Ημείς άδομεν;

Η πολιτική κρίση µε κάποιον τρόπο ελπίζουµε ότι θα ξεπεραστεί. Η υπερψήφιση της δανειακής σύµβασης και από τη Νέα Δηµοκρατία µάλιστα µπορεί να µας προσδώσει ψήγµατα αξιοπιστίας, απαραίτητα στις σηµερινές συνθήκες. Μην τρέφουµε όµως ψευδαισθήσεις. Η χώρα κινείται ήδη προς την έξοδο από το ευρώ. Και πολλοί πιστεύουν ότι θα χρειαστεί ένα θαύµα για να ανακοπεί η πορεία προς την καταστροφή. Ιδού πώς έχουν τα πράγµατα.

Πρώτον, οι πολιτικοί µας και το πολιτικό µας σύστηµα θεωρούνται πλέον απολύτως αναξιόπιστα από τους Ευρωπαίους. Η απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου για δηµοψήφισµα ήταν η χαριστική βολή σε µια κυβέρνηση που δύο χρόνια τώρα αναλαµβάνει υποχρεώσεις τις οποίες εµφανίζεται στη συνέχεια απρόθυµη ή ανίκανη να τις υλοποιήσει. Αντ’ αυτού υπάρχει βέβαια ο κ. Σαµαράς, ο οποίος θα χρειαστεί να προσπα θήσει όµως σκληρά για να πάρουν στα σοβαρά τις θέσεις του κόµµατός του οι εταίροι µας.

Δεύτερον, η Ελλάδα αντιµετωπίζεται ως «αποτυχηµένο κράτος» όπου η γραφειοκρατία και η διαφθορά έχουν σαν αποτέλεσµα και οι πιο στοιχειώδεις διαδικασίες, όπως η συλλογή των φόρων, να αποτελούν αντικείµενο διαπραγµάτευσης. Ακόµη και κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις η επίτευξη ενός προγράµµατος εξυγίανσης προϋποθέτει επαναστατικές αλλαγές.

Τρίτον, η κοινή γνώµη και τα µέσα ενηµέρωσης σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες έχουν στραφεί εναντίον µας, ενώ η τελευταία κρίση έκανε φανερό ότι ακόµη και οι ως τώρα υποστηρικτές µας έχουν αλλάξει στάση. Με την εξαίρεση του κ. Κον-Μπεντίτ, σχεδόν κανείς ευρωπαίος πολιτικός, ούτε από τους σοσιαλιστές, δεν βρήκε κάτι καλό να πει, για εµάς την τελευταία εβδοµάδα ενώ ακόµη και ο κ. Γιούνκερ, που µας έχει προσφέρει πολύτιµη στήριξη µέσα στα όργανα της ευρωζώνης, επιτέθηκε µε δριµύτητα στην κυβέρνηση.

Υποστηρίζουν ορισµένοι ότι όλα αυτά είναι τροµοκρατικά και ότι δεν υπάρχει καµία νοµική διαδικασία εκδίωξής µας. Κρυβόµαστε πίσω από το δάχτυλό µας. Ηδη σε κύκλους της επιτροπής διακινούνται εναλλακτικά νοµικά σενάρια, ενώ πολλοί σηµειώνουν µε έµφαση την άρνηση των Σαρκοζί και Μέρκελ να καλέσουν τον έλληνα πρωθυπουργό στην τελευταία διάσκεψη της ευρωζώνης για τις χώρες µε υψηλό χρέος. Σηµειώνουν ακόµη την αναφορά της κυρίας Μέρκελ σε «σχέδιο Βήτα», τη δήλωσή της ότι η Ελλάδα «είναι ξεχωριστή περίπτωση» και βέβαια τις προχθεσινές ωµές δηλώσεις του εκπροσώπου της.

Αν λάβουµε υπόψη ότι ταυτόχρονα χτίζεται το περίφηµο «τείχος» γύρω από την Ελλάδα που θα προστατεύσει τις τράπεζες – όχι τις δικές µας πια – από µια άτακτη χρεοκοπία, τότε το ενδεχόµενο της αποποµπής µας φαίνεται πολύ πιο ρεαλιστικό.

Για να είµαστε ειλικρινείς βέβαια οι εταίροι µας θεωρούν πιο πιθανό ότι εµείς θα τους κάνουµε τη δουλειά, ότι δηλαδή δεν θα αντέξουµε και θα βγούµε µόνοι µας από την ευρωζώνη. Φαίνεται απίθανο; Οχι βέβαια. Με τις εφορίες σε διαρκή λευκή απεργία, τον δηµόσιο τοµέα σε καθεστώς µόνιµης µη λειτουργίας, τους λογής-λογής θιγόµενους έτοιµους για αντάρτικο και το κέντρο της Αθήνας πολιορκούµενο κάθε τρεις και λίγο, ποια κυβέρνηση θα µπορέσει να φέρει εις πέρας τις αλλαγές που έχουµε αναλάβει;

Φυσικά, γίνονται και θαύµατα. Μπορεί η επόµενη κυβέρνηση να είναι πολύ πιο αποφασισµένη να εφαρµόσει τα µέτρα που εξαγγέλλει και να βάλει τέλος στο καθεστώς της διάχυτης ανοµίας. Μπορεί να πετύχουµε και επί της ουσίας την πολυπόθητη συναίνεση. Μπορεί ακόµη σιγά-σιγά να ανακάµψει η οικονοµία και να εκτονωθεί κάπως η κοινωνική ένταση. Μπορεί καθώς φθάσαµε στο χείλος της αβύσσου να βάλαµε και µυαλό!


Γράφει ο Π. Καψής στο σημερινό ΒΗΜΑ.