Κι ας μου ξεραθεί το χέρι

Το σημερινό σχόλιο της Ρούλας Γεωργακοπούλου στα ΝΕΑ αναφέρεται στα δώρα και ειδικά στα βιβλία ως επιλογή δώρου. Έχει για τίτλο το ανάπτυγμα που κάναμε μαθητές στο αρκτικόλεξο ΟΕΔΒ (Όταν έχω διάβασμα βαριέμαι). Το βρήκαμε εξαιρετικό και το παραθέτουμε:

"Το λέω γιατί το ξέρω. Δεν υπάρχει δώρο υψηλότερου κινδύνου από ένα βιβλίο. Αν σε πιάσει ο ενθουσιασμός να μπουκώσεις τον άλλον με ηδονές που δεν είναι για τα δόντια του, καλύτερα να το φας μόνος σου και να του αγοράσεις καμιά γραβάτα. Παλιά ήταν της μόδας τα τασάκια και οι μεταξοτυπίες. Τώρα πάει, ξεπέσανε κι αυτά. Για το γινάτι των βιβλίων, έχω βάλει στο μούσκιο φιλίες κι έχω κόψει εν τω γεννάσθαι σχέσεις με προοπτική. Για μια Ελ Τζέιμς, για έναν Πάουλο Κοέλιο, για έναν Νταν Μπράουν (μετά συγχωρήσεως), έχω κοντέψει να γίνω μισάνθρωπος. Δεν είμαι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «βιβλιόφιλη», είμαι όμως εντελώς έρμαιο της βιβλιοφιλικής φερομόνης που εκλύεται από το δέρμα, τα ρούχα και τα μαλλιά του αλλουνού. Αυτή η χημική ουσία, που προκαλεί την έλξη ή την απώθηση, είναι για μένα κυρίαρχο αισθητήριο, όπως για μια γάτα τα μουστάκια της. Μακάρι να με είχε προικίσει η φύση με ένα τέτοιο τρίχινο εργαλείο, να μυρίζομαι από μακριά την Οστεν, τον Μπάνβιλ και τον Σάλιντζερ, να μην κάθομαι τώρα μπροστά στον πάγκο του βιβλιοπωλείου και να σπάω το κεφάλι μου: θα χαρούν ή θα μου κόψουν και την καλημέρα οι Φώτηδες κι οι Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση;

Το λέω γιατί ξέρω τι περνάνε τα τελευταία χρόνια οι εκδοτικοί οίκοι. Αν ολοκληρωθεί το κραχ δεν θα αφήσει απλήρωτους μόνον τους δημιουργούς. Εκείνοι που κινδυνεύουν να βρεθούν διανοητικά άστεγοι δεν είναι τόσο οι γκουρμέ της ανάγνωσης αλλά οι χρήστες της «με το στανιό». Ορίστε, τα κατάφερα πάλι να ενοχοποιηθώ. Των Φώτων, τ' Αγιαννιού και του Αγίου Αθανασίου αύριο-μεθαύριο θα χαρίσω Νταν Μπράουν, Κοέλιο, Ελ Τζέιμς, κι ας μου ξεραθεί το χέρι".