Ο δήμος στην αρχαία Αθήνα είναι μέγιστο επίτευγμα ακριβώς
γι’ αυτό το λόγο. Η ισχύς και η λειτουργία του αποτελούσε ομπρέλα, και ισότιμα,
για όλους τους πολίτες.
Η δημόσια περιουσία ανήκει σε όλους. Πόσοι σήμερα το
αντιλαμβάνονται αυτό; Πάντως όχι αυτοί που έχοντας άκρες στην εκτελεστική εξουσία
πλουτίζουν σε βάρος των κρατικών πόρων, ούτε και αυτοί που τους δίνουν αυτή τη
δυνατότητα. Και ασφαλώς δεν το αντιλαμβάνονται και όσοι δεν τους το επιτρέπει η
χαμηλή παιδεία που έχουν λάβει. Π.χ. αυτοί που μουτζουρώνουν τις πινακίδες των
δρόμων, που κλέβουν τα καλώδια από τους οργανισμούς κοινής ωφελείας, που κλέβουν
ακόμα και προτομές από τους δημόσιους χώρους για να τις πουλήσουν στα χυτήρια
αλλά και τα χυτήρια που τις δέχονται κ.α.
Η φιλανθρωπία όπως γίνεται ασφαλώς και προσφέρει μια
προσωρινή –αλλά επιλεκτική- ανακούφιση. Δεν λύνει όμως το πρόβλημα της ανέχειας,
της δυστυχίας, που βιώνει η κοινωνία μας έντονα σήμερα.
Γρήγορα, όσο γίνεται, η δημοκρατία θα πρέπει να λειτουργήσει
δημιουργώντας προϋποθέσεις εξάλειψης της ανεργίας. Να εξασφαλίσει όρους
ισοπολιτείας, δικαιοσύνη, και αναλογική συμμετοχή στα βάρη.
Πολίτης δε σημαίνει τηλεθεατής. Δε σημαίνει άκριτη συμμετοχή
σε διαμαρτυρίες. Δεν είναι ούτε ο καναπές, ούτε το πλαστικό σημαιάκι, αλλά ούτε
και ο άκρατος καταναλωτισμός στοιχεία που θα πρέπει να τον χαρακτηρίζουν. Δεν
θα πρέπει να ακολουθεί, να παρατηρεί και να συμπάσχει παθητικά. Θα πρέπει να
συνδιαμορφώνει και να έχει αίσθηση τόσο των πράξεών του, όσο και των παραλείψεων.
Αν δεν
οργανώσουμε την Πολιτεία πάλι τα ίδια θα κάνουμε. Και δεν θα έχει παρέλθει και
πολύ ο χρόνος. Η μεγάλη κρίση που περνάμε αποτελεί ταυτόχρονα και μεγάλη ευκαιρία
για να οργανώσουμε την Πολιτεία σε υγιείς βάσεις. Και δυστυχώς τα μηνύματα που μας
έρχονται δεν επιτρέπουν και πολύ αισιοδοξία. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου