Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Ο νοών νοείτω

Τα σχολεία της Β/θμιας κλείνουν για τις καλοκαιρινές διακοπές 30 Ιουνίου και ανοίγουν ξανά την 1η Σεπτεμβρίου για τους καθηγητές. Σε κάθε νομό μια μέρα την εβδομάδα είναι υποχρεωμένο το σχολείο να ανοίγει για διάφορες εργασίες ρουτίνας. Ο σύλλογος ορίζει στην τελευταία συνεδρίαση της 30ης Ιουνίου ποιοι καθηγητές θα προσέρχονται κατά τη θερινή υπηρεσία.
Η ξαφνική έκδοση προκήρυξης την Παρασκευή 14 για τη θέση διευθυντών σχολικών μονάδων με υποχρέωση να καταθέσουν οι ενδιαφερόμενοι σχετική αίτηση από 17 έως 21 Αυγούστου πως θα μπορούσε να ερμηνευτεί;

Η συμπαθής τάξη των ...

Διαβάσαμε στην τοπική εφημερίδα Ανατολή τις τελευταίες μέρες τις δηλώσεις παραιτηθέντος διευθυντή και στη συνέχεια τις αντίστοιχες συνδικαλιστικού οργάνου συμπαθούς τάξεως επαγγελματιών εναντίον της ανακοίνωση που εξέδωσε αυτός για να δικαιολογήσει την παραίτησή του. Μεταξύ άλλων σ’ αυτήν ο παραιτηθείς διευθυντής αναφέρθηκε επιτιμητικά στη συμπεριφορά μελών της συγκεκριμένης τάξης, υποστηρίζοντας ότι αποτέλεσε και έναν λόγο για την παραίτηση που υπέβαλε, και χρησιμοποίησε τον όρο «συντεχνία» γι’ αυτούς. Το συνδικαλιστικό όργανο, βεβαίως, έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να προασπίσει τα κεκτημένα του κλάδου που εκπροσωπεί. Να ζητήσει εξηγήσεις για τα όσα διατύπωσε ο τέως διευθυντής και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όμως τα δήθεν επιχειρήματα περί πρωταθλητών, σημαντικού έργου κ.α. που χρησιμοποίησε το συνδικαλιστικό όργανο για να απαντήσει μπορεί να τα επικαλεστεί οποιοσδήποτε κλάδος για τα μέλη του. Συνήθως περιλαμβάνονται στο σκοπό του σωματείου και είναι απαραίτητα για τη σχετική έγκριση από το Πρωτοδικείο. Είναι γενικά, αόριστα και δεν αποτελούν στην ουσία επιχειρήματα. Το χειρότερο, όμως, που έκανε το διοικητικό συμβούλιο του σωματείου ήταν το ξεμπρόστιασμα του τέως διευθυντή. Διότι το ξεμπρόστιασμα είναι πράξη αμόρφωτων, δογματικών και ανθρώπων που δεν έχουν να πουν τίποτα επί της ουσίας. Χαρακτηρίζει καφενείο, πεζοδρόμια και εξέδρα. Αυτοί που εκφράζουν κοινωνικές ομάδες δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τέτοιες πρακτικές. Καταθέτουν επιχειρήματα. Η δε υπογραφή των ανακοινώσεων από όλο το διοικητικό συμβούλιο δείχνει αδαημοσύνη. Οι δημόσιες δηλώσεις αποκαλύπτουν πολλές φορές και τη γύμνια του βασιλέως. Καταντούν μπούμερανγκ. Μπορεί τελικά κάποιος, από αυτούς που υπογράφουν την ανακοίνωση, να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί αν θέλουμε να γράψουμε για το Βιετνάμ, τη Δαχομέη ή την Άνω Βόλτα θα πρέπει να έχουμε την, ενδεχομένως γραπτή, έγκριση του σωματείου των ξέμπαρκων ναυτικών;

Πού είναι η ΕΛΜΕ; Πού είναι οι αιρετοί του κλάδου; Πού είναι όσοι στα σχολεία και στην Αγορά διδάσκουν Πολιτική Αγωγή, Δημοκρατία, Περικλή, Ισοκράτη, Βολτέρο, Ντιντερό, κλπ; Πού είναι όσοι κόπτονται για τους θεσμούς και τους όρους του διαλόγου στον τόπο μας; Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου; Ή και πάλι θα κάνουμε πως δεν καταλάβαμε, θα βάλουμε την ουρά στα σκέλια για να μην θίξουμε την συμπαθή τάξη από την οποία προσδοκούμε ψήφους και θα συνεχίσουμε άδοντες γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι;

Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;

Από 6 Σεπτεμβρίου, το πρόγραμμα παροχής φορητών υπολογιστών σε όλους τους μαθητές της Α' Γυμνασίου, ανακοίνωσαν, μετά τη συνάντηση που είχαν με τον πρωθυπουργό σήμερα (Δευτέρα, 31-8-09) ο ΥΠΕΠΘ Α. Σπηλιωτόπουλος και ο ΥΠΕΘΟ Γ.Παπαθανασίου.

Το πρόγραμμα αφορά περίπου 120.000 μαθητές και το κόστος θα καλυφθεί από το ΕΣΠΑ.

Στην πράξη οι μαθητές της Α' Γυμνασίου θα λάβουν κουπόνι που θα αντιστοιχεί σε 450 € με το οποίο θα εξασφαλίζουν τον Η.Υ. στον οποίο θα περιέχεται ειδικό λογισμικό (16 προγράμματα, λέει η ανακοίνωση) και τα σχολικά βιβλία της τάξης.

Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται ότι αναμένεται να ενταχθούν και 5.000 έως 10.000 καθηγητές που θα διδάσκουν στην Α' Γυμνασίου.

Τα σχολεία ανοίγουν Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Ίσα ρε μάγκα

Ο θετός γιός του Μάνου Χατζιδάκι Γιώργος έστειλε επιστολή στους διοργανωτές των εκδηλώσεων “Γιορτές Παλιάς Πόλης” της Ξάνθης με την οποία τους γνωστοποίησε ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει με την Άννα Βίσση στο πρόγραμμα. Δικαίωμά του και γούστο και καπέλο του. Η Βίσση, την οποία ούτε ακούμε ούτε μας εκφράζει η αισθητική της, γιατί θα έπρεπε να υποστεί τα αγενέστατα σχόλια του κυρίου αυτού; Η άποψη του κ. Χατζιδάκι είναι σεβαστή. Ο αείμνηστος Μάνος υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές του 20ου αιώνα, όμως και «νιαου ρε γατούλα» συνέθεσε και «εκεί ψηλά στον Υμηττό» είχε ανακαλύψει μυστικά και είχε διαπιστώσει ότι το τσέμπαλο αναδείκνυε τη φωνή του Φλωρινιώτη. Αυτά και τα άλλα που κατά καιρούς δοκίμαζε ο Μάνος με κανένα τρόπο, φυσικά, δεν μειώνουν ούτε κατ’ ελάχιστο το τεράστιο έργο του. Οι δηλώσεις όμως του θετού του γιού αγγίζουν τα όρια του ρατσισμού. Από την άλλη, οι διοργανωτές θα έπρεπε να ενημερώνουν τα διάφορα σχήματα για τις ενδεχόμενες συνυπάρξεις και πριν ανακοινωθεί το πρόγραμμα να συμφωνείται ή όχι η παρουσία τους. Είναι βέβαια ένα πρόβλημα η συνύπαρξη τόσο ετερόκλιτων σχημάτων. Οι κάτοικοι της Ξάνθης και των άλλων πόλεων, όμως, δεν έχουν δικαίωμα στην ποικιλία των απόψεων; Όποιος δε γουστάρει απλά δεν πάει. Οι μακροσκελείς επιστολές με χαρακτηρισμούς φτηνούς και ακραία απαξιωτικούς συνήθως γυρίζουν μπούμερανγκ στους συντάκτες τους. Διαφωνώ με την αισθητική της Βίσση, δεν την έχω δει ποτέ και λίγα ξέρω γι’ αυτήν, αλλά επιθυμώ να υπερασπιστώ το δικαίωμά της και οποιουδήποτε άλλου να επιλέγει αυτός την αισθητική που τον εκφράζει. Ο κύριος Γιώργος είναι σίγουρος ότι ο αείμνηστος Μάνος θα συνηγορούσε σ’ αυτό που ο ίδιος επέλεξε;

Η επιστολή Χατζιδάκι

Να μαθαίνεις τα παιδιά γράμματα

Πολλά σχόλια και παρατηρήσεις μπορεί να κάνει κανείς, ανάλογα με τη γωνία που τα βλέπει, σχετικά με τα αποτελέσματα των φετινών εισαγωγικών εξετάσεων για τις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Ένα στοιχείο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο είναι εκείνο των υπερβολικά υψηλών βάσεων στις Παιδαγωγικές Σχολές. Μαθητές με ικανότητες και ταλέντο φαίνεται ότι περιορίζουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρα τους και τα ανταλλάσουν με τη σιγουριά. Κάλιο λίγα και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει. Λίγα και σίγουρα στο δημόσιο. Δάσκαλος και διορισμός επί τη εμφανίσει του πτυχίου!

Μέχρι πέρισυ είχαμε και τις σχολές της αστυνομίας. Καλό αυτό και για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και για τα Σώματα Ασφαλείας και την κοινωνία. Το δημόσιο, όπως λειτουργεί, το πιθανότερο είναι να αλλοτριώσει και να ισοπεδώσει κάθε καινούργιο και φρέσκο που εισέρχεται. Αλλά μια κοινωνία σε καιρούς παγκοσμιοποίησης και έντονου ανταγωνισμού χρειάζεται δυνατά μυαλά κυρίως στις επιστήμες αιχμής.

Ο Τ. Σπηλιώπουλος στο blog του φιλοξενεί τις απόψεις του ακαδημαϊκού Σταμάτη Κριμιζή, ο οποίος στο ερώτημα τι θα συμβούλευε ένα νέο παιδί με ταλέντο και όνειρα, η απάντηση που δίνει είναι: «να προσπαθήσει να φύγει από την Ελλάδα. Σ’ αυτή τη χώρα, οι αξίες που κυριαρχούν ... δεν θα του επιτρέψουν να προοδεύσει. Θα περιμένει να πάρει ένα χαρτί, όχι για να μάθει, αλλά για να διοριστεί (με τη βοήθεια κάποιου συγγενή) στο Δημόσιο. Αυτό δεν είναι φιλοδοξία που θα οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο».


Ο Σπηλιώπουλος, στο ίδιο άρθρο, αποτιμά το κόστος απόκτησης ενός πτυχίου 30-80 χιλιάδες ευρώ. Καταλήγει δε ότι η στροφή προς το δημόσιο για τους ταλαντούχους μαθητές δείχνει "μια πραγματικότητα, σε μια κοινωνία που αλλάζει, μάλλον προς το χειρότερο!"

