του Σταύρου Τζαρδή
Συνέβη κι’ αυτό αναπάντεχα, ένα αδιάφορο απόγευμα μιας Τρίτης στις 15 του τρέχοντα Νοέμβρη, που συνέρευσαν τόσοι και τόσοι στην αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου, εκεί πάνω στα σκαλάκια της Καμάρας του Λιμανιού… Ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα σ’ ένα συνηθισμένο προσκλητήριο των τοπικών μας μέσων ενημέρωσης, όπου συνωθήθηκαν αθόρυβα και ορεξάτα εκατοντάδες ζευγάρια μάτια, έτοιμα να ρουφήξουν την ανάταση που πρόσφερε μια υποδειγματική παρουσίαση των πεπραγμένων και των δεξιοτήτων του αλησμόνητου Νίκου Σπίθα! Λες και συγκεντρώθηκαν οι πολλαπλά εγκλωβισμένοι από την ειδησεογραφία και τα σύγχρονα οικονομικά αδιέξοδα συμπολίτες, όχι μόνο αυτοί που ήξεραν και έζησαν «το φαινόμενο», αλλά και πλήθος άλλοι νεώτεροι που δεν γνώριζαν αλλά κινητοποιήθηκαν από ένστικτο…
Κατάμεστος ο χώρος και ο προθάλαμος μέχρι τα σκαλάκια της Δημοτικής Οδού, δεν υπήρχε τόπος να σταθείς ούτε και να ακουμπήσεις, άκουγες καρφίτσα να πέφτει και η αφήγηση από ένα έπηλυ διανοούμενο και ορθό τεχνοκράτη, που δεν γνώρισε αλλά αξιοποίησε υποδειγματικά το υλικό που του διατέθηκε από την οικογένεια και παρουσίασε καταληκτικά κι αυτούς που γνώριζαν και έζησαν και αφηγήθηκαν βιώματα και μνήμες…
Είκοσι τρία χρόνια μετά την μη αναμενόμενη αποδημία του ο Νίκος Σπίθας (ποτέ δεν παραπονέθηκε για αρρώστια) παρουσιάσθηκε ολοζώντανος και μας χαλάρωσε με την καταλυτική του επιρροή. Άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ευχάριστος, οικείος, σκυμμένος αδιάκοπα πάνω από τις ηλεκτρικές συσκευές και την επαγγελματική του απασχόληση, προσηνής και ευφυολόγος σε κατακτούσε άμεσα, δημιούργησε οικογένεια με οικεία και προσφιλή σ’ όλους μας πρόσωπα, που κατηύθυνε και οδηγούσε δημιουργικά χωρίς αυταρχισμό κι’ έτσι πορεύθηκε ατομικά και κοινωνικά! Ο καθείς κουβαλάει μέσα του πόνο και προβλήματα από αρρώστιες ή τους κόπους της ζήσης κι’ όμως αυτός σαν τους παλιούς μεγάλους καλλιτέχνες τους κλόουν «φόραγε το κοστούμι του» σκορπώντας χαρά, ακτινοβολούσε πάντοτε θετική ενέργεια και σε κέρδιζε με την άνεση, την απλότητα και τις πολλαπλές του δεξιότητες…
Σε κάθε ευκαιρία ή κοινωνική εκδήλωση ήταν απαραίτητο στοιχείο τοπικής ανάτασης, ευρηματικότητας και ευφορίας, υπήρξε ανεπανάληπτος και κατάφερε να ζει ακόμη μέσα στις καρδιές μας ή να εκπέμπει μέχρι και τώρα ευφορία και θετική ενέργεια και σ’ αυτούς που δεν τον γνώρισαν, αλλ’ είναι τουλάχιστον υποψιασμένοι και επιθυμούν να καθαρθούν και ν’ αποτοξινωθούν από τα σύγχρονα αδιέξοδα!
Οι ιστορίες του είναι ατέλειωτες… Εγώ τον έζησα να ενορχηστρώνει σε πλατειά ομήγυρη πέρα από τον φύλαρχο με τους ήχους της ζούγκλας και το τραίνο όταν ξεκινά από τον Σταθμό! Θα ήθελα να παραθέσω σ’ όλους τους ευαισθητοποιημένους συντοπίτες μας απανταχού της Επικράτειας την περίφημη άρια “Vesti la giubba” από την Όπερα «Οι Παλιάτσοι» του Ρουτζέρο Λεονκαβάλλο, μια από τις διασημότερες στην ιστορία της Όπερας. Η ηχογράφηση της με τον Ενρίκο Καρούζο το 1902, ήταν η πρώτη στα χρονικά που πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα…
Είμαι σίγουρος ότι, αν όχι η φιλόξενη ΑΝΑΤΟΛΗ, τουλάχιστον ο «παντεχνοκράτωρ» φίλος μου Γιώργης Τουτουδάκης, την αυθεντική παιδική εμπειρία του οποίου απολαύσαμε γραπτή για την κοινή του γειτονιά με το κατάστημα Σπίθας - Λουλάς εκεί πίσω από τον Άγιο Αθανάσιο, θα καταφέρει να αναρτήσει την πολύ δημοφιλή αυτή άρια του Κάνιο στην ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο (www.104fm.gr). Αφορά τους ανθρώπους που είναι ταγμένοι να δίδουν χαρά παρ΄ όλο τον δικό τους πόνο ή τα προσωπικά τους προβλήματα, τους διασκεδαστές, τους γελωτοποιούς (clowns), αυτούς τους αρχέγονους σπουδαίους καλλιτέχνες που διασώθηκαν στην Commedia del’ Arte και μέχρι τις μέρες μας στις μεγάλες τσιρκολάνικες παραστάσεις! «Φόρεσε το κοστούμι (Vesti la giubba) κι αλεύρωσε το πρόσωπό σου. Ο κόσμος πληρώνει και θέλει να γελάσει. Κι αν ο Αρλεκίνος σου κλέψει την Κολομπίνα, γέλα παλιάτσε κι όλοι θα χειροκροτήσουν!»
( ακούστε την άρια vesti la giubba )
Πρόκειται για αριστούργημα του belcanto με πολλαπλές αναφορές στην Τέχνη. Στην περίφημη ταινία «Οι αδιάφθοροι» του Μπράιαν Ντε Πάλμα ο Αλ Καπόνε (Ρόμπερτ ντε Νίρο) κλαίει ακούγοντας την άρια την ώρα που δολοφονείται ο Τζιμ Μαλόουν (Σον Κόνερυ)!... «Ηθοποιός σημαίνει φως κι είναι καημός πολύ πικρός…..» σε μουσική σύνθεση του Μάνου Χατζηδάκη και με θεατρική απόδοση της μελωδίας από τον αξέχαστο Τάκη Χορν και τον Γιώργο Μαρίνο…
Οι μικρές τοπικές μας κοινωνίες έχουν ανάγκη από τέτοια πρόσωπα σαν τον Νίκο Σπίθα και σημεία αναφοράς, για να δυνηθούν να διατηρήσουν τον συνεκτικό τους ιστό κόντρα στους ενάντιους καιρούς και για να καταφέρουν τελικά αυτό που είναι και το ζητούμενο, να παραμείνουν εξανθρωπισμένες!...
ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΣ. ΤΖΑΡΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου