Αυτά...

... ένα αυτοκίνητο, στο πίσω παρμπρίζ του οποίου είναι κολλημένη μια αυτοκόλλητη μούντζα - χειρονομία ελληνικότατη, ως γνωστόν. Σε κάθε δάκτυλο της ανοικτής παλάμης είναι γραμμένη και μία κατηγορία, την οποία ο αγανακτισμένος ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου απευθύνει προφανώς στους πολιτικούς: «κλέφτες», «απατεώνες», «αλήτες», «προδότες», καθώς και μία πέμπτη, η οποία δεν διακρίνεται ευκρινώς στη φωτογραφία. Δεν είναι όμως μόνον η μούντζα και η λεβέντικη αγανάκτηση που μας πείθουν για τη βαθιά ελληνικότητα του οδηγού. Είναι κυρίως το γεγονός ότι το αυτοκίνητο είναι σταθμευμένο επάνω στη γωνία της πλατείας της Ανοιξης, δίπλα από τους πασσάλους που έχει τοποθετήσει ο δήμος ακριβώς ώστε τα αυτοκίνητα να μην καταλαμβάνουν τη γωνία. Σημειωτέον, δε, ότι έχει παρκάρει εκεί παρότι υπάρχουν ελεύθερες θέσεις πολύ κοντά στη γωνία. Προσοχή όμως! Το πειστήριο της απόλυτης ελληνικότητας δεν είναι αυτή καθαυτή η παράβαση, αλλά η ανάγκη που τον υποχρέωσε να την κάνει: η ανάγκη να μην περπατήσει είκοσι βήματα παραπάνω, γιατί ο γνήσιος Ελληνάρας απεχθάνεται το περπάτημα και χρησιμοποιεί πάντα την «κούρσα» του, την οποία άλλωστε αισθάνεται ως προέκταση του πέους του.

Επειτα από την περιγραφή αυτή, το ερώτημα που έχω να σας θέσω προς γενικό προβληματισμό είναι το εξής: έχετε σοβαρούς λόγους να αμφιβάλλετε ότι ένας άνθρωπος του οποίου η συμπεριφορά προδίδει την έκδηλη περιφρόνησή του για τους άλλους ψήφιζε εκείνους τους οποίους σήμερα καθυβρίζει, επειδή του έταζαν διευκολύνσεις και ρουσφέτια;

Απόσπασμα από άρθρο του Στ. Κασιμάτη στη σημερινή Καθημερινή.