Κατά την άποψή μας υπάρχουν πολλά ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις. Όπως για παράδειγμα:

1. Ποιο είναι το ψυχικό κόστος όλης αυτής της προσπάθειας για κάποιον που μπαίνει στη σχολή που έβαλε στην 10η, 20η κλπ επιλογή;

2. Γιατί θα πρέπει να υποστεί τις μυλόπετρες του συστήματος κάποιος για να μπει σε μια σχολή της πλάκας;

3. Ποιές είναι οι προοπτικές των 120 περίπου σχολών, οι οποίες λειτουργούν μεν αλλά τα Προεδρικά Διατάγματα για τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους έχουν στοιχειώσει 10-15 χρόνια;

4. Γιατί να μην πάει κανείς να σπουδάσει έξω στη σχολή που θέλει, χωρίς να μπει σ' αυτή την ιστορία του διαγωνισμού απομνημόνευσης άχρηστων πληροφοριών;

5. Πόσο θα κοστίσουν οι σπουδές του στο εξωτερικό;

6. Ποιο θα είναι το κόστος τελικά για τη χώρα από μια τέτοια πολιτική που κατευθύνει τα καλύτερα μυαλά στις διδασκαλικές σχολές; κλπ κλπ

7. Γιατί ο θεσμός των εισαγωγικών εξετάσεων θα πρέπει να απαξιώνει και να καταργεί ουσιαστικά το ρόλο του Λυκείου;

8. Με τα συμφέροντα που έχουν θεριέψει γύρω από το θεσμό τι θα γίνει; Ποια έννοια έχει η δωρεάν δήθεν παιδεία;

Σε μια χώρα που θα ετίθεντο όλα επί τάπητος ίσως το άρθρο να ήταν μια καλή αφορμή για να γίνει μια σοβαρή κουβέντα. Να μπουν οι βάσεις για τη διόρθωση των στρεβλώσεων. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Αυτή η κατάσταση βολεύει: Οι καλοί θα φύγουν έξω και οι μέτριοι θα τρέχουμε πίσω από τους βουλευτές και τους κομματάρχες να μας βολέψουν. Κι όποιος τολμήσει να θίξει τα κακώς κείμενα θα χάσει τις εκλογές. Όλοι μας αποτελούμε μέρος του ίδιου φαύλου κύκλου.

Μηνύματα

Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει τι ρόλο παίζουν τα παντός είδους μακροσκελή μηνύματα των κοινοταρχών, δημάρχων, νομαρχών, περιφερειαρχών, βουλευτών προς τους μαθητές που πέρασαν στις ανώτατες σχολές;
Αν αισθάνονται μεγάλη την υποχρέωση να ευχηθούν "καλές σπουδές" στους επιτυχόντες γιατί δεν απευθύνουν ευχητήρια μηνύματα με τον ίδιο τρόπο π.χ. και στους εκάστοτε εορτάζοντες Γιάννηδες, Μανόληδες κλπ που ενδεχομένως να είναι και πιο πολλοί;
Εντάξει ο υπουργός Παιδείας. Και καθ' ύλην αρμόδιος είναι και μπορεί να το κάνεις με την ευκαιρία της δημοσιοποίησης των σχετικών στοιχείων. Τις υπηρεσίες του εκπροσωπεί. Οι άλλοι; Ευκαιρία να μιλήσουν με κοινοτοπίες κοινότυπα. Πάλι να μην αφήσουν την ευκαιρία για να πουν "εδώ είμαστε κι εμείς". Καλές σπουδές εσείς και συγχαρητήρια! Και εσείς μην στενοχωριέστε, η ζωή θα σας δώσει και άλλες πολλές ευκαιρίες. Μα, όλα αυτά είναι ανθρώπινα, θα πει κάποιος. Σωστά, αλλά θα μπορούσαν να το κάνουν ιδιωτικά, όπως στους γάμους, στις κηδείες, στα πανηγύρια. Γιατί δεν τους πέφτει και λόγος στο κάτω κάτω. Γιατί για να έχεις λόγο κάτι θα πρέπει να έχεις κάνει κι εσύ ... Και εντάξει τελικά αυτοί, αυτό ξέρουν αυτό κάνουν. Οι άλλοι όμως οι λαλίστατοι των ΜΜΕ, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους αν τους πεις κουβέντα, γιατί θα πρέπει να ενημερώνουν καθημερινά το κοινό τους με το τι έφαγε ο μεγαλειότατος;

Ο σημαντικός ρόλος των blogs σήμερα

Η συνεχής αύξηση των blogs στην Ελλάδα σήμερα, σημειώνει ο "δημολόγος", επιβεβαιώνει ότι ο έλληνας πολίτης χρειάζεται ένα βήμα διαλόγου. Ένα βήμα όπου θα μπορεί να αντιδρά, να καταγγέλει, να σχολιάζει, να αναλύει τα τεκταινόμενα στο δημόσιο βίο, είτε αυτά τον αφορούν άμεσα ή λιγότερο άμεσα. Ψηφίζει μεν κάθε 4 χρόνια, αλλά στο ενδιάμεσο διάστημα συμβαίνουν χιλιάδες πράγματα που γίνονται γι' αυτόν "χωρίς αυτόν", όταν δεν έχει πρόσβαση στους διάφορους μηχανισμούς.

"Το ρόλο αυτό επιχειρούν να παίξουν οι δημοσκοπήσεις, ωστόσο το μαζικό, μαθηματικό και απρόσωπο λειτουργικό μοντέλο που εισάγουν τις καθιστά ελάχιστα δημοφιλείς και ακόμη λιγότερο αποτελεσματικές, αφού οδηγούν σε απλές διορθωτικές κινήσεις επικοινωνιακού τύπου.
Η εμφάνιση των blogs έδωσε τη δυνατότητα στον καθένα να έχει οντότητα και παρουσία σε ένα δημόσιο χώρο, όπως το Διαδίκτυο. Παρόλο που ο αρχικός τους σκοπός δεν ήταν καθόλου η λειτουργία ως δημόσιας αγοράς, γρήγορα τα blogs εξελίχθηκαν και κατέληξαν στο να γίνουν ένα ΒΗΜΑ. Να δώσουν δηλαδή διέξοδο στους πολίτες που ήθελαν να συμμετέχουν ενεργά, να συζητούν και να προτείνουν, χωρίς όμως να υπάρχει τρόπος να το κάνουν αυτό".

Όπως είναι φυσικό για πολλές αναρτήσεις υπάρχουν αντιδράσεις από την πλευρά αυτών που ελέγχονται, δηλαδή όσων ασκούν εξουσία κυρίως με αυταρχικό τρόπο και μεθόδους μη δημοκρατικές.
Οι προσπάθειες εκφοβισμού και φίμωσης blogs αποτελούν την αντίδραση όσων θεωρούν ότι θίγονται. Μικροεκβιασμοί, απαγορεύσεις, εξώδικα, απειλές, μαύρη προπαγάνδα και λασπολογία αποτελούν το οπλοστάσιο των κρατούντων και το χρησιμοποιούν δεόντως. "Η ενεργοποίηση στοιχείων μέσα στην ίδια τη μπλογκόσφαιρα" σημειώνει ο Δημολόγος, "με την τακτική του Δούρειου Ίππου και blogs που απλά εξυπηρετούν συμφέροντα δείχνει επίσης να αποδίδει καρπούς... Άλλωστε, τα δύσκολα κάστρα παίρνονται με βοήθεια εκ των έσω...

Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τι είναι πραγματικό και τι είναι προπαγάνδα. Πολύ δύσκολα. Όμως, τι σημασία έχει πραγματικά; Αυτό που έχει σημασία είναι τι είναι πραγματικά προς όφελος των πολιτών. Η πρόλευσή του, οι προθέσεις του, οι ενδόμυχες σκέψεις του δεν πρέπει να παίζουν ιδιαίτερα μεγάλο ρόλο.

Έτσι, το Βήμα που σήμερα αποτελούν τα blogs επιτελεί συγκεκριμένο ρόλο, και όσο κατορθώνει και τον επιτελεί έστω και στο ελάχιστο, και όσο δεν εμφανίζεται κάποιος άλλος τρόπος να δοθεί Βήμα στους πολίτες, οι προσπάθειες φίμωσης blogs αποτελούν σημείο αδυναμίας όσων τις υποκινούν και κυρίως έλλειμα δημοκρατίας".
καταλήγει το άρθρο.

Ολόκληρη η ανάρτηση


Ενδιαφέρον

Το βρήκα στο blog "O κόσμος του αύριο" και μου φάνηκε χρήσιμο.
Ο τίτλος του: "Πιστεύετε ότι μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα ταυτόχρονα; Κάνετε λάθος".

Συνοπτικά αναφέρεται σε αποτελέσματα έρευνας Βρετανών επιστημόνων, οι οποίοι έδειξαν ότι όσοι προτιμούν να κάνουν τις δουλειές τους διαδοχικά, τη μια μετά την άλλη, ήταν πολύ καλύτεροι στα αποτελέσματα από εκείνους που συνήθιζαν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

"Πιο συγκεκριμένα οι single tasking άνθρωποι επέδειξαν μεγαλύτερη πειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση και γι’ αυτό αποδείχθηκαν καλύτεροι όταν υποχρεώθηκαν να κάνουν πολλές δουλειές μαζί.

Αντίθετα όσοι είχαν συνηθίσει να εκτελούν πολλές εργασίες ταυτόχρονα αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος εξυπνάκιας θα σας πει πως μπορεί να τα κάνει όλα ταυτόχρονα και χωρίς λάθη μην τον πιστέψετε. Όπως δεν ξέρει τι κάνει, προφανώς δεν ξέρει και τι λέει" καταλήγει το σημείωμα στο blog.

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά

Οι εμπρηστές των δασικών εκτάσεων είναι οι ίδιοι που δεν σέβονται τίποτα στη ζωή των διπλανών τους. Που με το κασετόφωνο τέρμα από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου τους πετάνε επιδεικτικά τη γόπα στα ξερόκλαδα. Που περνάνε με κόκκινο το φανάρι σκοτώνοντας τον ανυποψίαστο με το μηχανάκι. Είναι οι ίδιοι που από παλιά βλέπαμε με το παραμικρό να αδειάζουν τα ράφια των σουπερμάρκετ, που παραβιάζουν τις ουρές, που τρώνε με τα δύο χέρια στις χασαποταβέρνες, που πετάνε πανέρια στις τραγουδιάρες, που πίνουνε ακριβά ουίσκια, που κυκλοφορούν με τζιπ και φυτρωμένο κινητό στ’ αυτί, που μένουν σε σπίτια σατέν.
Πως οι άνθρωποι αυτοί να μπορέσουν να συνεχίζουν τη ζωώδη τους συμπεριφορά χωρίς λοβιτούρα, φακελάκια, νταβατζιλίκια, παρακρατική συμπεριφορά, εμπρησμούς και άλλες «θεάρεστες» πράξεις;… Ο τρόπος ζωής που έμαθαν θέλει λεφτά και προσπαθούν να τα εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο. Θεμιτό ή αθέμιτο, εκεί θα κωλύσουν; Ο κόσμος όλος είναι το σπίτι τους, το κινητό και το τζιπ. Γι’ αυτό δέρνουν τον πυροσβέστη που άργησε κατά την αντίληψή τους να φτάσει στο σπίτι τους.

Το κράτος είναι ληστρικό στους αδύναμους και επιεικέστατο στους «δικούς του». Άλλοτε μπορεί να το κρύβανε, τώρα το ξέρουν όλοι. Ανάλγητο στους μη έχοντες και χαριστικό στους κατέχοντες. Τα παίρνει από τους χαμηλοσυνταξιούχους και τα χαρίζει σε άλλους που δεν ξέρουν τι έχουν, σ’ αυτούς που είναι παρατρεχάμενοι της εξουσίας. Οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει αυτή.
Όμως οι πικρίες, η οργή και η δυσαρέσκεια δεν μπορεί να μεταφράζονται σε καταστροφή της οικονομίας, των μνημείων, της δημόσιας περιουσίας, του φυσικού περιβάλλοντος, της ιστορίας αυτού του τόπου. Ακόμα κι αν είμαστε ο θαλασσομάχος Μιαούλης δεν αρμόζει να καίμε τα καράβια της πατρίδας, όσο άδικα κι αν μας φέρθηκε αυτή.

Το κράτος εξάλλου δεν μπορεί να υποκαθίσταται από τα κανάλια. Οι αρμόδιοι φορείς από τους δημοσιογράφους. Το δίκαιο να υποκλίνεται στις απόψεις των μεγαλοδικηγόρων. Αυτά είναι τριτοκοσμικά πράγματα.

Κάθε μέρα που περνάει αυτά που βλέπουμε γύρω μας προσπαθούμε να τα βάλουμε σε μια σειρά. Διαρκώς προσπαθούμε να δούμε ποιοι είμαστε; Σκεπτόμαστε ότι τώρα με τα καμένα στις ακριβές περιοχές της Αττικής θα αποκαλυφθούν και όσοι είχαν χτίσει στο δάσος και τα δέντρα τους κρύβανε την ανομία… Τα μεγάλα όμως προβλήματα του κόσμου είναι οι τιμές των σάντουιτς στα πλοία και η τιμή του εσπρέσο στο Κολωνάκι σε σχέση με την αντίστοιχη στο Παρίσι και το Βερολίνο. Είναι και οι άλλοι ηλίθιοι, που ενώ καίγεται το σύμπαν γύρω τους αυτοί βρήκαν την ώρα να πάρουν την κάμερα στα χέρια και να πάνε να γυρίσουνε το θέαμα. Η καταστροφή κι ο όλεθρος ως θέαμα. Αυτά έμαθαν από τη μεγάλη δασκάλα, την ΤV, που τους αποβλάκωσε.
Δείτε αυτούς που παρακολουθούμε. Αυτούς στους οποίους δίνουμε τα μεγάλα νούμερα τηλεθέασης. Δείτε αυτούς που επιλέγουμε να μας αντιπροσωπεύουν όπως εμφανίζονται στα κανάλια κατά τη διάρκεια ή μετά από μεγάλες καταστροφές. Εκτός από λίγες εξαιρέσεις, αυτοί είμαστε.

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Αμερικάνικο

Τι είναι οι εκλογές; Κατά έναν αμερικάνικο σαρκαστικό ορισμό είναι η διαδικασία μεταφοράς τεράστιας αγοραστικής δύναμης από δημόσιους και ιδιωτικούς πόρους προς τις επιχειρήσεις ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης.

Ο άλλος Περικλής

Ο Περικλής Κοροβέσης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του ’67 συνελήφθη και βασανίστηκε άσχημα για την αντιδικτατορική του δράση. Ο ίδιος, μετά, με το βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες» και την αποφασιστική του στάση στο Συμβούλιο της Ευρώπης κατάφερε τη διεθνή καταδίκη του μορφώματος των συνταγματαρχών.

Ο Κοροβέσης είναι γνωστό (και ιδιαίτερα στους αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας στην οποία αρθρογραφεί) ότι έχει έναν ιδιόμορφο λόγο και μια ανάλογη συμπεριφορά και καλά κάνει. Αυτό το ξέρανε όλοι όσοι τον πρότειναν στα ψηφοδέλτια και πρόβλημά τους. Πώς λοιπόν από αυτόν τον άνθρωπο ζητάνε σήμερα δηλώσεις μετανοίας; Είναι δυνατόν; Ο άνθρωπος είπε τη γνώμη του και γράμματα ξέρει.

Από την άλλη όμως όταν ο ίδιος δηλώνει: «ο μόνος που μπορεί να με διαγράψει είναι ο εαυτός μου, αλλά μέχρι στιγμής δεν μου έχει υποβληθεί καμία παραίτηση», μπορεί να εκφράζει πικρία, σίγουρα έχει ειρωνικό ύφος αλλά επιβεβαιώνει, επίσης, με τον πιο τρανό τρόπο την ιδιορρυθμία του. Δείχνει, ακόμα, και ένα άλλο ήθος καθώς και τρόπο αντίληψης της εκπροσώπησης του λαού. Δεν περιμένει κανείς από ένα εκπρόσωπο του έθνους, αγωνιστή, μαχόμενο και διανοούμενο, τέτοιου ύφους δηλώσεις. Ο Κοροβέσης και ο κάθε Κοροβέσης μπορεί να λέει ότι θέλει. Το παρελθόν για τον καθένα μας είναι αξιοσέβαστο, όμως όσο τρανό κι αν είναι, δεν μπορεί να δίνει άλλοθι στον οποιονδήποτε για να μην τεκμηριώνει αυτά που λέει και για το ύφος που τα διατυπώνει. Αντίθετα, επειδή η Δημοκρατία είναι και τρόπος διαπαιδαγώγησης των πολιτών, είναι σχολείο, το χρέος αυτών τον ανθρώπων είναι πολύ μεγαλύτερο. Οι συμπεριφορές των εκπροσώπων του έθνους δεν αφορούν μόνο τους ψηφοφόρους ή τους συμπαθούντες το στενό ή ευρύτερο χώρο τους, μας αφορούν όλους.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Υπάρχουν εξηγήσεις;

Τρελή η οικονομική κρίση. Η Αθήνα όμως είναι τόσο άδεια τον Αύγουστο που δεν την έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Οι αθηναίοι προφανώς σε διακοπές.

Τα επιδοτούμενα κλιματιστικά άλλαξαν σε υπερτριπλάσιο αριθμό από τον εκτιμώμενο. Τα αυτοκίνητα (κυρίως ακριβά τζιπ) προκειμένου να επωφεληθούν οι αγοραστές από τις μικρές φοροαπαλλαγές έκαναν την αγορά να πουλάει κατά 45% πάνω από το αναμενόμενο λένε οι σχετικές ειδήσεις των ημερών.

Αφορμή γι’ αυτά η ανάρτηση «Μειώνονται οι τιμές στα σχολικά είδη» του blogger «Ο κόσμος του αύριο», ο οποίος σημειώνει: « Όχι μη χαίρεστε. Δεν συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά στη Γαλλία. Όταν μια οικονομία λειτουργεί κανονικά μια κρίση (μείωση ζήτησης κ.λπ.) οδηγεί σε μείωση των τιμών αν φυσικά η χώρα δεν τυπώνει χρήμα. Στη χώρα μας όμως ο ανταγωνισμός είναι ανύπαρκτος. Όλοι κανονίζουν τις τιμές μεταξύ τους φτιάχνοντας άτυπα καρτέλ και όλα παραμένουν ακριβά».

Εδώ σε μας το πετρέλαιο πέφτει παγκοσμίως και η τιμή πώλησης της βενζίνης αυξάνεται! Πως συμβιβάζονται ρε παιδιά όλα τα παραπάνω;…

Ο Σαμ, ο Τζώνι κι ο Μουαμάρ

21 Δεκεμβρίου 1988. Βόμβα που είχε τοποθετηθεί σε αεροπλάνο της αμερικανικής εταιρείας PanAm εκρήγνυται πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας. Όλοι οι επιβαίνοντες σκοτώνονται και ακόμα 11 κάτοικοι της κωμόπολης στην οποία κατέπεσαν τα συντρίμμια. Σύνολο 270 άνθρωποι.
Δικαστήριο στο έδαφος της Ολλανδίας καταδικάζει τον Λίβυο βομβιστή αλ-Μεγκραχί σε ισόβια κάθειρξη ενώ αθωώνει έναν δεύτερο Λίβυο συγκατηγορούμενο του. Ο δεύτερος τη ίδια μέρα μετά την έκδοση της απόφασης επιστρέφει στη Λιβύη όπου του επιφυλάσσεται υποδοχή ήρωα.
Το Λιβυκό καθεστώς αποδέχεται την καταβολή περίπου δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων ως αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων και οι διαταραγμένες λόγω του συμβάντος σχέσεις με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία αποκαθίστανται
Στις 20/08/09 ο βομβιστής του Λόκερμπι, όπως αποκαλείται πλέον ο καταδικασθείς Λίβυος, απελευθερώνεται για ανθρωπιστικούς λόγους, όπως διευκρίνισε ο υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης της Σκωτίας. Ο Λίβυος πάσχει από καρκίνο του προστάτη σε τελικό στάδιο και οι γιατροί του δίνουν τρεις μήνες ζωή.
Το αεροσκάφος που τον έφερε πίσω στην Τρίπολη υποδέχθηκαν χιλιάδες Λίβυοι ανεμίζοντας σημαίες της Λιβύης και της Σκωτίας. Πατριωτικά τραγούδια της Λιβύης ακούγονταν στο αεροδρόμιο και επικρατούσε ατμόσφαιρα γιορτής, επισημαίνεται στη σχετική ειδησεογραφία
«Βαθύτατα θλιβερή» είναι η υποδοχή ήρωα που επιφύλαξε η Λιβύη δήλωσε ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών. «Είναι προφανές πως το να βλέπουμε την Τρίπολη να υποδέχεται ως ήρωα κάποιον που έχει καταδικαστεί για μαζικές δολοφονίες, είναι βαθύτατα ανησυχητικό, βαθύτατα θλιβερό, ιδιαίτερα για τις οικογένειες των 270 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στην επίθεση του 1988» δήλωσε στο BBC.
«Η Λιβύη πρέπει να αντιληφθεί ότι η συμπεριφορά της τις επόμενες ημέρες θα είναι καθοριστική για το τρόπο με τον οποίο ο κόσμος θα αντιμετωπίσει την επιστροφή της στην κοινότητα των πολιτισμένων εθνών» προειδοποίησε
Ανάλογες ήταν και οι αντιδράσεις των Αμερικανών. Ο πρόεδρος Ομπάμα χαρακτήρισε λάθος την απελευθέρωση. Ζήτησε δε από τη Λιβύη να μην διοργανώσει υποδοχή ήρωα κλπ κλπ.
Τι να πει κανείς;… Πολλαπλά τα διδάγματα για το πώς αντιμετωπίζεται η ζωή στον κόσμο και για τον τρόπο διακυβέρνησης, τις αξίες κλπ. Και οι δολοφονημένοι; Σε τι έφταιξαν που πλήρωσαν με τόσο άδικο τρόπο;

Ευχαριστώ, άρα υπάρχω

«Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να τραγουδήσω Μίκη Θεοδωράκη», είχε δηλώσει ο Πάριος. «Ευχαριστώ τη μαμά μου», ακούμε συχνά να δηλώνουν τα λαϊκά είδωλα. «Ευχαριστώ τη Δήμητρα», είχε πει δημοσίως ο αείμνηστος Ανδρέας. «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», επίσης, από του βήματος της βουλής, ο τέως πρωθυπουργός Κ. Σημίτης.

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι βοήθησαν και ιδιαίτερα τους…» είναι η στάνταρ δήλωση που γίνεται κατά το κλείσιμο των εργασιών, εκδηλώσεων κλπ.

Όμως συχνά το πράμα γίνεται ακόμα πιο θρίλερ: «Θέλουμε να ευχαριστήσουμε [ και ποιος μπορεί να σας σταθεί εμπόδιο; Ποιος είναι ικανός να σας κρατήσει… χο, χο !] όσους βοήθησαν με οποιοδήποτε τρόπο στην έγκαιρη … κάτω από δύσκολες … συνθήκες, την συγκεκριμένη ημέρα και ώρα. Ευτυχώς η έγκαιρη παρουσία … και η έγκαιρη ειδοποίηση βοήθησε στο να … Ευχαριστώ τον έμπειρο Διοικητή … και το προσωπικό του σώματος, την αστυνομία, την «Ομάδα …» με επικεφαλής τον κ. …, τους αντιδημάρχους ... , τους δημοτικούς συμβούλους … και όλους όσοι βοήθησαν … Επίσης, ευχαριστώ τις κυρίες ... και την κυρία … υπεύθυνες για την …». Χαμός! Ποταμός! Χείμαρρος ο εκλαμπρότατος!

Στις τοπικές εφημερίδες μπορεί κανείς να διαβάσει διάφορες ευχαριστίες: «Ευχαριστούμε όσους μας συμπαραστάθηκαν στο πένθος, στις δύσκολες ώρες που περάσαμε, κλπ»

Αλλά και προβοκατόρικες ευχαριστίες, διαφημιστικές, αβανταδόρικες: «Ευχαριστούμε τον δημοτικό σύμβουλο, τον νομάρχη, τον δήμαρχο, τον σεβασμιότατο, τον βουλευτή, τον υπουργό, τον προϊστάμενο, τον γιατρό, τον μαθηματικό, τον φιλόλογο, τον φυσικό, τον χημικό κλπ» πάντα μετά την ιδιότητα και τον τίτλο ακολουθεί καθαρά και έντονα το όνομα του Κυρίου Κυρίου.

Οι πράξεις αυτού του είδους δείχνουν δήθεν αθώες, αποτέλεσμα πολιτισμού αλλά δεν είναι. Σχεδόν πάντα έχουν διπλή σκοπιμότητα: Δηλώνουν την ύπαρξη αυτού που κάνει τη δήλωση και αφ’ ετέρου δημοσιοποιείται η αιτία της. Δηλαδή δημοσιοποιεί την «πράξη», τη δραστηριότητα και το όνομα του προσώπου που ενήργησε. Λειτουργεί διαφημιστικά σε κάθε περίπτωση αφού μπορεί να λέει ο καθένας ότι θέλει αρκεί να γράφονται σωστά τα ονόματα...

Τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος κώδικας δεοντολογίας ευχαριστιών ο καθένας μπορεί να ευχαριστεί όποιον θέλει και για όποιον λόγο κρίνει απαραίτητο. Δυστυχώς όμως για πολλούς θεσμικούς παράγοντες αυτό εκλαμβάνεται ως άλλοθι για να δηλωθεί η ξεχασμένη τους παρουσία στο θεσμικό τους ρόλο. Ευχαριστώ, άρα υπάρχω.

Όμως υπάρχει και άλλη διάσταση στο θέμα «έκφραση δημοσίων ευχαριστιών». Είναι αυτή της αποκάλυψης «των δικών μας ανθρώπων». Δηλαδή το αποτέλεσμα της μεγάλης χαράς του ευεργετηθέντος, ο οποίος έλαβε κάτω από το τραπέζι τις διάφορες «ευεργεσίες». Ως κοινωνικό ον δεν μπορεί τη μεγάλη χαρά να την κρατήσει για τον εαυτό του, θέλει να την μοιραστεί με τους συνανθρώπους του. Το τεράστιο βάρος των σχετικών συναισθημάτων που τον πλημμυρίζουν τον κάνει να μην μπορεί να σκεφτεί ότι η δημόσια ευχαριστία «καίει» τον ευεργέτη του. Δήμαρχοι, νομάρχες, υπουργοί κ.α. την έχουν πατήσει από ανθρώπους που θα έπρεπε να κρύβονται και να προστατεύουν τους «ευεργέτες» τους αλλά σαν τη γνωστή εκδιδόμενη η χαρά δεν τους άφησε.

«Σε ευχαριστώ ω Εταιρεία! Εν αφθονία μου παρέχεις στέγη, τροφή και προστασία» είχε τραγουδήσει αυτοσαρκαζόμενος ο Σαββόπουλος, εκφράζοντας δημοσίως την ευγνωμοσύνη του προς την εταιρεία που εξέδιδε τους δίσκους του. Βεβαίως οι ευχαριστίες αποτελούν έκφραση ευγνωμοσύνης αλλά και ευγένειας. Δείχνουν λεπτό ήθος. Ναι, αλλά μπορεί και να είναι και ο μοναδικός λόγος για να δηλώσει κανείς την ύπαρξή του. Και είναι διπλό το κακό αν έχει θεσμικό ρόλο.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Γυναικεία γούστα

Οι υποψίες των ψυχολόγων επιβεβαιώνονται: οι ελεύθερες γυναίκες όντως προτιμούν τους άνδρες που έχουν ήδη σχέση, δείχνει αμερικανικό πείραμα με τη συμμετοχή φοιτητών.
(...)

Υπάρχει εξήγηση γι' αυτό;

"Η ερευνήτρια και οι συνεργάτες της εκτιμούν ότι οι γυναίκες προτιμούν τους πιασμένους άνδρες επειδή έχουν ήδη αξιολογηθεί από μια άλλη γυναίκα και έχουν κριθεί κατάλληλοι ως σύντροφοι.

Αν και αυτή η εξήγηση είναι η πιθανότερη, μια άλλη εναλλακτική υπόθεση είναι ότι στην αμερικανική κοινωνία οι γυναίκες ενθαρρύνονται να λειτουργούν ανταγωνιστικά και ίσως βρίσκουν ευκαιρία να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή τους «κλέβοντας» τον άντρα μιας άλλης".

Η έρευνα δημοσιεύεται στο Journal of Experimental Social Psychology.

Ολόκληρο το άρθρο

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Από τον Σάκη στον Δασκαλάκη

Τον ίδιο τίτλο έχει το ιδιαιτέρως ενδιαφέρον άρθρο του Ν. Ξυδάκη στην Καθημερινή της 17ης Ιουλίου 2009 (Ολόκληρο το άρθρο).
Ο δρόμος της επιστημονικής έρευνας, με τον οποίο συνδέονται ενδογενώς η αξιοκρατία, η ανιδιοτέλεια και η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας, αποτελεί πρότυπο δημιουργικής ζωής…, επισημαίνουν 22 άνθρωποι της επιστήμης στον Πρόεδρο Κάρολο Παπούλια.
(...)
"Ο Δασκαλάκης δεν είναι διάσημος ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής, δεν κερδίζει εκατομμύρια από μεταγραφές και διαφημίσεις, δεν οδηγεί Φεράρι ή Πόρσε (...). Δεν είναι πλούσιος ούτε θα γίνει, από την επιστημονική του εργασία. Οι επιτυχίες του οφείλονται στο ταλέντο του ασφαλώς, αλλά και στη σκληρή δουλειά, στην επιμονή, στην προσήλωση, στην πίστη στη δημιουργία". Μπορεί να αποτελέσει πρότυπο δημιουργικής ζωής.
Ο Δασκαλάκης που είναι 28 ετών και μαθητής του Χρ. Παπαδημητρίου στο Μπέρκλεϊ εξασφάλισε έδρα σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο.
Ο Πρόεδρος Παπούλιας "εξέφρασε την αγωνία του, για το πώς θα φέρουμε από «έξω» αυτά τα λαμπρά παιδιά εδώ, «μέσα». Την ίδια αγωνία συμμερίζονται χιλιάδες οικογένειες, που βλέπουν τα παιδιά τους να ανθούν «έξω». Δεν αντιστρέφεται εύκολα η μετανάστευση των αρίστων. Γιατί ο «μέσα» μας είναι στενόχωρο και οκνηρό, ανάξιο να υποδεχθεί αυτά τα ταλέντα. Ας το αλλάξουμε, αν μπορούμε. Ως τότε, ας προβάλλουμε τέτοια και άλλα πρότυπα, αξιοκρατίας, ανιδιοτέλειας, αναζήτησης αλήθειας. Το θέλουν πολλοί νέοι, πολύ περισσότεροι και πολύ διαφορετικοί απ’ όσους δείχνουν τα μήντια".
Αν την πατήσουν οι ταλαντούχοι αυτοί και επιστρέψουν στην Ελλάδα θα έχουν την τύχη του Νανόπουλου. Στην καλύτερη περίπτωση θα διαφημίζουν αμάξια, όπως αυτός...

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Ευριπίδη γύρνα πίσω

Υψώσαμε πολυκατοικίες για να ζήσουμε στα λαγούμια. Πληρώσαμε ακριβά τα χρυσά πόμολα για να ανοίγουμε τις πόρτες των σπηλαίων μας.

Χτίσαμε σπίτια για να απομονωθούμε.

Χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για να μεγαλώνουμε περισσότερο την μεταξύ μας απόσταση. Μιλάμε συνεχώς χωρίς να λέμε τίποτα.

Υψώνουμε κάθε μέρα και νέα τείχη γύρω μας.

Ζούμε μαζί αλλά χώρια. Οι κύκλοι μας ξένοι μεταξύ τους. Η τομή τους το κενό, που θάλεγε κι ένας οπαδός του Καντόρ.

Προσπαθούμε να κάνουμε λεφτά για να αγοράσουμε μεγαλύτερο κομμάτι από την ευτυχία των ρετιρέ που μας έχει κάτσει στο κεφάλι.

Όσα κερδίζουμε μαζί μ’ αυτά που δανειζόμαστε τα πάμε πεσκέσι στους γιατρούς για να μας εξασφαλίσουν, δήθεν, αυτά που χάσαμε. Το κενό μας γεμίζουμε με ευτυχία αγορασμένη στα φαρμακεία, στα μπαρ, στους εμπόρους της πλατείας και στα κόκκινα φανάρια. Πεθαίνουμε κακομοίρηδες, φοβισμένοι και τρέμοντας.

Καθίσαμε χρόνια στα θρανία για να μάθουμε να ζούμε με τους αστρολόγους, τους αφελείς και τη δεισιδαιμονία. Ορκιζόμαστε στο όνομα των τηλεστάρ και των μεγαλοδικηγόρων. Έκθαμβοι από τις αστραπές και τους κρότους περιμένουμε θαύματα, οι αφελείς, κοιτώντας εντυπωσιασμένοι τα πυροτεχνήματα.

Ανακηρύξαμε βασιλιάδες τους τζουτζέδες και τους τυχοδιώκτες και αγανακτούμε γιατί τα προβλήματα που υποσχέθηκαν να λύσουν διογκώνονται.

Τους φίλους μας τους πουλήσαμε για δυο δεκάρες. Βάλαμε στη θέση τους ανθρώπους που εξυπηρετούνε τα συμφέροντά μας και μερικούς παλιάτσους. Οι νέοι φίλοι μας δεν διαφωνούνε πια μαζί μας. Όμως κάποια μέρα εξαφανίζονται το ίδιο απότομα, όπως ξαφνικά είχαν εμφανιστεί, και χάνονται για πάντα.

Οι κύκλοι μας παράλληλοι και το ίδιο αδιέξοδοι.

Η μουσική καλύπτεται από τα χάχανα και τα χασμουρητά μας.

Η ποίηση, από τα σήριαλ και της αξίες του χρηματιστηρίου.

Τα αγάλματα μας βλέπουν κι απορούν.

Ακούνε τις φωνές μας και ψιθυρίζουν.

Μας γυρίζουν την πλάτη γιατί δεν μας αντέχουν.

Ίσως κάποια μέρα να μην αντέξουν ούτε κι έτσι. Αν τα δούμε να φτερουγίζουν

μακριά μας θα πρέπει να ξέρουμε γιατί!

Ευριπίδη αν κάποτε γυρίσεις πίσω θα βρει πολύ υλικό για να εργαστείς.

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

Καλές δουλειές ή τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα;

Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 15/8/09 με τίτλο "Υπολογιστές στην εκπαίδευση" και υπογράφεται από τον Βαγγέλη Σιαφάκα.
Μετά τα πανεπιστήμια, το υπουργείο Παιδείας έχει προγραμματίσει μαγικά χαρτάκια επιδότησης, εισιτήρια γνώσης για τους μαθητές.
Με αυτά, όσοι εγγράφονται φέτος στην Α' Γυμνασίου θα προμηθευθούν τον υπολογιστή της αρεσκείας τους και θα εισέλθουν στον μαγικό κόσμο του κυβερνοχώρου. Εκεί, όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και ο μαθητής πρέπει να διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία, μέσω της ανάλογης εκπαίδευσης, για να αναζητήσει τη γνώση -που όντως υπάρχει- να την κάνει κτήμα του και να τη χρησιμοποιήσει. Αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια δεν μπορεί παρά να είναι ο εκπαιδευτικός. Βρισκόμαστε, όμως, πολύ μακριά από την ενσωμάτωση του λογισμικού στην εκπαιδευτική διαδικασία μέσα στην τάξη.
*Το Ευρωπαϊκό Σχολικό Δίκτυο, σε μια πρόσφατη έρευνά του, δείχνει ότι το ηλεκτρονικό παιχνίδι, για παράδειγμα, όντως χρησιμοποιείται στην τάξη, με εξαιρετικά αποτελέσματα, ακόμα όμως σε μικρούς αριθμούς, όπως εξηγούν στην «Κ.Ε.» οι ερευνήτριες Πατρίσια Βαστιό και Καρολίν Κίρνεϊ, που συντόνισαν την έρευνα.
*Στην ίδια έρευνα επισημαίνεται η σημασία της συμμετοχής εκπαιδευτικών και μαθητών στη δημιουργία του παιχνιδιού, κάτι που, όπως εξηγεί ο Γιάννης Κασκαμανίδης, με μακρόχρονη πείρα στον τομέα, εξασφαλίζεται με τη χρήση λογισμικού ανοιχτού κώδικα.
*Τα οφέλη για τους μαθητές αλλά και την ανάγκη περαιτέρω εκπαίδευσης των δασκάλων υπογραμμίζει, τέλος, ο Γιώργος Φ. Αλεξανδράτος, ο οποίος επισημαίνει ότι οι δυνατότητες που παρέχουν οι υπολογιστές μένουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητες.
Οι νέες τεχνολογίες στη διδασκαλία
Παράλληλα με τη ραγδαία εξέλιξη των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας (ΤΠΕ), στον χώρο της εκπαίδευσης επικρατεί μια διεθνής τάση για στροφή από το παραδοσιακό μοντέλο διδασκαλίας και μάθησης, το οποίο ανταποκρινόταν στις συνθήκες της βιομηχανικής εποχής και στη λογική του επιστημολογικού αντικειμενισμού, προς ένα περισσότερο μαθητοκεντρικό, ενεργητικό, εποικοδομιστικό και χειραφετικό διδακτικό μοντέλο, με έμφαση στις διερευνητικές/ανακαλυπτικές, αυτόνομες, βιωματικές, συνεργατικές, και ενιαιοποιητικές στρατηγικές και μεθόδους διδασκαλίας.
Μεθόδους, οι οποίες εμπλέκουν τους μαθητές σε ανώτερα επίπεδα μάθησης εξοικειώνοντάς τους συγχρόνως με τη δηλωτική και με τη διαδικαστική γνώση αλλά και με τη μεταγνώση, καθιστώντας τους ικανούς να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της σύγχρονης, μεταμοντέρνας παιδαγωγικής και συνακόλουθα της μεταμοντέρνας κοινωνίας.
Με την εφαρμογή κατάλληλων εκπαιδευτικών λογισμικών στη διδακτικομαθησιακή διαδικασία, στο πλαίσιο ενός κατάλληλου παιδαγωγικού σχεδιασμού, είναι δυνατόν να δημιουργηθούν αναβαθμισμένα, δυναμικά περιβάλλοντα μάθησης, τα οποία χαρακτηρίζονται από μαθητοκεντρική και κοινωνιοκεντρική προσέγγιση. Ευνοείται η οικοδόμηση της γνώσης, προωθείται η ενεργός συμμετοχή των μαθητών, ενώ συγχρόνως αναγνωρίζεται η σημασία του κοινωνικού πλαισίου της μαθησιακής διαδικασίας και συντελείται η καλλιέργεια της επικοινωνίας και της συνεργασίας των μαθητών.
Οι δημιουργικές μαθησιακές δραστηριότητες, που απορρέουν από τις δυνατότητες των ΤΠΕ:
*Διευκολύνουν την ανάπτυξη της ικανότητας του μαθητή να σκέπτεται και να δημιουργεί, ενεργοποιώντας μαθησιακά μοντέλα και αναπαραστάσεις της γνώσης (συμβολικές, πολυαισθητηριακές, διαισθητικές/πραξιακές).
*Παρέχουν ευκαιρίες και κίνητρα μάθησης μέσα από ποικίλες στρατηγικές και ελκυστικές διαδικασίες αναζήτησης - επεξεργασίας - διαχείρισης και κοινωνικής διαπραγμάτευσης - αξιολόγησης - σύνθεσης και παρουσίασης των πληροφοριών και των ιδεών.
*Ενθαρρύνουν την αναλυτική και τη συνθετική σκέψη, τις μεταγνωστικές διαδικασίες, την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης, την καλλιέργεια αξιών και την ανάληψη κοινωνικής δράσης.
*Δημιουργούν περιβάλλον διερεύνησης και πειραματισμού και ευνοούν την ανάπτυξη δεξιοτήτων μοντελοποίησης και επίλυσης ποικίλων προβλημάτων.
*Ευνοούν την ενίσχυση του συμμετοχικού, συνεργατικού και συλλογικού χαρακτήρα της μάθησης παρέχοντας χώρο, χρόνο και σχέδιο δράσης για τον σκοπό αυτόν.
*Αξιοποιούν τις δικτυακές τεχνολογίες ως εργαλείο επικοινωνίας, σκέψης και αναβάθμισης του κοινωνικού περιβάλλοντος της μάθησης.
*Παρέχουν ευχέρεια στη χρήση εργαλείων δημιουργικής έκφρασης και διαπλοκής του γραπτού, προφορικού και «πολυμεσικού» λόγου.
*Παρέχουν επίσης εργαλεία, διαδικασίες και ευκαιρίες μάθησης στους μαθητές με διαφορετική κοινωνική, εθνική και φυλετική προέλευση και με διαφορετικές ικανότητες μάθησης συμβάλλοντας αντισταθμιστικά στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
*Προσεγγίζουν τη μάθηση σφαιρικά, διεπιστημονικά, διαθεματικά και συμβάλλουν στην άμβλυνση της τεχνητής κατάτμησης της γνώσης από τα παραδοσιακά αναλυτικά προγράμματα.
*Προωθούν το παιδαγωγικό παιχνίδι.
Η ένταξή τους στη διδασκαλία, όμως, προϋποθέτει τη συμπόρευσή τους με τις εξελίξεις των θεωριών της μάθησης, της διδακτικής μεθοδολογίας, της σύγχρονης παιδαγωγικής, των εκπαιδευτικών συστημάτων σχεδιασμού μάθησης και διδασκαλίας. Σε αντίθετη περίπτωση, η παιδαγωγικά άκριτη χρήση τους είναι δυνατόν να ενισχύσει περισσότερο, αντί να αμβλύνει, τα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά της παραδοσιακής εκπαίδευσης, καθώς και τις παρενέργειες που ελλοχεύουν από την ανεξέλεγκτη ενασχόληση των μαθητών με αυτές.
Η αναβάθμιση του μαθησιακού περιβάλλοντος στο σχολείο, με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων των ΤΠΕ, δεν είναι εύκολη ούτε απλή. Απαιτούνται προϋποθέσεις οι οποίες αφορούν -εκτός από την αυτονόητη ύπαρξη τεχνολογικής υποδομής- και την ανάλογη επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό. Για την υπέρβαση ορισμένων χαρακτηριστικών της σημερινής σχολικής πραγματικότητας -η οποία ίσως όχι άδικα υφίσταται κριτική- κρίνεται αναγκαία η ανάλογη παιδαγωγική κατάρτιση και διαρκής επιμόρφωση του εκπαιδευτικού, ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου του σχολείου, του ρόλου του εκπαιδευτικού μέσα στο σχολείο και προφανώς η αλλαγή στάσεων, συμπεριφορών και αντιλήψεων των εκπαιδευτικών φορέων. Πρόκειται για μια προτεραιότητα που δυστυχώς δεν έχει τύχει της δέουσας προσοχής από τη μέχρι τώρα εκπαιδευτική πολιτική στη χώρα μας, παρ' όλο που έχει φανεί ότι η επένδυση στην τεχνολογική υποδομή δεν αρκεί από μόνη της να προκαλέσει ουσιαστική αλλαγή για την αναβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Για την αποτελεσματική χρήση των νέων τεχνολογιών από τους μαθητές απαιτείται η καλλιέργεια δυνατοτήτων και η ανάπτυξη ικανοτήτων τέτοιων, ώστε να καταστούν ικανοί να αξιοποιήσουν θετικά τις δυνατότητες που τους παρέχει η διαρκώς εξελισσόμενη τεχνολογία και να κατανοήσουν τις όποιες τυχόν αρνητικές ή και επικίνδυνες συνέπειες μπορεί να απορρέουν από τη χρήση τους.
Πιο συγκεκριμένα, οι μαθητές πρέπει να καταστούν ικανοί να διαχειρίζονται και να παράγουν τον «πολυμεσικό λόγο», να μαθαίνουν αυτόνομα, να επικοινωνούν και να αλληλεπιδρούν κριτικά, να γίνονται περισσότερο ενεργοί λύτες προβλημάτων και ανοιχτοί στις καινοτομίες. Οι δεξιότητες αυτές όμως έχουν νόημα και αξία εφόσον συντελούν στην ολόπλευρη προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη των μαθητών και στη δημιουργία μιας περισσότερο δημοκρατικής, ανθρωπιστικής, οικουμενικής και οικολογικά προσανατολισμένης κοινωνίας.
Ο ραγδαίος ρυθμός εξέλιξης της τεχνολογίας είναι δεδομένος, ενώ οι δυνατότητές της παραμένουν ακόμη σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητες. Ζητούμενο παραμένει η δυνατότητα ελέγχου, χειρισμού και αξιοποίησής της από τη θεσμοθετημένη εκπαίδευση και τους φορείς της.

κλπ κλπ ... θα δούμε ...

