που δεν θα πρέπει να διαφέρουν καθόλου, αν δεν ωχριούν κιόλας, σε σχέση µε τρόπους που βασιλεύουν σε υπουργεία και γραφειοκρατικής σκλήρυνσης επιτελεία.

Οσο κι αν δεν µπορεί να εννοήσει κανείς τι χαρά µπορεί να συνιστά για έναν «δηµιουργό» ένα βραβείο που το έχει «µαγειρέψει» ώστε να του απονεµηθεί, το πρόβληµα παραµένει άλλο: τι είδος ξετσιπωσιάς είναι αυτό ώστε να µην αυτοκαταργείται κάποιος που έχει την «ελευθερία» να ζητά ένα βραβείο, υποστηρίζοντας ο ίδιος ότι το έργο του είναι άριστο σε σχέση µε το έργο άλλων; Τι είδος ακόµη µεγαλύτερης ξετσιπωσιάς είναι αυτό, να σου απονέµεται τελικά ένα βραβείο που το έχεις προκαλέσει και να κορδώνεις ανάµεσα στους άλλους σαν να σου έχει έρθει ουρανοκατέβατο, σαν να µην το περίµενες. «Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της ∆ανιµαρκίας». Μα, θα ρωτήσει κανείς, ο κόσµος χάνεται, είναι ώρα να συζητιέται η «παρωνυχίδα» των βραβείων; Βεβαιότατα.

Οπως δεν υπάρχει πρόβληµα, ζήτηµα ή γεγονός που να µην έχει την πολιτική και την αισθητική του παράµετρο (για να χρησιµοποιήσουµε µια µοδάτη λέξη), ακόµη κι ο βοσκός (αν υπάρχει) που φυλάει τα πρόβατά του, δεν υπάρχει πρόβληµα, ζήτηµα ή γεγονός που να µην έχει την ηθική του διάσταση. Ενας αληθινός δηµιουργός, ακόµη και εκείνος που βραβεύεται, είναι συστατικά ταυτισµένος µε την έννοια της ανατροπής. Ανατροπή δεν συντελείται µε το να συµπλέεις µε κατεστηµένες µορφές διάκρισης όπως είναι τα βραβεία, καθώς αυτά συνέπλεσαν µε όλα τα κακουργήµατα ανά τους αιώνες ώστε να µην τα δικαιούται κανείς. Ακόµα και εκείνοι που δεν ευθύνονται για τα κακουργήµατα και χρεώνονται τα αριστουργήµατα.

Τα έχει όµως ωραιότατα πει όλα αυτά ο Αλµπέρ Καµί στον λόγο του, στη Σουηδική Ακαδηµία, όταν του απονεµήθηκε το 1957 το βραβείο Νοµπέλ (δύο χρόνια πριν είχε έρθει στην Ελλάδα και είχε επισκεφθεί τον Βόλο και πιο συγκεκριµένα τις σκηνές στο παραλιακό πάρκο του Γεωργίου, όπου γίνονταν, λόγω των καταστροφών που είχαν προκαλέσει οι πρόσφατοι σεισµοί, τα µαθήµατα του Γαλλικού Ινστιτούτου).

Αλλά για να µη µασάµε τα λόγια µας, θα ρωτήσει κανείς τον υποφαινόµενο: «Καλά δεν ντρέπεσαι, να είσαι στην Επιτροπή των Κρατικών Βραβείων και να καταφέρεσαι κατά των βραβείων;». Επειδή πιστεύουµε πως κάτι ακόµα µπορεί να διορθωθεί ή να σωθεί, αν δεν είχαµε συνοµολογήσει στη συγκεκριµένη επιτροπή τα βραβεία να απονέµονται σε πολύ καλά βιβλία, που οι δηµιουργοί τους δεν τα έχουν, άµεσα ή έµµεσα, προκαλέσει, ζητήσει και διεκδικήσει, νιώθει κανείς µια επιπλέον ανάγκη να είναι όσο γίνεται περισσότερο ειλικρινής. Αλλωστε υπάρχει το προηγούµενο της περσινής χρονιάς που ουδείς αµφισβήτησε, εκτός από ορισµένους προγραµµατικά κακοήθεις, την τήρηση της παραπάνω «αρχής».

Αμα είσαι μάστορας...

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (28-1-2011)

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Κουίζ

Είναι μονίμως λάθος τη σωστή στιγμή. Τι είναι;

Προσοχή! Η σωστή απάντηση δεν είναι αφορά μόνο ένα κόμμα ή έναν πολιτικό ή ένα μόνο άλλο δημόσιο πρόσωπο.

Όταν τα φώτα πέσουν αλλού;

"Όποιος νοµίζει ότι ένας Πρύτανης [σε ελληνικό πανεπιστήμιο] είναι µε τον νόµο ή µε την κοινωνία κάνει λάθος" γράφει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ. "Ο Πρύτανης είναι µε την ησυχία του. Κι ας καταλάβουν τη Νοµική [το Πολυτεχνείο, τη Γεωπονική κλπ] όχι αφρικανοί λαθροµετανάστες αλλά και εξωγήινοι δουλέµποροι".

"Το πρωταρχικό ζητούµενο" γράφει σε άλλο σημείο "δεν ήταν ο νόµος και η ανοµία, το δίκιο και το άδικο, αλλά οι συνθήκες συµβίωσης". Δηλαδή το "πώς θα µπορέσει να επιβιώσει στον µικρόκοσµό του όταν τα φώτα της δηµοσιότητας στραφούν σε άλλες κατευθύνσεις. (...) Πως δηλαδή οι ευαίσθητοι υποστηρικτές του ασύλου δεν θα του κτίσουν το γραφείο, δεν θα τον πλακώσουν στο ξύλο, δεν θα τον γιαουρτώσουν, δεν θα του µαυρίσουν τη ζωή.Και πώς (κατά προτίµηση) θα τον ξαναψηφίσουν για Πρύτανη και την επόµενη φορά.

Διότι η επιβίωση του Πρύτανη προϋποθέτει τη συµβίωσήτου µε λογιών λογιών συµµορίες µέσα από συναλλαγές, προσχήµατα, κοροϊδίες, συµβιβασµούς, ακόµη και απλές ανοησίες όπως αυτή µε τη µεταναστευτική πολιτική".

Το μπαλάκι και τα μπαλάκια

Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (26-1-2011)

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Στην Ελλάδα του 2011

Τι να πει κανείς; Που ζούμε...

"... εκ του αποτελέσµατος,στη σηµερινή Ελλάδα θεωρείται απολύτως φυσιολογικό µερικές εκατοντάδες παράνοµοι να παίρνουν ελευθέρως το καράβι στην Κρήτη και να ξεµπαρκάρουν στο επίνειο της πρωτεύουσας" γράφει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ.

Οι ίδιοι επίσης να διασχίζουν ανεµπόδιστα και αξηµέρωτα όλους τους κεντρικούς δρόµους της Αθήνας για να κατευθυνθούν στη Νοµική χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί που πηγαίνουν και τι πάνε να κάνουν.

Η δε Πρυτανεία του Πανεπιστηµίου Αθηνών έκρινε ότι «δεν τίθεται θέµα άρσης του πανεπιστηµιακού ασύλου» για να εκδιωχθούν οι καταληψίες και απλώς ανέστειλε τη λειτουργία της Σχολής.

"Πράγμα που σηµαίνει ότι, κατά την Πρυτανεία, το άσυλο δεν καταλύθηκε µε την παράνοµη κατάληψη πανεπιστηµιακού χώρου από παράνοµους, αλλά θα καταλυθεί µόνο αν η Πολιτεία παρέµβει για να τερµατίσει την παρανοµία!

Δυστυχώς,  όµως, τίποτε από αυτά δεν εκπλήσσει. Φαντάζουν σχεδόν φυσιολογικά σε ένα κράτος περιορισµένης εφαρµογής, όπου η νοµιµότητα θεωρείται περιστασιακή λεπτοµέρεια και η επιβολή της αµφιλεγόµενη ή επιλήψιµη πράξη.

