Λαδιάρηδες

Αντιγράφουμε το άρθρο του Μ. Τσιντσίνη από τα σημερινά ΝΕΑ που έχει τίτλο "Ποιος ορκίζεται σ' αυτό το κράτος";

Λέμε, έτσι γενικώς, ότι λαδώνονταν. Δεν λέμε ότι τόσα χρόνια τους λαδώναμε εμείς. Λέμε εισαγγελικώς ότι είναι επίορκοι. Δεν λέμε όμως ποιον όρκο πάτησαν.

Ποιος απαίτησε από τον υπάλληλο του ΙΚΑ να δώσει όρκο; Ποιος του ζήτησε - όταν τον βόλευε σε μια θεσούλα ισόβιας αποκατάστασης - να έχει συνείδηση δημόσιου λειτουργού; Ποιος - όταν του έταζε το εύφορο τέλμα της επιδοτούμενης αναξιότητας - του εξήγησε ότι καλείται να υπηρετήσει κάτι που τον υπερβαίνει;

Οι λαδιάρηδες που αίφνης συλλαμβάνονται δεν είναι επίορκοι. Δεν είχαν σε τι να ορκιστούν. Δεν τους δέσμευε καμία ειδική σχέση με την υπηρεσία. Η μόνη σχέση που είχαν με το λειτούργημά τους ήταν ο εύκολος βιοπορισμός. Η μόνη «παραγωγικότητα» που τους επιτρεπόταν ήταν ο λαθραίος πλουτισμός.

Καμία άλλη, βαθύτερη σχέση δεν είναι εφικτή με ένα κράτος που υπάρχει μόνο ως γραφειοκρατικό κέλυφος. Αυτή η αποξένωση από το κράτος εξηγεί και την έκταση της ελληνικής διαφθοράς. Η διαφθορά δεν ενδημεί εξαιτίας των διεφθαρμένων. Για την τερατώδη ύπαρξή της δεν φταίει η ηθική ανεπάρκεια του ενός ή του άλλου υπαλλήλου. Φταίει το πολιτικό έλλειμμα της κοινωνίας, που δεν αναγνώριζε ποτέ ότι αυτό το κράτος είναι το «κράτος της».

Οταν το κράτος είναι ξένο σε καλεί να το λεηλατήσεις. Μια πολιτεία στην οποία δεν πίστεψες ποτέ σε καλεί να την καταργήσεις.

Γι' αυτό δεν ωφελεί να ηθικολογούμε. Η διαφθορά μας δεν είναι εκδήλωση ηθικής κατωτερότητας. Είναι σύμπτωμα πολιτικής καθυστέρησης.