Ολόκληρο το άρθρο

Οι παλιοί μας φίλοι δεν φύγαν για πάντα


Οι στίχοι είναι του Δημήτρη Χριστοδούλου
.
Κοντά στα ξημερώματα, κοντά στα ξημερώματα
και πριν να βγει ο ήλιος
Την πόρτα μου εχτύπησε, την πόρτα μου εχτύπησε
ένας χαμένος φίλος

Πού ήσουν φίλε κι άργησες, πού ήσουν φίλε κι άργησες
Τα χρόνια έχουν φύγει
Η πόρτα που σου άνοιξα, η πόρτα που σου άνοιξα
χίλιες πληγές μ’ ανοίγει

Κάθε ρυτίδα σου καημός, κάθε ρυτίδα σου καημός
κάθε ματιά σου πόνος
Και στα λευκά σου τα μαλλιά, και στα λευκά σου τα μαλλιά
του χωρισμού ο χρόνος

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Κουβέντες κρότου-λάμψης

Θυμάστε την περίφημη συνέντευξη του Ρίτσου στον Λιάνη, κάπου στα ’77 στα ΝΕΑ, όπου τα ρώσικα τανκς χόρευαν στην Πράγα, όταν κατέπνιξαν την γνωστή άνοιξη;
Τον Βασιλικό με την επίσης μεγάλου κρότου δήλωση που είχε κάνει για την κρατικοποίηση της φωνής του Καζαντζίδη;
Το «ένας είναι ο θεσμός ο κυρίαρχος λαός» του Αντρέα Παπανδρέου;
Ο πρώτος ενδεχομένως να ήθελε να κρυφτεί αλλά δεν τον άφηνε η χαρά. Δεν μπορούσε να κρύψει τα φιλοσοβιετικά του αισθήματα. Ίσως όμως η κουβέντα να έγινε σε ελεύθερο τέμπο και η έμφαση να δόθηκε από τον Λιάνη, που επίσης δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. Ποιος ξέρει;…
Ο Βασιλικός ήταν φίλος του Καζαντζίδη μέχρι που τον πήρε η μπάλα κι αυτόν, όπως σχεδόν όλους με τους οποίους συναναστρεφόταν κατά καιρούς ο βάρδος, και βγήκε ο μακαρίτης και τον έβρισε για το βιβλίο του «η ζωή μου όλη» που τον αφορούσε. Ο Βασιλικός είχε κάνει τη γνωστή δήλωση για το «χρυσό λαρύγγι», μάλλον «ποιητική αδεία» αλλά όταν έχεις να κάνεις με κάποιον επώνυμο θα βρεθούν σίγουρα κάποιοι που δεν θα αφήσουν τίποτα να πέσει κάτω.
Η περίπτωση του μακαρίτη Ανδρέα ήταν δείγμα αλαζονικής συμπεριφοράς πρωθυπουργού που έχοντας την εξουσία μπορούσε να λέει, χωρίς καμία συνέπεια, ότι ήθελε. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν ήταν ακαδημαϊκός με δάφνες και καλός χειριστής του λόγου και ως εκ τούτων δεν είχε κανένα ελαφρυντικό γι’ αυτή τη μεγάλη χοντράδα που ξεστόμισε.
Πάρα πολλές φορές οι επώνυμοι πέφτουν θύματα της αναγνωρισιμότητάς τους με θύτες διάφορους δημοσιογράφους που εκλαμβάνουν την όποια υπερβολή ή χαζομάρα λέγεται μπροστά σε ένα μικρόφωνο ή μια κάμερα τοις μετρητοίς. Πως θα το κάνουμε, όταν μιλάς πολύ θα πεις και ανοησίες. Αν οι δάφνες σου μάλιστα οφείλονται στην ΤV πρέπει να είσαι περισσότερο επιφυλακτικός και υποψιασμένος γι’ αυτό.
«Να απαγορευτεί στους Εγγλέζους η είσοδος στο Μουσείο της Ακρόπολης μέχρι να επιστρέψουν τα κλεμμένα Μάρμαρα» λέει ο ηθοποιός Ρένος Χαραλαμπίδης σε συνέντευξή του στην Χρυσούλα Παπαϊωάννου στο «Ποντίκι» της 13ης/08/09. Η δήλωση σε πλαίσιο στο περιοδικό. Μάλλον το είπε εν τη ρύμη του λόγου ο Αποστολίδης. Το «Ποντίκι» γιατί του έκανε αυτή την επισήμανση; Τι είδαν δηλαδή στη δήλωση αυτή εκτός από μια υπερβολική μπούρδα που δεν βλέπουμε εμείς; Το εφικτό της πρότασης; Το δίκαιο; Την τιμωρία του ένοχου έθνους; Βεβαίως και έχει δικαίωμα να λέει ο καθένας ότι θέλει. Και όλοι οι άλλοι επίσης έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε και να καταθέτουμε τις ενστάσεις μας, ενίοτε και με άκομψο τρόπο χαρακτηρίζοντας τους αναγνωρίσιμους που μιλάνε χωρίς να σκέπτονται πριν γι’ αυτά που λένε, μπουρδολόγους.

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Το Λασίθι των αγώνων

Το 1204 η Βυζαντινή αυτοκρατορία κατελήφθη από τους Σταυροφόρους και η Κρήτη πουλήθηκε στους Ενετούς. Η χειρότερη κατοχή, όμως, για την Κρήτη ήταν η τουρκική. Οι Τούρκοι κατέλαβαν πρώτα τα Χανιά (1645) και μετά από 23 χρόνια πολιορκίας το Ηράκλειο ολοκληρώνοντας έτσι την πλήρη κυριαρχία τους στη μαρτυρική μεγαλόνησο. Στα 700 χρόνια του ξένου ζυγού, και ιδίως της Τουρκικής περιόδου, οι Κρήτες υπέστησαν τα πάνδεινα και πλήρωσαν με ποταμούς αίματος και αμέτρητες ταπεινώσεις τη συμπεριφορά των κατακτητών.
Τον Νοέμβριο του 1898 εκδιώχθηκε και ο τελευταίος Τούρκος από το έδαφός της και τον Σεπτέμβριο του 1908 οι Κρήτες δυναμικά κατάργησαν το καθεστώς της αρμοστείας και κήρυξαν την ένωση με την Ελλάδα. Η Κρητική βουλή εξέλεξε οικουμενική κυβέρνηση με τους Μιχελιδάκη, Ελ. Βενιζέλο, Πετυχάκη, Πολογιώργη και Λογιάδη, η οποία άσκησε τη διοίκηση εν ονόματι του βασιλέως των Ελλήνων. Την 1η Δεκεμβρίου 1913 ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο έφθασαν στα Χανιά και ύψωσαν στο ιστορικό φρούριο Φιρκά την Ελληνική σημαία επισφραγίζοντας και τυπικά την ένωση.
Ο Ολλανδός γεωγράφος Ντάπερ που επισκέφθηκε την Κρήτη το 1817 γράφει σχετικά σε βιβλίο του (Κοζύρης Μ., «το Λασίθι στον Αγώνα», σ.8): «ουδεμία χώρα και ουδεμία επαρχία του Οθωμανικού κράτους διοικείται χειρότερον της Κρήτης. Οι Τούρκοι εν αυτή, μεγάλοι και μικροί, πράττουσι μόνον ότι θέλουσι». Οι αυθαιρεσίες, τα εγκλήματα και οι ωμότητες είχαν ως αποτέλεσμα σταδιακά κατά τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής οι χριστιανοί της Κρήτης από 500.000 που ήσαν να καταλήξουν στις 150.000 (ο.π., σ.10).
Παρά τα φοβερά μαρτύρια που υφίσταντο οι κάτοικοι των πεδινών κυρίως περιοχών, πολλοί γενναίοι κατέφευγαν στο αρματωλίκι. Οργανώνοντας τα λημέρια τους στα δύσβατα όρη της Κρήτης, κατάφερναν με τις επιδρομές τους όχι μόνο να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στους Τούρκους αλλά να δίνουν ελπίδα και κουράγιο στους καταπιεσμένους συμπατριώτες τους. Οι Τούρκοι τους αποκαλούσαν «Χαΐνηδες» δηλαδή αντάρτες.
Το 1971 με τη συμπλήρωση 150 χρόνων από την εθνική παλιγγενεσία ο ιδρυτής της εφημερίδας «Ανατολή» Μιχαήλ Κοζύρης έγγραψε ιστορική πραγματεία με τίτλο «Το Λασίθι εις τον Αγώνα, η συμβολή των κατοίκων του νομού Λασιθίου εις την επανάστασιν του 1821» για την οποία βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο από τη Νομαρχία Λασιθίου. Την εργασία εμπλούτισε και κυκλοφόρησε σε βιβλίο (αυτοέκδοση) το 1973. Από το βιβλίο αυτό σταχυολογούμε ενδεικτικά μερικά ονόματα αγωνιστών.
Ο Εμμανουήλ Καζάνης, τον αποκαλούσαν Καζανομανώλη, γεννήθηκε στο χωριό Μαρμακέτο του Οροπεδίου Λασιθίου το 1793. Υπήρξε ένας από τους πιο γενναίους τουρκομάχους αγωνιστές της Κρήτης. Από το 1818 έδρασε ως αρματωλός. Το 1829 με 12 παλικάρια έφυγε από την Κρήτη και πήγε στη Νάξο. Πέθανε εκεί από τις κακουχίες και από τη φτώχια μη μπορώντας να εργαστεί και χωρίς κάποια βοήθεια από το κράτος σε ηλικία 50 ετών.
Ο Εμμανουήλ Αλέξης, τον αποκαλούσαν Αλεξομανώλη, γεννήθηκε στην Κριτσά το 1796 και πέθανε, σε ηλικία 85 ετών, το 1881. Έστησε το λημέρι το στα βουνά του Καθαρού και συνεργάστηκε με τον καπετάν Καζάνη κατά των Τούρκων. Επικεφαλής μεγάλου αριθμού Κριτσωτών έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες της ανατολικής Κρήτης και ακόμα στο Φάληρο και στην Κόρινθο.
Ο Εμμανουήλ Γιανναδάκης γεννήθηκε στο Βραχάσι και υπήρξε ένας από τους πιο γενναίους αγωνιστές σ’ όλες τις μάχες που έγιναν στην ανατολική Κρήτη. Έλαβε μέρος στην πολιορκία του Μεσολογγίου.
Ο Μιχαήλ Βογιατζής καταγόταν από την Τουρλωτή Σητείας και με την ιδιόκτητη γολέττα και με τους τέσσερις γιούς του μετέφερε όπλα και πυρομαχικά για τους αγωνιστές του νομού Λασιθίου από τη Μάλτα και τα Δωδεκάνησα, τα οποία ξεφόρτωνε στο λιμάνι του Αγίου Νικολάου. Πρωτοστάτησε στους θαλάσσιους αποκλεισμούς της Σπιναλόγκα και συχνά περιέπλεε την Κρήτη προκαλώντας διάφορες ζημιές στους Τούρκους (ο.π., σ.40-41).
Η θρυλική Ροδάνθη, αποκαλούμενη και Σπανομανώλης, κόρη του Πρωτόπαπα της Κριτσάς απήχθη από τους Τούρκους και με τη βία μεταφέρθηκε στο Χουμεριάκο για να παντρευτεί τον αρχηγό των εκεί γενιτσάρων. Με ηρωισμό όμως αυτή στα ιδιαίτερα δωμάτια της κατοικίας του τον έσφαξε. Κατόπιν φορώντας τα ρούχα και τα όπλα του κατέφυγε στα Λασιθιώτικα βουνά στα αντάρτικα σώματα του καπετάν Καζάνη. Πολέμησε γενναία ως Σπανομανώλης χωρίς να αποκαλύψει το φύλο της ώσπου τραυματίστηκε θανάσιμα στη μάχη της Κριτσάς το 1823.
Ο καπετάν Σήφης Δερμιτζάκης γεννήθηκε στη Μαρωνιά Σητείας το 1801 και πέθανε το 1876. Κατά την επανάσταση του 1821 γλυτώνοντας από τις σφαγές των Τούρκων στην περιοχή του, ήρθε στο Μεραμπέλο και έλαβε μέρος σε αρκετές μάχες. Μετέβη στη συνέχεια στην Πελοπόννησο όπου διακρίθηκε για την γενναιότητά του και ονομάστηκε καπετάνιος. Παρά την ηλικία του έλαβε μέρος και στην επανάσταση του 1866-1869.
Ο Εμμανουήλ Μουρέλλος, αποκαλούμενος και Μουρελλομανώλης, γεννήθηκε το 1793 στο Χουμεριάκο και υπήρξε ένας από τους πιο γενναίους και ηρωικούς οπλαρχηγούς της Κρήτης. Αντάρτης στα Λασιθιώτικα βουνά από το 1818 έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες της περιόδου 1821-1830 στην ανατολική Κρήτη. Έλαβε επίσης μέρος στην πολιορκία του Μεσολογγίου.
Ο Μ. Κοζύρης, όπως σημειώσαμε και παραπάνω, επέκτεινε το βιβλίο και περιέλαβε και στοιχεία από τις επαναστάσεις του 1841, του 1858, της επανάστασης του 1866-1869 που είχε ως κεντρικό σύνθημα το «Ένωσις ή Θάνατος».
Ο Κωνσταντίνος Σφακιανάκης γεννήθηκε στο Βραχάσι το 1824. Κατά την επανάσταση του 1866 ανακηρύχτηκε στην γενική συνέλευση των Κρητών στην Καλλικράτη αρχηγός των 6 ανατολικών επαρχιών.
Ο Κωνσταντίνος Πέτρου Κοζύρης γεννήθηκε στην Κριτσά το 1819. Διδάχθηκε στο Ηράκλειο ζωγραφική και μουσική. Στην Κριτσά ασχολήθηκε με την αγιογραφία. Κατά την επανάσταση του 1866 ανακηρύχθηκε αρχηγός της επαρχίας Μεραμπέλου, αξίωμα που διατήρησε και κατά τις επαναστάσεις των 1878 και 1889. Κατέλαβε υψηλά δημόσια αξιώματα (πληρεξούσιος στη συνέλευση Κρητών, έπαρχος Βιάννου) και πέθανε το 1894.
Ο Εμμανουήλ Μηλιαράς γεννήθηκε στο Τζερμιάδο το 1895 και κατέφυγε στο αρματωλίκι το 1818 με τον καπετάν Καζάνη. Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες της ανατολικής Κρήτης την περίοδο 1821-1831. Στην επανάσταση του 1866 ήταν αρχηγός της επαρχίας Λασιθίου και πολέμησε στις δεκαήμερες μάχες του Οροπεδίου αλλά και σε όλες τις μετέπειτα των νομών Λασιθίου και Ηρακλείου.
Ο Εμμανουήλ Λακέρδας γεννήθηκε στην Ανατολή Ιεράπετρας. Κατά την επανάσταση του 1866 ορίστηκε αρχηγός της επαρχίας Ιεράπετρας σημειώνοντας έντονη πολεμική δράση, όπως και οι άλλοι αρχηγοί Νικόλαος Φωνιαδάκης από την Καλαμαύκα και Εμμανουήλ Χατζάκης από τις Μουρνιές.
Ο παπά Γεώργιος Γιαμαλάκης γεννήθηκε στο Κάτω Χωριό Ιεράπετρας το 1820. Κατά την επανάσταση του 1866 κατήρτισε σώμα οπλοφόρων και επέδραμε μ’ αυτό κατά των Τούρκων της περιοχής. Όταν παγιώθηκε η επανάσταση εξελέγη πρόεδρος της επαναστατικής επιτροπής των ανατολικών επαρχιών, αξίωμα που διατήρησε καθ’ όλη την διάρκεια της επανάστασης. Μετά τη λήξη του αγώνα το 1869 δεν θέλησε να υποταχθεί και μαζί με τον Λακέρδα θέλησαν να φύγουν για την Κάσο από την Γρα Λυγιά. Συνελήφθησαν όμως σε ενέδρα και μεταφέρθηκαν από την Ιεράπετρα στη Νεάπολη. Πληροφορηθείς τη μετάβαση, ο Ιωάννης Μουρέλλος, οπλαρχηγός Χουμεριάκου, έστησε καρτέρι στο δρόμο. Στη μάχη που δόθηκε σκοτώθηκε ο Μουρέλλος και δεν καταφέρανε τελικά την απελευθέρωσή τους. Οι δυο οπλαρχηγοί μεταφέρθηκαν στη Σπιναλόγκα και μετά στη Σούδα και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη. Κρατήθηκαν 10 μήνες και απελευθερώθηκαν με τον όρο να μην επιστρέψει ο παπάς στην Κρήτη. Ο Γιαμαλάκης έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στην Αθήνα.
Ο στρατηγός Ιωάννης Σ. Αλεξάκης γεννήθηκε το 1885 στους Έξω Ποτάμους. Τα περισσότερα παιδικά του χρόνια πέρασε στον Άγιο Νικόλαο. Ανέπτυξε γενναία δράση κατά τους βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) καθώς και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1917-1919). Κατέλαβε πρώτος με το τάγματός του το Σκρα. Τραυματίστηκε κατ’ επανάληψη στο Μακεδονικό μέτωπο και την Μικρασιατική εκστρατεία.
Ο Νικόλαος Γιαμαλάκης, γεννήθηκε στο Κάτω Χωριό Ιεράπετρας το 1860 και ήταν γιος του παπά Γιαμαλάκη. Διετέλεσε βουλευτής Ιεράπετρας το 1887-1907 και κατά την επανάσταση του 1896-1897 ηγήθηκε της επανάστασης στην επαρχία Ιεράπετρας. Έλαβε μέρος στη μάχη των Αρχανών. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε υπουργός Παιδείας παραιτηθείς ως φίλος του Βενιζέλου μετά τη διαφωνία του με τον πρίγκιπα Γεώργιο. Διετέλεσε Εισαγγελέας Εφετών Κρήτης και Αναπληρωτής Γενικός Διοικητής Κρήτης.
Όλα αυτά, τα 700 χρόνια της κατοχής, και παρά τα φοβερά δεινά που υπέστη ο Κρητικός λαός όχι μόνο δεν εγκατέλειψε τη γλώσσα, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά του αλλά έκανε πολλούς επιφανείς Ενετούς να εξελληνιστούν και Τούρκους να μιλούν μόνο ελληνικά. Το έχουμε πει και άλλοτε: τα έθνη και οι λαοί επιβιώνουν κυρίως με τις πολιτιστικές τους παραδόσεις και αξίες. Η εθνική συνείδηση είναι πολιτιστική συνείδηση. Η Ελλάδα υφίσταται σήμερα, μετά από τα τόσα δεινά που έχει υποστεί ο χώρος της, επειδή ακριβώς υπάρχει έντονη αυτή η πολιτιστική συνείδηση. Γι’ αυτό και η Κρήτη μπορεί και παίζει το ρόλο του χωνευτηριού των πολιτισμών, επειδή έχει πλούσια και ισχυρή πολιτιστική παράδοση, την οποία θα πρέπει ασφαλώς να διαφυλάξει και να επεκτείνει με κάθε τρόπο. Όχι βέβαια ως τουριστική ατραξιόν και ενταγμένη μόνο σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
Το βιβλίο του αειμνήστου Μιχάλη Κοζύρη «Το Λασίθι εις τον Αγώνα» αποτελείται από 144 σελίδες και είναι πολύ καλά τεκμηριωμένο με αρκετά εκτεταμένη βιβλιογραφία και χωρίς αυθαίρετα συμπεράσματα. Ο συγγραφέας, μεγάλος μάστορας της πένας, έχει πετύχει να δώσει αφηγηματική ροή στη γραφή του και έτσι το βιβλίο διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Είναι βιβλίο γραμμένο από συγγραφέα που ήξερε την τοπική Ιστορία και ήξερε και να γράφει. Κρίμα που είναι εξαντλημένο. Νομίζω τα εγγόνια του κάτι πρέπει να σκεφτούν και να το επανεκδώσουν.

Παλικαριές

Την προηγούμενη εβδομάδα έπαιζε ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη με την τάδε ομάδα από την δείνα ευρωπαϊκή χώρα στον επαναληπτικό αγώνα για τα προκριματικά κάποιου ευρωπαϊκού τουρνουά (επίσημου θεσμού) ποδοσφαίρου. Στον πρώτο αγώνα στην έδρα της φιλοξενούμενης είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός με 2-0 και ο αγώνας ήταν μάλλον τυπική διαδικασία πρόκρισης για τον Ολυμπιακό. Πραγματικά και στο παιχνίδι αυτό ο Ολυμπιακός κέρδισε εύκολα με 2-0 πάλι.
Το πρόβλημα που θέλω να θίξω είναι το εξής: Γιατί οι «φίλαθλοι» ή εν πάση περιπτώσει μερικοί «φίλαθλοι» του Ολυμπιακού προπηλάκισαν τους μερικές δεκάδες φίλους της φιλοξενούμενης ομάδας που ήρθαν στο Καραϊσκάκη να δουν την ομάδα τους;
Τα ίδια και απαράλλακτα με μερικούς «φιλάθλους» του ΠΑΟΚ την επόμενη μέρα στο γήπεδο της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Ο ΠΑΟΚ είχε κερδίσει στο εξωτερικό τους φιλοξενούμενους 2-1.
«Οι ίδιοι ανεγκέφαλοι» έγραψαν οι άλλοι «ανεγκέφαλοι» της έγχρωμης «αθλητικής» δημοσιογραφίας. Τι λέτε καλέ; Τους αλητάμπουρες ανεγκέφαλους; Τους βάρβαρους φιλάθλους; Τους ηλίθιους τσογλαναράδες φίλους του αθλητισμού;
Δυστυχώς το κύκλωμα χρειάζεται νυστέρι αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να το πάρει στα χέρι. Μια λύση θα ήταν να μην πηγαίνει κανείς σε τέτοια γήπεδα. Άντε όμως πείτε το στους ντοπαρισμένους… Η άλλη λύση: βαρύτατες, εξοντωτικές, ποινές στις ομάδες τέτοιων συλλόγων και καμία ειδική μεταχείριση στα οικονομικά τους. Άντε, πάλι, πείτε το στους πολιτικούς που μαζεύουν ψήφους από αυτή την καφρίλα… Τι μένει; Όχι στα γήπεδα των οποίων οι οπαδοί έχουν τέτοια συμπεριφορά, όχι σε καθέναν που ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές, όχι σ’ αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Όχι τέλος σ’ αυτούς που θεωρούν τέτοια συμβάντα ήσσονος σημασίας και τα θάβουν ειδησεογραφικά ή τα περνάνε στα ψιλά.

Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Αισιοδοξία... πόση;

Αν κοιτάξεις απλά τις μελέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα διαπιστώσεις χωρίς μεγάλο κόπο ότι είμαστε από τις τελευταίες χώρες στους μισθούς και τις συντάξεις, έχουμε τους περισσότερους υπαλλήλους αναλογικά και επίσης τα μεγαλύτερα ποσοστά ανασφάλιστης εργασίας.

Πάμπολλα νέα παιδιά τελειώνουν το πανεπιστήμιο αντικρίζουν την ελληνική πραγματικότητα και σκέφτονται το εξωτερικό, όπου θα βρουν καλύτερο επίπεδο μόρφωσης και καλύτερους μισθούς.

Τα καλύτερα μυαλά αφήνουν την υπεραξία στα ξένα. Ποιος νοιάζεται γι’ αυτό; Όλοι το καταλαβαίνουμε: η πολιτική-οικονομική κατάσταση είναι αυτή που τους εξωθεί στο «απονενοημένο». Όμως αυτό βολεύει τους διαχειριστές της εξουσίας, αφού το κενό συμπληρώνεται με την προώθηση των εντός των τειχών. Των δικών μας παιδιών που ναι μεν ο ΑΣΕΠ, αλλά και η προϋπηρεσία που δεν την φτάνουν τα διδακτορικά και τα άλλα, η οποία βεβαίως βεβαίως αποκτήθηκε δια του «αρραβώνος» και η οποία φωτογραφήθηκε στην σχετική προκήρυξη του ΑΣΕΠ για μόνιμο διορισμό. «Το μέσο και η αξιοκρατία στη σύγχρονη Ελλάδα», ως διδακτορική διατριβή θα έκανε πάρα πολλούς να χάσουν τον ύπνο τους.

Φοβάμαι, όμως, ότι δεν το έχουμε δει όλο το έργο ακόμα. Τις συνέπειες των πράξεων αυτών θα τις δούμε στα προσεχώς και δεν θα είναι κωμωδία το φιλμ.

Αφορμή το άρθρο: «Μετανάστης στον τόπο σου»

Ισοκράτης

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι καταχράστηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία".
Ισοκράτης

Ο Ισοκράτης θεωρούσε τα κουραστικά, αφηρημένα επιχειρήματα του Πλάτωνα για τη μεταφυσική, την επιστημολογία και την ανθρώπινη φύση ανεδαφικά. Ήταν πρακτικός και προσγειωμένος άνθρωπος. Ήθελε να λύνει τα άμεσα προβλήματα. Η πραγματικότητα είναι η άμεση ανθρώπινη εμπειρία: «Αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις», έλεγε. Η γνώση είναι σχετική. Δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τίποτα. Το μόνο που μπορούμε να έχουμε, είναι καλές απόψεις. Η καλή άποψη είναι εκείνη που βοηθά στην ερμηνεία της ζωής με τρόπο που βοηθά το δρόμο μας μέσα στη ζωή. Οι συσχετίσεις με την έσχατη πραγματικότητα δεν είναι σημαντικές. Ο Ισοκράτης θεωρεί τις αξίες σχετικές, ωστόσο συμφωνεί με τον Πλάτωνα για την προώθηση των παραδοσιακών ελληνικών αξιών. Το κάνει, όμως, για διαφορετικούς λόγους. Πιστεύει ότι οι ελληνικές αξίες είναι χρήσιμες, αλλά όχι κατ’ ανάγκην αληθινές.
Ο Ισοκράτης συνειδητοποίησε ότι το συσχετιστικό σύστημα αξιών δεν είχε την απαραίτητη ψυχολογική δύναμη για να ελκύσει τους ανθρώπους στον κοινό δεσμό της ενότητας και την αδελφοσύνης που θα σταθεροποιούσε τους δεσμούς μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε αποσύνθεση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προώθησε ένα πολιτικό ιδανικό που θα μπορούσε να ενώσει το πανελλήνιο και το κατάλληλο πρόσωπο –τον Φίλιππο- που θα μπορούσε να το πραγματώσει. Παράλληλα θεωρούσε, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοί του διανοητές, την εκπαίδευση ως λυτρωτή του κόσμου.

Δημόκριτος

«Όποιος νικιέται από το χρήμα είναι αδύνατο να είναι δίκαιος.»
Δημόκριτος

Ο Δημόκριτος γεννήθηκε στα Άβδηρα γύρω στα 460 π.Χ. από οικογένεια αριστοκρατικής καταγωγής, δημοκρατικών όμως πεποιθήσεων.
Από τη νεανική του ηλικία ο Δημόκριτος έδειξε την κλίση του προς τη μελέτη και την έρευνα της φύσης.
Κατά τη μοιρασιά της πατρικής περιουσίας ανάμεσα στο Δημόκριτο προτίμησε να λάβει το μικρότερο μερίδιο σε χρήματα , τα οποία ξόδεψε ταξιδεύοντας στην Αίγυπτο, την Περσία, την Βαβυλώνα ενδεχομένως και αλλού. Όπως αναφέρει και ο ίδιος: «Εγώ, λοιπόν περιπλανήθηκα σε περισσότερους τόπους της γης απ’ τους ανθρώπους της εποχής μου, ερευνώντας τα πιο μακρινά μέρη, και γνώρισα πάρα πολλές χώρες και κλίματα και άκουσα πάρα πολλούς μορφωμένους ανθρώπους, αλλά στη σύνθεση σχημάτων που συνοδεύονται από απόδειξη κανείς ως τώρα δε με ξεπέρασε, ούτε ακόμη και αυτοί από τους Αιγυπτίους που ονομάζονται αρπεδονάπτες (γεωμέτρες της Αιγύπτου). Μαζί και με την παραμονή μου σ’ αυτούς, έζησα συνολικά οχτώ χρόνια σε ξένη χώρα».
Δεν παρέλειψε να επισκεφτεί και το μεγαλύτερο πνευματικό κέντρο της εποχής του, την Αθήνα, φαίνεται όμως ότι η παρουσία του εκεί πέρασε σχετικά απαρατήρητη. Σύμφωνα με μια εκδοχή αυτό αποτελούσε επιλογή του ίδιου του Δημόκριτου, επειδή ένιωθε μεγάλη περιφρόνηση προς τη δόξα. Η επίσκεψη του Δημόκριτου στην Αθήνα ήταν κάτι φυσιολογικό, αφού η πόλη αποτελούσε την πνευματική πρωτεύουσα της Ελλάδας, ενώ και τα Άβδηρα ήταν μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Ίσως, όμως, η εμπόλεμη κατάσταση, στην οποία βρισκόταν τότε η Αθήνα λόγω του Πελοποννησιακού πολέμου, να οδήγησε το Δημόκριτο στην απόφαση να ιδρύσει τη σχολή του στα Άβδηρα. Πάντως, ο φιλόσοφος σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να περιφρονούσε την Αθήνα, αφού ο ίδιος ήταν δημοκρατικός, ενώ πολλές από τις απαντήσεις που έδωσε σε φιλοσοφικά προβλήματα υποβάλλουν την εντύπωση ότι γνώριζε καλά τη φιλοσοφία του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αντισθένη, του Αρίστιππου και του Αναξαγόρα.
Πέθανε σε προχωρημένη ηλικία.

Αρχοντιές

Μου το διηγήθηκε φίλος για την περιοχή του. Επειδή πιστεύω ότι δεν αφορά μόνο την περιοχή του αλλά είναι γενικότερο σύμπτωμα τον καιρών μας το επισημαίνω. Κάποιος μικρομέγαλος της αυτοδιοίκησης, λοιπόν, μάζεψε τους φίλους του και τους γνωστούς και οργάνωσε εκδήλωση δημοσίων σχέσεων με τον μεγαλόσχημο τίτλο «συνέδριο».

Έστειλε και προσκλήσεις προς τα επιστημονικά σωματεία της περιοχής, τα οποία όπως προέκυπτε από τον τίτλο του «συνεδρίου» θα έπρεπε το λιγότερο να είχαν κληθεί, όχι για να τιμήσουν τους φίλους των διοργανωτών, αλλά ως εξ αντικειμένου αρμόδιοι και εννοείται ότι δεν γνώριζαν τίποτα μέχρι να έρθει η πρόσκληση «Με μεγάλη μας τιμή κλπ κλπ». Ποια τιμή άραγε…

Οι περισσότεροι δυστυχώς της αυτοδιοίκησης, άσχετοι όντες με κάθε έννοια δεοντολογίας και επιστήμης, εκλεγμένοι με κομματικές γραμμές και πρακτικές νομίζουνε ότι είναι ικανοί να μιλάνε και να έχουν γνώμη επί παντός, επειδή πληρώνουν. Και δεν περιορίζονται μόνο σ’ αυτό αλλά πράττουν κιόλας με την παρέα τους, για την παρέα τους. Το μεγαλειώδες «εγώ έχω λεφτά» του Αυλωνίτη στα αρχοντικά της αυτοδιοίκησης. Οι κακόμοιροι, που όταν καλούνται να συνδράμουν αυτούς που δεν θεωρούν δικούς τους, αυτούς που δεν θα τους λιβανίσουν στον τοπικό τύπο, αυτούς που δεν θα φωτογραφηθούν στο γραφείο τους για τις ανάγκες των δημοσίων σχέσεών τους, δεσμεύονται από τον επίτροπο, το μητροπολίτη, το φεστιβάλ ταβλιού, την εκδήλωση επίδειξης μόδας, την εθνική μετεωρολογική υπηρεσία κ.ο.κ.

Στείλανε τις προσκλήσεις και περιμένανε, οι φουκαράδες, να τσιμπήσουνε οι μπούφοι να πάνε και να τους κάνουνε μάγκες… Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο δικός μου νομίζει ότι αυτά αφορούν μόνο την περιοχή του.

Θα μου πεις, τώρα, γιατί δεν απομονώνονται ετούτοι οι μάγκες να σπάσουνε τα μούτρα τους και να κόψουν τις κουτοπονηριές; Η απάντηση που έχω διαθέσιμη είναι ότι τελικά βρίσκονται διάφοροι παρατρεχάμενοι και δίνουν όγκο στις μηδαμινότητές τους. Δυστυχώς.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Αναλογίες

Στην Ικαρία και σε τέσσερα άλλα μέρη στον κόσμο ζουν οι μακροβιότεροι άνθρωποι. Υπάρχει μυστικό γι' αυτό; Μια άποψη: "Στη ζωή, όπως και στον αθλητισμό, όποιος τρέχει πολύ τερματίζει πρώτος".

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά

Αύγουστος. Τα ρολά κάτω. "Η ωραία Ελλάς και πάλι κοντά σας το Σεπτέμβριο", η ανάρτηση στην πόρτα. Κάνουμε χρήση της καλοκαιρινής μας άδειας, γιατί τον άλλο καιρό κάνουμε της ανοιξιάτικης, της χειμωνιάτικης και της φθινοπωρινής. Σσσσ... σιγά! Η πατρίδα κοιμάται.
Απλωτές ξαπλώστρες, σκιερές ομπρέλες, αθερίνα η εδώδιμος, φραπές και πάσης Ελλάδος... Αβραμό ή Ανταμό; Ανταμό, Ανταμό!... Και καρπούζι! Πολύ καρπούζι!... Ενίοτε και ντόπιο ανανά... Καλύτερα φρουτάκι παρά Κωτσογιωργάκι. Το be και not TV.
Την καλημέρα μας με τους στίχους του παλιού φίλου Μανώλη Ξωμερίτη.

Η Σάτιρα κουράστηκε να γράφει για κουλτούρες

και πήγε και την άραξε κι αυτή στις ξαπλωτούρες.

Να χολοσκά για τα κοινά αιτία δεν υπάρχει,

αυτά είν' άλλα θέματα δημάρχου και νομάρχη.


Ολόκληρο το αφιέρωμα στον ποιητή: Μανώλης Ξωμερίτης