Αντιθέτως, αυτό που εντυπωσιάζει είναι οι ίδιοι οι µετανάστες. Πώς βρέθηκαν από το Κάιρο και την Καµπούλ στη Νοµική της Σόλωνος µέσω Κρήτης; Πού ήξεραν τη Νοµική και τη Σόλωνος;

Πώς είχαν ενημερωθεί στη µακρινή και λάγνα Ανατολή για τις βολικές ιδιοµορφίες του ελληνικού πανεπιστηµιακού ασύλου; Πώς οργάνωσαν στην Κρήτη ή όπου αλλού αυτού του τύπου τη διαµαρτυρία;"

Γιατί όμως ο Παπουτσής τα ρίχνει στον Πελεγρίνη και ο Πελεγρίνης στον Παπουτσή και βολεύονται κι οι δύο;


Απλά διότι όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά στην Ελλάδα του 2011.

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;

Γράφει ο Θέμος Αναστασιάδης στην ηλεκτρονική έκδοση του "Πρώτου Θέματος":

Διαπιστώνοντας το αδιέξοδο μεταξύ των αρμόδιων υπουργών, και των αστυνομικών και δικαστικών αρχών να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των 300 λαθρομεταναστών που κατέλαβαν την Νομική προτείνω τη μια και μόνη αποτελεσματική λύση.

Φωνάξτε έναν Ιμάμη. Κανένας άλλος δεν κυβερνά πια αυτό τον τόπο!


Θέμος


Ο Θέμος ξέχασε τον Πελεγρίνη, τον πρύτανη του Καποδιστριακού. Τον στολίζει όμως ο Μπακουνάκης στην ηλεκτρονική έκδοση του "Βήματος":


"Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θεοδόσης Πελεγρίνης διάλεξε τον εύκολο δρόμο για να δικαιολογήσει την πρωτοφανή κρίση που προκαλεί η κατάληψη της Νομικής Αθηνών από μετανάστες-πολιτικούς πρόσφυγες.
Τα φόρτωσε όλα στην «Πολιτεία», η οποία, κατά τον πρύτανη, «δεν φρόντισε, όπως όφειλε, να ενεργήσει έτσι ώστε να αποτρέψει το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε». Ο κ.Πελεγρίνης δεν είπε βέβαια λέξη για την ταμπακέρα. Δηλαδή αν το Πανεπιστήμιο προσφέρει το άσυλό του στους πρόσφυγες, οπότε πολύ σωστά η Νομική μετετράπη σε καταυλισμό, ή είναι αρνητικός με την κατάλυση του ασύλου οπότε λαμβάνει τα μέτρα του όπως προβλέπει ο νόμος.
Για ευκόλως εννοούμενους λόγους ο κ.Πρύτανης δεν πήρε θέση , φροντίζοντας να οχυρωθεί πίσω από την αόριστη καταγγελία της Πολιτείας. Οχι πώς η «Πολιτεία» βγαίνει λάδι. Αλλά σ' αυτό το παιγνίδι της προστασίας των κατατρεγμένων και των μεταναστών,όπου παίρνουν μέρος κόμματα, κομματίδια, υπουργοί και πολιτικοί, είναι κρίμα να «παίζει» και ο Πρύτανης. Το μεγάλο θύμα είναι το ίδιο το Πανεπιστήμιο".

Όχι μόνο, όλοι μας.

Υπάρχει και άλλη Ελλάδα

Ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου είναι υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Μια θέση στην πεντάδα των υποψήφιων για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας κατέκτησε ο «Κυνόδοντας».

Είναι η τέταρτη ελληνική ταινία που κερδίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ ξένης ταινίας μετά τις Ηλέκτρα (1963), Ιφιγένεια (1978) του Μιχάλη Κακογιάννη και Κόκκινα Φανάρια (1964), Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1966) του Βασίλη Γεωργιάδη.

Στην πεντάδα για το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας είναι, εκτός από την ελληνική συμμετοχή, υποψήφια τα: Biutiful (Μεξικό), In a Better World (Δανία), Incendies (Καναδάς), Outside the Law (Αλγερία).


Η 83η τελετή απονομής των βραβείων θα διεξαχθεί στις 27 Φεβρουαρίου. Καλή τύχη στον Λάνθιμο και την ταινία του.

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Θιβετιανή θυμοσοφία

To να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο.
Το να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους είναι στρατηγική.
Θο Πα Λος

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Ιεραρχήσεις

 . . .
Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (22-1-2011)

Αρχέγονοι φόβοι και ο χρόνος

Είναι οι αρχέγονοι φόβοι που μας κάνουν ευάλωτους σε κάθε είδους καταστροφολογία; Χθες ήταν η αμορφωσιά, σήμερα είναι άραγε η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας; Αύριο τι μπορεί να είναι;

Για τους φόβους στην εποχή μας υποστηρίζεται ότι οφείλονται στην σχέση μας με το χρόνο. «Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει µε εκπληκτική ταχύτητα: πριν από είκοσι χρόνια κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την επανάσταση των κινητών τηλεφώνων και του Internet. Από τη µια είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτές τις αλλαγές και από την άλλη δεν γνωρίζουμε πού µας οδηγούν, γεγονός που προσδίδει αγχώδη χαρακτήρα στη σχέση µας µε τον χρόνο» επισημαίνεται σε σχετικό άρθρο του Μ. Μητσού στα ΝΕΑ (21-1-11, "το τέλος του κόσμου").

Στο άρθρο περιλαμβάνονται αποσπάσματα από συνέντευξη του συγγραφέα Ιαν Μακγιούαν στην Ιταλική Ρεπούμπλικα : «Οταν δεν σκεφτόµαστε τον πυρηνικό πόλεµο, όπως γινόταν τη δεκαετία του ‘80, µας τροµοκρατούν οι επιδηµίες, οι µετεωρίτες, η ανεξέλεγκτη δηµογραφική ανάπτυξη και η εξάντληση των φυσικών πόρων. Μας καταδιώκει η ίδια ακριβώς αίσθηση του τέλους που βασάνιζε και τον Μεσαίωνα».

Την εποχή του Μεσαίωνα, επισημαίνεται,  τον φόβο του τέλους τον τροφοδοτούσαν τα θρησκευτικά κείµενα, σήµερα τον τροφοδοτεί η τεχνολογία, υποστηρίζεται. «Παραµένει όµως ίδια η σύνδεση που κάνουµε σε συναισθηµατικό επίπεδο ανάµεσα στον δικό µας θάνατο και στον θάνατο του κόσµου».

Σαφώς και σήμερα, λόγω της επιστήμης, η κατανόηση που έχουμε για τον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του Μεσαίωνα. Όμως αυτό λειτουργεί πολύ ενισχυτικά, όπως υποστηρίζεται στο άρθρο, υπέρ των φανατικών της Αποκάλυψης στο εσωτερικό των θρησκευτικών κοινοτήτων της Αµερικής. Και ακόµη εντυπωσιακότερες, οι οµοιότητες αυτού του φαινοµένου µε τα χιλιαστικά κινήµατα που έδρασαν στηνΕυρώπη από τον 11ο έως τον 16ο αι.

Σηµαντικό ρόλο στην αναβίωση του χιλιασµού έπαιξαν τόσο ο σοβιετικός κοµµουνισµός, που κήρυσσε ότι οι εργάτες θα πάνε στον Παράδεισο, όσο και ο ναζισµός, που οι φαντασιώσεις του για τους εβραίους εχθρούς είχαν πολλά κοινά σηµεία µε την αντισηµιτική δαιµονολογία του Μεσαίωνα. Και το γλυκό έρχεται σήµερα να δέσει µε τον χριστιανικό και τον ισλαµικό φονταµενταλισµό».

Τους φόβους αυτούς φυσικά γνωρίζουν πολύ καλά οι επιτήδειοι, με αρχηγούς το ιερατείο και την εκάστοτε πολιτική εξουσία και δεν τους αφήνουν ανεκμετάλλευτους.

Η αλήθεια στ' αλήθεια

Κι αν την βρούνε την αλήθεια, στ' αλήθεια, τι θα την κάνουν;

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Σολομώντειος λύση

Ας πλακωθούν με τις πέτρες μεταξύ τους οι τηλεδημοσιογράφοι και οι βουλευτές και ας νικήσει ο καλύτερος!

Ζωή σε μας

Του Δ. Χαντζόπουλου, δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (21-1-2011)

Πάει και η Siemens... Νάμαστε καλά να τη θυμόμαστε!

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Νόμοι του Μέρφι

Δυο νόμοι του Μέρφι:
1. Αν αφήσεις κάτι [ως ενδεχόμενο] να πάει στραβά, αυτό κάποια στιγμή θα πάει.
2. Τίποτα δεν είναι τόσο κακό ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο.
Αν νομίζετε ότι αυτοί αφορούν τους Αμερικανούς πλανάστε. Επειδή είναι νόμοι νομίζετε ότι αφορούν την ελληνική γραμματεία και όχι την ελληνική πραγματικότητα; Δυστυχώς τους φυσικούς νόμους δεν μπορείς να τους αγνοείς, όπως τους άλλους...

Διογένης

 Η Τίνα και ο Θόδωρος
Του Δ. Χαντζόπουλου, δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (20-1-2011)

 Όταν είδε ο Διογένης έναν τοξότη που βάραγε στο γάμο του Καραγκιόζη πήγε και κάθισε μπροστά από το στόχο. Κάποιοι που τον είδαν να κάθεται σ' αυτή τη θέση του φώναξαν να φύγει από κει. Και τότε αυτός τους λέει: με τούτον δω ο στόχος είναι το πιο ασφαλές σημείο!

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Της Μαριορής

Του Δ. Χαντζόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (19-1-11)

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ντάριο Φο

Tου Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (18-1-11)

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Εδήλωσα τρελός

Τι μπορεί να σκαρώσει η σύμπτωση...
Πώς τόλεγε η κυρία στο μανάβη; "Ανανάδες ντόπιους έχετε;"

Αθάνατο Αιγάλεω

Όλοι οι καραβοκύρηδες και όλοι οι τραπεζίτες
ζηλεύουνε αγάπη μου εμάς τους δυο σπουργίτες

Προσοχή μην διακοπεί η μετάδοση!

"Πρακτικές οι οποίες έχουν ως στόχο την νουθεσία προς τον σχολιαστή και ως αποτέλεσμα την διακοπή μιας μετάδοσης, δεν συνάδουν με την προσπάθεια για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα στον οποιονδήποτε να έχει άποψη επί των όσων αναφέρονται από τους σχολιαστές των αγώνων, αλλά η διαδικασία καταγραφής της άποψης αυτής θα πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν επηρεάζει την ζωντανή μετάδοση των αγώνων".

Απόσπασμα από την διαμαρτυρία-καταγγελία της Super Leaque για τη συμπεριφορά του Γ. Βαρδινογιάννη.

Μάταια ψάξαμε να βρούμε μια συνολική καταδίκη για τη συμπεριφορά. Υπενθυμίσεις μόνο για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν τέτοια περιστατικά για τον Παναθηναϊκό και να προσέχουμε μήπως επηρεαστεί η ζωντανή μετάδοση. Αυτό τους νοιάζει: η ζωντανή μετάδοση... Σαν δεν ντρεπόμαστε λίγο. Ανακοίνωση για να προσέξουμε μην στάξει η ουρά του γαΙδάρου. Να ... προσέχουμε στο μέλλον γιατί από τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να ... διακοπεί η μετάδοση!

Καπεταναίοι και το γλυκό νερό

Αυτός ο παλικαράς που αποκαλείται "καπετάνιος", ο οποίος μπήκε στο θάλαμο αναμεταδόσεων του τηλεοπτικού σταθμού για "να βάλει στη θέση του" τον περιγράφοντα το ματς επειδή δεν συμφωνούσε με την άποψή του αν δεν λεγόταν Βαρδινογιάννης που θα βρισκόταν τώρα; Πού έπρεπε να βρισκόταν αν υπήρχε οργανωμένο και ευνομούμενο κράτος βεβαίως, βεβαίως;... Τι σόι λογική είναι αυτή; Μήπως δίκιο είναι το δίκιο του προέδρου; Και μετά σου λέει ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα...

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο

Tι κοινό έχουν τα ελληνικά πανεπιστήµια µε τους… σταθµούς διοδίων; Και από τα δυο έχουμε πολλά αλλά είναι αμφίβολο το τι εξυπηρετούν τελικά.

Ο σουρεαλισµός είναι το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο ανάµεσα σε δύο φαινοµενικά άσχετα θέµατα, όπως είναι οι σπουδές και οι οδικοί άξονες.

Ο δρόµος είναι σπαρµένος µε διόδια – είτε µιλάµε για τη γνώση είτε για τις οδικές µετακινήσεις. Τα οποία ενώ συνεχώς αυξάνονται το υποτιθέμενο προσφερόμενο προϊόν συνεχώς υποβαθμίζεται.

Είναι ανάλογο με τον σουρεαλισμό της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου: «Είναι µια τέλεια γέφυρα που δεν οδηγεί πουθενά», όπως είχε αναφερθεί από τον «κουτόφραγκο»  γάλλο µηχανικό που είχε πάρει µέρος στην κατασκευή. Τι ήξερε αυτός;…

Τελικά μήπως έχει δίκιο ο αµερικανός ποιητής Χένρι Λονγκφέλοου που υποστηρίζει ότι «χρειάζεται λιγότερος χρόνος για να κάνεις κάτι σωστά, από όσος να εξηγείς γιατί το έκανες λάθος», όπως μας θυμίζει ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ;

Σκιές

Πόσες φορές από αυτό το blog δεν αναφερθήκαμε σε έξυπνες και πρωτότυπες απόψεις, σε ιδιοφυείς συλλήψεις;
Την εκδοχή της διαφορετικής σκιάς που υπονοεί κάποιο "ξεσκέπασμα" την έχουμε δει πολλές φορές σε διάφορες εκδοχές (λύκος-αρνί, άνθρωπος-γάιδαρος κλπ). Η εκδοχή της εικόνας είναι πιο αφαιρετική αφού δεν εξειδικεύει αλλά αντίθετα υπονοεί την όποια αντιθετικότητα, το πραγματικό "πρόσωπο" που αποκαλύπτει η σκιά.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Όμφακες εισίν

 . . .
Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (14-1-11)

Αα, όλα κι όλα! Με τον Σπέκχαρντ δεν παίζουμε ...

Του Δ. Χαντζόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (14-1-2011)

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Διεκδικητικός ή οραματιστής;

Μια Ιαπωνική παροιμία λέει: «το όραµα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση, ενώ η δράση χωρίς όραµα είναι εφιάλτης».
Το όραμα δείχνει νέους δρόμους. Μένει η υλοποίηση για να μη γίνει ονειροπόληση. Όμως αυτό που συνήθως βλέπουμε γύρω μας είναι η κυριαρχία της διεκδίκησης. Καλός ηγέτης είναι αυτός που γίνεται τσιμπούρι, που βγαίνει στα κανάλια και φωνάζει. Που αξιοποιεί τις γνωριμίες του για να εξασφαλίσει κονδύλια, παροχές, ειδική μεταχείριση. Που διασφαλίζει και προωθεί το άμεσο και πολλές φορές στενό συμφέρον της ομάδας του. Τις περισσότερες φορές το βραχυχρόνιο που ταυτίζεται με την άμεση αντιπαροχή και την ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.
Οι κοινωνίες και οι θεσμοί όμως πάνε μπροστά με πράξεις που υλοποιούν κάποιο όραμα, το οποίο δικαιώνεται σε βάθος χρόνου.
Η διεκδίκηση βασικά χρειάζεται καπατσοσύνη, τσαμπουκά και ενίοτε κουζουλάδα. Το όραμα θέλει γνώση, οργάνωση, σχέδιο, έμπνευση, στρατηγική.

