Ο πολιτισμός των πολεμικών αναμνήσεων

Το κάτω όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού στη χώρα μας; Ο Μαραθώνας! Ωραία πράματα. Όσο πλησιάζουμε στο σήμερα διαφοροποιούμαστε. Στο βάθος τους χρόνου όλοι στον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή καταλήγουμε. Ξεκινάμε από το σήμερα και ανάλογα με το τι μας βολεύει οδεύομε τους δρόμους και τα μονοπάτια της Ιστορίας προς τα πίσω μέχρι τον Μαραθώνα.
«Η ιστορικότητα της μάχης του Μαραθώνα σηματοδότησε τη μεταλαμπάδευση του ελληνικού κλασικού πνεύματος». Μόνο; Όχι βέβαια! Και «της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του διαλόγου και της διαλεκτικής, της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της τέχνης και του ανθρωπισμού στην Ευρώπη». Ποιας Ευρώπης; Της Ευρώπης «της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού» είπε μεταξύ άλλων στη σχετική με τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα συνέντευξη Τύπου ο διευθυντής του Κέντρου Δελφών κ. Γιαλλουρίδης. Ο Ψυχογιός στο ΒΗΜΑ χαρακτήρισε το λόγο του «κείμενο-αλαλούμ». Σιγά τον πολυέλεο. Κόμισε γλαύκα εις Αθήνας ο Ψυχογιός. Πρώτη φορά συνέβη ειδικά σ’ αυτόν τον τόπο κάτι τέτοιο: Πανηγυρικός και υπερθετικοί βαθμοί. Πυγολαμπίδες και ορόσημα. Μυρτιές και δάφνες. Εμείς και οι άλλοι… Που τα στέλνουμε όλα αυτά; Σε όλους αυτούς που μας πουλάνε –κατά τη γνώμη μας- μούρη; Όχι βέβαια. Στ’ αυτιά μας τα κατευθύνουμε. Στην αυταρέσκεια μας. Στον πληγωμένο μας εγωισμό. Στον κόσμο του θολωμένου μας μυαλού.
Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες οι Ευρωπαίοι τρώγανε χαρούπια (πόσο τα καταναλώνουμε κάτι τέτοια οι ξεφτίλες). Όταν όμως η Ευρώπη έμαθε και άρχισε να καλλιεργεί την φιλοσοφία και την επιστήμη και να θεραπεύει τις τέχνες εμείς εδώ ανακυκλώνουμε, χρόνια και χρόνια, τελετές. Παράγουμε τελετές αντί για πολιτισμό. Καλλιεργούμε με πάθος τις πολεμικές μας αναμνήσεις. Μιλάμε για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη αλλά δεν ξέρουμε τι είπαν. Και κλαίμε από συγκίνηση χαιρετώντας τις πέτρες (όχι τη σκέψη, γιατί δεν την ξέρουμε…) των προγόνων μας, τους πλατάνους των χωριών μας και τα αιώνια περήφανα (!) βουνά μας…