Ο βλάχος άρχων κι αν γενεί ...

"Αρχοντιά", είναι ο τίτλος του άρθρου του Λακόπουλου στα σημερινά ΝΕΑ.

"Στην πολιτική η κρίση των συστημάτων είναι πρωτίστως η κρίση των προσώπων. Ισχύει ασφαλώς και για την ελληνική πολιτική σκηνή και απομακρύνει διαρκώς τους πολίτες από τον δημόσιο χώρο, όταν δεν ταΐζει τη βυσσοδομούσα Ακροδεξιά. Σε πολλές - πολλές όμως - περιπτώσεις δεν λείπουν οι ικανότητες, λείπει η τσίπα. Η αυτογνωσία του λάθους και η μετρημένη συμπεριφορά. Πρόσωπα που διαδραμάτισαν ρόλο τα τελευταία χρόνια, εμφανίζονται επί σκηνής αμέριμνα και σαν να μην έχουν ιδέα για τον «φόνο». Οι εξαιρέσεις είναι λιγότερες από τον κανόνα.

Ενα παράδειγμα. Εγινε προ ημερών χαμός με πρώην αξιωματούχους του πολιτεύματος που φρόντισαν οι ίδιοι, προτού εξοστρακιστούν από την πολιτική, να εκχωρήσουν στον εαυτό τους προνόμια - όπως αστυνομική φρουρά, προσωπικό, γραφεία και άλλες διευκολύνσεις. Παρά τον θόρυβο, ουδείς είχε το φιλότιμο να δηλώσει ότι παραιτείται, καθώς όλα αυτά συνιστούν πρόκληση σε καιρό κρίσης.

Δεύτερο παράδειγμα. Αναστενάζει η κοινωνία με το δράμα στο οποίο την έριξαν αψήφιστα συγκεκριμένες επιλογές, που οδήγησαν τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, υποχρεωμένη να εφαρμόζει ένα Μνημόνιο που δεν αντέχει και που δεν οδηγεί και πουθενά. Αλλά οι πρωταγωνιστές σουλατσάρουν υπερήφανοι για τον ρόλο τους - τον οποίο προφανώς ο ελληνικός λαός δεν αναγνωρίζει και τους έστειλε άκλαυτους.

Τρίτο παράδειγμα. Στρατιές πρώην κυβερνητικών αξιωματούχων - υπουργοί, γραμματείς και Φαρισαίοι - από τις υπογραφές των οποίων πέρασε το σημερινό χάλι της χώρας σε κάθε τομέα, βγαίνουν ξανά στον αφρό και ενώ αυτοί δημιούργησαν - και είναι - το πρόβλημα ισχυρίζονται ότι έχουν τη λύση. Ορισμένοι μάλιστα εξοργίζουν, καθώς κάνουν χρήση και ρόλων που οι ίδιοι κατασκευάζουν για να δείξουν ότι είναι σπουδαίοι.

Τέταρτο παράδειγμα. Ταγοί του δημόσιου βίου, με διακριτές θέσεις στο πολιτικό σύστημα, παρακάμπτουν την παιδαγωγική πλευρά της πολιτικής, μπερδεύουν το αξίωμα με το πρόσωπό τους και αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους θαρραλέα, παραιτούμενοι, χρησιμοποιούν τεχνάσματα και μεγαλοστομίες για να βγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία οι ίδιοι έβαλαν τον εαυτό τους.

Ενας παλαιός πολιτικός, που δεν μετέχει πλέον στην επίσημη πολιτική, λέει συχνά ότι «η πολιτική χρειάζεται αρχοντιά». Ατυχώς, λίγοι την έχουν από όσους φορούν ή φόρεσαν την τήβεννο δημοσίων αξιωμάτων - συνήθως κατ' απονομήν και όχι κατ' αξίαν. Και όπως έλεγε ο Μαρκ Τουέιν, «είναι καλύτερα να αξίζεις τις τιμές και να μην τις έχει παρά να τις έχεις και να μην τις αξίζεις»."