Γκλέτσος στον κόρφο τους

Σκέπτομαι μήπως τελικά κάνουμε λάθος όσοι τα βάζουμε με τους προβεβλημένους (ηθοποιούς, τηλεστάρ, δημοσιογράφους) των ψηφοδελτίων; Βλέποντας τον Γκλέτσο, την Κανέλλη, τον Ψινάκη κ.α. λέω μήπως τελικά ο λαός έχει καλό ένστικτο; Ο Γκλέτσος με την αναγνωρισιμότητά του πέτυχε 1000 άδειες ελεύθερης διέλευσης. Και μάλλον θα βάλλει τους αλητήριους να κάνουν τα αυτονόητα: να εξασφαλίσουν εναλλακτική διαδρομή σε όλους τους εγκλωβισμένους των διοδίων. Σε όσους είχαν την ατυχία να περνάει η εθνική από την πλατεία του χωριού τους. Εμ το άλλο με την χρηματοδότηση ενός δρόμου από έναν άλλο που βγήκε στην επιφάνεια; Δεν το χρωστάμε στον Γκλέτσο;

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Παπαδιαμάντεια

Φέτος γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από το θάνατο του Παπαδιαμάντη. Γράφει σχετικά ο Φασουλής στα ΝΕΑ ένα αρθρίδιο σχετικά και μας θυμίζει:
"... επί Ράλλη µε την καθιέρωση της δηµοτικής στο τέλος του ‘70 κάποιους που αντιλέγανε «Πώς θα διαβάσουν τα παιδιά µας Ροΐδη και Παπαδιαµάντη»; Και τον ∆ήµο, που έφυγε νωρίς, να σαρκάζει: «Ναι, γιατί τώρα άλλο δεν κάνουνε, µόνο Ροΐδη και Παπαδιαµάντη διαβάζουνε συνεχώς κι αδιαλείπτως» ".

Συμβαίνουν και εις Παρισίους

 . . .

Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (12-1-2011)

Μπερτόλδεια

Δεν ξέρω πώς το Οικονομικό Επιμελητήριο Ανατολικής Κρήτης διάλεξε για να παρουσιάσει στη σκηνή την ΚΟΜΕΝΤΙΑ ή τις ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΠΕΡΤΟΛΔΟΥ; Με ποια κριτήρια διάλεξε αυτό το έργο; Και πριν από λίγο καιρό, όμως πάλι (πέρσι ή πρόπερσι), η θεατρική ομάδα της Σητείας είχε ξαναπαίξει το ίδιο έργο στην πόλη μας.
Η παράσταση των Στειακών ήταν καλή. Δεν είχαμε τότε καταλάβει όμως γιατί δεν είχε χρησιμοποιηθεί η πολύ καλή μουσική του Ξαρχάκου, η οποία κυκλοφορεί σε CD και την οποία είχε γράψει για την πρώτη (υπέροχη) παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή. Αντί αυτής κάποιος ντόπιος μουσικός είχε γράψει κάτι που παρέπεμπε σ' αυτήν. Εν πάση περιπτώσει...
Έχω μια αίσθηση ότι ορισμένοι στην περιφέρεια κάνουν προτάσεις θεωρώντας ότι οι κατοικούντες και παρεπιδημούντες έχουν μεσάνυχτα από Τέχνη, γράμματα και επιστήμη. Δυστυχώς η στενότητα του χώρου και οι διαπροσωπικές σχέσεις πολλές φορές διευκολύνουν τα μάλα τα αλληλολιβανίσματα. Βεβαίως και τα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι άνισα. Βεβαίως και οι όποιες πρωτοβουλίες αξιέπαινες. Βεβαίως και πρέπει να τονωθούν αυτές με κάθε τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να δημιουργηθεί κάποια όαση. Αλλά να έχουμε και κάποια αίσθηση μέτρου. Αυτό θα μας κάνει όλους καλύτερους. Οι κολακείες σίγουρα δεν λειτουργούν υπέρ της ποιότητας. 
Το έργο του Σκούρτη αναφέρεται στις πανουργίες της εξουσίας, η οποία όταν τα βρίσκει σκούρα με όποιους τολμηρούς και γενναίους διεκδικούν το δίκιο τους δεν διστάζει να τους πάρει το κεφάλι με διάφορες ασήμαντες προφάσεις. Είναι μια ιστορία ανάλογη με τον Κεμάλ του Γκάτσου. Στον Κεμάλ έχουμε έναν νέο από σόι και γενειά βασιλική, στον Σκούρτη έναν χωρικό. Όμως πέρα από το πάρα πολύ καλό θεατρικό κείμενο του Γιώργου Σκούρτη, έχει αφήσει στο λεξικό και τον όρο "Μπερτόλδιος" που σημαίνει την κάθε μορφής ματσαραγκιά της εξουσίας που χρησιμοποιείται για να επιβάλει τις άδικες απόψεις της.
Αξίζει να το δείτε το έργο. Έχει πολλά να πει. Και να θυμηθείτε ότι το θέατρο ανακαλύφθηκε -εδώ σ' αυτή τη χώρα- για να διδάξει. Και ότι η τότε πολιτεία επέβαλλε στους πλούσιους -με το θεσμό της χορηγίας- να χρηματοδοτούν τις θεατρικές παραστάσεις εξ ολοκλήρου. Για να διδαχθεί ο λαός. Το θέατρο ήταν σχολείο. Και οι χορηγοί καμάρωναν για τη συμμετοχή τους σ' αυτό. Τότε όμως....

Το τραγούδι της παράστασης υπάρχει στο youtube, όμως αυτός που έχει κάνει την ανάρτηση έχει μπλέξει τα άκρα του. Άλλα αντί άλλων και εθνικιστικές κορώνες, πράγμα όχι σπάνιο για τις αναρτήσεις στο youtube. Κρίμα.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετάσχω;

Ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ ασχολείται με το πρόβλημα: Οι πολιτικοί δημιουργούν τις συνθήκες  διαφθοράς ή οι πολίτες που τους πιέζουν; Αφορμή οι δηλώσεις του αντιπροέδρου Πάγκαλου.
Αναφέρεται στα παραδείγματα του νόμου Πεπονή και στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων του Τσοβόλα για να καταλήξει: "η πολιτική τάξη [είναι που] δηµιουργεί τις συνθήκες της διαφθοράς. Οι πολιτικοί εκλαµβάνουν τους πολίτες ως πελάτες και τους δελεάζουν µε πραγµατικές, ή κάλπικες, εξυπηρετήσεις για να πάρουν την ψήφο τους. Αν οι κυβερνήσεις τιµωρούσαν την παραβίαση της αξιοκρατίας, αν οι αντιπολιτεύσεις υπόσχονταν λιγότερα από όσα µπορούν να πραγµατοποιήσουν, αν οι βουλευτές σταµατούσαν το «κατόπιν ενεργειών µου», θα είχε αντιµετωπιστεί το πραγµατικό πρόβληµα της χώρας: η βαθιά ανοµία που λειτουργεί ως θερµοκήπιο της διαφθοράς. Αυτό το πρόβληµα είναι δηµιούργηµα των πολιτικών. Οι πολίτες απλώς ακολουθούν αυτό που έλεγε ο άγγλος συγγραφέας Ασλεϊ Μπρίλιαντ: «Θέλω λιγότερη διαφθορά, ή περισσότερες ευκαιρίες να συµµετάσχω» ".

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Σουρεαλιστικά

Πήγαμε κάποτε να κάνουμε ένα συμβόλαιο για μια κατοικία. Πρέπει να παρίσταται και δικηγόρος μας είπε η συμβολαιογράφος, το λέει ο νόμος. Να παρίσταται αφού το λέει ο νόμος. Άντε τώρα βρες’ τον. Που; Κανείς δεν δεχόταν να έρθει. Γιατί; Διότι η αμοιβή πήγαινε στο ταμείο τους και παίρνανε το ίδιο μέρισμα όλοι στο τέλος. Γιατί να έρθουν λοιπόν; Παρακαλέσαμε και φιλήσαμε κατουρημένες ποδιές για να μας κάνει την τιμή να έρθει κάποιος να βάλει μια υπογραφή και να κατατεθούν στο ταμείο τους χιλιάδες δραχμές.
Αλλού ανάλογα. Παπατζηλίκι και νταβατζηλίκι γιατί έτσι ορίζει ο νόμος που έφτιαξε κάποιος κάπου κάποτε για να βγάζουν λεφτά πουλώντας υπογραφές οι συμπαθείς τάξεις των …
Και που κολλάει ο σουρεαλισμός; (Το κίνημα με το οποίο ο «καλλιτέχνης» εκφράζει είτε προφορικά είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Εκείνη τη σκέψη από την οποία απουσιάζει κάθε έλεγχος από τη λογική, μακράν και πέραν από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική). Και όμως κολάει στην Τίνα.
Εδώ ο κόσμος καίγεται, ο κόσμος υποφέρει και πεινά, κι η Τίνα … έχει ξαμολήσει τους πιστοποιημένους να εκδίδουν πιστοποιητικά έναντι 200 ευρώ και πάνω. Από σήμερα θέλουμε και χαρτί για τα σπίτια μας. Μόνο που το χαρτί θέλει και χρήμα. Και το χρήμα άντε βρέστο τέτοιες μέρες.
Εε, αν δεν είναι αυτός ο ορισμός του σουρεαλιστικού τότε ποιος είναι;
Όταν έλεγε ο άλλος «τι να κάνουμε, αυτοί είμαστε» τον κατηγορούσαμε τον άνθρωπο.

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Άπονη ζωή...

- Είστε αισιόδοξος για τη νέα γενιά που μεγαλώνει μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό;
«Σήμερα οι νέοι μεγαλώνουν σε καλύτερες συνθήκες, μαθαίνουν περισσότερα γράμματα, δεν τους λείπει τίποτε. Αλλά νιώθουν ότι είναι σε ένα χάος. Οι αθλιότητες της πολιτικής μάς έχουν φέρει εδώ. Ζούμε μια τραγική κατάσταση, μέσα σε συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από τις πελατειακές σχέσεις των πολιτικών, οι οποίοι μας έφθασαν εδώ. Εμαθαν τον κόσμο να κάνει κομπίνες για να γλιτώσει κάποια λεφτά και ο κόσμος συνήθισε. Γίναμε η χώρα με τους χειρότερους ανθρώπους. Το επίπεδο του λαού έπεσε πολύ χαμηλά. Ο κόσμος δεν είναι αυτός που ήταν, έγινε χειρότερος. Και αυτόν τον κόσμο, τον χειρότερο, τον εκμεταλλεύθηκαν οι πολιτικοί που τον δημιούργησαν. Και ο νέος βλέπει μπροστά του ένα χάος, φοβάται: τι θα κάνει, πώς θα ζήσει; Επρεπε να έχουμε αντιδράσει πιο νωρίς». 

Απόσπασμα από συνέντευξη του Λ. Παπαδόπουλου στο σημερινό ΒΗΜΑ.

Συγκινείται κανείς;

Αντιγράφουμε από το blog ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΜΕΡΑΜΠΕΛΛΟΥ
Για λόγους που δεν έχουν γνωστοποιηθεί σε κανέναν, το διοικητικό συμβούλιο του πολιτιστικού συλλόγου Ελούντας έχει διακόψει εδώ και έναν χρόνο την (τριμηνιαία) έκδοση του περιοδικού ΕΛΟΥΝΤΑ, μοναδικού έντυπου της φωνής των Ελουδιανών. Το περιοδικό, εκτός από τους κατοίκους της Ελούντας, αποστέλλεται και διαβάζεται και από Ελουδιανούς που κατοικούν σε άλλα μέρη της Ελλάδας, αναζητώντας κάποιο δεσμό με τον τόπο τους.
Δεν εκδόθηκε κανένα τεύχος του περιοδικού το έτος 2010. Η σπουδαιότερη δράση του πολιτιστικού συλλόγου Ελούντας είναι η έκδοση του περιοδικού αυτού. Τουλάχιστον θα θέλαμε να μάθουμε τους λόγους και να ενημερωθούμε αν το 2011 θα κυκλοφορήσει κανονικά.

ένας κάτοικος Ελούντας
 
Και ένα σχόλιο σχετικά από το ίδιο blog:
Προφανώς για να σταματήσει την έκδοση θα έχει λόγους. Π.χ. να μην έχει ύλη, να μην υπάρχουν διαθέσιμοι να βάλουν πλάτη, να μην βγαίνει οικονομικά που είναι το πιθανότερο. Ευλόγως ανησυχεί ο Ελουντιανός. Δυστυχώς πρέπει να βοηθήσουν όλοι για να βγει ένα τοπικό περιοδικό.
Παρακολουθώ σχετικά τις εκκλήσεις της "Αμάλθειας" για βοήθεια, συγκινείται κανείς; 
Ανώνυμος
 
Πραγματικά, έχοντας την ευθύνη της έκδοσης της ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ τα τελευταία χρόνια και παρά τις όποιες εκκλήσεις  εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις αυτοί που ουσιαστικά έχουν λόγο και θα έπρεπε να συνδράμουν στην προσπάθεια έκδοσης κωφεύουν. Δεν γνωρίζω πόσο θα αντέξει με αυτές τις συνθήκες και αυτό το περιοδικό που εκδίδεται ανελλιπώς από το 1970; 

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

To παλικάρι από το Ερζερούμ

 
Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (8-1-2011)

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες

Πιάνω πρίνο κάνω Αντώνη
πιάνω πλάτανο Μανώλη
ανε(μ)΄ πεις και για το Γιάννη
ότι ξύλο πιάσεις κάνει

Πολλοί γίναμε τελευταίως οι ματσαραγκαίοι...

"Η ματσαράγκα" του Βασίλη Τσιτσάνη 
με τον Γ. Κουτουλάκη και την ορχήστρα της Θέσιας Παναγιώτου
από την εκπομπή "Ονειρου Ελλάς" Β' περίοδος, του Κώστα Φέρρη για την ΕΤ3

Το λαδάκι μας

Για μια ακόμα φορά οι έρευνες δείχνουν ότι το ελαιόλαδο είναι θαυματουργό για τη διατροφή μας.
Αντιγράφουμε από το zougla:

Γεμάτο από μονοακόρεστα λιπαρά, το ελαιόλαδο μειώνει τα επίπεδα της κακής χοληστερόλης LDL και συνεπώς την πιθανότητα καρδιακών παθήσεων.

Αποτελέσματα τελευταίων ερευνών, που επικεντρώθηκαν στη μελέτη περιστατικών καρδιαγγειακών παθήσεων ανά τον κόσμο, έδειξαν ότι, ενώ οι άνδρες από την Κρήτη είχαν προδιάθεση για υψηλά επίπεδα χοληστερόλης, σχετικά λίγοι από αυτούς πέθαναν από καρδιακή νόσο. Και αυτό γιατί στη διατροφή τους συμπεριλαμβανόταν η κατανάλωση αγνού παρθένου ελαιόλαδου με ωφέλιμα για την καρδιά υγιή λίπη που βρίσκονται σε αυτό.

Τι να πούμε; Τα αυτονόητα; Αντικαταστήστε τα βούτυρα και τα λίπη με αγνό παρθένο ελαιόλαδο;

Αν δεν υπάρχει Θεός ... τη βάψαμε

 . . .
Του Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (7-1-2011)

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Το βασίλειο του χαρτιού

"Χαρτιά" είναι ο τίτλος του άρθρου του Δανίκα στο ΒΗΜΑonline. 
Καταλήγοντας σημειώνει: "εδώ είναι το βασίλειο του χαρτιού. Στα χαρτιά οι νόμοι, χαρτιά οι εξαγγελίες, χαρτιά οι τιμωρίες, χαρτιά οι δημόσιοι οργανισμοί. Στα χαρτιά η κερδοφορία των τραπεζών. Στα χαρτιά η λειτουργία πολλών εταιρειών. Στα χαρτιά ο εργαζόμενος σε κάποιον δημόσιο οργανισμό. Γι΄ αυτό οι ξένοι και οι εχθροί μάς τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτιού. Σαν αγγελία ενός μνημόσυνου του ελληνικού λαού! ".
Από χαρτί σ' άλλο χαρτί (από βυθό σ' άλλο βυθό) βραδιάζει ξημερώνει, κι αν τη ζωή μου απαρνηθώ δεν μ' απαρνιούνται οι πόνοι... που λέει κι ο Γκούφας.

Χελώνες

Toυ Κ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (6-1-2011)

Για ένα τρύπιο δολάριο

 
Είναι απίστευτο, γι' αυτό το πιστεύω.
Εμμ. Ροΐδης, Πάππισα Ιωάννα
(ΑΝΤ1 5-1-2011)

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Ορκίζομαι

Οι όρκοι είναι σαν τους νόμους ειδικά εδώ στα νότια Βαλκάνια: Γίνονται για να καταπατούνται. Κάτι ήξερε κι ο Μωυσής που έβαλε του Εβραίους -στις δέκα εντολές- να μη χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού "επί ματαίω".
Πόσοι και πόσοι δεν ορκίζονται στον Ιπποκράτη, στη Θέμιδα, στην Αφροδίτη, στο Ευαγγέλιο ... και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις πάνε οι όρκοι πάνε οι ομολογίες πίστεως και τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα.
Πόσοι "πρωθυπουργοί και πρόεδροι, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, [δεν] ορκίστηκαν παραδοσιακότατα και θρησκευτικότατα και πήραν την ευλογία της Εκκλησίας. Και τα χαΐρια μας τα βλέπουμε" παρατηρεί ο Παντελής Μπουκάλας στη σημερινή Καθημερινή με αφορμή το επεισόδιο του μητροπολίτη  Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως με την κραδαινομένη ποιμαντορική ράβδο κατά των ... απίστων.

Καμίνης και Μπουτάρης

Ο Παπαχελάς στη σημερινή Καθημερινή σχολιάζει τη δήλωση κάποιου λαϊκού τύπου  «μακάρι βρε παιδί μου να τα καταφέρουν ο Καμίνης και ο Μπουτάρης μπας και αλλάξει τίποτα».
Μακάρι λέμε όλοι μας, γιατί αυτά που βλέπουμε γύρω μας δεν φέρνουν κανέναν αέρα αισιοδοξίας. Περσινά ξινά σταφύλια. Συμφέροντα, φούμαρα, τελετές, ευνοιοκρατία, παρεοκρατία, κομματοκρατία και το λιβάνι σύννεφο.
Πραγματικά πήραμε κάποιες δόσεις αισιοδοξίας κυρίως από τις δηλώσεις του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος έχει όλο το μαύρο σύννεφο αντίκρυ του. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει καλό προσανατολισμό. Δεύτερο δεν μασάει. Πολύ σπουδαία υπόθεση στον κυκεώνα του «μη θίγετε τα κακώς κείμενα» για να ξαναεκλεγούμε. Τρίτο, δήλωσε ότι η επανάσταση είναι τα πολλά μικρά και καθημερινά, όπως ότι κανένας δεν θα παρκάρει όπου του γουστάρει για να πίνει τον φραπέ του σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο ίδιος ήταν επικεφαλής της κίνησης με τα αυτοκόλλητα σήματα στα παρμπρίζ «είμαι γάιδαρος παρκάρω όπου με βολεύει». Ότι θα πατάξει το παραεμπόριο στους δρόμους και θα βάλει τάξη στην κατάληψη των δημόσιων χώρων στην πόλη του. Απλά πράματα σημαντικότατα όμως για τους δύσμοιρους κατοίκους.
Μακάρι να πετύχει.
Το ότι και οι δυο τους ψηφίστηκαν όχι μόνο από τους στενούς κομματικούς τους χώρους σημαίνει ότι ο κόσμος πιστεύει σ’ αυτούς.
«Ας ελπίσουμε ότι οι δύο νεοεκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες θα αποδειχθούν «σκληρά καρύδια» και θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Είναι ο μόνος τρόπος να εμπνευσθούν και άλλοι σοβαροί άνθρωποι, που δεν συχνάζουν στα κομματικά γραφεία, να ασχοληθούν με τα κοινά μπας και αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο...» κλείνει το άρθρο του ο Παπαχελάς.
Προσυπογράφουμε.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Στον αστερισμό των συγχωνεύσεων

Tου Α. Πετρουλάκη
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (31-12-10)

Άσε μας ρε Ντομινίκ

Toυ Η. Μακρή
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (31-12-10)

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Προκόπης Δούκας

Σπούδασε Ηλεκτρολόγος. Εργάζεται στην ΕΤ. Είναι DJ και Blogger. Αντιγράφουμε από το μπλογκ του μερικά σημεία από μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Τίτλος "Δώδεκα απαντήσεις".

-Δημοσιογράφος και μπλόγκερ. Πώς συμβιβάζονται αυτά τα δύο, πόσο μάλλον που αρκετά μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων βλέπουν πολύ σκωπτικά την όλη αυτή κίνηση των μπλογκς;

Εύκολα. Το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, κυρίως από άγνοια, είναι οτι δεν μπορούν να διαχωρίσουν τα πραγματικά “web log”, από τα “παραδημοσιογραφικά site”, τα οποία είναι απύθμενα ρηχά, ύποπτα καταγγελτικά και συνήθως εργαλεία παραεξουσίας και εκβιασμού - πολλές φορές από αποτυχημένους εκδότες/δημοσιογράφους/τσιράκια. Τα τελευταία καλά κάνουν και τα βλέπουν περιφρονητικά, έως και με απολύτως εχθρική διάθεση. Το ίδιο όμως (πρέπει να) κάνουν και οι πραγματικοί μπλόγκερ.

Δεν θα συμμετάσχω στο παιχνίδι της αντιπαλότητας μεταξύ των παλαιών και των νέων μέσων. Και για τα δύο είδη υπάρχει χώρος και (αλληλοσυμπληρωματικός) ρόλος, αν και τα πρώτα υποχωρούν ραγδαία - και το μέλλον είναι με τα δεύτερα. Η “δημοσιογραφία των πολιτών” είναι μεγάλη κατάκτηση, απλώς χρειάζεται επιφυλακτικότητα και διερεύνηση της αξιοπιστίας αυτού που διαβάζεις. Κάτι που ισχύει και για τα παραδοσιακά μέσα - απλώς εκεί υπάρχουν εδώ και καιρό κανόνες, ασχέτως αν τηρούνται ή όχι στη χώρα μας. Στα νέα μέσα, τους ψάχνουμε ακόμη.

-Πολύς λόγος έχει γίνει για τα βαθύτερα κίνητρα των δημοσιογράφων σήμερα. Από παντού εξαπολύονται κατηγορίες περί ιδιοτέλειας, ρουφιανιάς και συμπόρευσης με την τωρινή εξουσία. Σας βρίσκει σύμφωνο αυτή η άποψη;
Δεν πρόκειται για μια ομάδα με “ενιαία” χαρακτηριστικά. Η δημοσιογραφία, σε μια χώρα που δεν σέβεται κανόνες πουθενά, είναι ένα “ξέφραγο αμπέλι”, στο οποίο όποιος θέλει, δηλώνει ότι θέλει - χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο, ούτε καν ενός πτυχίου ή γνώσης της ελληνικής γλώσσας. Σε αυτό το χώρο λοιπόν, όπως και στην πολιτική, η Ελλάδα εμφανίζει τα χειρότερα χαρακτηριστικά της - και το πιο απεχθές της πρόσωπο.

Τα χαρακτηριστικά που αναφέρετε είναι μόνο μερικά από αυτά που απαντώνται - και όχι μόνο τώρα, φυσικά. Μερικά ακόμα είναι ο “επαγγελματικός” εκβιασμός, η πλήρης έλλειψη παιδείας, η προχειρότητα, το θράσος, η τσαπατσουλιά, ο αφόρητος λαϊκισμός, το “χάιδεμα αυτιών” και πολλά ακόμα. Από την απόλυτη γελοιότητα ως την υποστήριξη των άκρων (ή και πράξεων του κοινού ποινικού δικαίου), η ευθύνη του δημοσιογραφικού κόσμου για την κατάντια της χώρας, είναι τεράστια.

Να έχετε υπ’ όψιν σας πάντως, πως σε πολλά από τα πιο σοβαρά παραδοσιακά μέσα υπάρχουν ολόκληρες “νησίδες” σοβαρών και σκεπτόμενων επαγγελματιών, που δεν είναι τόσο προβεβλημένοι και μπορεί να συμφωνούν “με την εξουσία” - είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς οτι η πλειονότητα των απόψεων στον Τύπο είναι “κατευθυνόμενες”. ‘Οπως και όλες οι υγιείς δυνάμεις συτής της κοινωνίας βρίσκονται “εν ύπνω” - και ευθύνονται βεβαίως για το οτι δεν φρόντισαν (όπως όλοι μας) να μην επιβληθεί το άθλιο...


-Ποια η γνώμη σας για την δύναμη των μπλογκς; Μπορούν να αλλάξουν μία κατάσταση και να χαράξουν ένα καινούργιο κίνημα ή είναι απλώς μια άλλη "φιλολογική" τάση με ημερομηνία λήξης;

Το είπα και πιο πάνω, είναι το μέλλον. Όχι, δεν θεωρώ οτι έχουν ημερομηνία λήξης. Απλώς, πρέπει να αναζητήσουν (και να αποκτήσουν) τη δική τους αξιοπιστία - κάτι που έρχεται μόνο με σοβαρότητα και κόπο. Το μπλογκ μπορεί να είναι ευνοήτως “ψυχοθεραπευτικό”, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό οτι δεν υπάρχει για να βγάζουμε τα συμπλέγματα και απωθημένα μας, ανωνύμως. Υπό αυτή την έννοια, άλλα κοινωνικά μέσα, όπως το facebook, είναι πιο “έντιμα” - αν και η μπλογκόσφαιρα είναι μακράν πιο σοβαρή στο περιεχόμενο.


-Μιλήστε μας λίγο για το δικό σας μπλογκ. Πότε μπήκε το μικρόβιο της ένταξης στην μπλογκόσφαιρα; Ποιο ήταν το κίνητρο; Για ποιο λόγο ένα ακόμα μπλογκ;
Από ένα σχόλιο του old boy, σε μια φράση που χρησιμοποίησα στο δελτίο. Είχε δίκιο και του απάντησα, απολογούμενος. Άρχισα να παρακολουθώ το μπλογκ του, μετά και άλλα - έ, δεν ήθελα και πολύ. Με γοητεύει ιδιαίτερα το προσωπικό editing, η δυνατότητα δηλαδή να διαμορφώσω το δικό μου layout, να συνδυάσω τη μουσική που θέλω να προσφέρω στους αναγνώστες. Και βέβαια, να εκφραστώ πιο προσωπικά - και όχι μόνο με την απρόσωπη δημοσιογραφική γλώσσα. Στην πορεία ανακάλυψα και τη χρησιμότητα του μπλογκ, ως προσωπικού αρχείου. Αυτό που πραγματικά υπήρξε η σύλληψη της ιδέας του μπλογκ: Ένα προσωπικό διαδικτυακό ημερολόγιο..


-Η δημοσίευση απόψεων και σχολίων από ένα επώνυμο πρόσωπο όπως εσείς ενέχει τον κίνδυνο εξωραϊσμού του λόγου σας εν γένει για να μην τσαλακωθεί πολύ η δημόσια εικόνα ή να μην απογοητεύσει τρίτους;
Ναι, σαφέστατα έχει περιορισμούς. Όχι, δεν είναι αυτοί οι λόγοι που λέτε. Η επαγγελματική μου ιδιότητα και το γεγονός οτι μπορεί να θεωρηθεί οτι “εκμεταλλεύομαι” το όποιο κύρος της θέσης μου, με εμποδίζει. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να είμαι οξύς στους χαρακτηρισμούς μου, εναντίον δημοσίων προσώπων. ‘Ομως το προτιμώ έτσι - και όχι μόνο γιατί ήθελα να δημοσιεύω και τα επαγγελματικά μου κείμενα ή τις συνεντεύξεις. Μήπως είναι πιο έντιμο, τελικά; Γιατί είμαι βέβαιος οτι πολλά από αυτά τα ακραία που γράφονται, δεν θα μπορούσαν να υποστηριχθούν (ούτε καν να εκστομιστούν), face to face. Αυτό είναι και το πρόβλημα με την ανωνυμία...


-Πώς βλέπετε την καθημερινότητα ενός μπλογκ; Πρέπει κάποιος να γράφει καθημερινά για να έχει το μέσο αυτό λόγο ύπαρξης ή είναι κάτι που αφοπλιστικά και μόνο εξυψώνει το εγώ μας;
‘Οχι και καθημερινά! Εντάξει, όποιος μπορεί και προλαβαινει, μακάρι. Εγώ γράφω κατά μέσο όρο, ένα κείμενο των 600 λέξεων, κάθε τρεις ημέρες. Μπορείς να γράφεις πολλά μικρότερα σχόλια, πολλές φορές την ημέρα. Εγώ προτιμώ το πιο ολοκληρωμένο και “αραιό”. Δεν είναι απαραίτητα καλύτερο, απλώς μου ταίριαξε έτσι.
Πάντως, θέλει μια “τακτικότητα” και συνέπεια. ‘Οταν ανοίγεις σχέση με τους “δέκτες”, πρέπει να είσαι συνεπής “πομπός”. Το καλό είναι οτι τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό - και αυτή είναι και η γνησιότητα και η μαγεία του πράγματος.

-Πώς σχολιάζετε τις ειδήσεις στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα; Πιστεύετε ότι δείχνουν την πραγματική εικόνα της Ελλάδος, των συλλαλητηρίων και των αγώνων ή παραλλάσσουν το κουτί των ειδήσεων για να χειραγωγούν το κοινό;
‘Οχι, η εικοσαετία της ιδιωτικής τηλεόρασης (για να μην πάω πιο πίσω) ήταν ιδιαιτέρως παραμορφωτική για την Ελλάδα, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την καλλιέργεια μιας “φούσκας”, που μόλις έσκασε. Και φυσικά, σε ένα εντελώς άναρχο τοπίο, χωρίς κανόνες και αδειοδότηση, ο κάθε “νταβατζής” προσπαθεί να επιβάλει τα συμφέροντα του και να χειραγωγήσει το κοινό. Αλλά όχι μόνο προς την κατεύθυνση που εννοείτε - προς όλες.


-Δίνεται η εντύπωση ότι όλοι οι τηλε-αστέρες δημοσιογράφοι ζουν σε έναν κόσμο που δεν έχει παντελώς καμία σχέση με την καθημερινότητα. Πιστεύετε ότι όντως και ανιδιοτελώς συμβαίνει κάτι τέτοιο ή κι αυτοί είναι φερέφωνα άνωθεν αφεντικών;
‘Ολα υπάρχουν. ‘Οταν κάποιος κινείται στα όρια της γελοιότητας, με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα πιο πάνω, δεν ξέρω αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Η τηλεόραση πουθενά δεν διακρίνεται για το βάθος της, αλλά εδώ υπάρχει ένας κραυγαλέος πολιτικο-δημοσιογραφικός εσμός, που ευθύνεται για το χάλι της χώρας. Ως μη “τηλε-αστέρας”, θεωρώ οτι έχουμε ολιγωρήσει φρικτά στην αυτορύθμιση του επαγγέλματος.

Παραμορφωτικοί όμως της πραγματικότητας είναι και πολλοί πολίτες/μπλόγκερ, όπως και πολιτικοί σχηματισμοί. Η ευκολία με την οποία εκτοξεύονται χαρακτηρισμοί όπως “φασισμός”, “χούντα”, “κατοχική κυβέρνηση”, “γερμανοτσολιάδες”, “Τσολάκογλου” κλπ. είναι ενδεικτική της τριτοκοσμικής μας ανωριμότητας και της αδυναμίας μας να αναλύσουμε και να αξιολογήσουμε την κατάσταση. Επίσης καλό είναι να αναρωτηθούμε πόσο μπουρδολογική και επιπόλαια είναι μια κοινωνία που έχει αναδείξει *αυτούς* τους πολιτικούς και *αυτούς* τους δημοσιογράφους, “ψηφίζοντας” τους καθημερινά ή αρνούμενη να αναδείξει κάποιους άλλους, αξιολογότερους.

Δεν τα βρίσκω

-Δεν τα βρίσκω πουθενά...
-Ρώτησες στ' "απολεσθέντα";
-Μα, δεν τα έχασα.
Ψάχνω για όνειρα καινούρια.

Γεώργιος Ν. Σγούρδος
Στιχοπλοκίες της ξενιτιάς
ποιήματα 2005-2009

Στην πλειοψηφία των φοροφυγάδων

Το 2009 και σύµφωνα µε τα επίσηµα στοιχεία του υπουργείου Οικονοµικών, το 60% των Ελλήνων δεν πλήρωσε ούτε ένα (αριθµός: 1...) ευρώ φόρο εισοδήµατος. Ούτε ένα!  Ασφαλώς και οι έξι στους δέκα είναι φτωχοί στη χώρα μας…
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία οι ελεύθεροι επαγγελµατίες (από τους δικηγόρους έως τους υδραυλικούς...) δήλωσαν µέσο ετήσιο εισόδηµα λίγο πάνω από τα 10.000 ευρώ. Μας είπαν, δηλαδή, ότι ζουν περίπου µε 870 ευρώ τον µήνα …
Μεταξύ µας, σκέφτοµαι, γράφει ο Πρετεντέρης στα σημερινά ΝΕΑ, θα έπρεπε να σπαρταρούσαν στα γέλια όταν θα έγραφαν τη φορολογική τους δήλωση...
To άρθρο καταλήγει: «Στην υγεία των κορόιδων, λοιπόν! Διότι υποθέτω ότι όλοι αυτοί αποτελούν την κοινωνική ραχοκοκαλιά του 60% που δεν πλήρωσε καθόλου φόρους. Συνεπικουρούµενοι προφανώς και από άλλες επαγγελµατικές κατηγορίες (από τους εφοπλιστές έως τους αγρότες...) που εξαιρούνται της φορολόγησης επισήµως και µε τον νόµο.
Και υποθέτω επίσης ότι την ίδια στιγµή, οι ίδιοι τζαµπατζήδες δηλώνουν αγανακτισµένοι από την κατάντια του τόπου, φωνάζουν «πού πήγαν τα λεφτά;» και «φέρτε πίσω τα κλεµµένα!», ενδεχοµένως απορούν «γιατί δεν πήγε κανένας φυλακή». Ξέρετε, όμως, ποιο είναι το κοινωνικό αποτέλεσµα; Οτι η φορολογική λούφα των πολλών, οδηγεί στη φορολογική υπερφόρτωση των ολίγων. Στη συνεχή επιβάρυνση του υπόλοιπου 40%, το οποίο δεν είναι απαραιτήτως οι πλουσιότεροι αλλά απλώς εκείνοι που δεν µπορούν να κρύψουν τα εισοδήµατά τους.
Και εδώ προκύπτει το πολιτικό ερώτηµα που δεν έχουν απαντήσει οι κυβερνήσεις. Αν η δηµοκρατία είναι το καθεστώς της πλειοψηφίας, τότε πώς µπορείς να αντιµετωπίσεις τη φοροδιαφυγή στην επικράτεια των φοροφυγάδων;»
Έλα ντε;

Οι μισθοί και οι συντάξεις μας σώζουν

Toυ Τάσου Αναστασίου
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (3-1-11)

Eυφυείς κακίες

Ευφυείς κακίες για όλους (τους πολιτικούς) διατυπώνει ο Τζίμης Πανούσης στη συνέντευξη τους στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ που κυκλοφορεί (3-1-11).
"Ο Γιώργος είναι αναρχικός" υποστηρίζει, "γιατί διαλύει το κράτος".
Ενώ κλείνει η συνέντευξη με μια ευχή για το 2011: "Θα ήθελα να ευχηθώ, σύντροφοι καταναλωτές, ευτυχισμένος ο καινούριος Κρόνος και τα παιδιά του καλοφάγωτα".

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

Δεν είναι φάρσα από τσογλανόπαιδα που τάχουν όλα και θέλουν να σπάσουν την πλήξη τους. Είναι μαθητές και φοιτητές, οι οποίοι κάθε μέρα δίνουν ραντεβού σε ένα διαφορετικό σημείο της Αθήνας για να προσφέρουν λίγη από την αγάπη τους σε μοναχικά άτομα: Μια αγκαλιά!
Δεν είναι οργανωμένοι, δεν τους βρίσκεις στο internet, δεν είναι καν σταθερά πρόσωπα.
Μπορείς όποιος θέλει να μπει στην άτυπη ομάδα τους και να διακηρύξει εμπράκτως  τη σημασία μιας αγκαλιάς. Έχουν έτοιμα μικρά πανό να σου δώσουν για να φωνάξεις κι εσύ «έλα να σ’ αγκαλιάσω»! 
Μια ανιδιοτελής και απρόσμενη αγκαλιά μπορεί να αποτελέσει ένα φιλί ζωής στους μοναχικούς της σκληρής σύγχρονης πραγματικότητας.
Αλιεύτηκε από το Χαμομηλάκι

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Και ... ευτυχισμένο το νέο έτος

Toυ ΑΡΚΑ

Καλή Χρονιά

Σε όσους τους αρέσει ο ύπνος αλλά ξυπνούν πάντα με καλή διάθεση, όσους χαιρετούν ακόμα με ένα φιλί, όσους δουλεύουν πολύ αλλά δεν ξεχνούν το νόημα της ζωής, όσους κολλάνε στην κίνηση και βρίσκουν ευκαιρία να τηλεφωνήσουν σε φίλους, όσους κλείνουν την τηλεόραση για να πουν δυο κουβεντούλες, όσους είναι ευτυχισμένοι ακόμα και όταν καταφέρνουν τα μισά, όσους τραγουδούν δυνατά κι ας μην έχουν καλή φωνή, όσους τα βλέπουν μαύρα μόνο όταν είναι σκοτάδι, όσους έχουν τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού και την οριμότητα ενός μεγάλου, όσους έχουν καταλάβει ότι όλα δεν αγοράζονται με χρήμα, όσους δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι αλλά προσπαθούν κάθε μέρα ...
Σ' αυτούς και σε όλους τους άλλους ευχόμαστε ολοψύχως
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!