Διότι μια Βουλή και μια Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠαΣοΚ, που εδώ και δυόμισι χρόνια έχουν καταπιεί ένα σύνταγμα καμήλες, ανακάλυψαν πρόβλημα συνείδησης για τις δικηγορικές εταιρείες ή το ωράριο των φαρμακείων.
Ως εκ τούτου, δεν ξέρω με ποιο ακριβώς φαινόμενο είμαστε αντιμέτωποι: με μια καλοδεχούμενη επιβεβαίωση της ουσίας του κοινοβουλευτισμού ή με την ωμή εκδήλωση μιας συντεχνιακής φαυλότητας;
Δεν θα μπω στην ουσία των εκατέρωθεν επιχειρημάτων. Ουδέποτε πίστεψα ότι η σωτηρία της πατρίδας ή το μέλλον του τόπου εξαρτάται από το τι ώρα θα ανοίγουν τα φαρμακεία, ούτε από το πώς θα λειτουργούν οι δικηγορικές εταιρείες στην επαρχία.
Αλλά το επιχείρημα ισχύει και στις δύο κατευθύνσεις: όποια ώρα και αν ανοίγουν, όπως και αν λειτουργούν.
Αν όμως δεν εμπλέκεται κανένα μείζον συμφέρον στην ψηφοφορία, τότε προς τι η μαζική αντίδραση των βουλευτών; Ανησύχησαν για τα Panadol; Ή τους την έπεσαν οι σύλλογοι, τα σωματεία και οι φορείς;
Υποθέτω ότι η απάντηση είναι προφανής. Και υπογραμμίζει όχι τις αρετές, αλλά το μεγάλο αμάρτημα του κοινοβουλευτικού μας συστήματος: οι βουλευτές δεν πολιτεύονται συνήθως ως εκπρόσωποι του έθνους (όπως επιβάλλει το Σύνταγμα), αλλά ως επιμέρους εκπρόσωποι κομμάτων, ψηφοφόρων, συντεχνιών, περιφερειών, επαγγελματικών κλάδων και ό,τι άλλου μπορεί να τσοντάρει σταυρουδάκια την Κυριακή των εκλογών.
Αυτό ακριβώς το σύστημα και αυτή η νοοτροπία μάς οδήγησαν στην καταστροφή. Η αντίληψη ότι τα επιμέρους συμφέροντα δικαιούνται να προηγούνται του γενικού - αρκεί να εξασφαλίζουν προνομιακή πρόσβαση στον χώρο των αποφάσεων.
Το δυστύχημα είναι ότι αρκετοί εξακολουθούν να παίζουν αυτό το καταστροφικό παιχνίδι, «των οικιών ημών εμπιπραμένων...».
Το ευτύχημα είναι ότι πρόκειται πλέον για μια αδιέξοδη μάχη οπισθοφυλακής. Με απολύτως ορατή κατάληξη..."
Είναι η κατάληξη του άρθρου του Πρετεντέρη στα σημερινά ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου