Το ζήτημα
γίνεται πρωτοσέλιδο στις περισσότερες εφημερίδες όλου του κόσμου και εκτενή
δημοσιεύματα γράφονται σε πάρα πολλά έντυπα σχετικά με το «Βέλος» και την
δικτατορία των Αθηνών.
Η «κυβέρνηση»
στην Αθήνα και η ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη, τα χάνουν. Ο Παππάς γίνεται αμέσως
σύμβολο ενός αγώνα που το ηθικό του αίτημα ξεπερνά κατά πολύ τα ελληνικά
σύνορα.
Οι φωτογραφίες
των αξιωματικών και των ναυτών του Βέλος με πίσω τους απλωμένη την ελληνική
σημαία κάνουν το γύρο του κόσμου. Από όλη την Ευρώπη φτάνουν εφημερίδες και
δίκτυα, αλλά και έλληνες που θέλουν να τους συναντήσουν. Στις δηλώσεις τους, οι
έλληνες αξιωματικοί αναφέρονται στην πίστη τους στη νομιμότητα, τη δημοκρατία,
την πατρίδα. Ο Παππάς ασκεί σκληρή κριτική στη στάση του ΝΑΤΟ έναντι της
χούντας.
Τιμώντας τη
μακρά παράδοση του πολεμικού ναυτικού, ο ναύαρχος Παππάς υπήρξε ένας από τους
πλέον δημοκρατικούς αλλά και στρατιωτικά επαρκείς αξιωματικούς του όπλου. Συνέβαλλε,
ακόμα, όσο λίγοι στην αποκατάσταση των δεσμών και της εμπιστοσύνης μεταξύ του
πολιτικού κόσμου και του στρατεύματος στην Ελλάδα μετά τη χούντα. Υπήρξε ένα σύμβολο
του αντιδικτατορικού αγώνα ενάντια στη δικτατορία 1967-1974.
Ο Ναύαρχος Νίκος Παππάς, άφησε την τελευταία του
πνοή, σε ηλικία 83 ετών στο σπίτι του, έπειτα από μακρά νοσηλεία, μας πληροφορεί
η σχετική ειδησεογραφία.
3 σχόλια:
Ναύαρχος Νίκος Παπάς Εις μνήμην
Ο Ναύαρχος Νίκος Παπάς δεν είναι πια μαζί μας. Σεμνά κι αθόρυβα, μέρες με αγριεμένες τις θάλασσές μας, το αποφάσισε να βγει στο πέλαγος και να ’ναι εκεί, υψηλός, φωτεινός Φάρος θάρρους κι ελπίδας για τους νέους Καπετάνιους μας. Τον θυμάμαι νεαρό Υποπλοίαρχο, Καθηγητή-Επιτηρητή στη Σχολή Δοκίμων. Τον αγαπούσαμε όλοι. Δεν χρειάστηκε ποτέ να υψώσει τον τόνο της φωνής του για να μας πείσει. Ήταν ο Ναύτης που μιλούσε στη θάλασσα και στα στοιχειά της κι εκείνη τον αφουγκραζότανε και πειθαρχούσε στις εντολές του. Ένα «Βέλος» είχε πάντα να κουμαντάρει και κείνο πετύχαινε τους στόχους του, όπου κι αν το ’στελνε ο Καπετάνιος του. Το Κίνημα του Ναυτικού αναδείχτηκε χάρις στο «Βέλος» του. Ήμουν ο πιτσιρικάς αυτού του Κινήματος. Θυμάμαι τις απαντήσεις του όταν, εμπιστευτικά, του εκμυστηρευόμουνα τους φόβους μου. « Μη φοβάσαι Μανωλάκη - μου έλεγε – εμείς, ότι κι αν γίνει, θα πετύχουμε!» Έτσι μου ’λεγε ο Πατριώτης Καπετάνιος και έτσι έγινε. Το Κίνημα του Ναυτικού σήμανε την αρχή του τέλους της φασιστικής χούντας του ’67. Λίγες μέρες μετά τα όσα βρώμικα βιώσαμε, στη Βουλή και στα Χανιά από τα χυδαία νεοναζιστικά απολιθώματα και λίγες μέρες πριν τη θλιβερή επέτειο της απριλιανής χούντας, ο Πατριώτης Ναύαρχος, με το φευγιό του, μας βροντοφώναξε πάλι με του Κάλβου το δίστιχο: « Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία!» Καλή αντάμωση Ναύαρχέ μου!
Μ.Μ.
Μετά από τόσα χρόνια διάβασα το κείμενο για τον Νίκο Παπά κι έκλαψα. Τον γνώρισα από κοντά μα και την οικογένειά του. Μιλάω για το 1964. Ήταν τότε πλωτάρχης και υπασπιστής του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Ο Νίκος Παπάς ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου και αξιωματικού: φαινόμενο! Ήταν πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη και το μοίραζε απλόχερα πέρα δώθε. Επίσης τον διάκρινε και μια απαράμιλλη ευγένεια. Με το “Βέλος” έδειξε πως ήταν και παλικάρι. Σάματις ήξερε αν θα έπεφτε η χούντα και πότε; Τα έβαλε με τη Χούντα, λοιπόν, χωρίς να υπολογίσει συνέπειες, για τον ίδιο και την οικογένειά του. Λοιπόν, όταν ο Νίκος Παπάς, ήθελε να στείλει ένα ναύτη του γραφείου, στη στρατολογία του έλεγε: “Για έλα, σε παρακαλώ. Να δώσεις αυτά τα έγγραφα, σε παρακαλώ, στη στρατολογία. Σε παρακαλώ, όμως, να τους πεις πως είναι κάτι το επείγον”
Μάλιστα, ένας ανώτερος αξιωματικός και υπασπιστής του υπουργού, έλεγε τρεις φορές “σε παρακαλώ”, σ’ ένα ναύτη.
“Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες”
Γιώργος Μακρίδης
Έχουμε και συνέχεια. Τώρα που άρχισα, μιλώντας για τον Νίκο Παπά, δεν μπορώ να κρατηθώ. Ο Νίκος Παπάς ήταν, κοντά στ' άλλα και λεβεντάνθρωπος μα και χουβαρντάς. Είχε αγόρασει το πρώτο του αυτοκίνητο. Ήταν ένα μεγάλο Σιτροέν. Αυτά, που τα λέγαμε “κουκουβάγιες”. Μας πήρε, λοιπόν, όλους του υπασπιστηρίου και μας πήγε μια βόλτα, μέχρι τη Βάρκιζα και μας τράταρε μια γκαζόζα. Κι επειδή δε χωρούσαμε όλοι στο αυτοκίνητο, πήρε πρώτα τους δικούς του: τους ναύτες, μετά τους στρατιώτες και τέλος εμάς του σμηνίτες. Χρειάζεται να πω περισσότερα για τον άνθρωπο Νίκο Παπά;
Μετά από τόσα χρόνια έχω μπροστά στα μάτια του νου το πρόσωπο του και το ανοιχτόκαρδο χαμόγελό του. Αυτά...
Γιώργος Μακρίδης
Δημοσίευση σχολίου